บ้าน
หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรมที่น่าจดจำในตู้เก็บเอกสารขนาดใหญ่วันนั้น ร่างสูงก็เดินทางไปส่งคนรักตามเคย ดวงตาคมเหลือบมองคนรักหน้าหวานในขณะที่เขานั่งเล่นโทรศัพท์ ริมฝีปากของคริสแย้มยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันแรกที่เขาเจอกัน
"นายชอบถ่ายรูปเซลฟี่ไว้ในโทรศัพท์เหรอ" ร่างสูงชะโงกใบหน้าเข้าไปหาร่างโปร่งใกล้ๆ
"อืม ก็ฉันชอบถ่ายรูป" นิ้วเรียวเลื่อนภาพในแกลลอรี่ดูไปเรื่อยเปื่อย
"เคยมีรูปแฟนในโทรศัพท์มั่งหรือยัง หืม?" เสียงเข้มเอ่ยถาม ดวงตาคมแสร้งจ้องลงไปที่ดวงตากลมโตใสซื่อ
"ฉัน...ไม่เคยมีแฟน" น้ำเสียงแผ่วเบาลงเหมือนน้อยใจในโชคชะตาของตนเอง ร่างโปร่งมักจะเหงาและโหยหาความรักอยู่ร่ำไป
หลังจากได้ยินคำตอบจากร่างโปร่ง มือหนารีบแย่งโทรศัพท์ Samsung S5 ของชานยอลมากดเมนูกล้องถ่ายภาพ เขาถ่ายรูปตัวเองด้วยความว่องไว ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีกวนๆ ดวงตาดุดันเปลี่ยนเป็นสดใสเมื่อจับจ้องเลนส์กล้อง ภาพเซลฟี่ของผู้ชายที่หล่อเหลาราวเทพบุตรถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์ของคนรัก
"นี่ไง มีรูปแฟนในโทรศัพท์นายละ" ร่างสูงหยิบโทรศัพท์มาหยอกล้อตรงหน้าร่างโปร่งพร้อมเสียงหัวเราะ
"ส่วนนี่ก็ภาพถ่ายคู่กับแฟนนะครับ" แขนยาวยืดออกไปจนสุด เลนส์กล้องจับมาที่เขาทั้งสองที่กำลังนั่งข้างกัน ปลายจมูกโด่งแอบแตะแก้มใสนวลเนียนของร่างโปร่งและกดชัตเตอร์
ภาพหน้าจอในโทรศัพท์มือถือของชานยอล ปรากฎเป็นรูปหนุ่มน้อยหน้าตาดีสองคน คนหนึ่งหน้าหวานใสคล้ายหญิงสาวกำลังดวงตาเบิกโตด้วยความตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัวที่ถูกถ่ายภาพ ส่วนอีกคนกำลังใช้ปลายจมูกโด่งหอมแก้มคนด้านข้างและยิ้มละมัยด้วยความสุขใจ
คริสนั่งหัวเราะชอบใจเมื่อกลั่นแกล้งคนรักให้ตกใจได้ เขาเองไม่รับรู้เลยว่าการกระทำที่อบอุ่นใจนี้ ยิ่งสร้างความผูกพันในหัวใจของชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างโปร่งยิ้มอายเมื่อถูกกระเซ้าหยอกเย้า ร่างสูงเองก็ยังคงนั่งขำกับสีแก้มเปล่งปลั่งของคนรักที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆเพราะความเขิน...
เรื่องราวของทั้งสองคงจะดำเนินไปด้วยดี หากไม่มีร่างบางของใครคนหนึ่งหยุดยืนดูพฤติกรรมของทั้งคู่อยู่เงียบๆในโบกี้ถัดไป ริมฝีปากบางแย้มยิ้มเมื่อนึกแผนการณ์บางอย่างออก เพราะเหตุนี้นี่เองที่ทำให้อาจารย์เควินตีตัวออกห่างและไม่ยอมตอบตกลงกับนักศึกษาผู้หญิงคนไหนในมหาวิทยาลัย...
ลียุนฮีคือหนึ่งในนักศึกษาที่ใฝ่ฝันในตัวของคริส ตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้ามาสอนวันแรกเธอก็มักจะจับจ้องไปที่เขาเพียงคนเดียว แม้เธอจะมีผู้ชายเข้ามาติดพันหลายคนแต่ก็ไม่มีคนไหนที่ถูกใจเธอเท่าอาจารย์เควิน ทุกอย่างที่ถูกหลอมรวมเป็นคริสคือสิ่งที่เพอร์เฟคที่สุดในสายตาของเธอ...ใบหน้าสวยกำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อหัวค่ำที่เธอเข้ามาหาเขาในห้องพักอาจารย์แต่ก็ไม่พบ อาจจะเป็นไปได้ที่เขานัดแนะกับชานยอลไว้ก่อนแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นมาเยือน ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องเรียนพร้อมอุปกรณ์การเรียนการสอนอย่างเคย...เขามักจะมีเทคนิคการอธิบายข้อมูลในบทเรียนที่ไม่เหมือนใคร อาจารย์เควินเดินผ่านโต๊ะทุกโต๊ะเพื่อสำรวจความตั้งใจในการเรียนของนักศึกษา เมื่อเขาก้าวเดินเข้าไปใกล้กับโต๊ะของลียุนฮี เธอก็แสร้งทำของตกและก้มลงมาตรงหน้าเขา
หน้าอกอวบอิ่มถูกเปิดเผยเมื่อกระดุมนักศึกษาถูกปลดลงมามากกว่าปกติ ใบหน้าสวยใสก้มลงเก็บของและเหลือบมองเป้ากางเกงของอาจารย์พิเศษ ดวงตากลมซุกซนแสร้งมองเพื่อให้ร่างสูงรู้ตัว...
"จะหยิบปากกาขึ้นมาได้หรือยังครับ ให้อาจารย์หยิบให้ไหม" คริสเป็นคนฉลาดพอที่จะดูออกว่านักศึกษาคนนี้คิดอย่างไรกับเขา ผู้หญิงที่ทำตัวไร้ค่าไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนาที่จะครอบครองแบบคู่รัก หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงไม่ปฎิเสธ เมื่อลูกแมวตัวน้อยออดอ้อนคลอเคลียและยินยอมให้เสืออย่างเขาจัดการ
"อาจารย์เควิน เย็นนี่ว่างไหมคะ พอดีมีหัวข้อบางอย่างที่ฉันยังไม่เข้าใจ" เสียงหวานเอ่ยทัก เธอเล่นหูเล่นตาแพรวพราวและคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าเขาเพราะบังเอิญเห็นคริสและชานยอลเมื่อวาน
"วันนี้ผม..."
"มีธุระกับนักศึกษาหนุ่มหน้าตาน่ารักคนนั้นหรือเปล่านะ คิก~" แสร้งขัดคอขึ้นมากลางคัน ร่างสูงชะงักงันเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขากำลังกังวลใจหากมีคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ลับๆของอาจารย์พิเศษและนักศึกษา ความเดือดร้อนอาจจะเกิดขึ้นกับชานยอลเพราะเขายังอยู่ในฐานะนักศึกษา คนรักของเขาอาจจะถูกไล่ออก คริสนิ่งอึ้งไปสักพักและใช้สมองอย่างหนัก ร่างสูงตัดสินใจเอ่ยตอบกับเธอ
"6 โมงเย็นรอผมในห้องพักอาจารย์ เสร็จธุระแล้วผมจะไป..."
เวลาล่วงเลยไปเป็นชั่วโมง ไม่นานนักวิชาการพัฒนาบุคลิกภาพก็สิ้นสุดชั่วโมงการสอน ร่างสูงยืนจัดชีทเอกสารตรงโต๊ะหน้าห้อง นักศึกษาในห้องเรียนต่างเดินออกไปหมดแล้ว ร่างบางของลียุนฮีเดินคล้อยหลังคนสุดท้าย มือบางลูบไล้แขนเสื้อสีขาวเล่นด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำ
"อย่าให้รอนานนะคะอาจารย์" ริมฝีปากแย้มยิ้มน้อยๆ เธอไม่รู้เลยว่าได้นำพาความหนักใจอันใหญ่หลวงมาให้กับอาจารย์สอนพิเศษคนนี้มากมายขนาดไหน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ห้องพักอาจารย์ในช่วงเวลา 6 โมงเย็นค่อนข้างเงียบสงบ เนื่องจากวันนี้มีนักศึกษาที่เข้าเรียนช่วงเช้าเยอะมากกว่าช่วงบ่าย ร่างบางของหญิงสาวนั่งหย่อนกายลงที่เก้าอี้ไม้ข้างโต๊ะอาจารย์เควิน ผิวขาวเนียนสะท้อนแสงไฟนีออนภายในห้องพัก ผมสีดำขลับเหยียดตรงยาวจนถึงกลางหลัง หน้าตาสะสวยจิ้มลิ้มของเธอเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆในมหาวิทยาลัยหลายคน มีเพียงคริสเท่านั้นที่มักจะเย็นชาใส่เธอเสมอ ร่างสูงตัดสินใจส่งข้อความบอกคนรักที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นที่ร้านกาแฟว่า เขาจะตรงไปรับที่ร้านโดริโอ้แต่อาจจะช้ากว่าปกติเนื่องจากติดธุระ ขายาวก้าวเข้ามาที่ห้องพักอาจารย์ด้วยความเร่งรีบ เมื่อเห็นร่างของหญิงสาว เขาก็นั่งลงตรงโต๊ะประจำของตนเองด้วยท่าทีเรียบเฉย
"ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามผมมาครับ" หนังสือถูกโยนมาตรงหน้าของเธอด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก
"อาจารย์ไม่ชอบผู้หญิงเหรอคะ" ใบหน้าสวยใสขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ เธอค่อนข้างเสียความมั่นใจเมื่อถูกผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟคตรงหน้าปฎิเสธ
"ชอบครับ แต่....ผมก็เลือก" ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าขาวนวลนิ่งงัน แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นดุดันทีละน้อย
"อีกอย่าง ตอนนี้...ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว"
"คนรักของอาจารย์คือนักศึกษาชายท่าทางอ้อนแอ้นคนนั้นเหรอคะ จะเป็นยังไงนะถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย" นิ้วเรียวยาวของหญิงสาวเกลี่ยปลายคางที่มีไรหนวดขึ้นรำไรเล่น เธอพิศมัยเขายิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้
"เธอทำตัวไม่มีค่าเลย" มือหนาผลักมือเล็กออกจากใบหน้าของตนเอง ร่างสูงตั้งท่าจะเดินหนีออกไปนอกห้อง
ร่างบางระหงษ์เคืองแค้นที่ถูกปฎิเสธอย่างไม่ใยดี เธอปลดกระดุมเสื้อจนเห็นเนินอกอวบอิ่ม ริมฝีปากบางร้องเรียกให้คนช่วยเหลือด้วยแผนการณ์ที่ร้ายกาจ คริสตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารีบใช้มือหนาปิดปากของหล่อนและผลักร่างเล็กเข้าชิดกำแพง
"นี่เธอทำบ้าอะไร ต้องการอะไรกันแน่!" เขาสบถเสียงดังด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"ต้องการอาจารย์ไงคะ" แขนเรียวยกขึ้นโอบกอดลำคอแกร่ง หน้าอกของเธอเบียดชิดกับแผงอกเขาจนแทบจะสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจ
ขาขาวนวลเนียนยกชันขึ้นหนึ่งข้างและเริ่มใช้หน้าขาลูบไล้เพื่อปลุกอารมณ์ความต้องการของร่างสูง เขาหลับตานิ่งและข่มจิตใจให้สงบ อาจารย์เควินเองก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่สามารถอดทนต่อสิ่งยั่วยุตรงหน้าได้ ริมฝีปากบางขบปลายคางของร่างสูงเล่นเบาๆ ลิ้นเล็กไล้เลียกรอบครางได้รูปและค่อยๆเปลี่ยนตำแหน่ง หล่อนสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอาจารย์ที่หล่อเหลาราวเทพบุตร ร่างสูงพรูลมหายใจออกมาช้าๆและเริ่มลูบไล้ขาขาวเนียนของหญิงสาว ใบหน้าคมซุกไซร้ตามซอกคอหอมละมุนและขบกัดแผ่วเบา...
มือบางคว้าจับมือหนาให้เลื่อนตำแหน่งมาสัมผัสที่เนินอกของตน เสียงครางอื้ออึงในลำคอเบาๆบ่งบอกว่าทั้งสองเริ่มมีอารมณ์ร่วมกัน ร่างสูงเคล้นคลึงเนินอกที่อวบอิ่มนั้นเล่นอย่างมันส์มือ เขาก้มลงใช้ปลายจมูกโด่งซุกไซร้และเริ่มเลียเนินอกนั้นอย่างละมุนละมัย มือหนาบีบคลึงเนินอกในขณะที่อีกมือหนึ่งก็เริ่มล้วงเข้าไปใต้กระโปรงสีดำตัวสั้น
"แบบนี้เหรอครับที่ต้องการ..." เสียงเข้มกระซิบที่ข้างหูหญิงสาว
"อื้อ.." เธอพยักหน้าครางตอบคำถามของเขาในลำคอ
ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวแดงขึ้นด้วยความเสียวซ่าน แขนแกร่งอุ้มช้อนร่างเล็กเดินตรงเข้าไปในตู้เก็บเอกสารขนาดใหญ่ สถานที่เดิมที่เขาและชานยอลเล่นรักกันครั้งนั้น...
"อาจารย์ชอบความตื่นเต้นน่ะครับ" ยิ้มละมุนวาดขึ้นที่มุมปากขณะที่วางร่างบางลงที่พื้น
มือหนาปลดเนคไทที่คอเสื้อออกมา เขาใช้เนคไทสีดำเข้มปิดเปลือกตาคู่สวยและโน้มใบหน้าเข้าใกล้เธอ..
"แบบนี้เร้าใจที่สุดเลยครับคนสวย" ร่างบางถูกพลิกให้นอนคว่ำช้าๆ...
"ขออาจารย์ถอดเสื้อผ้าก่อนนะ".. เขาถ่วงเวลาสักพักและเริ่มปลดกระดุมเสื้อของตนเอง
หลังจากแสร้งหลอกให้หญิงสาวตายใจ..ร่างสูงก็ผลักประตูเอกสารออกและค่อยๆหลบออกมาด้านหน้าตู้ "กึก"... เสียงกุญแจล็อคหน้าตู้ดังขึ้นจนเธอได้สติ
"นอนรอภารโรงของมหาลัยในห้องนี้ก่อนนะลียุนฮี สกปรกอย่างคุณมันไม่ใช่สไตล์ผม" ร่างสูงตะโกนก่อนหัวเราะขำ รอยยิ้มร้ายถูกวาดขึ้นที่มุมปากด้วยความสะใจ
เสียงหวีดร้องด่าทอโวยวายดังออกมาจากในตู้เก็บเอกสาร แม่กุญแจถูกฝากไว้กับภารโรงที่กำลังทำความสะอาดอาคารเรียนไม่ไกลจากห้องพักอาจารย์นัก เรื่องของยุนฮีไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องใส่ใจว่าจะออกมาจากตู้เก็บเอกสารในสภาพไหน เพราะร่างสูงได้อธิบายเรื่องทั้งหมดให้ภารโรงฟังแล้วว่า ลียุนฮีต้องการใช้ร่างกายเพื่อแลกกับเกรดของเธอ...
ความกวนประสาทและความชาญฉลาดของเขายังคงเดิม ร่างสูงคิดว่าการปฎิเสธไปตามตรงคงไม่ได้ผลกับคนประเภทนี้ อย่างน้อยเขาควรต้องเล่นไปตามเกมส์เพื่อให้เหยื่อตายใจและแก้แค้นโดยการตลบหลังอย่างเจ็บแสบ...
.
.
.
.
.
.
หน้าร้านกาแฟโดรีโอ้ซึ่งเป็นสถานที่ทำงานของคนรัก อาจารย์เควินตัดสินใจยืนรอร่างโปร่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ร่มในมือหนากระชับแน่นขึ้นเมื่อสายฝนกำลังโปรยปรายลงมาพรำๆ ปาร์คชานยอลรีบกุลีกุจอเมื่อเห็นคนที่คุ้นเคยกำลังยืนรอเขาอยู่ไม่ห่างกันนัก มือบางกวักเรียกคนตัวสูงกว่าเข้ามาในร้าน แต่ใบหน้าคมก็ส่ายช้าๆพร้อมรอยยิ้ม
"ทำไมไม่เข้ามาล่ะ" ร่างโปร่งเอ่ยถามคนรักขณะที่กำลังเก็บสัมภาระลงกระเป๋า
"ไม่อยากรบกวนเวลางานของนาย เดี๋ยวจะไม่มีสมาธิ" มือหนาขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนเล่นช้าๆด้วยความเอ็นดู
"ชานยอล...จบเทอมนี้พี่จะลาออกนะครับ" น้ำเสียงจริงจังทำให้ร่างโปร่งใจหาย ใบหน้าหวานใสตกตะลึงกับคำพูดของคนรักที่เดินอยู่เคียงข้าง
"อาจารย์จะลาออกทำไมฮะ" มือบางเขย่าแขนแกร่งเรียกเขาเบาๆอย่างต้องการคำตอบ
"พี่ไม่อยากให้เราเดือดร้อน อาจารย์กับลูกศิษย์ของตัวเองกำลังแอบคบกันในสถานศึกษา หากใครรู้เข้ามันจะไม่ดีนะครับ" นิ้วยาวเคาะที่หน้าผากขาวเนียนหลายครั้ง การกระทำที่อบอุ่นของคริสกำลังทำให้ชานยอลรู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆจนไม่อยากห่างเขาไปไหน
"นายยังเรียนอยู่ที่นี่ พี่มีงานประจำของตัวเอง การมาเป็นอาจารย์ฝึกสอนคืองานพิเศษที่พี่ต้องการหาประสบการณ์เพิ่มเติม" ใบหน้าคมแย้มยิ้ม แม้อายุของเขาจะมากกว่าชานยอลไม่กี่ปี แต่ความคิดความอ่านของเขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก เขาเพียงแต่ยอมเผยบางมุมที่ดูทะเล้น กวนประสาทให้คนรักได้เห็นเท่านั้น
"พี่ไม่ได้เป็นอาจารย์ที่มหาลัยนี้แต่เราก็ยังคบกันได้นะครับ" แขนแกร่งโอบเอวบางเข้ามาประชิดร่างมากขึ้น ทั้งสองเดินไปตามถนนที่เงียบสงบและตรงไปยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน
ใบหน้าหวานใสดูเศร้าหมองลงเล็กน้อย อีกไม่กี่เดือนก็จะจบเทอมนี้ หากคริสไม่อยู่ที่นี่เขาคงเหงามาก ร่างสูงรู้ดีว่าตอนนี้ชานยอลคงกำลังไม่สบายใจ เสียงเข้มแสร้งชวนคุยกับคนรักไปตลอดทางเพื่อไม่ให้เขาหวั่นใจไปมากกว่านี้
.
.
.
.
.
.
สถานีต่อไปฮงแด...next station Hongdae...
"เคยไปนอนค้างบ้านใครไหม" เสียงทุ้มเปรยถามคนข้างกายทีนิ่งเงียบคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
"เคยไปนอนค้างบ้านเพื่อน" ดวงตากลมใสซื่อจับจ้องใบหน้าคม
"อยากไปนอนค้างบ้านแฟนไหม สถานีหน้าเป็นสถานีแถวบ้านพี่" รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่มุมปาก เขาเพียงแค่ต้องการสร้างความสนิทใจให้กับชานยอล อย่างน้อยหากทั้งสองคบกันก็น่าจะรู้จักที่อยู่กันบ้าง
"จะไปนอนได้ยังไง ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเลย"
"อยู่บ้านพี่ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าก็ได้ครับ" เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของร่างสูง ทำให้ร่างโปร่งตีที่แขนเขาหลายครั้งเพื่อแก้เก้อ
เมื่อเสียงประกาศเตือนถึงสถานีต่อไป ร่างสูงไม่รอช้า เขาคว้าแขนบางเดินออกจากประตูรถไฟฟ้า ทั้งสองเดินไปตามทาง ฝ่ามือหนาเกาะกุมมือบางเพื่อให้ความอบอุ่น ลมหนาวพัดเอื่อยๆผ่านร่างของคนทั้งสอง ขายาวเร่งฝีเท้าให้เร็วมากยิ่งขึ้นเนื่องจากห่วงใยคนรักที่ตัวเล็กกว่าจะไม่สบาย
บ้านขนาดกลางที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับชานยอล ไม่เสียทีที่ร่างสูงเป็นถึงนักออกแบบตกแต่งภายใน เฟอร์นิเจอร์ต่างๆล้วนบ่งบอกสไตล์ความเป็นส่วนตัวของเขา สีสันเน้นโทนขาวดำที่คริสชอบ ทั้งหมดบ่งบอกถึงความเรียบหรู ดูดี โต๊ะเขียนหนังสือขนาดใหญ่ถูกวางไว้มุมบ้าน ชั้นวางหนังสือถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ร่างสูงเป็นคนชอบอ่านหนังสือและใฝ่หาความรู้เพิ่มเติม ส่วนหนึ่งเพื่อนำมาประยุกต์สอนกับนักศึกษาในมหาวิทยาลัย
"ทานอะไรก่อนไหมชานยอล" ร่างสูงเดินตรงเข้าไปยังห้องครัว เขาเปิดตู้เย็นเพื่อหาอาหารสดว่ามีอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง
"มีผัก แล้วก็เนื้อสดอยู่แค่นี้ ทำอาหารให้พี่ทานหน่อยนะ" ส่วนประกอบของอาหารมื้อค่ำถูกนำมากองไว้อย่างลวกๆ
"หลอกผมมาทำอาหารให้ทานใช่ไหมเนี่ย" ร่างโปร่งเดินตรงเข้าไปหยิบผักสดที่ถูกแช่จนเหี่ยวและอาหารแห้งอย่างอื่นดูว่ามีอะไรที่พอจะทำทานได้บ้าง
"อือ หลอกนายมาทำอาหาร ทำเสร็จจะได้ทานทั้งอาหารแล้วก็นายพร้อมกันเลย" คริสเดินหัวเราะออกไปจากห้องครัวโดยมีเสียงสบถอยู่ด้านหลัง
ผักต้นเล็กต้นน้อยถูกขว้างเข้าไปที่ร่างสูง ร่างโปร่งเขินอายแต่ก็นึกโมโหที่ในสมองของคนรักมีแต่เรื่องอย่างว่า แม้เรื่องนั้นจะเป็นครั้งแรกของเขา แต่เขาก็ยอมรับว่าคริสทำมันออกมาได้ประทับใจทุกครั้ง
ในขณะที่ร่างโปร่งกำลังขะมักเขม้นกับการทำอาหาร ร่างสูงก็เดินลงมาจากห้องนอนชั้นบน เขาสวมใส่เสื้อยืดและกางเกงขายาวสีขาวดูสะอาดตา เส้นผมเปียกหมาดเนื่องจากการสระด้วยแชมพูมีกลิ่นหอม ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกพาดไว้ตรงไหล่กว้าง มือหนาขยี้ศรีษะตนเองเบาๆเพื่อระบายหยดน้ำที่เกาะตามเส้นผม ใบหน้าหล่อเหลาจับจ้องคนรักพร้อมรอยยิ้ม
"ทำอาหารเสร็จหรือยังครับ" ร่างสูงเดินเข้ามาโอบกอดร่างโปร่งจากทางด้านหลัง จมูกโด่งเป็นสันสูดดมกลิ่นหอมบริเวณซอกคอขาวเนียน
"อย่าเพิ่งโดนตัวผมสิ มีแต่เหงื่อเต็มตัว อาจารย์อาบน้ำแล้วนะฮะ" หดคอหนีปลายจมูกและเบี่ยงตัวหลบเพราะเกรงว่าคนรักจะเลอะเทอะไปด้วย
"นายหอมทั้งตัวอยู่แล้ว..." ดวงตาคมหลับพริ้ม ริมฝีปากหนาแสร้งจูบไล้ตามแก้มเนียน เขาหยอกล้อร่างโปร่งนั้นเล่นอย่างเคย
"ทานข้าวก่อนฮะ" มือบางผลักร่างที่กำลังนัวเนียให้ออกห่างจากตัว เขาหยิบหม้อใบเล็กที่มีน้ำซุปเดือดปุดๆมาวางคั่นไว้เพื่อจงใจแกล้งอาจารย์เควินตัวแสบ
อาหารมื้อค่ำ 2-3 อย่างถูกจัดแต่งบนโต๊ะขนาดใหญ่ ซุปกิมจิกลิ่นหอมฟุ้ง ไข่หวานม้วนสีสันสดใสหน้าตาน่ารักด้วยฝีมือของชานยอล ร่างโปร่งชอบทำอาหารและมักทำออกมาได้ดี ผิดกับร่างสูงที่ไม่มีความปราณีตเรื่องการเข้าครัวเลยสักนิด ทั้งสองนั่งทานอาหารหยอกล้อกันด้วยความสุข รอยยิ้มเริ่มปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวานใสเมื่อถูกคนรักเอาใจ เขาลืมเรื่องที่คริสจะลาออกจากตำแหน่งอาจารย์พิเศษไปได้ชั่วขณะ แม้ทั้งสองอาจจะไม่ได้พบเจอกันทุกวัน แต่ร่างสูงก็พยายามสร้างความมั่นใจว่าเขาจะไม่ทอดทิ้งนักศึกษาคนนี้
หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงเดินตรงไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ กระดาษที่ออกแบบแปลนบ้านของลูกค้าถูกวางกองไว้บนโต๊ะ แว่นสายตาทรงวัยรุ่นถูกหยิบขึ้นมาสวมใส่เพื่อเพ่งมองข้อความ มือหนาคลี่เอกสารต่างๆบนโต๊ะเพื่อดูรายละเอียดความต้องการของลูกค้าคนพิเศษ...
ร่างโปร่งขอตัวไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นบนโดยทิ้งให้ร่างสูงนั่งทำงานเงียบๆตามลำพัง กว่าชั่วโมงที่ร่างสูงลงมือขีดเขียนแบบแปลนลงบนกระดาษ เวลาทำงานเขามักจะตั้งใจมากจนลืมสิ่งรอบตัวไปชั่วขณะ โมเดลชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เพิ่งเริ่มสร้างของลูกค้าอีกเจ้าถูกวางไว้ข้างๆกัน ดินสอสีดำถูกนิ้วยาวควงเล่นเมื่อใช้สมองครุ่นคิด ร่างสูงเคาะนิ้วลงบนโต๊ะตามจังหวะของเพลงที่เปิดคลอเบาๆ
"พี่ดูเครียดจัง.." ร่างโปร่งเดินมาช้าๆด้านหลัง มือบางถือแก้วนมอุ่นๆสีขาวมาเพื่อให้เขาดื่มก่อนนอน
"เวลาทำงานพี่จริงจังน่ะครับ" รอยยิ้มบางวาดขึ้นที่มุมปาก ร่างสูงหยุดทำงานตรงหน้าเพื่อรับแก้วนมอุ่นๆมาจากคนรัก
"แฟนผมเก่งจัง วาดแปลนบ้าน ออกแบบได้ถึงขนาดนี้" ร่างโปร่งหยิบกระดาษแผ่นใหญ่ขึ้นมาคลี่ดู รูปทรงของบ้านและการออกแบบที่ดูสวยงาม คริสดูเครียดยามที่เขาจริงจังกับงานที่เขารัก
"บ้านหลังนี้พี่ก็ออกแบบเองนะครับ" ดวงตาคมสอดส่ายมองรอบๆบริเวณบ้านของตนเองที่ดูอบอุ่นและน่าอยู่
"เราชอบแบบไหน เผื่อพี่จะออกแบบบ้านของเราในอนาคต" มือหนารั้งข้อมือบางดึงเข้าหาตัว เขาโอบเอวร่างคนตัวเล็กกว่าที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนตัก
กระดาษหลายแผ่นในมือถูกเลือกดู ดวงตากลมเหลือบมองรูปแบบบ้านหลายๆภาพและจิ้มนิ้วลงไป
"ผมชอบแบบบ้านหลังนี้"
"มุมห้องนั่งเล่นนี้ของผมส่วนมุมนี้ของพี่" ดวงตากลมโตใสซื่อเป็นประกาย ทั้งสองพูดคุยกันถึงแบบบ้านในอนาคตและหัวเราะด้วยความสุข บ้างก็ต่างขัดแย้งและออกแบบมุมโปรดของกันและกัน ร่างสูงกลั่นแกล้งคนรักโดยการเอาปากกาเมจิกจิ้มที่แก้มใสเมื่อเขาเถียงสู้ร่างโปร่งไม่ได้ ฝ่ามือบางตีกระหน่ำเข้าไปที่แขนแกร่งไม่ยั้งเมื่อเขาถูกคนตัวใหญ่กว่ารังแก...
"มาๆพี่เช็ดให้ ฮ่าๆ ดูสิอย่างกับคนมีไฝ" เสียงหัวเราะร่วนด้วยความขำ มือหนาเกลี่ยแก้มของคนรักเบาๆเพื่อเช็ดรอยหมึกออกจากใบหน้า
"นายน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีกนะ...รู้ตัวไหม" ดวงตาคมเปลี่ยนเป็นหวานซึ้งขึ้นเมื่อนึกถึงกิริยาของนักศึกษาหญิงเมื่อช่วงเย็น
"เทอมหน้าอาจารย์ไม่อยู่แล้ว แวะมาหาที่นี่บ้างนะครับ บทเรียนตรงไหนไม่เข้าใจก็ส่งข้อความมาถามได้"
"และข้อสำคัญ...ห้ามรักอาจารย์คนไหน นอกจากอาจารย์พิเศษคนนี้เท่านั้น" นิ้วก้อยถูกยื่นขึ้นมาเพื่อแทนคำสัญญา
รอยยิ้มละมุนของชานยอลวาดขึ้นที่กลีบปากอิ่ม ดวงตากลมโตก็ยิ้มตามไปด้วย นิ้วก้อยเรียวเล็กถูกยกขึ้นมาเกี่ยวกันไว้ ใบหน้าคมค่อยๆโน้มเข้ามาหาใบหน้าหวานใสและขบจูบแผ่วเบา ร่างสูงใช้ริมฝีปากของตนดูดดุนลิ้นเล็กไว้ ก่อนที่จะสอดเรียวลิ้นร้อนเข้าโพรงปากหวานฉ่ำ เสื้อนอนตัวบางถูกปลดกระดุมจนเผยให้เห็นเรือนร่างขาวสะอาดตา ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น มือหนาเคล้นคลึงเนินอกของคนตรงหน้า แม้จะไม่ได้ใหญ่เต็มมืออย่างหญิงสาวแต่ก็สร้างอารมณ์ความต้องการให้กับร่างสูงได้ไม่น้อย...
ริมฝีปากหนาขบเม้มและค่อยๆดูดดุน ลิ้นเรียวไล้เลียแผ่วเบาจนร่างโปร่งต้องแอ่นอกรับและเริ่มครางกระเส่า นิ้วยาวเขี่ยวนตรงปากทางของร่องรักและกดย้ำช้าๆเพื่อเปิดประตูสวรรค์ สะโพกบางส่ายร่อนเพื่อรองรับสัมผัสที่เร่าร้อนนั้น ร่างสูงลุกขึ้นยืนในขณะที่มีร่างโปร่งอยู่บนตัว แขวเรียวคล้องคอคนตัวใหญ่กว่าเมื่อรับรู้ดีว่าตอนนี้กำลังจะเตรียมรบในสนามรักอีกครั้ง
แขนแกร่งกวาดเอากระดาษแปลนบ้านแผ่นใหญ่หลายแผ่นหล่นไปกองที่พื้น โมเดลที่เพิ่งเริ่มทำถูกร่างสูงปัดให้ตกลงไปเช่นกัน ร่างโปร่งถูกอุ้มวางบนโต๊ะทำงานและแยกเรียวขาออก...
"พี่คริส เดี๋ยวงานของพี่เสียหายหมดนะ" ริมฝีปากบางร้องห้ามเมื่อเห็นงานของคนรักกระจัดกระจายอยู่ที่พื้นห้อง
"ช่างมัน เดี๋ยวค่อยทำใหม่" สิ้นเสียงพูดร่างสูงก็จัดแจงถอดเสื้อผ้าของตนกองไว้ที่พื้น กางเกงนอนตัวบางของร่างโปร่งถูกถลกออกเผยให้เห็นความขาวนวลเนียน
อาจารย์เควินนั่งคุกเข่าลงกับพื้น เขาใช้ลิ้นเรียวไล้เลียไปตามร่องรักด้านหลัง เรียวขาของร่างโปร่งถูกอ้าออกโดยอัตโนมัติเพื่อตอบสนองความต้องการของธรรมชาติ มือบางขยุ้มผมสีดำขลับด้วยความเสียวซ่าน มือหนาจับส่วนน่ารักขยับขึ้นลงเล่นจนร่างโปร่งครวญครางเสียงดัง
"อื้อ...อ้า...อย่า...อย่าทำแบบนั้นฮะ อาจารย์..."
แม้คำพูดจะร้องห้ามปรามแต่ร่างกายกลับต้องการถึงที่สุด สะโพกมนส่ายร่อนช้าๆรอรับเรียวลิ้นที่ชอนไชเข้ามา ร่างโปร่งกระตุกเร่าๆ มือหนารูดจับส่วนแข็งขืนของตนเองชักขึ้นลงช้าๆ ขนาดของมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเมื่อความต้องการพลุ่งพล่านจนเกินบรรยาย
"ชานยอลครับ พี่ทนไม่ไหวแล้ว.."
ร่างสูงหยัดกายขึ้นมาจากพื้น เรียวขาของร่างโปร่งถูกแยกออกมากขึ้น เจลหล่อลื่นถูกชโลมลงไปบนอวัยวะที่สร้างความหฤหรรษ์ ส่วนปลายถูกกดเข้ามาทีละน้อยจนสุด ไม่นานสะโพกหนาก็ออกแรงกระแทกกระทั้นเข้ามา ฝ่ามือใหญ่ดึงรั้งร่างเล็กกว่าเข้ามาหาตัวตามแรงโยก ใบหน้าหล่อเหลาขบกัดกรามแน่นเมื่อเขาเสียวซ่านถึงขีดสุด ริมฝีปากหนาดูดดุนลิ้นเล็กของคนรักไว้และเลียคางมนเล่นอย่างหยอกล้อ
แม้อากาศภายนอกจะเย็นเยียบแต่ร่างกายของทั้งสองก็ปรากฎเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดพราย ขาเรียวถูกจับขึ้นพาดบ่าและกระแทกกระทั้นเข้ามาจนสุด มือบางผลักหน้าท้องแกร่งของร่างสูงไว้เมิ่อเขารู้สึกว่าถูกล่วงล้ำเข้ามาลึกเกินไป เสียงครวญครางดังระงมทั่วห้องทำงาน เอกสารต่างๆหล่นกองทับรวมกับเสื้อผ้าของทั้งสอง
"อ่าา ..อาจารย์หลงนักเรียนคนนี้จะแย่แล้ว เด้งแรงๆสิครับเด็กดี แฮ่กๆ"
เสียงครางต่ำในลำคอ ปลุกความต้องการของชานยอลมากขึ้นเมื่อเขาถูกป้อยอ ร่างโปร่งรองรับการกระแทกกระทั้นนั้นและเด้งสวนกลับอย่างแรง ช่องทางด้านหลังตอดรัดจนคับแน่นไปหมด อวัยวะแข็งขืนของร่างสูงถูกบีบรัดจนร่างกายแทบจะแหลกละเอียด ไม่นานทั้งสองก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาจนเปรอะเปื้อนโต๊ะทำงาน กระดาษทิชชู่ด้านข้างถูกดึงมาเพื่อทำความสะอาดคราบไคลของตัณหาราคะของเขาทั้งคู่
ร่างสูงและร่างโปร่งยิ้มให้กันในขณะที่หอบเหนื่อย คืนนั้นจบลงด้วยดี ช่วงดึกบนเตียงนอนนุ่มก็เกิดกิจกรรมเริงสวาทของอาจารย์และนักศึกษาคนเดิมอีกครั้ง ทั้งสองต่างมอบความวาบหวามหยิบยื่นให้กันและกันอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
2 ปีผ่านไป.....
มหาวิทยาลัยในวันนี้ดูคนเยอะพลุกพล่านทั้งนักศึกษาและผู้ปกครอง ซุ้มดอกไม้ต่างๆถูกจัดไว้อย่างสวยงามในสนามกีฬาของมหาลัย หลายคนมุงดูและถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ด้านหน้ามีเวทีเพื่อมอบประกาศนียบัตรสำหรับผู้ที่จบการศึกษาในปีนี้ หนึ่งในนั้นมีรายชื่อของปาร์คชานยอล ร่างโปร่งสวมชุดสูทสีดำเรียบหรูดูดี หน้าอกข้างซ้ายมีช่อดอกไม้เล็กๆติดอยู่ เพื่อนฝูงหลายคนตรงเข้ามาถ่ายรูปร่วมกัน ดวงตากลมโตสอดส่ายมองหาร่างที่คุ้นเคยแต่ก็ไม่พบเขา ริมฝีปากบางยู่ลงเล็กน้อยเมื่อคนที่เขาต้องให้มาร่วมงานไม่ปรากฎตัว
วันนี้คริสมีพรีเซนต์งานกับลูกค้า เขาบอกกับร่างโปร่งไว้แล้วว่าอาจจะมาไม่ทันร่วมงาน แต่ถึงกระนั้นชานยอลก็ยังหวังที่จะได้พบเจอคนรัก เมื่อถึงการประกาศรายชื่อของนักศึกษาที่จบการศึกษาในปีนี้ นักศึกษาหลายคนทยอยเดินขึ้นไปบนเวทีขนาดใหญ่ หลังจากรับประกาศนียบัตร ร่างโปร่งก็ลงมานั่งสงบนิ่งในที่ของตนเอง....
ดอกกุหลาบสีขาวช่อโตถูกยื่นเข้ามาตรงหน้าของร่างโปร่ง ใบหน้าหวานใสงุนงง เขาเหลือบขึ้นมองเจ้าของช่อดอกไม้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ทั้งสองยิ้มละมุนให้กัน นักศึกษารอบข้างเดินตรงเข้ามาทักทายอาจารย์พิเศษที่คุ้นเคย ความหล่อดูดีของอาจารย์เควินยังคงเดิมแม้จะผ่านไป 2 ปีแล้ว ใบหน้าคมสวมใส่แว่นตากันแดดสีดำ เสื้อเชิ๊ตสีขาวสะอาดตาช่วยขับให้ผิวของเขาดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้น
"อาจารย์เควินคะ วันนี้อาจารย์มาแสดงความยินดีกับนักศึกษาจบใหม่ใช่ไหมคะ" นักศึกษาหลายคนตรงเข้าเกาะแขนเขาเขย่าเล่นด้วยความดีใจ
"อ่า..ใช่ครับ แล้ววันนี้พี่ก็มาแสดงความยินดีกับแฟนด้วย" ร่างสูงยกยิ้มก่อนที่จะเหลือบมองร่างโปร่งที่แกล้งหลบตาไปทางอื่น
"หื้ม แฟน! อาจารย์มีแฟนแล้วเหรอคะ!" นักศึกษากลุ่มใหญ่มีท่าทีตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
มือหนาคว้าข้อมือบางฉุดรั้งขึ้นมาให้ยืนขนาบข้าง เขายกยิ้มมุมปากพร้อมแนะนำด้วยเสียงเรียบเฉย
"ปาร์คชานยอลเป็นแฟนอาจารย์เองครับ" ร่างสูงเอ่ยด้วยความภาคภูมิใจ ดวงตาคมเหลือบมองร่างโปร่งที่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อคริสเปิดเผยฐานะที่แท้จริง
กลุ่มเพื่อนต่างโห่ร้องด้วยความตกใจ บ้างก็ดีใจกับสิ่งที่ได้ยิน ใบหน้าคมแอบอมยิ้มละมุน ใบหน้าหวานใสขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอายที่ถูกเพื่อนๆส่งเสียงหยอกล้อ
เรื่องราวความวุ่นวายของตัวเครื่องโทรศัพท์ที่สลับกันของทั้งคู่จบลงด้วยการเป็นคู่รัก คริสยังคงทำงานประจำออกแบบภายในและตกแต่งบ้านให้กับลูกค้าดังเดิม หลังจากชานยอลจบการศึกษาเขาก็เลือกทำงานในสาขาที่ตนเองเรียนจบมา ทั้งสองคบหาดูใจกันอยู่หลายปีจึงตัดสินใจสร้างบ้านของตนเองด้วยฝีมือการวาดแปลนบ้านของร่างสูง ไม่นานชานยอลก็ย้ายไปอยู่ร่วมกับคริสด้วยความสุข...
.....จบบริบูรณ์
รบกวนติดแทคฟิค เราจะตามส่อง ขอบคุณนะ...
"นายชอบถ่ายรูปเซลฟี่ไว้ในโทรศัพท์เหรอ" ร่างสูงชะโงกใบหน้าเข้าไปหาร่างโปร่งใกล้ๆ
"อืม ก็ฉันชอบถ่ายรูป" นิ้วเรียวเลื่อนภาพในแกลลอรี่ดูไปเรื่อยเปื่อย
"เคยมีรูปแฟนในโทรศัพท์มั่งหรือยัง หืม?" เสียงเข้มเอ่ยถาม ดวงตาคมแสร้งจ้องลงไปที่ดวงตากลมโตใสซื่อ
"ฉัน...ไม่เคยมีแฟน" น้ำเสียงแผ่วเบาลงเหมือนน้อยใจในโชคชะตาของตนเอง ร่างโปร่งมักจะเหงาและโหยหาความรักอยู่ร่ำไป
หลังจากได้ยินคำตอบจากร่างโปร่ง มือหนารีบแย่งโทรศัพท์ Samsung S5 ของชานยอลมากดเมนูกล้องถ่ายภาพ เขาถ่ายรูปตัวเองด้วยความว่องไว ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีกวนๆ ดวงตาดุดันเปลี่ยนเป็นสดใสเมื่อจับจ้องเลนส์กล้อง ภาพเซลฟี่ของผู้ชายที่หล่อเหลาราวเทพบุตรถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์ของคนรัก
"นี่ไง มีรูปแฟนในโทรศัพท์นายละ" ร่างสูงหยิบโทรศัพท์มาหยอกล้อตรงหน้าร่างโปร่งพร้อมเสียงหัวเราะ
"ส่วนนี่ก็ภาพถ่ายคู่กับแฟนนะครับ" แขนยาวยืดออกไปจนสุด เลนส์กล้องจับมาที่เขาทั้งสองที่กำลังนั่งข้างกัน ปลายจมูกโด่งแอบแตะแก้มใสนวลเนียนของร่างโปร่งและกดชัตเตอร์
ภาพหน้าจอในโทรศัพท์มือถือของชานยอล ปรากฎเป็นรูปหนุ่มน้อยหน้าตาดีสองคน คนหนึ่งหน้าหวานใสคล้ายหญิงสาวกำลังดวงตาเบิกโตด้วยความตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัวที่ถูกถ่ายภาพ ส่วนอีกคนกำลังใช้ปลายจมูกโด่งหอมแก้มคนด้านข้างและยิ้มละมัยด้วยความสุขใจ
คริสนั่งหัวเราะชอบใจเมื่อกลั่นแกล้งคนรักให้ตกใจได้ เขาเองไม่รับรู้เลยว่าการกระทำที่อบอุ่นใจนี้ ยิ่งสร้างความผูกพันในหัวใจของชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างโปร่งยิ้มอายเมื่อถูกกระเซ้าหยอกเย้า ร่างสูงเองก็ยังคงนั่งขำกับสีแก้มเปล่งปลั่งของคนรักที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆเพราะความเขิน...
เรื่องราวของทั้งสองคงจะดำเนินไปด้วยดี หากไม่มีร่างบางของใครคนหนึ่งหยุดยืนดูพฤติกรรมของทั้งคู่อยู่เงียบๆในโบกี้ถัดไป ริมฝีปากบางแย้มยิ้มเมื่อนึกแผนการณ์บางอย่างออก เพราะเหตุนี้นี่เองที่ทำให้อาจารย์เควินตีตัวออกห่างและไม่ยอมตอบตกลงกับนักศึกษาผู้หญิงคนไหนในมหาวิทยาลัย...
ลียุนฮีคือหนึ่งในนักศึกษาที่ใฝ่ฝันในตัวของคริส ตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้ามาสอนวันแรกเธอก็มักจะจับจ้องไปที่เขาเพียงคนเดียว แม้เธอจะมีผู้ชายเข้ามาติดพันหลายคนแต่ก็ไม่มีคนไหนที่ถูกใจเธอเท่าอาจารย์เควิน ทุกอย่างที่ถูกหลอมรวมเป็นคริสคือสิ่งที่เพอร์เฟคที่สุดในสายตาของเธอ...ใบหน้าสวยกำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อหัวค่ำที่เธอเข้ามาหาเขาในห้องพักอาจารย์แต่ก็ไม่พบ อาจจะเป็นไปได้ที่เขานัดแนะกับชานยอลไว้ก่อนแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นมาเยือน ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องเรียนพร้อมอุปกรณ์การเรียนการสอนอย่างเคย...เขามักจะมีเทคนิคการอธิบายข้อมูลในบทเรียนที่ไม่เหมือนใคร อาจารย์เควินเดินผ่านโต๊ะทุกโต๊ะเพื่อสำรวจความตั้งใจในการเรียนของนักศึกษา เมื่อเขาก้าวเดินเข้าไปใกล้กับโต๊ะของลียุนฮี เธอก็แสร้งทำของตกและก้มลงมาตรงหน้าเขา
หน้าอกอวบอิ่มถูกเปิดเผยเมื่อกระดุมนักศึกษาถูกปลดลงมามากกว่าปกติ ใบหน้าสวยใสก้มลงเก็บของและเหลือบมองเป้ากางเกงของอาจารย์พิเศษ ดวงตากลมซุกซนแสร้งมองเพื่อให้ร่างสูงรู้ตัว...
"จะหยิบปากกาขึ้นมาได้หรือยังครับ ให้อาจารย์หยิบให้ไหม" คริสเป็นคนฉลาดพอที่จะดูออกว่านักศึกษาคนนี้คิดอย่างไรกับเขา ผู้หญิงที่ทำตัวไร้ค่าไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนาที่จะครอบครองแบบคู่รัก หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงไม่ปฎิเสธ เมื่อลูกแมวตัวน้อยออดอ้อนคลอเคลียและยินยอมให้เสืออย่างเขาจัดการ
"อาจารย์เควิน เย็นนี่ว่างไหมคะ พอดีมีหัวข้อบางอย่างที่ฉันยังไม่เข้าใจ" เสียงหวานเอ่ยทัก เธอเล่นหูเล่นตาแพรวพราวและคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าเขาเพราะบังเอิญเห็นคริสและชานยอลเมื่อวาน
"วันนี้ผม..."
"มีธุระกับนักศึกษาหนุ่มหน้าตาน่ารักคนนั้นหรือเปล่านะ คิก~" แสร้งขัดคอขึ้นมากลางคัน ร่างสูงชะงักงันเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขากำลังกังวลใจหากมีคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ลับๆของอาจารย์พิเศษและนักศึกษา ความเดือดร้อนอาจจะเกิดขึ้นกับชานยอลเพราะเขายังอยู่ในฐานะนักศึกษา คนรักของเขาอาจจะถูกไล่ออก คริสนิ่งอึ้งไปสักพักและใช้สมองอย่างหนัก ร่างสูงตัดสินใจเอ่ยตอบกับเธอ
"6 โมงเย็นรอผมในห้องพักอาจารย์ เสร็จธุระแล้วผมจะไป..."
เวลาล่วงเลยไปเป็นชั่วโมง ไม่นานนักวิชาการพัฒนาบุคลิกภาพก็สิ้นสุดชั่วโมงการสอน ร่างสูงยืนจัดชีทเอกสารตรงโต๊ะหน้าห้อง นักศึกษาในห้องเรียนต่างเดินออกไปหมดแล้ว ร่างบางของลียุนฮีเดินคล้อยหลังคนสุดท้าย มือบางลูบไล้แขนเสื้อสีขาวเล่นด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำ
"อย่าให้รอนานนะคะอาจารย์" ริมฝีปากแย้มยิ้มน้อยๆ เธอไม่รู้เลยว่าได้นำพาความหนักใจอันใหญ่หลวงมาให้กับอาจารย์สอนพิเศษคนนี้มากมายขนาดไหน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ห้องพักอาจารย์ในช่วงเวลา 6 โมงเย็นค่อนข้างเงียบสงบ เนื่องจากวันนี้มีนักศึกษาที่เข้าเรียนช่วงเช้าเยอะมากกว่าช่วงบ่าย ร่างบางของหญิงสาวนั่งหย่อนกายลงที่เก้าอี้ไม้ข้างโต๊ะอาจารย์เควิน ผิวขาวเนียนสะท้อนแสงไฟนีออนภายในห้องพัก ผมสีดำขลับเหยียดตรงยาวจนถึงกลางหลัง หน้าตาสะสวยจิ้มลิ้มของเธอเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆในมหาวิทยาลัยหลายคน มีเพียงคริสเท่านั้นที่มักจะเย็นชาใส่เธอเสมอ ร่างสูงตัดสินใจส่งข้อความบอกคนรักที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นที่ร้านกาแฟว่า เขาจะตรงไปรับที่ร้านโดริโอ้แต่อาจจะช้ากว่าปกติเนื่องจากติดธุระ ขายาวก้าวเข้ามาที่ห้องพักอาจารย์ด้วยความเร่งรีบ เมื่อเห็นร่างของหญิงสาว เขาก็นั่งลงตรงโต๊ะประจำของตนเองด้วยท่าทีเรียบเฉย
"ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามผมมาครับ" หนังสือถูกโยนมาตรงหน้าของเธอด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก
"อาจารย์ไม่ชอบผู้หญิงเหรอคะ" ใบหน้าสวยใสขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ เธอค่อนข้างเสียความมั่นใจเมื่อถูกผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟคตรงหน้าปฎิเสธ
"ชอบครับ แต่....ผมก็เลือก" ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าขาวนวลนิ่งงัน แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นดุดันทีละน้อย
"อีกอย่าง ตอนนี้...ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว"
"คนรักของอาจารย์คือนักศึกษาชายท่าทางอ้อนแอ้นคนนั้นเหรอคะ จะเป็นยังไงนะถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย" นิ้วเรียวยาวของหญิงสาวเกลี่ยปลายคางที่มีไรหนวดขึ้นรำไรเล่น เธอพิศมัยเขายิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้
"เธอทำตัวไม่มีค่าเลย" มือหนาผลักมือเล็กออกจากใบหน้าของตนเอง ร่างสูงตั้งท่าจะเดินหนีออกไปนอกห้อง
ร่างบางระหงษ์เคืองแค้นที่ถูกปฎิเสธอย่างไม่ใยดี เธอปลดกระดุมเสื้อจนเห็นเนินอกอวบอิ่ม ริมฝีปากบางร้องเรียกให้คนช่วยเหลือด้วยแผนการณ์ที่ร้ายกาจ คริสตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารีบใช้มือหนาปิดปากของหล่อนและผลักร่างเล็กเข้าชิดกำแพง
"นี่เธอทำบ้าอะไร ต้องการอะไรกันแน่!" เขาสบถเสียงดังด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"ต้องการอาจารย์ไงคะ" แขนเรียวยกขึ้นโอบกอดลำคอแกร่ง หน้าอกของเธอเบียดชิดกับแผงอกเขาจนแทบจะสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจ
ขาขาวนวลเนียนยกชันขึ้นหนึ่งข้างและเริ่มใช้หน้าขาลูบไล้เพื่อปลุกอารมณ์ความต้องการของร่างสูง เขาหลับตานิ่งและข่มจิตใจให้สงบ อาจารย์เควินเองก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่สามารถอดทนต่อสิ่งยั่วยุตรงหน้าได้ ริมฝีปากบางขบปลายคางของร่างสูงเล่นเบาๆ ลิ้นเล็กไล้เลียกรอบครางได้รูปและค่อยๆเปลี่ยนตำแหน่ง หล่อนสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอาจารย์ที่หล่อเหลาราวเทพบุตร ร่างสูงพรูลมหายใจออกมาช้าๆและเริ่มลูบไล้ขาขาวเนียนของหญิงสาว ใบหน้าคมซุกไซร้ตามซอกคอหอมละมุนและขบกัดแผ่วเบา...
มือบางคว้าจับมือหนาให้เลื่อนตำแหน่งมาสัมผัสที่เนินอกของตน เสียงครางอื้ออึงในลำคอเบาๆบ่งบอกว่าทั้งสองเริ่มมีอารมณ์ร่วมกัน ร่างสูงเคล้นคลึงเนินอกที่อวบอิ่มนั้นเล่นอย่างมันส์มือ เขาก้มลงใช้ปลายจมูกโด่งซุกไซร้และเริ่มเลียเนินอกนั้นอย่างละมุนละมัย มือหนาบีบคลึงเนินอกในขณะที่อีกมือหนึ่งก็เริ่มล้วงเข้าไปใต้กระโปรงสีดำตัวสั้น
"แบบนี้เหรอครับที่ต้องการ..." เสียงเข้มกระซิบที่ข้างหูหญิงสาว
"อื้อ.." เธอพยักหน้าครางตอบคำถามของเขาในลำคอ
ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวแดงขึ้นด้วยความเสียวซ่าน แขนแกร่งอุ้มช้อนร่างเล็กเดินตรงเข้าไปในตู้เก็บเอกสารขนาดใหญ่ สถานที่เดิมที่เขาและชานยอลเล่นรักกันครั้งนั้น...
"อาจารย์ชอบความตื่นเต้นน่ะครับ" ยิ้มละมุนวาดขึ้นที่มุมปากขณะที่วางร่างบางลงที่พื้น
มือหนาปลดเนคไทที่คอเสื้อออกมา เขาใช้เนคไทสีดำเข้มปิดเปลือกตาคู่สวยและโน้มใบหน้าเข้าใกล้เธอ..
"แบบนี้เร้าใจที่สุดเลยครับคนสวย" ร่างบางถูกพลิกให้นอนคว่ำช้าๆ...
"ขออาจารย์ถอดเสื้อผ้าก่อนนะ".. เขาถ่วงเวลาสักพักและเริ่มปลดกระดุมเสื้อของตนเอง
หลังจากแสร้งหลอกให้หญิงสาวตายใจ..ร่างสูงก็ผลักประตูเอกสารออกและค่อยๆหลบออกมาด้านหน้าตู้ "กึก"... เสียงกุญแจล็อคหน้าตู้ดังขึ้นจนเธอได้สติ
"นอนรอภารโรงของมหาลัยในห้องนี้ก่อนนะลียุนฮี สกปรกอย่างคุณมันไม่ใช่สไตล์ผม" ร่างสูงตะโกนก่อนหัวเราะขำ รอยยิ้มร้ายถูกวาดขึ้นที่มุมปากด้วยความสะใจ
เสียงหวีดร้องด่าทอโวยวายดังออกมาจากในตู้เก็บเอกสาร แม่กุญแจถูกฝากไว้กับภารโรงที่กำลังทำความสะอาดอาคารเรียนไม่ไกลจากห้องพักอาจารย์นัก เรื่องของยุนฮีไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องใส่ใจว่าจะออกมาจากตู้เก็บเอกสารในสภาพไหน เพราะร่างสูงได้อธิบายเรื่องทั้งหมดให้ภารโรงฟังแล้วว่า ลียุนฮีต้องการใช้ร่างกายเพื่อแลกกับเกรดของเธอ...
ความกวนประสาทและความชาญฉลาดของเขายังคงเดิม ร่างสูงคิดว่าการปฎิเสธไปตามตรงคงไม่ได้ผลกับคนประเภทนี้ อย่างน้อยเขาควรต้องเล่นไปตามเกมส์เพื่อให้เหยื่อตายใจและแก้แค้นโดยการตลบหลังอย่างเจ็บแสบ...
.
.
.
.
.
.
หน้าร้านกาแฟโดรีโอ้ซึ่งเป็นสถานที่ทำงานของคนรัก อาจารย์เควินตัดสินใจยืนรอร่างโปร่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ร่มในมือหนากระชับแน่นขึ้นเมื่อสายฝนกำลังโปรยปรายลงมาพรำๆ ปาร์คชานยอลรีบกุลีกุจอเมื่อเห็นคนที่คุ้นเคยกำลังยืนรอเขาอยู่ไม่ห่างกันนัก มือบางกวักเรียกคนตัวสูงกว่าเข้ามาในร้าน แต่ใบหน้าคมก็ส่ายช้าๆพร้อมรอยยิ้ม
"ทำไมไม่เข้ามาล่ะ" ร่างโปร่งเอ่ยถามคนรักขณะที่กำลังเก็บสัมภาระลงกระเป๋า
"ไม่อยากรบกวนเวลางานของนาย เดี๋ยวจะไม่มีสมาธิ" มือหนาขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนเล่นช้าๆด้วยความเอ็นดู
"ชานยอล...จบเทอมนี้พี่จะลาออกนะครับ" น้ำเสียงจริงจังทำให้ร่างโปร่งใจหาย ใบหน้าหวานใสตกตะลึงกับคำพูดของคนรักที่เดินอยู่เคียงข้าง
"อาจารย์จะลาออกทำไมฮะ" มือบางเขย่าแขนแกร่งเรียกเขาเบาๆอย่างต้องการคำตอบ
"พี่ไม่อยากให้เราเดือดร้อน อาจารย์กับลูกศิษย์ของตัวเองกำลังแอบคบกันในสถานศึกษา หากใครรู้เข้ามันจะไม่ดีนะครับ" นิ้วยาวเคาะที่หน้าผากขาวเนียนหลายครั้ง การกระทำที่อบอุ่นของคริสกำลังทำให้ชานยอลรู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆจนไม่อยากห่างเขาไปไหน
"นายยังเรียนอยู่ที่นี่ พี่มีงานประจำของตัวเอง การมาเป็นอาจารย์ฝึกสอนคืองานพิเศษที่พี่ต้องการหาประสบการณ์เพิ่มเติม" ใบหน้าคมแย้มยิ้ม แม้อายุของเขาจะมากกว่าชานยอลไม่กี่ปี แต่ความคิดความอ่านของเขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก เขาเพียงแต่ยอมเผยบางมุมที่ดูทะเล้น กวนประสาทให้คนรักได้เห็นเท่านั้น
"พี่ไม่ได้เป็นอาจารย์ที่มหาลัยนี้แต่เราก็ยังคบกันได้นะครับ" แขนแกร่งโอบเอวบางเข้ามาประชิดร่างมากขึ้น ทั้งสองเดินไปตามถนนที่เงียบสงบและตรงไปยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน
ใบหน้าหวานใสดูเศร้าหมองลงเล็กน้อย อีกไม่กี่เดือนก็จะจบเทอมนี้ หากคริสไม่อยู่ที่นี่เขาคงเหงามาก ร่างสูงรู้ดีว่าตอนนี้ชานยอลคงกำลังไม่สบายใจ เสียงเข้มแสร้งชวนคุยกับคนรักไปตลอดทางเพื่อไม่ให้เขาหวั่นใจไปมากกว่านี้
.
.
.
.
.
.
สถานีต่อไปฮงแด...next station Hongdae...
"เคยไปนอนค้างบ้านใครไหม" เสียงทุ้มเปรยถามคนข้างกายทีนิ่งเงียบคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
"เคยไปนอนค้างบ้านเพื่อน" ดวงตากลมใสซื่อจับจ้องใบหน้าคม
"อยากไปนอนค้างบ้านแฟนไหม สถานีหน้าเป็นสถานีแถวบ้านพี่" รอยยิ้มละมุนวาดขึ้นที่มุมปาก เขาเพียงแค่ต้องการสร้างความสนิทใจให้กับชานยอล อย่างน้อยหากทั้งสองคบกันก็น่าจะรู้จักที่อยู่กันบ้าง
"จะไปนอนได้ยังไง ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเลย"
"อยู่บ้านพี่ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าก็ได้ครับ" เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของร่างสูง ทำให้ร่างโปร่งตีที่แขนเขาหลายครั้งเพื่อแก้เก้อ
เมื่อเสียงประกาศเตือนถึงสถานีต่อไป ร่างสูงไม่รอช้า เขาคว้าแขนบางเดินออกจากประตูรถไฟฟ้า ทั้งสองเดินไปตามทาง ฝ่ามือหนาเกาะกุมมือบางเพื่อให้ความอบอุ่น ลมหนาวพัดเอื่อยๆผ่านร่างของคนทั้งสอง ขายาวเร่งฝีเท้าให้เร็วมากยิ่งขึ้นเนื่องจากห่วงใยคนรักที่ตัวเล็กกว่าจะไม่สบาย
บ้านขนาดกลางที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับชานยอล ไม่เสียทีที่ร่างสูงเป็นถึงนักออกแบบตกแต่งภายใน เฟอร์นิเจอร์ต่างๆล้วนบ่งบอกสไตล์ความเป็นส่วนตัวของเขา สีสันเน้นโทนขาวดำที่คริสชอบ ทั้งหมดบ่งบอกถึงความเรียบหรู ดูดี โต๊ะเขียนหนังสือขนาดใหญ่ถูกวางไว้มุมบ้าน ชั้นวางหนังสือถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ร่างสูงเป็นคนชอบอ่านหนังสือและใฝ่หาความรู้เพิ่มเติม ส่วนหนึ่งเพื่อนำมาประยุกต์สอนกับนักศึกษาในมหาวิทยาลัย
"ทานอะไรก่อนไหมชานยอล" ร่างสูงเดินตรงเข้าไปยังห้องครัว เขาเปิดตู้เย็นเพื่อหาอาหารสดว่ามีอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง
"มีผัก แล้วก็เนื้อสดอยู่แค่นี้ ทำอาหารให้พี่ทานหน่อยนะ" ส่วนประกอบของอาหารมื้อค่ำถูกนำมากองไว้อย่างลวกๆ
"หลอกผมมาทำอาหารให้ทานใช่ไหมเนี่ย" ร่างโปร่งเดินตรงเข้าไปหยิบผักสดที่ถูกแช่จนเหี่ยวและอาหารแห้งอย่างอื่นดูว่ามีอะไรที่พอจะทำทานได้บ้าง
"อือ หลอกนายมาทำอาหาร ทำเสร็จจะได้ทานทั้งอาหารแล้วก็นายพร้อมกันเลย" คริสเดินหัวเราะออกไปจากห้องครัวโดยมีเสียงสบถอยู่ด้านหลัง
ผักต้นเล็กต้นน้อยถูกขว้างเข้าไปที่ร่างสูง ร่างโปร่งเขินอายแต่ก็นึกโมโหที่ในสมองของคนรักมีแต่เรื่องอย่างว่า แม้เรื่องนั้นจะเป็นครั้งแรกของเขา แต่เขาก็ยอมรับว่าคริสทำมันออกมาได้ประทับใจทุกครั้ง
ในขณะที่ร่างโปร่งกำลังขะมักเขม้นกับการทำอาหาร ร่างสูงก็เดินลงมาจากห้องนอนชั้นบน เขาสวมใส่เสื้อยืดและกางเกงขายาวสีขาวดูสะอาดตา เส้นผมเปียกหมาดเนื่องจากการสระด้วยแชมพูมีกลิ่นหอม ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกพาดไว้ตรงไหล่กว้าง มือหนาขยี้ศรีษะตนเองเบาๆเพื่อระบายหยดน้ำที่เกาะตามเส้นผม ใบหน้าหล่อเหลาจับจ้องคนรักพร้อมรอยยิ้ม
"ทำอาหารเสร็จหรือยังครับ" ร่างสูงเดินเข้ามาโอบกอดร่างโปร่งจากทางด้านหลัง จมูกโด่งเป็นสันสูดดมกลิ่นหอมบริเวณซอกคอขาวเนียน
"อย่าเพิ่งโดนตัวผมสิ มีแต่เหงื่อเต็มตัว อาจารย์อาบน้ำแล้วนะฮะ" หดคอหนีปลายจมูกและเบี่ยงตัวหลบเพราะเกรงว่าคนรักจะเลอะเทอะไปด้วย
"นายหอมทั้งตัวอยู่แล้ว..." ดวงตาคมหลับพริ้ม ริมฝีปากหนาแสร้งจูบไล้ตามแก้มเนียน เขาหยอกล้อร่างโปร่งนั้นเล่นอย่างเคย
"ทานข้าวก่อนฮะ" มือบางผลักร่างที่กำลังนัวเนียให้ออกห่างจากตัว เขาหยิบหม้อใบเล็กที่มีน้ำซุปเดือดปุดๆมาวางคั่นไว้เพื่อจงใจแกล้งอาจารย์เควินตัวแสบ
อาหารมื้อค่ำ 2-3 อย่างถูกจัดแต่งบนโต๊ะขนาดใหญ่ ซุปกิมจิกลิ่นหอมฟุ้ง ไข่หวานม้วนสีสันสดใสหน้าตาน่ารักด้วยฝีมือของชานยอล ร่างโปร่งชอบทำอาหารและมักทำออกมาได้ดี ผิดกับร่างสูงที่ไม่มีความปราณีตเรื่องการเข้าครัวเลยสักนิด ทั้งสองนั่งทานอาหารหยอกล้อกันด้วยความสุข รอยยิ้มเริ่มปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวานใสเมื่อถูกคนรักเอาใจ เขาลืมเรื่องที่คริสจะลาออกจากตำแหน่งอาจารย์พิเศษไปได้ชั่วขณะ แม้ทั้งสองอาจจะไม่ได้พบเจอกันทุกวัน แต่ร่างสูงก็พยายามสร้างความมั่นใจว่าเขาจะไม่ทอดทิ้งนักศึกษาคนนี้
หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงเดินตรงไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ กระดาษที่ออกแบบแปลนบ้านของลูกค้าถูกวางกองไว้บนโต๊ะ แว่นสายตาทรงวัยรุ่นถูกหยิบขึ้นมาสวมใส่เพื่อเพ่งมองข้อความ มือหนาคลี่เอกสารต่างๆบนโต๊ะเพื่อดูรายละเอียดความต้องการของลูกค้าคนพิเศษ...
ร่างโปร่งขอตัวไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นบนโดยทิ้งให้ร่างสูงนั่งทำงานเงียบๆตามลำพัง กว่าชั่วโมงที่ร่างสูงลงมือขีดเขียนแบบแปลนลงบนกระดาษ เวลาทำงานเขามักจะตั้งใจมากจนลืมสิ่งรอบตัวไปชั่วขณะ โมเดลชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เพิ่งเริ่มสร้างของลูกค้าอีกเจ้าถูกวางไว้ข้างๆกัน ดินสอสีดำถูกนิ้วยาวควงเล่นเมื่อใช้สมองครุ่นคิด ร่างสูงเคาะนิ้วลงบนโต๊ะตามจังหวะของเพลงที่เปิดคลอเบาๆ
"พี่ดูเครียดจัง.." ร่างโปร่งเดินมาช้าๆด้านหลัง มือบางถือแก้วนมอุ่นๆสีขาวมาเพื่อให้เขาดื่มก่อนนอน
"เวลาทำงานพี่จริงจังน่ะครับ" รอยยิ้มบางวาดขึ้นที่มุมปาก ร่างสูงหยุดทำงานตรงหน้าเพื่อรับแก้วนมอุ่นๆมาจากคนรัก
"แฟนผมเก่งจัง วาดแปลนบ้าน ออกแบบได้ถึงขนาดนี้" ร่างโปร่งหยิบกระดาษแผ่นใหญ่ขึ้นมาคลี่ดู รูปทรงของบ้านและการออกแบบที่ดูสวยงาม คริสดูเครียดยามที่เขาจริงจังกับงานที่เขารัก
"บ้านหลังนี้พี่ก็ออกแบบเองนะครับ" ดวงตาคมสอดส่ายมองรอบๆบริเวณบ้านของตนเองที่ดูอบอุ่นและน่าอยู่
"เราชอบแบบไหน เผื่อพี่จะออกแบบบ้านของเราในอนาคต" มือหนารั้งข้อมือบางดึงเข้าหาตัว เขาโอบเอวร่างคนตัวเล็กกว่าที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนตัก
กระดาษหลายแผ่นในมือถูกเลือกดู ดวงตากลมเหลือบมองรูปแบบบ้านหลายๆภาพและจิ้มนิ้วลงไป
"ผมชอบแบบบ้านหลังนี้"
"มุมห้องนั่งเล่นนี้ของผมส่วนมุมนี้ของพี่" ดวงตากลมโตใสซื่อเป็นประกาย ทั้งสองพูดคุยกันถึงแบบบ้านในอนาคตและหัวเราะด้วยความสุข บ้างก็ต่างขัดแย้งและออกแบบมุมโปรดของกันและกัน ร่างสูงกลั่นแกล้งคนรักโดยการเอาปากกาเมจิกจิ้มที่แก้มใสเมื่อเขาเถียงสู้ร่างโปร่งไม่ได้ ฝ่ามือบางตีกระหน่ำเข้าไปที่แขนแกร่งไม่ยั้งเมื่อเขาถูกคนตัวใหญ่กว่ารังแก...
"มาๆพี่เช็ดให้ ฮ่าๆ ดูสิอย่างกับคนมีไฝ" เสียงหัวเราะร่วนด้วยความขำ มือหนาเกลี่ยแก้มของคนรักเบาๆเพื่อเช็ดรอยหมึกออกจากใบหน้า
"นายน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีกนะ...รู้ตัวไหม" ดวงตาคมเปลี่ยนเป็นหวานซึ้งขึ้นเมื่อนึกถึงกิริยาของนักศึกษาหญิงเมื่อช่วงเย็น
"เทอมหน้าอาจารย์ไม่อยู่แล้ว แวะมาหาที่นี่บ้างนะครับ บทเรียนตรงไหนไม่เข้าใจก็ส่งข้อความมาถามได้"
"และข้อสำคัญ...ห้ามรักอาจารย์คนไหน นอกจากอาจารย์พิเศษคนนี้เท่านั้น" นิ้วก้อยถูกยื่นขึ้นมาเพื่อแทนคำสัญญา
รอยยิ้มละมุนของชานยอลวาดขึ้นที่กลีบปากอิ่ม ดวงตากลมโตก็ยิ้มตามไปด้วย นิ้วก้อยเรียวเล็กถูกยกขึ้นมาเกี่ยวกันไว้ ใบหน้าคมค่อยๆโน้มเข้ามาหาใบหน้าหวานใสและขบจูบแผ่วเบา ร่างสูงใช้ริมฝีปากของตนดูดดุนลิ้นเล็กไว้ ก่อนที่จะสอดเรียวลิ้นร้อนเข้าโพรงปากหวานฉ่ำ เสื้อนอนตัวบางถูกปลดกระดุมจนเผยให้เห็นเรือนร่างขาวสะอาดตา ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น มือหนาเคล้นคลึงเนินอกของคนตรงหน้า แม้จะไม่ได้ใหญ่เต็มมืออย่างหญิงสาวแต่ก็สร้างอารมณ์ความต้องการให้กับร่างสูงได้ไม่น้อย...
ริมฝีปากหนาขบเม้มและค่อยๆดูดดุน ลิ้นเรียวไล้เลียแผ่วเบาจนร่างโปร่งต้องแอ่นอกรับและเริ่มครางกระเส่า นิ้วยาวเขี่ยวนตรงปากทางของร่องรักและกดย้ำช้าๆเพื่อเปิดประตูสวรรค์ สะโพกบางส่ายร่อนเพื่อรองรับสัมผัสที่เร่าร้อนนั้น ร่างสูงลุกขึ้นยืนในขณะที่มีร่างโปร่งอยู่บนตัว แขวเรียวคล้องคอคนตัวใหญ่กว่าเมื่อรับรู้ดีว่าตอนนี้กำลังจะเตรียมรบในสนามรักอีกครั้ง
แขนแกร่งกวาดเอากระดาษแปลนบ้านแผ่นใหญ่หลายแผ่นหล่นไปกองที่พื้น โมเดลที่เพิ่งเริ่มทำถูกร่างสูงปัดให้ตกลงไปเช่นกัน ร่างโปร่งถูกอุ้มวางบนโต๊ะทำงานและแยกเรียวขาออก...
"พี่คริส เดี๋ยวงานของพี่เสียหายหมดนะ" ริมฝีปากบางร้องห้ามเมื่อเห็นงานของคนรักกระจัดกระจายอยู่ที่พื้นห้อง
"ช่างมัน เดี๋ยวค่อยทำใหม่" สิ้นเสียงพูดร่างสูงก็จัดแจงถอดเสื้อผ้าของตนกองไว้ที่พื้น กางเกงนอนตัวบางของร่างโปร่งถูกถลกออกเผยให้เห็นความขาวนวลเนียน
อาจารย์เควินนั่งคุกเข่าลงกับพื้น เขาใช้ลิ้นเรียวไล้เลียไปตามร่องรักด้านหลัง เรียวขาของร่างโปร่งถูกอ้าออกโดยอัตโนมัติเพื่อตอบสนองความต้องการของธรรมชาติ มือบางขยุ้มผมสีดำขลับด้วยความเสียวซ่าน มือหนาจับส่วนน่ารักขยับขึ้นลงเล่นจนร่างโปร่งครวญครางเสียงดัง
"อื้อ...อ้า...อย่า...อย่าทำแบบนั้นฮะ อาจารย์..."
แม้คำพูดจะร้องห้ามปรามแต่ร่างกายกลับต้องการถึงที่สุด สะโพกมนส่ายร่อนช้าๆรอรับเรียวลิ้นที่ชอนไชเข้ามา ร่างโปร่งกระตุกเร่าๆ มือหนารูดจับส่วนแข็งขืนของตนเองชักขึ้นลงช้าๆ ขนาดของมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเมื่อความต้องการพลุ่งพล่านจนเกินบรรยาย
"ชานยอลครับ พี่ทนไม่ไหวแล้ว.."
ร่างสูงหยัดกายขึ้นมาจากพื้น เรียวขาของร่างโปร่งถูกแยกออกมากขึ้น เจลหล่อลื่นถูกชโลมลงไปบนอวัยวะที่สร้างความหฤหรรษ์ ส่วนปลายถูกกดเข้ามาทีละน้อยจนสุด ไม่นานสะโพกหนาก็ออกแรงกระแทกกระทั้นเข้ามา ฝ่ามือใหญ่ดึงรั้งร่างเล็กกว่าเข้ามาหาตัวตามแรงโยก ใบหน้าหล่อเหลาขบกัดกรามแน่นเมื่อเขาเสียวซ่านถึงขีดสุด ริมฝีปากหนาดูดดุนลิ้นเล็กของคนรักไว้และเลียคางมนเล่นอย่างหยอกล้อ
แม้อากาศภายนอกจะเย็นเยียบแต่ร่างกายของทั้งสองก็ปรากฎเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดพราย ขาเรียวถูกจับขึ้นพาดบ่าและกระแทกกระทั้นเข้ามาจนสุด มือบางผลักหน้าท้องแกร่งของร่างสูงไว้เมิ่อเขารู้สึกว่าถูกล่วงล้ำเข้ามาลึกเกินไป เสียงครวญครางดังระงมทั่วห้องทำงาน เอกสารต่างๆหล่นกองทับรวมกับเสื้อผ้าของทั้งสอง
"อ่าา ..อาจารย์หลงนักเรียนคนนี้จะแย่แล้ว เด้งแรงๆสิครับเด็กดี แฮ่กๆ"
เสียงครางต่ำในลำคอ ปลุกความต้องการของชานยอลมากขึ้นเมื่อเขาถูกป้อยอ ร่างโปร่งรองรับการกระแทกกระทั้นนั้นและเด้งสวนกลับอย่างแรง ช่องทางด้านหลังตอดรัดจนคับแน่นไปหมด อวัยวะแข็งขืนของร่างสูงถูกบีบรัดจนร่างกายแทบจะแหลกละเอียด ไม่นานทั้งสองก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาจนเปรอะเปื้อนโต๊ะทำงาน กระดาษทิชชู่ด้านข้างถูกดึงมาเพื่อทำความสะอาดคราบไคลของตัณหาราคะของเขาทั้งคู่
ร่างสูงและร่างโปร่งยิ้มให้กันในขณะที่หอบเหนื่อย คืนนั้นจบลงด้วยดี ช่วงดึกบนเตียงนอนนุ่มก็เกิดกิจกรรมเริงสวาทของอาจารย์และนักศึกษาคนเดิมอีกครั้ง ทั้งสองต่างมอบความวาบหวามหยิบยื่นให้กันและกันอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
2 ปีผ่านไป.....
มหาวิทยาลัยในวันนี้ดูคนเยอะพลุกพล่านทั้งนักศึกษาและผู้ปกครอง ซุ้มดอกไม้ต่างๆถูกจัดไว้อย่างสวยงามในสนามกีฬาของมหาลัย หลายคนมุงดูและถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ด้านหน้ามีเวทีเพื่อมอบประกาศนียบัตรสำหรับผู้ที่จบการศึกษาในปีนี้ หนึ่งในนั้นมีรายชื่อของปาร์คชานยอล ร่างโปร่งสวมชุดสูทสีดำเรียบหรูดูดี หน้าอกข้างซ้ายมีช่อดอกไม้เล็กๆติดอยู่ เพื่อนฝูงหลายคนตรงเข้ามาถ่ายรูปร่วมกัน ดวงตากลมโตสอดส่ายมองหาร่างที่คุ้นเคยแต่ก็ไม่พบเขา ริมฝีปากบางยู่ลงเล็กน้อยเมื่อคนที่เขาต้องให้มาร่วมงานไม่ปรากฎตัว
วันนี้คริสมีพรีเซนต์งานกับลูกค้า เขาบอกกับร่างโปร่งไว้แล้วว่าอาจจะมาไม่ทันร่วมงาน แต่ถึงกระนั้นชานยอลก็ยังหวังที่จะได้พบเจอคนรัก เมื่อถึงการประกาศรายชื่อของนักศึกษาที่จบการศึกษาในปีนี้ นักศึกษาหลายคนทยอยเดินขึ้นไปบนเวทีขนาดใหญ่ หลังจากรับประกาศนียบัตร ร่างโปร่งก็ลงมานั่งสงบนิ่งในที่ของตนเอง....
ดอกกุหลาบสีขาวช่อโตถูกยื่นเข้ามาตรงหน้าของร่างโปร่ง ใบหน้าหวานใสงุนงง เขาเหลือบขึ้นมองเจ้าของช่อดอกไม้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ทั้งสองยิ้มละมุนให้กัน นักศึกษารอบข้างเดินตรงเข้ามาทักทายอาจารย์พิเศษที่คุ้นเคย ความหล่อดูดีของอาจารย์เควินยังคงเดิมแม้จะผ่านไป 2 ปีแล้ว ใบหน้าคมสวมใส่แว่นตากันแดดสีดำ เสื้อเชิ๊ตสีขาวสะอาดตาช่วยขับให้ผิวของเขาดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้น
"อาจารย์เควินคะ วันนี้อาจารย์มาแสดงความยินดีกับนักศึกษาจบใหม่ใช่ไหมคะ" นักศึกษาหลายคนตรงเข้าเกาะแขนเขาเขย่าเล่นด้วยความดีใจ
"อ่า..ใช่ครับ แล้ววันนี้พี่ก็มาแสดงความยินดีกับแฟนด้วย" ร่างสูงยกยิ้มก่อนที่จะเหลือบมองร่างโปร่งที่แกล้งหลบตาไปทางอื่น
"หื้ม แฟน! อาจารย์มีแฟนแล้วเหรอคะ!" นักศึกษากลุ่มใหญ่มีท่าทีตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
มือหนาคว้าข้อมือบางฉุดรั้งขึ้นมาให้ยืนขนาบข้าง เขายกยิ้มมุมปากพร้อมแนะนำด้วยเสียงเรียบเฉย
"ปาร์คชานยอลเป็นแฟนอาจารย์เองครับ" ร่างสูงเอ่ยด้วยความภาคภูมิใจ ดวงตาคมเหลือบมองร่างโปร่งที่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อคริสเปิดเผยฐานะที่แท้จริง
กลุ่มเพื่อนต่างโห่ร้องด้วยความตกใจ บ้างก็ดีใจกับสิ่งที่ได้ยิน ใบหน้าคมแอบอมยิ้มละมุน ใบหน้าหวานใสขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอายที่ถูกเพื่อนๆส่งเสียงหยอกล้อ
เรื่องราวความวุ่นวายของตัวเครื่องโทรศัพท์ที่สลับกันของทั้งคู่จบลงด้วยการเป็นคู่รัก คริสยังคงทำงานประจำออกแบบภายในและตกแต่งบ้านให้กับลูกค้าดังเดิม หลังจากชานยอลจบการศึกษาเขาก็เลือกทำงานในสาขาที่ตนเองเรียนจบมา ทั้งสองคบหาดูใจกันอยู่หลายปีจึงตัดสินใจสร้างบ้านของตนเองด้วยฝีมือการวาดแปลนบ้านของร่างสูง ไม่นานชานยอลก็ย้ายไปอยู่ร่วมกับคริสด้วยความสุข...
.....จบบริบูรณ์
รบกวนติดแทคฟิค เราจะตามส่อง ขอบคุณนะ...
