บ้าน
เจ้าเฟอร์เร็ทตัวนั้นค่อยๆกลายร่างเป็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา แต่กลับมีทรงผมประหลาด ที่มีลักษณะคล้ายลูกโอ๊คที่ไอ้กระรอกใน ICE ACE วิ่งไล่ตามทั้งเรื่อง แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ มันก็ไม่อาจบดบังความหล่อเหลาของเขาได้เลย...
เขายืนกอดอก มองเด็กหนุ่มที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ก่อนจะเบ้ปาก แล้วเดินเข้าไปทรุดนั่งใกล้ๆ
“มั๊มมัม ป๊ะป๋า มั๊มมัม ป๊ะป๋า ฮึ่ย ไอ้ปัญญาอ่อน!!!” ผมว่าไอ้เด็กนี่ บ้ารึเปล่า ตั้งชื่อมั๊มมัม ก็รู้อยู่ว่าเป็นตัวผู้ แล้วยังจะมาตั้งชื่อว่ามั๊มมัมอีก จะให้ผมเป็นแม่ แล้วตัวเองเป็นพ่อรึไง บอกตรงๆ ว่าปัญญาอ่อน!!!
แล้วนี่ยังไม่นับไอ้พฤติกรรมบ้าบอ ที่เล่นจับผมหยัดใส่กล่องกระดาษ ไม่รู้รึไงว่ามันอึดอัดมาก แถมยังจับลงอาบน้ำทั้งๆที่ผมไม่ชอบ (แต่พอเขาอาบน้ำด้วยก็ อืม.....ยอมอาบก็ได้วะ) แค่นั้นยังไม่พอ ยังปะแป้งเด็ก ชนิดที่แทบจะเททั้งกระป๋องอีก นี่ผมยังเหม็นไม่หายเลยนะ ขยับตัวทีแป้งก็ฟุ้งๆ แต่ที่หนักกว่านั้นคือ.....................
ไอ้การมาแหวกขนแล้วดูอะไรต่อมิอะไร นี่มันอะไรกัน!!!!
“ไอ้เด็กปัญญาอ่อน!!!” ผมกางมือออก พร้อมกับแยกเขี้ยว(อย่างที่ชอบทำตอนเป็นเฟอร์เร็ท) ก่อนจะยั้งมือไว้ เพราะถ้าเขาตื่นตอนนี้ต้องยุ่งแน่ๆ แต่ด้วยความที่หมั่นไส้เต็มทน สุดท้ายผมเลยลงมือดึงหูกางๆนั้นเล่นซะ หึ!!! ให้มันเป็นจานบินไปเลยไป!!!
“อื้ออออออออ เจ็บนะ!!!” เจ้าตัวละเมอลั่นพร้อมกับกุมหูเอาไว้ ก่อนจะพลิกตัวหนี
ผมเบ้ปากใส่ ก่อนจะมองหาของที่เอามาใช้แกล้งเขา หึ เมื่อกี้แหวกดูนู่นดูนี่ผมใช่มั้ย แถมยังเอาไอ้แป้งเหม็นเน่านั่นโรยตัวอีก หึหึ!!! อย่างนี้มันต้องเอาคืน!!!
ผมหรี่ตามองร่างที่หลับอยู่ ก่อนจะ....
จับแก้ผ้า!!!
จากนั้นก็รีบคว้ากระป๋องแป้งนั่นขึ้นมา แต่เอ่อ.................. นี่มันแป้งหมานี่หว่า!!!
“นี่นายเอาแป้งหมามาทาฉันเนี่ยนะ ไอ้เอ๋อเอ๊ย!!!” ผมว่าก่อนจะบีบแป้งทั่วตัวไอ้เด็กนั่น หึ จะได้รู้ซะบ้างว่าเฟอร์เร็ทอย่างเรามันรู้สึกยังไงตอนโดน แต่เอ่อ...ทำไม ทำไม ตอนเห็นเด็กนี่ล่อนจ้อน แล้ว แล้ว เรารู้สึกแปลกๆล่ะ......ไม่เห็นเหมือนตอนที่นั่งจ้องอยู่ในห้องน้ำเลย ตอนนี้มัน มัน....
ไม่!!! จอมโจรเฟอร์เร็ท อย่างเราต้องไม่หวั่นไหว!!!
ผมสะบัดหัวไปมา ก่อนจะค่อยๆคลาน แล้วรีบเปลี่ยนมาเป็นเดิน เพราะต้องปรับตัวให้ชินกับร่างนี้ ลงมาจากเตียง เพื่อจะมานอนพื้นข้างหลัง ไม่ใช่อยากเป็นสุภาพบุรุษอะไรนั่นหรอก ผมแค่ไม่อยากจะนอนกับไอ้เด็กแสบ ไอ้เด็กที่สร้างความวุ่นวายให้แก่ตระกูลอู๋เฟอร์เร็ทของผม!!!!
คิดแล้วก็แค้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขานะ ผมไม่ต้องเป็นอย่างนี้หรอก เพราะความซนของหมอนี้คนเดียวล่ะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยน จากคนที่ควรจะเป็นคุณหนูเฟอร์เรท ดันกลายมาเป็นจอมโจรเฟอร์เร็ทซะงั้น ฮึ่ย!!! เพราะไอ้เอ๋อนี่คนเดียวเลย!!! ผมคิดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะนั่งขบคิดหาแผนการแกล้งเด็กนั่นต่อ มันจะต้องเจ็บแสบ จะต้องแรงมาก เอาให้ร้องไห้หาแม่ไปเลย คอยดูสิ!!!
ผมเคาะนิ้วกับริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะคิดแผน จนเวลาผ่านไปได้สักพัก ผมก็คิดออก!!!
“หึหึ พรุ่งนี้เช้านายเสร็จฉันแน่ ชานยอล!!!” ผมดีดนิ้ว ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วค่อยๆขดตัวนอน(อย่างที่ชอบทำตอนเป็นเฟอร์เร็ท) พรุ่งนี้เช้านายจะเจอแผนการแกล้งสุดอลังการของฉัน เตรียมรอรับความเจ็บปวดได้เลย!!!
----------------------------------------------------------
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไฟม้ายยยยยยยยยยยย
“ห๊ะ! ห๊ะ! อะไรนะ ไฟไหม้ !!!” ผมแหกปากลั่น ก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง แล้วพบว่า.............ทุกอย่างยังอยู่ดี
ไอ้เสียงเมื่อกี้ที่ได้ยินคือเสียงนาฬิกาปลุกที่พี่สาวผมมาตั้งไว้เอง น่ารักใช่มั้ยล่ะ น่ารักมากๆเลยล่ะ!!
แต่เดี๋ยวนะ ทุกอย่างยังอยู่ดีหรอ....
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย” ไม่อะ ไม่อยู่ดี ไม่อะ ตัวผมไม่อยู่ดีอะ ตัวผมล่อนจ้อน ผมเป็นจูออนขาวไปทั้งตัวเลย
“นี่มันอะไรขึ้นเนี่ย!!!” ผมรีบหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง ก่อนจะรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัว แต่เดี๋ยวนะ รู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไป...
“มั๊ม มั๊ม มั๊มมัม ลูก อยู่ไหนลูก มั๊มมัมมมมมมมมมม!!!!” ผมเริ่มแหกปากลั่น ก็ลูกชายที่รักผมหายไปนี่!!! หายไปนะวะเนี่ย ผมรีบกระเด้งขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะอ้าปากค้าง น้ำตาคลอเบ้า เมื่อผม
เห็น......
“มั๊มมัมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ฮืออออออออออออออ อย่าตายนะ” ผมร้องโหยหวน พร้อมอุ้มมั๊มมัมที่นอนหงายท้องอยู่บนพื้นมาแนบอก
“มั๊มมมมมม มั๊มอย่าตายนะ มั๊มมมมมมมม” ผมเขย่า ผมกลับยืดแก้มของมั๊มมัมไปมา ตายไปได้นะ!!! เพิ่งเลี้ยงได้วันเดียวเองนะ!!!
“มั๊ม ตื่นสิ มั๊มตายจริงอ้ะ เฮ้ย ไม่นะ แม่ แม่ มั๊มมัมผมตายแล้ววว” ผมแหกปากลั่นบ้าน ก่อนจะอุ้มมั๊มมัม ตั้งท่าจะออกไปให้แม่ดู แต่แล้วเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น!!!
“ไอ้เอ๋อ ออกไปทั้งงี้เนี่ยนะ!!!”
“เสียงใครอ้ะ!!!” ผมหันซ้ายหันขวา ก่อนจะรีบหาอะไรมาปิดร่างตัวเอง แต่ว่าเมื่อกี้เสียงใครอ่ะ ย๊า ไม่รู้ ไม่คิด ช่างก่อน ตอนนี้มั๊มสำคัญสุด! ผมรีบวิ่งเอามั๊มไปหาแม่ห้องข้างๆ
“แม่!!! มั๊มตายแล้ว!!!”
“อะไรนะลูก”
“มั๊มตายแล้ว!!!” ผมชูมั๊มให้แม่ดู ก่อนจะหลับตาแหกปากโหยหวนต่อไป ป๊ะป๋าทำใจไม่ได้ ถ้ามั๊มมัมจะตาย ป๊ะป๋าจะอยู่กับใครรรรร
“หรอลูก” ผมพยักหน้ารัว
“พ่อว่าลูกควรไปหาหมอนะ”
“หาทำไม ไม่ทันแล้ว มั๊มตาย”
“ไม่ใช่ พ่อหมายถึงลูกนี่ล่ะ เขาตายยังไง ก็ยังเห็นมองหน้าพ่อกับแม่ตาแป๋วอยู่เลยนี่”
“ไรนะพ่อ!!” ผมจับมั๊มหันหน้ามาทางผม เอ่อ.....................จริงด้วยอะ จ้องตาแป๋วเลย สรุปยังไม่ตายหรอกหรอ แหะๆ
“แม่ว่าเขาแค่หลับนะลูก”
“นั่นสิ เรานี่เป็นเอามากนะเนี่ย ชานยอล”
“ก็ ก็ มั๊มมัมเลยนะพ่อ ลูกรักผมเลยนะ ผมก็ต้องห่วงสิ โด่ว พ่อกับแม่ไม่เข้าใจอะ ผมไม่คุยด้วยละ” ผมแถซะจนสีข้างถลอก ก่อนจะเดินกลับห้องไป
“เอ้ออออ พ่อ แม่ ครับ ต่อไปนี้ เรียกผมว่า ป๊ะป๋านะ ผมเปลี่ยนชื่อละ ผมจะอยู่คู่กับมั๊มมัมของผมมมม”
“ไปอาบน้ำไปลูกไป” พ่อแม่ตอบหน้าตาย ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป แต่ผมไม่สนใจหรอก ยังไงผมก็ยังยืนยันคำเดิม ต้องเรียกผมว่าป๊ะป๋า แล้วเรียกตัวน้อยว่ามั๊มมัม ห้ามเปลี่ยนเด็ดขาด!!!
ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมอาบน้ำ ก่อนจะหันมามองมั๊มมัมที่หมอบอยู่บนเตียง อืม....ตัวหอมฉุยแล้ว ไม่ต้องอาบก็ได้มั้ง เดี๋ยวปวดบวม เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่แล้ว...
“แค่แกล้งตายก็เชื่อแล้ว ไอ้เอ๋อ!!!” เสียงอะไร!!!! ผมรีบหันขวับมา เห็นมั๊มมัมนั่งมองตาแป๋ว...
“หูฟาด หูฟาด เราคงหูฟาดไปสินะ” ผมบอกกับตัวเองก่อนจะเดินห้องน้ำ แต่ไอ้เสียงที่ดังตามมาทำผมแทบไม่กล้าอาบ
“หูกางขนาดนั้น น่าจะหูดีนะ” เสียงอะไรอ้ะ พระเจ้า นี่ผมถูกผีหลอก โอ้วววว ไม่นะ ไม่ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว พร้อมกับอุ้มมั๊มมัมออกจากห้องด้วยความเร็วสูง งานนี้ต้องรีบออกจากห้อง เราต้องรีบไปมหาลัยฯกันแล้ว
--------------------------------------------------------
ผมรีบวิ่งตรงไปยังม้านั่งหน้าคณะที่มีไอ้ไคนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ไอ้การที่ต้องหิ้วหนังสือ พร้อมกับมั๊มมัมนี่มันเป็นอะไรที่ลำบากจริงๆ แต่ผมก็จะทำ เพื่อมั๊มป๋าทำได้!!!
ทันทีที่ผมถึงโต๊ะ ผมก็รีบเปิดประเด็นฮ็อตของวันนี้กับไอ้ดำ
“ไอ้ดำ ฉันเจอผีหลอก!!!”
“ห๊ะ เฮ้ย ไอ้ยอล เอาไอ้ตัวนี่มาเรียนด้วยทำไมเนี่ย”
“ปล่อยอยู่บ้านไม่ได้ บ้านมีผี กลัวมันจับมั๊มฉันกิน”
“ปัญญาอ่อนว่ะ แล้วอะไร ผีบ้าอะไรของนายอีกวะ”
“มีจริงนะเว้ย!!! เมื่อเช้า ฉันตื่นขึ้นมาตัวฉันก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย แถมมีแป้งโรยทั้งตัวด้วย ทั้งๆที่ฉันล็อคห้อง ปิดหน้าต่างหมดเลยนะ แล้วใครจะมาได้วะ แล้วนี่ฉันยังได้ยินเสียงคนพูดด้วย จู่ๆมันก็ดังใน
ห้องฉันทั้งๆที่ฉันอยู่กับมั๊มแค่สองคน!!!”
“เฟอร์เร็ทเป็นคน อื้ม เป็นคน เจ๋งไปเลยว่ะ”
“เฮ้ย สนใจกันหน่อยดิวะ”
“เออๆ คิดมากไปป่ะวะยอล โลกนี้ไม่มีผีสักหน่อย หรือถ้ามี ไมมันมาตอนกลางวันได้วะ”
“ไม่รู้ ไม่ใช่ผี!!! แต่ฉันปล่อยไว้งี้ไม่ได้นะ มั๊มฉันกลัว เนอะ มั๊มเนอะ” ผมซุกหน้ากับแก้มของมัน ส่วนมัน.........เบนหน้าหนีไปนานละ
“เหรอ งั้นก็ลองไปถามรุ่นพี่ฮาจองดูดิวะ เห็นเขามีเชี่ยวเรื่องนี้”
“จริง!!!”
“เออ จริง....”
“เออขอบใจมาก!!!” ผมพูดรัว ก่อนจะหอบหิ้วมั๊มมัมตรงไปยังห้องของรุ่นพี่ฮาจอง แต่เส้นทางที่มานี่มัน.....น่ากลัวจัง
สองข้างทางเป็นตึกเก่าๆ ไฟนำทางติดๆดับๆ คนก็ไม่ค่อยมี หึ๋ย ทำไมน่ากลัวอย่างนี้นะ แล้วผมจะเดินไปถึงมั้ยเนี่ย ไม่ๆ เพื่อมั๊ม ป๋าทำได้ เพื่อมั๊มๆ ผมสูดหายใจลึก ก่อนจะก้มมองหน้ามั๊มมัมที่ทำหน้าเบื่อโลก(เหมือนเดิม) ก่อนจะเดินต่อ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อสายลมเย็นๆพัดผ่าน แถมตามมาด้วย...
“ปัญญาอ่อน!!!” เสียงนี้อีกแล้ว ย๊ากกกกกกกกกก ตามมมาถึงมหาลัยฯเลยหรอเนี่ย ผมรีบวิ่งออกจากบริเวณนั้น งานนี้เราต้องรีบให้พี่ฮาจองช่วย ไอ้ผีนี่มันร้ายเกินจะต้านทาน!!!
--------------------------------------------
“โอมมมมม วิญญาณร้ายจงออกไป เพี้ยงงง!!!” เสียงพี่ฮาจองตะโกนเป่าคำอะไรสักอย่าง จากนั้นพี่ที่มาหาพี่เขาก็เดินออกไป ผมก็เลยรีบไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างทันที
“พี่ฮาจองครับ ช่วยผมด้วยครับ!!!”
“หื้ม อะไรหรอ” พี่ฮาจองถามด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย
“บ้านผมมีผีครับ ผมได้ยินเสียงผู้ชาย ทุ้มๆใหญ่ๆ ดังตั้งแต่เช้า จนมาถึงที่นี่มันก็ยังได้ยินอยู่ ทั้งๆที่ผมอยู่กับมั๊มแค่สองคน”ผมเล่าพร้อมกับชูมั๊มมัมให้เขาดู
“อุ๊ย น่ารักจัง” เธอว่า ก่อนจะลูบแก้มมั๊มมัมผมเบาๆ แล้วมั๊มก็ตอบแทนด้วยการปีนไปเกาะ!!!
ไอ้ลูกไม่รักดี!!!!
“อืมมมม ถ้าได้ยินเสียงคนพูดน่ะหรอ งั้นลองวิธีนี้ดูสิ่ เผื่อช่วยได้”พี่ฮาจองก้มลงเขียนอะไรไม่รู้ยุกยิกๆในผ้าสีแดง ก่อนจะยื่นมาให้ผม
“ถ้าเจอวิญญาณนั่นอีก นายก็เอานี้แปะหน้ามันซะ เดี๋ยวมันก็เลิกยุ่งเอง” ผมพยักหน้ารัว
“ขอบคุณมากนะครับพี่” ผมว่าก่อนจะดึงมั๊มมัมกลับคืนมา แล้วออกจากห้องไป พออยู่กันสองคนผมก็เบ้ปากใส่มั๊ม อีกละ ชอบไปยุ่งกับคนอื่นมากกว่าผม มันน่าน้อยใจนัก
“ป๊ะป๋าน้อยใจมั๊มมัมแล้วนะ ชอบยุ่งกับคนอื่น” ผมบ่น
“ก็ตัวเองน่ายุ่งตายล่ะ” ผมรีบชูมั๊มขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะจับพลิกไปพลิกมา
“วิญญาณร้าย!!! ย๊า หนีกันเถอะ มั๊ม!!” ผมรีบแนบมั๊มมัมกับอก ก่อนจะวิ่งไปหาไอ้ไคที่หน้าตึก
“เป็นไง เวิร์คมั้ย”
“ก็ดีว่ะ แต่ต้องรอลุ้นตอนใช้ ว่าจะโอมั้ย”ไอ้ไคยักไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“เออ ไปซ้อมเชียร์กัน พี่เขาเรียกละ” ผมพยักหน้า ก่อนจะเดินตามมันไป แต่แล้วมันก็ชะงัก แล้วหันมามองมั๊มมัมผม
“จะเอาไปซ้อมด้วยเนี่ยนะ”
“เออ!!! คนมันเป็นเนื้อคู่จะให้แยกกันไงวะ ดำ”ไคพยักหน้าล้อเลี่ยนก่อนจะเดินไปยังกลุ่มเชียร์ ส่วนผม....
“มั๊มมัม เรามาเชียร์ด้วยกันนะ” ผมว่าพร้อมกับจุ๊บปากมั๊มมัม แล้วหันไปแหกปากเชียร์ต่อ......วันนี้ชายปาร์คจะตะโกนให้ลั่นโลก เพราะมีเนื้อคู่มาอยู่ด้วยยยยยยยยยยย ฮิ!!!
--------------------------------------------
“โอเค น้องงงๆ ห้าโมงแล้ว เดี๋ยวกลับบ้านกันได้เลยนะ วันนี้ขอบคุณมากค่ะ” เสียงพี่คุมตะโกนบอกพวกผม ผมกับไอ้ไคทรุดนั่งลงกับพื้นทันที
“โคตรเหนื่อยเลย กลับบ้านเลยป่ะวะ ไอ้ยอล”
“เออดิ อยากไปนอนจะแย่ เหนื่อยชะมัด ไปละนะไอ้ดำ บาย”ผมบอกลา ก่อนจะกระเตงมั๊มมัมกับกระเป๋ากลับบ้าน ทันทีที่ถึงบ้านผมก็ตรงดิ่งไปอาบน้ำทันที แน่นอนว่าผมเอามั๊มมัมอาบด้วย แล้วก็
พรมแป้งเหมือนเดิม คราวนี้ใช้แป้งแมว แป้งหมาหมดไปละ ไว้ค่อยซื้อใหม่ เสร็จแล้วผมก็ลงมากินข้าว แต่วันนี้ผมง่วงมากเลยรีบกินแล้วก็รีบขึ้นไปนอน
“มั๊มมัมมมม ง่วงมั้ย”ผมชูมั๊มมัมกลางอากาศ เจ้าตัวน้อยตีขากลางอากาศ ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ผม
“ฮิ ง่วงเหมือนกันล่ะสิ งั้นนอนกันเถอะ เนอะ” ผมว่าก่อนจะฟัดพุงมั๊มมัม แล้วจุ๊บพุงมันแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว จากนั้นก็เอามากอดแน่นๆ แต่มันคลืนดึ๊บๆหนีผมไปเสียอย่างนั้นน่ะ หึ ไอ้ลูกไม่รักดี อยากไปไหนก็ไปเลยไป งอนแล่ว!!
ผมพลิกตัวหันหลังให้มั๊มมัมอย่างงอนๆ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง สติของผมค่อยๆขาดหายไป แต่เฮ้ยเดี๋ยวก่อน!!! ผมหลับไม่ได้นี่หว่า!!! ผมต้องรอให้ไอ้วิญญาณร้ายนั่นออกมา แล้วจัดการแปะยัญติมันก่อน ผมรีบถ่างตาตื่น ก่อนจะเงี่ยหูฟังทุกเสียงในห้อง
ตี๊ด ตี๊ด
เสียงนาฬิกาบอกว่าตอนนี้หกโมงดังขึ้นแล้วก็เงียบไป ก่อนจะตามมาด้วยเสียงอะไรไม่รู้ ดังขลุกขลักอยู่ข้างหลังของผม มัน มันจะต้องใช่แน่ๆ จะต้องเป็นวิญญาณร้ายนั่นแน่ๆ เลย ผมกำผ้ายัญติในมือแน่น ก่อนจะเริ่มมองหามั๊มมัม แต่ว่า................มั๊มไม่อยู่!!!!
ผมสูดหายใจลึก เรียกพลังกลับมา ไม่รู้หรอกว่าไอ้ข้างหลังมันคือตัวอะไร แต่ผมจะต้องหันไปมอง เอาวะ ปาร์คชานยอล!!! แค่นับ1-3 แล้วก็หันไปก็พอ ท่องไว้ เพื่อมั๊มมัม ป๊ะป๋าต้องทำได้!!!!
หนึ่งงงง...
สองงงงง...
ซั่ม!!!!
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมแหกปากลั่น ชี้หน้าไอ้ผู้ชายโรคจิตที่ถลึงตาใส่ผมอยู่
“แก!!! แก!! แกเป็นวิญญาณร้ายใช่มั้ย !!!”ผมชี้หน้ามันอย่างกล้ากลัวๆ ก่อนจะรีบหามั๊มมัมที่หายตัวไปไหนก็ไม่รู้!!!
“แก แก แกกินมั๊มมัมไปใช่มั้ย!!!! ไอ้ผีเลว!!! เอามั๊มของฉันมาเดี๋ยวนี้นะ” ผมรีบเอายัญติที่ได้มาแปะหน้าผากมัน ก่อนจะเขย่าตัวมันอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งจับแหกปาก ทั้งชะโงกดูว่ามีมั๊มมัมผมอยู่
ในนั้นรึเปล่า แต่ปรากฏว่า................มันไม่มี!!!
“คลายมั๊มฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ผีผมกะลาคลอบ!!!” ผมแหกปากใส่ พร้อมกับจับมันง้างปากกว้างๆ
“โอ๊ยยยยยยย หยุดสักที ไอ้ปัญญาอ่อน!!!” เสียงนี่มัน.......วิญญาณนั้นแน่ๆ ไอ้ผีนี้ต้องกินมั๊มมัมของผมไปแน่นอน!!!! หึ เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับป๋าของมั๊ม เดี๋ยวจะโดน!!!
“เอามั๊มมัมของป๊ะป๋าคืนมานะ!!!”ผมแหกปากลั่น พร้อมกับทึ้งหัว ตะกรุยหน้ามันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เงียบ!!! ฉันนี่แหละมั๊มมัมนาย!!!”
“ห๊ะ หา ว่าไงนะ มั๊มมัม!!!”
“เออสิ!!! หยุดปัญญาอ่อนได้แล้ว แหกปากซะลั่น หูฉันจะแตก อยู่มหาลัยฯก็แหกปาก อยู่นี่ก็แหกปาก อยู่ด้วยแล้วหูคงหนวกเข้าสักวัน” เขาพูดอย่างหัวเสีย
“มั๊ม มั๊ม มั๊มจริงอะ ใช่มั๊มมัมจริงหรอ” ผมเอานิ้วจิ้มๆแขนอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำไมมั๊มของป๋าห่ามอย่างนี้อ้ะ
“อยากจะให้พิสูจน์มั้ยละ”ผมพยักหน้ารัว ไอ้ผมกะลาครอบเหลือบตามองอย่างรำคาญก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วชี้รอยแดงที่หน้าท้องตัวเอง แต่เอ่ออออ........หุ่นดีไปนะ เห็นแล้วเขินนนน
“นี่ไง ! รอยจูบที่ท้อง ที่เมื่อกี้นายเล่นฟัดท้องฉันซะแดงไปหมดเลยนี่ไง”
“เอ่อ.......................” ผมช็อค
“มั๊มมัมจริงๆหรอเนี่ย”ไอ้กะลาครอบทำหน้าเอือมก่อนจะพยักหน้ารับส่งๆ ผมอ้าปากค้าง ก่อนจะกระโดดนอนแผ่บนเตียง โอ้ว มายเฟอร์เร็ท!!! นั่นมั๊มของผมจริงๆหรอเนี่ย!!!
“นี่ อย่าเพิ่งช็อคตาย!!! ฉันยังไม่ได้แก้แค้นนายเลยนะ!!!” ไอ้กะลาครอบคร่อมตัวผมเอาไว้ เอ่อ............คราวนี้จะตายเพราะช็อคที่นายทำแบบนี้เนี้ยแหละ!!! แต่เดี๋ยวนะ ล้างแค้น ล้างแค้นอะไร...
“ล้างแค้นอะไร ป๊ะป๋าไม่ได้ทำอะไรให้มั๊มมัมสักหน่อยนะ ป๊ะป๋าไปเก็บมาเลี้ยงด้วยซ้ำนะ”
“เลิกเรียกป๊ะป๋ามั๊มมัมเถอะ ฟังแล้วขนลุก หึ ทำอะไรงั้นหรอ นายคงจำมันไม่ได้สินะ เรื่องที่ทำไว้กับครอบครัวฉัน” พูดอะไรของเขาวะเนี่ย ผมไปทำอะไรให้ตอนไหนกัน
“นายจำเฟอร์เร็ทสองตัวที่หนีนายไปได้มั้ย” ผมพยักหน้ารัว เขาหรี่ตามองก่อนจะเล่าต่อ
“นายรู้มั้ยว่าเขาเป็นใคร นั่นน่ะพ่อแม่ฉันเอง!!!”
“หา!!!”
“นั่นน่ะพ่อแม่ฉัน!!! ที่พวกเขาหนีไป ก็เพราะทนนายแกล้งไม่ไหว เลยต้องหนีไปไงล่ะ!!” ผมอ้าปากค้าง
“แล้วนายรู้มั้ยว่าตอนนั้นแม่ฉันท้องฉันอยู่!!! แต่เพราะนายทำให้เขาหนีออกจากบ้านไป ฉันก็เลยต้องกลายเป็นเฟอร์เร็ทจรจัด แทนที่จะได้เป็นคุณหนูเฟอร์เร็ทในบ้านของนายไงล่ะ!!!”
“เอ่ออออออ.......”
“นายทำให้ครอบครัวของฉันลำบาก!!! นายจะต้องชดใช้มันทั้งหมด!!!”
“เอ่อออ คืออ......”
“อะไร!!!” ผมอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะค่อยพูดออกมา
“นายเป็นลูกของ...........บัสซี่ กับ โปโป้หรอ” เขาถลึงตาใส่ผมพร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกแตะชนกัน
“นั่นชื่อพ่อแม่ฉันหรอ!!! โอ้ พระเจ้า!!!” ผมพยักหน้ารัว ก่อนจะพูดต่อ
“บัส บัส บัสซี่กับโปโป้หนีฉันไป เพราะว่าฉันไปแกล้งเขาหรอ ฉันไปแกล้งตอนไหนกัน ฉันออกจากรักบัสซี่กับโปโป้นะ!!!”
“ไอ้การที่โรยแป้งหมาซะท่วมตัว แล้วก็จับฟัด ดึงหูพ่อแม่ฉันทั้งวันมันเรียกว่ารักรึไง!!!”
“กับเฟอร์เร็ทมันไม่ใช่รักหรอ...”
“ไม่ใช่!!!” มั๊มมัมแยกเขี้ยวใส่ผม โอ่ย ฟันจะงับจมูกอยู่แล่ว ถ้ากัดทีนี่โชกเลือดแน่เลยอ้ะ ชักน่ากลัวแล้วสิเฟอร์เร็ทตัวนี้
“แล้ว แล้ว แล้วตอนนี้ บัสซี่กับโปโป้เป็นไงมั่งอะ คือคือ ฉันรับเลี้ยงครอบครัวนายต่อก็ได้นะ แต่แต่ อย่าล้างแค้นไรนั่นเลย นะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันหนีออกจากบ้านมาตั้งแต่สามขวบเพื่อมาตามแก้แค้นนายโดยเฉพาะ”
“แล้ว แล้ว แล้วนายจะ แก้แค้นยังไงอะ” เขาก้มหน้าลงมาจนปากเราแทบจะจูบกัน ผมรีบเม้มปากแน่น ในขณะที่มั๊มมัมหรี่ตาลง ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาผมอยากจะแหกปากกรีดร้องให้ลั่นบ้าน!!!!
TBC...
