บ้าน
ชานอยอลกับคริสเข้าไปในโรงเรียนตอนที่ทุกคนกำลังเข้าแถวเคารพธงชาติ นักเรียนกว่าครึ่งหันมามองที่พวกเขาเป็นตาเดียว ไม่แน่ใจว่าเพราะมาไม่ถูกเวลาหรือเพราะภาพประธานนักเรียนและเด็กเกเรจอมแสบมาพร้อมกันกันแน่ แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร ที่แน่ๆมันก็กำลังทำให้เขาเป็นเป้าสายตาอยู่ ชานยอลเดินไปรวมกับกลุ่มห้องตัวเอง ด้วยท่าทางกึ่งประหม่ากึ่งมั่นใจ เหมือนชีวิตหาความรู้สึกที่ลงตัวสำหรับสถานการณ์นี้ไม่ได้ เพราะปกติเขาจะต้องมีคู่หูอย่างไคอยู่ด้วยตลอด พอไม่อยู่ชีวิตเขาก็เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง อย่างน้อยก็ขาดมิตรภาพที่ดีที่สุดในชีวิตไป…
เขายังคงทำใจให้ชินกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ อาจจะมีลืมบ้างในบางคราว แต่ไม่ได้จางหายออกจากความทรงจำไปเสียทั้งหมด ชีวิตของคนหนึ่งคนมีค่ามากกว่าที่เขาจะใช้เวลาไม่กี่สัปดาห์ หรือไม่กี่เดือนในการลืมเลือน คงต้องรอสักพักกว่าเขาจะทำใจได้
ร่างโปร่งเดินไปต่อท้ายแถวห้องตัวเองด้วยท่าทางเศร้าสร้อย พร้อมกับเหลือบมองเพื่อนข้างหน้าที่เตี้ยกว่าเขาไปหลายเซ็นฯด้วยสายตาหม่นหมอง ที่ตรงหน้าเขาจะต้องเป็นของไคไม่ใช่เพื่อนคนนี้ เมื่อขาดร่างสูงไปก็ทำให้แถวเหลื่อมล้ำทางส่วนสูงจนดูน่าเกลียด เขาตัวสูงชะลูดอยู่คนเดียว จนสายตาสามารถสอดประสานกับอาจารย์ฝ่ายปกครองสุดโหดได้ง่ายๆ ถ้ามีไคอยู่ด้วยก็คงดี อย่างน้อยเขาก็ยังมีคนบังให้บ้าง ชานยอลได้แต่คิดในใจอย่างเศร้าๆ
“หาใครอยู่หรอ”จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านข้าง เขารีบหันขวับไปมอง ก่อนที่เลือดในกายจะเยือกแข็ง ไคกำลังยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับพาดกระเป๋าเป้ไว้บนไหล่กำลังยกยิ้มกวนประสาททักทายเขาอยู่
“ไค!!!”เขารีบโผเข้าไปกอดแน่นด้วยความดีใจ สัมผัสที่เหมือนมนุษย์ ทำให้ชานยอลตกใจและแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนรีบผละออกมา พร้อมกับเขย่าตัวเพื่อนแรงๆด้วยความตื่นเต้น
“ทำไมนายถึงยังไม่ตาย!!”
“ถามคนนู่นดูสิ”ไคยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพยักพเยิดไปทางคริสที่อยู่ถัดไปอีกแถว ร่างสูงยกยิ้ม ก่อนจะเอ่ยตอบ
“คนอย่างฉัน ถ้ารู้ว่าต้องถูกลงโทษ ฉันไม่ยอมแหกกฎแค่นั้นหรอก ฉันหวังอะไรที่มากกว่านั้นเสมอ”
“นายนี่มัน!!!”ชานยอลชี้หน้าเตรียมจะด่า แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออาจารย์ฝ่ายปกครองจอมโหดแผดเสียงดังไปทั่วสนาม
“ปาร์คชานยอล คิมจงอิน!!! จะเข้าแถวมั้ยห๊ะ!!!”
“เข้าครับบบบบ!!!”ชานยอลและไคตะโกนบอกพร้อมกัน แต่ใบหน้าของพวกเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข ก่อนที่ร่างโปร่งจะหันมากระซิบกระซาบคาดโทษร่างสูง
“วันนี้นายต้องถูกซักจนเปื่อยแน่!”
“ที่ทำไป ฉันหวังผลนะ อย่าลืมให้ค่าตอบแทนด้วย”ร่างสูงกระซิบให้ได้ยินเพียงสองคน พร้อมกับลูบไล้สะโพกของชานยอลก่อนจะเดินจาก
ไปขึ้นห้อง เมื่ออาจารย์ปล่อยแถวของห้องร่างสูง
“นี่ฉันพลาดอะไรระหว่างที่ตายไปรึเปล่าเนี่ย”ไคบ่นพึมพำ ก่อนจะหันไปหาคนร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ดีใจที่ได้เจออีกครั้งนะ คยองซู”
----------------------------------------------------
ชานยอลวิ่งกระหืดกระหอบไปที่ห้องของประธานนักเรียน สถานที่ซึ่งเมื่อสองสามเดือนก่อนอาจเป็นสถานที่สุดท้ายที่เขาอยากไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขาต้องการไปถึงที่นั้นให้เร็วที่สุด เพราะต้องการคำตอบของสถานการณ์ที่แม้แต่ซุสยังไม่สามารถทำได้
การชุบชีวิตคนตาย
เขาพยายามซักไซ้ไคถึงความเป็นมา แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมบอก และบอกให้เขามาถามคริสเอง สุดท้ายเขาก็เลยต้องมาวิ่งอยู่บนทางเชื่อมตึก และคอยระวังอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ชอบตรวจตราว่านักเรียนคนไหนโดดเรียนบ้าง
“คริส!”ชานยอลร้องเรียก พร้อมกับเคาะประตูรัว ครู่ต่อมาประตูก็เปิดผ่างออก พร้อมกับร่างสูงที่นั่งอยู่ในนั้น ด้วยท่าทางที่ดูสบายๆ พร้อมสุนัขปีศาจและผู้ติดตามที่ยืนขนาบข้าง ร่างโปร่งกวาดตามองกลุ่มคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ก่อนจะถามคริส
“เล่ามาให้หมด”เขาว่าก่อนจะทรุดนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะเกลี่ยเม็ดเหงื่อออกจากใบหน้านวล
“โดดเรียนตั้งแต่คาบแรก อยากได้ใบทัณฑ์บนกี่ใบในเทอมนี้กัน”
“เล่ามาน่า”ชานยอลเร่งเร้า คริสยักไหล่ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ก็ไม่มีอะไรมาก ตอนถูกจับลงไปรับโทษในนรก ฉันรู้แน่ว่าโทษที่ฉันได้รับต้องหนักหนาที่สุด ฉันก็เลยฝ่าฝืนกฎอีกข้อ คือการชุบชีวิตคนตาย และคนที่จะช่วยฉันเรื่องนี้ได้ก็คือโอฟิอุส ฉันสั่งให้เขาไปท้าพนันกับทานาทอส เทพแห่งความตายนั่นชอบเล่นการพนันยิ่งกว่าอะไร แต่ครั้งนี้การเดิมพันสูงขึ้น พวกเขาต้องสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ก่อนจะเล่นว่าถ้าใครแพ้ คนนั้นจะต้องทำตามที่อีกฝ่ายสั่งทุกอย่าง แน่นอนว่าเทพเจ้าต้องรับคำท้าเพราะถือเป็นการรักษาเกียรติ แล้วผลก็เป็นไปอย่างที่ฉันต้องการ ทานาทอสแพ้พนัน ของรางวัลที่โอฟิอุสอยากได้ คือ การคืนชีวิตให้ไค เขาเลยต้องยอมทำตาม เพราะสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ไว้แล้ว สุดท้ายฉันก็เลยพาไคกลับมายังโลกมนุษย์ได้”คริสเล่าด้วยน้ำเสียงสบายๆเหมือนเรื่องที่เคยทำไปไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย ทั้งที่จริงแล้วมันเกือบจะเป็นการก่ออาชญากรรมปั่นป่วนทั่วทั้งนรกเลยก็ว่าได้
“แล้วอย่างนี้ไคจะมีสภาพเป็นแบบไหน คนปกติ หรือผี หรืออะไรกันแน่ล่ะ”
“ไม่ทั้งสองอย่าง เขาจะเป็นเหมือนผีที่มีตัวตน คือจะเป็นคนก็ไม่ใช่ เพราะอายุขัยหมดแล้ว แถมต่อจากนี้เขาก็จะไม่เจ็บไม่ป่วย และฆ่าไม่ตายด้วยซ้ำ แต่จะถามว่าเป็นผีมั้ยก็ไม่เชิง เพราะเขาไม่มีชีวิตแล้ว แต่ก็ยังมีเลือดเนื้ออยู่”
“นายนี่มันขี้โกงชัดๆ”ชานยอลชี้หน้าด่าอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะพูดต่อ
“แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ ขอบคุณนะครับ โอฟิอุส”ร่างโปร่งเอ่ยขอบคุณทั้งสอง โอฟิอุสโค้งศีรษะก่อนจะตอบรับอย่างนอบน้อม
“หามิได้ครับ ท่านชานยอล” คริสเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อยก่อนจะพูดแทรก
“ถ้านายยังไม่อยากถูกทัณฑ์บนฉลองเปิดเทอม ฉันว่านายควรไปเรียน”
“นายเป็นประธานนักเรียนที่ดีตั้งแต่เมื่อไร”ชานยอลขมวดคิ้ว
“ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ตอนเช้าๆของวันนี้ล่ะ….”ร่างสูงแกล้งหยอก ชานยอลถลึงตาใส่ ใบหน้าขึ้นสี ก่อนจะลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปที่ประตู
“ไปล่ะ”
“เดี๋ยว…”คริสพูดขึ้น ชานยอลหันมาเลิกคิ้วถาม
“เย็นนี้รอที่ห้อง เดี๋ยวจะไปรับ” ร่างโปร่งอมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะแกล้งตีหน้านิ่ง แล้วหันกลับไปที่ประตู
“มาไวๆล่ะ ขี้เกียจรอ”
----------------------------------------------------
ทันทีที่ชานยอลถึงห้อง สีหน้าของไคก็เหมือนเตรียมรอที่จะฆ่าเขาด้วยคำถามมากมายอยู่แล้ว เขาเดินไปทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ ไม่รู้นักหรอกว่าชีวิตหลังความตายของไคเป็นยังไง แล้วเพื่อนเขารู้อะไรบ้าง
“ช่วยอัพเดทเรื่องตอนฉันไปทัวร์นรกที”ไคถามขึ้นด้วยคำถามที่ชานยอลไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก็ซับซ้อนเสียจนเขาเล่าไม่ถูก
“ผมพอรู้เรื่องที่ท่านคริสเข้าใจกับท่านฮาเดสแล้ว แต่นอกนั้น ผมไม่รู้เรื่อง”คยองซูสมทบ แม้ท่าทางจะไม่อยากรู้อยากเห็นเท่า แต่ก็แฝงการคาดคั้นไว้เล็กน้อย ชานยอลแสร้งหยิบหนังสือขึ้นมาเรียน ก่อนจะตอบโดยไม่มองหน้า
“ฉันก็สบายดี ป่วยบ้างนิดหน่อย นอกนั้นก็ดี”
“นายรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”ไคหรี่ตา พร้อมกับยกยิ้มกวนประสาท ในขณะที่คยองซูก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไร ร่างเล็กส่งยิ้มแซวเขาแทนคำพูด
“เรื่องอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง พอๆเรียนได้แล้ว”ชานยอลเฉไฉ ทำหน้ารำคาญแต่แก้มกลับขึ้นสี ไคพยักหน้าล้อเลียน แท้แต่คยองซูก็ยังเอากับเขาด้วย
“ใครได้นายเป็นแฟน นี่โคตรโชคร้ายเลย ปากก็แข็ง เอาแต่ใจก็สุดๆ ที่สำคัญ เป็นพวกไม่ยอมรับความจริง!”
“ใครได้คริสเป็นแฟนก็แย่พอกันแหละน่า!!”
“คุณปาร์คชานยอลครับ เรายังไม่ได้พูดถึงเขากันเลยนะ”ชานยอลเลิ่กลั่กก่อนจะใช้หนังสือเรียนที่เขาไม่เคยสนใจขึ้นมาเป็นข้ออ้าง
“เรียนได้แล้ว!!!”อาจารย์ฝ่ายปกครองมาได้ยินประโยคนี้จากชานยอล คงจะร้องไห้ตื้นตันใจมากแน่ๆ
ตลอดทั้งวันชานยอลไม่เคยคิดว่าการทนเรียนในห้องเรียนจะน่าเบื่อและยาวนานได้มากเท่านี้ จริงอยู่ว่าสำหรับตัวแสบประจำโรงเรียนอย่างเขาไม่ชอบเรียนหนังสือเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูจะมากเป็นพิเศษ เมื่อเขานั่งดูนาฬิกาทุกห้านาที และเริ่มมองออกไปนอกประตู
“ถ้าสายตานายฆ่าอะไรได้ ฉันว่าป่านนี้นาฬิกากับประตูคงตายแบบไม่เหลือซากแล้วล่ะ”
“พูดมากน่า”ไคไม่สนใจชานยอลก่อนจะแกล้งยั่วเย้าต่อ
“ถามจริง…ที่รอเลิกเรียนน่ะ เพราะเบื่อเรียน หรือเพราะรอใคร”ไคและคยองซูหันมายิ้มแซว ก่อนที่เสียงออดจะดังขึ้น พร้อมกับเสียงหนึ่งที่ดังขึ้น เหมือนคำถามของไคได้รับคำตอบ
“ชานยอล…”คริสยืนอยู่ที่กรอบประตูท่ามกลางสายตาของคนทั้งห้อง ประธานนักเรียนมารับตัวแสบสุดป่วนของโรงเรียนที่เป็นคู่อริอันดับต้นๆของโรงเรียนเนี่ยนะ ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว
ร่างโปร่งลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปหาอย่างรวดเร็ว คนอื่นมองยังไม่เท่าไร แต่สายตาหยอกเย้าของไคกับรอยยิ้มแก้มแทบปริของคยองซูนี่สิที่กำลังเล่นงานให้เขาเขินอยู่
“กลับๆ”ชานยอลเอ่ยเร่งคริส ก่อนจะลากแขนร่างสูงไป
“เขินคนอื่นรึไง”
“นายไม่เป็นฉันนายไม่รู้หรอก”คริสเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“แต่เมื่อคืนกับเมื่อเช้าเราก็เป็นคนๆเดียวกันแล้วนี่”ร่างโปร่งชะงักงัน ถลึงตาใส่อีกฝ่าย
“บ้า! เดินไปเลยไปไอ้เด็กนรก!!!”ชานยอลแกล้งหัวฟัดหัวเหวี่ยงไล่ให้คริสเดินนำ ในขณะที่ร่างสูงหัวเราะน้อยๆแล้วพูดต่อ
“โอเคๆ กลับหอ…”คริสเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ
“เรือนหอของเราน่ะหรอ”คริสพูดก่อนจะสอดมือประสานกับชานยอล แล้วจูงมือกลับไปที่ ‘เรือนหอ’ตามที่ร่างสูงแกล้งแซว โดยที่ชานยอลหน้าแดงก่ำ แต่ก็ยังไม่วายเดินบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อยตลอดทางแต่กลับไม่แย้งอะไรที่ร่างสูงพูดสักคำ…
-------------------------------
ชานยอลกับคริสมาถึงเรือนหอฉบับเด็กนักเรียนของพวกเขาภายในเวลาไม่กี่นาที ก่อนทั้งสองจะเข้าห้องไป ชานยอลนอนแผ่ลงบนเตียงนอน แม้วันเปิดเทอมวันแรกจะไม่หนักหนาอะไร แต่การเรียนก็ทำให้เขาเหนื่อยได้ทุกที เพราะเขาเป็นโรคแพ้หนังสือ เห็นทีไรเป็นต้องสูญเสียพลัง ในขณะที่คริสยืนมองยิ้มๆก่อนจะทรุดนั่งลงบนเตียง แล้วดึงชายเสื้อที่เลิกขึ้นของชานยอลให้ปิดลงมา
“ขยันยั่ว”ชานยอลยักคิ้วใส่ ก่อนจะแกล้งวางขาบนตักร่างสูง
“จะแกล้งกันรึไง ชานยอล”คนถูกถามส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะตอบลอยหน้าลอยตา
“เปล่า ไม่ได้จะแกล้งเลย ขืนแกล้งฉันก็ซวยสิ แค่นี้ก็ระบมทั้งตัวแล้ว”
“ขอดูหน่อย”คริสโพล่งขึ้นมา ก่อนจะตั้งท่าถอดกางเกงชานยอล มือเรียวรีบตะครุบมือหนา ทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งทันที
“ไม่เอา!!! หายแล้วน่า”ร่างโปร่งโวยวายลั่น
“หายแล้วก็อีกรอบได้สิ”คริสแกล้งเย้าแหย่พร้อมกับเขยิบเข้าไปหา แล้วดันตัวอีกฝ่ายให้นอนราบลงกับเตียงนอน
“โอ๊ยยยย เจ็บบ เจ็บมากกกก”ชานยอลแกล้งร้องโอดครวญเกินความจริง พร้อมกับจับสะโพก แล้วดีดดิ้นไปมาอย่างทุรนทุรายเหมือน
ดักแด้ที่ถูกสัมผัส จนร่างสูงหัวเราะ ก่อนจะโน้มตัวลงไปนอนข้างๆด้วยแล้วดึงอีกคนมากกกอด
“จะเว้นให้วันหนึ่งก็ได้”
“พูดอย่างกับอยากจะทำอย่างว่าทุกวันงั้นแหละ”
“จะได้ทำอย่างที่เซฮุนบอกได้ไง ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”
“ฝันเถอะ!!!”ชานยอลตะโกนใส่ก่อนจะยกแขนขาก่ายตัวร่างสูง ก่อนที่ร่างสูงจะพลิกตัวขึ้นคร่อม สองแขนกักตัวร่างโปร่งไว้ใต้อาณัติ ไม่ยอมให้ดิ้นหนี
“ฉันชอบอยู่กับความเป็นจริงนะ”คริสแกล้งว่า ก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้ ชานยอลรีบยกมือขึ้นห้าม พร้อมกับทำหน้าเหมือนเด็กถูกแกล้ง
“ไม่เอาวันนี้นะ ไม่ไหว”
“มัดจำล่ะ”ชานยอลเม้มปากแน่น คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันเมื่อถูกขัดใจ ก่อนจะอ้าปากเตรียมจะเถียง แต่ก็ถูกนิ้วชี้อีกคนวางทาบลงบนกลีบปากเสียก่อน
“ถ้าไม่คิดจะจ่าย ฉันก็ไม่ตามใจนายหรอกนะ”
“ขี้โกง!!!”
“ผลจากการโกงเมื่อเช้า มันก็น่าดูอยู่นะ ได้เห็นนายทำแบบนั้น….กับตั…”คำพูดของคริสถูกกลืนหายไป เมื่อกลีบปากอิ่มประกบปากจูบลงมา ก่อนจะรีบผละออกไป ใบหน้านวลแดงระเรื่อด้วยความเขินจัด แต่ก็ยังแฝงแววขัดใจอยู่ในแววตา
“จ่ายให้แล้ว! ทำตามที่สัญญาด้วย!!!”
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” ชานยอลเตะขาของคริสแรงๆอย่างเด็กพาลที่ไม่ชนะ ก่อนจะถูกร่างสูงรวบตัวขึ้นมานอนอยู่บนตัวตัวเอง พร้อมกับแกล้งกอดแน่นๆ แล้วแตะจมูกตัวเองกับอีกฝ่ายแล้วจูบปากอีกคนเบาๆ ก่อนที่ร่างโปร่งในอ้อมกอดจะเริ่มขัดขืน
“ปล่อยลงไปนะ ไม่หนักรึไง”
“ฝึกไว้ เผื่อครั้งหน้านายอยู่ข้างบน”ชานยอลหน้าแดงจัดเมื่อได้ยิน ก่อนจะต่อยที่อกอีกฝ่ายเบาๆ ในขณะที่คนถูกทำร้ายกลับหัวเราะชอบใจแล้วจูบปลายจมูกรั้นเป็นรางวัลแทน…
“บ้า…”ร่างโปร่งต่อว่า ก่อนที่คริสจะโยกตัวเข้าไปมาเบาๆ พร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นขัด
“ใครครับ”ชานยอลตะโกนถามพร้อมกับยันตัวขึ้นนั่ง แต่กลับได้เสียงเคาะประตูเป็นคำตอบ
“ลองไปเปิดดูสิ อาจจะเป็นครูมาขอเชิญตัวนายไปพบก็ได้”คริสแกล้งหยอก จนได้ค้อนของชานยอลเป็นรางวัล ก่อนที่ร่างโปร่งจะยันตัวลุกขึ้นไปเปิดประตูพร้อมกับคริสที่เดินตามหลังมาด้วย แต่ทันทีที่เปิดออก พวกเขาก็อยากจะปิดประตูใส่หน้าแขกผู้มาเยือนจริงๆ…
“พวกนายมามาได้ไงเนี่ยยย!!!!”ชานยอลร้องโวยวายลั่นจนห้องอื่นๆเปิดประตูออกมาดูเหตุการณ์ด้วย เขาจะไม่ตกใจ ไม่โวยวายเลย ถ้าเพียงแต่คนที่ย้ายมาอยู่ห้องข้างๆของเขา ไม่ใช่สองคนนี้!!!.....
โอเซฮุน และเสี่ยวลู่หาน!!!
สองกึ่งเทพสุดแสบ!!!
“สวัสดี ผมโอเซฮุน ลูกคนส่งจดหมาย จะย้ายมาอยู่ห้องข้างๆนะ”เซฮุนตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะยัดบัวชัวร์โฆษณาบริษัททัวร์ทั่วโลกนั่นใส่มือชานยอลและคริสโดยที่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อความที่พูดเลยสักนิด
“ต้องแนะนำด้วยรึไงกัน” ลู่หานหันไปว่าคนข้างๆ แต่ชานยอลไม่อยู่ในอารมณืจะขำขันด้วยสักนิด การมาของสองคนนี้มันเป็นสัญญาณเตือนถึงความวุ่นวายชัดๆ!!!
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่”
“หนึ่ง….ผมคิดจะมาเปิดสำนักงานทัวร์ทั่วโลกที่นี่ และสอง…ผมถูกโรงเรียนเก่าไล่ออกมา ซึ่งสาเหตุจะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ แต่ที่สำคัญคือผมคิดว่าโรงเรียนพี่ควรจะมีผมเข้ามาเรียนที่นี่น่ะ”เซฮุนอธิบายเสร็จสับพร้อมชูบัวชัวร์และเอกสารใบเชิญออกของโรงเรียนขึ้นประกอบ และตบท้ายด้วยการฉีกยิ้ม
“ฉันจะพยายามไม่ทำให้ที่นี่วุ่นวายน่ะนะ”ลู่หานรับปากด้วยเสียงที่ห่างไกลจากความว่ามั่นใจนัก
“วุ่นแน่…”ชานยอลแย้งพร้อมกับมองเซฮุนที่ยิ้มแฉ่งให้ด้วยสายตาเอือมระอา
“ดูท่างานประธานนักเรียนของฉันจะหนักขึ้นซะแล้วสิ”คริสพึมพำเบาๆในขณะที่ชานยอลพยักหน้าเห็นด้วย จากนี้ชีวิตพวกเขาต้องวุ่นวายมากแน่….วุ่นแน่ๆ บอกได้เลยว่าห่างไกลจากคำว่าสงบสุข คงจะไม่ได้เห็นพวกเขาอยู่อย่างปกติไปสักพัก หรือไม่ก็ถาวรไปเลย…
“เฮ้! นี่คู่รักสุสานทะเล ผมมีของมาฝาก!!!”เซฮุนพูดโพล่งขึ้นมา
“อะ..”คำพูดทั้งหมดถูกกลืนหายลงไป เมื่อผงสีชมพูที่กลิ่นคลุ้งไปด้วยกุหลาบถูกพ่นใส่หน้าของพวกเขาทั้งสองคน
“ผงมนต์สะกดอะโพไดธ์สูตรใหม่! เพิ่งไปขอมา รุ่นนี้อยู่ทนอยู่นานทานทุกอำนาจเทพเจ้า คืนนี้ขอให้โชคดีกับทริปฮันนีมูนสุดเจ๋งจากบริษัทโอเซฮุน ทัวร์ทั่วโลก บ๊ายบาย!!!”เซฮุนพูดก่อนจะปิดประตูใส่หน้าทั้งสอง พร้อมกับที่บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อห้องที่เขาเคยอยู่กลับถูกแทนที่ด้วยห้องพักหรูในโรงแรมระดับห้าดาว ที่มองเห็นวิวท้องทะเลในยามพระอาทิตย์ขึ้น
“ไอ้บ้าเซฮุน! พาพี่กลับไปเดี๋ยวนี้นะ!!!”ชานยอลโวยวายลั่นห้อง แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมาจากเซฮุน
“นาย! เดินทางผ่านเงาที”ร่างโปร่งบอกคริส ก่อนที่เขาจะหันมาหาอีกฝ่าย ฉับพลันนั้นความทรงจำเมื่อคืนก็แวบกลับเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง….สายตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ มันเหมือนเมื่อคืนไม่มีผิด!!!
“นายไม่ได้ถูกมนต์นั้นสะกดหรอก….ใช่มั้ย”ชานยอลเอ่ยถามกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่ร่างสูงจะพยักหน้าแล้วตอบช้าๆฟังชัดถ้อยชัดคำ…
“เสียใจด้วยที่ต้องตอบว่า….”คริสเว้นช่วงก่อนจะเอ่ยต่อ
“ใช่….”
“ไม่นะ!!!”ชานยอลร้องเสียงหลง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อความทรงจำจากเมื่อคืนถูกกรอกลับขึ้นมาเล่นใหม่แสดงสดกันอีกครั้ง ร่างโปร่งโวยวายในใจ พร้อมกับแวบความคิดหนึ่งที่แล่นเข้ามาในหัวของเขา…
นี่เขากับคริสมาลงเอยกันแบบนี้ได้อย่างไร จากศัตรูคู่อาฆาตกลับกลายมาเป็นคู่รักคู่ป่วนอย่างนี้ได้อย่างไร เขาไม่รู้นักหรอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ใครเป็นตัวกำหนด อาจจะเป็นซุส โพไซดอน ฮาเดส หรืออาจจะเป็นอะโพไดธ์เทวีแห่งความรักคนนั้นก็ได้ที่ลิขิตให้เรื่องราวเป็นอย่างนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเริ่มต้นได้อย่างไม่ดีนัก แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยความสุขถึงจะเป็นในแบบที่เขาไม่เคยคาดฝันไว้ก็ตาม แต่จะตกใจไปทำไมล่ะ ในเมื่อเรื่องไม่คาดฝันทั้งหลายมันก็เกิดขึ้นเป็นปกติอยู่แล้วสำหรับมนุษย์กึ่งเทพอย่างพวกเขา…
คริส บุตรแห่งฮาเดส เทพเจ้าแห่งความตาย ผู้ซึ่งมีนัยน์ตาสีทองเจิดจ้า ควบคุมได้ทุกเหล่าดวงวิญญาณ และอยู่เหนือทุกความตาย
ชานยอล บุตรแห่งโพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล ผู้ซึ่งมีนัยน์ตาสีฟ้าใส ควบคุมได้ทุกธาราธาร และอยู่เหนืออาชาไนยทั้งปวง
สองกึ่งเทพแห่งประวัติศาสตร์ ผู้ซึ่งพลิกโฉมแห่งสงครามทวยเทพ ให้ก่อเกิดเป็นความรักอมตะชั่วนิรันดร์กาล
เขายังคงทำใจให้ชินกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ อาจจะมีลืมบ้างในบางคราว แต่ไม่ได้จางหายออกจากความทรงจำไปเสียทั้งหมด ชีวิตของคนหนึ่งคนมีค่ามากกว่าที่เขาจะใช้เวลาไม่กี่สัปดาห์ หรือไม่กี่เดือนในการลืมเลือน คงต้องรอสักพักกว่าเขาจะทำใจได้
ร่างโปร่งเดินไปต่อท้ายแถวห้องตัวเองด้วยท่าทางเศร้าสร้อย พร้อมกับเหลือบมองเพื่อนข้างหน้าที่เตี้ยกว่าเขาไปหลายเซ็นฯด้วยสายตาหม่นหมอง ที่ตรงหน้าเขาจะต้องเป็นของไคไม่ใช่เพื่อนคนนี้ เมื่อขาดร่างสูงไปก็ทำให้แถวเหลื่อมล้ำทางส่วนสูงจนดูน่าเกลียด เขาตัวสูงชะลูดอยู่คนเดียว จนสายตาสามารถสอดประสานกับอาจารย์ฝ่ายปกครองสุดโหดได้ง่ายๆ ถ้ามีไคอยู่ด้วยก็คงดี อย่างน้อยเขาก็ยังมีคนบังให้บ้าง ชานยอลได้แต่คิดในใจอย่างเศร้าๆ
“หาใครอยู่หรอ”จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านข้าง เขารีบหันขวับไปมอง ก่อนที่เลือดในกายจะเยือกแข็ง ไคกำลังยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับพาดกระเป๋าเป้ไว้บนไหล่กำลังยกยิ้มกวนประสาททักทายเขาอยู่
“ไค!!!”เขารีบโผเข้าไปกอดแน่นด้วยความดีใจ สัมผัสที่เหมือนมนุษย์ ทำให้ชานยอลตกใจและแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนรีบผละออกมา พร้อมกับเขย่าตัวเพื่อนแรงๆด้วยความตื่นเต้น
“ทำไมนายถึงยังไม่ตาย!!”
“ถามคนนู่นดูสิ”ไคยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพยักพเยิดไปทางคริสที่อยู่ถัดไปอีกแถว ร่างสูงยกยิ้ม ก่อนจะเอ่ยตอบ
“คนอย่างฉัน ถ้ารู้ว่าต้องถูกลงโทษ ฉันไม่ยอมแหกกฎแค่นั้นหรอก ฉันหวังอะไรที่มากกว่านั้นเสมอ”
“นายนี่มัน!!!”ชานยอลชี้หน้าเตรียมจะด่า แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออาจารย์ฝ่ายปกครองจอมโหดแผดเสียงดังไปทั่วสนาม
“ปาร์คชานยอล คิมจงอิน!!! จะเข้าแถวมั้ยห๊ะ!!!”
“เข้าครับบบบบ!!!”ชานยอลและไคตะโกนบอกพร้อมกัน แต่ใบหน้าของพวกเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข ก่อนที่ร่างโปร่งจะหันมากระซิบกระซาบคาดโทษร่างสูง
“วันนี้นายต้องถูกซักจนเปื่อยแน่!”
“ที่ทำไป ฉันหวังผลนะ อย่าลืมให้ค่าตอบแทนด้วย”ร่างสูงกระซิบให้ได้ยินเพียงสองคน พร้อมกับลูบไล้สะโพกของชานยอลก่อนจะเดินจาก
ไปขึ้นห้อง เมื่ออาจารย์ปล่อยแถวของห้องร่างสูง
“นี่ฉันพลาดอะไรระหว่างที่ตายไปรึเปล่าเนี่ย”ไคบ่นพึมพำ ก่อนจะหันไปหาคนร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ดีใจที่ได้เจออีกครั้งนะ คยองซู”
----------------------------------------------------
ชานยอลวิ่งกระหืดกระหอบไปที่ห้องของประธานนักเรียน สถานที่ซึ่งเมื่อสองสามเดือนก่อนอาจเป็นสถานที่สุดท้ายที่เขาอยากไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขาต้องการไปถึงที่นั้นให้เร็วที่สุด เพราะต้องการคำตอบของสถานการณ์ที่แม้แต่ซุสยังไม่สามารถทำได้
การชุบชีวิตคนตาย
เขาพยายามซักไซ้ไคถึงความเป็นมา แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมบอก และบอกให้เขามาถามคริสเอง สุดท้ายเขาก็เลยต้องมาวิ่งอยู่บนทางเชื่อมตึก และคอยระวังอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ชอบตรวจตราว่านักเรียนคนไหนโดดเรียนบ้าง
“คริส!”ชานยอลร้องเรียก พร้อมกับเคาะประตูรัว ครู่ต่อมาประตูก็เปิดผ่างออก พร้อมกับร่างสูงที่นั่งอยู่ในนั้น ด้วยท่าทางที่ดูสบายๆ พร้อมสุนัขปีศาจและผู้ติดตามที่ยืนขนาบข้าง ร่างโปร่งกวาดตามองกลุ่มคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ก่อนจะถามคริส
“เล่ามาให้หมด”เขาว่าก่อนจะทรุดนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะเกลี่ยเม็ดเหงื่อออกจากใบหน้านวล
“โดดเรียนตั้งแต่คาบแรก อยากได้ใบทัณฑ์บนกี่ใบในเทอมนี้กัน”
“เล่ามาน่า”ชานยอลเร่งเร้า คริสยักไหล่ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ก็ไม่มีอะไรมาก ตอนถูกจับลงไปรับโทษในนรก ฉันรู้แน่ว่าโทษที่ฉันได้รับต้องหนักหนาที่สุด ฉันก็เลยฝ่าฝืนกฎอีกข้อ คือการชุบชีวิตคนตาย และคนที่จะช่วยฉันเรื่องนี้ได้ก็คือโอฟิอุส ฉันสั่งให้เขาไปท้าพนันกับทานาทอส เทพแห่งความตายนั่นชอบเล่นการพนันยิ่งกว่าอะไร แต่ครั้งนี้การเดิมพันสูงขึ้น พวกเขาต้องสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ก่อนจะเล่นว่าถ้าใครแพ้ คนนั้นจะต้องทำตามที่อีกฝ่ายสั่งทุกอย่าง แน่นอนว่าเทพเจ้าต้องรับคำท้าเพราะถือเป็นการรักษาเกียรติ แล้วผลก็เป็นไปอย่างที่ฉันต้องการ ทานาทอสแพ้พนัน ของรางวัลที่โอฟิอุสอยากได้ คือ การคืนชีวิตให้ไค เขาเลยต้องยอมทำตาม เพราะสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ไว้แล้ว สุดท้ายฉันก็เลยพาไคกลับมายังโลกมนุษย์ได้”คริสเล่าด้วยน้ำเสียงสบายๆเหมือนเรื่องที่เคยทำไปไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย ทั้งที่จริงแล้วมันเกือบจะเป็นการก่ออาชญากรรมปั่นป่วนทั่วทั้งนรกเลยก็ว่าได้
“แล้วอย่างนี้ไคจะมีสภาพเป็นแบบไหน คนปกติ หรือผี หรืออะไรกันแน่ล่ะ”
“ไม่ทั้งสองอย่าง เขาจะเป็นเหมือนผีที่มีตัวตน คือจะเป็นคนก็ไม่ใช่ เพราะอายุขัยหมดแล้ว แถมต่อจากนี้เขาก็จะไม่เจ็บไม่ป่วย และฆ่าไม่ตายด้วยซ้ำ แต่จะถามว่าเป็นผีมั้ยก็ไม่เชิง เพราะเขาไม่มีชีวิตแล้ว แต่ก็ยังมีเลือดเนื้ออยู่”
“นายนี่มันขี้โกงชัดๆ”ชานยอลชี้หน้าด่าอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะพูดต่อ
“แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ ขอบคุณนะครับ โอฟิอุส”ร่างโปร่งเอ่ยขอบคุณทั้งสอง โอฟิอุสโค้งศีรษะก่อนจะตอบรับอย่างนอบน้อม
“หามิได้ครับ ท่านชานยอล” คริสเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อยก่อนจะพูดแทรก
“ถ้านายยังไม่อยากถูกทัณฑ์บนฉลองเปิดเทอม ฉันว่านายควรไปเรียน”
“นายเป็นประธานนักเรียนที่ดีตั้งแต่เมื่อไร”ชานยอลขมวดคิ้ว
“ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ตอนเช้าๆของวันนี้ล่ะ….”ร่างสูงแกล้งหยอก ชานยอลถลึงตาใส่ ใบหน้าขึ้นสี ก่อนจะลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปที่ประตู
“ไปล่ะ”
“เดี๋ยว…”คริสพูดขึ้น ชานยอลหันมาเลิกคิ้วถาม
“เย็นนี้รอที่ห้อง เดี๋ยวจะไปรับ” ร่างโปร่งอมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะแกล้งตีหน้านิ่ง แล้วหันกลับไปที่ประตู
“มาไวๆล่ะ ขี้เกียจรอ”
----------------------------------------------------
ทันทีที่ชานยอลถึงห้อง สีหน้าของไคก็เหมือนเตรียมรอที่จะฆ่าเขาด้วยคำถามมากมายอยู่แล้ว เขาเดินไปทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ ไม่รู้นักหรอกว่าชีวิตหลังความตายของไคเป็นยังไง แล้วเพื่อนเขารู้อะไรบ้าง
“ช่วยอัพเดทเรื่องตอนฉันไปทัวร์นรกที”ไคถามขึ้นด้วยคำถามที่ชานยอลไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก็ซับซ้อนเสียจนเขาเล่าไม่ถูก
“ผมพอรู้เรื่องที่ท่านคริสเข้าใจกับท่านฮาเดสแล้ว แต่นอกนั้น ผมไม่รู้เรื่อง”คยองซูสมทบ แม้ท่าทางจะไม่อยากรู้อยากเห็นเท่า แต่ก็แฝงการคาดคั้นไว้เล็กน้อย ชานยอลแสร้งหยิบหนังสือขึ้นมาเรียน ก่อนจะตอบโดยไม่มองหน้า
“ฉันก็สบายดี ป่วยบ้างนิดหน่อย นอกนั้นก็ดี”
“นายรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”ไคหรี่ตา พร้อมกับยกยิ้มกวนประสาท ในขณะที่คยองซูก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไร ร่างเล็กส่งยิ้มแซวเขาแทนคำพูด
“เรื่องอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง พอๆเรียนได้แล้ว”ชานยอลเฉไฉ ทำหน้ารำคาญแต่แก้มกลับขึ้นสี ไคพยักหน้าล้อเลียน แท้แต่คยองซูก็ยังเอากับเขาด้วย
“ใครได้นายเป็นแฟน นี่โคตรโชคร้ายเลย ปากก็แข็ง เอาแต่ใจก็สุดๆ ที่สำคัญ เป็นพวกไม่ยอมรับความจริง!”
“ใครได้คริสเป็นแฟนก็แย่พอกันแหละน่า!!”
“คุณปาร์คชานยอลครับ เรายังไม่ได้พูดถึงเขากันเลยนะ”ชานยอลเลิ่กลั่กก่อนจะใช้หนังสือเรียนที่เขาไม่เคยสนใจขึ้นมาเป็นข้ออ้าง
“เรียนได้แล้ว!!!”อาจารย์ฝ่ายปกครองมาได้ยินประโยคนี้จากชานยอล คงจะร้องไห้ตื้นตันใจมากแน่ๆ
ตลอดทั้งวันชานยอลไม่เคยคิดว่าการทนเรียนในห้องเรียนจะน่าเบื่อและยาวนานได้มากเท่านี้ จริงอยู่ว่าสำหรับตัวแสบประจำโรงเรียนอย่างเขาไม่ชอบเรียนหนังสือเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูจะมากเป็นพิเศษ เมื่อเขานั่งดูนาฬิกาทุกห้านาที และเริ่มมองออกไปนอกประตู
“ถ้าสายตานายฆ่าอะไรได้ ฉันว่าป่านนี้นาฬิกากับประตูคงตายแบบไม่เหลือซากแล้วล่ะ”
“พูดมากน่า”ไคไม่สนใจชานยอลก่อนจะแกล้งยั่วเย้าต่อ
“ถามจริง…ที่รอเลิกเรียนน่ะ เพราะเบื่อเรียน หรือเพราะรอใคร”ไคและคยองซูหันมายิ้มแซว ก่อนที่เสียงออดจะดังขึ้น พร้อมกับเสียงหนึ่งที่ดังขึ้น เหมือนคำถามของไคได้รับคำตอบ
“ชานยอล…”คริสยืนอยู่ที่กรอบประตูท่ามกลางสายตาของคนทั้งห้อง ประธานนักเรียนมารับตัวแสบสุดป่วนของโรงเรียนที่เป็นคู่อริอันดับต้นๆของโรงเรียนเนี่ยนะ ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว
ร่างโปร่งลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปหาอย่างรวดเร็ว คนอื่นมองยังไม่เท่าไร แต่สายตาหยอกเย้าของไคกับรอยยิ้มแก้มแทบปริของคยองซูนี่สิที่กำลังเล่นงานให้เขาเขินอยู่
“กลับๆ”ชานยอลเอ่ยเร่งคริส ก่อนจะลากแขนร่างสูงไป
“เขินคนอื่นรึไง”
“นายไม่เป็นฉันนายไม่รู้หรอก”คริสเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“แต่เมื่อคืนกับเมื่อเช้าเราก็เป็นคนๆเดียวกันแล้วนี่”ร่างโปร่งชะงักงัน ถลึงตาใส่อีกฝ่าย
“บ้า! เดินไปเลยไปไอ้เด็กนรก!!!”ชานยอลแกล้งหัวฟัดหัวเหวี่ยงไล่ให้คริสเดินนำ ในขณะที่ร่างสูงหัวเราะน้อยๆแล้วพูดต่อ
“โอเคๆ กลับหอ…”คริสเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ
“เรือนหอของเราน่ะหรอ”คริสพูดก่อนจะสอดมือประสานกับชานยอล แล้วจูงมือกลับไปที่ ‘เรือนหอ’ตามที่ร่างสูงแกล้งแซว โดยที่ชานยอลหน้าแดงก่ำ แต่ก็ยังไม่วายเดินบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อยตลอดทางแต่กลับไม่แย้งอะไรที่ร่างสูงพูดสักคำ…
-------------------------------
ชานยอลกับคริสมาถึงเรือนหอฉบับเด็กนักเรียนของพวกเขาภายในเวลาไม่กี่นาที ก่อนทั้งสองจะเข้าห้องไป ชานยอลนอนแผ่ลงบนเตียงนอน แม้วันเปิดเทอมวันแรกจะไม่หนักหนาอะไร แต่การเรียนก็ทำให้เขาเหนื่อยได้ทุกที เพราะเขาเป็นโรคแพ้หนังสือ เห็นทีไรเป็นต้องสูญเสียพลัง ในขณะที่คริสยืนมองยิ้มๆก่อนจะทรุดนั่งลงบนเตียง แล้วดึงชายเสื้อที่เลิกขึ้นของชานยอลให้ปิดลงมา
“ขยันยั่ว”ชานยอลยักคิ้วใส่ ก่อนจะแกล้งวางขาบนตักร่างสูง
“จะแกล้งกันรึไง ชานยอล”คนถูกถามส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะตอบลอยหน้าลอยตา
“เปล่า ไม่ได้จะแกล้งเลย ขืนแกล้งฉันก็ซวยสิ แค่นี้ก็ระบมทั้งตัวแล้ว”
“ขอดูหน่อย”คริสโพล่งขึ้นมา ก่อนจะตั้งท่าถอดกางเกงชานยอล มือเรียวรีบตะครุบมือหนา ทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งทันที
“ไม่เอา!!! หายแล้วน่า”ร่างโปร่งโวยวายลั่น
“หายแล้วก็อีกรอบได้สิ”คริสแกล้งเย้าแหย่พร้อมกับเขยิบเข้าไปหา แล้วดันตัวอีกฝ่ายให้นอนราบลงกับเตียงนอน
“โอ๊ยยยย เจ็บบ เจ็บมากกกก”ชานยอลแกล้งร้องโอดครวญเกินความจริง พร้อมกับจับสะโพก แล้วดีดดิ้นไปมาอย่างทุรนทุรายเหมือน
ดักแด้ที่ถูกสัมผัส จนร่างสูงหัวเราะ ก่อนจะโน้มตัวลงไปนอนข้างๆด้วยแล้วดึงอีกคนมากกกอด
“จะเว้นให้วันหนึ่งก็ได้”
“พูดอย่างกับอยากจะทำอย่างว่าทุกวันงั้นแหละ”
“จะได้ทำอย่างที่เซฮุนบอกได้ไง ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”
“ฝันเถอะ!!!”ชานยอลตะโกนใส่ก่อนจะยกแขนขาก่ายตัวร่างสูง ก่อนที่ร่างสูงจะพลิกตัวขึ้นคร่อม สองแขนกักตัวร่างโปร่งไว้ใต้อาณัติ ไม่ยอมให้ดิ้นหนี
“ฉันชอบอยู่กับความเป็นจริงนะ”คริสแกล้งว่า ก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้ ชานยอลรีบยกมือขึ้นห้าม พร้อมกับทำหน้าเหมือนเด็กถูกแกล้ง
“ไม่เอาวันนี้นะ ไม่ไหว”
“มัดจำล่ะ”ชานยอลเม้มปากแน่น คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันเมื่อถูกขัดใจ ก่อนจะอ้าปากเตรียมจะเถียง แต่ก็ถูกนิ้วชี้อีกคนวางทาบลงบนกลีบปากเสียก่อน
“ถ้าไม่คิดจะจ่าย ฉันก็ไม่ตามใจนายหรอกนะ”
“ขี้โกง!!!”
“ผลจากการโกงเมื่อเช้า มันก็น่าดูอยู่นะ ได้เห็นนายทำแบบนั้น….กับตั…”คำพูดของคริสถูกกลืนหายไป เมื่อกลีบปากอิ่มประกบปากจูบลงมา ก่อนจะรีบผละออกไป ใบหน้านวลแดงระเรื่อด้วยความเขินจัด แต่ก็ยังแฝงแววขัดใจอยู่ในแววตา
“จ่ายให้แล้ว! ทำตามที่สัญญาด้วย!!!”
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” ชานยอลเตะขาของคริสแรงๆอย่างเด็กพาลที่ไม่ชนะ ก่อนจะถูกร่างสูงรวบตัวขึ้นมานอนอยู่บนตัวตัวเอง พร้อมกับแกล้งกอดแน่นๆ แล้วแตะจมูกตัวเองกับอีกฝ่ายแล้วจูบปากอีกคนเบาๆ ก่อนที่ร่างโปร่งในอ้อมกอดจะเริ่มขัดขืน
“ปล่อยลงไปนะ ไม่หนักรึไง”
“ฝึกไว้ เผื่อครั้งหน้านายอยู่ข้างบน”ชานยอลหน้าแดงจัดเมื่อได้ยิน ก่อนจะต่อยที่อกอีกฝ่ายเบาๆ ในขณะที่คนถูกทำร้ายกลับหัวเราะชอบใจแล้วจูบปลายจมูกรั้นเป็นรางวัลแทน…
“บ้า…”ร่างโปร่งต่อว่า ก่อนที่คริสจะโยกตัวเข้าไปมาเบาๆ พร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นขัด
“ใครครับ”ชานยอลตะโกนถามพร้อมกับยันตัวขึ้นนั่ง แต่กลับได้เสียงเคาะประตูเป็นคำตอบ
“ลองไปเปิดดูสิ อาจจะเป็นครูมาขอเชิญตัวนายไปพบก็ได้”คริสแกล้งหยอก จนได้ค้อนของชานยอลเป็นรางวัล ก่อนที่ร่างโปร่งจะยันตัวลุกขึ้นไปเปิดประตูพร้อมกับคริสที่เดินตามหลังมาด้วย แต่ทันทีที่เปิดออก พวกเขาก็อยากจะปิดประตูใส่หน้าแขกผู้มาเยือนจริงๆ…
“พวกนายมามาได้ไงเนี่ยยย!!!!”ชานยอลร้องโวยวายลั่นจนห้องอื่นๆเปิดประตูออกมาดูเหตุการณ์ด้วย เขาจะไม่ตกใจ ไม่โวยวายเลย ถ้าเพียงแต่คนที่ย้ายมาอยู่ห้องข้างๆของเขา ไม่ใช่สองคนนี้!!!.....
โอเซฮุน และเสี่ยวลู่หาน!!!
สองกึ่งเทพสุดแสบ!!!
“สวัสดี ผมโอเซฮุน ลูกคนส่งจดหมาย จะย้ายมาอยู่ห้องข้างๆนะ”เซฮุนตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะยัดบัวชัวร์โฆษณาบริษัททัวร์ทั่วโลกนั่นใส่มือชานยอลและคริสโดยที่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อความที่พูดเลยสักนิด
“ต้องแนะนำด้วยรึไงกัน” ลู่หานหันไปว่าคนข้างๆ แต่ชานยอลไม่อยู่ในอารมณืจะขำขันด้วยสักนิด การมาของสองคนนี้มันเป็นสัญญาณเตือนถึงความวุ่นวายชัดๆ!!!
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่”
“หนึ่ง….ผมคิดจะมาเปิดสำนักงานทัวร์ทั่วโลกที่นี่ และสอง…ผมถูกโรงเรียนเก่าไล่ออกมา ซึ่งสาเหตุจะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ แต่ที่สำคัญคือผมคิดว่าโรงเรียนพี่ควรจะมีผมเข้ามาเรียนที่นี่น่ะ”เซฮุนอธิบายเสร็จสับพร้อมชูบัวชัวร์และเอกสารใบเชิญออกของโรงเรียนขึ้นประกอบ และตบท้ายด้วยการฉีกยิ้ม
“ฉันจะพยายามไม่ทำให้ที่นี่วุ่นวายน่ะนะ”ลู่หานรับปากด้วยเสียงที่ห่างไกลจากความว่ามั่นใจนัก
“วุ่นแน่…”ชานยอลแย้งพร้อมกับมองเซฮุนที่ยิ้มแฉ่งให้ด้วยสายตาเอือมระอา
“ดูท่างานประธานนักเรียนของฉันจะหนักขึ้นซะแล้วสิ”คริสพึมพำเบาๆในขณะที่ชานยอลพยักหน้าเห็นด้วย จากนี้ชีวิตพวกเขาต้องวุ่นวายมากแน่….วุ่นแน่ๆ บอกได้เลยว่าห่างไกลจากคำว่าสงบสุข คงจะไม่ได้เห็นพวกเขาอยู่อย่างปกติไปสักพัก หรือไม่ก็ถาวรไปเลย…
“เฮ้! นี่คู่รักสุสานทะเล ผมมีของมาฝาก!!!”เซฮุนพูดโพล่งขึ้นมา
“อะ..”คำพูดทั้งหมดถูกกลืนหายลงไป เมื่อผงสีชมพูที่กลิ่นคลุ้งไปด้วยกุหลาบถูกพ่นใส่หน้าของพวกเขาทั้งสองคน
“ผงมนต์สะกดอะโพไดธ์สูตรใหม่! เพิ่งไปขอมา รุ่นนี้อยู่ทนอยู่นานทานทุกอำนาจเทพเจ้า คืนนี้ขอให้โชคดีกับทริปฮันนีมูนสุดเจ๋งจากบริษัทโอเซฮุน ทัวร์ทั่วโลก บ๊ายบาย!!!”เซฮุนพูดก่อนจะปิดประตูใส่หน้าทั้งสอง พร้อมกับที่บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อห้องที่เขาเคยอยู่กลับถูกแทนที่ด้วยห้องพักหรูในโรงแรมระดับห้าดาว ที่มองเห็นวิวท้องทะเลในยามพระอาทิตย์ขึ้น
“ไอ้บ้าเซฮุน! พาพี่กลับไปเดี๋ยวนี้นะ!!!”ชานยอลโวยวายลั่นห้อง แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมาจากเซฮุน
“นาย! เดินทางผ่านเงาที”ร่างโปร่งบอกคริส ก่อนที่เขาจะหันมาหาอีกฝ่าย ฉับพลันนั้นความทรงจำเมื่อคืนก็แวบกลับเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง….สายตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ มันเหมือนเมื่อคืนไม่มีผิด!!!
“นายไม่ได้ถูกมนต์นั้นสะกดหรอก….ใช่มั้ย”ชานยอลเอ่ยถามกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่ร่างสูงจะพยักหน้าแล้วตอบช้าๆฟังชัดถ้อยชัดคำ…
“เสียใจด้วยที่ต้องตอบว่า….”คริสเว้นช่วงก่อนจะเอ่ยต่อ
“ใช่….”
“ไม่นะ!!!”ชานยอลร้องเสียงหลง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อความทรงจำจากเมื่อคืนถูกกรอกลับขึ้นมาเล่นใหม่แสดงสดกันอีกครั้ง ร่างโปร่งโวยวายในใจ พร้อมกับแวบความคิดหนึ่งที่แล่นเข้ามาในหัวของเขา…
นี่เขากับคริสมาลงเอยกันแบบนี้ได้อย่างไร จากศัตรูคู่อาฆาตกลับกลายมาเป็นคู่รักคู่ป่วนอย่างนี้ได้อย่างไร เขาไม่รู้นักหรอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ใครเป็นตัวกำหนด อาจจะเป็นซุส โพไซดอน ฮาเดส หรืออาจจะเป็นอะโพไดธ์เทวีแห่งความรักคนนั้นก็ได้ที่ลิขิตให้เรื่องราวเป็นอย่างนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเริ่มต้นได้อย่างไม่ดีนัก แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยความสุขถึงจะเป็นในแบบที่เขาไม่เคยคาดฝันไว้ก็ตาม แต่จะตกใจไปทำไมล่ะ ในเมื่อเรื่องไม่คาดฝันทั้งหลายมันก็เกิดขึ้นเป็นปกติอยู่แล้วสำหรับมนุษย์กึ่งเทพอย่างพวกเขา…
คริส บุตรแห่งฮาเดส เทพเจ้าแห่งความตาย ผู้ซึ่งมีนัยน์ตาสีทองเจิดจ้า ควบคุมได้ทุกเหล่าดวงวิญญาณ และอยู่เหนือทุกความตาย
ชานยอล บุตรแห่งโพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล ผู้ซึ่งมีนัยน์ตาสีฟ้าใส ควบคุมได้ทุกธาราธาร และอยู่เหนืออาชาไนยทั้งปวง
สองกึ่งเทพแห่งประวัติศาสตร์ ผู้ซึ่งพลิกโฉมแห่งสงครามทวยเทพ ให้ก่อเกิดเป็นความรักอมตะชั่วนิรันดร์กาล
