บ้าน
“เชิญคุณชานยอลค่ะ” คุณยายแม่บ้านหันมาพูดกับผมก่อนจะผายมือเป็นการเชื้อเชิญ ผมหันมาขอความเห็นจากเซฮุน ซึ่งมันช่วยได้เยอะเลยล่ะครับ
“โชคดีพี่” ขอบคุณๆ ขอบคุณจริงๆ
“นายก็เหมือนกัน โชคดี” ผมพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ห้องของคริสอยู่ห่างจากห้องของพวกเขามาก ชานยอลจะต้องเดินอ้อมไปยังอีกฝั่งหนึ่งของบ้าน โดยห้องของคริสอยู่ริมสุดร่างโปร่งหยุดสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ พลางกำมือเรียกกำลังใจอยู่หน้าห้องของคริส
“ไม่มีอะไรหรอกชานยอล แค่กินข้าวเอง ทำได้เว้ย!” ขณะที่ชานยอลกำลังพึมพำกับตัวเอง ประตูห้องก็เปิดออกโดยร่างสูงของคริส ภาพที่คริสเห็นตอนนี้คือ......ร่างโปร่งที่ชูกำปั้น ยิ้มกว้างเห็นฟัน32ซี่
“เอ่อ...แหะๆ คุณคริสเรียกผมมาหรอครับ” ผมถามตะกุกตะกัก
“ใช่ ”
“ทำไมล่ะครับ”
“หลายวันมานี้ แม่บ้านบอกฉันว่านายต้องลำบากป้อนข้าวเช้าให้เซฮุนด้วย นายก็ไม่ได้เก่งเรื่องดูแลคนอยู่แล้วนี่ ฉันก็เลยให้ลู่ฮานไปดูแทน ส่วนนายก็มากินกับฉัน “ ประโยคที่ยาวที่สุดนับตั้งแต่คุยกันมา
“อะ อ้อ อ๋อ ครับๆ ได้สิครับ”
“เข้ามาข้างในสิ” คุณคริสเดินนำหน้าผมเข้าไปในห้อง ห้องของคุณคริสขนาดใหญ่กว่าห้องของพวกผมเท่านึงได้ บรรยากาศในห้องไม่ได้ต่างอะไรกับตอนกลางคืนเลย หน้าต่างทุกบานถูกผ้าม่านสีเลือดหมูบดบังแสงอาทิตย์จากภายนอก ริมห้องด้านซ้ายมีเตียงสี่เสาขนาดใหญ่สีดำ ถูปปูทับด้วยผ้าห่มสีแดงเลือดหมูขริบทอง กลางห้องเป็นทางเดินปูพรมทอดไปถึงประตูที่เปิดออกสู่ระเบียง ถัดมาตรงริมขวาสุดเป็นโต๊ะไม้ขนาดกลางตั้งอยู่ บนนั้นมีชุดอาหารสำหรับสองคนวางไว้อยู่ก่อนแล้ว ดูๆไปก็น่าอยู่ทีเดียวล่ะ ถ้าไม่ติดทีว่านี่คือห้องนอนของแวมไพร์
ผมเดินทำตัวลีบๆไปนั่งที่โต๊ะอาหาร คุณคริสเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม ผมรู้สึกเกร็งไปหมด ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งก้มหน้ามองเท้าตัวเอง และดูเหมือนว่าคุณคริสจะรู้ว่าผมเปลี่ยนไป เขาก้มลงมาใกล้ผมก่อนจะกระซิบถาม
“ข้างล่างนั่นมีอะไรหรอชานยอล” ร่างโปร่งสะดุ้งตกใจเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาทั้งคู่สบกันพอดี ดวงตาคมคู่นั้นมองลึกลงไปในดวงตากลมโตของชานยอลราวกับจะอ่านไปให้ถึงจิตใจ มันดึงดูดให้ร่างโปร่งต้องหยุดมองอยู่อย่างนั้น ใบหน้าของคริสค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนจมูกชิดกัน ริมฝีปากทั้งสองค่อยๆเข้ามาใกล้กันมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น จนในที่สุด....
“กินข้าวได้แล้ว” เสียงคริสปลุกให้ชานยอลได้สติ ร่างโปร่งรีบถอยกรู หน้าแดงทันที
“กะ กิน ขะ ข้าวครับ ข้าวๆ” ผมตอบตะกุกตะกัก รีบตักข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็ว
ผมนั่งกินข้าวต่อไปอย่างยากลำบาก พยายามยัดข้าวเข้าปากเร็วๆเพื่อที่จะได้ออกไปจากห้องนี้สักที แต่มือผมมันไม่ฟังที่สมองสั่งเลย มันเอาแต่สั่นอยู่ได้ ยิ่งคุณคริสหันมามองผม ผมก็ยิ่งสั่น ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงดี
“นายกำลังเกร็ง” ร่างโปร่งสะดุ้ง
“แล้วก็กำลัง.....กลัว” ชานยอลตกใจเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายอย่างลืมตัว คริสแค่ยกยิ้มให้เขา
“ผะ ผม เปล่านะครับ” คริสหัวเราะ ร่างสูงของเขาค่อยๆลุกจากเก้าอี้ เดินมาอยู่ด้านหลังเก้าอี้ชานยอล ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เบาๆบริเวณไหปราร้าของเขา ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนลงมากระซิบข้างหู
“กลัวฉันอยู่หรอชานยอล” ริมฝีปากสีแดงของเขาคลอเคลียอยู่กับติ่งหูชานยอล
“ยะ อย่า” ชานยอลถดตัวหนี การกระทำนั้นทำให้คริสหัวเราะออกมา
“อย่ากลัวฉันเลย ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก”
“ผมอิ่มแล้ว ผมอยากกลับ” ร่างโปร่งรีบลุกขึ้น เตรียมจะเดินกลับห้อง
“ฉันยังไม่ได้บอกให้กลับ” ร่างสูงกอดอก
“แต่...ผมอิ่มแล้ว แล้วเราก็กินเสร็จแล้วนี่ครับ” ชานยอลรีบเดินตรงไปที่ประตู
“ชานยอล นายลืมเจ้านี่รึเปล่า” ร่างสูงโชว์สร้อยที่อยู่ในมือ
“สร้อย!” ร่างโปร่งเดินเข้ามาหมายจะหยิบสร้อยคืน แต่มีหรือที่คนอย่างคริสจะยอม คริสถอยมือไปด้านหลัง ทำให้ชานยอลเสียหลักเกือบล้ม ร่างโปร่งเริ่มขมวดคิ้วไม่พอใจแต่ก็ยังคงไล่ตามหยิบสร้อยคืนจากอีกฝ่าย
“ขอของผมคืน คุณคริส”
“ฉันจะให้นายก็ได้ แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยน”
“อะไรครับ!?”
“นายจะต้องมาอยู่ที่ห้องนี้ ทั้งวันทั้งคืน”
“หว่ะ ว่าไงนะ ให้ผมมาอยู่กับคุณที่นี้!!” ร่างโปร่งร้องออกมาอย่างตกใจ
“ใช่”
“ไม่มีทาง”
“ทำไมล่ะ นายจะอยู่ให้เป็นภาระเซฮุนทำไม”
“ผมไม่ใช่ภาระ! ผมไม่มาหรอก คุณเอาสร้อยผมคืนมาได้แล้ว” ร่างโปร่งยืนแบมือขอของคืน แต่นั่นถือเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ คริสฉุดชานยอลเข้ามาใกล้ตัวจนริมฝีปากแทบชิดกัน
“ฉันจะคืนให้ ต่อเมื่อนายทำตามที่ฉันบอก ปาร์คชานยอล”
“ผม มะ ไม่!!...” ยังไม่ทันจะพูดจบคำพูดของชานยอลก็ถูกอีกฝ่ายฉกชิงไปด้วยริมฝีปาก คริสใช้ฟันคมกัดริมฝีปากอีกฝ่ายจนเลือดไหลซึมออกมา ลิ้นร้อนตวัดเลียชิมอย่างรวดเร็ว
“หรือนาย…อยากจะโดนแบบผู้หญิงคนเมื่อคืน” ชานยอลเบิกตาโพล่ง คริสเห็น!!! คริสรู้ว่าเขาเห็น!!!
“คะ คุณ” ร่างโปร่งผลักอีกคนออกห่างตัว นิ้วชี้เรียวยาวชี้หน้าอีกฝ่าย ร่างสูงแค่ยกยิ้มให้แต่ไม่เอ่ยตอบอะไร
“เลือดนายหวานดีนะ ” ชานยอลผงะถอยหลัง ร่างสูงเดินไล่ต้อนเข้ามาจนติดกำแพง เขาใช้แขนทั้งสองยันกำแพงไว้ กันไม่ให้ชานยอลหนีไปไหนได้ ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้จนริมฝีปากทั้งคู่ประกบกัน ฟันคมขบเม้มริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่ายจนห้อเลือด ชานยอลที่พยายามร้องประท้วงเผลอเผยอปากออกมา ยิ่งเปิดทางให้ลิ้นร้อนของร่างสูงเข้าเกี่ยวลิ้นตวัดไล่ต้อนอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย ชานยอลพยายามดันตัวร่างสูงออกไป แต่ยิ่งร่างโปร่งพยายามผลักไสออก คริสก็ยิ่งมอบรสจูบที่วาบวามและเร่าร้อนมากขึ้นไปอีก ลิ้นสากของคริสเลียไปตามซี่ฟันอีกฝ่ายก่อนจะดูดดุนเรียวลิ้นอีกคนอย่างจาบจ้วง ระหว่างที่อีกฝ่ายเผลอเขี้ยวคมของเขาก็จงใจกัดซ้ำไปที่รอยแผลเดิมจนเลือดไหลซึมออกมา หยดเลือดรินไหลเข้าสู่ปากร่างสูงอย่างจำยอม ชานยอลพยายามใช้มือผลักให้คริสออกห่างตัว แต่แรงของเขาน้อยนิดเหลือเกิน คริสแทบไม่สะทกสะท้านเลย ร่างสูงมอบรสจูบขมปร่าแต่กลับเร่าร้อนให้ชานยอลอยู่สักพักก่อนจะผละออกมาเมื่อตนพอใจแล้ว
“ไอ้!!...”
“หื้ม จะด่าอะไรฉันชานยอล” คริสยกนิ้วเช็ดเลือดที่ติดอยู่มุมปากตัวเอง ก่อนจะค่อยๆเลียช้าๆ
“ไอ้ทุเรศ!!!”
“ครั้งนี้ฉันยอมให้ด่า แต่อย่าถึงขั้นทำให้ฉันโมโหก็แล้วกัน ฉันไม่รับรองความปลอดภัย” คริสยกยิ้ม ชานยอลได้แต่ยืนกำหมัดเจ็บใจ อยากจะหนีออกไป แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่ยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยความโกรธอยู่อย่างนั้น
-----------------------------------------
ผมไม่ชอบเลย ไม่ชอบเลยจริงๆ!!! ผมขอบอกเลยว่าที่ผมเคยรู้สึกดีๆกับเขามันแทบจะหมดเพราะการกระทำของเขาเมื่อกี้ ตอนนี้มันมีแต่ความโกรธ!!! ผมโกรธที่เขาขโมยสร้อยของผมไป นั่นเป็นสร้อยที่แม่ให้ไว้กับผมก่อนที่ท่านจะจากผมไปด้วยโรคร้าย มันถือเป็นของดูต่างหน้าท่าน หลังจากแม่จากไปผมก็ใส่สร้อยนี้ตลอด เหมือนว่าแม่ยังอยู่กับผม ยังไม่จากผมไปไหน....
สร้อยเส้นนั้นมีค่ากับผมมาก ทำไมเขาจะต้องเอามันไปด้วย การล้อเล่นกับความรู้สึกคนมันน่าสนุกนักหรอ สำหรับเขามันอาจเป็นแค่สร้อยธรรมดา แต่ผมไม่ใช่!!! นั่นไม่ใช่แค่สร้อย แต่นั่นคือแม่ของผม!!! คือสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของผม เขาทำแบบนี้ทำไม!!!
คอยดูดถอะ!!! ผมจะไม่อยู่เฉยๆให้เขาเอาเปรียบหรอก ถึงผมจะไม่ใช่คนชอบหาเรื่อง แต่ผมก็ไม่ได้หน่อมแน้มให้เขารังแกอยู่ฝ่ายเดียว!!! ผมจะเอาสร้อยของผมคืน!!!
ชานยอลมองหน้าคริสอย่างหาเรื่อง ดวงตาที่เคยสดใสกลับฉายแววความโกรธแทน ร่างโปร่งใช้มือถูริมฝีปากอย่างแรง คริสหัวเราะเบาๆให้กับภาพตรงหน้า เขารู้ดี รู้ว่าสร้อยเส้นนี้สำคัญกับชานยอลมาก ไม่งั้นคงไม่ถึงขั้นใส่ติดตัวตลอดเวลา และเพราะงั้นเองทำให้คริสไม่ลังเลเลยที่จะใช้มันมาต่อรองกับชานยอล และนั่นก็ถือเป็นความคิดที่ดีมากทีเดียว ชานยอลจะไม่ไปจนกว่าจะได้สร้อยคืน และเขาจะไม่คืนจนกว่าจะได้ครอบครองอีกฝ่ายเช่นกัน!!!
“ฉันอยากอาบน้ำ” ร่างสูงเอ่ย ร่างโปร่งหันมามองทางเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันจะให้นายอาบให้”
“ไม่!!!”
“ก็ดี งั้นฉันจะได้เอาสร้อยทิ้งซะ” คริสชูสร้อยในมือก่อนจะแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าอีกฝ่าย ชานยอลพยายามคว้าสร้อยกลับคืนมาแต่ก็ไม่เร็วเท่าคริส ร่างสูงรวบสร้อยเอาไว้ ก่อนจะสวมเข้าที่คอของตัวเอง
“เอาสร้อยผมคืนมา!”
“เราตกลงกันแล้ว ตอนนี้หน้าที่ของนายคือทำตามที่ฉันสั่ง”
“ผมไม่ทำหรอก คุณก็อาบเองสิ”
“ได้ นายเลือกของนายเองนะ” ร่างสูงยิ้มก่อนจะเดินออกไปริมระเบียง ชูสร้อยกลางอากาศ เตรียมจะทิ้งมัน
“อย่านะ!!! ก็ได้!!! ผมจะอาบน้ำให้คุณ” ชานยอลเม้มปากแน่นสะกัดกั้นอารมณ์โกรธไว้ คริสหัวเราะออกมาอย่างผู้มีชัย เขาเดินกลับเข้ามาก่อนจะเดินกึ่งจูงกึ่งลากชานยอลเข้าห้องน้ำไป
ภายในห้องน้ำขนาดใหญ่ถูกปูด้วยกระเบื้องหินอ่อนสีน้ำตาลเข้ม สุขภัณฑ์ต่างๆเป็นสีเงินและดำเสียส่วนใหญ่ เมื่อเข้ามาด้านขวามือเป็นอ่างอาบน้ำขนาดที่สองคนลงไปได้สบายๆ ด้านซ้ายเป็นส่วนสำหรับอาบโดยใช้ฝักบัว โดยรวมแล้วห้องน้ำห้องนี้ก็น่าใช้ดี แต่สำหรับชานยอลคงจะไม่คิดอย่างนั้น ร่างโปร่งเอาแต่ตั้งท่าจะเดินออกอยู่เรื่อย จนคริสเกือบจะโมโหตวาดเขาไปเสียแล้ว
“จะหนีทำไม”
“…….ไม่ได้หนี”
“งั้นหรอ ก็ดี ถอดเสื้อผ้าให้ฉัน เดี๋ยวนี้” ร่างสูงจงใจเน้นประโยคสุดท้ายให้ชัดถ้อยชัดคำ ชานยอลเบิกตาโพล่งมองหน้าเขาทันที
“คะ คุณก็ถอดเองสิ”
“ฉันบอกให้นายอาบน้ำให้ฉันนะชานยอล อย่าลีลา ฉันไม่ได้มีความอดทนมากนักหรอกนะ” ร่างโปร่งเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนซีด จำใจต้องถอดเสื้อผ้าให้อีกฝ่าย นิ้วเรียวยาวรีบปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่าย ดวงตากลมโตหลุบต่ำลงไม่กล้ามองอีกฝ่าย ชานยอลปลดกระดุมอย่างรนราน ยิ่งพยายามรีบก็ยิ่งช้า ร่างสูงที่มองทุกการกระทำนึกยิ้มในใจกับภาพที่เห็น
เมื่อปลดกระดุมเสร็จก็ต้องเจอกับอีกด่าน กางเกง..... ชานยอลมีสีหน้าลำบากใจมากทีเดียว แต่พอเงยหน้าเห็นสายตาดุของอีกฝ่าย บวกกับเสียงคำสั่งว่า “ต้องทำ” เขาจึงจำใจถอดกางเกงให้ร่างสูง....
และขึ้นชื่อว่าด่านสุดท้ายของเกมส์มันก็มักจะผ่านไปได้ยากเสมอ ใช่ ตอนนี้ชานยอลกำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่ เมื่อสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องทำคือ.....ถอดเจ้าชั้นในสีดำนี่ออก ร่างโปร่งหลับตาปี๋ก่อนจะจับขอบชั้นในพยายามจะถอดออก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมืออีกฝ่ายจับมือเขาไว้ซะก่อน
“ลืมตา”
“ว่าไงนะ ไม่ ผมไม่ลืม”
“งั้นโยนสร้อย”
“ไม่!!!” ชานยอลที่ไม่ทันระวัง เผลอลืมตาขึ้น ด้วยเจ้าตัวที่นั่งยองๆอยู่กับพื้นทำให้ระดับสายตาเจอเข้ากับ.....
“เฮ้ยยยยยยยย อาบน้ำไปเลย!!!” ร่างโปร่งดันอีกฝ่ายให้ลงไปในอ่างก่อนจะนั่งตีฟองสบู่ให้พวกมันบดบังเรือนร่างของคริส
“มาถูสบู่ให้ฉัน”
“ห๊ะ หา ไม่”
“ฉันไม่ชอบคนขัดใจ” ร่างสูงนั่งกอดอก ตาคมฉายแววโมโหเล็กน้อย
“ทำไมผมต้องทำ”
“ฉันไม่ชอบพูดซ้ำนะปาร์คชานยอล” ร่างโปร่งทำหน้าไม่สบอารมณ์กับคำพูดอีกฝ่าย ดวงตากลมโตกรอกไปมาอย่างรำคาญ แต่สุดท้ายก็จำต้องเดินอ้อมไปด้านหลังคริสแล้วถูสบู่ให้อีกฝ่ายอยู่ดี
ชานยอลลูบสบู่ไปตามไหปราร้า ไล่มาจนถึงแผงอกของคริส ฟองสบู่ค่อยๆลื่นไหลไปตามเรือนร่างของเขาช้าๆ ชานยอลที่เผลอมองร่างอีกฝ่ายถึงกับหน้าซับสีเลือดจางๆ ร่างโปร่งสะบัดหัวไปมาพยายามเรียกสติและความเป็นตัวของตัวเองกลับมา
ไม่ ชานยอล ตอนนี้นายต้องสนใจเรื่องสร้อยสิ ใช่สร้อย! เขาใส่มันไว้อยู่ ผมจะเอามันกลับมายังไงดีล่ะ ผมนั่งขบคิดวิธีที่แนบเนียนต่างๆนานามากมาย สุดท้ายลงเอยกับ...... เอาก็เอาวะ ถึงมันจะเปลืองตัวไปหน่อยก็เหอะ!
คริสที่เคลิบเคลิ้มอยู่ถึงกับลืมตาตื่นขึ้นเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสร้อนข้างใบหูตัวเอง ลิ้นร้อนของชานยอลเลียที่ติ่งหูของเขาซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะดูดเม้มมันเบาๆ ร่างโปร่งซุกซนอยู่กับใบหูของเขาสักพักก่อนจะเลื่อนหน้าลงมายังลำคอ ปากอิ่มค่อยๆดูดเม้ม แกล้งขบกัดเบาๆเป็นบางครั้ง คริสหลับตาลง เอียงคอให้อีกฝ่ายทำได้ถนัดขึ้น ทุกการกระทำของร่างสูงอยู่ในสายตาของชานยอลทั้งหมด เขายกยิ้มเมื่อเห็นว่าคริสกำลังเคลิ้มกับสัมผัสของเขาอยู่ ตอนนั้นเองชานยอลค่อยๆเลื่อนมือเตรียมจะปลดสร้อยออกจากคออีกฝ่าย แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อถูกคริสจับมือไว้ ร่างสูงดึงอีกคนเข้าหาจนตกลงมาในอ่างน้ำ
“คิดจะเล่นไม้นี้ มันอ่อนไปหน่อยมั้ง” ปากหนากระซิบข้างหูชานยอล ร่างสูงรั้งเอวเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น
“ปล่อยผม” ชานยอลพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมแต่ก็ไร้ผล ซ้ำร้ายยังถูกรวบมือไร้เครื่องมือต่อสู้เข้าไปอีก
“ซนจริงๆนะเด็กน้อยของฉัน เมื่อกี้นายทำตรงนี้ใช่มั้ย ฉันจะทำคืนให้” เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าคมก้มลงซุกไซร้คออีกคน ไล่ลิ้นเลียไปตามลำคอช้าๆ ร่างโปร่งที่อยู่ในอ้อมกอดพยายามหันคอหนี แต่สำหรับคริสนั่นก็แค่การกระทำที่ทำให้เกมส์ของเขาสนุกมากขึ้นเท่านั้น ถ้าเหยื่อมันไม่หนี แล้วการล่ามันจะสนุกได้ยังไงกัน
ฟันคมของคริสขบกัดเบาๆที่ลำคอของชานยอล แต่นั่นก็แรงพอที่จะทำให้ห้อเลือดได้ เลือดสีสดไหลซึมออกมาเล็กน้อย คริสลากลิ้นเลียชิมเลือดของชานยอลช้าๆ ไม่รีบร้อนอะไร ร่างโปร่งพยายามขืนตัวหนีอีกฝ่ายเต็มที่แต่ด้วยพละกำลังของแวมไพร์มีมากกว่าคนนัก การกระทำของชานยอลจึงเหมือนแค่การเล่นตัวเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายอยากเอาชนะและเข้าหาเขามากขึ้นก็เท่านั้น
ใบหน้าคมพรมจูบซับเลือดที่ไหลออกมาจากแผลก่อนที่จะเลื่อนหน้าขึ้นไปประกบจูบอีกฝ่าย คริสค่อยๆดูดดุนริมฝีปากอิ่มของชานยอลช้าๆ ไม่รีบร้อนหรือจาบจ้วงเหมือนจูบครั้งแรก ลิ้นสากเลียชิมกลีบปากอีกคนอย่างโหยหาหากแต่ไม่ได้กระหาย รสจูบที่อ่อนหวานกว่าครั้งแรกทำเอาชานยอลเผลอไผไปกับมันอย่างลืมตัว ปากอิ่มเผยอขึ้นเปิดทางให้คริสส่งลิ้นร้อนเข้าไป เขาดูดเม้มลิ้นอีกฝ่ายราวกับว่ามันเป็นของหวานที่มีรสละมุนละไม คริสเลียชิมขนมหวานอย่างละเมียด ค่อยๆเล็มทีละเล็กทีละน้อยแต่เยอะครั้ง ครั้งนี้ชานยอลไม่ได้ต่อต้านเขามากเท่าครั้งที่แล้ว แต่ร่างโปร่งก็ไม่ได้ตอบรับสัมผัสอย่างที่ร่างสูงต้องการ คริสเลื่อนมือลงไปใต้น้ำ สอดมือเข้าไปลูบไล้เรือนร่างอีกคนอย่างเบามือ นิ้วแกร่งสะกิดยอดอกจนชานยอลส่งเสียงครางอือในลำคอ ร่างสูงยกยิ้มมุมปากกับปฎิกริยาของอีกฝ่าย ยังไม่ทันที่คริสจะทำอะไรมากกว่านั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะทั้งสอง ร่างสูงชักสีหน้าไม่พอใจทันที ส่วนชานยอลที่ได้สติก็ผลักอีกคนออกห่างตัวทันที
