บ้าน
เสียกเรียกของใครคนหนึ่งดังแว่วอยู่ที่หน้าบ้านพักเกือบเป็นชั่วโมง......เสียงนั้นเป็นเสียงที่ทำให้ทั้งนาวิกคริสและเด็กเตรียมทหารปาร์คชานยอลต้องลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ.......ร่างสูงโปร่งรีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าที่ถูกวางกองไว้ที่พื้นด้วยความรีบร้อนก่อนที่จะหยิบเสื้อผ้าของเด็กเตรียมทหารโยนให้เขาด้วยความร้อนรน
"ปาร์คชานยอล.....นายไม่ปลุกฉันเลยอ่ะ วันนี้ฉันมีสอนแต่เช้า....." ร่างสูงพูดพร่ำไปพร้อมๆกับการใส่บ๊อกเซอร์ที่ค่อยๆดึงร่นขึ้นมาด้านบน
"ก็คุณคริส....." ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่ร่างเปลือยเปล่าของคริสที่เห็นเมื่อครู่ก่อนที่จะตั้งสติได้รีบหันหน้าหลบและคว้าเสื้อผ้าของตนเองมาใส่
นาวิกคริสตั้งใจจะดุชานยอลแต่ก็ทำไม่ลงเพราะเขาเองคือต้นเหตุที่ทำให้ชานยอลตื่นสาย เนื่องจากเมื่อคืนนี้เขาไม่ได้เผด็จศึกเด็กคนนี้แค่ครั้งเดียวแต่เขาจัดฉากบนเตียงเป็นสนามรบถึงสองครั้ง.....
"อือๆช่างมันเถอะ รีบไปอาบน้ำปะ วันนี้จะพาไปที่สนามฝึกด้วย .....อ่าวยังนิ่งอีก.....เร็วๆสิ เด็กเตรียมปาร์คชานยอล ลุกขึ้น ปฎิบัติ!!!" คริสแสร้งออกคำสั่งเสียงดัง....เอาใจมากเดี๋ยวจะเสียการควบคุมจากผู้บังคับบัญชา
ร่างบางรีบลุกนั่งบนเตียงพร้อมกับรีบวิ่งกลับห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของนาวิกโยธินคริส วันนี้ต้องไปสนามฝึกด้วยเหรอ จะให้ผมไปทำไม.....
นาวิกคริสนั่งรอชานยอลที่โต๊ะทานอาหารด้วยท่าทางเคร่งขรึมพร้อมหยิบถ้วยกาแฟใบเล็กขึ้นจิบ.....ดวงตาคมมองไปยังบันไดว่าเมื่อไรเด็กเตรียมของเขาจะก้าวลงมาเสียที....เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาที่เริ่มเดินเกินเวลาว่าเขาสายมากแล้ว...
"ปาร์คชานยอล!!......แต่งตัวเสร็จหรือยัง!!" ความเป็นผู้บังคับบัญชาของนาวิกคริสทำให้เขาต้องดุกับชานยอลแม้เขาจะชอบชานยอลเข้าให้แล้วแต่ยังไงระเบียบวินัยอย่างชายชาติทหารก็ควรจะมาก่อน
ไม่นานนักชานยอลก็วิ่งผลุนผลันลงมาด้วยอาการร้อนรน.....ใจจริงแล้วเขาไม่ต้องการให้นาวิกคริสรอนานแต่เขาเป็นคนอาบน้ำช้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เสื้อผ้าที่ยังดูสวมใส่ไม่เรียบร้อยถูกคริสตำหนิจากสายตา...มือหนากวักเรียกชานยอล
เข้ามาใกล้ๆ ร่างบางเดินเข้าไปหาท่านนาวิกด้วยความเกรงกลัว...จะดุอะไรเขาอีกไหม....หรือเขาทำอะไรผิดอีก....
"กระดุมติดไม่เรียบร้อย.....รีบลนลานจนติดสลับเม็ดเลยเหรอ" มือหนาเอื้อมไปปลดกระดุมชานยอลพร้อมกับติดให้เขาใหม่ เด็กเตรียมคนนี้ยังดูเฟอะฟะจากวันแรกจนถึงวันนี้ไม่มีเปลี่ยนแปลง
ใบหน้าของชานยอลซับสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเมื่อคำพูดที่ดุดันของนาวิกคริสจู่ๆก็เปลี่ยนแปลงเป็นอ่อนโยนและยังช่วยเขาแต่งตัว....
"วันนี้ทำไมผมต้องไปด้วยฮะ คุณคริส" ดวงตากลมโตที่ใสซื่อฉายแววสงสัย
"ฉันจะพานายไปสนามฝึกด้วยเพราะวันนี้มีสอนจับอาวุธ......ฉันจะสอนนายยิงปืนไง"
ร่างบางพยักหน้ารับคำและเข้าใจในสิ่งที่คริสพูด ขายาวเตรียมจะก้าวออกจากบ้านพักแต่เสียงของคริสก็ขัดชานยอลไว้....
"เด็กเตรียมปาร์คชาน!! นี่ฉันอนุญาตให้นายเดินนำหน้าฉันตอนไหน หืม....." มือหนาคว้าข้อมือบางไว้ให้หยุดเดิน นาวิกคริสเดินไปยืนข้างชานยอลพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเขาพร้อมกับออกคำสั่ง
"หน้าที่เพิ่มเติมของเด็กเตรียมทหารอย่างนายคือ....หอมแก้มฉันก่อนออกจากบ้านทุกครั้ง....รับทราบและต้องปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัด!!...เข้าใจ๋" ใบหน้าคมยกยิ้มพร้อมกับพองลมไว้ที่แก้ม...
"คุณคริส เอ่อ....มันจะดีหรือฮะ ผม...." ดวงตากลมหลุบลงต่ำด้วยความเขินอายปากบางขยับขึ้นลงโดยที่ไม่รู้ว่าจะขัดคำสั่งนี้ยังไง
"มันคือคำสั่งของผู้บังคับบัญชา นายปฎิเเสธได้เหรอ...หรืออยากถูกลงโทษ!!" คริสแกล้งกระเซ้าชานยอล นิ้วมือยาวยังคงชี้ไปที่แก้มของตนเพื่อรอสัมผัสจากเด็กเตรียมปาร์คชานยอล เด็กเตรียมที่ถูกเปลี่ยนสถานะเมื่อคืนนี้
ริมฝีปากบางพร้อมปลายจมูกโด่งของชานยอลจูบซับลงไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของนาวิกคริส...แม้เขาจะเขินอายเพียงใดก็ต้องกลั้นใจทำ...เพราะมันคือคำสั่ง....
"เผด็จการชะมัด.....ถ้าคุณคริสอยากได้อะไร ผมต้องยอมคุณทุกอย่างเลยเหรอ" ปากอิ่มเบ้ปากเล็กน้อยด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด
"ก็ถ้าในฐานะเด็กเตรียมน่ะขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชาไม่ได้....แต่ถ้าเป็นฐานะแฟนเราค่อยตกลงกันอีกที" ใบหน้าคมคายเดินยิ้มกริ่มออกไปด้วยความสุขใจที่แกล้งชานยอลได้....
ที่สนามฝึกยิงปืนและซักซ้อมอาวุธที่กว้างขวางมีนายทหารหลายท่านที่ได้รับการฝึกสอนจากนาวิกคริสทั้งทางทฤษฎีและทางปฎิบัติ......ชานยอลนั่งมองคริสไม่ห่างจากบริเวณนั้นเท่าใดนัก....นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ดูคริสฝึกสอนในสนามซ้อมมันยิ่งทำให้เขาดูเท่ห์มาก....ท่าทางการจับปืนที่ดูคล่องแคล่ว....ร่างสูงโปร่งที่สวมเครื่องแบบสีเขียวขี้มา กางเกงหนังสีดำและรองเท้าบู๊ทครึ่งแข้งยิ่งขับสีผิวของเขาและความสมาร์ทของเขามากขึ้น....ลูกกระสุนที่ออกจากรังเพลิงทุกนัดวิ่งตรงเข้าเป้าทุกครั้ง ความสามารถบวกกับหน้าตาของคริสยิ่งส่งผลให้คริสได้รับการกล่าวขานในหมู่ของผู้ฝีกสอนรวมถึงนักเรียนนายร้อย และพลทหารที่จิตใจไม่เป็นชายแท้หลายคน....
หลังจากที่คริสทำการฝึกซ้อมการใช้อาวุธทั้งหมด ทหารชั้นผู้น้อย พลทหาร นักเรียนเตรียมทหาร ทั้งหลายก็แยกตัวกันไปทำหน้าที่ส่วนตัวของตนเมื่อหมดคาบเรียน....
"เด็กเตรียมปาร์คชานยอล มานี่สิ" นาวิกคริสกวักมือเรียกชานยอลที่นั่งมองเขาอยู่ห่างๆให้เดินเข้ามาหา
"วันนี้ฉันจะฝึกสอนนาย 2 อย่าง..... 1.ยิงปืน 2.ขี่ม้า" น้ำเสียงของคริสเรียบเฉยไม่ฉายแววขี้เล่นเหมือนเวลาที่เขาอยู่กับชานยอล 2 คน
"ทำไมผมต้องเรียนตอนนี้ด้วยละฮะ มันยังไม่ถึงคลาสที่ผมจะต้องเรียนทั้งสองวิชา" ริมฝีปากแดงระเรื่อพร่ำพูดอยู่ตรงหน้าคริสพร้อมดวงตากลมที่ใสซื่อ.....
"ก็ฉันอยากสอน....ฉันไม่อยากให้คนอื่นเป็นคนสอนนาย...เลิกถามได้ละ มานี่มา!!"
ร่างบางเดินไปยืนข้างๆคริส มือหนาเอื้อมไปหยิบหูฟังเก็บเสียงและสวมมันให้ชานยอล....แว่นพลาสติกกรอบใหญ่ถูกสวมใส่บนใบหน้าขาวใสของชานยอลเพื่อป้องกันใบหน้า
"กลัวเสียงปืนหรือเปล่า" นาวิกคริสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"กะ กลัวฮะ" ชานยอลไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่จุดล่อเป้าที่เป็นกระดาษสีขาวตรงหน้า
"จับแบบนี้นะ.....ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก...ฉันอยู่ข้างๆนายแล้ว" มือหนาเอื้อมไปจับมือบางพร้อมสอดนิ้วประสานเข้าไปที่ไกปืนโดยที่กุมมือชานยอลไว้...ร่างสูงยืนซ้อนข้างหลังชานยอลและใช้มืออีกข้างโอบร่างบางไว้....ชานยอลเริ่มรู้สึกขาดสมาธิเมื่อเขาได้ใกล้ชิดกับคริสมากขนาดนี้.....บ้าชะมัด การยิงปืนต้องใช้สมาธิมากไม่ใช่เหรอ...
ริมฝีปากหนากระซิบที่ข้างหูเพื่อสอนวิธีการยิงปืนให้ชานยอลรับรู้ แต่มันกลับกลายเป็นว่าเสียงของคริสดังผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา....เนื่องจากสมาธิของชานยอลกำลังกระเจิดกระเจิง....ร่างสูงโปร่งโอบซ้อนเขาจากทางด้านหลัง
จนรู้สึกอบอุ่น มือของคริสทั้งสองข้างกุมมือเขาให้กำปืนยาวยมฑูตที่พรากชีวิตของฝั่งตรงข้ามได้....
"พร้อมแล้วนะ ที่ฉันบอกไปทั้งหมดจำได้ไหม" ใบหน้าคมคายกระซิบที่ข้างหู ลมหายใจอุ่นรดที่ต้นคอเขา....ทำแบบนี้ใครจะยิงปืนได้
"คุณคริส.....ผมไม่มีสมาธิเลย" ชานยอลเอียงใบหน้าไปเอ่ยบอกคริสด้วยท่าทางเกรงกลัวว่าเขาจะโดนดุอีก
"ก็เพราะนายชอบฉันไงเลยไม่มีสมาธิ....." คริสยกยิ้มด้วยความขำ
ใบหน้าชานยอลแดงซ่านลามไปถึงใบหูของเขา.....ยิ่งคริสอยู่ใกล้ชานยอลก็ยิ่งหลุดขำ....เด็กเตรียมทหารปาร์คชานยอลไม่มีทางเป็นชายชาติทหารอย่างที่ตั้งใจไว้ได้ เสียงปืนที่ถูกยิงออกไปหลายนัดทำให้ชานยอลหลับตาด้วยความกลัว ลูกกระสุนทุกนัดที่เข้าเป้าเกิดจากฝีมือของคริสที่เกาะกุมมือชานยอลไว้แน่น...เด็กน้อยลืมตาขึ้นมาดูผลของการยิงปืนและยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าเขายิงปืนเข้าเป้า
"ฉันยิงต่างหาก เด็กโง่....นายหลับตาปี๋แบบนั้นจะเห็นอะไร" มือหนาของนาวิกคริสเขกลงบนศรีษะของชานยอลเบาๆพร้อมเสียงหัวเราะ......บ้าจริง...น่ารักอีกแล้ว....เวลานาวิกโยธินขี้เก๊กคนนี้ยิ้มทีไร หัวใจดวงน้อยของเด็กเตรียมคนนี้ก็หวั่นไหวทุกที
ในยามเย็นที่คอกม้าขนาดใหญ่ไม่มีผู้คนพลุกพล่านแล้วเนื่องจากเลยเวลาฝึกซ้อม....คริสพาชานยอลมาดูม้าตัวใหญ่สีหมอกที่ดูสง่างาม....เมื่อคริสอยู่ที่แคนาดาการขี่ม้าคือสิ่งที่เขารักเป็นชีวิตจิตใจ....หลายคนเคยเปรยว่าคริสดูเหมือนเจ้าชายเวลาที่เขาอยู่บนหลังม้า มือหนาจูงเชือกและพาร่างม้าที่สูงสง่าเดินออกมาจากคอก.....ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น...ม้าตัวโตที่ชานยอลเคยเห็นใกล้ๆเป็นครั้งแรกและวันนี้เขาก็จะได้ขี่มันเป็นครั้งแรกเช่นกัน..
คริสปีนขึ้นไปนั่งบนหลังม้าด้วยท่าทางทะมัดทะแมงเนื่องจากเขาขี่มันจนคุ้นชิน.....มือหนายื่นให้ชานยอลจับเพื่อให้ชานยอลพยุงร่างของตนขึ้นมานั่งบนหลังม้าเคียงข้างกับเขา
"ปีนไหวไหม....นายขึ้นมานั่งข้างหน้าฉันจะได้ไม่ตก" นาวิกคริสฉุดรั้งมือชานยอลขึ้นมาไม่นานร่างบางก็ขึ้นมาบนม้าตัวใหญ่และนั่งลงข้างหน้าคริส...
คริสโอบร่างของชานยอลไว้จากทางด้านหลัง....ชานยอลนั่งคร่อมบนหลังม้าด้วยท่าทางงกๆเงิ่นๆ มือบางกำสายเชือกหนังที่คล้องม้าด้วยความกลัว.....บนหลังม้านี่มองลงไปด้านล่างแล้วสูงชะมัด
"นั่งดีๆสิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก" มือหนารั้งเอวบางไว้ข้างนึงเพื่อกอดชานยอลไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งก็จับเชือกที่คล้องม้าไว้เพื่อประคองร่างและบังคับม้าให้เดินไปตามทิศทางที่นาวิกคริสต้องการ
ร่างสูงโปร่งของคริสควบคุมม้าจากทางด้านหลังโดยโอบกอดชานยอลไว้แน่น....เขาไม่กล้าออกคำสั่งให้ม้าวิ่งเพราะเกรงว่าชานยอลจะหล่นลงไปจากอาน....กลิ่นกายของชานยอลที่คริสสูดดมล่องลอยมาตามลมที่พัดหวิวมาจาก
ทางด้านหน้า....ผู้บังคับบัญชาฉวยโอกาสวางคางที่ได้รูปนั้นไว้ที่ไหล่บางของชานยอลในขณะที่บังคับม้าอยู่หลายครั้ง...ร่างสองร่างที่บดเบียดกันบนหลังอานม้ายิ่งทำให้ทั้งสองรู้สึกอบอุ่นและหอมละมุนในสัมผัส....ชานยอลยิ้มหัวเราะออกมาด้วยความสุขเมื่อเขารู้สึกสนุกกับการได้อยู่บนหลังม้า...โดยลืมสนใจไปว่าคนที่นั่งอยู่ด้านหลังคือผู้บังคับบัญชาที่กำลังฝึกสอนการขี่ม้าให้เขา....
"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะเด็กเตรียม...ไว้ฉันจะมาสอนนายใหม่"
"จริงนะ วันหลังคุณคริสพาผมมาอีกนะ " เมื่อชานยอลเผลอยิ้มออกมาด้วยความสดใส......หัวใจของนาวิกโยธินคริสที่น่าเกรงขามก็กระตุกวูบไหวจากรอยยิ้มนั้นได้เช่นกัน
คริสเดินจูงม้าตัวใหญ่กลับเขาคอกอีกครั้ง.....เวลาเย็นย่ำจนเกือบมืดทำให้ในบริเวณนั้นดูเงียบสงบและไม่มีผู้คน.....ทั้งคริสและชานยอลเดินเข้าไปส่งม้าสีหมอกในคอกใหญ่ด้วยกัน......มือบางลูบขนม้าที่อ่อนนุ่มเล่นเหมือนเด็กเล็กๆ ชานยอลไม่กลัวม้าอีกแล้วหลังจากที่เขาลองขี่มันได้สักพัก....แต่ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของชานยอลเขาก็ทำให้ม้าเจ็บเพราะสายนาฬิกาที่ใส่อยู่ไปเกี่ยวที่หางของม้าจนม้าตกใจและมีอาการกระตุกพร้อมกับคำรามออกมา
สองขาหน้าของม้ายกขึ้นและร้องออกมาเสียงดัง....หลังจากคริสเห็นเหตุการณ์ก็เข้าไปลูบหลังม้าให้มันสงบสติอารมณ์ลงจนเป็นปกติ....มีแต่เพียงชานยอลเท่านั้นที่กลัวและล้มลงไปนั่งหลบมุมอยู่อีกฝั่ง
"ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีอะไรแล้ว" คริสย่อตัวลงไปกอดปลอบชานยอลให้เขาหายตกใจ
"ผมตกใจมากคุณคริส....ผม..ผม" ดวงตากลมโตเลิ่กลั่กพร้อมกอดคริสกลับด้วยความลืมตัว
"ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไง นายไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น...."
มือหนาลูบไปตามเส้นผมที่อ่อนนุ่มของชานยอลเพื่อปลอบประโลมให้เขาหายตกใจ....มันทำให้ชานยอลรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ชายชาติทหารอย่างนาวิกโยธินคริสจะมีมุมที่อ่อนโยนมากมายขนาดนี้....ริมฝีปากหนาจูบสัมผัสไปที่หน้าผากกว้างของชานยอลเพื่อปลอบเด็กน้อยในอ้อมกอด....ดวงตากลมโตสบสายตากับดวงตาคมที่จับจ้องมาที่ใบหน้าเขา.....ความรู้สึกอยากสัมผัสริมฝีปากชานยอลผุดขึ้นมาในสมองของนาวิกคริสอีกครั้งเมื่อชานยอลตกใจและเม้มริมฝีปากไว้แน่น...คริสค่อยๆโน้มศรีษะลงไปกดจูบอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากแดงระเรื่อนั้นเพื่อต้องการจะปลอบโยน...แต่ความต้องการบางอย่างกลับทำให้เขาไม่หยุดแค่เพียงเท่านั้น...
"ฟางในคอกม้านี่จะทำให้นายเจ็บหลังไหม" คริสเอ่ยถามเสียงเบาด้วยใบหน้าที่เริ่มหลงใหลในสิเน่หา
"คุณคริสหมายความว่า...." ชานยอลเอ่ยถามด้วยความสงสัย...
ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัวมือหนาก็ประคองร่างของเขาให้นอนราบไปบนฟางนุ่ม คริสไม่รอช้าที่จะโน้มร่างลงมาบนตัวของชานยอล....ริมฝีปากหนาก้มลงดูดดุนปากบางไว้พร้อมกับสอดลิ้นเรียวเข้าไปสำรวจหาความหวานที่เขาใฝ่หา
คริสซุกไซร้ตามซอกคอขาวของชานยอลด้วยความรู้สึกหลงใหล...มือหนาจับไปที่เสื้อเชิ๊ตตัวบางของชานยอลเพื่อปลดกระดุมเพื่อเผยให้เห็นผิวขาวเนียน....
"คุณคริส....เราจะมีอะไรกันในนี้เหรอ....ผมว่า.." ชานยอลจับมือหนานั้นไว้พร้อมกับห้ามปราม
"แค่ไม่นานหรอก....ฉันสัญญา....และมันก็คือคำสั่งที่นายต้องปฎิบัติ" ดวงตาคมสื่อถึงอารมณ์ความต้องการที่คุกรุ่นจนชานยอลไม่อาจปฎิเสธ
เสื้อเชิ๊ตตัวบางถูกปลดออกจากร่างกายของชานยอลและเครื่องแบบของคริสก็ถูกวางกองไว้ข้างๆ ร่างที่เปลือยเปล่าทั้งสองร่างในคอกม้าขนาดใหญ่ที่แสงไฟไม่สว่างมากนัก....นาวิกโยธินคริสครูฝึกสอนที่ส่งตรงมาจากแคนาดา
กำลังสั่งสอนนักเรียนเตรียมทหารใต้บังคับบัญชาให้รู้จักถึงลีลารักที่เร่าร้อน....มือหนาลูบไล้ไปตามเนินอกสีชมพูนั้น....ลิ้นสากลากไล้ไปตามลำคอเพื่อสร้างความเสียวกระสันต์ให้กับชานยอล...สองร่างเคลื่อนไหวไปมาด้วยจังหวะที่เนิบนาบและเปลี่ยนเป็นเร่งเร้าเมื่อคริสเริ่มกระแทกกระทั้นถี่และรัวขึ้น....ปากบางครางแต่ชื่อนาวิกคริสพร้อมกับสอดนิ้วเรียวเข้าไปกำผมสีทองนั้นไว้แน่น....คริสบนร่างของชานยอลกำลังขับเคลื่อนความต้องการของเขาที่กำลังพลุ่งพล่าน มือหนาจับร่างบางขึ้นมานั่งบนตัวเขาเพราะเกรงว่าชานยอลจะเจ็บหลังจากฟางกองใหญ่นั้น....เอวหนายกขึ้นสวนกระแทกถี่และเร็วขึ้นหลายครั้ง....ชานยอลอดทนไม่ไหวต่อสัมผัสที่เร่าร้อนจนต้องปล่อยบั้นท้ายของตนลงมาเพื่อรับแรงกระแทกกระทั้นนั้น...เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายตามร่างกายของคนทั้งสอง...ลิ้นสากลากไล้ไปตามเนินอกของชานยอลและดูดดุนไว้ด้วยความถวิลหาโดยที่ช่วงเอวของเขาก็ยังทำหน้าที่กระแทกสวนส่วนกลางเข้ามาอย่างต่อเนื่อง....ท่านนาวิกโยธินสุดหล่อหลุดครางเรียกแต่ชื่อของปาร์คชานยอลด้วยความสุขสม....จนในที่สุดทั้งสองก็ปลดปล่อยธรรมชาติของความต้องการออกมาจนเปรอะเปื้อนทั่วร่าง
"ต่อไปนี้ฉันจะสอนนายทุกอย่างเด็กเตรียมทหารปาร์คชานยอล.......และทุกคำสั่งของฉัน...นายจะต้องปฎิบัติ!!!!" มือหนาเอื้อมไปจับปลายจมูกของเด็กเตรียมบีบเบาๆและส่ายมันไปมา
"จะมีซักกี่คนที่รู้ว่าคุณคริสนาวิกโยธินคนนี้ โคตรเผด็จการ!!!....นี่ผมต่อว่าคุณในฐานะแฟนนะคุณคริส ไม่ใช่ฐานะเด็กเตรียมทหาร" ปากบางบ่นออกมาในความเจ้ากี้เจ้าการและนิสัยออกคำสั่งของคริส....นี่เผมต้องอยู่ใต้บังคับบัญชาเขาอย่างนี้ตลอดไปใช่ไหม.....
END ---------------------------------------------------- จบจริงๆแล้วนะ ฮิ
