บ้าน
เราเป็นคนที่มีสิทธิเลือกจะรักใคร หรือความรักเลือกให้เราต้องรักคนๆนั้น ความใกล้ชิดที่เกินกว่าเพื่อนหรือคนรู้จัก กับความรักที่ถูกต้องตามทำนองครองธรรม...ทางออกของความรักของเขาจะเป็นเช่นไร...คนโลเล
“นายชอบกินอะไรเลอะเทอะเป็นเด็กๆนะชานยอล มา พี่เช็ดให้” มือหนาเอื้อมไปปาดริมฝีปากบางที่มีครีมจากขนมเค้กเลอะติดอยู่
“ไหนๆตรงไหน ไม่ต้องๆผมเช็ดเอง” เขาปัดป่ายมือหนานั้นออกให้พ้นตัว เพื่อที่จะหลบหลีกกับความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรเกิดขึ้น
คริสและชานยอลคือคนที่สนิทกันที่สุดในหอพัก ทั้งสองพักที่หอเดียวกันและอยู่ห้องติดกัน หลายครั้งที่คริสมักจะดูแลเอาใจใส่ชานยอลมากเกินไป จนคนภายนอกสงสัยว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์เกินพี่น้องอย่างที่ควรจะเป็น ติดตรงที่คริสมีคนรักเป็นหญิงสาวสวย หน้าตาดี ฐานะดี เข้าขั้นเซเลปบริตี้ของกรุงโซล เธอเองได้รับการแนะนำจากเพื่อนของคริสอีกกลุ่ม และเขาก็เริ่มคบหาดูใจกับผู้หญิงคนนี้ได้ไม่นานเท่าไรนัก
“ก็ชอบดื้อแบบเนี้ย แล้วหลังที่เจ็บน่ะหายหรือยัง วันนั้นก็ไม่สบายเพราะเดินตากหิมะ ตัวยังร้อนอยู่หรือเปล่า” มือหนาเลื่อนตำแหน่งจากริมฝีปากอิ่มไปอังหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายของชานยอล
“เมื่อไรพี่จะเลิกยุ่งกับผมซะที อย่าทำแบบนี้ ผมไม่ชอบ!” เอ่ยตอบเขาไปในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจ
ชานยอลหวั่นไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดคริส ความเป็นคนดี เอาใจใส่ต่อเขามากกว่าคนอื่น มันทำให้ชานยอลคิดไปไกลจนเกินกว่าความสัมพันธ์ของพี่น้อง อยู่ห่างไกลกันยังดีเสียกว่าใกล้กันแบบนี้ ยิ่งใกล้มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บ เจ็บกับความจริงที่ว่าคริสมีคนรักเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว และเขาก็เป็นได้เพียงแค่น้องชายที่สนิทสนมกันเท่านั้น
“เดี๋ยวก่อน..ชานยอล” มือหนาเอื้อมคว้าเพื่อหยุดเขา..
เสียงโทรศัพท์มือถือของคริสดังขัดจังหวะในขณะที่คริสกำลังจะรั้งข้อมือของชานยอลที่กำลังจะเดินหนีเขา ฝ่ามือหนาเอื้อมคว้าได้แค่เพียงอากาศเมื่อชานยอลเดินห่างเขาออกไป เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูรายชื่อของคนโทรเข้าและรีบกดรับ
“ครับ ว่างครับ งั้นวันนี้เจอกันที่เดิมนะ” โทรศัพท์ถูกวางไป ภาพหน้าจอของโทรศัพท์ปรากฏใบหน้าของสาวสวย คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของคริสนามว่า"ชอนอา"
บรรยากาศของร้านอาหารกึ่งผับในช่วงหัวค่ำคลาคล่ำไปด้วยนักดื่มกิน มือหนาเอื้อมตักอาหารใส่จานของชอนอาคนรักอย่างเอาใจ ใบหน้าคมที่เคยสดใสกลับหมองคล้ำเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในจิตใจ
“เป็นอะไรคะคริส วันนี้ดูเงียบๆนะ” ดวงหน้าหวานใสเอียงคอถามอย่างออดอ้อน มือบางวางลงบนตักของชายหนุ่มที่หล่อเหลาราวเทพบุตร
“วันนี้เรากลับเร็วหน่อยนะ ผมมีงานค้างที่ต้องทำต่อ” อาหารถูกตักเข้าปากหลังจากจบประโยค เขากำลังขบคิดเรื่องของชานยอลเพราะช่วงหลังเขาดูเปลี่ยนไปมากและมักชอบตีตัวออกห่าง
“วันนี้ยังมีงานอะไรต้องทำอีก! เราไม่เจอกันมาอาทิตย์นึงแล้วนะคะ! เป็นแฟนกันจะไม่มีเวลาให้กันเลยเหรอ” ใบหน้าสวยหวานเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง
“ฉันไม่ยอมหรอกนะ! กว่าคุณจะว่างมาเจอฉันรู้ไหมว่าฉันรอมานานแค่ไหน!”
“ชอนอา มีเหตุผลหน่อยสิ” มือหนารั้งข้อมือเล็กให้ลงมานั่งข้างเขาดังเดิม ผู้คนในร้านเริ่มจับจ้องมาที่ทั้งสองมากขึ้น
“นี่แหละคือเหตุผลของฉัน! คุณเป็นแฟนฉันจะให้เราคบกันแค่ทางโทรศัพท์เหรอ!คริส คุณเข้าใจฉันบ้างสิ เข้าใจความต้องการของผู้หญิงบ้าง!” เสียงหวานตวาดใส่เขาด้วยความโมโห มือบางคว้ากระเป๋าถือเดินออกไปนอกร้านด้วยความโกรธ
คริสรีบเดินตามออกไปเพื่อต้องการจะตกลงเกี่ยวกับปัญหาระหว่างเขาและเธอ เสียงทะเลาะกันของชายหญิงหน้าร้านอาหารดังลั่น มือบางปลดสร้อยข้อมือสีสวยที่คริสเคยซื้อให้เขวี้ยงกลับไปที่ร่างสูงอย่างแรง
“ไปคิดมาว่าจะเลือกฉันหรือเลือกงาน!!”
เสียงทะเลาะกันเงียบลงแล้ว เหลือเพียงร่างสูงที่ก้มลงเก็บสร้อยข้อมือโครมฮาร์ทราคาแพงขึ้นมาด้วยความรู้สึกเจ็บช้ำ เสียใจที่คนรักไม่เข้าใจในงานของตน
หอพักที่เงียบสงบในเวลาค่ำคืนเกิดเสียงดังบางอย่างที่ข้างห้องของชานยอล ดวงตากลมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เสียงร้องโอดโอยของคนข้างห้องทำให้เขาตัดสินใจเดินไปเคาะเรียกเพื่อดูความผิดปกติ
“พี่คริส พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเอ่ยถามด้วยความห่วงใย
“พี่ไม่เป็นไร นายกลับไปนอนเถอะ” เสียงเข้มเอ่ยตอบในขณะที่มือหนาลูบข้อศอกข้างที่เลือดออกจากการล้มเมื่อครู่
“พี่คริส เปิดประตูให้ผมหน่อย” มือบางขยับลูกบิดแรงๆเพื่อให้เจ้าของห้องเปิดตามคำขอร้อง
ไม่นานร่างสูงก็เดินตรงมาเปิดประตูที่หน้าห้องในสภาพเมามาย ข้อศอกข้างขวาแตกเลือดไหลอาบแขน ยิ่งแอลกอฮอล์ทำงานในร่างกายมาก เลือดที่แผลก็ยิ่งสูบฉีดมากยิ่งขึ้น
ดวงตากลมโตเลิ่กลั่ก ร่างบางรีบวิ่งหากล่องปฐมพยาบาลเพื่อช่วยทำแผลให้กับเขา แม้ร่างกายจะพยายามหนีห่างชายคนนี้มากขนาดไหน แต่หัวใจกลับร่ำร้องว่าอยากใกล้ชิด ดูแลเขาตลอดไป
“ทะเลาะกับชอนอามาเหรอ” แสร้งเอ่ยถามทั้งที่ใจก็รับรู้ดีว่าคงเป็นเรื่องเดิมๆ
ใบหน้าคมพยักตอบรับช้าๆ มือหนายกขึ้นเสยผมด้วยความเคร่งเครียดจากปัญหาของความรัก
“ฉันมันแย่มากเหรอชานยอล ทำไมชอนอาไม่เข้าใจฉัน”
ใบหน้าหวานนิ่งเงียบไป คนแอบรักต้องรับหน้าที่เป็นที่ปรึกษาให้เขาด้วยหรือ
“พี่ดีเกินไปมากกว่า...ดีมากเสียจน..คนบางคนคิด..” ชานยอลตัดสินใจห้ามหัวใจของตนเองไว้ก่อนที่จะเอ่ยต่อ
“ผมทำแผลให้พี่แล้ว นอนซะนะ อย่าดื่มอีก มันไม่ดีหรอก”
ร่างบางขยับเตรียมจะลุกขึ้น มือหนารั้งร่างบางให้นั่งลงข้างๆเขาอีกครั้งแต่พลาดท่าจนตัวของชานยอลล้มอยู่บนตักเขา
“อุ๊ย! พี่คริส ผมขอโทษ” เขาหยั่งร่างและกำลังจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แขนแกร่งกอดรัดร่างนั้นไว้พร้อมดวงตาคมที่ปรือลงด้วยความเมามาย
“ชานยอล ช่วงนี้นายเป็นอะไร ไม่อยากจะเข้าใกล้ฉันเลย” เสียงอ้อแอ้ตัดพ้อด้วยความเสียใจที่รุ่นน้องคนสนิทตีตัวออกห่าง
“ปะ เปล่า ก็...แค่ ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ” ใบหน้าหวานใสเอียงหลบดวงตาคมที่จับจ้องเขาอยู่
“เวลามองหน้านายใกล้ๆ..ทำไมหน้านาย..เหมือน ผู้หญิง” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่แก้มเนียนใสเล่นอย่างเบามือ
“พี่คริส ปล่อยผมเถอะ ผมจะไปนอนแล้ว” ร่างบางดิ้นรนในอ้อมแขนแกร่งที่กำลังโอบกอดเขา
“ตอบมาก่อนว่าทำไมถึงไม่อยากอยู่ใกล้ฉัน แล้วฉันจะปล่อย” คำพูดที่ฟังไม่ชัดเจนนักเนื่องจากความเมามายไร้สติของผู้พูด
“ไม่!ผมบอกให้พี่ปล่อยผม!”
“ฉันไม่ปล่อย!ตอบมาก่อนสิ!” เสียงอ้อแอ้เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นขึงขัง
ด้วยความโมโหบวกกับความรักที่อัดแน่นในจิตใจของชานยอล เขาตัดสินใจระเบิดคำพูดที่อยู่ในใจของเขาออกมาจนหมดเปลือก
“ผมไม่อยากใกล้ชิดพี่มากกว่านี้เพราะผมชอบพี่!! พอใจหรือยัง! พี่เลิกวุ่นวายกับผมสักทีได้ไหม! ยิ่งพี่ดีกับผม คอยดูแลผมมากเท่าไร ผมก็ยิ่งคิดกับพี่เกินเลยมากเท่านั้น!”
ใบหน้าคมนิ่งอึ้งไปกับคำตอบของชานยอล เขาเองก็ตอบความรู้สึกในใจไม่ได้เช่นกัน เพราะเหตุใดเขาถึงเป็นห่วงเด็กคนนี้ อยากอยู่ใกล้ๆคอยดูแลเอาใจใส่ เหมือนอย่างที่เขาทำกับชอนอา
“ชานยอล..ฉัน..”
“ฉัน..เป็นผู้ชายใช่ไหม..ทำไมตอนนี้..ฉันถึงรู้สึกแปลกๆ”
ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าสวยหวานราวหญิงสาวตรงหน้าด้วยความแคลงใจ ทำไมเขาถึงใจเต้นอย่างประหลาดเมื่อชานยอลบอกชอบเขา ร่างบางที่กำลังนั่งอยู่บนตัวเขาและแขนแกร่งที่กำลังโอบกอดเริ่มกระชับมากยิ่งขึ้น
ความใกล้ชิดสนิทสนมของคนทั้งสองทำให้ทั้งคริสและชานยอลเกิดความรู้สึกแปลกๆที่ยากเกินอธิบาย แม้คริสจะมีคนรักเป็นหญิงสาวหน้าตาดี แต่ในตอนนี้เขากลับไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง
ริมฝีปากหนาโน้มลงไปที่กลีบปากบางตรงหน้าด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ เขากำลังหยั่งความรู้สึกลึกๆของตนเอง ชานยอลกำลังจะเป็นเด็กผู้ชายคนแรกที่คริสทดลองจูบ...
“พี่คริส..พี่จะทำอะไร” มือบางผลักหน้าอกของคริสไว้ก่อนที่ปากของทั้งสองจะสัมผัสกัน
“ฉัน..ฉัน กำลังจะลองใจตัวเอง” มือเล็กถูกรวบไว้หลวมๆ
ดวงตากลมโตหลับลงช้าๆ ร่างบางสั่นเล็กน้อยกับการลองใจของคริส ไม่นานริมฝีปากของคนทั้งสองก็สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา คริสเม้มริมฝีปากบางตรงหน้าอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะลองสอดเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปาก เสียงหัวใจของชานยอลเต้นไม่เป็นจังหวะ ครั้งแรกกับการจูบ
ของเขาและกับคนที่เขารัก
ร่างบางเอนนอนราบไปกับพื้นตามแรงโน้มถ่วงที่คริสกำลังโถมร่างเข้ามา ร่างสูงคร่อมร่างของเขาอยู่ ชานยอลไม่อาจหนีความรู้สึกลึกๆในใจของตนเองได้ มือหนาลูบไล้ตามผิวกายที่ขาวเนียนราวหญิงสาวเล่นด้วยอารมณ์มึนเมา เขากำลังเผลอตัวเผลอใจไปกับความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายเมื่ออยู่ใกล้กับชานยอล
ไม่นานทั้งสองก็เปลือยเปล่าท่ามกลางแสงไฟนีออนของห้อง จมูกโด่งซุกไซร้ตามซอกคอหอมกรุ่น ลิ้นร้อนชื้นลากไล้ไปตามลำตัวขาวเนียน กิจกรรมรักครั้งแรกของทั้งคริสและชานยอลเกิดขึ้นอย่างเร่าร้อน ร่างบางขยับเขยื้อนไปตามแรงโยกของคริส ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่ได้นาน ในไม่ช้าทั้งสองก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาจนเปรอะเปื้อนพื้นห้อง
หลังจากสิ้นสุดกิจกรรมรักที่แสนเร่าร้อน ชานยอลหนีกลับห้องในขณะที่คริสเข้าห้องน้ำ เขาไม่ได้เสียใจกับการกระทำของตนเองแต่กลับเต็มใจกับความสุขชั่วคราวที่เกิดขึ้น มีแต่เพียงคริสเท่านั้นที่รู้สึกผิดกับการทำร้ายชานยอล
หลายวันผ่านไป....
ความสับสนในใจของคริสเริ่มทวีคูณ มือหนาเคาะเรียกรุ่นน้องหน้าห้อง เขาไม่พบเจอหน้าชานยอลมาหลายวันแล้วหลังจากเหตุการณ์วันนั้น
“ชานยอลไม่อยู่หรอกครับ เห็นบอกว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้าน”
จงอินเพื่อนข้างห้องเอ่ยตอบคริส ร่างสูงตัดสินใจลงไปชั้นล่างพร้อมสตาร์ทรถสี่สูบคู่ใจ ขับไปตามเส้นทางในแผนที่ ที่จงอินยอมวาดให้กับคริส เมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังถี่รัวจากฝีมือการกดของร่างสูง
“มาแล้วฮะ มาแล้ว” ร่างบางวิ่งออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่เมื่อพบคริสสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
“หนีหน้าฉันทำไม! ทำไมต้องหนีกลับบ้าน” มือหนากระชากข้อมือของร่างบางและลากจูงเขามาที่รถ
“พี่คริส ปล่อยผม..ปล่อย” เขาพยายามสะบัดแขนจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันไม่ปล่อย นายต้องกลับไปกับฉัน บอกแม่นายว่าฉันมารับ ลืมไปแล้วเหรอว่าแม่นายเคยฝากให้ฉันดูแลนายน่ะชานยอล!” เสียงเข้มตวาดใส่ร่างบาง โกรธที่เขาหลบหนีและหายหน้าไปตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง
“พี่จะให้ผมกลับไปทำไม กลับไปเพื่อพบว่าพี่กับชอนอารักกันเหรอ ยิ่งอยู่ใกล้พี่ผมก็ยิ่งเจ็บ ผมเลือกที่จะอยู่ไกลจากพี่ดีกว่า..พี่คริส” ดวงตากลมโตเริ่มมีหยาดน้ำใสๆไหลรินออกมา
“กลับไปกับฉัน...ฉันกับชอนอา เรา..ยังไม่ได้ตกลงกัน”
ร่างสูงอุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นไปบนรถ เขานั่งประกบชานยอลด้านหลังพร้อมกับขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
เมื่อถึงหน้าหอพัก คริสจูงมือชานยอลเดินขึ้นไปบนหอเพื่อไม่ให้เขาหนีและดิ้นรนขัดขืน มือหนาล้วงหยิบกุญแจห้องในกระเป๋ากางเกงยีนส์ ฉับพลันเสียงหวานของใครคนหนึ่งเรียกเขาจากด้านหน้าและโผเข้ามากอด
“คริส ฉันขอโทษ ฉันจะมีเหตุผลกับคุณมากกว่านี้ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะคะ” ชอนอากำลังร้องไห้และกอดเอวร่างสูงไว้
ภาพของร่างสูงที่เกาะกุมมือร่างคนตัวเล็กกว่า โดยมีหญิงสาวแสนสวยยืนกอดเขาที่ด้านหน้าสะท้อนแสงอาทิตย์และเกิดเงาขึ้นที่พื้น ชานยอลยืนมองดูเงานั้นเงียบๆพร้อมน้ำตาหยาดใสที่ค่อยๆไหลออกมา ข้อมือบางสะบัดหลุดจากแขนแกร่งและรีบวิ่งหนีไป
“ชานยอล!” เสียงร้องเรียกของคริสไม่สามารถรั้งร่างของเขาไว้ได้
หญิงสาวยังคงกอดร่างสูงไว้แน่นและเหลือบมองทั้งสองด้วยความไม่เข้าใจ คริสยืนนิ่งกับความรู้สึกสับสน โลเลในจิตใจ เขาไม่สามารถทิ้งชอนอาให้ยืนร้องไห้ตรงนี้คนเดียวได้ และในขณะเดียวกันเขาก็ปวดใจที่เห็นชานยอลร้องไห้พร้อมกับวิ่งหนีเขาไป...
คนรักตรงหน้ากับน้องชายที่สนิทด้วยที่สุด เขาไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะเลือกใคร ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของทั้งคริสและชานยอลจบลงด้วยจดหมายฉบับเล็กๆที่ถูกสอดไว้หน้าห้องนอนของคริสในคืนต่อมา
-ถึง พี่คริส พี่ชายที่แสนดีของผม-
“ผมรักพี่คริส รักพี่มาตลอด และรักมาหลายปีแล้ว ผมเสียใจทุกครั้งที่พี่มีปัญหากับแฟนแล้วมาปรึกษาผม พี่จำลีจินแฟนคนแรกของพี่ได้ไหม วันนั้นพี่ก็เมาอย่างเคยทุกครั้ง และก็เป็นผมเองที่คอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้พี่ ลูบหลังให้พี่เวลาพี่อาเจียน ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ ผมไม่เคยปริปากบอกรักพี่ ความดีของพี่ที่คอยเอาใจใส่ผมมันกลับมาทำร้ายตัวผมเอง ผมคิดไปเองกับความรู้สึกและการกระทำทุกอย่างที่พี่มอบให้กับผม ทุกครั้งที่พี่กอดผม สัมผัสตัวผม ผมมีความสุขทุกครั้ง สายตาที่พี่มองผมมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มของพี่คือสิ่งที่ผมชอบที่สุด เรื่องระหว่างเราในสายตาคนอื่นมันคลุมเครือมานานหลายปี ถึงเวลาแล้วที่ผมจะไปจากตรงนี้ ตอนที่พี่อ่านจดหมายฉบับนี้ผมคงไม่อยู่เกาหลีแล้ว...สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกกับพี่ว่า “อย่าทำแบบนี้ไม่ว่ากับใคร ถ้าพี่ไม่ได้รักเขา”
–ปาร์คชานยอล-
ร่างสูงทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความอ่อนใจ ความใกล้ชิดของเขาทั้งสองคือสิ่งที่ทำร้ายชานยอลโดยที่เขาไม่รู้ตัว แม้คริสจะลังเลกับความรู้สึกบางอย่างแต่เขาก็ไม่อาจปฎิเสธชอนอาออกไปจากชีวิตเขาได้...การตัดสินใจของชานยอลคือสิ่งที่เขาเลือกจะจบสิ้นทุกสิ่ง เมื่อความรักเกิดขึ้นจากหัวใจของชานยอล เขาก็เลือกที่อยู่ไกลๆแบบเจ็บแปลบ ดีกว่าการทนเห็นคริสใกล้ๆแบบเจ็บลึก...ต่อไปนี้คริสจะได้ไม่เป็นคนโลเลอีกต่อไป...
-จบ-
“นายชอบกินอะไรเลอะเทอะเป็นเด็กๆนะชานยอล มา พี่เช็ดให้” มือหนาเอื้อมไปปาดริมฝีปากบางที่มีครีมจากขนมเค้กเลอะติดอยู่
“ไหนๆตรงไหน ไม่ต้องๆผมเช็ดเอง” เขาปัดป่ายมือหนานั้นออกให้พ้นตัว เพื่อที่จะหลบหลีกกับความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรเกิดขึ้น
คริสและชานยอลคือคนที่สนิทกันที่สุดในหอพัก ทั้งสองพักที่หอเดียวกันและอยู่ห้องติดกัน หลายครั้งที่คริสมักจะดูแลเอาใจใส่ชานยอลมากเกินไป จนคนภายนอกสงสัยว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์เกินพี่น้องอย่างที่ควรจะเป็น ติดตรงที่คริสมีคนรักเป็นหญิงสาวสวย หน้าตาดี ฐานะดี เข้าขั้นเซเลปบริตี้ของกรุงโซล เธอเองได้รับการแนะนำจากเพื่อนของคริสอีกกลุ่ม และเขาก็เริ่มคบหาดูใจกับผู้หญิงคนนี้ได้ไม่นานเท่าไรนัก
“ก็ชอบดื้อแบบเนี้ย แล้วหลังที่เจ็บน่ะหายหรือยัง วันนั้นก็ไม่สบายเพราะเดินตากหิมะ ตัวยังร้อนอยู่หรือเปล่า” มือหนาเลื่อนตำแหน่งจากริมฝีปากอิ่มไปอังหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายของชานยอล
“เมื่อไรพี่จะเลิกยุ่งกับผมซะที อย่าทำแบบนี้ ผมไม่ชอบ!” เอ่ยตอบเขาไปในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจ
ชานยอลหวั่นไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดคริส ความเป็นคนดี เอาใจใส่ต่อเขามากกว่าคนอื่น มันทำให้ชานยอลคิดไปไกลจนเกินกว่าความสัมพันธ์ของพี่น้อง อยู่ห่างไกลกันยังดีเสียกว่าใกล้กันแบบนี้ ยิ่งใกล้มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บ เจ็บกับความจริงที่ว่าคริสมีคนรักเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว และเขาก็เป็นได้เพียงแค่น้องชายที่สนิทสนมกันเท่านั้น
“เดี๋ยวก่อน..ชานยอล” มือหนาเอื้อมคว้าเพื่อหยุดเขา..
เสียงโทรศัพท์มือถือของคริสดังขัดจังหวะในขณะที่คริสกำลังจะรั้งข้อมือของชานยอลที่กำลังจะเดินหนีเขา ฝ่ามือหนาเอื้อมคว้าได้แค่เพียงอากาศเมื่อชานยอลเดินห่างเขาออกไป เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูรายชื่อของคนโทรเข้าและรีบกดรับ
“ครับ ว่างครับ งั้นวันนี้เจอกันที่เดิมนะ” โทรศัพท์ถูกวางไป ภาพหน้าจอของโทรศัพท์ปรากฏใบหน้าของสาวสวย คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของคริสนามว่า"ชอนอา"
บรรยากาศของร้านอาหารกึ่งผับในช่วงหัวค่ำคลาคล่ำไปด้วยนักดื่มกิน มือหนาเอื้อมตักอาหารใส่จานของชอนอาคนรักอย่างเอาใจ ใบหน้าคมที่เคยสดใสกลับหมองคล้ำเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในจิตใจ
“เป็นอะไรคะคริส วันนี้ดูเงียบๆนะ” ดวงหน้าหวานใสเอียงคอถามอย่างออดอ้อน มือบางวางลงบนตักของชายหนุ่มที่หล่อเหลาราวเทพบุตร
“วันนี้เรากลับเร็วหน่อยนะ ผมมีงานค้างที่ต้องทำต่อ” อาหารถูกตักเข้าปากหลังจากจบประโยค เขากำลังขบคิดเรื่องของชานยอลเพราะช่วงหลังเขาดูเปลี่ยนไปมากและมักชอบตีตัวออกห่าง
“วันนี้ยังมีงานอะไรต้องทำอีก! เราไม่เจอกันมาอาทิตย์นึงแล้วนะคะ! เป็นแฟนกันจะไม่มีเวลาให้กันเลยเหรอ” ใบหน้าสวยหวานเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง
“ฉันไม่ยอมหรอกนะ! กว่าคุณจะว่างมาเจอฉันรู้ไหมว่าฉันรอมานานแค่ไหน!”
“ชอนอา มีเหตุผลหน่อยสิ” มือหนารั้งข้อมือเล็กให้ลงมานั่งข้างเขาดังเดิม ผู้คนในร้านเริ่มจับจ้องมาที่ทั้งสองมากขึ้น
“นี่แหละคือเหตุผลของฉัน! คุณเป็นแฟนฉันจะให้เราคบกันแค่ทางโทรศัพท์เหรอ!คริส คุณเข้าใจฉันบ้างสิ เข้าใจความต้องการของผู้หญิงบ้าง!” เสียงหวานตวาดใส่เขาด้วยความโมโห มือบางคว้ากระเป๋าถือเดินออกไปนอกร้านด้วยความโกรธ
คริสรีบเดินตามออกไปเพื่อต้องการจะตกลงเกี่ยวกับปัญหาระหว่างเขาและเธอ เสียงทะเลาะกันของชายหญิงหน้าร้านอาหารดังลั่น มือบางปลดสร้อยข้อมือสีสวยที่คริสเคยซื้อให้เขวี้ยงกลับไปที่ร่างสูงอย่างแรง
“ไปคิดมาว่าจะเลือกฉันหรือเลือกงาน!!”
เสียงทะเลาะกันเงียบลงแล้ว เหลือเพียงร่างสูงที่ก้มลงเก็บสร้อยข้อมือโครมฮาร์ทราคาแพงขึ้นมาด้วยความรู้สึกเจ็บช้ำ เสียใจที่คนรักไม่เข้าใจในงานของตน
หอพักที่เงียบสงบในเวลาค่ำคืนเกิดเสียงดังบางอย่างที่ข้างห้องของชานยอล ดวงตากลมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เสียงร้องโอดโอยของคนข้างห้องทำให้เขาตัดสินใจเดินไปเคาะเรียกเพื่อดูความผิดปกติ
“พี่คริส พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเอ่ยถามด้วยความห่วงใย
“พี่ไม่เป็นไร นายกลับไปนอนเถอะ” เสียงเข้มเอ่ยตอบในขณะที่มือหนาลูบข้อศอกข้างที่เลือดออกจากการล้มเมื่อครู่
“พี่คริส เปิดประตูให้ผมหน่อย” มือบางขยับลูกบิดแรงๆเพื่อให้เจ้าของห้องเปิดตามคำขอร้อง
ไม่นานร่างสูงก็เดินตรงมาเปิดประตูที่หน้าห้องในสภาพเมามาย ข้อศอกข้างขวาแตกเลือดไหลอาบแขน ยิ่งแอลกอฮอล์ทำงานในร่างกายมาก เลือดที่แผลก็ยิ่งสูบฉีดมากยิ่งขึ้น
ดวงตากลมโตเลิ่กลั่ก ร่างบางรีบวิ่งหากล่องปฐมพยาบาลเพื่อช่วยทำแผลให้กับเขา แม้ร่างกายจะพยายามหนีห่างชายคนนี้มากขนาดไหน แต่หัวใจกลับร่ำร้องว่าอยากใกล้ชิด ดูแลเขาตลอดไป
“ทะเลาะกับชอนอามาเหรอ” แสร้งเอ่ยถามทั้งที่ใจก็รับรู้ดีว่าคงเป็นเรื่องเดิมๆ
ใบหน้าคมพยักตอบรับช้าๆ มือหนายกขึ้นเสยผมด้วยความเคร่งเครียดจากปัญหาของความรัก
“ฉันมันแย่มากเหรอชานยอล ทำไมชอนอาไม่เข้าใจฉัน”
ใบหน้าหวานนิ่งเงียบไป คนแอบรักต้องรับหน้าที่เป็นที่ปรึกษาให้เขาด้วยหรือ
“พี่ดีเกินไปมากกว่า...ดีมากเสียจน..คนบางคนคิด..” ชานยอลตัดสินใจห้ามหัวใจของตนเองไว้ก่อนที่จะเอ่ยต่อ
“ผมทำแผลให้พี่แล้ว นอนซะนะ อย่าดื่มอีก มันไม่ดีหรอก”
ร่างบางขยับเตรียมจะลุกขึ้น มือหนารั้งร่างบางให้นั่งลงข้างๆเขาอีกครั้งแต่พลาดท่าจนตัวของชานยอลล้มอยู่บนตักเขา
“อุ๊ย! พี่คริส ผมขอโทษ” เขาหยั่งร่างและกำลังจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แขนแกร่งกอดรัดร่างนั้นไว้พร้อมดวงตาคมที่ปรือลงด้วยความเมามาย
“ชานยอล ช่วงนี้นายเป็นอะไร ไม่อยากจะเข้าใกล้ฉันเลย” เสียงอ้อแอ้ตัดพ้อด้วยความเสียใจที่รุ่นน้องคนสนิทตีตัวออกห่าง
“ปะ เปล่า ก็...แค่ ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ” ใบหน้าหวานใสเอียงหลบดวงตาคมที่จับจ้องเขาอยู่
“เวลามองหน้านายใกล้ๆ..ทำไมหน้านาย..เหมือน ผู้หญิง” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่แก้มเนียนใสเล่นอย่างเบามือ
“พี่คริส ปล่อยผมเถอะ ผมจะไปนอนแล้ว” ร่างบางดิ้นรนในอ้อมแขนแกร่งที่กำลังโอบกอดเขา
“ตอบมาก่อนว่าทำไมถึงไม่อยากอยู่ใกล้ฉัน แล้วฉันจะปล่อย” คำพูดที่ฟังไม่ชัดเจนนักเนื่องจากความเมามายไร้สติของผู้พูด
“ไม่!ผมบอกให้พี่ปล่อยผม!”
“ฉันไม่ปล่อย!ตอบมาก่อนสิ!” เสียงอ้อแอ้เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นขึงขัง
ด้วยความโมโหบวกกับความรักที่อัดแน่นในจิตใจของชานยอล เขาตัดสินใจระเบิดคำพูดที่อยู่ในใจของเขาออกมาจนหมดเปลือก
“ผมไม่อยากใกล้ชิดพี่มากกว่านี้เพราะผมชอบพี่!! พอใจหรือยัง! พี่เลิกวุ่นวายกับผมสักทีได้ไหม! ยิ่งพี่ดีกับผม คอยดูแลผมมากเท่าไร ผมก็ยิ่งคิดกับพี่เกินเลยมากเท่านั้น!”
ใบหน้าคมนิ่งอึ้งไปกับคำตอบของชานยอล เขาเองก็ตอบความรู้สึกในใจไม่ได้เช่นกัน เพราะเหตุใดเขาถึงเป็นห่วงเด็กคนนี้ อยากอยู่ใกล้ๆคอยดูแลเอาใจใส่ เหมือนอย่างที่เขาทำกับชอนอา
“ชานยอล..ฉัน..”
“ฉัน..เป็นผู้ชายใช่ไหม..ทำไมตอนนี้..ฉันถึงรู้สึกแปลกๆ”
ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าสวยหวานราวหญิงสาวตรงหน้าด้วยความแคลงใจ ทำไมเขาถึงใจเต้นอย่างประหลาดเมื่อชานยอลบอกชอบเขา ร่างบางที่กำลังนั่งอยู่บนตัวเขาและแขนแกร่งที่กำลังโอบกอดเริ่มกระชับมากยิ่งขึ้น
ความใกล้ชิดสนิทสนมของคนทั้งสองทำให้ทั้งคริสและชานยอลเกิดความรู้สึกแปลกๆที่ยากเกินอธิบาย แม้คริสจะมีคนรักเป็นหญิงสาวหน้าตาดี แต่ในตอนนี้เขากลับไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง
ริมฝีปากหนาโน้มลงไปที่กลีบปากบางตรงหน้าด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ เขากำลังหยั่งความรู้สึกลึกๆของตนเอง ชานยอลกำลังจะเป็นเด็กผู้ชายคนแรกที่คริสทดลองจูบ...
“พี่คริส..พี่จะทำอะไร” มือบางผลักหน้าอกของคริสไว้ก่อนที่ปากของทั้งสองจะสัมผัสกัน
“ฉัน..ฉัน กำลังจะลองใจตัวเอง” มือเล็กถูกรวบไว้หลวมๆ
ดวงตากลมโตหลับลงช้าๆ ร่างบางสั่นเล็กน้อยกับการลองใจของคริส ไม่นานริมฝีปากของคนทั้งสองก็สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา คริสเม้มริมฝีปากบางตรงหน้าอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะลองสอดเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปาก เสียงหัวใจของชานยอลเต้นไม่เป็นจังหวะ ครั้งแรกกับการจูบ
ของเขาและกับคนที่เขารัก
ร่างบางเอนนอนราบไปกับพื้นตามแรงโน้มถ่วงที่คริสกำลังโถมร่างเข้ามา ร่างสูงคร่อมร่างของเขาอยู่ ชานยอลไม่อาจหนีความรู้สึกลึกๆในใจของตนเองได้ มือหนาลูบไล้ตามผิวกายที่ขาวเนียนราวหญิงสาวเล่นด้วยอารมณ์มึนเมา เขากำลังเผลอตัวเผลอใจไปกับความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายเมื่ออยู่ใกล้กับชานยอล
ไม่นานทั้งสองก็เปลือยเปล่าท่ามกลางแสงไฟนีออนของห้อง จมูกโด่งซุกไซร้ตามซอกคอหอมกรุ่น ลิ้นร้อนชื้นลากไล้ไปตามลำตัวขาวเนียน กิจกรรมรักครั้งแรกของทั้งคริสและชานยอลเกิดขึ้นอย่างเร่าร้อน ร่างบางขยับเขยื้อนไปตามแรงโยกของคริส ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่ได้นาน ในไม่ช้าทั้งสองก็ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาจนเปรอะเปื้อนพื้นห้อง
หลังจากสิ้นสุดกิจกรรมรักที่แสนเร่าร้อน ชานยอลหนีกลับห้องในขณะที่คริสเข้าห้องน้ำ เขาไม่ได้เสียใจกับการกระทำของตนเองแต่กลับเต็มใจกับความสุขชั่วคราวที่เกิดขึ้น มีแต่เพียงคริสเท่านั้นที่รู้สึกผิดกับการทำร้ายชานยอล
หลายวันผ่านไป....
ความสับสนในใจของคริสเริ่มทวีคูณ มือหนาเคาะเรียกรุ่นน้องหน้าห้อง เขาไม่พบเจอหน้าชานยอลมาหลายวันแล้วหลังจากเหตุการณ์วันนั้น
“ชานยอลไม่อยู่หรอกครับ เห็นบอกว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้าน”
จงอินเพื่อนข้างห้องเอ่ยตอบคริส ร่างสูงตัดสินใจลงไปชั้นล่างพร้อมสตาร์ทรถสี่สูบคู่ใจ ขับไปตามเส้นทางในแผนที่ ที่จงอินยอมวาดให้กับคริส เมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังถี่รัวจากฝีมือการกดของร่างสูง
“มาแล้วฮะ มาแล้ว” ร่างบางวิ่งออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่เมื่อพบคริสสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
“หนีหน้าฉันทำไม! ทำไมต้องหนีกลับบ้าน” มือหนากระชากข้อมือของร่างบางและลากจูงเขามาที่รถ
“พี่คริส ปล่อยผม..ปล่อย” เขาพยายามสะบัดแขนจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันไม่ปล่อย นายต้องกลับไปกับฉัน บอกแม่นายว่าฉันมารับ ลืมไปแล้วเหรอว่าแม่นายเคยฝากให้ฉันดูแลนายน่ะชานยอล!” เสียงเข้มตวาดใส่ร่างบาง โกรธที่เขาหลบหนีและหายหน้าไปตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง
“พี่จะให้ผมกลับไปทำไม กลับไปเพื่อพบว่าพี่กับชอนอารักกันเหรอ ยิ่งอยู่ใกล้พี่ผมก็ยิ่งเจ็บ ผมเลือกที่จะอยู่ไกลจากพี่ดีกว่า..พี่คริส” ดวงตากลมโตเริ่มมีหยาดน้ำใสๆไหลรินออกมา
“กลับไปกับฉัน...ฉันกับชอนอา เรา..ยังไม่ได้ตกลงกัน”
ร่างสูงอุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นไปบนรถ เขานั่งประกบชานยอลด้านหลังพร้อมกับขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
เมื่อถึงหน้าหอพัก คริสจูงมือชานยอลเดินขึ้นไปบนหอเพื่อไม่ให้เขาหนีและดิ้นรนขัดขืน มือหนาล้วงหยิบกุญแจห้องในกระเป๋ากางเกงยีนส์ ฉับพลันเสียงหวานของใครคนหนึ่งเรียกเขาจากด้านหน้าและโผเข้ามากอด
“คริส ฉันขอโทษ ฉันจะมีเหตุผลกับคุณมากกว่านี้ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะคะ” ชอนอากำลังร้องไห้และกอดเอวร่างสูงไว้
ภาพของร่างสูงที่เกาะกุมมือร่างคนตัวเล็กกว่า โดยมีหญิงสาวแสนสวยยืนกอดเขาที่ด้านหน้าสะท้อนแสงอาทิตย์และเกิดเงาขึ้นที่พื้น ชานยอลยืนมองดูเงานั้นเงียบๆพร้อมน้ำตาหยาดใสที่ค่อยๆไหลออกมา ข้อมือบางสะบัดหลุดจากแขนแกร่งและรีบวิ่งหนีไป
“ชานยอล!” เสียงร้องเรียกของคริสไม่สามารถรั้งร่างของเขาไว้ได้
หญิงสาวยังคงกอดร่างสูงไว้แน่นและเหลือบมองทั้งสองด้วยความไม่เข้าใจ คริสยืนนิ่งกับความรู้สึกสับสน โลเลในจิตใจ เขาไม่สามารถทิ้งชอนอาให้ยืนร้องไห้ตรงนี้คนเดียวได้ และในขณะเดียวกันเขาก็ปวดใจที่เห็นชานยอลร้องไห้พร้อมกับวิ่งหนีเขาไป...
คนรักตรงหน้ากับน้องชายที่สนิทด้วยที่สุด เขาไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะเลือกใคร ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของทั้งคริสและชานยอลจบลงด้วยจดหมายฉบับเล็กๆที่ถูกสอดไว้หน้าห้องนอนของคริสในคืนต่อมา
-ถึง พี่คริส พี่ชายที่แสนดีของผม-
“ผมรักพี่คริส รักพี่มาตลอด และรักมาหลายปีแล้ว ผมเสียใจทุกครั้งที่พี่มีปัญหากับแฟนแล้วมาปรึกษาผม พี่จำลีจินแฟนคนแรกของพี่ได้ไหม วันนั้นพี่ก็เมาอย่างเคยทุกครั้ง และก็เป็นผมเองที่คอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้พี่ ลูบหลังให้พี่เวลาพี่อาเจียน ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ ผมไม่เคยปริปากบอกรักพี่ ความดีของพี่ที่คอยเอาใจใส่ผมมันกลับมาทำร้ายตัวผมเอง ผมคิดไปเองกับความรู้สึกและการกระทำทุกอย่างที่พี่มอบให้กับผม ทุกครั้งที่พี่กอดผม สัมผัสตัวผม ผมมีความสุขทุกครั้ง สายตาที่พี่มองผมมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มของพี่คือสิ่งที่ผมชอบที่สุด เรื่องระหว่างเราในสายตาคนอื่นมันคลุมเครือมานานหลายปี ถึงเวลาแล้วที่ผมจะไปจากตรงนี้ ตอนที่พี่อ่านจดหมายฉบับนี้ผมคงไม่อยู่เกาหลีแล้ว...สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกกับพี่ว่า “อย่าทำแบบนี้ไม่ว่ากับใคร ถ้าพี่ไม่ได้รักเขา”
–ปาร์คชานยอล-
ร่างสูงทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความอ่อนใจ ความใกล้ชิดของเขาทั้งสองคือสิ่งที่ทำร้ายชานยอลโดยที่เขาไม่รู้ตัว แม้คริสจะลังเลกับความรู้สึกบางอย่างแต่เขาก็ไม่อาจปฎิเสธชอนอาออกไปจากชีวิตเขาได้...การตัดสินใจของชานยอลคือสิ่งที่เขาเลือกจะจบสิ้นทุกสิ่ง เมื่อความรักเกิดขึ้นจากหัวใจของชานยอล เขาก็เลือกที่อยู่ไกลๆแบบเจ็บแปลบ ดีกว่าการทนเห็นคริสใกล้ๆแบบเจ็บลึก...ต่อไปนี้คริสจะได้ไม่เป็นคนโลเลอีกต่อไป...
-จบ-
