บ้าน
คืนเดือนมืดไร้ซึ่งดวงดาวบนท้องฟ้า แสงจากพระจันทร์สาดส่องลงมาเพียงรำไรเท่านั้น ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายที่ตกลงมาผิดฤดูกาลในหน้าหนาว ชายร่างสูงสวมใส่เสื้อโค้ทดำทรงยาว แว่นดำช่วยปกปิดอำพรางแววตาสีแดงวาวโรจน์ ขายาวก้าวอย่างกระฉับกระเฉงคล้ารีบร้อนอะไรบางอย่าง มือหนากำแน่นและถูเข้าหากันเมื่ออากาศเริ่มหนาวเหน็บ ควันสีขาวจากไอร้อนของร่างกายถูกปล่อยออกทางโพรงจมูกเมื่อเขาหายใจแผ่วเบา..
ผู้คนแถวนั้นบางตาเนื่องจากเป็นช่วงเวลาดึก หญิงสาวแต่งตัวล่อตาล่อใจเดินเข้ามาชักจูงเขาให้ไปร่วมหลับนอน โสเภณีข้างทางกอดแขนแกร่งพร้อมเดินตามชายหนุ่มผู้หล่อเหลาราวเทพบุตร ดวงตาคมเหลือบมองด้วยความชั่งใจ วันนี้เป็นอีกวันที่เขาหาเหยื่อไม่ได้ หญิงร่างเล็กสวมใส่ชุดแซคเข้ารูปสีแดงหน้าตาใช้ได้ถูกซื้อบริการจากร่างสูง แขนแกร่งโอบกอดเอวบางเพื่อมุ่งตรงสู่โรงแรมที่ใกล้เคียงโดยไวที่สุด...
"ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ" ร่างเล็กเอ่ยกับชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า ใบหน้าหวานส่งสายตาเย้ายวนอารมณ์
"ไม่ต้อง ฉันรีบ" แขนแกร่งรั้งเอวบางเข้ามาประชิดตัว ฝ่ามือหนาลูบไล้ต้นคอขาวเนียนด้วยความพิศมัย
ผมยาวสลวยสีทองพริ้วไหวไปตามแรงปัด ร่างสูงเกลี่ยผมนุ่มมือที่ประบ่าให้พ้นทาง ริมฝีปากหนากดจูบสอดสิ้นเข้าโพรงปากหญิงสาวด้วยความหื่นกระหาย ปลายจมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอหอมละมุน เรียวลิ้นเลียตามลำคอขาวเนียน ร่างบางเอียงหลบเพื่อเปิดช่องทางให้ชายหนุ่มเล้าโลมหล่อนได้ง่ายขึ้น เสียงครางอื้ออึงดังในลำคอของทั้งสองเมื่ออารมณ์เริ่มคุกรุ่น
ปลายลิ้นสากเลียตามลำคอยาวสวย ดวงตาหวานปรือปรอยด้วยความเสียวซ่าน ริมฝีปากหนายกขึ้นขบเบาๆเมื่อได้จังหวะ แค่เพียงไม่นาน ฟันซี่เล็กของชายหนุ่มก็แปลงสภาพเป็นเขี้ยวยาวคม ดวงตาสีนิลเปลี่ยนเป็นแดงเพลิงลุกวาวดั่งลูกไฟ ปลายเขี้ยวฝังจมในลำคอลึกจนหล่อนสะดุ้งเฮือก ดวงตาหวานเหลือกโตขึ้นด้วยความเจ็บปวด แขนเรียวยกขึ้นทุบตีร่างสูงอย่างแรง ลิ้นยาวค่อยๆแลบเลียโลหิตสีแดงและดูดจนร่างบางขาวซีดลงทีละนิด..
"อีกเดี๋ยวเธอก็ไม่เจ็บแล้ว...สาวน้อย"
เวลาผ่านไปไม่กี่นาที แขนขาของหล่อนก็อ่อนแรง ดวงตากลมหลับสนิท ร่างบางในอ้อมกอดไร้ซึ่งลมหายใจ คริสปล่อยร่างเธอให้ร่วงหล่นลงไปนอนกองกับพื้น หลังมือปาดหยดเลือดที่ซึมตามซอกฟันจนเลอะเทอะริมฝีปาก ร่างสูงสบถออกมาเบาๆด้วยความหงุดหงิดใจ
"พวกเลือดสกปรก!"
โสเภณีที่ผ่านชายมากหน้าหลายตาไม่ใช่เป้าหมายของเขา หากแต่เพียงว่าวันนี้หญิงสาวบริสุทธิ์ที่เขาต้องการกลับหนีหายจากท้องถนนไปหมด ทุกครั้งเหยื่อที่เขาต้องการจะเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องที่ไม่เคยต้องชายมือใด แวมไพร์จะร่วมเสพสมกับหล่อนก่อนจนเธอตายใจ และไม่นานก็จะชิมรสชาดโลหิตที่หอมหวานเพื่อความเป็นอมตะ แต่วันนี้เขาไม่มีทางเลือก หญิงเคราะห์ร้ายรายนี้คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขา
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างสูงก้าวเดินจากโรงแรมไปด้วยความรีบร้อน ท้องถนนมืดมิดจนแทบมองไม่เห็นทาง เส้นทางเปล่าเปลี่ยวขึ้นเรื่อยๆจนไร้ผู้คน เขาเลี้ยวขวาเข้าไปในตึกร้างแห่งหนึ่งที่ดูน่าเกรงกลัว...
สถานที่แห่งนี้เรียกว่าถ้ำค้างคาวแห่งความมืดมิด เควินหรือคริสคือแวมไพร์ลูกผสม เขามีสายพันธุ์ของไลแค่นท์มนุษย์หมาป่าร่วมอยู่ด้วย มันคือความอัปยศของการสมสู่ข้ามสายพันธุ์ เมย่ามารดาของเขามีความรักกับชายหนุ่มซึ่งได้ชื่อว่าเป็นบิดาของคริส ทั้งสองตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันจนเกิดทายาทตัวน้อย การไล่ล่าของเผ่าพันธุ์แวมไพร์เกิดขึ้นเพราะโกรธแค้นการกระทำของไลแค่นท์ที่พาหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่างามที่สุดในหมู่แวมไพร์ไปสมสู่ บิดาของเขาถูกฆ่าตายอย่างทารุณ ไม่นานเมย่าก็ถูกจับแต่งงานกับบิดาคนปัจจุบันของคริส แม้หล่อนจะผ่านการมีสามีและบุตรมา แต่ประมุขวังค้างคาวก็มิเคยรังเกียจเธอ ภรรยาเก่าของท่านประมุขเสียชีวิตไปหลายปีแล้วเนื่องจากตกเลือดระหว่างคลอดบุตร ประมุขแห่งวังค้างคาวจึงต้องการเมย่ามาเป็นคู่ชีวิตเพื่อดูแลบุตรชายของเขานามว่า"คิมจงอิน"...
ร่างสูงเดินก้าวไปตามทางเดินที่ปูพรมสีแดง บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบวังเวง ฝีเท้าเดินแผ่วเบาแต่ก็มิวายเกิดเสียงสะท้อนของส้น ฉับพลันหูก็ได้ยินเสียงพรายกระซิบดังแว่วมาแต่ไกล..
"นายน้อยครับ... พรุ่งนี้ท่านต้องเข้าประชุมกับท่านประมุข ท่านพ่อมีเรื่องสำคัญจะปรึกษานายน้อยครับ"
"อืม" ฝ่ามือหนายกขึ้นสะบัดไล่พรายกระซิบที่ไม่มีรูปร่าง เป็นเพียงเงามืดดำด้านข้าง ไม่นานควันสีดำก็ลอยฟุ้งในอากาศ กระจายร่างหายไป
"มึงไปหาเลือดกินข้างนอกอีกแล้วสิ ไอ้นอกคอก!" เสียงตวาดดังออกมาจากห้องโถงขนาดใหญ่ คิมจงอินยกยิ้มร้าย ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงได้ตามธรรมชาติของร่างกาย
"พี่ชอบหากินเองมากกว่าที่จะรอใครมาประเคนถึงปาก" ใบหน้าคมยกยิ้มกวนประสาทลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ลงรอยกันเท่าใดนัก
"พวกนอกคอกอย่างมึงก็ไม่ได้รับการปรนนิบัติแบบนี้แหละ! มึงมันก็ชอบหาอะไรสกปรกๆกินเหมือนแม่มึง! ฮ่าๆ" ร่างโปร่งเดินตรงเข้ามาประชิดตัวร่างสูงเพื่อพ่นคำด่าใส่ ทั้งสองเผซิญหน้ากันด้วยท่าทียียวน มองเผินๆคล้ายกับจะก่อเกิดสงครามแวมไพร์ย่อยๆขึ้นในไม่ช้า
ริมฝีปากหนาขบเข้าหากันแน่น คริสไม่ชอบกับการที่มีใครมาดูถูกเผ่าพันธุ์ของเขา คิมจงอินเองมักจะต่อว่ามารดาเขาเสียๆหายๆตลอดเวลา ร่างโปร่งจงเกลียดจงชังคริสรวมถึงแม่ของเขายิ่งกว่าอะไร...
ฝ่ามือหนายกขึ้นกระชากคอเสื้อร่างโปร่ง เขาง้างหมัดขึ้นเหนืออากาศและขู่คำรามคล้ายสัตว์ป่า เขี้ยวยาวสีขาวงอกโผล่พ้นริมฝีปาก ดวงตาคมเปลี่ยนเป็นสีแดงสดคล้ายโลหิตของสัตว์ป่า ร่างสูงโมโหเกรี้ยวกราดจนแทบจะทำร้ายคนที่มีศักดิ์เป็นน้องชาย
"เควิน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
ฝ่ามือหนายังคงกำคอเสื้อของอีกฝ่ายแน่นโดยไม่สนใจเสียงจากทางด้านหลัง
"เควิน แม่บอกให้หยุด!"
เสียงหวานเอ่ยห้ามปราม แขนแกร่งผลักร่างโปร่งกระเด็นชนกำแพงเสียงดังสนั่น เขาก้าวเข้าห้องนอนหลบหลีกความวุ่นวายน่าหงุดหงิดใจ ประตูห้องถูกปิดลงอย่างแรงด้วยโทสะที่กำลังก่อตัว
"คิมจงอิน!!!" ร่างสูงสบถเสียงดังเมื่ออยู่เพียงลำพัง ฝ่ามือยกขึ้นเหวี่ยงไปในอากาศด้วยความโมโห ลมพายุเล็กๆที่รุนแรงก่อตัวขึ้นพัดจนกรอบรูปบนชั้นวางของหล่นแตกกระจาย สิ่งรอบตัวถูกลมแรงหมุนวนอยู่สักพัก ไม่นานห้องทั้งห้องก็สงบลง เมื่อร่างสูงค่อยๆหลับตาเพื่อสงบสติอารมณ์..
.
.
.
.
.
ในถ้ำค้างคาวที่ลึกลับ ไม่มีแม้แสงอาทิตย์ที่สามารถเล็ดลอดเข้ามาได้ ร่างสูงนอนสงบนิ่งบนเตียงนอนขนาดใหญ่ ผ้าม่านพริ้วไหวเบาๆแม้นไม่มีลมพัดผ่าน หากแต่คือพรายกระซิบที่มีหน้าที่เป็นทาสรับใช้และบริวารต่างๆของนายน้อยเควินคริสกำลังเป็นตัวการก่อให้เกิดลม.. ใบหน้าคมคายออกจะดูขาวซีดกว่าคนปกติ แต่แฝงความหล่อเหลาที่ยากจะละสายตาให้จับจ้อง ดวงตาดุดันที่เคยเปลี่ยนเป็นสีแดงวาวโรจน์ปิดสนิทยามพักผ่อน ลมหายใจพรูทางปลายจมูกโด่งเป็นสัน ไม่นานเสียงกระซิบแผ่วข้างใบหูก็ปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์
"นายน้อย.. ท่านประมุขกำลังตรงมาที่นี่ครับ" เงาดำโค้งคำนับให้อย่างนอบน้อมเพราะเกรงจะสร้างความไม่พอใจให้กับร่างสูง
"รู้ไหมว่าเรื่องอะไร" ฝ่ามือหนาขยี้ดวงตาเบาๆ ผมสีดำเข้มยุ่งเหยิงเล็กน้อย เขาสะบัดใบหน้าเพื่อสลัดความอ่อนเพลียไปจากร่าง
"ผมไม่กล้าที่จะ..."
"คริส!! เควิน ลูกทำอะไรอยู่" เสียงหวานร้องเรียกที่หน้าห้องด้วยความร้อนรนขณะที่เขาสอบถามกับบริวาร
"ขอตัวก่อนนะครับนายน้อย ท่านประมุขคงเดินทางมาถึงแล้ว" ฉับพลันเงามืดก็จางหายไป ทิ้งไว้แต่ความว่างเปล่าและร่างสูงที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง
ประตูถูกเปิดออกช้าๆร่างเล็กของหญิงสูงวัยแต่ทว่าสวยสง่าก้าวเดินเข้ามาด้วยความรีบร้อน
"ท่านพ่อรอลูกอยู่ในห้องโถงด้านล่าง รีบลงไปเถอะ"
ดวงตาคมฉายแววสงสัยใคร่รู้ เขาหยัดกายขึ้นจากเตียงนอนนุ่ม เสื้อคลุมสีดำสนิทสวมทับบนร่างเพื่อความเรียบร้อย ขายาวเดินก้าวมาตามบันไดที่ทอดวนสู่พื้นเบื้องล่าง
กลางห้องโถงที่มืดครึ้ม มีร่างชายสูงวัยท่าทางเคร่งขรึม บิดาของเควินและคิมจงอินมีศักดิ์เป็นประมุขของถ้ำค้างคาวแห่งนี้ แม้แวมไพร์ลูกผสมอย่างเขาจะได้รับคำสบประมาทจากเผ่าพันธุ์อื่นๆ รวมถึงความจงเกลียดจงชังจากคิมจงอิน แต่บิดาของเขาก็ไม่เคยที่จะรังเกียจและเหยียดหยามสายเลือดของเขาเลยสักนิด
"ท่านประมุขมีอะไรจะบัญชาผมหรือครับ" ร่างสูงหย่อนกายลงด้านข้างไม่ห่างจากโซฟาตัวใหญ่นัก
"เมื่อวานมีปัญหากับน้องอีกแล้วใช่ไหมเควิน" เสียงเข้มเปรยแผ่วเบา
"ก็เป็นประจำอยู่แล้วนี่ครับ ไม่มีอะไรน่าตกใจ" มือหนาคว้ามวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ปลายจมูกโด่งพรูควันสีเทาพวยพุ่งออกมาช้าๆ
"เพราะเหตุนี้..พ่อถึงมีเรื่องจะขอร้องและหารือ" ดวงตาเล็กของชายสูงวัยเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาของชายที่มีศักดิ์เป็นบุตรต่างภรรยา
"พ่อจะสละอำนาจหน้าที่ของประมุขวังค้างคาวแห่งนี้ให้กับเจ้า...เผ่าพันธุ์แวมไพร์ของตระกูลเราต้องการคนสืบทอดทายาท เควิน ลูกคือคนที่เหมาะสมที่สุดด้วยประการทั้งปวง" สีหน้าจริงจังทำให้ชายหนุ่มร่างสูงหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
"ทำไมต้องเป็นผม"
"คิมจงอินยังเด็กเกินไป เขาไม่สามารถควบคุมคนหมู่มากได้ สภาวะทางด้านอารมณ์ของแวมไพร์รุ่นใหม่อย่างเขาควรได้รับการพัฒนาก่อน" ประมุขเอ่ยตอบ คิ้วขมวดมุ่นเมื่อครุ่นคิดถึงบุตรชายคนเล็กที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ
"สิ่งสำคัญในตอนนี้คืองานสละบัลลังค์กำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า พ่อต้องการให้เจ้ารับปากว่าจะยอมรับการเป็นประมุขวังค้างคาวแห่งนี้ คิดดูให้ดีเควิน เผ่าพันธุ์ไลแค่นท์ของพ่อแท้ๆของเจ้าก็ได้รับการขยายอำนาจเช่นกัน"
ร่างสูงหยัดกายขึ้นจากโซฟาขนาดใหญ่เพื่อเดินหนี คริสไม่เคยเกรงกลัวใครตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน แม้แต่ประมุขที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาของตนก็ยังต้องเกรงใจเขา เมื่อครั้งอดีต เด็กชายตัวน้อยอายุเพียง 10 ปี ถูกรังแกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของแวมไพร์รุ่นเก่า ด้วยความเก่งฉกาจและพละกำลังมหาศาล เขาสามารถต่อสู้กับแวมไพร์ 3 ตนและฆ่าทั้งหมดตายอย่างโหดร้ายทารุณ เหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความตกตะลึงให้แก่เผ่าพันธุ์ต่างๆ และไม่นาน ข่าวความก้าวร้าวเด็ดเดี่ยวของแวมไพร์ลูกผสมก็กระจายออกไปไกลหลายเมือง
"ผมจะให้คำตอบอีกครั้งหลังจากตื่นนอนคืนนี้" เสียงสุดท้ายทิ้งไว้ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวขึ้นไปบนห้องนอนที่มืดมิดอีกครั้ง..
ด้วยอายุขัยที่สูงมากขึ้นเรื่อยๆทำให้ประมุขแห่งวังค้างคาวคิดจะสละอำนาจหน้าที่ แม้แวมไพร์จะมีความเป็นอมตะ แต่ความสามารถทางด้านการต่อสู้รวมถึงความคิดความอ่านอาจจะไม่ได้ยั่งยืนอย่างเคย คริสคือบุคคลที่หลายๆคนลงความเห็นว่าเหมาะสมที่จะพัฒนาเผ่าพันธุ์ Darkness Vampire เขามีความฉลาดหลักแหลมในการวางแผนการ มีความเป็นผู้นำ เด็ดเดี่ยว ใจเย็นจนบางครั้งดูเย็นชาเสียจนน่าเกรงขาม ผิดกับคิมจงอิน บุตรชายคนเล็กที่ใจร้อน วู่วาม และมักนำความวุ่นวายมาสู่ถ้ำค้างคาวทุกครั้ง
.
.
.
.
ความเยือกเย็นย่างกรายเข้ามาเมื่อถึงเวลาดึกสงัด ร่างสูงสวมเสื้อโค้ทยาวก้าวเท้าเดินมาพร้อมร่ม 1 คันเพื่อป้องกันละอองหิมะ เขาหิวเสียจนเริ่มหงุดหงิดใจ วันนี้ชายหนุ่มต้องการจะหาเหยื่อแถวมหาวิทยาลัยชื่อดัง เขาลืมให้คำตอบกับบิดา แต่กลับผลุนผลันออกจากวังค้างคาวไปเพื่อหาโลหิตบริสุทธิ์ดื่มกิน
ดวงตาคมเหลือบมองหญิงสาวหลายคนที่เดินสวนทางกัน ใบหน้าสวยหวานยกยิ้มบางเพื่อเชื้อเชิญหนุ่มหล่อสง่างามเช่นเขา คริสหาได้สนใจผู้หญิงพวกนั้น เขาต้องการเลือดของหญิงสาวพรมจรรย์ที่ช่วยต่ออายุขัย ไม่ใช่เพียงแต่เป็นโลหิตธรรมดาเพื่อประทังความหิวโหยเท่านั้น
สัญญาณไฟจราจรสีแดงบ่งบอกให้มนุษย์แถวนั้นเดินข้ามถนน ร่างสูงก้าวเดินไปสวนกับสาวน้อยร่างเล็กในชุดนักศึกษา เธอหอบรายงานตั้งใหญ่เพื่อกลับไปทำที่บ้าน รถยนต์สีแดงถูกขับขี่ด้วยชายเมาแอลกอฮอล์ เขาเหยียบคันเร่งพุ่งตรงมายังร่างของเธออย่างรวดเร็ว ดวงตาสีแดงวาวโรจน์ขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์ ฝ่ามือหนาคว้าร่างเล็กของหล่อนเข้ามาสวมกอดในเสื้อโค้ทตัวใหญ่ ร่มสีดำสนิทร่วงหล่นสู่พื้น แขนแกร่งยื่นออกไปดันกันชนรถคันนั้นจนหยุดนิ่ง ฝากระโปรงด้านหน้าหักงอ ใบหน้าหล่อเหลาแนบชิดสาวน้อยร่างบางจนแทบจะจุมพิตกัน
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม พวกมนุษย์นี่โง่เง่าจริงๆ" เสียงสบถเบาๆ เขาสะบัดข้อมือสองสามครั้งเพื่อคลายความเมื่อยล้าเพราะการดันรถคันใหญ่เมื่อครู่
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณคุณมากนะคะ" เสียงเล็กระล่ำระลักด้วยความตื่นเต้นตกใจ
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ผมไปก่อนล่ะ หิวจะแย่" ร่างสูงหยัดกายขึ้นจากพื้น เสื้อโค้ทตัวใหญ่ถูกสะบัดเพื่อไล่ฝุ่นละอองที่เกาะกุมเมื่อครู่
"เดี๋ยวก่อนค่ะ เอ่อ คือ...พอดีว่าฉันกำลังจะไปทานข้าว ฉันเลี้ยงขอบคุณที่คุณช่วยชีวิตฉันได้ไหมคะ" แก้มเนียนใสขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย เธอยิ้มบางให้กับเขาเมื่อรู้สึกประทับใจและต้องการจะขอบคุณ
"ผมไม่ทานข้าว" ร่างสูงหันหลังกลับเพื่อก้าวเท้าไปข้างหน้า
"งั้นคุณทานอะไรคะ" ฝ่ามือเล็กคว้าจับแขนแกร่งไว้ ผิวกายเย็นเฉียบรับรู้ได้ผ่านสัมผัสเนื้อผ้า ดวงตากลมโตของสาวน้อยเลิ่กลั่กเมื่อเธอโดนตัวเขา
"เอามือคุณออกไป" ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบมองที่ข้อมือตนเองด้วยสายตาเย็นชา
"ผมไม่กินข้าว.....แต่อยากกินคุณ" ริมฝีปากหนายกยิ้มช้าๆ เขาค่อยๆถอดถุงมือหนังออกและใช้หลังมือแตะแก้มใสเนียนของหล่อน ผิวกายขาวซีดเย็นยะเยือกของเขาทำให้เธอหนาวสะท้านไปทั้งตัว
"ว่ายังไงครับ" ใบหน้าคมโน้มกระซิบข้างใบหู เธอหดคอหนีด้วยความเกรงกลัว กลิ่นกายหอมอ่อนๆของหญิงสาวทำให้ความต้องการของคริสถูกปลุกขึ้นทีละน้อย ความหิวโหยหื่นกระหายของสัตว์ป่ากำลังตื่นตัว
ร่างเล็กผงะออกช้าๆเมื่อเขาค่อยๆก้าวประชิดตัว...
"ชานย่า!" เสียงหญิงสาวในชุดนักศึกษาตะโกนลั่น หล่อนวิ่งตรงเข้ามาทักทายเพื่อนสาวด้วยความตื่นเต้น
"เพิ่งกลับเหรอ ทำรายงานเสร็จหรือยัง" ทั้งสองยืนสนทนากัน โดยมีสายตาแข็งกร้าวของร่างสูงจับจ้องอยู่ไม่ห่างนัก
เขาค่อยๆก้าวจากไปเงียบๆเพราะไม่สามารถทนความหิวได้ คริสยกยิ้มละมุนให้กับชานย่าอย่างนึกเสียดาย วันนี้หล่อนโชคดีที่รอดพ้นเงื้อมมือแวมไพร์หล่อเหลาตนนี้ ดวงตากลมเหลือบมองเงาของร่างสูงที่ห่างออกไป ชายผู้นี้มีเสน่ห์น่าค้นหา แต่กลับแฝงความรู้สึกน่าเกรงขามบางอย่าง เมื่อเธอสัมผัสโดนผิวกายเขารู้สึกขนลุกอย่างประหลาด แต่ทั้งรูปร่างหน้าตาของชายหนุ่มสร้างแรงดึงดูดมหาศาลจนเธออยากจะเข้าใกล้เพื่อทำความรู้จักกับเขา...
ในมุมมืดใกล้พุ่มไม้ข้างมหาวิทยาลัยชื่อดัง ร่างสูงยืนหลบมุมมองเหยื่ออย่างสงบ ร่างเล็กของหญิงสาวนางหนึ่งเดินผ่านเข้ามาใกล้ในยามวิกาล แขนแกร่งกระชากเอวบางเข้ามาสวมกอด มือหนาปิดริมฝีปากเล็กไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอร้อง ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ หล่อนดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง แต่ทว่าก็ไม่สามารถพ้นเงื้อมมือเขาได้
"ฉันจะสมสู่เธอแบบสัตว์ป่า คืนนี้เธอเป็นผู้โชคดี" เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหู ร่างบางเซถลาเมื่อถูกผลักลงบนพื้นหิมะเย็นเยียบที่ปกคลุมยอดหญ้า
ร่างสูงปลดเปลื้องอาภรณ์ของหล่อน เสื้อนักศึกษาถูกถลกขึ้นเผยให้เห็นบราสีดำ ใบหน้าคมโน้มลงจูบบดขยี้กลีบปากอย่างร้อนแรง มือหนาลูบคลึงเรือนร่างสาวน้อยแปลกหน้าอย่างหื่นกระหาย เสื้อโค้ทดำถูกเหวี่ยงลงด้านข้าง เขาปลดเข็มขัดหนังเส้นใหญ่เพื่อถอดกางเกงและเตรียมพร้อมสำหรับการเสพสมเยี่ยงไลแค่นท์ หมาป่าที่กำลังต้องการผสมพันธุ์ มือหนาคลึงเนินอกบีบเคล้น ขาเรียวของหญิงสาวบิดเร่าเมื่อถูกรุกล้ำ ปลายเท้าถูกจับแยกออกจากกัน คริสแทรกกายเข้าไปอย่างเร่งรีบ สะโพกกระแทกเข้าออกเร่งเร้าอย่างบ้าคลั่ง หล่อนร้องครวญครางไม่เป็นภาษา ปลายจมูกโด่งซุกไซร้ร่างบาง ฝ่ามือหนาบีบริมฝีปากเล็กให้อ้าออกพร้อมสอดลิ้นดูดดุนอย่างเร่าร้อน
แขนเรียวโอบรอบต้นคอชายหนุ่มเมื่อรู้สึกเสียวกระสันต์ ใบหน้าหล่อคมยกยิ้มช้าๆ เขาก้มลงกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็ก..
"ผมจะไม่ไหวแล้วครับที่รัก คุณพร้อมหรือยังหืม" เบื้องล่างยังคงขยับเข้าออกตามจังหวะ หล่อนพยักหน้าช้าๆ เควินโน้มลงข้างลำคอขาวพร้อมล็อคหล่อนไว้กับพื้น
เขี้ยวยาวงอกโผล่พ้นริมฝีปาก เขาฝังคมเขี้ยวบนลำคอขาวจนหล่อนตาค้าง ริมฝีปากหนาดูดดุนโลหิตแดงฉานค่อยๆไหลซึมออกมา ร่างบางกระตุกช้าๆเมื่อสัญญาณชีพเริ่มอ่อนแรง อวัยวะส่วนล่างปลดปล่อยความต้องการตามธรรมชาติ ไม่นานหญิงสาวก็หมดลมหายใจเนื่องจากการเสียเลือดอย่างมาก..
ร่างสูงผงกตัวขึ้นใส่เสื้อผ้าที่กองอยู่ด้านข้าง เขาโน้มลงจุมพิตกลีบปากเล็กเพื่อเป็นการขออโหสิกรรม รอยเลือดเป็นทางเปรอะเปื้อนหิมะขาวโพลน หลังมือปาดริมฝีปากเพื่อเช็ดคราบโลหิต คริสเหนื่อยล้ากว่าทุกครั้ง และครั้งนี้เขาก็กินเหยื่อสกปรกอีกครั้ง หล่อนไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ เพียงแค่ประทังความหิวโหยให้เขาเท่านั้น
ปลายเท้าก้าวเดินเข้าไปตามตรอกซอกซอยเล็กๆเพื่อหลบหลีกสายตาพวกมนุษย์ แต่แล้วก็ชนเข้ากับร่างโปร่งที่ดูคุ้นตาของใครคนหนึ่ง
"ไอ้นอกคอก! มึงออกมาหาของสกปรกกินอีกแล้วใช่ไหม" คิมจงอินแผดเสียงใส่ วันนี้เขาแอบหนีออกมาเที่ยวโดยไม่บอกประมุขให้รับทราบ
"หลบ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น เขาไม่ต้องการสร้างปัญหาในครอบครัวตามคำขอร้องของเมญ่ามารดาของเขา
"กูไม่หลบ!"
ดวงตาคมแข็งกร้าวจนเปลี่ยนเป็นสีแดงวาวโรจน์ ร่างสูงต้องการจะสั่งสอนน้องชายต่างมารดา เขากระชากคอเสื้อร่างโปร่งและเหวี่ยงเข้ากำแพงอิฐ ชายหนุ่มปลิวกระเด็นกระแทกผนังจนจุก เลือดสดๆไหลรินจากศีรษะของน้องชาย จงอินโกรธแค้นและลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงใช้ความว่องไวประชิดตัวและล็อคแขนทั้งสองข้างของเขาไว้กับกำแพง ปลายลิ้นสากไล้เลียหยดเลือดสีแดงฉานที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผล โลหิตไหลเปรอะเปื้อนมาข้างแก้มช้าๆ เควินตามเก็บรอยหยดเลือดนั้นจนสะอาดหมดจด..
"มึงเก่งได้กับทุกคน ยกเว้นกับกู" เสียงขู่คำรามของท่านประมุขในอนาคตดังสนั่น ทั้งสองแยกเขี้ยวยาวโง้งเข้าหากันด้วยความดุดัน กรงเล็บของสัตว์ป่างอกออกจากฝ่ามือหนาของคริส
เขาเอื้อมมือไปบีบปากร่างโปร่ง กรงเล็บจิกลงบนผิวหนังจนเลือดซึม เมื่อถอนมือออก ปลายลิ้นก็เลียทำความสะอาดนิ้วของตนเองช้าๆเพราะต้องการกวนประสาทน้องชาย
"อีกไม่นานคิมจงอิน มึงจะต้องก้มหัวให้กู" ร่างสูงเอ่ยแผ่วเบา เขาสะบัดเสื้อโค้ทสีดำและหายวับไปกับตา วิชาของคริสแกร่งกล้าเกินกว่าแวมไพร์ธรรมดา เขามีทั้งความแข็งแรงดุดันอย่างไลแค่นท์ และความฉลาดหลักแหลมอย่างแวมไพร์ นี่คือสิ่งที่เขาเป็นต่อคิมจงอินอยู่มาก
เรื่องราวของแวมไพร์ลูกผสมประมุขคนใหม่ของวังค้างคาวจะดำเนินไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม...
รบกวนติดแทค #Darknessvampire เพื่อเป็นฟีดแบคต่อไรท์เตอร์ ขอบคุณ..