บ้าน
แวมไพร์ อมนุษย์ที่ดื่มเลือดมนุษย์เป็นอาหาร พวกคุณสามารถพบเห็นเรื่องเล่าของพวกมันได้ในหนังสือเทพนิยาย นิทานปรำปรา
หรืออื่นๆที่คุณจะไปสรรหาอ่าน แต่ใครจะรู้ว่าแวมไพร์มีจริง ใช่คุณได้ยินถูกแล้ว แวมไพร์มีจริง และเมื่อคุณต้องเผชิญหน้ากับมัน
คุณจะทำยังไงล่ะ วิ่งหนีดีหรือจะเอาสิ่วไปฆ่ามันดี คุณโชคดีนะที่คุณมีสิทธิเลือก
แต่สำหรับผมน่ะ.......ผมไม่มีสิทธิจะทำอย่างนั้นหรอกครับ ในเมื่อผมต้องอยู่เป็นนักโทษในคุกของแวมไพร์!
-------------------------------------------------------------
ภายในห้องสี่เหลี่ยมมีร่างของชายหนุ่ม6คนกำลังวุ่นวายอยู่กับการโทรศัพท์ สีหน้าของทุกคนดูวิตกกังวลเป็นอย่างมาก พวกเขากดโทรออกหาปลายสาย สุดท้ายก็วางแล้วกดโทรอีก ทำซ้ำอยู่อย่างนั้นมานานร่วมชั่วโมง แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเดิมสักเท่าไร
“โทรหาชานยอลติดมั้ย” ซูโฮ คนโตสุดในกลุ่มหันมาถามแบคฮยอน
“ไม่เลยพี่ ผมโทรจนมือจะหงิกแล้วนะพี่” เขาตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“นี่ผมก็โทรหาไอ้เซฮุนไม่ติดเหมือนกัน” ไคหันมาตอบด้วยสีหน้าไม่ต่างจากแบคฮยอนเท่าไรนัก
“ศูนย์ช่วยเหลือบอกว่าจะช่วยกันออกตามหา แต่คงต้องเป็นพรุ่งนี้ วันนี้พายุจะเข้า เข้าป่าตอนนี้มันอันตรายเกินไป ” เลย์พูดก่อนจะโยนโทรศัพท์เครื่องบางลงกับโซฟา
“พรุ่งนี้! ป่านนั้นสองคนนั้นไม่ตายไปแล้วรึไง” แบคฮยอนตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ กว่าจะรอถึงพรุ่งนี้เพื่อนของเขาไม่ต้องเป็นเหยื่อของสิงสาลาสัตว์ในป่าไปก่อนรึไงกัน พวกศูนย์ช่วยเหลือคิดอะไรกันอยู่
“แบคฮยอน อย่าพูดแบบนั้นได้มั้ย “ ซูโฮรีบปราม มันไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องตายๆกันในตอนนี้
“เฮ้อ เราคงได้แต่ภาวนาให้สองคนนั้นปลอดภัย ขอให้พวกเขาปลอดภัยจนศูนย์ไปช่วยเถอะ” ซิ่วหมินที่มักจะยิ้มตลอดเวลา ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มเศร้าๆให้กับทุกคน ไม่มีใครพูดอะไรต่ออีก ทุกคนนั่งนิ่งภาวนาให้เพื่อนรักทั้งสองปลอดภัย เขาจะต้องไม่เป็นอะไร.....
--------------------------------------
“แฮ่ก แฮ่ก ไอ้พี่ชานยอล พี่เดินไปถูกทางป่ะเนี่ย”
“ถูกดิ่ ก็ฉันจำได้ว่าตรงที่พวกเรายืนอยู่เมื่อกี้ มันมีต้นไม้ต้นนี้อยู่” เจ้าของชื่อชี้ไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ข้างๆเขา
“พี่! ต้นไม้ทั้งป่ามันก็เหมือนๆกัน”
“แต่ฉันจำได้จริงๆว่ามันมีนี่วะ” เซฮุนไม่ได้สนใจคำพูดของเขาอีกต่อไปแล้ว เด็กหนุ่มวิ่งตัดหน้าเขาไปก่อนจะชูบางสิ่งให้เขาดู
“ เฮ้ยพี่ ดูนี่ดิ ผมจำได้ว่าเมื่อกี้เราก็เจอมัน เราเดินวนมาจุดๆเดิม2 3 รอบแล้วนะ” เซฮุนโยนวัตถุสีแดงให้กับชานยอล ร่างสูงรับมันมาดูก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย สาบานได้ว่าเขาเลือกทางเดินไม่ซ้ำกันสักเส้น ถึงจะไม่ได้เดินป่าเก่ง แต่ก็ไม่ได้โง่พอจะเดินวนไปวนมา แต่ไม่ว่าจะเดินกี่ครั้ง เขาก็จะเห็นเจ้าวัตถุสีแดงนี่ทุกครั้งในสภาพแวดล้อมเดิมๆ.....นี่มันอะไรกันนี่
“ฉันว่าป่านี้มันชักจะยังไงๆแล้วนะ” เซฮุนไม่ตอบอะไร เขาเพียงแต่พยักหน้า ตอนนี้พวกเขาเหลือทางเลือกไม่กี่ทางเท่านั้น เดินต่อเพื่อหาทางกลับแคมป์ ทางนี้ดูจะไร้ประโยชน์ที่สุด ไม่ว่าจะลองเดินกี่ครั้ง ผลลัพธ์ที่ได้ดูจะยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ กลับอีกทางคืออยู่กับที่แล้วรอให้มีคนมาช่วย หรือไม่ก็อาจจะยืนรอพวกเสือ สิงห์ กระทิง หรือสัตว์นักล่าอื่นๆมาจับกินเอาง่ายๆ จะทางไหนมันก็ดูแย่ทั้งคู่ พวกเขาควรจะเลือกไปทางไหนกันนะ....
ท้องฟ้าสีดำเต็มไปด้วยกลุ่มเมฆฝน เสียงฟ้าผ่าฟ้าแลบดังไปทั่วบริเวณ ไม่นานนักห่าฝนเม็ดใหญ่ก็ตกลงมาจากฟากฟ้า ยิ่งย่ำโชคชะตาและความซวยของทั้งสองให้หนักเข้าไปอีกเท่า เซฮุนแหงนหน้ามองฟ้าราวกับจะถามว่า แค่นี้ดวงพวกเขายังซวยไม่พออีกหรอ พระเจ้าถึงได้ต้องซ้ำเติมเขาขนาดนี้ ส่วนหนุ่มร่างสูงอีกคนกลับเดินลิ่วๆเข้าไปในป่าลึกไม่ได้สนใจฝนที่ตกลงมาเลยสักนิด
“เฮ้ย ไอ้ฮุน ตามมานี่เร็ว ฉันเห็นบ้านคน!” เซฮุนรีบวิ่งไปทันที ภาพเบื้องหน้าพวกเขาทั้งสองคือคฤหาสถ์สีหม่นที่ตั้งตะหง่านกลางป่าและท้าทายสายฝนที่ตกลงมา ดวงตาของพวกเขาเปร่งประกายไปด้วยความหวังอีกครั้ง อย่างน้อยเขาก็ยังมีที่พึ่ง ทั้งสองรีบวิ่งไปกดกริ่งที่หน้าบ้านทันที สุนัขสีดำตัวใหญ่4ตัวพากันส่งเสียงเห่า เขี้ยวของพวกมันยาวและคมกริบ เซฮุนกับชานยอลถึงกับผงะเมื่อพวกมันวิ่งมาหน้าประตูรั้ว พวกเขาเผชิญหน้ากับพวกมันสักพัก หญิงชราคนหนึ่งก็เดินมาเปิดประตูให้ ทั้งสองโค้งศรีษะให้พร้อมบอกเล่าสาเหตที่พวกเขาต้องมาขอความช่วยเหลือ หญิงชราไม่ตอบอะไรเธอเพียงแต่เดินนำหน้าพวกเขาไป
ชานยอลที่เดินรั้งท้ายมองตัวคฤหาสถ์ผ่านๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุดกับเงาคนสีดำที่ยืนอยู่บนห้องริมสุดชั้นสองของตัวบ้าน จังหวะนั้นฟ้าแลบไปทั่วบริเวณ แสงสีฟ้าขาวฉาบเป็นพื้นหลังตัวบ้านเผยให้เห็นใบหน้าของใครคนหนึ่ง ดวงตาคมแต่กลับไร้แววจ้องมองมายังพวกเขา เพียงชั่ววินาทีดวงตานั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดง......แดงราวกับเลือดของมนุษย์ ชานยอลผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะได้สติเพราะเสียงเรียกของเซฮุนที่เดินไปหยุดรออยู่ที่ชานบ้าน
–ผมคงตาฝาดไป มันคงไม่มีอะไรหรอก-
-----------------------------------
