บ้าน
โรงพยาบาลเอกชนของกรุงปักกิ่งในช่วงสายของวันจันทร์ค่อนข้างคับคั่งไปด้วยคนไข้ ญาติผู้ป่วยรวมถึงบุคลากรทางการแพทย์ที่กำลังเดินขวักไขว่ดูวุ่นวาย ร่างสูงสวมเสื้อกราวน์สีขาวสะอาดตาเดินตรงมาพร้อมแฟ้มเอกสาร พยาบาลหลายคนยิ้มรับทักทาย บ้างพากันสะกิดเรียกให้มองตามชายหนุ่มที่เป็นที่หมายปองของหญิงสาวหลายๆคนในสถานที่แห่งนี้ ใบหน้าคมคายยกยิ้มกวนเมื่อเดินสวนกับอดีตคู่นอน เธอคือพยาบาลรูปร่างเซ็กซี่ที่เคยมีอะไรกับหมอคริสเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน..
"คุณได้กลิ่นบุหรี่ผมไหม" มือหนาขยับชายเสื้อโบกสะบัด เขาโน้มใบหน้ากระซิบถามพยาบาลฝึกหัดที่เพิ่งเข้ามาร่วมงานได้ไม่นาน
"ได้กลิ่นแต่น้ำหอมบุลการี่ของคุณหมอค่ะ" ใบหน้าหวานยิ้มเขินอาย
"ผมไม่ได้หมายถึงที่เสื้อกราวน์ แต่หมายถึงจากลมหายใจของผม" ร่างสูงแสร้งยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวจนแนบชิด ปลายจมูกโด่งเกือบชนแก้มนวล แม้ในสถานที่แบบนี้เขาก็ยังมิวายทำตัวรุ่มร่ามกับเพื่อนร่วมงาน
"คริส!" เสียงหญิงสูงวัยร้องเรียกให้เขาได้สติก่อนที่จะแอบหอมพยาบาลฝึกหัดในที่ทำงาน
"ถ้าแกไม่เลิกทำตัวแบบนี้ แม่จะปลดแกออกจากโรงพยาบาลเอง อย่าคิดว่าเป็นลูกผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้วจะทำได้ทุกอย่าง" ดวงตาเหลือบมองใบหน้าบุตรชายด้วยความระอาใจ
ความเจ้าชู้ กะล่อน ทะเล้นของเขาได้รับการกล่าวขานไปทั่ว ความหล่อเหลา ดูดีทั้งหน้าที่การงานทำให้เขาตกเป็นที่หมายปองได้ไม่ยาก ทั้งนิตยสารที่เกี่ยวกับวงการทางการแพทย์และในโลกของโซเชียลเนทเวิร์คต่างรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของคริสดี หมอหนุ่มคือหัวหน้าทีมแพทย์ที่มากความสามารถตั้งแต่อายุยังน้อย เขาถนัดในความรู้หลายๆด้าน และมักรับช่วยเคสของเพื่อนๆและทีมแพทย์รุ่นน้องที่มาปรึกษา
"วันนี้จะมีหุ้นส่วนของโรงพยาบาลแวะเข้ามาเรียนรู้งาน เธอจะมาช่วยแม่บริหารกิจการของเรา"
"แกต้องอยู่รอพบ เธอจะ..."
"ผมไม่รอ ช่วงบ่ายผมออกเวร มาเร็วก็เจอผม มาช้าก็ชวด" ร่างสูงมีสีหน้าเบื่อหน่าย เขารีบเดินหนีมารดาของตนกลับไปยังห้องตรวจ โดยทิ้งเธอไว้อย่างไร้มารยาท แสร้งทำงานหนักยังดีเสียกว่าต้องมาเสวนากับแม่ขี้บ่นของตนเอง
หน้าห้องตรวจขนาดใหญ่มีคนไข้รออยู่เป็นจำนวนมาก ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง คนไข้มากหน้าหลายตาวนเวียนเข้าออกมารับยาและการรักษา ผ่านไปกว่า 3 ชั่วโมงก็มาถึงคนไข้สาวหน้าตาสะสวย
"จะมาตรวจเต้านมค่ะ ช่วงมีประจำเดือนชอบเจ็บเป็นประจำ" ใบหน้าหวานแย้มยิ้มให้กับคุณหมอหนุ่ม สายตาชักชวนให้ร่างสูงเริ่มการรักษา
"ช่วงใกล้มีประจำเดือนเจ็บเต้านมเป็นเรื่องปกติครับ มันขึ้นอยู่กับฮอร์โมนของเรา" ดวงตาคมฉายแววขี้เล่น เขารู้ดีว่าคนไข้สาวรายนี้ต้องการอะไร คุณหมอมากประสบการณ์เรื่องอย่างว่าแค่มองปราดเดียวก็อ่านได้ลึกถึงจิตใจ
"คุณหมอไม่อยากตรวจเหรอคะ" หล่อนยกยิ้มบาง ปลายนิ้วเขี่ยวนรอบโต๊ะช้าๆ ดวงตากลมโตหวานเป็นประกาย
"อยากสิครับ มีหมอที่ไหนบ้างไม่อยากรักษาคนไข้ เอาแบบนี้ละกัน นี่นามบัตรผม มาตรวจนอกเวลาดีกว่านะครับ...ช่วงเวลานั้นคนไข้ไม่เยอะ....เครื่องตรวจที่นี่ก็เสีย ฝ่ามือผมใหญ่คงต้องใช้คลึงหาความผิดปกติ.." เน้นประโยคท้ายให้รับรู้กันแค่สองคน ฝ่ามือหนายกขึ้นมาโชว์ขนาด เสียงหัวเราะเบาในลำคอ เสือผู้หญิงอย่างเขามักไม่ชอบปล่อยเหยื่อหลุดรอดไป แต่ก็มีบางครั้งที่ต้องจำใจทำ นิ้วยาวลูบปากล่างตนเองเพื่อแฝงท่าทีกวนใจให้คนไข้อยากจะเข้ารับการรักษาไวๆ
.
.
.
.
ประตูห้องตรวจปิดลงช้าๆ เมื่อผู้ป่วยรอบเช้าเดินทางกลับไป คนไข้เริ่มบางตา ได้เวลาที่คริสต้องออกเวรหลังจากตรวจมาหลายชั่วโมง พยาบาลผู้ช่วยขอตัวกลับเนื่องจากมีธุระทางบ้าน ขณะที่ร่างสูงเก็บอุปกรณ์บนโต๊ะทำงาน ประตูหน้าห้องก็เปิดออกอย่างเร่งรีบ
เขาเหลือบมองบุคคลที่เดินตรงเข้ามา ความสวยน่ารักของหล่อนทำให้คริสยืนมองด้วยความตกตะลึง กระโปรงสั้นสีดำรัดรูปมีรอยฉีกขาด เลือดสีแดงไหลซึมจากโคนขาอ่อนด้านบน เธอเดินตรงเข้ามาหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้คนไข้
"คุณครับผมออกเวรแล้ว ถ้าคุณตกเลือดแนะนำให้ไปแผนกสูติครับ ผมไม่ใช่หมอทำคลอด" ใบหน้าคมมองหล่อนด้วยความฉงน เพราะเกรงว่าคนไข้จะมาผิดหน่วยงาน
"ฉันไม่ได้ตกเลือด! เมื่อครู่เดินมาทางสนามหญ้าหน้าโรงพยาบาล ฉันกำลังจะสายเลยรีบปีนรั้ว ผลก็เป็นอย่างที่เห็น" หล่อนดึงทิชชู่ขึ้นมาซับเลือดตรงขาอ่อนด้านบน เผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนจนร่างสูงต้องแอบมอง
"ถ้างั้นแผนกอุบัติเหตุอยู่ตึก 2 ครับ" เขาผายมือให้หล่อนเดินออกจากห้องตรวจ
"ผอ.บอกให้ฉันมาหาคุณ คุณรักษาได้เหมือนกัน ทำแผลเสร็จฉันต้องรีบไปประชุม รายงานการประชุมวันนี้คงต้องมีเรื่องหมอเกี่ยงที่จะรักษาคนไข้.." ดวงตากลมโตจับจ้องร่างสูงด้วยความโกรธ หมอหนุ่มกวนประสาทเสียจนหุ้นส่วนโรงพยาบาลอย่างเธอเริ่มไม่พอใจ
คริสหยิบเสื้อกราวน์ที่เพิ่งถอดออกเมื่อครู่มาสวมใส่อีกครั้งด้วยอารมณ์ขุ่นมัว สีหน้าเบื่อหน่ายบ่งบอกว่าเขาก็ไม่พอใจเธอเช่นกัน หากไม่ใช่หุ้นส่วนโรงพยาบาลเขาก็คงจะเต็มใจรักษาและหยอกล้อคนไข้เล่นตามนิสัย แต่ตอนนี้หมอหนุ่มเริ่มจะรู้แล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าคงเป็นลูกของหุ้นส่วนที่เข้ามาดูงานในวันนี้ตามที่แม่เขาบอกกล่าวไว้ล่วงหน้า
"จะให้รักษาก็ถอดกระโปรงออก" เขาชี้มือไปที่กระโปรงสั้นสีดำ มือหนาหยิบถุงมือยางขึ้นมาสวมใส่
"ทำไมต้องถอด" ใบหน้าใสมีท่าทีตกใจ
"คุณไม่ถอดออกแล้วผมจะทำแผลยังไงล่ะครับ ถ้าอายก็เดินไปแผนกอุบัติเหตุนู่น" เขาแสร้งทำท่าถอดถุงมือออกเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ใบหน้าสวยขมวดมุ่น ไม่นานร่างบางก็ตัดสินใจรูดซิบกระโปรงของตนเองออกและค่อยๆก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ ผ้าคลุมช่วงล่างถูกปกปิดส่วนหวงแหนของเธอไว้เพื่ออำพรางสายตา ร่างสูงเดินหยิบสำลี ผ้าพันแผลและอุปกรณ์ต่างๆมาไว้ด้านข้างตัว ใบหน้าคมเหลือบมองหญิงสาวที่หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย
"อ้าขากว้างๆสิครับ"
"ทำไมต้องอ้า"
"แล้วคุณหนีบขาแบบนี้ผมจะเห็นแผลคุณไหมล่ะครับ" หมอหนุ่มแสร้งดุสาวน้อยที่นอนมองหน้าเขาบนเตียง เธอจำใจถ่างขาออกให้กว้างขึ้นเพื่ออำนวยการรักษาให้สะดวก
คริสไม่สามารถปฎิเสธใจตัวเองได้ว่าเขาแอบมองชั้นในตัวจิ๋วของหญิงสาว อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นทีละน้อยขณะที่ใช้คีมคีบสำลีทำความสะอาดแผล
"คุณพลาดตอนก้าวขาปีนใช่ไหมครับ....แผลมันสูงจน..." หลังมือปาดเหงื่อบนใบหน้าที่ผุดออกมาช้าๆทั้งๆที่อากาศในห้องตรวจกำลังเย็นสบาย
"คุณรักษาเร็วๆได้ไหม" หญิงสาวเขินอายเมื่อสายตาคมจับจ้องช่วงล่างของเธอเป็นเวลานานกว่าหลายนาที
"คุณก็อยู่นิ่งๆสิครับ หมอกำลังใส่ยา" ฝ่ามือหนาจับเรียวขาบางแยกออกช้าๆและเริ่มล็อคเธอไว้
หลังจากใส่ยาทำแผลเสร็จด้วยความยากลำบาก ร่างสูงก็ลงมือเขียนใบสั่งยาให้หล่อนนำไปยื่นห้องยา และกำชับว่าเธอควรจะทานให้ตรงตามเวลาที่ระบุ
"ทานยาให้หมดตามที่หมอสั่งด้วยนะครับ ถ้าดื้อแผลคุณอาจจะเน่า แล้วมันก็จะลามไปที่ตรงนั้น..." ใบหน้าคมยกยิ้มกวนประสาทขณะถอดเสื้อกราวน์และถุงมือโยนลงตะกร้าสัมภาระของแพทย์
"ลามไปที่ไหน!" หล่อนแผดเสียงกลับมา แม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะหล่อเข้าขั้นเพอร์เฟคแต่ความกวนประสาทของเขาก็ทำให้เธออารมณ์เสีย
"คิดเองครับโตๆกันแล้ว นี่ใบนัด อีก 3 วันมาพบหมอด้วย ผมจะดูว่าแผลแห้งหรือยัง"
"อ่อ อีกอย่างนึง เวลามาหาหมออย่าใส่ชั้นในลูกไม้สีดำนะครับ เวลาทำแผล..ผมไม่มีสมาธิ" ร่างสูงเดินหัวเราะออกไปจากห้องตรวจโดยปล่อยให้หญิงสาวขว้างปาสิ่งของใส่เขาไล่หลังด้วยความหงุดหงิดใจ
เรื่องราวความวุ่นวายของหมอสุดแสบจะดำเนินไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม รบกวนแทคฟิค #DRKris_KY เราจะตามอ่าน 5555555 เอาน้ำจิ้มไปก่อน
"คุณได้กลิ่นบุหรี่ผมไหม" มือหนาขยับชายเสื้อโบกสะบัด เขาโน้มใบหน้ากระซิบถามพยาบาลฝึกหัดที่เพิ่งเข้ามาร่วมงานได้ไม่นาน
"ได้กลิ่นแต่น้ำหอมบุลการี่ของคุณหมอค่ะ" ใบหน้าหวานยิ้มเขินอาย
"ผมไม่ได้หมายถึงที่เสื้อกราวน์ แต่หมายถึงจากลมหายใจของผม" ร่างสูงแสร้งยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวจนแนบชิด ปลายจมูกโด่งเกือบชนแก้มนวล แม้ในสถานที่แบบนี้เขาก็ยังมิวายทำตัวรุ่มร่ามกับเพื่อนร่วมงาน
"คริส!" เสียงหญิงสูงวัยร้องเรียกให้เขาได้สติก่อนที่จะแอบหอมพยาบาลฝึกหัดในที่ทำงาน
"ถ้าแกไม่เลิกทำตัวแบบนี้ แม่จะปลดแกออกจากโรงพยาบาลเอง อย่าคิดว่าเป็นลูกผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้วจะทำได้ทุกอย่าง" ดวงตาเหลือบมองใบหน้าบุตรชายด้วยความระอาใจ
ความเจ้าชู้ กะล่อน ทะเล้นของเขาได้รับการกล่าวขานไปทั่ว ความหล่อเหลา ดูดีทั้งหน้าที่การงานทำให้เขาตกเป็นที่หมายปองได้ไม่ยาก ทั้งนิตยสารที่เกี่ยวกับวงการทางการแพทย์และในโลกของโซเชียลเนทเวิร์คต่างรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของคริสดี หมอหนุ่มคือหัวหน้าทีมแพทย์ที่มากความสามารถตั้งแต่อายุยังน้อย เขาถนัดในความรู้หลายๆด้าน และมักรับช่วยเคสของเพื่อนๆและทีมแพทย์รุ่นน้องที่มาปรึกษา
"วันนี้จะมีหุ้นส่วนของโรงพยาบาลแวะเข้ามาเรียนรู้งาน เธอจะมาช่วยแม่บริหารกิจการของเรา"
"แกต้องอยู่รอพบ เธอจะ..."
"ผมไม่รอ ช่วงบ่ายผมออกเวร มาเร็วก็เจอผม มาช้าก็ชวด" ร่างสูงมีสีหน้าเบื่อหน่าย เขารีบเดินหนีมารดาของตนกลับไปยังห้องตรวจ โดยทิ้งเธอไว้อย่างไร้มารยาท แสร้งทำงานหนักยังดีเสียกว่าต้องมาเสวนากับแม่ขี้บ่นของตนเอง
หน้าห้องตรวจขนาดใหญ่มีคนไข้รออยู่เป็นจำนวนมาก ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง คนไข้มากหน้าหลายตาวนเวียนเข้าออกมารับยาและการรักษา ผ่านไปกว่า 3 ชั่วโมงก็มาถึงคนไข้สาวหน้าตาสะสวย
"จะมาตรวจเต้านมค่ะ ช่วงมีประจำเดือนชอบเจ็บเป็นประจำ" ใบหน้าหวานแย้มยิ้มให้กับคุณหมอหนุ่ม สายตาชักชวนให้ร่างสูงเริ่มการรักษา
"ช่วงใกล้มีประจำเดือนเจ็บเต้านมเป็นเรื่องปกติครับ มันขึ้นอยู่กับฮอร์โมนของเรา" ดวงตาคมฉายแววขี้เล่น เขารู้ดีว่าคนไข้สาวรายนี้ต้องการอะไร คุณหมอมากประสบการณ์เรื่องอย่างว่าแค่มองปราดเดียวก็อ่านได้ลึกถึงจิตใจ
"คุณหมอไม่อยากตรวจเหรอคะ" หล่อนยกยิ้มบาง ปลายนิ้วเขี่ยวนรอบโต๊ะช้าๆ ดวงตากลมโตหวานเป็นประกาย
"อยากสิครับ มีหมอที่ไหนบ้างไม่อยากรักษาคนไข้ เอาแบบนี้ละกัน นี่นามบัตรผม มาตรวจนอกเวลาดีกว่านะครับ...ช่วงเวลานั้นคนไข้ไม่เยอะ....เครื่องตรวจที่นี่ก็เสีย ฝ่ามือผมใหญ่คงต้องใช้คลึงหาความผิดปกติ.." เน้นประโยคท้ายให้รับรู้กันแค่สองคน ฝ่ามือหนายกขึ้นมาโชว์ขนาด เสียงหัวเราะเบาในลำคอ เสือผู้หญิงอย่างเขามักไม่ชอบปล่อยเหยื่อหลุดรอดไป แต่ก็มีบางครั้งที่ต้องจำใจทำ นิ้วยาวลูบปากล่างตนเองเพื่อแฝงท่าทีกวนใจให้คนไข้อยากจะเข้ารับการรักษาไวๆ
.
.
.
.
ประตูห้องตรวจปิดลงช้าๆ เมื่อผู้ป่วยรอบเช้าเดินทางกลับไป คนไข้เริ่มบางตา ได้เวลาที่คริสต้องออกเวรหลังจากตรวจมาหลายชั่วโมง พยาบาลผู้ช่วยขอตัวกลับเนื่องจากมีธุระทางบ้าน ขณะที่ร่างสูงเก็บอุปกรณ์บนโต๊ะทำงาน ประตูหน้าห้องก็เปิดออกอย่างเร่งรีบ
เขาเหลือบมองบุคคลที่เดินตรงเข้ามา ความสวยน่ารักของหล่อนทำให้คริสยืนมองด้วยความตกตะลึง กระโปรงสั้นสีดำรัดรูปมีรอยฉีกขาด เลือดสีแดงไหลซึมจากโคนขาอ่อนด้านบน เธอเดินตรงเข้ามาหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้คนไข้
"คุณครับผมออกเวรแล้ว ถ้าคุณตกเลือดแนะนำให้ไปแผนกสูติครับ ผมไม่ใช่หมอทำคลอด" ใบหน้าคมมองหล่อนด้วยความฉงน เพราะเกรงว่าคนไข้จะมาผิดหน่วยงาน
"ฉันไม่ได้ตกเลือด! เมื่อครู่เดินมาทางสนามหญ้าหน้าโรงพยาบาล ฉันกำลังจะสายเลยรีบปีนรั้ว ผลก็เป็นอย่างที่เห็น" หล่อนดึงทิชชู่ขึ้นมาซับเลือดตรงขาอ่อนด้านบน เผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนจนร่างสูงต้องแอบมอง
"ถ้างั้นแผนกอุบัติเหตุอยู่ตึก 2 ครับ" เขาผายมือให้หล่อนเดินออกจากห้องตรวจ
"ผอ.บอกให้ฉันมาหาคุณ คุณรักษาได้เหมือนกัน ทำแผลเสร็จฉันต้องรีบไปประชุม รายงานการประชุมวันนี้คงต้องมีเรื่องหมอเกี่ยงที่จะรักษาคนไข้.." ดวงตากลมโตจับจ้องร่างสูงด้วยความโกรธ หมอหนุ่มกวนประสาทเสียจนหุ้นส่วนโรงพยาบาลอย่างเธอเริ่มไม่พอใจ
คริสหยิบเสื้อกราวน์ที่เพิ่งถอดออกเมื่อครู่มาสวมใส่อีกครั้งด้วยอารมณ์ขุ่นมัว สีหน้าเบื่อหน่ายบ่งบอกว่าเขาก็ไม่พอใจเธอเช่นกัน หากไม่ใช่หุ้นส่วนโรงพยาบาลเขาก็คงจะเต็มใจรักษาและหยอกล้อคนไข้เล่นตามนิสัย แต่ตอนนี้หมอหนุ่มเริ่มจะรู้แล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าคงเป็นลูกของหุ้นส่วนที่เข้ามาดูงานในวันนี้ตามที่แม่เขาบอกกล่าวไว้ล่วงหน้า
"จะให้รักษาก็ถอดกระโปรงออก" เขาชี้มือไปที่กระโปรงสั้นสีดำ มือหนาหยิบถุงมือยางขึ้นมาสวมใส่
"ทำไมต้องถอด" ใบหน้าใสมีท่าทีตกใจ
"คุณไม่ถอดออกแล้วผมจะทำแผลยังไงล่ะครับ ถ้าอายก็เดินไปแผนกอุบัติเหตุนู่น" เขาแสร้งทำท่าถอดถุงมือออกเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ใบหน้าสวยขมวดมุ่น ไม่นานร่างบางก็ตัดสินใจรูดซิบกระโปรงของตนเองออกและค่อยๆก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ ผ้าคลุมช่วงล่างถูกปกปิดส่วนหวงแหนของเธอไว้เพื่ออำพรางสายตา ร่างสูงเดินหยิบสำลี ผ้าพันแผลและอุปกรณ์ต่างๆมาไว้ด้านข้างตัว ใบหน้าคมเหลือบมองหญิงสาวที่หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย
"อ้าขากว้างๆสิครับ"
"ทำไมต้องอ้า"
"แล้วคุณหนีบขาแบบนี้ผมจะเห็นแผลคุณไหมล่ะครับ" หมอหนุ่มแสร้งดุสาวน้อยที่นอนมองหน้าเขาบนเตียง เธอจำใจถ่างขาออกให้กว้างขึ้นเพื่ออำนวยการรักษาให้สะดวก
คริสไม่สามารถปฎิเสธใจตัวเองได้ว่าเขาแอบมองชั้นในตัวจิ๋วของหญิงสาว อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นทีละน้อยขณะที่ใช้คีมคีบสำลีทำความสะอาดแผล
"คุณพลาดตอนก้าวขาปีนใช่ไหมครับ....แผลมันสูงจน..." หลังมือปาดเหงื่อบนใบหน้าที่ผุดออกมาช้าๆทั้งๆที่อากาศในห้องตรวจกำลังเย็นสบาย
"คุณรักษาเร็วๆได้ไหม" หญิงสาวเขินอายเมื่อสายตาคมจับจ้องช่วงล่างของเธอเป็นเวลานานกว่าหลายนาที
"คุณก็อยู่นิ่งๆสิครับ หมอกำลังใส่ยา" ฝ่ามือหนาจับเรียวขาบางแยกออกช้าๆและเริ่มล็อคเธอไว้
หลังจากใส่ยาทำแผลเสร็จด้วยความยากลำบาก ร่างสูงก็ลงมือเขียนใบสั่งยาให้หล่อนนำไปยื่นห้องยา และกำชับว่าเธอควรจะทานให้ตรงตามเวลาที่ระบุ
"ทานยาให้หมดตามที่หมอสั่งด้วยนะครับ ถ้าดื้อแผลคุณอาจจะเน่า แล้วมันก็จะลามไปที่ตรงนั้น..." ใบหน้าคมยกยิ้มกวนประสาทขณะถอดเสื้อกราวน์และถุงมือโยนลงตะกร้าสัมภาระของแพทย์
"ลามไปที่ไหน!" หล่อนแผดเสียงกลับมา แม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะหล่อเข้าขั้นเพอร์เฟคแต่ความกวนประสาทของเขาก็ทำให้เธออารมณ์เสีย
"คิดเองครับโตๆกันแล้ว นี่ใบนัด อีก 3 วันมาพบหมอด้วย ผมจะดูว่าแผลแห้งหรือยัง"
"อ่อ อีกอย่างนึง เวลามาหาหมออย่าใส่ชั้นในลูกไม้สีดำนะครับ เวลาทำแผล..ผมไม่มีสมาธิ" ร่างสูงเดินหัวเราะออกไปจากห้องตรวจโดยปล่อยให้หญิงสาวขว้างปาสิ่งของใส่เขาไล่หลังด้วยความหงุดหงิดใจ
เรื่องราวความวุ่นวายของหมอสุดแสบจะดำเนินไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม รบกวนแทคฟิค #DRKris_KY เราจะตามอ่าน 5555555 เอาน้ำจิ้มไปก่อน