บ้าน
คริสที่กำลังโมโหเพราะถูกขัดจังหวะลุกขึ้นจากอ่างน้ำก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาใส่ลวกๆ ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำไปเปิดตูอย่างอารมณ์เสีย ชานยอลที่นั่งอยู่ในอ่างมองตามด้วยความรู้สึกตกใจปนหวาดกลัว
ชานยอลที่เริ่มตั้งสติได้ค่อยๆลุกขึ้นจากอ่างน้ำ เสื้อผ้าเปียกโชกไปหมด สภาพของเขาตอนนี้เหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด ร่างโปร่งตัดสินใจถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกก่อนจะหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่แล้วเดินตามคริสออกไป
ผมเดินตามคุณคริสออกมา อย่าคิดว่าผมออกมาเพราะเขานะครับผมแค่สงสัยว่าใครมาแค่นั้นเอง ภาพที่อยู่ข้างหน้าผมตอนนี้....บอกได้คำเดียวครับว่าบรรยากาศมันมาคุมาก คุณยายแม่บ้านยืนอยู่หน้าประตูโดยมีคุณคริสยืนกอดอกมองด้วยสายตาไม่พอใจอยู่ ถ้าผมเป็นคุณยายปานนี้เดินหนีละครับ
“มาทำไม”
“ฉันมาเก็บถาดอาหารคะคุณคริส ฉันขอโทษ” คุณยายยืนโค้งศรีษะขอโทษหลายรอบ
“ฉันไม่ได้สั่งก็ไม่ต้องทำ!”
“ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ... ฉันจะรีบไป”
“รีบๆเก็บไปซะ”
“ทำไมคุณจะต้องดุคุณยายขนาดนั้นด้วย” ผมถาม คุณคริสหันหน้ามามองผมแต่ไม่ได้ตอบอะไร ผมเลิกจะใส่ใจกับเขาแล้วเดินไปช่วยคุณยายเก็บถาดอาหาร ส่วนคุณคริสยืนพิงกำแพงมองมาที่เราอย่างกับทหารคุมนักโทษทำงาน ไอ้หน้าหงิกนิสัยเสีย!!! คุณยายคร้อมตัวระหว่างที่เดินผ่านคุณคริสแล้วก็รีบเดินออกจากห้องไป
“นี่คุณจะโมโหอะไรนักหนา” ผมขมวดคิ้ว
“แล้วนายจะถามอะไรฉันนักหนา” ผมหน้างอทันที ไรวะ ถามก็ผิด โมโหแล้วพาลนี่หว่า นอกจากนิสัยเสีย ปากยังเสีย ผมไม่ตอบอะไรเขาแต่เลือกที่จะไปนั่งที่โต๊ะจะดีกว่า
“มานั่งนี่” คุณคริสออกคำสั่งชี้ให้ผมนั่งที่ปลายเตียง
“ไม่”
“ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซากนะชานยอล”
“ก็ได้” ผมเบ้ปากจำใจต้องเดินไปนั่งปลายเตียง
“นอนกับฉัน”
“ห๊ะ หา ไม่ ไม่เอาผม ไม่นอน ไม่ๆ ไม่เอา” ผมรีบส่ายหน้ารัว
“แค่นอน” ผมเข้าใจผิดหรอ อ่า....ตอนนี้ผมคงไม่ได้กำลังหน้าแดงอยู่ใช่มั้ย อืมมม คงไม่หรอก
“นี่มันกลางวันคุณจะนอนหน่ะนะ”
“นายก็รู้ว่าฉันเป็นอะไรนี่” ผมขนลุกซู่ เขยิบตัวถอยหนี
“กลัวฉันหรอ เด็กน้อยของฉัน”
“ผมไม่ใช่ของคุณ”
“ก็จะเป็นเร็วๆนี้” เขายกยิ้ม ผมรีบถอยหลังหนีจนเกือบตกเตียง
“ฉันไม่ชอบเห็นเวลานายกลัว” เขาลากผมเข้าไปใกล้ ๆ
“ปล่อยผม ผมไม่นอน”
“นั่นมันก็เรื่องของนาย แต่ฉันจะให้นายนอนกับฉัน เลิกโวยวายได้แล้ว” เสียงเข้มเอ่ยปราม เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะอ้าปากโวยวายต่อ ทำไมผมจะต้องทำตามด้วย ????
“ผม มะ….”
“นายอยากจะให้ฉันจูบอีกรอบมั้ย ถ้าไม่...ก็เงียบซะ” ดวงตาคมจ้องมาที่ผม บอกตามตรงว่าผมเริ่มกลัวเขาบ้างแล้ว ผมตัดสินใจเลิกเถียงแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆแทน แต่แล้วผมก้รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเกาะที่แขน ผมชูข้อมือขวาขึ้นดู
“นี่คุณจะใส่กุญแจมือผมทำไมเนี่ย”
“เกิดนายขโมยสร้อยตอนฉันหลับ ฉันจะทำยังไง” จบข่าวครับ ไม่ต้องรู้ทันสักเรื่องก็ไม่มีใครว่านะครับ ผมทำหน้าบูดบึ้งก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้
“อย่าคิดจะแอบขโมยสร้อยตอนฉันเผลอล่ะ ชานยอล” คุณคริสกระซิบข้างหูก่อนจะเลียติ่งหูของผมเบาๆ
“ฮึ๋ย !!!” ผมรีบหยิบหมอนขึ้นมาปิดหู ร่างสูงแค่หัวเราะออกมาเบาๆแต่มันก็ดังพอจะกระทบโสตประสาทผมอยู่ดี
ให้ตายเถอะครับ เมื่อไรผมจะออกไปจากห้องนี้ได้สักที
------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่งของคฤหาสถ์ ลู่ฮานยกอาหารมาให้เซฮุน ร่างเล็กเดินยิ้มร่าอารมณ์ดีเข้ามานั่งข้างๆเตียง แต่อีกฝ่ายกับแค่ชายตามองเขาด้วยสายตานิ่งเฉย ลู่ฮานทำเป็นไม่สนใจสายตานั้น ร่างเล็กเบนความสนใจไปที่การป้อนข้าวให้กับเซฮุนแทน แต่ยังไม่ทันจะได้ตักข้าว ร่างขาวเกินเอ่ยขัดเสียก่อน
“ผมเริ่มกินเองได้แล้ว ไม่ต้องป้อน” เซฮุนเอ่ยเสียงเรียบ ลู่ฮานมองอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมยื่นช้อนให้อีกฝ่าย เซฮุนรับมาก่อนจะค่อยๆตักข้าวเข้าปาก ร่างเล็กมองอย่างขัดใจ
“มานี่ ป้อนให้”
“ไม่ต้อง ”
“กว่านายจะกินเสร็จไม่เที่ยงเลยหรอ” เซฮุนไม่ตอบอะไร เขาปล่อยช้อนลงในชามจนเกิดเสียงดัง ลู่ฮานขมวดคิ้วไม่พอใจ
บรรยากาศตลอดการป้อนข้าวนั้นเต็มไปด้วยความอึดอัดและความเงียบ ลู่ฮานเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของอีกฝ่ายได้ วันนี้เซฮุนไม่พูดไม่จา นั่งกินข้าวเงียบ ทั้งๆที่ปกติจะต้องคอยหาเรื่องเขาอยู่ตลอดเวลา ดวงตาเอาแต่ใจที่ชอบมองหน้ากวนประสาทเขาวันนี้ก็เหม่อลอยตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง ลู่ฮานเห็นแล้วก็ขัดใจปนสงสัยว่าทำไมวันนี้เด็กเอาแต่ใจของเขาถึงเปลี่ยนไป
“นายเป็นอะไร” ผมแค่ส่ายหน้าตอบกลับไป
“ก็เห็นอยู่ว่าเป็น ปกติไม่เงียบขนาดนี้” ผมเลือกที่จะให้ความเงียบตอบกลับเขาไป ที่ผมทำอย่างนี้ไม่ใช่ว่าผมอยากทำ แต่ผมไม่อยากให้เราต้องใกล้กันมากกว่านี้ ไม่อยากให้ตัวเองหวั่นไหวและสับสนไปมากกว่านี้ คนตรงหน้านี่เป็นแวมไพร์ เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ ผมย้ำเตือนกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
“เซฮุน !!!! ” ร่างบางกระแทกช้อนลงกับชามข้าว ผมแกล้งเงยหน้าขึ้นมองการกระทำนั้นด้วยสายตาไม่พอใจ
“จะให้ผมตอบยังไง ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไร”
“นายเป็น!!!” ดวงตากลมของเขาฉายแววไม่พอใจออกมาอย่างปิดไม่มิด
“ถ้าเป็นแล้วจะยังไง คุณจะช่วยอะไรผมได้” สรรพนามที่ผมใช้เปลี่ยนไป ลู่ฮานเบิกตาโตด้วยความตกใจ คงไม่คิดว่าผมจะพูดจาเย็นชากับเขาถึงขนาดนี้ ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้
“ทำไมนายพูดจาแบบนี้กับฉัน !!! ”
“แล้วจะให้ผมพูดยังไงครับ ” ผมแกล้งกรอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์
“นี่นาย !!!!!” ลู่ฮานตวาดเสียงดัง ดวงตากลมฉายแววไม่พอใจกับคำตอบของผม
“ทำไมต้องตวาด”
“ก็แล้วทำไมไม่บอกว่าเป็นอะไร คนมันเป็นห่วงนะ” ลู่ฮานพยายามกั้นก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ที่คอ ผมรู้....ผมรู้ว่าเขากำลังจะร้องไห้ แต่ผมช่วยอะไรไม่ได้ ที่ผมทำอยู่มันอาจโหดร้ายแต่มันดีสำหรับเราแล้ว เราไม่ควรใกล้กันมากกว่านี้
“ก็ไม่ได้ขอให้ห่วง” ผมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
“นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ” ลู่ฮานดึงหนังสือออกจากมือผม ผมมองหน้าเขาด้วยสายตาเย็นชา
“อย่ามองฉันแบบนี้ นายเป็นอะไร นี่ไม่ใช่เซฮุนที่ฉันรู้จัก ฉันอุตส่าห์เอาข้าวมาให้ คอยเอายาดีๆมาให้กิน คอยดูแล นายไม่สบายอยู่แต่บนห้องก็กลัวจะเหงาเลยหาหนังสือมาให้อ่าน แล้วนี่จู่ๆนายเป็นอะไรไป พูดด้วยก็เหมือนว่านายไม่อยากพูดด้วย พอพูดแล้วก็ทำเหมือนโมโหอะไรมา ทำไมจะต้องทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉันด้วย ฉันทำอะไรให้นาย” ลู่ฮานร่ายยาว หยาดน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตากลมที่มักจะสดใสอยู่เสมอ ลู่ฮานอย่าร้องไห้ อย่าร้อง มันกำลังทำให้ฉันใจอ่อน หยุดร้องเดี๋ยวนี้ อย่ามองมาที่ผมด้วยสายตาเจ็บปวดแบบนั้น อย่าทำให้ผมรู้สึกผิด อย่าทำให้ผมต้องรักนายไปมากกว่านี้เลย.....
ภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยความอึดอัด ลู่ฮานที่นั่งอยู่ข้างเตียงเซฮุนได้แต่นั่งร้องไห้ ปากก็พร่ามถามว่าเซฮุนเป็นอะไร เป็นอะไร ในขณะที่อีกฝ่ายก็แค่นั่งอ่านหนังสือของเขาต่อไปเงียบๆ แทบไม่ได้สนใจอะไรอีกคนเลยสักนิด
“นายเป็นอะไร ทำไมไม่ตอบฉัน โกรธฉันหรอ โกรธอะไรก็บอกฉันสิ ฉันขอโทษ เซฮุนอย่าเย็นชากับฉันได้มั้ย” ลู่ฮานเขย่าแขนเซฮุนด้วยแรงไม่เบานัก ร่างขาวชักแขนหลบเขา
“กลับไปเถอะ”
“ไม่กลับ บอกก่อนสิว่าเป็นอะไร”
“เป็นคน” ร่างขาวจงใจเน้นคำพูดว่าคนจนลู่ฮานผงะถอยหลัง ลางสังหรณ์ไม่ดีเริ่มคืบคลานมาหาร่างบาง เขารู้สึกว่าเซฮุนรู้แล้วว่าเขาเป็นอะไร -อย่านะเซฮุน นายจะต้องไม่รู้เรื่องนั้น-
“อย่าตอบกวนประสาทแบบนี้นะ”
“ผมพูดอะไรผิด” เซฮุนจ้องหน้าเขาด้วยดวงตาเรียบเฉย ดวงตาของเซฮุนน่ากลัวเกินไปสำหรับร่างบาง ความเย็นชา ความเกลียดชังของคนนี้มันน่ากลัวเกินไปสำหรับเขา ลู่ฮานมองเซฮุนด้วยแววตาสับสน ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างขาว เซฮุนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาราบเรียบ - อย่ามองฉันแบบนั้น ไม่เอานะ อย่ามองฉันด้วยดวงตาเย็นชาแบบนั้นนะเซฮุน ฉันทนรับมันไม่ไหวหรอกนะ ขอร้อง อย่าทำเหมือนรำคาญฉันเลย หยุดทำแบบนั้นทีเซฮุน-
“อะไรอีกล่ะ” ร่างขาวเลิกคิ้ว
“เซฮุน”
“ถ้าจะมานั่งร้องไห้แบบนี้ก็ออกไปได้แล้ว นี่เช้าแล้วนี่ได้เวลานอนของพวกคุณแล้วไม่ใช่หรอ กลับห้องไปเถอะ” ลู่ฮานเบิกตาโต -เซฮุนรู้แล้ว รู้แล้วว่าผมเป็นอะไร ไม่นะ ไม่-
“น่ะ นายรู้แล้วหรอ”
“อื้ม ขอบคุณนะที่ไม่เผลอดูดเลือดผมไปซะก่อน” คำพูดประชดประชันของเซฮุนทำเอาลู่ฮานบ่อน้ำตาแตก ร่างบางร้องไห้หนักกว่าเก่า
“มะ ไม่นะ นายรู้ได้ยังไง เซฮุน นายไม่เกลียดฉันนะ ไม่กลัวฉันใช่มั้ย เซฮุน” ลู่ฮานจับข้อมืออีกฝ่าย เซฮุนสะบัดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี
“กลับห้องไปได้แล้ว ผมอยากพัก” ร่างขาวว่าก่อนจะล้มตัวลงนอนไม่สนใจเขาอีก ลู่ฮานนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นสักพักพยายามเรียกชื่อเซฮุนไม่รู้กี่ครั้งแต่เจ้าของชื่อก็ไม่สนใจสักนิด ลู่ฮานเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมา เอาแต่ร้องขอเขาว่าอย่าเกลียด อย่ากลัวเขาเลย ร่างเล็กพูดอยู่อย่างนั้นจนเสียงเริ่มหาย แต่หนุ่มร่างขาวก็ยังคงนั่งนิ่งอ่านหนังสือไม่สนใจเขาเหมือนเดิม
“เซฮุน นายไม่เกลียดฉันใช่มั้ย ” ลู่ฮานจับแขนอีกคน มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับเขามาเท่านั้น
เซฮุนนายจะกลัวฉันมั้ย จะเกลียดฉันมั้ย นายอย่าเป็นอย่างนั้นเลยนะ ฉันคงรับไม่ไหวถ้านายกลัวฉัน เกลียดฉัน แค่นายเย็นชากับฉัน มองฉันด้วยสายตารำคาญแบบนั้น ฉันก็จะรับไม่ไหวแล้ว อย่ากลัวฉันเลยนะ อย่าเกลียดฉันคนนี้นะ ขอร้องล่ะเซฮุน นายไม่รักฉันไม่ว่า แต่อย่าเกลียดฉันเลย
“ผมอยากพัก” ลู่ฮาน ออกไปเถอะ ออกไปซะก่อนที่ผมจะใจอ่อน ออกไปซะ
ขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่นี่คือทางที่ดีที่สุดแล้ว เราอย่าใกล้กันมากกว่านี้ อย่าหวั่นไหวไปกับอารมณ์ชั่ววูบแบบนี้ ผมไม่อยากให้เขาเสียใจทีหลัง ยังไงแวมไพร์กับมนุษย์ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ สักวันหนึ่งผมต้องไปจากทีนี้ สักวันหนึ่งผมต้องตาย แต่เขามันไม่ใช่ เพราะฉะนั้นเราอย่ารักกันเลย อย่าใกล้กันมากกว่านี้เลยนะลู่ฮาน
“ฉันไม่ไป” ร่างเล็กเม้มปากแน่น ดวงตากลมโตจ้องไปยังใบหน้าของอีกฝ่าย
“ตามใจ”
“นาย นายไม่เกลียดฉันนะ” ลู่ฮานเขย่าแขนเซฮุน ร่างขาวเผลอผลักอีกฝ่ายจนล้มลงกระแทกพื้น ศรีษะของร่างเล็กชนเข้ากับขอบโต๊ะจนแดง
“ลู่ฮาน!” เซฮุนร้องออกมาอย่างตกใจ ลู่ฮานเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่อาบไปด้วยหยาดน้ำ
“เข้าใจแล้ว เกลียดกันแล้วใช่มั้ย งั้นก็ตีฉันเลย ตีมันให้ตายเลย ตีฉันเลย” ลู่ฮานจับมือเซฮุนขึ้นมาตบหน้าตัวเองแรงๆหลายที “ฮึก ทำไมต้องเกลียดฉันด้วย ฮือ ฮึก”
“ลู่ฮาน”
“ ฮึก ตีให้ตายไปเลย ฮือ ฮึก ตีให้ตาย ให้ตายยังดีกว่า...ฮือ ต้องรู้ว่านายเกลียดฉัน” ลู่ฮานเอาแต่ตบหน้าตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น แก้มใสที่เคยใส ดูสุขภาพดี แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือของเซฮุน
“พอแล้ว.....พอได้แล้ว” เซฮุนดึงร่างอีกฝ่ายมากอด ร่างเล็กในอ้อมกอดร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
“พอแล้ว หยุดพูดได้แล้ว อย่าร้องไห้ อย่าร้อง” ร่างขาวกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ฝ่ามือใหญ่ลูบผมปลอบประโลมร่างเล็ก ลู่ฮานซบหน้าลงกับไหล่เซฮุน ปล่อยให้หยาดน้ำตาค่อยๆไหลออกมาช้าๆ เซฮุนกอดลู่ฮานจนร่างเล็กเริ่มหยุดร้องไห้ ลู่ฮานค่อยๆผละตัวออกจากอีกฝ่ายช้าๆ ดวงตากลมที่แดงก่ำเพราะพิษน้ำตามองใบหน้าคนตรงหน้าราวกับอยากจะรู้คำตอบว่าเกลียดเขาคนนี้มั้ย ฝ่ามือเล็กแตะเบาๆที่ดวงตาของเซฮุน “รู้มั้ยว่าดวงตาคู่นี้ น่ากลัวแค่ไหนตอนมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น” ลู่ฮานเลื่อนนิ้วลงมาแตะที่ริมฝีปากอีกฝ่าย “ริมฝีปากนี้โหดร้ายแค่ไหนตอนไล่ฉันให้ไปไกล ๆ” เซฮุนเลื่อนมือไปวางทาบมือเล็กของลู่ฮาน “นาย...ไม่เกลียดฉันนะ” เซฮุนแค่พยักหน้าช้าๆเป็นคำตอบ ร่างเล็กยกยิ้มน้อยๆโผเข้ากอดร่างอีกฝ่ายจนเซฮุนล้มลงกับเตียง
“ดีใจที่สุดเลย” ลู่ฮานก้มหน้าลงมาจนจมูกชิดกับอีกฝ่าย ริมฝีปากบางค่อยๆสัมผัสกับริมฝีปากของเซฮุนช้าๆ ร่างขาวเม้มปากคนบนร่างเบาๆ ทั้งสองค่อยๆหลับตาลง.............
ร่างเล็กดูดเม้มริมฝีปากของเซฮุนซ้ำๆ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปสำรวจภายใน ลิ้นเล็กหยอกล้อกับลิ้นสากภายในอย่างเชื่องช้า และอ่อนหวาน เซฮุนใช้ลิ้นเกี่ยวตวัดตอบสัมผัสอีกฝ่าย ฝ่ามือใหญ่เลื่อนไปลูบไล้เอวคนบนร่างไปตามอารมณ์ ต่างฝ่ายต่างแลกรสจูบกันอยู่อย่างนั้น มันเป็นจูบที่อ่อนหวาน ไม่วาบวามแต่มีฤทธิ์หลอมให้หัวใจทั้งสองละลายไปพร้อมกัน
ลู่ฮานผละออกจากริมฝีปากเซฮุนช้าๆ หากแต่ริมฝีปากบางยังคงคลอเคลียอยู่กับริมฝีปากของอีกคนอย่างหยอกล้อ ทั้งสองสบตากันอย่างรู้ว่าต่างฝ่ายต่างต้องการอะไร เซฮุนพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกฝ่าย ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เรือนร่างลู่ฮานผ่านเนื้อผ้าช้าๆก่อนจะเลิกชายเสื้อขึ้น ดวงตาของเด็กหนุ่มจับจ้องร่างเล็กจนลู่ฮานแทบอยากจะละลายซะเดี๋ยวนี้ มือเล็กค่อยๆถอดเสื้อผ้าเซฮุนออก ทันทีที่ร่างตรงหน้าไร้เครื่องปกปิด เขาก็แทบอยากจะใส่เสื้อผ้ากลับให้ ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้.....เซ็กซี่แบบนี้นะ ลู่ฮานหน้าซับสีเลือดจนแก้มใสขึ้นสี ร่างเล็กจะรู้มั้ยนะ ว่าตอนนี้ตัวเองน่ารักน่ากินแค่ไหน......
เซฮุนมองร่างข้างใต้ด้วยสายตาแทบอยากจะกลืนกินไปทั้งร่าง ไม่รอช้าเขาก้มลงเลียวนที่สะดือ ร่างเล็กส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอ ร่างขาวยกยิ้มพอใจ ก่อนจะลากลิ้น ดูดเม้ม ชิมร่างตรงหน้าช้าๆ ทุกที่ที่เรียวลิ้นผ่านเขาก็ใช้ฟันคมขบเม้มเรือนร่างของลู่ฮานจนเป็นรอยแดง เซฮุนแตะลิ้นเลียยอดอกจนคนใต้ร่างเกร็ง ฟันคมกัดเบาๆที่ยอดอก
“เจ็บ” ลู่ฮานเริ่มร้องประท้วง
“แค่นี้ยังเจ็บ ถ้าตอนนั้นจะไม่ร้องโวยวายกว่านี้หรอ” ร่างเล็กหน้าขึ้นสี เซฮุนหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มลงกินของหวานของเขาต่อ
ร่างขาวใช้ลิ้นหยอกล้อกับยอดอกซ้ำไปซ้ำมา ทุกครั้งที่ลิ้นร้อนสัมผัสกับยอดอกลู่ฮานก็มักจะครางออกมาเสมอๆ นั่นยิ่งทำให้ร่างขาวพอใจ ฟันคมจงใจกัดหยอกเบาบ้างแรงบ้างจนลู่ฮานเริ่มรู้สึกเสียววาบ ฝ่ามือใหญ่เริ่มซุกซนสอดเข้าไปใต้กางเกงตัวบาง ร่างเล็กสะดุ้งทันทีเมื่อมืออีกฝ่ายเริ่มแตะในที่ที่ไม่ควรแตะ
“อ๊ะ......อื้อ........เซฮุน” ร่างเล็กช้อนตามอง ดวงตาของเขาฉ่ำเยิ้มจนคนที่เห็นแทบอยากจะกลืนกินให้ได้เสียเดี๋ยวนี้ เซฮุนถอดกางเกงลู่ฮานออกไปให้พ้นทาง ตอนนี้ร่างเล็กมีเพียงชั้นในปกปิดเท่านั้น เด็กหนุ่มค่อยๆพรมจูบส่วนอ่อนไหวผ่านชั้นในเบาๆ
“อ๊ะ.....อื้อ........อื้ม” ลิ้นร้อนลากเลียไปตามความยาว ฝ่ามือใหญ่ดึงชั้นในลง ลู่ฮานพยายามใช้ขาบดบังส่วนอ่อนไหวตัวเองเอาไว้
“อย่าสิ” เซฮุนจับลู่ฮานแยกขาจนกว้างออกในคราวเดียว โพรงปากร้อนค่อยๆกลืนกินส่วนอ่อนไหวช้า ลากลิ้นเลีย ดูดเม้มซ้ำไปซ้ำมา
“อ๊า........ อ๊ะ....... อื้อ” ลู่ฮานกัดปากอย่างเสียวซ่าน เงยหน้าขึ้นมองเพดานด้วยแรงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
ร่างขาวแกล้งกัดหยอกส่วนปลายเล่นจนลู่ฮานแทบจะขาดใจ ตอนนี้เขาต้องการมากกว่านี้ เขาอยากจะปลดปล่อย เซฮุนเงยหน้ามองผลงานตัวเองด้วยความพอใจ เซฮุนใช้มือรูดส่วนอ่อนไหวขึ้นลงช้าๆ
“เซฮุน !!! อย่าแกล้ง” ร่างขาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทำหูทวนลมไม่ได้ยินที่ลู่ฮานพูด ฝ่ามือใหญ่ยังคงรูดขึ้นรูดลงด้วยจังหวะเดิมไม่ยอมเร่งให้เร็วขึ้น ร่างเล็กใต้ร่างที่กำลังเสียวซ่าน ต้องการอย่างมากที่สุด กัดปากตัวเองจนห้อเลือด
“บอกผมสิ ว่าอยากได้อะไร คุณแวมไพร์จอมเอาแต่ใจ” เซฮุนก้มลงประกบปากจูบคนข้างใต้ ฟันคมกัดกลีบปากบางเบาๆ
“อื้มมม......ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี ขะ เข้ามา”
“ว่าไงนะ ได้ยินไม่ชัด” เซฮุนเร่งจังหวะรูดมือให้เร็วขึ้นอีกนิด
“อ๊า......อ้ะ.....อื้อ เซฮุน เร็วกว่านี้อีก ” เซฮุนหัวเราะในลำคอ เร่งจังหวะรูดมือให้เร็วขึ้นตามที่ร่างเล็กต้องการพร้อมกับก้มลงมาหยอกล้อ เลียยอดอกเร็วๆ ลู่ฮานเผยอปากออกอย่างเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ นำสีขาวขุ่นเริ่มปริ่มส่วนปลาย ไม่นานนักเขาก็ปลดปล่อยในมือของเด็กหนุ่ม เซฮุนปาดน้ำบางส่วนขึ้นมาเลียช้าๆ
“กินทำไม ไม่ให้......”
“ก็อร่อยดีนี่ จะหวานทั้งตัวรึเปล่านะ” ลู่ฮานหน้าซับสีเลือดทันทีเมื่อได้ยิน ช่วงจังหวะที่ลู่ฮานกำลังเผลอ ร่างขาวก็สอดเรียวนิ้วเข้าไปในช่องทาง
“อ๊ะ....... จะ..... เจ็บ” ร่างเล็กนิ้วหน้า เซฮุนไม่ได้สนใจคำพูดเขาเลยสักนิด นอกจากร่างขาวจะไม่หยุดการกระทำนั้นแล้วยังสอดนิ้วเพิ่มเข้าไปอีก ลู่ฮานเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ เจ้าเด็กนี้ไม่ฟังเขาเลย ร่างเล็กเขยิบตัวหนีด้วยความเจ็บ แต่เซฮุนกลับจับสะโพกเขาล็อกไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
ร่างขาวสอดนิ้วเพิ่มเข้าไปเป็นสามนิ้ว ค่อยๆหมุนคว้านหาจุดกระสันภายในของลู่ฮาน ร่างเล็กส่งเสียงครางหวานหูออกมาเสียงดังเมื่อเขาสัมผัสเข้ากับจุดนั้น เซฮุนกดนิ้วซ้ำไปซ้ำมาตรงส่วนนั้น ร่างเล็กยิ่งส่งเสียงครางออกมาจนเขาแทบห้ามอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ เซฮุนดึงนิ้วเข้าออกช้าๆก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น สร้างความเคยชินให้กับช่องทางก่อนจะเจอของจริง เซฮุนมองกล้ามเนื้อช่องทางที่กำลังตอดรัดนิ้วเขา มันตอดรัดแน่นเสียจนเขาอยากจะสอดของตัวเองเขาไปแทน ร่างขาวก้มลงจูบปากทางเบาๆก่อนจะชักนิ้วออกแล้วสอดใส่ของตัวเองเข้าไปทั้งหมดในคราวเดียว
“อ๊า...... อ๊ะ....... เจ็บ....... เซฮุน”
“นิดเดียวนะ ผมจะทำเบาๆ” เซฮุนจูบหน้าผากลู่ฮานเป็นเชิงปลอบประโลมก่อนจะค่อยๆขยับแก่นกายข้างในช่องทางของลู่ฮานทำเขาแทบคลั่งเมื่อมันตอดรัดเขาดีเหลือเกิน ร่างขาวส่งเสียงครางในคอ ในขณะที่ลู่ฮานกำลังจะร้องไห้เพราะความเจ็บอีกครั้ง
"จะ....... เจ็บ...... ออกไป” ร่างขาวปาดน้ำตาออกจากดวงตากลมเบาๆ เขาก้มลงจูบที่ดวงตาลู่ฮานช้าๆ ด้านล่างก็ผ่อนแรงลงขยับเข้าออกเอื่อยๆให้ช่องทางลู่ฮานได้คุ้นชินกว่านี้ ไม่นานนักเมื่อลู่ฮานพร้อม ก็ค่อยๆเร่งจังหวะมากขึ้น เซฮุนกระแทกแก่นกายเข้าออกซ้ำไปซ้ำมาหลายที แขนเล็กโอบรอบคอร่างสูงอย่างหาที่พึ่ง ริมฝีปากเล็กมอบรสจูบที่เร่าร้อนแต่แฝงไปด้วยรสหวานให้กับคนบนร่าง
“อ๊ะ....... อ๊า........ เซฮุน...... อื้มมม..... อื้อ......” ร่างเล็กครางเรียกชื่ออีกฝ่ายหลายครั้งเมื่อตัวเองใกล้ถึงฝั่งฝัน เซฮุนกระแทกซ้ำๆตรงจุดกระสันของลู่ฮาน
“อื้มม...... ลู่ฮาน” ในที่สุดทั้งคู่ก็ปลอดปล่อยออกมา ร่างเล็กที่นอนหอบอยู่บนเตียงส่งยิ้มบางๆมาให้เด็กหนุ่ม เซฮุนโน้มหน้าไปหาอีกฝ่ายจนริมฝีปากเฉียดกัน
“หวานจริงๆนะ”
“จะกินอีกมั้ยล่ะ แวมไพร์แรงเยอะ อยู่ได้ถึงดึกนั่นแหละ” ลู่ฮานหัวเราะออกมา
“อย่าท้าผม”
.........โอเซฮุนคนนี้ไม่ชอบให้ใครท้า เมื่อไรที่ถูกท้าเขาก็มักจะสนอง........แล้วกิจกรรมเมื่อครู่ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง.............
