บ้าน
ชานยอลไม่เคยรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าสายน้ำ เขาเป็นบุตรแห่งโพไซดอน เลือดในกายของเขาครึ่งหนึ่งเป็นของสายน้ำ เขารักที่จะอยู่ใต้น้ำ แต่วันนี้สติกซ์ไม่ทำให้เขารู้สึกอย่างนั้นซักนิด…
ร่างโปร่งมองลึกลงไปยังสายน้ำ ครั้งหนึ่งที่เขาเคยขึ้นมาจากแม่น้ำที่มีลักษณะคล้ายแบบนี้ คือมีสีดำ น่าหวาดหวั่น และเต็มไปด้วยวิญญาณ ผิดกันแค่สติกซ์อาฆาตพยาบาทกว่ามาก ทุกหยาดหยดของมันราวกับกลั่นออกมาจากห้องอารมณ์ที่ชั่วร้ายที่สุดของมนุษย์ แรงพยาบาทของมันรุนแรงเสียจนเขาแทบอยากจะหันหลังกลับ…
“วู้ววววว~ แม่น้ำกว้างจังเลยยยยย” เสียงร่าเริงของโยฟานปลุกภวังค์ของเขาให้ตื่น ชานยอลมองเด็กน้อยที่กระโดดขึ้นกระโดดลงอย่างกระตือรือร้นราวกับว่าความอาฆาตรุนแรงของสายน้ำมิอาจทำอะไรเขาได้
“ลูกอยากลงไปเหรอ” โยฟานพยักหน้าหงึกหงัก
“…แต่มัน….มันไม่เหมือนที่อื่นนะ” ชานยอลเลี่ยงที่จะพูดว่ามันอันตราย เขาไม่อยากให้ลูกเสียขวัญ โยฟานมองที่แม่น้ำอย่างครุ่นคิดก่อนจะตอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องให้พี่ฟานลองก่อน พี่ฟานสนิทกับคุณน้ำ พอพี่โยดาลงไปแล้วจะได้ไม่กลัวววว~” เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างกล้าหาญ โยดาบีบมือคู่แฝดของเธอแน่น แม้แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย
“ลูก ลูกจะทำอย่างนั้นหรอ” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างมั่นใจ ก่อนจะเริ่มถอดรองเท้า เท้าเล็กๆสัมผัสกับพื้นทรายสีดำของผืนนรก ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มพร้อมชูสองนิ้วให้ทุกคน
“ไม่ต้องห่วง พี่โยฟานซะอย่าง ของแค่นี้ง่ายๆ” เด็กน้อยรับปาก แวบหนึ่งที่ชานยอลเห็นความลังเลในแววตาคู่นั้น แต่ก่อนที่เขาจะห้ามทัน โยฟานก็วิ่งเข้าไปหาแม่น้ำแล้ว
“โยฟาน…”ร่างโปร่งพึมพำเสียงสั่น ภาพเบื้องหน้าเหมือนกับฉากที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า และบีบเค้นไปถึงขั้วหัวใจ โยฟานกำลังเข้าไปหามันอย่างช้าๆ สายน้ำค่อยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ชานยอลบีบมือคริสแน่นก่อนที่โยฟานจะใช้เท้าสัมผัสน้ำ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“โยฟาน!!!!” คริสกับชานยอลถลาเข้าไปหาลูก โยฟานหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด เท้าเล็กๆนั้นบวมร้อนราวกับถูกน้ำร้อนลวก หากแต่สติกซ์นั้นร้ายแรงกว่ามาก ที่เท้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยรอยข่วน ราวกับฝูงวิญญาณอาฆาตพวกนั้นไม่พอใจที่เขาลงไป
“ฮึก…เจ็บ เจ็บ เจ็บมากเลย พี่ฟานเจ็บมากเลย อย่างกับมีอะไรก็ไม่รู้มากัดพี่ฟานเป็นล้านๆตัวเลย มันเจ็บ เจ็บมาก” เด็กน้อยร้องไห้จนตัวสั่น ดวงตาสุกใสสั่นระริกด้วยความกลัวสุดขีด ชานยอลรีบคว้าลูกเข้ามากอด เขาเข้าใจดีว่าเวลาโดนสายน้ำทรยศมันเป็นยังไง เราอยู่กับมัน เรารักมัน มันแทบจะเป็นทุกอย่างในชีวิตของเรา แต่เมื่อวันหนึ่งที่มันปฏิเสธเรา เราก็แทบจะล้มทั้งยืน เราเกิดคำถาม เราไม่เข้าใจ ความรู้สึกเหมือนวันหนึ่งที่คุณตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าสัตว์เลี้ยงที่คุณรักไม่เชื่อฟังคุณอีกแล้ว ซ้ำมันยังทำร้ายคุณกลับอีกด้วย นั่นให้ความรู้สึกแบบเดียวกัน แต่รุนแรงกว่ามาก
“ไม่เป็นไรๆ ไม่มีอะไรแล้ว พวกมันไม่ทำร้ายลูกแล้ว” ร่างโปร่งพยายามปลอบลูกชายให้สงบ แต่โยฟานกลับยิ่งตื่นกลัว มือเล็กกำเสื้อแม่แน่น พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ไม่เอาแล้ว พี่ฟานไม่ลงไปแล้ว พี่ฟานไม่ลงไปแล้ว พี่ฟานจะกลับ พี่ฟานจะกลับบ้าน” เด็กน้อยร้องจ้า คริสเอื้อมมือมาลูบผมลูกชายเบาๆ พร้อมกับย่อตัวคุยด้วย
“คนเก่งของพ่อหายไปไหนแล้ว…”เสียงทุ้มเรียกลูกชายด้วยเสียงอ่อนโยน เด็กน้อยสบตาผู้เป็นพ่อ
“วิ่งหนีไปแล้ว” โยฟานตอบพร้อมกับชี้ไปอย่างไม่รู้ทิศทาง คริสแสร้งมองตามก่อนจะหันกลับมาหาลูกชาย
“โยฟานไปตามกลับมาทีได้ไหมครับ” เด็กน้อยส่ายหน้า
“ไม่ได้ เขาหายไปกลับบ้าน พี่ฟานจะกลับบ้าน” ร่างสูงลูบผมลูกชายเบาๆ
“แล้วพี่โยดาล่ะครับ…” เด็กน้อยเหลือบตามองคู่แฝดที่กำลังจะร้องไห้เมื่อได้ยินว่ากำลังจะถูกทิ้งให้ลงไปในน้ำคนเดียว โยดาเม้มปากแน่น ก่อนจะละล่ำละลักพูด
“พี่ พี่ พี่โยดา พี่โยดาอยู่ได้” เด็กน้อยทำเป็นเข้มแข็ง โยฟานเอื้อมมือไปจับมือคู่แฝด เขารู้ว่าโยดาอยู่ไม่ได้หรอก โยดาไม่มีภูมิต้านทานน้ำเท่าเขา โยดาอาจจะเจ็บยิ่งกว่าเขาอีก..
“ลูกยังอยากกลับบ้านอยู่ไหม…” คริสถามเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้เบาๆ เด็กน้อยส่ายหน้าไปมาช้าๆ
“ไม่อยากกลับแล้ว พี่ฟานจะอยู่กับพี่โยดา” ร่างสูงยิ้มอย่างพึงพอใจ
“จำคำที่พ่อสอนได้มั้ย เป็นพี่น้องต้องดูแลกัน ลูกทั้งสองคนต้องปกป้องกันและกัน ห้ามทิ้งคนใดคนหนึ่งไป รู้ไหมครับ” คริสกุมมือเด็กน้อยที่จับกันไว้ คู่แฝดพยักหน้ารับเบาๆ
“คราวนี้พวกลูกพร้อมหรือยัง จับมือไว้ ลงไปด้วยกัน เชื่อใจกันนะ” เด็กน้อยพยักหน้ารับ คริสจูบหน้าผากทั้งสองเบาๆ
“พ่อรู้ว่าลูกทำได้” ร่างสูงพูดก่อนจะส่งลูกๆให้เดินตรงไปยังแม่น้ำสติกซ์ ชานยอลเม้มปาก กำมือตัวเองแน่น ก่อนที่คริสจะยื่นมือมากุมมือเขาเอาไว้ราวกับจะบอกให้เชื่อใจ ให้เชื่อใจว่าลูกของเขาจะผ่านมันไปได้
“พี่โยดาพร้อมไหม…” โยฟานถามคู่แฝด เด็กหญิงพยักหน้า แม้สายน้ำเบื้องหน้าจะน่ากลัวสักแค่ไหน แต่เธอก็มั่นใจว่าโยฟานจะไม่มีวันปล่อยให้เธอเป็นอะไร
“งั้นเราก็ลงไปกันเถอะ…” โยฟานเอ่ยบอก เมื่ออีกคนมั่นใจ เขาก็จะไม่มีวันทำให้โยดาผิดหวัง
เท้าเล็กๆค่อยเดินเข้าหาสายน้ำ ทั้งสองจับมือกันแน่น คำมั่นที่ทั้งสองสัญญาแม้ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคือโยฟานจะควบคุมสายน้ำให้โยดา ในขณะที่โยดาจะปกป้องโยฟานจากวิญญาณ เท้าเล็กๆนั้นค่อยๆสัมผัสสายน้ำเพียงเล็กน้อย ทุกคนมองด้วยสายตาอย่างลุ้นระทึก แล้วฉับพลันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลง....
เมื่อใดที่มหาสมุทรและความตายรวมเป็นหนึ่ง เมื่อนั้นทุกอย่างจักแพ้พ่าย อสูรกายจักยอมศิโรราบ ศาสตราวุธจักไร้ความหมาย ทุกอย่างจะยอมอยู่ใต้แทบเท้าของมหาสมุทรและความตาย พวกเขาไม่แม้แต่จะรู้สึกเจ็บปวด กระทั่งสายน้ำที่อันตรายที่สุด โหดเหี้ยมที่สุด และทรมานที่สุด ยังต้องยอมศีโรราบให้แก่อำนาจ โยดากับโยฟานอยู่ใต้ผืนน้ำโดยไม่เป็นอันตรายแม้สักนิด
“ไม่รู้สึกอะไรเลย!!!” โยฟานหัวเราะคิกคักก่อนจะค่อยๆลองเดินลงไปลึกขึ้น
“ไม่รู้สึกอะไรเลย!!”
"พี่โยดาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย!!" เด็กหญิงตัวน้อยพูดอย่างตื่นเต้น
“เย้!!! พวกเราทำได้แล้ว พวกเราทำได้แล้ว!!!” เด็กน้อยทั้งสองร้องอย่างดีใจ คริสกับชานยอลที่รอบนฝั่งส่งเสียงถาม
“โยฟานโยดา พวกลูกไม่เป็นไรใช่มั้ย” ร่างโปร่งถามอย่างเป็นห่วง เด็กน้อยหันมาส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ไม่เป็นอะไรเลยยยย~ พี่โยฟานกับพี่โยดาไม่เป็นอะไรเลย!!” โยฟานบอกพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมา ชานยอลโผเข้ากอดคริสอย่างตื้นตัน
"คริส! ลูกเราทำได้แล้ว ลูกเราทำได้แล้ว!!!" ร่างโปร่งจับมืออีกฝ่ายแน่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ รอยยิ้มภูมิใจถูกวาดขึ้นที่ริมฝีปาก ร่างสูงมองภาพนั้นพร้อมกับระบายยิ้มอ่อนๆที่แฝงไปด้วยความดีใจ
"ฉันบอกแล้วว่าลูกต้องทำได้"
"ในที่สุดลูกเราก็จะปลอดภัย จะไม่มีใครมาทำอะไรเขาได้อีกแล้ว" ชานยอลมองภาพเด็กทั้งสองที่เล่นอยู่ในน้ำด้วยแววตารักใคร่และห่วงใย ก่อนจะถูกขัดคอโดยคนร่างสูง
"คราวนี้ฉันจะได้ปล่อยลูกไปผจญภัยได้อย่างอิสระแล้วสินะ"
"ฝันไปเถอะ!!! ฉันไม่มีทางยอมให้เป็นอย่างนั้นหรอกน่า!!" ร่างสูงหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจก่อนจะตอบ
"ไหนๆก็ไหนๆแล้วให้ลูกเปิดหูเปิดตาบ้างเถอะชานยอล" คนถูกขอร้องกอดอกนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ ยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยลูกเด็ดขาด ต่อให้จะมีความเป็นอมตะของสติกซ์เองก็เถอะ
"ไม่มีวัน ฉันไม่มีทางยอมปล่อยให้..."
"หว๊าาาาาาาาาาา!!!!" เสียงเด็กน้อยร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะจมหายลงไปในน้ำ ชานยอลรีบวิ่งพรวดเข้าไปหา
"โยดา โยฟาน ลูกเป็นอะไรรึเปล่า!!!" เสียงทุ้มนุ่มถูกตะโกนถาม หากแต่เด็กน้อยทั้งสองคนกลับนิ่งเงียบ ผืนน้ำสีดำของสติกซ์นิ่งสงบราวกับไม่เคยมีสิ่งใดอยู่ตรงนั้น
"โยดา โยฟาน!!!"ชานยอลหวีดร้องก่อนจะพยายามสั่งสายน้ำให้แหวกออก แต่กลับทำไม่ได้ เมื่อใต้น้ำนั้นเหมือนจะมีพลังอะไรบางอย่างต้านพลังของเขาเอาไว้อยู่
"เดี๋ยวก่อนชานยอล..." คริสรั้งแขนเรียวเอาไว้ "หยุดดูก่อน"
"จะเดี๋ยวก่อนอะไรล่ะคริส!! นั่นลูกเราจมลงไปในน้ำนะ!!! จะให้ฉันหยุดดูอะไร!!"
"ก็หยุดรอดู..." ฉับพลันนั้นจู่ๆสายน้ำก็ม้วนตัวเป็นพายุสูงขึ้นไปด้านบน ตัวพายุเต็มไปด้วยฝูงวิญญาณที่กำลังไขว่คว้าอะไรอย่าง เสียงกรีดร้องโหยหวนดังไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ชานยอลจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นร่างสองร่างกำลังยืนอยู่จุดสูงสุดของพายุ
"โยดา โยฟาน..."
"ฉันบอกแล้ว..." ร่างสูงหัวเราะอย่างเป็นต่อ ชานยอลตั้งท่าจะเถียงกลับแต่ถูกลูกๆยั้งไว้เสียก่อน
"คุณป่าป๊า คุณหม่าม๊า พี่โยฟานกับพี่โยดาเก่งมั้ยยย พวกเราช่วยกันสร้างมันขึ้นมาล่ะ"
"เก่งมากครับ แต่ระวังจะตกลงมานะ" ชานยอลตะโกนกลับไปด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ตกหรอกคุณน้าผีจับพวกเราเอาไว้คะะะ~" โยดาตัวน้อยบอกพร้อมกับชี้ไปที่เท้า ในขณะที่โยฟานกลับเบิกตาโพล่ง พร้อมกับทำท่าทางอยากจะกรีดร้องออกมาเสียให้ได้ ก่อนที่คริสกับชานยอลจะหลุดหัวเราะ
"สู้เค้านะลูก" ชานยอลให้กำลังใจ พร้อมกับคริสที่แย้มยิ้มให้น้อยๆ
"อย่าเล่นน้ำนานนักล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย" แล้วทั้งสองก็มองลูกๆทั้งสองด้วยสายตาแห่งความสุข ในขณะที่เทพเจ้าหนึ่งเดียวที่เฝ้ามองอยู่กลับมีสีหน้าต่างออกไป...
ฮาเดสกำลังเครียด
ใช่ เขากำลังเครียด...
แม้กระทั่งสติกซ์ก็ยังกำราบไว้ไม่อยู่ พลังของเด็กทั้งสองมีมากจนเกินจะจินตนาการ และหากยามใดที่พวกเขาผนึกกำลังกัน เมื่อนั้นแม้แต่อสูรกายที่ร้ายกาจที่สุดในประวัติศาสตร์ก็อาจจะทำอะไรพวกเขามิได้...
ตู๊ม!!!!
จู่ๆก็เกิดเสียงระเบิด พร้อมการกระแทกของอะไรบางอย่างลงบนพื้น เหนือขึ้นไปบนแม่น้ำสติกซ์ การระเบิดรุนแรงมากจนทำให้พื้นดินทั้งหมดสั่นสะเทือน ประกายไฟสว่างวาบ เหล่าวิญญาณต่างลอยหนีกันอย่างตะลึงพรึงเพริด
"แย่ล่ะ..." ฮาเดสพึมพำ ก่อนจะรีบรุดไปที่นั่น
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ" ชานยอลถามด้วยความฉงน ก่อนที่คริสจะเป็นฝ่ายตอบคำถาม
"ที่ที่มีการระเบิดนั่นคือทุ่งเอลิเซี่ยมน่ะสิ ป่านนี้วิญญาณแตกตื่นกันหมดแล้ว" เขาบอกพร้อมกับเร่งความเร็วตามผู้เป็นพ่อไป ชานยอลกับลูกๆตามมาข้างหลังติดๆ ร่างโปร่งขบคิดอย่างฉงน จะมีอะไรตกลงมาจากฟากฟ้าของนรกได้ จะมีอะไรร่วงหล่นลงมาจากโลกได้แรงถึงขนาดนี้เลยหรอ นี่ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา นี่ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา...
"เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับท่านฮาเดส!!!" เสียงทหารโครงกระดูกตนหนึ่งร้องบอกด้วยความร้อนรน "เจ้าตัวประหลาดที่ตกลงมานั่นมันฟาดคฑาประหลาดใส่วิญญาณของเราจนแตกตื่นไปหมดแล้วครับ!!!"
"ผู้ใดมันกล้ามาบุกรุกอาณาจักรของเรา ผู้ใดมันกล้าเข้ามาก่อความวุ่นวายในนี้!!!" ฮาเดสพูดอย่างโกรธเกรี้ยว เทพเจ้าย่างสามขุมเข้าไปในทุ่งเอลิเซี่ยมอย่างเยือกเย็น เหล่าวิญญาณต่างหลีกทางให้ ในขณะที่บางตนก็กรูกันเข้ามาฟ้อง พวกเขาพูดล้วนบอกว่าเจ้าตัวประหลาดนั่นมีอาวุธร้ายแรงมาด้วย มันทำร้ายพวกเขา แล้วก็ยังโหดเหี้ยมจนผิดมนุษย์มนา
โอเค..อย่างน้อยก็ยังเป็นมนุษย์...ชานยอลปลอบใจตัวเอง เพราะถ้าไม่แล้ว เขาคงจะตั้งรับไม่ถูก สัตว์ในตำนานกรีกมีมากมายหลายร้อยตัว บางตัวเขาก็จำวิธีจัดการกับมันได้ ในขณะที่บางตัวแม้แต่ชื่อเขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ นับว่าข่าวล่าสุดนี่ เป็นประโยชน์กับเขามากทีเดียว อย่างน้อยเขาก็ยังหาทางจัดการได้
"นั่นไงครับ มันอยู่นั่น!!!" ทหารร้องพร้อมกับชี้ไปที่หลุมระเบิดโดยที่พื้นที่ตรงนั้นไม่มีอะไรนอกจากหลุมที่น่าจะลึกลงไปเกือบสามเมตร และแสงสีขาวเหลือบฟ้าที่ส่องประกายขึ้นมา โดยรวมแล้วก็ไม่มีอะไรเข้าข่ายคำว่า 'ภัยคุกคาม' หรือ 'ทำร้ายประชาชนของฮาเดส' เลยแม้แต่น้อย อย่างเดียวที่ดูจะน่าหวาดหวั่นก็คือตัวอะไรบางอย่างที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงกำลังบินพุ่งเข้าใส่ทุกคนที่กำลังจะเข้าใกล้
"นั่นมันอะไรน่ะ..." ร่างโปร่งถามอย่างฉงน
"รองเท้าติดปีก...เพตาลอส..."คริสตอบก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น
"โอ๊ย!" ทุกสายตาหันขวับไปมองที่ก้นหลุมก่อนที่ชานยอลจะโพล่งออกมาด้วยความตกใจ
"โอเซฮุน!!!"
ร่างโปร่งมองลึกลงไปยังสายน้ำ ครั้งหนึ่งที่เขาเคยขึ้นมาจากแม่น้ำที่มีลักษณะคล้ายแบบนี้ คือมีสีดำ น่าหวาดหวั่น และเต็มไปด้วยวิญญาณ ผิดกันแค่สติกซ์อาฆาตพยาบาทกว่ามาก ทุกหยาดหยดของมันราวกับกลั่นออกมาจากห้องอารมณ์ที่ชั่วร้ายที่สุดของมนุษย์ แรงพยาบาทของมันรุนแรงเสียจนเขาแทบอยากจะหันหลังกลับ…
“วู้ววววว~ แม่น้ำกว้างจังเลยยยยย” เสียงร่าเริงของโยฟานปลุกภวังค์ของเขาให้ตื่น ชานยอลมองเด็กน้อยที่กระโดดขึ้นกระโดดลงอย่างกระตือรือร้นราวกับว่าความอาฆาตรุนแรงของสายน้ำมิอาจทำอะไรเขาได้
“ลูกอยากลงไปเหรอ” โยฟานพยักหน้าหงึกหงัก
“…แต่มัน….มันไม่เหมือนที่อื่นนะ” ชานยอลเลี่ยงที่จะพูดว่ามันอันตราย เขาไม่อยากให้ลูกเสียขวัญ โยฟานมองที่แม่น้ำอย่างครุ่นคิดก่อนจะตอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องให้พี่ฟานลองก่อน พี่ฟานสนิทกับคุณน้ำ พอพี่โยดาลงไปแล้วจะได้ไม่กลัวววว~” เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างกล้าหาญ โยดาบีบมือคู่แฝดของเธอแน่น แม้แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย
“ลูก ลูกจะทำอย่างนั้นหรอ” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างมั่นใจ ก่อนจะเริ่มถอดรองเท้า เท้าเล็กๆสัมผัสกับพื้นทรายสีดำของผืนนรก ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มพร้อมชูสองนิ้วให้ทุกคน
“ไม่ต้องห่วง พี่โยฟานซะอย่าง ของแค่นี้ง่ายๆ” เด็กน้อยรับปาก แวบหนึ่งที่ชานยอลเห็นความลังเลในแววตาคู่นั้น แต่ก่อนที่เขาจะห้ามทัน โยฟานก็วิ่งเข้าไปหาแม่น้ำแล้ว
“โยฟาน…”ร่างโปร่งพึมพำเสียงสั่น ภาพเบื้องหน้าเหมือนกับฉากที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า และบีบเค้นไปถึงขั้วหัวใจ โยฟานกำลังเข้าไปหามันอย่างช้าๆ สายน้ำค่อยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ชานยอลบีบมือคริสแน่นก่อนที่โยฟานจะใช้เท้าสัมผัสน้ำ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“โยฟาน!!!!” คริสกับชานยอลถลาเข้าไปหาลูก โยฟานหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด เท้าเล็กๆนั้นบวมร้อนราวกับถูกน้ำร้อนลวก หากแต่สติกซ์นั้นร้ายแรงกว่ามาก ที่เท้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยรอยข่วน ราวกับฝูงวิญญาณอาฆาตพวกนั้นไม่พอใจที่เขาลงไป
“ฮึก…เจ็บ เจ็บ เจ็บมากเลย พี่ฟานเจ็บมากเลย อย่างกับมีอะไรก็ไม่รู้มากัดพี่ฟานเป็นล้านๆตัวเลย มันเจ็บ เจ็บมาก” เด็กน้อยร้องไห้จนตัวสั่น ดวงตาสุกใสสั่นระริกด้วยความกลัวสุดขีด ชานยอลรีบคว้าลูกเข้ามากอด เขาเข้าใจดีว่าเวลาโดนสายน้ำทรยศมันเป็นยังไง เราอยู่กับมัน เรารักมัน มันแทบจะเป็นทุกอย่างในชีวิตของเรา แต่เมื่อวันหนึ่งที่มันปฏิเสธเรา เราก็แทบจะล้มทั้งยืน เราเกิดคำถาม เราไม่เข้าใจ ความรู้สึกเหมือนวันหนึ่งที่คุณตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าสัตว์เลี้ยงที่คุณรักไม่เชื่อฟังคุณอีกแล้ว ซ้ำมันยังทำร้ายคุณกลับอีกด้วย นั่นให้ความรู้สึกแบบเดียวกัน แต่รุนแรงกว่ามาก
“ไม่เป็นไรๆ ไม่มีอะไรแล้ว พวกมันไม่ทำร้ายลูกแล้ว” ร่างโปร่งพยายามปลอบลูกชายให้สงบ แต่โยฟานกลับยิ่งตื่นกลัว มือเล็กกำเสื้อแม่แน่น พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ไม่เอาแล้ว พี่ฟานไม่ลงไปแล้ว พี่ฟานไม่ลงไปแล้ว พี่ฟานจะกลับ พี่ฟานจะกลับบ้าน” เด็กน้อยร้องจ้า คริสเอื้อมมือมาลูบผมลูกชายเบาๆ พร้อมกับย่อตัวคุยด้วย
“คนเก่งของพ่อหายไปไหนแล้ว…”เสียงทุ้มเรียกลูกชายด้วยเสียงอ่อนโยน เด็กน้อยสบตาผู้เป็นพ่อ
“วิ่งหนีไปแล้ว” โยฟานตอบพร้อมกับชี้ไปอย่างไม่รู้ทิศทาง คริสแสร้งมองตามก่อนจะหันกลับมาหาลูกชาย
“โยฟานไปตามกลับมาทีได้ไหมครับ” เด็กน้อยส่ายหน้า
“ไม่ได้ เขาหายไปกลับบ้าน พี่ฟานจะกลับบ้าน” ร่างสูงลูบผมลูกชายเบาๆ
“แล้วพี่โยดาล่ะครับ…” เด็กน้อยเหลือบตามองคู่แฝดที่กำลังจะร้องไห้เมื่อได้ยินว่ากำลังจะถูกทิ้งให้ลงไปในน้ำคนเดียว โยดาเม้มปากแน่น ก่อนจะละล่ำละลักพูด
“พี่ พี่ พี่โยดา พี่โยดาอยู่ได้” เด็กน้อยทำเป็นเข้มแข็ง โยฟานเอื้อมมือไปจับมือคู่แฝด เขารู้ว่าโยดาอยู่ไม่ได้หรอก โยดาไม่มีภูมิต้านทานน้ำเท่าเขา โยดาอาจจะเจ็บยิ่งกว่าเขาอีก..
“ลูกยังอยากกลับบ้านอยู่ไหม…” คริสถามเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้เบาๆ เด็กน้อยส่ายหน้าไปมาช้าๆ
“ไม่อยากกลับแล้ว พี่ฟานจะอยู่กับพี่โยดา” ร่างสูงยิ้มอย่างพึงพอใจ
“จำคำที่พ่อสอนได้มั้ย เป็นพี่น้องต้องดูแลกัน ลูกทั้งสองคนต้องปกป้องกันและกัน ห้ามทิ้งคนใดคนหนึ่งไป รู้ไหมครับ” คริสกุมมือเด็กน้อยที่จับกันไว้ คู่แฝดพยักหน้ารับเบาๆ
“คราวนี้พวกลูกพร้อมหรือยัง จับมือไว้ ลงไปด้วยกัน เชื่อใจกันนะ” เด็กน้อยพยักหน้ารับ คริสจูบหน้าผากทั้งสองเบาๆ
“พ่อรู้ว่าลูกทำได้” ร่างสูงพูดก่อนจะส่งลูกๆให้เดินตรงไปยังแม่น้ำสติกซ์ ชานยอลเม้มปาก กำมือตัวเองแน่น ก่อนที่คริสจะยื่นมือมากุมมือเขาเอาไว้ราวกับจะบอกให้เชื่อใจ ให้เชื่อใจว่าลูกของเขาจะผ่านมันไปได้
“พี่โยดาพร้อมไหม…” โยฟานถามคู่แฝด เด็กหญิงพยักหน้า แม้สายน้ำเบื้องหน้าจะน่ากลัวสักแค่ไหน แต่เธอก็มั่นใจว่าโยฟานจะไม่มีวันปล่อยให้เธอเป็นอะไร
“งั้นเราก็ลงไปกันเถอะ…” โยฟานเอ่ยบอก เมื่ออีกคนมั่นใจ เขาก็จะไม่มีวันทำให้โยดาผิดหวัง
เท้าเล็กๆค่อยเดินเข้าหาสายน้ำ ทั้งสองจับมือกันแน่น คำมั่นที่ทั้งสองสัญญาแม้ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคือโยฟานจะควบคุมสายน้ำให้โยดา ในขณะที่โยดาจะปกป้องโยฟานจากวิญญาณ เท้าเล็กๆนั้นค่อยๆสัมผัสสายน้ำเพียงเล็กน้อย ทุกคนมองด้วยสายตาอย่างลุ้นระทึก แล้วฉับพลันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลง....
เมื่อใดที่มหาสมุทรและความตายรวมเป็นหนึ่ง เมื่อนั้นทุกอย่างจักแพ้พ่าย อสูรกายจักยอมศิโรราบ ศาสตราวุธจักไร้ความหมาย ทุกอย่างจะยอมอยู่ใต้แทบเท้าของมหาสมุทรและความตาย พวกเขาไม่แม้แต่จะรู้สึกเจ็บปวด กระทั่งสายน้ำที่อันตรายที่สุด โหดเหี้ยมที่สุด และทรมานที่สุด ยังต้องยอมศีโรราบให้แก่อำนาจ โยดากับโยฟานอยู่ใต้ผืนน้ำโดยไม่เป็นอันตรายแม้สักนิด
“ไม่รู้สึกอะไรเลย!!!” โยฟานหัวเราะคิกคักก่อนจะค่อยๆลองเดินลงไปลึกขึ้น
“ไม่รู้สึกอะไรเลย!!”
"พี่โยดาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย!!" เด็กหญิงตัวน้อยพูดอย่างตื่นเต้น
“เย้!!! พวกเราทำได้แล้ว พวกเราทำได้แล้ว!!!” เด็กน้อยทั้งสองร้องอย่างดีใจ คริสกับชานยอลที่รอบนฝั่งส่งเสียงถาม
“โยฟานโยดา พวกลูกไม่เป็นไรใช่มั้ย” ร่างโปร่งถามอย่างเป็นห่วง เด็กน้อยหันมาส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ไม่เป็นอะไรเลยยยย~ พี่โยฟานกับพี่โยดาไม่เป็นอะไรเลย!!” โยฟานบอกพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมา ชานยอลโผเข้ากอดคริสอย่างตื้นตัน
"คริส! ลูกเราทำได้แล้ว ลูกเราทำได้แล้ว!!!" ร่างโปร่งจับมืออีกฝ่ายแน่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ รอยยิ้มภูมิใจถูกวาดขึ้นที่ริมฝีปาก ร่างสูงมองภาพนั้นพร้อมกับระบายยิ้มอ่อนๆที่แฝงไปด้วยความดีใจ
"ฉันบอกแล้วว่าลูกต้องทำได้"
"ในที่สุดลูกเราก็จะปลอดภัย จะไม่มีใครมาทำอะไรเขาได้อีกแล้ว" ชานยอลมองภาพเด็กทั้งสองที่เล่นอยู่ในน้ำด้วยแววตารักใคร่และห่วงใย ก่อนจะถูกขัดคอโดยคนร่างสูง
"คราวนี้ฉันจะได้ปล่อยลูกไปผจญภัยได้อย่างอิสระแล้วสินะ"
"ฝันไปเถอะ!!! ฉันไม่มีทางยอมให้เป็นอย่างนั้นหรอกน่า!!" ร่างสูงหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจก่อนจะตอบ
"ไหนๆก็ไหนๆแล้วให้ลูกเปิดหูเปิดตาบ้างเถอะชานยอล" คนถูกขอร้องกอดอกนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ ยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยลูกเด็ดขาด ต่อให้จะมีความเป็นอมตะของสติกซ์เองก็เถอะ
"ไม่มีวัน ฉันไม่มีทางยอมปล่อยให้..."
"หว๊าาาาาาาาาาา!!!!" เสียงเด็กน้อยร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะจมหายลงไปในน้ำ ชานยอลรีบวิ่งพรวดเข้าไปหา
"โยดา โยฟาน ลูกเป็นอะไรรึเปล่า!!!" เสียงทุ้มนุ่มถูกตะโกนถาม หากแต่เด็กน้อยทั้งสองคนกลับนิ่งเงียบ ผืนน้ำสีดำของสติกซ์นิ่งสงบราวกับไม่เคยมีสิ่งใดอยู่ตรงนั้น
"โยดา โยฟาน!!!"ชานยอลหวีดร้องก่อนจะพยายามสั่งสายน้ำให้แหวกออก แต่กลับทำไม่ได้ เมื่อใต้น้ำนั้นเหมือนจะมีพลังอะไรบางอย่างต้านพลังของเขาเอาไว้อยู่
"เดี๋ยวก่อนชานยอล..." คริสรั้งแขนเรียวเอาไว้ "หยุดดูก่อน"
"จะเดี๋ยวก่อนอะไรล่ะคริส!! นั่นลูกเราจมลงไปในน้ำนะ!!! จะให้ฉันหยุดดูอะไร!!"
"ก็หยุดรอดู..." ฉับพลันนั้นจู่ๆสายน้ำก็ม้วนตัวเป็นพายุสูงขึ้นไปด้านบน ตัวพายุเต็มไปด้วยฝูงวิญญาณที่กำลังไขว่คว้าอะไรอย่าง เสียงกรีดร้องโหยหวนดังไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ชานยอลจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นร่างสองร่างกำลังยืนอยู่จุดสูงสุดของพายุ
"โยดา โยฟาน..."
"ฉันบอกแล้ว..." ร่างสูงหัวเราะอย่างเป็นต่อ ชานยอลตั้งท่าจะเถียงกลับแต่ถูกลูกๆยั้งไว้เสียก่อน
"คุณป่าป๊า คุณหม่าม๊า พี่โยฟานกับพี่โยดาเก่งมั้ยยย พวกเราช่วยกันสร้างมันขึ้นมาล่ะ"
"เก่งมากครับ แต่ระวังจะตกลงมานะ" ชานยอลตะโกนกลับไปด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ตกหรอกคุณน้าผีจับพวกเราเอาไว้คะะะ~" โยดาตัวน้อยบอกพร้อมกับชี้ไปที่เท้า ในขณะที่โยฟานกลับเบิกตาโพล่ง พร้อมกับทำท่าทางอยากจะกรีดร้องออกมาเสียให้ได้ ก่อนที่คริสกับชานยอลจะหลุดหัวเราะ
"สู้เค้านะลูก" ชานยอลให้กำลังใจ พร้อมกับคริสที่แย้มยิ้มให้น้อยๆ
"อย่าเล่นน้ำนานนักล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย" แล้วทั้งสองก็มองลูกๆทั้งสองด้วยสายตาแห่งความสุข ในขณะที่เทพเจ้าหนึ่งเดียวที่เฝ้ามองอยู่กลับมีสีหน้าต่างออกไป...
ฮาเดสกำลังเครียด
ใช่ เขากำลังเครียด...
แม้กระทั่งสติกซ์ก็ยังกำราบไว้ไม่อยู่ พลังของเด็กทั้งสองมีมากจนเกินจะจินตนาการ และหากยามใดที่พวกเขาผนึกกำลังกัน เมื่อนั้นแม้แต่อสูรกายที่ร้ายกาจที่สุดในประวัติศาสตร์ก็อาจจะทำอะไรพวกเขามิได้...
ตู๊ม!!!!
จู่ๆก็เกิดเสียงระเบิด พร้อมการกระแทกของอะไรบางอย่างลงบนพื้น เหนือขึ้นไปบนแม่น้ำสติกซ์ การระเบิดรุนแรงมากจนทำให้พื้นดินทั้งหมดสั่นสะเทือน ประกายไฟสว่างวาบ เหล่าวิญญาณต่างลอยหนีกันอย่างตะลึงพรึงเพริด
"แย่ล่ะ..." ฮาเดสพึมพำ ก่อนจะรีบรุดไปที่นั่น
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ" ชานยอลถามด้วยความฉงน ก่อนที่คริสจะเป็นฝ่ายตอบคำถาม
"ที่ที่มีการระเบิดนั่นคือทุ่งเอลิเซี่ยมน่ะสิ ป่านนี้วิญญาณแตกตื่นกันหมดแล้ว" เขาบอกพร้อมกับเร่งความเร็วตามผู้เป็นพ่อไป ชานยอลกับลูกๆตามมาข้างหลังติดๆ ร่างโปร่งขบคิดอย่างฉงน จะมีอะไรตกลงมาจากฟากฟ้าของนรกได้ จะมีอะไรร่วงหล่นลงมาจากโลกได้แรงถึงขนาดนี้เลยหรอ นี่ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา นี่ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา...
"เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับท่านฮาเดส!!!" เสียงทหารโครงกระดูกตนหนึ่งร้องบอกด้วยความร้อนรน "เจ้าตัวประหลาดที่ตกลงมานั่นมันฟาดคฑาประหลาดใส่วิญญาณของเราจนแตกตื่นไปหมดแล้วครับ!!!"
"ผู้ใดมันกล้ามาบุกรุกอาณาจักรของเรา ผู้ใดมันกล้าเข้ามาก่อความวุ่นวายในนี้!!!" ฮาเดสพูดอย่างโกรธเกรี้ยว เทพเจ้าย่างสามขุมเข้าไปในทุ่งเอลิเซี่ยมอย่างเยือกเย็น เหล่าวิญญาณต่างหลีกทางให้ ในขณะที่บางตนก็กรูกันเข้ามาฟ้อง พวกเขาพูดล้วนบอกว่าเจ้าตัวประหลาดนั่นมีอาวุธร้ายแรงมาด้วย มันทำร้ายพวกเขา แล้วก็ยังโหดเหี้ยมจนผิดมนุษย์มนา
โอเค..อย่างน้อยก็ยังเป็นมนุษย์...ชานยอลปลอบใจตัวเอง เพราะถ้าไม่แล้ว เขาคงจะตั้งรับไม่ถูก สัตว์ในตำนานกรีกมีมากมายหลายร้อยตัว บางตัวเขาก็จำวิธีจัดการกับมันได้ ในขณะที่บางตัวแม้แต่ชื่อเขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ นับว่าข่าวล่าสุดนี่ เป็นประโยชน์กับเขามากทีเดียว อย่างน้อยเขาก็ยังหาทางจัดการได้
"นั่นไงครับ มันอยู่นั่น!!!" ทหารร้องพร้อมกับชี้ไปที่หลุมระเบิดโดยที่พื้นที่ตรงนั้นไม่มีอะไรนอกจากหลุมที่น่าจะลึกลงไปเกือบสามเมตร และแสงสีขาวเหลือบฟ้าที่ส่องประกายขึ้นมา โดยรวมแล้วก็ไม่มีอะไรเข้าข่ายคำว่า 'ภัยคุกคาม' หรือ 'ทำร้ายประชาชนของฮาเดส' เลยแม้แต่น้อย อย่างเดียวที่ดูจะน่าหวาดหวั่นก็คือตัวอะไรบางอย่างที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงกำลังบินพุ่งเข้าใส่ทุกคนที่กำลังจะเข้าใกล้
"นั่นมันอะไรน่ะ..." ร่างโปร่งถามอย่างฉงน
"รองเท้าติดปีก...เพตาลอส..."คริสตอบก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น
"โอ๊ย!" ทุกสายตาหันขวับไปมองที่ก้นหลุมก่อนที่ชานยอลจะโพล่งออกมาด้วยความตกใจ
"โอเซฮุน!!!"
