บ้าน
“มะ มะ.....มั๊ม มัม มั๊ม มั๊ม!!!”ผมชี้หน้าพร้อมกับตะโกนเรียกเขาเสียงดังลั่น แต่ยังไม่ทันจะโวยวายต่อ ไอ้ดำมันก็พูดแทรก
“โอเค!!! น้องๆ มากันแล้ว งั้นเราก็ ซ้อม ซ้อม ซ้อม!!! ท่องไว้!!! เพื่อชัยชนะของคณะ!!!”เสียงไอ้ไคที่เพิ่งเดินมาจากอีกฟากหนึ่งของสนามแหกปากเสียงดังลั่นตั้งแต่มันยังเดินมาไม่ถึงสแตนด์ ถึงจะช็อคที่คนอย่างคิมจงอิน ผู้บ่นเรื่องเชียร์ตลอดเวลากลับกลายมาเป็นรุ่นพี่บ้าเชียร์แบบนี้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่เท่ากับไอ้คนที่ยืนหน้าตายอยู่บนสแตนด์แบบนี้ ผมอ้าปากพะงาบๆ มองหน้าคริสอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ไอ้ยอล เป็นไรวะ ทำหน้าอย่างกับเห็นผี”
“ไอ้ดำ ดำ คือ....” ผมชี้โบ้ยชี้เบ้ไปที่คริส
“อะไรวะ ขอบอกว่าตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเชียร์ เรื่องอื่นไว้ที่หลังนะครับพี่ปาร์ค!!!”ไคพูดตัดรำคาญทั้งๆที่ยังไม่หันไปดูที่ผมชี้ ก่อนที่มันจะหยิบขวดเชียร์ขึ้นมาตีดังปุๆ ข้างๆหูผม แต่ต่อให้เสียงมันดังแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรมาฉุดรั้งผมได้แล้ว!!!
“แต่เรื่องนี้สำคัญมากว่ะดำ เดี๋ยวฉันมา มั๊มมม!!!!!”ผมแหกปากดังลั่นจนน้องๆสะดุ้ง ก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปลากไอ้ตัวการณ์ลงมาจากสแตนด์
“อะไรวะ!!! เฮ้ย ไอ้ยอล ไปไหน!!!”
“เดี๋ยวมา!!!!” ผมตะโกนตอบไปทั้งๆที่กำลังลากไอ้มั๊มไปที่ลับตาคน ทันทีที่มาถึงผมก็จับขนเขาพร้อมกับรัวคำถามใส่ไม่ยั้ง
“หายไปไหนมา ไปทำอะไร แล้วทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้!!!” คริสเลิกคิ้วสูงก่อนจะตอบหน้าตายปนโมโหนิดๆ
“ไม่อายแล้วหรอที่อยู่กับฉัน ”
“ตอบมา! หายไปไหนมา ไปทำอะไร แล้วทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้!!!”
“ค่อยๆถามสิครับ ชานยอล แบบนี้ใครจะตอบทัน” อะไรนะ ครับ!!ครับ!!! ครับ!!! แล้วเมื่อกี้คืออะไร ชานยอล ชาน-ยอลเนี่ย....
ไม่ใช่มั๊มชัวร์!!!
“นายเป็นใคร แล้วมั๊มไปอยู่ไหน แล้วทำไมหน้าเหมือนมั๊ม หรือว่านายไปศัลยกรรมเป็นมั๊ม ทำเพื่ออะไร ห๊ะ แล้วมั๊มฉันไปไหน ว่าไงตะ...”
“ปัญญาอ่อน...”ผมชะงัก สรุปว่าไอ้นี้คือมั๊มหรือไม่ใช่มั๊ม...
“นาย นาย นาย คือมั๊มมัม หรือว่า...” ไอ้ผู้ชายคนนั้นทำหน้ากวนประสาท ก่อนจะยักคิ้วให้ผม
“คิดว่าไงล่ะ” ผมอ้าปากค้าง นี่มั๊ม หรือไม่ใช่มั๊มอะ หรือ อะไร เฮ้ย ผมจับเขาหมุนตัวพลางมองเขาหัวจรดเท้า...
ไอ้หัวลูกนัทหายไปไหน!!
ทำไมเหลือแต่ ไอ้ผู้ชายหน้าตาหล่อร้าย ผมทรงสับปะรด คาดหน้าผากด้วยผ้าสีดำ ใส่เสื้อตัวโคร่ง กับกางเกงสุดฮิป...
นี่มัน....
โคตรเท่เลยอ้ะ...
“หึ อึ้งเลยอาดิ ไงวิชาการเป็นคนของฉันดีขนาดนายเกือบจำไม่ได้เลยล่ะสิ่”ผมตาโตก่อนจะกระโจนเข้าไปจับหน้าเขา
“สรุปคือมั๊ม!!!”
“ก็เออสิ!!!”
“มั๊มมมมมมมมมมม!!!”ผมกระโดดกอดเขา ก่อนจะฟัดหน้าของเขาแรงๆให้หายคิดถึง มั๊ม มั๊ม มั๊ม มัมมั๊มมมมมมมมมม คริสส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอก่อนจะยันหน้าผมออก
“ไม่อายที่จะอยู่กับฉันแล้วหรอ”ผมส่ายหน้ารัวก่อนจะตอบ
“ไม่ ไม่อายละ ตอนนั้นที่พูดเพราะเอ่อ เอ่อ ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่าไม่อายแล้ว ป๊ะป๋าขอโทษนะที่ป๊ะป๋าพูดไม่ดีกับมั๊มตอนนั้น ขอโทษจริงๆ มั๊มยังโกรธป๊ะป๋าอยู่มั้ย”
“โกรธ ? โกรธ? อ๋อ ใช่!!! โกรธ!!!”จู่ๆคริสก็จับแขนผม พร้อมกับทำหน้าจริงจัง หัวใจผมร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม คริสยังโกรธผมอยู่ มั๊มมัมยังโกรธป๊ะป๋า ฮือออออออออออ ทำไงดี
“มั๊ม คือ ป๊ะป๋าขอโทษ..”
"นายยังโกรธฉันอยู่มั้ย”
“ห๊ะ!?”
“ตัวเมีย!!! นายต่างหากที่ต้องโกรธฉัน เพราะว่าฉันเป็นตัวผู้ เอ่อ ไม่ ภาษาคนเรียกว่าไรนะ แฟนที่ไม่ดี ทำให้นายอายที่ต้องมีฉันเป็นคู่ ฉันก็เลยหายไปพัฒนาตัวเอง ตอนนี้ฉันพอจะเป็นตัวผู้ของนายได้รึยัง”
“สำหรับเฟอร์เร็ทนายคิดว่าที่ฉันด่าเพราะโกรธที่นายไม่ดีพองั้นหรอ”
“อืม แล้วมันจะเป็นไรได้อีก เฟอร์เร็ทตัวเมียทุกตัวก็ทำงี้ เวลาไม่ชอบตัวผู้ก็ทำนิสัยแย่ใส่ แต่ตัวผู้ไม่ทุกตัวหรอกนะที่พอโดนไล่แล้วจะกลับไปอีก นายโชคดีมากที่เจอฉัน”คริสตอบหน้าจริงจัง
“แล้วทำไมนายถึงกลับมาล่ะ”
“ก็จะเอาไงเลยกลับมา” เอ่อ...............นี่ไปเรียนความเป็นมนุษย์มาแน่แล้วหรอ
“นายไปเรียนความเป็นมนุษย์มาจากใครน่ะ”
“ถามมากว่ะ ไปเรียนกับท่านผู้เฒ่าเฟอร์เร็ทมา แล้วไอ้ที่มาอยู่ในมหาลัยฯนายได้เพราะว่าฉันเก่ง ปลอมแปลงเอกสารมา หึ เฟอร์เร็ทอย่างเราฉลาดกว่าที่คิดนะ”คริสตอบด้วยเสียงรำคาญ ก่อนจะเอ่ยถามต่อด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆอย่างกับถ้าไม่ได้ถามจะอดผสมพันธุ์งั้นล่ะ
“สรุปว่าฉันเป็นตัวผู้ของนายได้รึยัง”
“ห๊ะ เอ่อ.... เอ่อ ไม่รู้! ไม่รู้ๆ แล้ว แล้วนี่.....ไม่กลายเป็นเฟอร์เร็ทแล้วหรอ”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ฉันเป็นคนเพื่อให้ผสมพันธุ์กับนายได้” ย๊า ย๊า พูดไรเนี่ย นี่ไปเรียนความเป็นมนุษย์มาแน่ใช่มั้ย ทำไมยังเป็นอย่างนี้อยู่ คงได้เกรดเอฟแน่ๆ จีบสาวงี้ใครจะเขิน!!!......
แต่.....ผมเป็นผู้ชาย
ผมเขินได้ใช่มั้ย
“พะ พะ พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย”ผมรีบแถ พร้อมกับตีหน้าดุ ไม่ ผมจะไม่ยิ้ม ป๊ะป๋าจะไม่เขินเพราะมั๊มมัม ไม่!!! ไม่!!! ไม่!!!
“นายไม่ชอบหรอ กะแล้วเชียว งั้นฉันก็คงต้องพึ่งแผนสุดท้าย.........”
“ห๊ะ...อะ”
พรึ่บ!!!
คริสขุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะหยิบแหวนรูปเฟอร์เร็ทออกมา!!!
“ได้โปรดผสมพันธุ์กับผมทั้งชีวิตเถอะนะครับ”
…………………………………………….
...................................
.....................
.............
......
“อะ อะ อะ ไอ้ ไอ้ บ้า!!!”
“ตอบสิ คุกเข่านานมันเจ็บนะไอ้ปัญญาอ่อน”
“ก็ ก็....ก็ คือ....”
“ตอบสิ”
“ก็ ก็ ก็ เออ!! ก็ได้!!!”คริสยิ้มก่อนจะดึงผมมาจูบเบาๆ แต่เนิ่นนาน ตาคมที่ใสซื่อของเขาจ้องลึกเขาไปในดวงตาของผม ก่อนที่เขาจะหลับตาลงช้าๆ แล้วเม้มปากของผมเบาๆ หลายๆครั้ง ก่อนจะกระซิบเบาๆ...
“มัมมั๊มรักป๊ะป๋านะ”
“อื้อ! รู้!!!”
“ฉลาดนี่!” ผมยู่ปาก งอนไม่จริงจัง ก่อนจะโผกอดเขาแน่นๆ ถึงปากเขาจะเสียแต่ผมก็รู้ว่าเขารักผม เพราะนิสัยห่ามๆของเขามันบอก เพราะพฤติกรรมใสซื่อของเขามันฟ้อง และ.................
เพราะการผสมพันธุ์ของเขามันอธิบายได้...
“ป๊ะป๋ารักมั๊มมัมเหมือนกันนะ.........................
เฟอร์เร็ทที่รักของปาร์คชานยอล”
........................................................................................................................................
จบบบบบบบบบบบบบบบ คราวนี้จบแล้วจริง ๆๆๆๆๆ จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
หวังว่าทุกคนคงรักกกกกกกกกก เจ้าเฟอร์เร็ทและป๊ะป๊ามาก ๆ นะะะะ ^_____________^
“โอเค!!! น้องๆ มากันแล้ว งั้นเราก็ ซ้อม ซ้อม ซ้อม!!! ท่องไว้!!! เพื่อชัยชนะของคณะ!!!”เสียงไอ้ไคที่เพิ่งเดินมาจากอีกฟากหนึ่งของสนามแหกปากเสียงดังลั่นตั้งแต่มันยังเดินมาไม่ถึงสแตนด์ ถึงจะช็อคที่คนอย่างคิมจงอิน ผู้บ่นเรื่องเชียร์ตลอดเวลากลับกลายมาเป็นรุ่นพี่บ้าเชียร์แบบนี้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่เท่ากับไอ้คนที่ยืนหน้าตายอยู่บนสแตนด์แบบนี้ ผมอ้าปากพะงาบๆ มองหน้าคริสอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ไอ้ยอล เป็นไรวะ ทำหน้าอย่างกับเห็นผี”
“ไอ้ดำ ดำ คือ....” ผมชี้โบ้ยชี้เบ้ไปที่คริส
“อะไรวะ ขอบอกว่าตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเชียร์ เรื่องอื่นไว้ที่หลังนะครับพี่ปาร์ค!!!”ไคพูดตัดรำคาญทั้งๆที่ยังไม่หันไปดูที่ผมชี้ ก่อนที่มันจะหยิบขวดเชียร์ขึ้นมาตีดังปุๆ ข้างๆหูผม แต่ต่อให้เสียงมันดังแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรมาฉุดรั้งผมได้แล้ว!!!
“แต่เรื่องนี้สำคัญมากว่ะดำ เดี๋ยวฉันมา มั๊มมม!!!!!”ผมแหกปากดังลั่นจนน้องๆสะดุ้ง ก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปลากไอ้ตัวการณ์ลงมาจากสแตนด์
“อะไรวะ!!! เฮ้ย ไอ้ยอล ไปไหน!!!”
“เดี๋ยวมา!!!!” ผมตะโกนตอบไปทั้งๆที่กำลังลากไอ้มั๊มไปที่ลับตาคน ทันทีที่มาถึงผมก็จับขนเขาพร้อมกับรัวคำถามใส่ไม่ยั้ง
“หายไปไหนมา ไปทำอะไร แล้วทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้!!!” คริสเลิกคิ้วสูงก่อนจะตอบหน้าตายปนโมโหนิดๆ
“ไม่อายแล้วหรอที่อยู่กับฉัน ”
“ตอบมา! หายไปไหนมา ไปทำอะไร แล้วทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้!!!”
“ค่อยๆถามสิครับ ชานยอล แบบนี้ใครจะตอบทัน” อะไรนะ ครับ!!ครับ!!! ครับ!!! แล้วเมื่อกี้คืออะไร ชานยอล ชาน-ยอลเนี่ย....
ไม่ใช่มั๊มชัวร์!!!
“นายเป็นใคร แล้วมั๊มไปอยู่ไหน แล้วทำไมหน้าเหมือนมั๊ม หรือว่านายไปศัลยกรรมเป็นมั๊ม ทำเพื่ออะไร ห๊ะ แล้วมั๊มฉันไปไหน ว่าไงตะ...”
“ปัญญาอ่อน...”ผมชะงัก สรุปว่าไอ้นี้คือมั๊มหรือไม่ใช่มั๊ม...
“นาย นาย นาย คือมั๊มมัม หรือว่า...” ไอ้ผู้ชายคนนั้นทำหน้ากวนประสาท ก่อนจะยักคิ้วให้ผม
“คิดว่าไงล่ะ” ผมอ้าปากค้าง นี่มั๊ม หรือไม่ใช่มั๊มอะ หรือ อะไร เฮ้ย ผมจับเขาหมุนตัวพลางมองเขาหัวจรดเท้า...
ไอ้หัวลูกนัทหายไปไหน!!
ทำไมเหลือแต่ ไอ้ผู้ชายหน้าตาหล่อร้าย ผมทรงสับปะรด คาดหน้าผากด้วยผ้าสีดำ ใส่เสื้อตัวโคร่ง กับกางเกงสุดฮิป...
นี่มัน....
โคตรเท่เลยอ้ะ...
“หึ อึ้งเลยอาดิ ไงวิชาการเป็นคนของฉันดีขนาดนายเกือบจำไม่ได้เลยล่ะสิ่”ผมตาโตก่อนจะกระโจนเข้าไปจับหน้าเขา
“สรุปคือมั๊ม!!!”
“ก็เออสิ!!!”
“มั๊มมมมมมมมมมม!!!”ผมกระโดดกอดเขา ก่อนจะฟัดหน้าของเขาแรงๆให้หายคิดถึง มั๊ม มั๊ม มั๊ม มัมมั๊มมมมมมมมมม คริสส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอก่อนจะยันหน้าผมออก
“ไม่อายที่จะอยู่กับฉันแล้วหรอ”ผมส่ายหน้ารัวก่อนจะตอบ
“ไม่ ไม่อายละ ตอนนั้นที่พูดเพราะเอ่อ เอ่อ ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่าไม่อายแล้ว ป๊ะป๋าขอโทษนะที่ป๊ะป๋าพูดไม่ดีกับมั๊มตอนนั้น ขอโทษจริงๆ มั๊มยังโกรธป๊ะป๋าอยู่มั้ย”
“โกรธ ? โกรธ? อ๋อ ใช่!!! โกรธ!!!”จู่ๆคริสก็จับแขนผม พร้อมกับทำหน้าจริงจัง หัวใจผมร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม คริสยังโกรธผมอยู่ มั๊มมัมยังโกรธป๊ะป๋า ฮือออออออออออ ทำไงดี
“มั๊ม คือ ป๊ะป๋าขอโทษ..”
"นายยังโกรธฉันอยู่มั้ย”
“ห๊ะ!?”
“ตัวเมีย!!! นายต่างหากที่ต้องโกรธฉัน เพราะว่าฉันเป็นตัวผู้ เอ่อ ไม่ ภาษาคนเรียกว่าไรนะ แฟนที่ไม่ดี ทำให้นายอายที่ต้องมีฉันเป็นคู่ ฉันก็เลยหายไปพัฒนาตัวเอง ตอนนี้ฉันพอจะเป็นตัวผู้ของนายได้รึยัง”
“สำหรับเฟอร์เร็ทนายคิดว่าที่ฉันด่าเพราะโกรธที่นายไม่ดีพองั้นหรอ”
“อืม แล้วมันจะเป็นไรได้อีก เฟอร์เร็ทตัวเมียทุกตัวก็ทำงี้ เวลาไม่ชอบตัวผู้ก็ทำนิสัยแย่ใส่ แต่ตัวผู้ไม่ทุกตัวหรอกนะที่พอโดนไล่แล้วจะกลับไปอีก นายโชคดีมากที่เจอฉัน”คริสตอบหน้าจริงจัง
“แล้วทำไมนายถึงกลับมาล่ะ”
“ก็จะเอาไงเลยกลับมา” เอ่อ...............นี่ไปเรียนความเป็นมนุษย์มาแน่แล้วหรอ
“นายไปเรียนความเป็นมนุษย์มาจากใครน่ะ”
“ถามมากว่ะ ไปเรียนกับท่านผู้เฒ่าเฟอร์เร็ทมา แล้วไอ้ที่มาอยู่ในมหาลัยฯนายได้เพราะว่าฉันเก่ง ปลอมแปลงเอกสารมา หึ เฟอร์เร็ทอย่างเราฉลาดกว่าที่คิดนะ”คริสตอบด้วยเสียงรำคาญ ก่อนจะเอ่ยถามต่อด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆอย่างกับถ้าไม่ได้ถามจะอดผสมพันธุ์งั้นล่ะ
“สรุปว่าฉันเป็นตัวผู้ของนายได้รึยัง”
“ห๊ะ เอ่อ.... เอ่อ ไม่รู้! ไม่รู้ๆ แล้ว แล้วนี่.....ไม่กลายเป็นเฟอร์เร็ทแล้วหรอ”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ฉันเป็นคนเพื่อให้ผสมพันธุ์กับนายได้” ย๊า ย๊า พูดไรเนี่ย นี่ไปเรียนความเป็นมนุษย์มาแน่ใช่มั้ย ทำไมยังเป็นอย่างนี้อยู่ คงได้เกรดเอฟแน่ๆ จีบสาวงี้ใครจะเขิน!!!......
แต่.....ผมเป็นผู้ชาย
ผมเขินได้ใช่มั้ย
“พะ พะ พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย”ผมรีบแถ พร้อมกับตีหน้าดุ ไม่ ผมจะไม่ยิ้ม ป๊ะป๋าจะไม่เขินเพราะมั๊มมัม ไม่!!! ไม่!!! ไม่!!!
“นายไม่ชอบหรอ กะแล้วเชียว งั้นฉันก็คงต้องพึ่งแผนสุดท้าย.........”
“ห๊ะ...อะ”
พรึ่บ!!!
คริสขุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะหยิบแหวนรูปเฟอร์เร็ทออกมา!!!
“ได้โปรดผสมพันธุ์กับผมทั้งชีวิตเถอะนะครับ”
…………………………………………….
...................................
.....................
.............
......
“อะ อะ อะ ไอ้ ไอ้ บ้า!!!”
“ตอบสิ คุกเข่านานมันเจ็บนะไอ้ปัญญาอ่อน”
“ก็ ก็....ก็ คือ....”
“ตอบสิ”
“ก็ ก็ ก็ เออ!! ก็ได้!!!”คริสยิ้มก่อนจะดึงผมมาจูบเบาๆ แต่เนิ่นนาน ตาคมที่ใสซื่อของเขาจ้องลึกเขาไปในดวงตาของผม ก่อนที่เขาจะหลับตาลงช้าๆ แล้วเม้มปากของผมเบาๆ หลายๆครั้ง ก่อนจะกระซิบเบาๆ...
“มัมมั๊มรักป๊ะป๋านะ”
“อื้อ! รู้!!!”
“ฉลาดนี่!” ผมยู่ปาก งอนไม่จริงจัง ก่อนจะโผกอดเขาแน่นๆ ถึงปากเขาจะเสียแต่ผมก็รู้ว่าเขารักผม เพราะนิสัยห่ามๆของเขามันบอก เพราะพฤติกรรมใสซื่อของเขามันฟ้อง และ.................
เพราะการผสมพันธุ์ของเขามันอธิบายได้...
“ป๊ะป๋ารักมั๊มมัมเหมือนกันนะ.........................
เฟอร์เร็ทที่รักของปาร์คชานยอล”
........................................................................................................................................
จบบบบบบบบบบบบบบบ คราวนี้จบแล้วจริง ๆๆๆๆๆ จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
หวังว่าทุกคนคงรักกกกกกกกกก เจ้าเฟอร์เร็ทและป๊ะป๊ามาก ๆ นะะะะ ^_____________^
