บ้าน
มันเกือบจะผิดปกติ...
เด็กหนุ่มที่กำลังเดินเล่นอยู่ในโรงเรียนคิดอย่างนั้น วันนี้มันเกือบจะผิดปกติจากทุกวันที่ผ่านมา ทั้งๆที่เขาพยายามจะหาเรื่องให้ตัวเองอยู่ตลอดเวลา ทั้งแกล้งเพื่อน ทั้งโดดเรียน แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ถูกลงโทษหรือเกิดเหตุการณ์อะไรที่น่าตื่นเต้นขึ้นเลย เขาเกือบจะคิดว่าวันนี้เป็นวันโชคร้ายของเขาแล้ว ถ้าเพียงแต่ไม่มีเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังถี่ๆ คล้ายว่าผู้สวมใส่กำลังวิ่งมาทางเขา และเสียงเรียกที่ตะหวาดแว๊ดใส่ราวกับเขาไปทำอะไรผิดร้ายแรงนักหนา...
“ไอ้ตัวแสบ!!!” รอยยิ้มขี้เล่นถูกวาดขึ้นที่กลีบปาก ก่อนที่เขาจะค่อยๆหันกลับไปหาหญิงสาว
“เมื่อวานเธอไปก่อเรื่องอะไรไว้ห๊ะ!!! รู้มั้ยว่าฉันต้องไปแก้ตัวกับอาจารย์คิมยังไง หา!!! นี่มันครั้งที่ยี่สิบแล้วนะที่เธอก่อเรื่องภายในเทอมการศึกษาเดียว!!!” เด็กหนุ่มเหลือกตาขึ้นด้านบน ก่อนจะเริ่มนับเลขในใจ เขามั่นใจว่ามันต้องมากกว่านี้สิ แต่ช่างเถอะ อาจารย์นับได้น้อยก็ดี เขาจะได้มีสถิติให้ทำลายต่อไป
เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่แสนจะเคยชิน
“แล้วอาจารย์จะลงโทษผมยังไงล่ะครับ”
“เธอต้องไปบำเพ็ญประโยชน์!!! ไปเลี้ยงม้าซะ ไอ้ตัวแสบ!!!” พูดจบเธอก็เอาป้ายคำว่า บำเพ็ญประโยชน์ แปะไว้ที่หน้าผากของเขา ก่อนจะเดินกระแทกส้นสูงไป
เด็กหนุ่มยิ้มพร้อมกับไหวไหล่น้อยๆ แล้วหยิบป้ายที่ติดหน้าผากตัวเองมาขย้ำก่อนจะโยนทิ้งถังขยะไป เท่าที่จำได้ เดือนนี้เขาโดนสั่งให้ไปเลี้ยงม้าเป็นรอบที่ห้าได้แล้วมั้ง ถึงจะเยอะแต่มันก็ไม่แปลกเท่าไรหรอก เพราะเรื่องที่เขาก่อส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชมรมนักแข่งม้า ก็จะไม่ให้แกล้งได้ยังไง ในเมื่อคนพวกนั้นชอบทำตัวหยิ่งยโส ถือตนว่าเป็นพวกลูกคุณหนูไฮโซขี่ม้าเป็นงานอดิเรกในโรงเรียน เขาที่เป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่งเลยแสดงความชื่นชมด้วยการแกล้งให้ม้าของพวกนั้นพยศนิดๆหน่อยๆ ก็เท่านั้นเอง...
ฮี่ ฮี่
เสียงม้าในคอกตัวหนึ่งส่งเสียงร้องเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา
“ไง เจอกันอีกแล้วนะ เบื่อหน้ากันมั้ย” เขาว่าพร้อมกับป้อนหญ้าให้ม้าตัวนั้นกิน
ฮี่ ฮี่
“อะไรนะ ไม่เบื่อใช่มั้ย ฮ่าๆ ดีมากๆ เพราะเราคงต้องเจอหน้ากันอีกยาวเลยล่ะ” เด็กหนุ่มพูดติดตลก ก่อนจะเดินไปหยิบฟางมาใส่ที่ช่องให้อาหารของม้า แล้วใช้คราดสางให้มันกระจายตัวออกเป็นเส้นเพื่อให้ม้ากินได้ง่ายขึ้น
เขาตบสีข้างของม้าเบาๆ พวกม้าส่งเสียงร้องฮี่ๆอย่างอารมณ์ดีที่มีคนหาหญ้ามาให้กิน เด็กหนุ่มนั่งมองมันกินไปสักพัก ก่อนจะพลิกตัว เตรียมเดินไปหยิบถังน้ำ แต่ยังไม่ทันจะออกเดิน เสียงโหวกเหวกโวยวายข้างนอกก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน
“หยุดนะ หยุด!!!” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งของเขาร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อม้าสีดำตัวหนึ่งกำลังพยศ และคลุ้มคลั่งอย่างหนักจนเตะรั้วไม้หัก และดีดดิ้นตัวอย่างรุนแรงเสียจนน่ากลัว แต่ที่ร้ายไปกว่านั้นคือ...
น้องชายของเขากำลังขี่ม้าตัวนั้นอยู่
“หยุด! เจ้าม้าหยุดก่อน!!” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับค่อยๆก้าวเข้าไปหาม้าตัวนั้น ท่ามกลางสายตาของนักเรียนมากมายที่ยืนอยู่หลังรั้วกั้น
ฮี่ ฮี่!!!
มันกรีดร้องอย่างหงุดหงิดก่อนจะสะบัดตัวอย่างรุนแรง จนเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนหลังแทบตกลงมา เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างลืมตัว ก่อนจะต้องรีบเบี่ยงตัวหลบเมื่อขาหลังของม้าเกือบจะดีดใส่หน้าเขา
“ฮึก ฮึก ช่วยหนูด้วยๆ”
“เกาะไว้ เกาะไว้แน่นๆ หยุดเดี๋ยวนี้ หยุด!!!!”
ฮี่ ฮี่!!!
ร่างของม้าสะบัดตัวอย่างแรง จนเด็กน้อยคนนั้นตัวลอยจนเกือบตกลงมาหัวฟาดขอนไม้ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เด็กคนนั้นไม่รอดแน่!!!
“จะหยุดหรือไม่หยุด” เด็กหนุ่มกำมือแน่น พร้อมกับหลับตาอย่างพยายามสกัดกั้นอารมณ์ เขากำลังโกรธ และโมโหอย่างถึงที่สุด ภาพที่เด็กน้อยคนนั้นเกือบตกลงมาจากหลังม้ากระตุ้นให้ความอดทนของเขาเหลือน้อยลงเรื่อยๆ และเมื่อคำเตือนสุดท้ายถูกเปล่งออกไปแล้วยังไม่มีอะไรดีขึ้น ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะอ่อนโยนแล้ว...
เขาสูดลมหายใจลึก นับหนึ่งถึงสามในใจ ก่อนจะลืมตาโพล่ง
“ฉันบอกให้หยุด!!!”ฉับพลันนั้นดวงตาที่จับจ้องก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าใส ม้าตัวนั้นหยุดชะงักอย่างกะทันหัน ก่อนจะรีบหมอบลงแทบเท้า เด็กตัวน้อยวิ่งกลับไปหาพี่ชายอย่างรวดเร็ว
“นายต้องถูกลงโทษ กลับไปที่คอกของนายซะ!!!” เสียงตะหวาดดังลั่น ม้าตัวนั้นรีบวิ่งกลับไปที่คอกราวกับว่ามันกำลังหนีตาย ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องต่อกรกับเด็กคนนั้นอีก....
บุรุษผู้มีนัยน์ตาสีฟ้าในโลกนี้มีเพียงคนเดียว นั่นคือ...
ชานยอล
บุตรแห่งโพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล และบิดาแห่งอาชาไนย!!!
เด็กหนุ่มที่กำลังเดินเล่นอยู่ในโรงเรียนคิดอย่างนั้น วันนี้มันเกือบจะผิดปกติจากทุกวันที่ผ่านมา ทั้งๆที่เขาพยายามจะหาเรื่องให้ตัวเองอยู่ตลอดเวลา ทั้งแกล้งเพื่อน ทั้งโดดเรียน แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ถูกลงโทษหรือเกิดเหตุการณ์อะไรที่น่าตื่นเต้นขึ้นเลย เขาเกือบจะคิดว่าวันนี้เป็นวันโชคร้ายของเขาแล้ว ถ้าเพียงแต่ไม่มีเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังถี่ๆ คล้ายว่าผู้สวมใส่กำลังวิ่งมาทางเขา และเสียงเรียกที่ตะหวาดแว๊ดใส่ราวกับเขาไปทำอะไรผิดร้ายแรงนักหนา...
“ไอ้ตัวแสบ!!!” รอยยิ้มขี้เล่นถูกวาดขึ้นที่กลีบปาก ก่อนที่เขาจะค่อยๆหันกลับไปหาหญิงสาว
“เมื่อวานเธอไปก่อเรื่องอะไรไว้ห๊ะ!!! รู้มั้ยว่าฉันต้องไปแก้ตัวกับอาจารย์คิมยังไง หา!!! นี่มันครั้งที่ยี่สิบแล้วนะที่เธอก่อเรื่องภายในเทอมการศึกษาเดียว!!!” เด็กหนุ่มเหลือกตาขึ้นด้านบน ก่อนจะเริ่มนับเลขในใจ เขามั่นใจว่ามันต้องมากกว่านี้สิ แต่ช่างเถอะ อาจารย์นับได้น้อยก็ดี เขาจะได้มีสถิติให้ทำลายต่อไป
เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่แสนจะเคยชิน
“แล้วอาจารย์จะลงโทษผมยังไงล่ะครับ”
“เธอต้องไปบำเพ็ญประโยชน์!!! ไปเลี้ยงม้าซะ ไอ้ตัวแสบ!!!” พูดจบเธอก็เอาป้ายคำว่า บำเพ็ญประโยชน์ แปะไว้ที่หน้าผากของเขา ก่อนจะเดินกระแทกส้นสูงไป
เด็กหนุ่มยิ้มพร้อมกับไหวไหล่น้อยๆ แล้วหยิบป้ายที่ติดหน้าผากตัวเองมาขย้ำก่อนจะโยนทิ้งถังขยะไป เท่าที่จำได้ เดือนนี้เขาโดนสั่งให้ไปเลี้ยงม้าเป็นรอบที่ห้าได้แล้วมั้ง ถึงจะเยอะแต่มันก็ไม่แปลกเท่าไรหรอก เพราะเรื่องที่เขาก่อส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชมรมนักแข่งม้า ก็จะไม่ให้แกล้งได้ยังไง ในเมื่อคนพวกนั้นชอบทำตัวหยิ่งยโส ถือตนว่าเป็นพวกลูกคุณหนูไฮโซขี่ม้าเป็นงานอดิเรกในโรงเรียน เขาที่เป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่งเลยแสดงความชื่นชมด้วยการแกล้งให้ม้าของพวกนั้นพยศนิดๆหน่อยๆ ก็เท่านั้นเอง...
ฮี่ ฮี่
เสียงม้าในคอกตัวหนึ่งส่งเสียงร้องเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา
“ไง เจอกันอีกแล้วนะ เบื่อหน้ากันมั้ย” เขาว่าพร้อมกับป้อนหญ้าให้ม้าตัวนั้นกิน
ฮี่ ฮี่
“อะไรนะ ไม่เบื่อใช่มั้ย ฮ่าๆ ดีมากๆ เพราะเราคงต้องเจอหน้ากันอีกยาวเลยล่ะ” เด็กหนุ่มพูดติดตลก ก่อนจะเดินไปหยิบฟางมาใส่ที่ช่องให้อาหารของม้า แล้วใช้คราดสางให้มันกระจายตัวออกเป็นเส้นเพื่อให้ม้ากินได้ง่ายขึ้น
เขาตบสีข้างของม้าเบาๆ พวกม้าส่งเสียงร้องฮี่ๆอย่างอารมณ์ดีที่มีคนหาหญ้ามาให้กิน เด็กหนุ่มนั่งมองมันกินไปสักพัก ก่อนจะพลิกตัว เตรียมเดินไปหยิบถังน้ำ แต่ยังไม่ทันจะออกเดิน เสียงโหวกเหวกโวยวายข้างนอกก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน
“หยุดนะ หยุด!!!” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งของเขาร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อม้าสีดำตัวหนึ่งกำลังพยศ และคลุ้มคลั่งอย่างหนักจนเตะรั้วไม้หัก และดีดดิ้นตัวอย่างรุนแรงเสียจนน่ากลัว แต่ที่ร้ายไปกว่านั้นคือ...
น้องชายของเขากำลังขี่ม้าตัวนั้นอยู่
“หยุด! เจ้าม้าหยุดก่อน!!” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับค่อยๆก้าวเข้าไปหาม้าตัวนั้น ท่ามกลางสายตาของนักเรียนมากมายที่ยืนอยู่หลังรั้วกั้น
ฮี่ ฮี่!!!
มันกรีดร้องอย่างหงุดหงิดก่อนจะสะบัดตัวอย่างรุนแรง จนเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนหลังแทบตกลงมา เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างลืมตัว ก่อนจะต้องรีบเบี่ยงตัวหลบเมื่อขาหลังของม้าเกือบจะดีดใส่หน้าเขา
“ฮึก ฮึก ช่วยหนูด้วยๆ”
“เกาะไว้ เกาะไว้แน่นๆ หยุดเดี๋ยวนี้ หยุด!!!!”
ฮี่ ฮี่!!!
ร่างของม้าสะบัดตัวอย่างแรง จนเด็กน้อยคนนั้นตัวลอยจนเกือบตกลงมาหัวฟาดขอนไม้ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เด็กคนนั้นไม่รอดแน่!!!
“จะหยุดหรือไม่หยุด” เด็กหนุ่มกำมือแน่น พร้อมกับหลับตาอย่างพยายามสกัดกั้นอารมณ์ เขากำลังโกรธ และโมโหอย่างถึงที่สุด ภาพที่เด็กน้อยคนนั้นเกือบตกลงมาจากหลังม้ากระตุ้นให้ความอดทนของเขาเหลือน้อยลงเรื่อยๆ และเมื่อคำเตือนสุดท้ายถูกเปล่งออกไปแล้วยังไม่มีอะไรดีขึ้น ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะอ่อนโยนแล้ว...
เขาสูดลมหายใจลึก นับหนึ่งถึงสามในใจ ก่อนจะลืมตาโพล่ง
“ฉันบอกให้หยุด!!!”ฉับพลันนั้นดวงตาที่จับจ้องก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าใส ม้าตัวนั้นหยุดชะงักอย่างกะทันหัน ก่อนจะรีบหมอบลงแทบเท้า เด็กตัวน้อยวิ่งกลับไปหาพี่ชายอย่างรวดเร็ว
“นายต้องถูกลงโทษ กลับไปที่คอกของนายซะ!!!” เสียงตะหวาดดังลั่น ม้าตัวนั้นรีบวิ่งกลับไปที่คอกราวกับว่ามันกำลังหนีตาย ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องต่อกรกับเด็กคนนั้นอีก....
บุรุษผู้มีนัยน์ตาสีฟ้าในโลกนี้มีเพียงคนเดียว นั่นคือ...
ชานยอล
บุตรแห่งโพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล และบิดาแห่งอาชาไนย!!!
