thank you to the post man [Part 2]

Yeolris เฮ้ย!!! นั่นมันนามแฝงที่ผมใช้นี่หว่า โอ่ย ดีใจชะมัด !! เขาเขียนจดหมายตอบผมด้วย พระเจ้า! ผมไม่ได้กำลังฝันใช่มั้ยเนี่ย




ผมรีบบึ่งรถกลับออฟฟิส พอขาเหยียบถึงพื้นก็แกะซอง คลี่กระดาษออก อ่านจดหมายทันที ใจความจดหมายตอบคำถามเรื่องที่ผมสงสัย ซึ่งมันเยอะมากครับตอนที่ผมเขียนถามเขาไป แล้วเขาก็ตอบมาทุกคำถาม น่ารักชะมัด โอ๊ะ! เขาพูดถึงผมด้วย หมายถึง ตอนผมเป็นบุรุษไปรษณีย์นะ .........




.......วันนี้พี่เจอบุรุษไปรษณีย์คนหนึ่งด้วยล่ะครับ เขาน่ารักแล้วก็เอ๋อมากๆ พี่เห็นแล้วหัวเราะเลยล่ะครับ......




เท่านั้นล่ะครับ ผมยิ้มแก้มแทบปริ พร้อมกับนั่งอ่านจดหมายต่อไปจนจบ คำเดียวที่โผล่มาในหัวตอนนี้คือ น่ารัก รู้สึกอยากจะเขียนตอบให้ได้ซะเดี๋ยวนี้ คุณลุงที่เดินออกมาจากห้องชงเครื่องดื่มถึงกับผงะเมื่อเจอหลานตัวเองทำตัวเป็นสาวน้อยผู้มีรักครั้งแรก ผมหันไปฉีกยิ้มกว้างให้คุณลุง ก่อนจะบอกว่าขอกลับก่อน เพราะติดธุระสำคัญ คุณลุงขัดผมไม่ทันหรอกครับ ตอนนี้คุณลุงกำลังอึ้งกับท่าทางของผมอยู่





ผมรีบซิ่งมอไซด์กลับบ้าน ทันทีที่ถึงก็รีบตรงขึ้นห้อง หากระดาษมาเขียนจดหมายตอบ เนื้อความในจดหมายไม่มีอะไรมากไปกว่า......





วันนี้ฉันเจอคนที่ฉันชอบด้วยล่ะพี่คริส(ผมแกล้งเป็นเด็กผู้หญิงน่ะนะ) เขาน่ารักมากๆเลย เห็นแล้วยิ้มเลยล่ะ แต่เสียดายเจอหน้ากันนิดเดียวเอง ก็ฉันไม่กล้าเจอเขานี่ เฮ้อ ฉันจะทำยังไงดีนะที่จะได้สนิทกับเขา ถ้าเป็นพี่ พี่จะทำยังไง โห แต่อย่างพี่ ใครๆก็อยากจะเข้าหาอยู่แล้ว คงไม่ลำบากเหมือนฉันหรอกเนอะ ฮ่าฮ่า แต่ลำบากแค่ไหน ฉันก็จะไม่ท้อหรอก อย่างน้อยนะ แค่เห็นเขายิ้มให้ ฉันก็ฝันหวานไปหลายคืนแล่ว ฉันดูเหมือนคนเพ้อเจอเลยเนอะ ฮ่าฮ่า แล้ววันนี้พี่ทำงานเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ย อย่างพี่น่ะนะ ต้องกินข้าวตรงเวลา พักผ่อนเยอะๆนะ จะได้ไม่น็อคกลางที่ทำงาน ฉันเป็นห่วงนะเนี่ย เกิดพี่เป็นอะไรขึ้นมาแฟนคลับคนอื่นจะทำยังไง ใช่มั้ยล่า นี่ฉันเริ่มหิวแล้วนะเนี่ย วันนี้ฉันไปช่วยรุ่นพี่ทาสีมา(ผมโกหกไปคำโตเลยล่ะ) กินพลังงานฉันไปเยอะเลยล่ะ ฉันไปกินข้าวก่อนนะ.......เอ่อ......พี่คริสอย่าลืมกินด้วยนะ แล้วก็ ขอบคุณนะที่ตอบจดหมายของฉัน






ถึงมันจะเป็นจดหมายที่ยาวไม่ถึงสิบบรรทัดแต่กว่าผมจะคิดออกว่าจะพูดยังไงดี เขียนอะไรลงไปดี มันก็กินเวลาปาไปเกือบสามทุ่มแล้ว ตอนนี้กระเพาะผมก็ทำงานเดินหน้าเต็มกำลังแล้วล่ะ ผมวิ่งลงมาหาของกินของล่าง ซึ่งที่บ้านผมก็น่ารักมากครับ....เล่นไม่เก็บไว้ให้กินเลย ผมก็เลยต้องไปฝากท้องที่เซเว่น ผมเดินต็อกๆแต๊กๆไปตามถนน หักเลี้ยวตรงมุมขวาก่อนจะเดินลิ่วๆเรียบฟุตบาท เดินอีกไม่ไกลก็ถึงเซเว่นพอดี ผมเดินเข้าไปหาขนมปังสามสี่ห่อใส่ตะกร้า เสร็จแล้วก็เดินไปตู้เครื่องดื่ม หานมรสกล้วยรสโปรด ยังไม่ทันที่ผมจะหยิบมัน ก็มีมือหนึ่งมาหยิบนมจืดที่วางอยู่ถัดจากน้องกล้วยของผม ผมแค่ชะงักแขนกลับมา ไม่ได้รังเกียจไรนะครับ แค่รักษามารยาท



“ขอโทษครับ คุณจะเอาขวดนี้รึเปล่า” ผมเงยหน้าจะหันไปตอบเจ้าของคำถาม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนที่เห็นคือ.....


“คะ คริส”



“อ่าว คุณโพสแมน บังเอิญจริงๆนะครับ ว่าแต่นี่จะเอานมขวดนี้รึเปล่า”



“ปะ เปล่าครับ ผมจะเอานี่ต่างหาก” ผมหยิบน้องกล้วยมาไว้ในมือ พร้อมกับยิ้มกว้างโชว์ฟันสามสิบสองซี่ให้เขาดู เขายิ้มบางๆตอบกลับมา โอ๊ย อย่ายิ้มๆ เงิงออก เอ้ย ไม่ใช่ ความหล่อมันแยงตาผม แค่นี้ก็เขินจะตายอยู่แล้วนะครับ ดูเหมือนผมจะทึ่งความหล่อนานไปหน่อย คริสเลยเดินไปจ่ายตังค์ที่เค้าท์เตอร์เรียบร้อยแล้ว ผมเลยรีบเดินไปจ่ายมั่ง ร่างสูงนั้นเดินออกจากร้านไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหันมาสนใจผม เฮ้อ ดูท่า เขาจะไม่สนใจเราสักกะนิดเลยแฮะ ผมเดินเตะพื้นไปอย่างหมดอารมณ์ โดยไม่ทันระวังดันเผลอเตะกระป๋องโค้กไปโดนขาคริสที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ โอ๊ยยยย ปาร์คชานยอล ทำอะไรลงไปวะเนี่ย



“เอ่อ ผมขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ” เขาหันกลับมามองผมด้วยใบหน้าที่.....นิ่งสงบเยือกเย็นราวหินผา(?)



“ผมขอโทษจริงๆนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณเจ็บมากหรอ ผมขอโทษ” ผมโค้งศรีษะขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะจากร่างสูงเสียนี่ มันน่าขำตรงไหนเนี่ย



“ไม่เป็นไรหรอกครับ อ้อ คุณโพสแมนครับ รู้จักเด็กที่ชื่อยอลริสมั้ย” อ๊ากกกก จะถามทำไมครับ ถามทำไม อย่าถามสิ เดี๋ยวผมปากโป้งหลุดบอกไปว่าคือผม



“ยอลริสหรอครับ ผม.....ไม่รู้จักหรอก ทำไมหรอครับ”



“งั้นไม่เป็นไรครับ คิดว่ารู้ แค่อยากจะฝากบอกว่า น้องเขาน่ารักดี”



“ห๊ะ ผมน่ารักจริงหรอ! เอ่อ....ผมหมายถึงน้องคนนั้นน่ารักจริงหรอครับ แหะๆ” ผมรีบเปลี่ยนคำพูด คริสพยักหน้าตอบกลับมา ก่อนจะขอตัวกลับก่อน ผมยืนส่งร่างสูงจนร่างนั้นขึ้นรถคนหรู แล้วขับออกไป ไกลริบจนลับสายตาจึงจะเดินกลับบ้าน



“คืนนี้ต้องฝันดีแน่ๆเลย” ผมยิ้มกว้าง กระโดดโหย่งเหย่งไปตามทางเดิน พาหัวใจที่พองโตของตัวเองกลับบ้านไปนอน คืนนี้จะต้องฝันดีแน่นอน........



คริสขับรถไปตามท้องถนน ในหัวก็คิดถึงเรื่องคุณโพสแมนจอมเอ๋อที่ชอบเผลอทำให้เขารู้ว่าเจ้าตัวคือยอลริส ตาคมหันไปมองถุงเซเว่นที่ใส่ขนมนิดๆหน่อยๆกับนมหนึ่งขวด ความจริงแล้วเขาไม่ได้อยากจะลงไปซื้อของเซเว่นนั้นเลยแม้แต่น้อย แต่ระหว่างทางที่กำลังขับรถกลับบ้าน สายตาดันไปเห็นร่างโปร่งเดินเข้าไปพอดี เขาก็เลยรู้สึกหิวขึ้นมาปุบปับ นึกคึกอยากลงไปซื้อของสักหน่อย ทีแรกก็แค่อยากจะแอบดูอยู่เงียบๆ ไม่แสดงตัวให้อีกคนเห็น แต่พอเห็นใบหน้าน่ารักนั่นเขาก็อดใจห้ามแกล้งไม่ได้ พอร่างนั้นเห็นหน้าเขาก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก คริสนึกถึงหน้าชานยอลตอนที่เจอเขา คิดแล้วมันก็ตลกดี ใบหน้าติดจะหวานหน่อยๆเบิกตาโพล่งอย่างตื่นตกใจ ทำหน้าอย่างกับเขาเป็นผียังไงยังงั้น ร่างสูงคลี่ยิ้มหวานละมุนออกมาตลอดเวลาที่นึกถึงหน้าใครอีกคน.......



ทำไมนะ ทำไมผมถึงได้ยิ้มเพราะคนคนนี้ตลอดเวลา





------------------------------------------------






ทุกๆวันของผมผ่านไปด้วยสเต็ปเดิมๆ ไปส่งจดหมายที่บ้านเขา รับจดหมายจากเขา แล้วก็เขียนตอบ เราคุยโต้ตอบด้วยวิธีนั้นอยู่เกือบอาทิตย์หนึ่งได้ มันไม่ได้ทำให้ผมเบื่อเลยนะ แต่ยิ่งเราสนิทกันมากขึ้นเท่าไร ผมก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น และมุมน่ารักๆในตัวคนนี้ เขาพูดถึงคุณโพสแมนบ่อยในจดหมายฉบับแรกๆ เขามักจะบอกว่าคุณโพสแมนของเขาคนนี้ซุ่มซ่ามแต่ก็น่ารัก ที่เขาว่าอย่างนั้นคงเพราะผมชอบไปทำตัวเปิ่นๆใส่ล่ะมั้ง อย่างวันนั้นผมดันเดินสะดุดขาตัวเอง หน้าเกือบจะขมำ ลงไปจูบพื้นแล้ว ดีที่เกาะรั้วไว้ได้ซะก่อน และที่เจ๋งกว่านั้น คริสเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด อีกวันหนึ่งผมก็แอบเอานม แล้วก็อาหารเช้าไปให้เขา แต่โชคร้ายนิดหน่อยที่คริสดันเจอผมเข้าซะก่อน ตอนนั้นเกือบโดนจับได้แหนะ ดีที่ผมแกล้งบอกว่าเป็นของแฟนคลับคนอื่น แล้วอีกวันหนึ่งที่ผมแทบจะมุดดินหนี ก็ผมดันใส่รองเท้าคนละข้างกันน่ะสิ ก็วันนั้นตื่นสายแล้วมันรีบ เลยลืมดู จะหาเปลี่ยนก็ไม่มี อุส่าจะรีบส่งรีบกลับ แต่ดันเจอคริสเข้า เขาหัวเราะผมใหญ่เลย แต่อะไรจะแย่ยิ่งกว่าที่เขาอัพทวิตบอกแฟนคลับทั่วโลกว่า เจอเด็กใส่รองเท้าผิดข้าง ดีนะที่ไม่ถ่ายรูปผมไปด้วยอะ แค่นี้ก็ไม่เหลือภาพพจน์ให้เสียแล่ว หึ่ย





ส่วนผมในคราบยอลริส บอกได้คำเดียวว่า หนักยิ่งกว่าคุณโพสแมน จะอะไรซะอีกล่ะ ก็วันนั้นผมลองอบคุ๊กกี้ให้เขา (บอกตามตรง ชาตินี้ผมจะไม่ทำมันอีกเป็นครั้งที่สองแล้วล่ะ ทำไมผู้หญิงที่ได้ขยันทำอะไรแบบนี้กันจังนะ) เขายิ้มกว้างให้ผมตอนรับไป แต่พออีกวันหนึ่งที่ผมมาส่งจดหมาย ผมก็ไม่เห็นเขาเลย แล้วบังเอิญผมไปอ่านประวัติเขาในเน็ต เพิ่งรู้ว่าเขาแพ้ถั่ว แล้วผมก็ใส่มันไปชนิดไม่มีกั๊กซะด้วย แฟนคลับจำนวนมากมายอัพทวิตถึงอาการแพ้ถั่วของเขา แต่บอกว่าเขาไม่ได้เป็นไรมาก แค่ผื่นขึ้น ด้วยความสำนึกผิดผมก็เลยแอบไปหย่อนยาให้เขา ไม่น่าเล้ย ปาร์คชานยอล เกือบทำคนที่ตัวเองชอบตายแล้วนะ





แรกๆชีวิตรักผมกับเขา (ขอนิดนึงน่า) ก็หวานชื่นกันดีอยู่หรอก แต่พอพักหลังๆจดหมายของเขาก็ชอบพูดถึงคนที่เขาชอบ คริสบอกว่าคนที่เขาชอบนิสัยเหมือนคุณโพสแมนของเขา ยังบอกอีกว่าเป็นคนนอกวงการ ช่วงหลังๆเขาเล่าถึงความน่ารักของเธอให้ผมฟังเยอะมาก เช่น เธอชอบกินนมรสกล้วย เขาก็เลยเปลี่ยนจากชอบนมจืดมาเป็นนมกล้วยเหมือนเธอ เธอชอบกินขนมปัง เธอชอบกินข้าวตอนดึกๆมั่งล่ะ บอกอีกว่าเธอชอบแอบมาดูความเรียบร้อยของบ้านเขา บางทีเธอก็จะเอาอาหารเช้ามาให้ และมีอื่นๆอีกมากมายที่ผมไม่อยากจะเล่า เพราะมันจะยิ่งตอกย้ำตัวเอง เฮ้อ พักหลังมันก็เลยทำให้ผมไม่อยากจะอ่านจดหมายของเขา แล้วก็เริ่มเขียนตอบสั้นๆ ไม่พูดถึงรุ่นพี่ที่ตัวเองชอบ เวลาเจอกันผมก็ไม่ค่อยยิ้ม หน้าซึมเป็นหมาหง๋อย ก็เจ้าของมันได้หมาใหม่ไปแล้วนี่นา เขาจะมาสนใจอะไรก็หมาอย่างผมล่ะ จริงมั้ย.......






วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งอาทิตย์ที่เรารู้จักกัน ผมก็ยังคงทำหน้าที่ไปส่งจดหมายที่บ้านเขาเหมือนเช่นทุกๆวัน คริสเดินออกมารับจดหมาย วันนี้เขาใส่เสื้อยืดสีดำ สวมทับด้วยเสื้อคลุมสีกรมท่า อ๊า เขาใส่แว่นด้วย เขาดูสดใส และร่าเริงกว่าทุกวัน สงสัยคงเพราะจะได้ไปเจอเธอคนนั้นมั้ง....


“จดหมายครับ” ผมยื่นจดหมายให้เขา ส่วนเขาก็แค่รับมันไป แต่แปลก วันนี้ไม่มีจดหมายให้ยอลริสหรอ หรือเขาจะไม่อยากคุยกับผมแล้ว......ไม่นะ



“เอ่อ ไม่มีจดหมายหรอครับ”



“ไม่ครับ ผมไม่อยากส่งแล้ว” ใจผมหลบตุ๊บไปที่พื้นทันที แล้วมันก็แตกกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ผมฝืนยิ้มนิดๆ หันหลังเดินกลับไปขึ้นรถ แล้วขับออกไป ระหว่างทีรถติดไฟแดง ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้ ทำไมคนอย่างปาร์คชานยอลต้องมาร้องไห้กับเรื่องแค่นี้ด้วยนะ เรื่องจิ๊บๆน่า เดี๋ยวเราก็ผ่านไปได้ จริงมั้ย....จริงสิ



“ฮืออออ ทำไมผมต้องร้องไห้ด้วย” แล้วผมก็เริ่มแหกปากโหยหวนเหมือนคนเสียสติไปตลอดทาง จนคนรอบข้างหันมามอง



“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนอกหักรึไง!”





ผมขับรถต่อไปเรื่อยๆจนถึงออฟฟิส เอาของไปเก็บแล้วก็ตรงดิ่งกลับบ้าน ไม่อยากจะเจอหน้าใครตอนนี้ พอเท้าเหยียบถึงปุ๊บ เสียงไอ้ไคกับเซฮุนก็ดังลั่นออกมาจากในบ้าน



“ไอ้ไค ไอ้เซฮุน” ผมแหกปาก โผเข้ากอดทั้งสองเต็มแรง จนพวกมันเกือบเซล้มลงไปกองกับพื้น



“เฮ้ยๆ นี่เป็นอะไรวะ” ผมเล่าเรื่องไปร้องไห้ไป ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง พอเล่าจบไอ้เซฮุนกลับยิ้มกรุ่มกริ่ม ส่วนไอ้ไคมันแทบจะหัวเราะอยู่ร่อมร่อ ไรวะ นี่เพื่อนเสียใจนะ ขำไรกัน


“แม่ง โดนอำแล้วไอ้เอ๋อ”



“ไรวะ”



“ไอ้ไค ให้มันอ่านเหอะ โอ่ย ฮาว่ะ พี่คริสแม่งเล่นโคตรแรง” สองคนนั้นหัวเราะชอบใจ ส่วนผมก็นั่งเอ๋อรับประทาน อะไรของพวกมันวะครับ แล้วพี่คริส อะไร ยังไง ไปรู้จักกันตอนไหน ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไร ไอ้ไคก็ยื่นจดหมายซองสีน้ำเงินเข้มที่ไม่มีตราไปรษณีย์มาให้ ผมเปิดอ่านมันอย่างงงๆ......



Hello My Yeolris…..



อยากรู้มั้ยว่าคนที่พี่ชอบคือใคร.............



เราเจอกันครั้งแรกที่หน้าบ้านของพี่



เธอเป็นเด็กที่น่ารักมากจริงๆ พี่อดยิ้มในความเอ๋อของเธอไม่ได้เลย



เธอแอบย่องมาทาตู้จดหมายให้พี่ใหม่ ขอบคุณนะครับ พี่ชอบมันมากๆเลย




เรามีเสื้อเหมือนกัน ต่างกันแค่สี





เราเคยเจอกันที่เซเว่น สาขานี้ แอบสารภาพครับ วันนั้นมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ พี่เห็นเราไปเซเว่น พี่ก็เลยลงไปซื้อด้วย




เธอคนนั้นชอบกินนมกล้วย....


(รูปนี้พี่ถ่ายจากชั้นในเซเว่น)




เธอเอาใจใส่พี่มากๆ แต่เสียตรงที่ขี้อายไปหน่อย ไม่ยอมเอาของมาให้เอง ชอบแอบเอามาแขวนไว้หน้าบ้าน อย่างอาหารเช้าอันนี้


(มันอร่อยมากๆเลยครับ ทำเองรึเปล่า)





แล้วก็คุ๊กกี้ที่ใส่ถั่วมาเยอะมากๆ มันอร่อยมากเลย ถึงจะหวานไปนิด แต่พี่ก็ชอบนะ




ขอบคุณสำหรับยานี่นะครับ ที่ทำให้พี่หายเป็นผื่น




คุ้นๆมั้ยว่าเธอคนนี้คือใคร.....



............................



...............



..........



.....



เธอคนนั้นก็คือเด็กคนนี้ไง........



Thank you for my postman






ทันที่ผมอ่านจบผมก็ร้องไห้ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่จากความเศร้า แต่เป็นความดีใจ หัวใจผมกลับมาพองโตอีกครั้ง มันกำลังอยากไปหาเจ้าของจดหมายนี้ ผมถือจดหมายในมือ ตั้งท่าจะออกจากบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอเข้ากับคนที่อยากเจอ



“คริส”



“ครับ” เขายิ้มให้ผม ผมวิ่งเข้าไปหาเขา ผมดีใจ ดีใจมากๆ มากจนไม่รู้อธิบายยังไงดี



“โอ้ คุณโพสแมน น้องยอลริสของผมร้องไห้หรอ” เขาพูดก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ผม ผมยืนยิ้มกว้าง ตอนนี้หน้าผมคงกำลังแดงมากๆแล้วล่ะ



“ขอกอดได้มั้ย”ผมถามเสียงเบา



“ได้สิคุณโพสแมน” ผมกอดเขาแน่น แน่นมากจนได้ยินเสียงหัวใจของเขา มันเต้นโครมคราม และดำเนินอยู่ในท้วงทำนองเดียวกับผม



“คบกันมั้ย” เขากระซิบประโยคที่ทำเอาผมหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ ผมพยักหน้ารัวๆ ยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ เรากอดกันสักพักก่อนจะต้องผละออกเมื่อได้ยินเสียงกระแอมไอของใครบางคน



“เกรงใจพวกกระผมสองคนบ้างนะครับ คุณเพื่อนและคุณพี่” เซฮุนขัดขึ้นมา เดี๋ยวนะ คุณพี่?



“ไอ้เซฮุน หมายความว่าไงวะ”



“อู่ยยยย พี่คริสนี่พี่ยังไม่บอกมันอีกหรอ ถึงว่าเอ๋อไม่เลิกรา” ไคหัวเราะร่า ผมหันหน้ามามองคนข้างๆ เขาแค่ยิ้มแหยๆให้ผม นี่มันจะยังไงๆแล้วนะ



“คืองี้ พี่คริสอะ เขาเป็นเพื่อนของแฟนฉัน แล้ววันนั้นฉันกับแฟนไปบ้านพี่คริส เห็นแกมาส่งจดหมาย ฉันจะเรียกแต่ก็ไม่ทัน พี่คริสเลยถามว่าเป็นไรกัน ฉันก็บอกไป พี่เขาก็เลยบอกว่าปิ๊งแก แล้วก็ขอที่อยู่แกมาเขียนจดหมายสารรภาพรักให้นี่ล่ะ” เซฮุนยิ้มจนตาหยี ให้ตายตอนนี้ผมอยากจะไล่เตะมันจริงๆ



“สุมหัวกันจริงๆ ให้ผมเป็นเด็กเอ๋อคนเดียว แต่วันนี้ปาร์คชานยอลไม่เอาโทษ เพราะอารมณ์ดี ไอ้ไค ไอ้เซฮุน กลับบ้านไปได้แล้ว ฉันจะอยู่กับพี่คริสสสส”



“ได้ดีแล้วลืมเพื่อน ใช่สิ่ พวกเรามันเป็นแค่เพื่อน ไปกันเถอะไอ้เซฮุน” และแล้วคิมจงอินก็เดินกอดขาไปกับโอเซฮุน ดี! ไม่มีตัวยุ่ง แต่เดินยังไม่พ้นประตูพวกมันก็ปล่อยระเบิดไว้ให้ผมอีก



“พี่คริสครับ วันนี้พ่อแม่ไอ้เอ๋อมันไม่อยู่ คืนนี้ขอจัดเต็มนะครับ”



“ไอ้พวกบ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!” แล้วคืนนี้คุณโพสแมนจะรอดมั้ยหนอ.......

จดหมายที่พี่คริสเขียนถึงน้องยอลริสน่ารักเว่ออออออออออร์
มีรูปด้วยอ๊าาาาา น่ารักมากจริงๆ
ฟินนนนนนสุดๆ อิอิ
ท่าทางคืนนี้ คุณโพสแมนโดนจัดหนักแน่ๆ เลย 55555

ชอบเรื่องนี้จังเลย อ่านแล้วมีความสุขสุดๆ จากที่รักน้องยอลอยู่แล้ว
อ่านจบ กลายเป็นรักจนหัวปักหัวปำไปเลย 5555 (รักพี่คริสด้วยๆ เดี๋ยวนางน้อยใจ ฮิฮิ)

ปอลอๆ
ชอบชื่อ ยอลริส อ่าาาาา ^++++++^

ยิ่งอ่านก็ยิ่งหลง ยอลลี่~~~~~โอ้ยยยย เพ้ออเลย น่ารักจริงๆๆๆ
ระเบิดตัว บึ้มมมมมม บึ้มมมม
คริสแกเล่นต้มน้องซะเปื่อยเลยนะ หุหุ

โอ๊ยน่ารักมากอ่ะ

เราอ่านไปยิ้มไปจนแก้มปริหมดแล้ว

ยอลลี่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก

ส่วนเฮียคริส อันนี้ยิ่งน่ารักไปใหญ่เลย

แกล้งขำน้องให้เสียใจ แต่ก็เซอร์ไพร์แบบนี้

คนอ่านละลายเลยจ้า

ชอบเรื่องนี้อ่ะ น่ารักมากมาย

มารอตอน 3 ปูเสื่อพร้อมข้าวโพดคั่ว 555555555555555555555555555 >< พี่คริสอ่ะแอบชอบมิสเตอร์โพสแมนแต่แรกแล้วก็ไม่บอก -///////////-

แอบชอบน้องแต่เเรกเลยนะ
ชอบจดหมายที่คริสเขียนให้น้อง มันน่ารัก โอ้ยยย เขินนนนน -///-
ยอลแกเสร็จแน่ๆๆ 555

โอย มันมุมิมากเลยนะ

คริสร้ายนะเนี่ย แอบชอบก็ไม่บอกเขา

พีคริส อย่ายิ้ม เงิงออก 55555 (เงิงก้อรัก)

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด น่ารัก ทั้งคุณโพสแมน ทั้งพี่คริส
ชอบเรื่องเบาๆ หวานๆ แบบนี้จัง