บ้าน
ณ.สยามปีพ.ศ.2485 เวลาเย็นย่ำของแรม 8 ค่ำ เดือน 6 คืนเดือนหงาย เป็นเวลาที่หลวงนฤเบศร์อัครเดช เจ้ากรมในวังตำแหน่งสูงสุดของสมัยนั้นรอการกลับมาของบุตรชายคนเดียวตามเวลานัดหมาย... บุตรชายอันเป็นที่รักยิ่งซึ่งเกิดกับหม่อมเจ้ากิ่งแก้วกรเพชรภรรยาคนที่ 1 ...ที่ท่านรักมาก แต่ด้วยอุบัติเหตุ ทำให้หม่อมเจ้ากิ่งแก้วกรเพชรต้องสูญชีวิตไป ทำให้หลวงนฤเบศร์มีภรรยาใหม่ตามเวลาอันสมควร..
เมื่อนาฬิกาชี้เวลาประมาณหัวค่ำ...รถยนต์ติดเครื่องสีครีมคันใหญ่ดูโก้หรูจอดดับเครื่องยนต์สนิทเมื่อมาถึงหน้าวังรโหฐาน ร่างสูงโปร่งก้าวลงมาช้าๆจากเบาะที่นั่งด้านหลัง ชุดสูทสีเทาเรียบหรูดูดีอยู่บนร่างสูงชะลูด ชายหนุ่มหล่อเหลามีผมสีดำขลับ ดวงตาดุดันแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนหากเขาเผลอยิ้ม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหนาเล็กได้รูป ... ใบหน้าคมคายปรากฎรอยยิ้มบางเมื่อเห็นหญิงร่างท้วมวิ่งเข้ามาต้อนรับ
"คุณชายของนม คุณชายคฤคฤษส์จริงๆด้วย คุณชายขา...โถ กี่ปีแล้วคะที่นมไม่เห็นคุณชายขี้งอแงของนม" มือกร้านลูบไล้ไปตามเนื้อตัว เธอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เสียงสะอื้นฟังดูคล้ายจะร้องไห้ แต่ก็เกิดจากความตื้นตันตื่นเต้นสุขใจของเธอมากกว่า
"นมเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าท่านพ่อไม่อนุญาตให้เรากลับสยาม เราคงต้องแก่ตายที่เมืองฝรั่งแล้วล่ะ" เสียงเข้มพูดพลางหยอกล้อหญิงชราด้วยอารมณ์ขัน มือหนาสวมกอดหญิงท้วม ร่างสูงต้องค้อมตัวลงเล็กน้อยด้วยท่าทางที่ถนัดถนี่
"คุณชายก็พูดเล่นไปนะเจ้าคะ ไปร่ำเรียนถึงเมืองฝรั่งมังค่า หล่อเหลาขึ้นเป็นกอง นี่ไปควงสาวแหม่มจนลืมนมแก่ๆคนนี้แล้วกระมัง" หญิงชราแสร้งทำสีหน้ากระเง้ากระงอด สร้างเสียงหัวเราะให้แก่ผู้คนในวัง รวมถึงพวกทาสทั้งหลายในเรือน
"คุณชายรีบเข้าไปด้านในงานเถิดเจ้าค่ะ คุณหลวงท่านรอนานแล้ว งานนี้จัดขึ้นเพื่อต้อนรับคุณชายเลยนะเจ้าคะ ไปค่ะไป" เธอเดินจูงมือชายหนุ่มรูปงามเข้าไปในงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของท่านชายคฤคฤษส์ บุตรชายคนเดียวของหลวงนฤเบศร์อัครเดช บุคคลที่มีอำนาจมากมายมหาศาลในยุคสมัยนั้นที่สุด
ร่างสูงโปร่งก้าวเข้าไปในงานเลี้ยงขนาดใหญ่ ดนตรีบรรเลงเพลงร่วมสมัย หญิงชายเต้นรำกลางฟลอร์กันอย่างสนุกสนาน นี่มันงานรื่นเริงทั่วไปหรืองานต้อนรับเรากันแน่ ชายคฤคฤษส์ได้แต่นึกในใจ ดวงตาคมสอดส่ายไปเรื่อยด้วยความเพลิดเพลินใจ ครั้นสายตาคมก็เหลือบมองเห็นหญิงงามสวมชุดสีชมพูสวยหวาน ดวงตาของนางกลมโต ผิวขาวราวหยวกกล้วย ร่างของนางนวลเนียนน่าสัมผัส ริมฝีปากหยักเข้ารูปสีแดงระเรื่อ กำลังนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับกลุ่มหญิงสาวหลายคนข้างสระน้ำ...
"นม นม หล่อนเป็นใครรึ ทำไมงามงดจับจิตใจเราขนาดนั้น นี่ในวังเรามีนางฟ้านางสวรรค์ชั้นใดมาเยืยน...เวลานางยิ้ม แทบจะทำให้เรายิ้มตามได้อย่างง่ายดาย หากสยามมีสาวงามเยี่ยงนี้ เราจักไม่ไปที่ใดแล้ว เราจะขอตายอยู่ที่นี่"
"แหม คุณชายของนมปากหวานจริง คนไหนเจ้าคะ" หญิงชรากำลังมองหาต้นตอของความเพ้อฝัน แม่นมจับจ้องไปตามนิ้วเรียวยาวของคุณชายที่ชี้ตรงดิ่งไปยังหญิงงาม หญิงที่เรียกว่าสวยสดและโดดเด่นที่สุดในงานคืนนี้...
"คุณชายของนมตาแหลมจริงๆเจ้าค่ะ เธอเป็นถึงธิดาของพระยาสมุทรชัยเวศร์ ธิดาคนเดียวด้วยนะเจ้าคะ" ใบหน้ากร้านยิ้มแย้มกับชายสูงโปร่ง
"แต่น่าเสียดาย..." หญิงชราหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงสถานะของหญิงสาวผู้นั้น
"แม่มณียอลลดาเธอถูกหมั้นหมายไว้ให้คุณกึกก้องไกร บุตรชายของพระยาพิชัยชาญยุทธแล้วเจ้าค่ะ คุณกึกก้องไกรเองก็เกเร ตีรันฟันแทงไม่เว้นแต่ละวัน ทำตัวเป็นนักเลงหัวไม้ทั้งๆที่มีการศึกษา"
ใบหน้าคมตะลึงงันเมื่อได้รับรู้ถึงสถานะของหญิงงามที่สามารถสะกดสายตาของเขาได้...
"เขาหมั้นหมายกันแล้วรึ" เสียงเข้มเปรยเบาๆและแผ่วลงด้วยความเศร้าใจเล็กน้อย
"ยังเจ้าค่ะ อีก 2 เดือนกระมัง แม่มณียอลลดาเองก็มิค่อยเต็มใจเท่าใดนัก น่าเห็นใจนะเจ้าคะ นี่เป็นเพียงแค่การทาบทาม จับจองกันด้วยวาจาเท่านั้น"
ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มด้วยความดีใจ อีก 2 เดือน... นางยังไม่ได้เป็นของใครทั้งกายใจ เราเองก็มีสิทธิที่จะเกี้ยวพาราสีเพื่อชนะใจนาง ร่างสูงโปร่งเปรยเบาๆออกมากับหญิงชราข้างกาย
"หากนางยังไม่ปักใจกับชายใด เราจักใช้ความสามารถของเราช่วงชิงใจของนาง หล่อนสวยสดงดงามดั่งนางในฝันของเรา... คงไม่เป็นการผิดหากเราจะริรักนางใช่ไหมนม..." ดวงตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าสวยหวานที่กำลังหัวเราะกับเพื่อนสาวอย่างไม่รู้ตัว...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แนะนำตัวละคร*
พระเอก - ท่านชายคฤคฤษส์ (คะ-รึ-คริส) บุตรชายคนเดียวของหลวงนฤเบศร์อัครเดช เจ้ากรมใหญ่ในวัง มั่งคั่งด้วยเงินทองชื่อเสียงและเกียรติยศ
นางเอก - น้องหญิงมณียอลลดา บุตรสาวคนเดียวของพระยาสมุทรชัยเวศร์
ตัวร้าย - กึกก้องไกร (คิมจงอิน) (คู่หมั้นจากการทาบทามด้วยวาจาของผู้ใหญ่) บุตรชายของพระยาพิชัยชาญยุทธ
ร่างสูงโปร่งเดินผ่านโต๊ะหญิงสาวที่กำลังหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน ศรีษะโค้งลงน้อยๆและแสร้งเหลือบมองหญิงที่งามประดุจนางฟ้า ดวงตาคมจับจ้องจนหล่อนรู้ตัวและหันมาสบตาเผลอเมียงมองกลับมาด้วยความไม่ตั้งใจ ผู้ชายคนนั้นหล่อเหลาดูดีดุจเทพบุตรเช่นกัน กิริยามารยาทของเขาก็บ่งบอกถึงสถานภาพทางบ้านได้ดี ริมฝีปากหนายกยิ้มให้น้อยๆ ชายคฤคฤษส์เลือกที่จะเดินไปทักทายท่านพ่อของเขาก่อนที่จะเดินทำความรู้จักกับคนในงาน
"ชายคฤษส์ พ่อรอเจ้ามาตั้งแต่ตะวันยังตรงหัว จนตอนนี้ตะวันตกดินไปแล้ว เจ้าเพิ่งมา ไม่คิดถึงพ่อเลยกระมัง หืม" เสียงชายสูงวัยเอ่ยทักร่างสูง ใบหน้ากร้านแสร้งเบือนหนีเพราะต้องการให้บุตรชายเอาใจ
"ท่านพ่อก็ว่าไปนั่น นายดำคนขับรถของท่านพ่อสิคะที่ขับช้าไม่ทันใจลูก หากลูกขับรถของเมืองสยามเป็น คงมาถึงตั้งแต่ช่วงตะวันยังไม่ลับฟ้า ลูกคิดถึงท่านพ่อจนแทบทานไม่ได้ จะหลับก็กระวนกระวายใจ" เขาพูดพลางยิ้มด้วยความขัน ร่างสูงโอบกอดชายชราหลวมๆด้วยความคำนึงหา รอบกายมีผู้ใหญ่หลายคนที่นั่งในวงสนทนา ร่างสูงยกมือไหว้อย่างสวยงามทีละท่านและได้รับการแนะนำตัวจากหลวงนฤเบศร์
"ลูกขอตัวก่อนนะครับท่านพ่อ อยากจะไปทักทายสหายเมื่อครั้งยังเยาว์บริเวณนั้นบ้าง พวกนายจักรกฤษณ์ นายรักชัยก็มาร่วมงานของลูกด้วย" ร่างสูงโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อมและผละออกมาจากวงสนทนาของเจ้าใหญ่นายโต
บริเวณข้างสระน้ำ สหายอันเป็นที่รักของชายคฤคฤษส์นั่งไม่ห่างจากกลุ่มของหญิงมณียอลลดา บุคคลที่มาร่วมงานล้วนแต่งกายภูมิฐานดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า มือหนาคว้าบรั่นดีสีน้ำตาอ่อนมาจิบชิมความหวาน เขาเขย่ามันเบาๆ ร่างสูงหย่อนกายลงและพรูลมหายใจออกมาจากปลายจมูกโด่ง
"เราล่ะเบื่องานแบบนี้จริงๆ ท่านพ่อชอบเชิญแขกผู้ใหญ่มามากมาย ครั้นจะจัดเป็นปาร์ตี้สระน้ำให้หญิงสาวสะพรั่งนุ่งน้อยห่มน้อยคงตระการตามากกว่านี้หลายเท่านัก" ใบหน้าคมหัวเราะขบขัน เขาติดนิสัยความเจ้าสำราญจากเมืองฝรั่งมาพอสมควร ตั้งแต่เยาว์วัยที่เขาใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจนเปรียบเสมือนบ้านเกิดของเขา
"พวกข้าว่าแล้วว่าเอ็งต้องไม่เปลี่ยน ภายนอกดูคุณชายมาดขรึมทุกกระเบียดนิ้ว ผลสุดท้ายก็ดีแตกซะแล้วเพื่อนเรา ฮ่าๆ" ในวงสนทนาหัวเราะกันร่าเริง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มพลางจ้องมองสาวงามที่นั่งตรงข้ามเขาด้วยแววตาหวานเชื่อม
หลังจากเสวนากันตามประสาสหายที่ไม่พานพบกันมานานสักพัก ร่างสูงก็ขอตัวและเดินตรงไปยังโต๊ะหญิงสาวที่อยู่ข้างๆกัน เขาโค้งอย่างอ่อนน้อมก่อนจะขอตัวนั่งลงข้างๆหญิงมณียอลลดา
"สวัสดีค่ะ น้องหญิงมณียอลลดา..."
"ทานอะไรหรือยังคะ หากไม่รังเกียจ ให้พี่ช่วยบริการดีกว่าไหม" เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หญิงสาวในกลุ่มต่างส่งเสืองฮือฮาเมื่อเห็นใบหน้าคมคายของหนุ่มหล่อชัดๆ
"ท่านรู้ชื่อเราด้วยเหรอ"
"เราทานแล้ว .แล้วนี่ท่าน..คือ..."
"พี่ชื่อคฤคฤษส์...น้องหญิงมณียอลลดาเรียกพี่สั้นๆว่าพี่ชายคริสก็ได้ค่ะ ชื่อนี้พี่ได้มาจากเมืองฝรั่ง สหายที่นั่นเรียกพี่แบบนี้เพราะทางนั้นเขาไม่สะดวกเรื่องภาษาและสำเนียงการออกเสียงของไทยเราเท่าใดนัก"
คำพูดดูสุภาพนอบน้อมสร้างความประทับใจตั้งแต่แรกเห็น มณียอลลดาแย้มยิ้มด้วยไมตรีจิตร ชายคนนี้ดูดีทั้งรูปสมบัติ กายสมบัติ เพียบพร้อมทั้งการศึกษาและฐานะชาติตระกูล แต่เธอเองก็มีความเป็นหญิงสาวหัวโบราณ เรื่องการทอดสะพานอย่างที่สหายของเธอชอบทำนั้นไม่เคยอยู่ในความคิด และเธอก็มักจะต่อว่าเพื่อนสาวของเธอทุกครั้ง
ทั้งหมดร่วมเสวนากันอย่างออกอรรถรสถึงการใช้ชีวิตที่เมืองฝรั่ง ทางหญิงมณียอลลดาเองก็เคยไปร่ำเรียนที่ฝรั่งเศส ส่วนชายคฤษส์ก็ร่ำเรียนที่ประเทศอังกฤษ ทั้งหมดคุยกันถูกคอและหัวร่องอหายทุกครั้งยามที่ชายคฤษส์เปล่งวาจาน่าขันตามประสาคนอารมณ์ดี...
เสียงดนตรีกลางฟลอร์บรรเลงเพลงให้บรรยากาศรื่นรมย์ แสงไฟสลัวลงเพื่อต้อนรับคู่เต้นรำตัวอย่าง หญิงชายหลายคู่ก้าวย่างไปกลางฟลอร์...
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ มือหนายื่นไปตรงหน้าหญิงงาม เขาผายมือออกเพื่อบ่งบอกว่าเขากำลังขอเธอเต้นรำ ใบหน้าหวานใสฉงนเล็กน้อยแต่ก็ตัดสินใจวางมือลงไปเบาๆและตอบรับชายคริส...
ความเป็นสุภาพบุรุษและความนอบน้อมของเขาทำให้มณียอลลดาเชื่อใจ เมื่อทั้งสองอยู่กลางฟลอร์ มือหนาก็ค่อยๆเอื้อมไปแตะรอบเอวบาง
"พี่ขอโทษนะคะน้องหญิง" ดวงตาคมสบดวงตากลมโตตรงหน้า ยิ่งได้พินิจใบหน้าของนางฟ้านางสวรรค์ก็ยิ่งทำให้คฤคฤษส์หลงใหล เธองามทั้งรูปร่างหน้าตาและกิริยามารยาท
"เอ่อ..พี่ชายคริสคะ น้อง ..น้อง..เต้นไม่ค่อยเป็น" มณียอลลดาไม่มั่นใจกับทักษะการเต้นรำของเธอเท่าใดนัก เพราะที่เคยร่ำเรียนมาสมัยยังเยาว์วัยก่อนจะไปร่ำเรียนต่อที่เมืองฝรั่งก็เนิ่นนานมากแล้ว
"ไม่เป็นไรครับ พี่ชายจะช่วยให้จังหวะนะ..." ใบหน้าคมแย้มยิ้ม รอยยิ้มละมุนของเขาอบอุ่นจับจิตใจจนเธอเผลอยิ้มตาม
กิจกรรมเต้นรำดำเนินไปแบบงกๆเงิ่นๆ หลายครั้งที่มณียอลลดาเหยียบเท้าชายคฤคฤษส์ และหลายครั้งที่ทั้งสองมักจะสะดุดเท้ากันเอง รอยยิ้มของทั้งสองปรากฎบนใบหน้า สร้างความขบขันให้กับคู่เต้นรำอย่างพวกเขา เมื่อเริ่มบรรเลงเพลงที่สอง จังหวะก็เริ่มเพิ่มขึ้น เท้าของร่างสูงโปร่งเหยียบเข้ากับชายกระโปรงยาวสีชมพู ร่างบางเสียหลักจะล้มลง มือหนาคว้าร่างบางไว้ในอ้อมกอด โบว์สีขาวขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของมณียอลถูกคว้าไว้จนตะเข็บขาด เผยให้เห็นเสื้อซับในซึ่งดูน่าอับอายในสายตาของหญิงสาว สีหน้าของร่างบางตื่นเต้นตกใจเมื่อรับรู้แล้วว่าแผ่นหลังขาวเนียนของเธอโผล่พ้นเสื้อออกมาเล็กน้อย
"น้องหญิงไม่เจ็บตรงไหนนะครับ" ใบหน้าคมคายก็ตกใจไม่แพ้กัน เขาเหลือบเห็นโบว์สีขาวด้านหลังที่ขาดและเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียน
ร่างสูงรีบถอดเสื้อสูทสีเทาเรียบหรูออกมาจากร่างของตน เขาโอบแขนจากด้านหลังและใช้สูทตัวใหญ่คลุมไหล่เธอไว้ด้วยความห่วงใย
"เสื้อด้านหลังของน้องหญิงขาดตรงตะเข็บ พี่ขอโทษนะคะที่สวมใส่เสื้อให้โดยมิได้ขออนุญาตเราก่อน" ศรีษะโค้งคำนับขึ้นลงและรีบผละจากร่างบางเมื่อประชิดเธอมากเกินไป
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ชายคริส ขอบคุณมากนะคะ อีกสักพักน้องคงต้องกลับแล้ว" มือบางจับเสื้อสูทขยับให้คลุมร่างมากยิ่งขึ้น หัวใจรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
"ทำไมถึงรีบกลับล่ะคะ มีธุระที่ไหนต่อรึ" เสียงเข้มเอ่ยถามด้วยความเสียดายจับจิตหากต้องจากหญิงงามยามที่ใจกำลังสุขสมอยู่ในตอนนี้
"คุณกึกก้องไกรนั่งรออยู่ในห้องโถงของวังท่านชายค่ะ น้องดูเวลาแล้ว คงได้เวลาตามที่นัดหมายกันไว้" หญิงสาวเอ่ยตอบชายหนุ่มร่างสง่างามตรงหน้า
"กึกก้องไกรคู่หมั้นของน้องหญิงนะรึ วันนี้พี่คงทำกิริยาไม่ดีกับเราไว้เยอะ พี่ขออภัยอีกครั้งด้วยนะครับ"
"แต่ว่า...ก่อนที่น้องหญิงมณียอลลดาจะบอกลาพี่ไป พี่ชายใคร่รู้ว่าจะมีโอกาสไหม ที่พี่จะได้พบนางฟ้านางสวรรค์ตนนี้อีก วันนี้เป็นวันแรกที่พี่มาเยือนพระนคร หากรู้เพียงนิดว่าสยามมีหญิงงามถึงเพียงนี้ พี่จักรีบกลับมาสยามก่อนท่านพ่อเรียกตัวเป็นแน่" ดวงตาคมจับจ้องดวงตากลมโตที่พยายามเอียงหลบ เธอเอียงอายกับคำหวานที่เขาป้อยอ ทุกสิ่งที่ชายคฤคฤษส์มอบให้ช่างดุูอบอุ่น อ่อนโยนและน่าประทับใจ
"เราทั้งสองต้องเจอกันอีกสิคะพี่ชาย เสื้อสูทของพี่ชายยังอยู่บนร่างน้อง น้องจักให้คนรับใช้ที่บ้านทำความสะอาดและจะส่งคืนพี่ชายคริสถึงมือด้วยตนเอง" เสียงหวานตอบกลับพร้อมแย้มยิ้ม
ทั้งสองอำลาจากกันในงานคืนนั้น ความประทับใจในตัวของชายคฤคฤษส์ทำให้มณียอลลดาเกิดความหวั่นไหว แม้เธอจักถูกหมั้นหมายทางวาจาและจับจองตัวให้กึกก้องไกรแล้ว เธอก็ไม่สามารถโกหกตัวเองได้ว่า ความสุภาพนอบน้อมของชายคฤษส์มีมากกว่ากึกก้องไกรหลายร้อยเท่านัก...
เรื่องราวความรักของชายสมบูรณ์แบบที่ก้าวช้าเพียงหนึ่งก้าวและมาทีหลัง จะสามารถพิชิตใจหญิงงามของพระนครได้หรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไป
รบกวนติดแทค #ท่านชายร้ายรัก_KY เราจักตามอ่าน ขอบใจพวกเจ้าที่คอยเฝ้าสนับสนุนสาสน์ของเราเรื่อยมา...ท่านผู้รักการอ่านทั้งหลาย
เมื่อนาฬิกาชี้เวลาประมาณหัวค่ำ...รถยนต์ติดเครื่องสีครีมคันใหญ่ดูโก้หรูจอดดับเครื่องยนต์สนิทเมื่อมาถึงหน้าวังรโหฐาน ร่างสูงโปร่งก้าวลงมาช้าๆจากเบาะที่นั่งด้านหลัง ชุดสูทสีเทาเรียบหรูดูดีอยู่บนร่างสูงชะลูด ชายหนุ่มหล่อเหลามีผมสีดำขลับ ดวงตาดุดันแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนหากเขาเผลอยิ้ม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหนาเล็กได้รูป ... ใบหน้าคมคายปรากฎรอยยิ้มบางเมื่อเห็นหญิงร่างท้วมวิ่งเข้ามาต้อนรับ
"คุณชายของนม คุณชายคฤคฤษส์จริงๆด้วย คุณชายขา...โถ กี่ปีแล้วคะที่นมไม่เห็นคุณชายขี้งอแงของนม" มือกร้านลูบไล้ไปตามเนื้อตัว เธอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เสียงสะอื้นฟังดูคล้ายจะร้องไห้ แต่ก็เกิดจากความตื้นตันตื่นเต้นสุขใจของเธอมากกว่า
"นมเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าท่านพ่อไม่อนุญาตให้เรากลับสยาม เราคงต้องแก่ตายที่เมืองฝรั่งแล้วล่ะ" เสียงเข้มพูดพลางหยอกล้อหญิงชราด้วยอารมณ์ขัน มือหนาสวมกอดหญิงท้วม ร่างสูงต้องค้อมตัวลงเล็กน้อยด้วยท่าทางที่ถนัดถนี่
"คุณชายก็พูดเล่นไปนะเจ้าคะ ไปร่ำเรียนถึงเมืองฝรั่งมังค่า หล่อเหลาขึ้นเป็นกอง นี่ไปควงสาวแหม่มจนลืมนมแก่ๆคนนี้แล้วกระมัง" หญิงชราแสร้งทำสีหน้ากระเง้ากระงอด สร้างเสียงหัวเราะให้แก่ผู้คนในวัง รวมถึงพวกทาสทั้งหลายในเรือน
"คุณชายรีบเข้าไปด้านในงานเถิดเจ้าค่ะ คุณหลวงท่านรอนานแล้ว งานนี้จัดขึ้นเพื่อต้อนรับคุณชายเลยนะเจ้าคะ ไปค่ะไป" เธอเดินจูงมือชายหนุ่มรูปงามเข้าไปในงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของท่านชายคฤคฤษส์ บุตรชายคนเดียวของหลวงนฤเบศร์อัครเดช บุคคลที่มีอำนาจมากมายมหาศาลในยุคสมัยนั้นที่สุด
ร่างสูงโปร่งก้าวเข้าไปในงานเลี้ยงขนาดใหญ่ ดนตรีบรรเลงเพลงร่วมสมัย หญิงชายเต้นรำกลางฟลอร์กันอย่างสนุกสนาน นี่มันงานรื่นเริงทั่วไปหรืองานต้อนรับเรากันแน่ ชายคฤคฤษส์ได้แต่นึกในใจ ดวงตาคมสอดส่ายไปเรื่อยด้วยความเพลิดเพลินใจ ครั้นสายตาคมก็เหลือบมองเห็นหญิงงามสวมชุดสีชมพูสวยหวาน ดวงตาของนางกลมโต ผิวขาวราวหยวกกล้วย ร่างของนางนวลเนียนน่าสัมผัส ริมฝีปากหยักเข้ารูปสีแดงระเรื่อ กำลังนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับกลุ่มหญิงสาวหลายคนข้างสระน้ำ...
"นม นม หล่อนเป็นใครรึ ทำไมงามงดจับจิตใจเราขนาดนั้น นี่ในวังเรามีนางฟ้านางสวรรค์ชั้นใดมาเยืยน...เวลานางยิ้ม แทบจะทำให้เรายิ้มตามได้อย่างง่ายดาย หากสยามมีสาวงามเยี่ยงนี้ เราจักไม่ไปที่ใดแล้ว เราจะขอตายอยู่ที่นี่"
"แหม คุณชายของนมปากหวานจริง คนไหนเจ้าคะ" หญิงชรากำลังมองหาต้นตอของความเพ้อฝัน แม่นมจับจ้องไปตามนิ้วเรียวยาวของคุณชายที่ชี้ตรงดิ่งไปยังหญิงงาม หญิงที่เรียกว่าสวยสดและโดดเด่นที่สุดในงานคืนนี้...
"คุณชายของนมตาแหลมจริงๆเจ้าค่ะ เธอเป็นถึงธิดาของพระยาสมุทรชัยเวศร์ ธิดาคนเดียวด้วยนะเจ้าคะ" ใบหน้ากร้านยิ้มแย้มกับชายสูงโปร่ง
"แต่น่าเสียดาย..." หญิงชราหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงสถานะของหญิงสาวผู้นั้น
"แม่มณียอลลดาเธอถูกหมั้นหมายไว้ให้คุณกึกก้องไกร บุตรชายของพระยาพิชัยชาญยุทธแล้วเจ้าค่ะ คุณกึกก้องไกรเองก็เกเร ตีรันฟันแทงไม่เว้นแต่ละวัน ทำตัวเป็นนักเลงหัวไม้ทั้งๆที่มีการศึกษา"
ใบหน้าคมตะลึงงันเมื่อได้รับรู้ถึงสถานะของหญิงงามที่สามารถสะกดสายตาของเขาได้...
"เขาหมั้นหมายกันแล้วรึ" เสียงเข้มเปรยเบาๆและแผ่วลงด้วยความเศร้าใจเล็กน้อย
"ยังเจ้าค่ะ อีก 2 เดือนกระมัง แม่มณียอลลดาเองก็มิค่อยเต็มใจเท่าใดนัก น่าเห็นใจนะเจ้าคะ นี่เป็นเพียงแค่การทาบทาม จับจองกันด้วยวาจาเท่านั้น"
ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มด้วยความดีใจ อีก 2 เดือน... นางยังไม่ได้เป็นของใครทั้งกายใจ เราเองก็มีสิทธิที่จะเกี้ยวพาราสีเพื่อชนะใจนาง ร่างสูงโปร่งเปรยเบาๆออกมากับหญิงชราข้างกาย
"หากนางยังไม่ปักใจกับชายใด เราจักใช้ความสามารถของเราช่วงชิงใจของนาง หล่อนสวยสดงดงามดั่งนางในฝันของเรา... คงไม่เป็นการผิดหากเราจะริรักนางใช่ไหมนม..." ดวงตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าสวยหวานที่กำลังหัวเราะกับเพื่อนสาวอย่างไม่รู้ตัว...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แนะนำตัวละคร*
พระเอก - ท่านชายคฤคฤษส์ (คะ-รึ-คริส) บุตรชายคนเดียวของหลวงนฤเบศร์อัครเดช เจ้ากรมใหญ่ในวัง มั่งคั่งด้วยเงินทองชื่อเสียงและเกียรติยศ
นางเอก - น้องหญิงมณียอลลดา บุตรสาวคนเดียวของพระยาสมุทรชัยเวศร์
ตัวร้าย - กึกก้องไกร (คิมจงอิน) (คู่หมั้นจากการทาบทามด้วยวาจาของผู้ใหญ่) บุตรชายของพระยาพิชัยชาญยุทธ
ร่างสูงโปร่งเดินผ่านโต๊ะหญิงสาวที่กำลังหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน ศรีษะโค้งลงน้อยๆและแสร้งเหลือบมองหญิงที่งามประดุจนางฟ้า ดวงตาคมจับจ้องจนหล่อนรู้ตัวและหันมาสบตาเผลอเมียงมองกลับมาด้วยความไม่ตั้งใจ ผู้ชายคนนั้นหล่อเหลาดูดีดุจเทพบุตรเช่นกัน กิริยามารยาทของเขาก็บ่งบอกถึงสถานภาพทางบ้านได้ดี ริมฝีปากหนายกยิ้มให้น้อยๆ ชายคฤคฤษส์เลือกที่จะเดินไปทักทายท่านพ่อของเขาก่อนที่จะเดินทำความรู้จักกับคนในงาน
"ชายคฤษส์ พ่อรอเจ้ามาตั้งแต่ตะวันยังตรงหัว จนตอนนี้ตะวันตกดินไปแล้ว เจ้าเพิ่งมา ไม่คิดถึงพ่อเลยกระมัง หืม" เสียงชายสูงวัยเอ่ยทักร่างสูง ใบหน้ากร้านแสร้งเบือนหนีเพราะต้องการให้บุตรชายเอาใจ
"ท่านพ่อก็ว่าไปนั่น นายดำคนขับรถของท่านพ่อสิคะที่ขับช้าไม่ทันใจลูก หากลูกขับรถของเมืองสยามเป็น คงมาถึงตั้งแต่ช่วงตะวันยังไม่ลับฟ้า ลูกคิดถึงท่านพ่อจนแทบทานไม่ได้ จะหลับก็กระวนกระวายใจ" เขาพูดพลางยิ้มด้วยความขัน ร่างสูงโอบกอดชายชราหลวมๆด้วยความคำนึงหา รอบกายมีผู้ใหญ่หลายคนที่นั่งในวงสนทนา ร่างสูงยกมือไหว้อย่างสวยงามทีละท่านและได้รับการแนะนำตัวจากหลวงนฤเบศร์
"ลูกขอตัวก่อนนะครับท่านพ่อ อยากจะไปทักทายสหายเมื่อครั้งยังเยาว์บริเวณนั้นบ้าง พวกนายจักรกฤษณ์ นายรักชัยก็มาร่วมงานของลูกด้วย" ร่างสูงโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อมและผละออกมาจากวงสนทนาของเจ้าใหญ่นายโต
บริเวณข้างสระน้ำ สหายอันเป็นที่รักของชายคฤคฤษส์นั่งไม่ห่างจากกลุ่มของหญิงมณียอลลดา บุคคลที่มาร่วมงานล้วนแต่งกายภูมิฐานดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า มือหนาคว้าบรั่นดีสีน้ำตาอ่อนมาจิบชิมความหวาน เขาเขย่ามันเบาๆ ร่างสูงหย่อนกายลงและพรูลมหายใจออกมาจากปลายจมูกโด่ง
"เราล่ะเบื่องานแบบนี้จริงๆ ท่านพ่อชอบเชิญแขกผู้ใหญ่มามากมาย ครั้นจะจัดเป็นปาร์ตี้สระน้ำให้หญิงสาวสะพรั่งนุ่งน้อยห่มน้อยคงตระการตามากกว่านี้หลายเท่านัก" ใบหน้าคมหัวเราะขบขัน เขาติดนิสัยความเจ้าสำราญจากเมืองฝรั่งมาพอสมควร ตั้งแต่เยาว์วัยที่เขาใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจนเปรียบเสมือนบ้านเกิดของเขา
"พวกข้าว่าแล้วว่าเอ็งต้องไม่เปลี่ยน ภายนอกดูคุณชายมาดขรึมทุกกระเบียดนิ้ว ผลสุดท้ายก็ดีแตกซะแล้วเพื่อนเรา ฮ่าๆ" ในวงสนทนาหัวเราะกันร่าเริง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มพลางจ้องมองสาวงามที่นั่งตรงข้ามเขาด้วยแววตาหวานเชื่อม
หลังจากเสวนากันตามประสาสหายที่ไม่พานพบกันมานานสักพัก ร่างสูงก็ขอตัวและเดินตรงไปยังโต๊ะหญิงสาวที่อยู่ข้างๆกัน เขาโค้งอย่างอ่อนน้อมก่อนจะขอตัวนั่งลงข้างๆหญิงมณียอลลดา
"สวัสดีค่ะ น้องหญิงมณียอลลดา..."
"ทานอะไรหรือยังคะ หากไม่รังเกียจ ให้พี่ช่วยบริการดีกว่าไหม" เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หญิงสาวในกลุ่มต่างส่งเสืองฮือฮาเมื่อเห็นใบหน้าคมคายของหนุ่มหล่อชัดๆ
"ท่านรู้ชื่อเราด้วยเหรอ"
"เราทานแล้ว .แล้วนี่ท่าน..คือ..."
"พี่ชื่อคฤคฤษส์...น้องหญิงมณียอลลดาเรียกพี่สั้นๆว่าพี่ชายคริสก็ได้ค่ะ ชื่อนี้พี่ได้มาจากเมืองฝรั่ง สหายที่นั่นเรียกพี่แบบนี้เพราะทางนั้นเขาไม่สะดวกเรื่องภาษาและสำเนียงการออกเสียงของไทยเราเท่าใดนัก"
คำพูดดูสุภาพนอบน้อมสร้างความประทับใจตั้งแต่แรกเห็น มณียอลลดาแย้มยิ้มด้วยไมตรีจิตร ชายคนนี้ดูดีทั้งรูปสมบัติ กายสมบัติ เพียบพร้อมทั้งการศึกษาและฐานะชาติตระกูล แต่เธอเองก็มีความเป็นหญิงสาวหัวโบราณ เรื่องการทอดสะพานอย่างที่สหายของเธอชอบทำนั้นไม่เคยอยู่ในความคิด และเธอก็มักจะต่อว่าเพื่อนสาวของเธอทุกครั้ง
ทั้งหมดร่วมเสวนากันอย่างออกอรรถรสถึงการใช้ชีวิตที่เมืองฝรั่ง ทางหญิงมณียอลลดาเองก็เคยไปร่ำเรียนที่ฝรั่งเศส ส่วนชายคฤษส์ก็ร่ำเรียนที่ประเทศอังกฤษ ทั้งหมดคุยกันถูกคอและหัวร่องอหายทุกครั้งยามที่ชายคฤษส์เปล่งวาจาน่าขันตามประสาคนอารมณ์ดี...
เสียงดนตรีกลางฟลอร์บรรเลงเพลงให้บรรยากาศรื่นรมย์ แสงไฟสลัวลงเพื่อต้อนรับคู่เต้นรำตัวอย่าง หญิงชายหลายคู่ก้าวย่างไปกลางฟลอร์...
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ มือหนายื่นไปตรงหน้าหญิงงาม เขาผายมือออกเพื่อบ่งบอกว่าเขากำลังขอเธอเต้นรำ ใบหน้าหวานใสฉงนเล็กน้อยแต่ก็ตัดสินใจวางมือลงไปเบาๆและตอบรับชายคริส...
ความเป็นสุภาพบุรุษและความนอบน้อมของเขาทำให้มณียอลลดาเชื่อใจ เมื่อทั้งสองอยู่กลางฟลอร์ มือหนาก็ค่อยๆเอื้อมไปแตะรอบเอวบาง
"พี่ขอโทษนะคะน้องหญิง" ดวงตาคมสบดวงตากลมโตตรงหน้า ยิ่งได้พินิจใบหน้าของนางฟ้านางสวรรค์ก็ยิ่งทำให้คฤคฤษส์หลงใหล เธองามทั้งรูปร่างหน้าตาและกิริยามารยาท
"เอ่อ..พี่ชายคริสคะ น้อง ..น้อง..เต้นไม่ค่อยเป็น" มณียอลลดาไม่มั่นใจกับทักษะการเต้นรำของเธอเท่าใดนัก เพราะที่เคยร่ำเรียนมาสมัยยังเยาว์วัยก่อนจะไปร่ำเรียนต่อที่เมืองฝรั่งก็เนิ่นนานมากแล้ว
"ไม่เป็นไรครับ พี่ชายจะช่วยให้จังหวะนะ..." ใบหน้าคมแย้มยิ้ม รอยยิ้มละมุนของเขาอบอุ่นจับจิตใจจนเธอเผลอยิ้มตาม
กิจกรรมเต้นรำดำเนินไปแบบงกๆเงิ่นๆ หลายครั้งที่มณียอลลดาเหยียบเท้าชายคฤคฤษส์ และหลายครั้งที่ทั้งสองมักจะสะดุดเท้ากันเอง รอยยิ้มของทั้งสองปรากฎบนใบหน้า สร้างความขบขันให้กับคู่เต้นรำอย่างพวกเขา เมื่อเริ่มบรรเลงเพลงที่สอง จังหวะก็เริ่มเพิ่มขึ้น เท้าของร่างสูงโปร่งเหยียบเข้ากับชายกระโปรงยาวสีชมพู ร่างบางเสียหลักจะล้มลง มือหนาคว้าร่างบางไว้ในอ้อมกอด โบว์สีขาวขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของมณียอลถูกคว้าไว้จนตะเข็บขาด เผยให้เห็นเสื้อซับในซึ่งดูน่าอับอายในสายตาของหญิงสาว สีหน้าของร่างบางตื่นเต้นตกใจเมื่อรับรู้แล้วว่าแผ่นหลังขาวเนียนของเธอโผล่พ้นเสื้อออกมาเล็กน้อย
"น้องหญิงไม่เจ็บตรงไหนนะครับ" ใบหน้าคมคายก็ตกใจไม่แพ้กัน เขาเหลือบเห็นโบว์สีขาวด้านหลังที่ขาดและเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียน
ร่างสูงรีบถอดเสื้อสูทสีเทาเรียบหรูออกมาจากร่างของตน เขาโอบแขนจากด้านหลังและใช้สูทตัวใหญ่คลุมไหล่เธอไว้ด้วยความห่วงใย
"เสื้อด้านหลังของน้องหญิงขาดตรงตะเข็บ พี่ขอโทษนะคะที่สวมใส่เสื้อให้โดยมิได้ขออนุญาตเราก่อน" ศรีษะโค้งคำนับขึ้นลงและรีบผละจากร่างบางเมื่อประชิดเธอมากเกินไป
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ชายคริส ขอบคุณมากนะคะ อีกสักพักน้องคงต้องกลับแล้ว" มือบางจับเสื้อสูทขยับให้คลุมร่างมากยิ่งขึ้น หัวใจรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
"ทำไมถึงรีบกลับล่ะคะ มีธุระที่ไหนต่อรึ" เสียงเข้มเอ่ยถามด้วยความเสียดายจับจิตหากต้องจากหญิงงามยามที่ใจกำลังสุขสมอยู่ในตอนนี้
"คุณกึกก้องไกรนั่งรออยู่ในห้องโถงของวังท่านชายค่ะ น้องดูเวลาแล้ว คงได้เวลาตามที่นัดหมายกันไว้" หญิงสาวเอ่ยตอบชายหนุ่มร่างสง่างามตรงหน้า
"กึกก้องไกรคู่หมั้นของน้องหญิงนะรึ วันนี้พี่คงทำกิริยาไม่ดีกับเราไว้เยอะ พี่ขออภัยอีกครั้งด้วยนะครับ"
"แต่ว่า...ก่อนที่น้องหญิงมณียอลลดาจะบอกลาพี่ไป พี่ชายใคร่รู้ว่าจะมีโอกาสไหม ที่พี่จะได้พบนางฟ้านางสวรรค์ตนนี้อีก วันนี้เป็นวันแรกที่พี่มาเยือนพระนคร หากรู้เพียงนิดว่าสยามมีหญิงงามถึงเพียงนี้ พี่จักรีบกลับมาสยามก่อนท่านพ่อเรียกตัวเป็นแน่" ดวงตาคมจับจ้องดวงตากลมโตที่พยายามเอียงหลบ เธอเอียงอายกับคำหวานที่เขาป้อยอ ทุกสิ่งที่ชายคฤคฤษส์มอบให้ช่างดุูอบอุ่น อ่อนโยนและน่าประทับใจ
"เราทั้งสองต้องเจอกันอีกสิคะพี่ชาย เสื้อสูทของพี่ชายยังอยู่บนร่างน้อง น้องจักให้คนรับใช้ที่บ้านทำความสะอาดและจะส่งคืนพี่ชายคริสถึงมือด้วยตนเอง" เสียงหวานตอบกลับพร้อมแย้มยิ้ม
ทั้งสองอำลาจากกันในงานคืนนั้น ความประทับใจในตัวของชายคฤคฤษส์ทำให้มณียอลลดาเกิดความหวั่นไหว แม้เธอจักถูกหมั้นหมายทางวาจาและจับจองตัวให้กึกก้องไกรแล้ว เธอก็ไม่สามารถโกหกตัวเองได้ว่า ความสุภาพนอบน้อมของชายคฤษส์มีมากกว่ากึกก้องไกรหลายร้อยเท่านัก...
เรื่องราวความรักของชายสมบูรณ์แบบที่ก้าวช้าเพียงหนึ่งก้าวและมาทีหลัง จะสามารถพิชิตใจหญิงงามของพระนครได้หรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไป
รบกวนติดแทค #ท่านชายร้ายรัก_KY เราจักตามอ่าน ขอบใจพวกเจ้าที่คอยเฝ้าสนับสนุนสาสน์ของเราเรื่อยมา...ท่านผู้รักการอ่านทั้งหลาย
