บ้าน
ทันทีที่เสียงร่ำไห้ของชานยอลดังแว่วออกมาให้ลู่ฮานและคนอื่นที่ยืนอยู่หน้าห้องได้ยิน ทุกคนก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฎณ์คือชานยอลที่กอดกุหลาบไว้แนบอกนั่งร้องไห้อย่างคนบ้าบนพื้นเตียงที่ว่างเปล่า....
คริส....จากไปแล้ว
“คุณคริส!!! ฮึก คุณคริส!!! ไม่จริง!” เซฮุนและไคกอดปลอบประโลมให้ร่างโปร่งหายเศร้าแต่ก็ไร้ผล
“ไม่จริง!! คุณคริส คุณคริส” ต่อให้ต้องตะโกนจนไม่มีเสียง ต่อให้ต้องพูดออกมาเป็นเลือดเขาก็จะทำ เผื่อว่า......คริสจะตอบกลับมา
“ฮึก ผมขอโทษ คุณคริส ไม่จริง ไม่จริง” ไคกับเซฮุนกระชับกอดแน่นขึ้น พยายามลูบผมปลอบอีกฝ่าย
“ผมขอโทษ ฮือ คุณคริส ฮือ อย่าทิ้งผม”
“พี่ชานยอล…..”
“ฮึก เซฮุน คุณคริส ฮึก ไม่ตายใช่มั้ย”เซฮุนนิ่งอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไงดี
“.......เซฮุน....”ชานยอลเอ่ยเสียงเศร้าจนคนฟังปวดใจ
“พี่คริสเขา.......”
“ฮึก ไม่! คุณคริสไม่ตาย ไม่ตาย ไม่จริง” ร่างโปร่งส่ายหน้าไปมาพร้อมกับพูดประโยคเดิมซ้ำๆอย่างคนเสียสติ ไค เซฮุนและลู่ฮานได้แต่มองภาพนั้นด้วยความเศร้าสลด
ชานยอลซบหน้าลงกับพื้นเตียง ก่อนจะกำผ้าปูที่นอนแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ร้องไห้สะอึกสะอื้น เรียกหาคนที่จากไปอยู่อย่างนั้นราวกับคนเสียสติ....
ลู่ฮานและคนอื่นๆมองภาพนั้นด้วยความเศร้าสลด พวกเขาทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ฟังเสียงชานยอลคร่ำครวญอย่างนั้น ร่างโปร่งร้องไห้อย่างหนักนานกว่าหนึ่งชั่วโมงจนสุดท้ายก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
“พาพี่เขากลับห้องเถอะ”เซฮุนเอ่ยเสียงเบา ไคพยักหน้าเห็นด้วย ตั้งท่าจะพยุงชานยอลออกจากห้อง แต่ก็ถูกลู่ฮานห้ามไว้เสียก่อน
“ปล่อยไว้ที่นี้ดีกว่า” ลู่ฮานเงียบก่อนจะพูดต่อ
“มันคงมีความหมายกับชานยอลมาก อย่าพรากเขาไปไหน.....”ร่างเล็กพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไปช้าๆ ไคกับเซฮุนหันไปมองร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงด้วยแววตาเศร้าหมอง ก่อนจะตัดสินใจเดินตามลู่ฮานออกไป
---------------------------------------
ชานยอลนอนหลับไปนานจนพระอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้าสีครามค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นสีม่วงแกมริ้วสีส้มอ่อน สายลมยามเย็นพัดมาต้องกิ่งไม้ให้ลู่ลาดเลี่ยไปตามพื้นดินจนเกิดเสียงดังหวีดหวิว ฟังดูวิเวกวังเวงราวกับพวกมันกำลังร่ำไห้เศร้าใจ นั่นยิ่งทำให้บรรยากาศวันนี้ยิ่งหม่นหมองและทุกข์ระทมมากขึ้นไปอีก
ร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ ตากลมกระพริบตาปรับให้เข้ากับแสงสลัวยามโพล้เพล้สองสามที ก่อนจะกรอกตามองไปรอบๆห้อง.....
ห้องของคริส
หยาดน้ำใสค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตากลม ชานยอลหันไปมองรอบๆห้อง .....
...ที่ที่คริสเคยอยู่....
คริสเคยนั่งตรงนั้นที่ปลายเตียง
เคยยืนตรงนั้นที่หน้าประตู....
แต่วันนี้ ไม่มีแล้ว
...ไม่มีคริสอีกแล้ว....
คริสเคยนั่งตรงนั้นที่ปลายเตียง
เคยยืนตรงนั้นที่หน้าประตู....
แต่วันนี้ ไม่มีแล้ว
...ไม่มีคริสอีกแล้ว....
ภาพเมื่อตอนบ่ายฉายซ้ำอีกครั้งในหัวสมอง ตอกย้ำถึงการจากไปของคริส .......
“ I’m your ฉันรักนายนะชานยอล ขอโทษที่ผ่านมาฉันไม่เคยบอกนายเลย ขอโทษที่ฉันไม่เคยดูแลนายเลย ขอโทษนะ ฉันขอโทษ นายยกโทษให้ฉันได้มั้ย”
“ยกโทษให้ฉันได้มั้ย” คริสเอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด ใบหน้าซีดเซียวของเขามองมาที่ชานยอลอย่างคนคาดหวังการให้อภัย
“ผม ผมไม่ได้โกรธคุณ”
อย่าร้องไห้” ร่างสูงเอื้อมมือเข้ามา อยากจะเช็ดน้ำตาออกให้ร่างโปร่ง
.....เพิ่งรู้ว่านั่นคือการเช็ดน้ำตาครั้งสุดท้าย......
“ฮึก คุณคริส ผม ผมขอโทษ”
“อย่าร้องไห้ ยิ้มให้ฉันดูหน่อยได้มั้ย” ชานยอลพยักหน้ารัว ก่อนจะพยายามยิ้มให้คริสดู ร่างสูงยิ้มบางๆตอบกลับมา
.......เพิ่งรู้ว่านั่นคือรอยยิ้มสุดท้าย.......
“จูบ ฉันหน่อยได้มั้ย” .......
....เพิ่งรู้ว่านั่นคือ....จูบสุดท้าย....
....ที่พรากหัวใจของเขาไป....
....ที่พรากหัวใจของเขาไป....
“คุณคริส.....ฮึก” ชานยอลก้มลงจุมพิษดอกกุหลาบในมือซ้ำๆ เผื่อว่าคริสจะฟื้นกลับขึ้นมา แต่ทั้งห้องก็ยังคง....
ว่างเปล่า
ร่างโปร่งดึงผ้าห่มของคริสมากอดไว้แน่น ก่อนจะฝังหน้าตัวเองลงไป....
ผ้าที่คริสเคยใช้
กลิ่นหอมอ่อนๆของกุหลาบยังติดอยู่ที่ผ้าห่ม ทำให้ชานยอลยิ่งคิดถึงร่างสูงมากขึ้น ร่างโปร่งแนบแก้มตัวเองกับผืนผ้า พร้อมกับร่ำไห้อยู่อย่างนั้น
“ผมขอโทษ ผมขอโทษ” ร่างโปร่งพูดทั้งน้ำตา มือเรียวกำเข้าหากันแน่น นึกโทษตัวเองที่เป็นคนทำให้คริสตาย....
ถ้าวันนั้นเขาไม่ให้คริสกินเลือด
....วันนี้คริสก็คงไม่ตาย....
“ผมขอโทษ ขอโทษ”
คำขอโทษที่ไม่มีผู้ฟัง...ต่อให้พูดอีกกี่ครั้ง.........
...มันก็ไร้ค่า...
...มันก็ไร้ค่า...
ชานยอลนึกย้อนกลับไปถึงวันที่เขากรีดแขนตัวเองแล้วยื่นให้คริสกินเลือด คำพูดของลู่ฮานในวันนั้นดังซ้ำอีกครั้งในหัวสมอง....
“ ชานยอล นายรู้มั้ยว่านี่มันหมายถึงอะไร”
“นาย กำลังฆ่าเขาทางอ้อม พันธสัญญาสิ้นสุดลงแล้ว ตอนนี้ระหว่างนายกับเขาไม่มีอะไรเชื่อมโยงกันแล้ว ต่อให้เขาตาย นายก็จะไม่ตายตามเขาไปอีกแล้ว นายฆ่าเขา”
นายฆ่าเขา
นายฆ่าเขา
นายฆ่าเขา
นายฆ่าเขา
นายฆ่าเขา
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ฮึก ผมขอโทษ” ชานยอลส่ายหน้าไปมา พร้อมกับเอามือปิดหู ไม่อยากจะได้ยินประโยคแสนโหดร้ายนั่นอีกแล้ว....
“ผมไม่ได้ตั้งใจ….” มือเรียวค่อยๆสั่นเทา ร่างโปร่งยกมันขึ้นดู ก่อนจะกำมือแน่น ใบหน้านวลส่ายไปมา เขาไม่ได้ทำ เขาไม่ได้ทำ เขาไม่ได้ตั้งใจ......
เขาไม่ได้ตั้งใจ.......ฆ่าคริส
“ฮึก ผมขอโทษ ผมขอโทษ แค่ก แค่ก”ร่างโปร่งตะโกนจนเสียงหาย ไอจนตัวโยน แต่เขาก็ยังเอ่ยคำขอโทษซ้ำๆให้ดอกกุหลาบดอกนั้นฟัง.....
การสูญเสียนี้จะโทษใครได้....
...นอกจากตัวเอง....
...นอกจากตัวเอง....
ภาพที่เขายื่นแขนให้คริสกินเลือด ฉายย้อนขึ้นมาอีกครั้งในหัวสมอง หัวใจดวงน้อยๆที่แสนจะบอบช้ำค่อยๆถูกกีดออกเป็นริ้วๆด้วยความรู้สึกผิด หยาดเลือดที่ไหลออกมาซีดจางด้วยหยาดน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเป็นสาย
....เจ็บและทรมาณ สุดขั้วหัวใจ.....
ร่างโปร่งสะอื้นไห้จนตัวโยน มือเรียวกำผ้าห่มแน่น พยายามควบคุมไม่ให้มันสั่นไปมากกว่านี้ ใบหน้านวลโน้มลงมาแนบแก้มกับดอกกุหลาบ ....
....ของต่างหน้าที่คริสทิ้งเอาไว้ให้....
ชานยอลนอนกอดดอกกุหลาบร้องไห้อยู่อย่างนั้น เขาปล่อยให้น้ำตาและทุกความรู้สึกถาโถมเข้ามาจิตใจ โดยไม่คิดจะปัดป้องหรือกีดกันมันออกไปแต่อย่างใด กลับปล่อยให้ทุกอย่างสาดซัด พังทลายพลังใจทั้งหมดของตัวเองแทน ระหว่างที่จมดิ่งอยู่กับหยาดน้ำตาจู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เรียกเขาหลุดออกจากภวังค์ของตัวเอง
“ชานยอล ตื่นรึยัง ถึงเวลากินข้าวแล้วนะ”
“ผมไม่ไป” ร่างโปร่งตอบเสียงตะกุกตะกัก
“ชาน...ยอล”ลู่ฮานเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ตากวางมองใบหน้านวลด้วยแววตาสงสาร....
แค่วันเดียวยังโทรมขนาดนี้
...ต่อไปจะอยู่ได้มั้ย...
...ต่อไปจะอยู่ได้มั้ย...
“เฮ้อ งั้นเดี๋ยวฉันยกข้าวขึ้นมาให้ก็แล้วกันนะ เผื่อหิว จะได้กิน” ร่างโปร่งไม่ตอบอะไรกลับมา สติของเขาจับจ้องอยู่แค่ผืนเตียง และดอกกุหลาบในมือ ชานยอลไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ไม่เคยร้องไห้จนตาช้ำขนาดนี้ ไม่เคยจิตหลุดลอยอย่างคนไร้วิญญาณแบบนี้ ที่อยู่ตรงหน้านี้อย่างกับไม่ใช่ปาร์คชานยอลที่เขารู้จัก....
ชานยอลมองที่นอนด้วยแววตาเลื่อนลอย มือเรียวค่อยๆลูบเบาๆไปตามผืนผ้าปูที่นอน ไออุ่นของคริสจางหายไปแล้ว....เหลือแต่ความว่างเปล่าเย็นเยียบอยู่กับชานยอล....
แม้แต่ร่องรอยก็ไม่มีให้ห่วงหา
การจากไป ที่ไม่เหลือแม้แต่ร่างให้ดู หรือแตะต้อง มันทรมาณแค่ไหนไม่มีใครรู้ดีเท่าชานยอล ภาพที่คริสสลายหายไปต่อหน้าต่อตาฉายกลับเข้ามาในสมอง ตอนนั้นสองมือเรียวพยายามจะไขว่คว้าหาร่างนั้นเอาไว้จนสุดแขน แต่สุดท้าย.....เอื้อมมือนี้ก็รั้งชีวิตคริสเอาไว้ไม่ได้.....
.....สองมือนี้ไม่เคยช่วยคริสได้เลย.....
ครั้งหนึ่งสองมือนี้เคยหยิบยื่นความตายให้กับร่างสูง
ชานยอลรีบกรีดข้อมือตัวเอง แล้วยื่นให้ร่างสูงกินเลือด
“คุณ ดีขึ้นมั้ย กินอีกก็ได้นะ”
“ไม่ เป็นไร” ร่างสูงยิ้มบางๆพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ
วันนี้เพิ่งเข้าใจว่าคริสทำไปทำไม.....
เพราะคริสรัก รักมาก
....จนไม่ยอมให้ตายตาม.....
....จนไม่ยอมให้ตายตาม.....
ครั้งหนึ่งสองมือนี้เคยพยายามจะรั้งชีวิตของคริสเอาไว้.....แต่ก็ไม่สำเร็จ
“คุณคริส!!!!!!” ร่างของคริสสลายหายไปกลางอากาศ มือเรียวรีบไขว่คว้า ฉุดรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ แต่สุดท้าย มันก็คว้าได้แค่ดอกกุหลาบสีเข้มดอกนั้น.....
สองมือที่ไร้ค่า
สองมือที่ไม่เคยไขว่คว้าหัวใจตัวเองได้เลย
สองมือที่ไม่เคยไขว่คว้าหัวใจตัวเองได้เลย
ชานยอลมองมือตัวเองด้วยแววตาเศร้า มือนี้มือของฆาตกร มือนี้มือของคนไร้ค่า เขาไม่เคยทำอะไรได้เลย ไม่เคยทำให้คริสมีความสุขได้เลย แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิต เขาก็ทำให้คริสมีความสุขไม่ได้....
คริสจะเสียใจแค่ไหน เจ็บปวดแค่ไหน ที่แม้แต่วินาทีสุดท้ายก็ยังคงเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา เขาจำอะไรไม่ได้เลย ลืมทั้งความรัก ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปจากใจจนหมด คริสติดอยู่ในความโศกเศร้าเสียใจอย่างนั้นไปจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต และจากไปพร้อมกับบาดแผล และความเจ็บปวดในจิตใจ........
ยังเป็นคนอื่น สำหรับชานยอล
ตากลมค่อยๆเบือนสายตามองดูดอกกุหลาบในมือที่ประคองถือมันเอาไว้อย่างอ่อนแรง ปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆ สมองมือเรียวไขว่คว้าหาคริสได้แล้ว ......หากแต่คริสที่อยู่กับเขาตรงนี้.......
หมดลมหายใจไปแล้ว
แม้แต่ใบหน้าก็ไม่มีให้เห็น แม้แต่ร่างก็ไม่มีมีให้สัมผัส มีเพียงดอกกุหลาบดอกเดียวที่ทิ้งไว้ให้ ชานยอลยกมันขึ้นมาแนบอก หยาดน้ำตาค่อยๆร่วงหล่นลงสู่กลีบ ฉับพลันนั้นกลีบสีแดงเข็มก็แปรเปลี่ยนเป็นสีดำ ก่อนจะค่อยๆเหี่ยวเฉาลงช้าๆ ร่างโปร่งรีบเอาดอกกุหลาบออกห่างตัว กลัวว่ามันจะเสียหายไปมากกว่านี้ ตากลมมองสำรวจความเสียหายของดอกกุหลาบอย่างละเอียด ก่อนจะหยุดมองมันนิ่ง หยดน้ำตาร่วงเผาะไหลรินอาบสองแก้มเนียน.....
คริสห่วงเขาถึงขนาดนี้เลยหรอ
แม้จะหมดลม ร่างสลายไปจากโลกนี้แล้ว แต่ความรักความห่วงใยของคริสก็ยังไม่จางหายไป ดอกกุหลาบที่แห้งเหี่ยวเป็นเครื่องยืนยันได้ดี ถ้าเขาร้องไห้ ก็เท่ากับทำลายคริส ร่างสูงคงไม่อยากให้เขาเสียใจ ไม่อยากให้เศร้ากับการจากไปของตัวเอง....
คริสรัก....แม้กระทั่ง....
ตายไปแล้ว
ตายไปแล้ว
“คุณคริส.....”เอ่ยชื่อคนที่จากไปแล้วด้วยน้ำเสียงเบา มือเรียวที่ถือดอกกุหลาบอยู่สั่นระริก คริสรักเขามากขนาดนี้ มากจนความตายไม่อาจหยุดยั้งความรู้สึกห่วงหาอาทรณ์ของร่างสูงได้ แต่เขาก็ไม่เคยรับรู้ ไม่เคยสนใจจะเพ่งมองแง่ดีๆของคริสเลย จนสุดท้ายกว่าเขาจะรู้ตัว....ทุกอย่างมันก็สายไปแล้ว
ดอกกุหลาบร่วงหล่นลงบนพื้นเตียง ร่างกายอ่อนแรงเกินกว่าที่จะถือมันไว้ได้ จิตใจของเขาตอนนี้บอบช้ำเหลือเกิน สองมือเรียวยกขึ้นปิดหน้าก่อนจะปล่อยทำนบน้ำตาให้ไหลพรั่งพรูออกมา สิ่งที่ต้องการมากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ดอกกุหลาบที่หลงเหลือเพียงเศษเสี้ยวความรัก ความห่วงใยของคริส แต่เขาตองการคริส แค่คริสเท่านั้น คนๆเดียวที่เป็นทั้งหมดของชีวิตของเขา.....
ภาพเบื้องหน้าค่อยๆเลือนลาง พร่ามัวลงเรื่อยๆ เพราะหยาดน้ำตาที่หลั่งรินออกมาบดบังวิศัยทัศน์ในการมองเห็น ชานยอลยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ ตากลมมองดอกกุหลาบตรงหน้าก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น ร่างโปร่งกำมือแน่น แผดเสียงเรียกชื่ออีกคนดังไปทั่วบริเวณ
“คุณคริส!” ร่างโปร่งสะอื้นไห้จนตัวโยน
ชีวิตของเขา.....ไม่เหลืออะไรแล้ว
เสียงร้องไห้ของชานยอลถูกเสียงเปิดประตูและเสียงเรียกของลู่ฮานกับไคดังเข้าแทรก ร่างเล็กพร้อมกับร่างขาวและร่างเข้มวิ่งถลามาหาชานยอล ไคกับเซฮุนกอดร่างโปร่งไว้แน่น ก่อนจะลูบผมปลอบประโลมให้จิตใจกลับมาสงบลงอีกครั้ง ลู่ฮานมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ น้ำตาคลอหน่วงอยู่ที่ดวงตากวาง จินตนาการไปว่า ถ้าวันหนึ่งเขาต้องสูญเสียบ้าง.....เขาก็คงมีสภาพไม่ต่างจากชานยอลในตอนนี้เลย...
ยังดีที่ลู่ฮานมีโอกาสได้คิด ได้เห็นถึงความทรมานจากการสูญเสีย เขายังมีวินาทีต่อไปให้ได้อยู่ด้วยกัน ยังมีชั่วโมงต่อไปให้ได้ดูแลเซฮุนมากขึ้น ยังมีวันพรุ่งนี้ให้บอกรักแต่สำหรับชานยอล......
ไม่มีแม้แต่วินาทีให้แก้ตัว
เพราะมนุษย์เป็นเสียอย่างนี้ เพราะมักจะชะล่าใจ คิดอยู่ตลอดเวลาว่าวินาทีต่อไปยังมี พรุ่งนี้ค่อยเริ่มใหม่ก็ได้ พวกเขาเอาแต่รอคอยอนาคต โดยลืมที่จะเหลียวมองคุณค่าของปัจจุบัน ว่ามันมีค่ามากแค่ไหน วินาทีนี้คนตรงหน้านี้ยังอยู่กับเรา แต่ใครจะรู้ว่าวินาทีต่อไป.....
เขาอาจสิ้นลมไปแล้วก็ได้
แล้วเมื่อเขาจากเราไปแล้ว เราจะเอาอนาคตมาทำดีให้กับใคร....สุดท้ายมนุษย์ก็ได้แต่จมอยู่กับปัจจุบันที่ขมขื่น ที่ไม่มีเขาอีกแล้ว.....
ทั้งสามอยู่ปลอบชานยอลจนสงบลง เลิกร้องไห้ หากแต่สภาพของร่างโปร่งตอนนี้ก็ไม่ได้ดีกว่าเดิมไปเสียเท่าไร ชานยอลนั่งพิงหัวเตียง ในมือถือดอกกุหลาบเอาไว้ มองมันด้วยแววตาเลื่อนลอย อย่างคนไร้สติ ไค เซฮุน และลู่ฮานสบตากันอย่างนึกเห็นใจร่างโปร่ง พวกเขานั่งเฝ้าชานยอลต่อไปเงียบๆ ไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน ปล่อยให้สิ่งต่างๆนอกหน้าต่างดึงความสนใจจากตัวเองไป
ร่างโปร่งมองเหม่อออกไปไกลแสนไกล ปล่อยห้วงความคิดให้ถูกครอบงำด้วยภาพเหตุการณ์ต่างๆที่เคยทำร่วมกับคริสซ้ำๆหลายๆครั้ง ปากอิ่มคลี่ยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่คริสยิ้ม ตอนที่คริสยอมทานข้าวที่เขาทำ เกิดมายี่สิบปี แทบไม่มีใครกล้ากินฝีมือของเขาสักคน มีร่างสูงนี่ล่ะที่ยอมกินได้หน้าตาเฉย ไม่รู้ว่าลิ้นไม่รับรส หรือเพราะหิวมากกันแน่ ชานยอลหัวเราะทั้งน้ำตาเมื่อนึกถึงภาพที่คริสวาด มือเรียวเอื้อมไปหยิบหนังสือที่วางอยู่บนหัวเตียง ก่อนจะรีบเปิดไปหน้าที่คริสวาดรูป รูปวาดตลกๆปรากฎสู่สายตา รอยลบมากมายซ้อนทับกันไปมา นิ้วเรียวค่อยๆลูบไปตามลายเส้นที่เข้มจัดและแข็งทื่อที่คริสบรรจงวาด
คงจะตั้งใจวาดมากสินะ
หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงสู่กระดาษ ซ้ำรอยคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนรูปวาด หยดน้ำตาของเขาทำให้สีแดงของมันเจือจางไป ร่างโปร่งลูบภาพวาดตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนนิ้วสัมผัสลายมือของคริส ปากอิ่มค่อยๆอ้าปากช้าๆก่อนจะเปร่งเสียงออกมา
“ขอโทษที่ทำมันเลอะ” ไค เซฮุน และลู่ฮานหันมามองร่างโปร่ง ร่างขาวกำลังจะเอ่ยทักแต่ก็ถูกมือเล็กของลู่ฮานยั้งไว้เสียก่อน
“ขอโทษที่ร้องไห้” รู้ว่าไม่ชอบให้ร้อง รู้ว่าเกลียดน้ำตาของเขา แต่ตอนนี้เขาเข็มแข็งไม่ไหวแล้วจริงๆ นิ้วเรียวเปิดหน้ากระดาษต่อไป ก่อนจะอ่านต่อ
“ผมอยากให้คุณรู้ไว้นะ ว่าไม่ว่าผมจะจำคุณได้หรือไม่ได้ ยังไงผมก็รักคุณอยู่ดี ผมรักคุณนะ คุณคริส......” น้ำตาหลั่งรินออกมาเป็นสาย หากแต่ไร้มือใหญ่ที่คอยเช็ดให้......
“คุณอยากได้ยินมันไม่ใช่หรอ ทำไมคุณไม่กลับมาฟัง”
“คุณคริส.......” ปลายเสียงสั่นเสียจนฟังไม่ได้ศัพท์
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนทุกคำพูดของชานยอลยังมีอีกคนคอยฟัง คอยยิ้ม คอยตอบรับทุกประโยคของเขา หากแต่ตอนนี้......
มีเพียงเสียงร้องไห้ของตัวเองตอบกลับเขามา
ไค เซฮุน และลู่ฮานได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้หยาดน้ำตาและความโศกเศร้าของชานยอลควบคุมจิตใจของตัวเองไปเรื่อยๆ ไม่มีเขาพูดอะไร ฟังอยู่อย่างนั้นจนเสียงสะอื้นเงียบไป ร่างเข้มเป็นคนแรกที่หันไปมอง ชานยอลร้องไห้จนหลับไปแล้ว พวกเขาค่อยๆเดินไปหยุดยืนข้างเตียง ก่อนจะค่อยๆห่มผ้าให้ชานยอล พวกเขายืนนิ่ง มองเสี้ยวหน้ายามหลับของร่างโปร่งอย่างนึกสงสาร ปล่อยให้ความเงียบงันโรยตัว แผ่กระจายรอบตัวพวกเขาสักพักหนึ่ง ก่อนที่ลู่ฮานจะเอ่ยทำลายภวังค์ของทุกคน
“เฮ้อ.....ไปกันเถอะ” ไคกับเซฮุนพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไป โดยมีร่างเล็กเดินรั้งท้าย มือเล็กของลู่ฮานค่อยๆดึงลูกบิดประตู เตรียมจะปิด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงละเมอของชานยอล
“คุณคริส!!! คุณคริส คุณคริสกลับมาหาผมใช่มั้ย!!!” ร่างเล็กถอนหายใจ พร้อมกับปิดประตูลงช้าๆ
ถ้าตื่นขึ้นมา แล้วรู้ว่านั่นคือความฝัน.....
...นายจะอยู่ได้มั้ย...ชานยอล...
...นายจะอยู่ได้มั้ย...ชานยอล...
………………………………………..
หลังจากวันนั้น ชานยอลก็ไม่ต่างไปจากซากศพที่มีลมหายใจ ร่างโปร่งใช้ชีวิตอย่างคนซังกะตาย ตื่นเช้ามาก็เอาแต่นอนเหม่อ บางวันก็ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือนิยายเล่มนั้นหรือไม่ก็นอนกอดดอกกุหลาบดอกนั้นทั้งวัน ชานยอลทานอาหารน้อยลง ต่อให้ลู่ฮานหรือคนอื่นๆพยายามคะยั้นคะยอเท่าไรก็บอกแต่เพียงอิ่มแล้ว ขี้เกียจทานแล้ว แล้วก็กลับเข้าห้องนอนไปอย่างเดิม ใช้ชีวิตส่วนใหญ่หมดไปกับการขังตัวเองอยู่ในห้องของคริส
ยิ่งนานวันเวลาผ่านไปเท่าไร พลังใจในการมีชีวิตอยู่ของชานยอลก็ลดน้อยถอยลงไปทุกที จากไม่ค่อยทานอาหารก็กลายเป็นแทบจะไม่แตะต้องถาดอาหารเลยสักนิด เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันหมดไปกับการนอนอย่างเดียว ไม่ลุกขึ้น ไม่เดิน ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น สิ่งเดียวที่อยากจะทำคือหลับๆให้วันเวลามันพ้นๆไปสักที ให้หนึ่งวันอันแสนทรมานที่ไม่มีคริสจบๆไปเสียที ทุกวินาทีที่หายใจ ตอนนี้มันดูยาวนานหลายชั่วโมง ทุกชั่วโมงที่ตื่น ดูยาวนานเป็นวัน ทุกวันที่ทนเหงา ดูยาวนานเป็นเดือน เขาจะต้องทนอยู่กับสภาพเช่นนี้อีกนานเท่าไรกัน ต้องทนรับรู้ ทนอยู่บนโลกที่ไม่มีคริสไปอีกนานแค่ไหน.....
จะทนอยู่ได้อีกนานแค่ไหนกันนะ
....ลูกหมาที่กำพร้าเจ้าของ....
....ลูกหมาที่กำพร้าเจ้าของ....
ลูกหมากำพร้าได้แต่นอนมอบ ชะเง้อชะแง่นมองหาเจ้าของ ดวงตาของมันเศร้าสร้อย หม่นหมองทุกครั้งที่หันไปแล้วไม่เห็นเจ้าของของมัน หัวใจดวงน้อยค่อยๆอ่อนแรงลง จังหวะการเต้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน ลูกหมากำพร้าค่อยๆตรอมใจ สุขภาพของมันย่ำแย่ลงเรื่อยๆ ร่างกายของมันผ่ายผอม ไร้เรี่ยวแรงแม้กระทั่งจะลุกขึ้นนั่ง คนอื่นๆในบ้านพากันกลุ้มใจ ไค เซฮุน และลู่ฮานพยายามดูแลสุขภาพของเขาให้กลับมาดีขึ้น พยายามจะชวนพูดคุย หยอกล้อให้กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แต่สุดท้าย......ก็ไร้ประโยชน์
ลูกหมาปิดกั้นตัวเองออกจากความสุข
และขังหัวใจไว้กับความเศร้าตลอดเวลา
และขังหัวใจไว้กับความเศร้าตลอดเวลา
“เฮ้อ เมื่อไรพี่เขาจะกลับมาปกติ นี่มันก็ผ่านไปเกือบอาทิตย์นึงแล้วนะ” เซฮุนถอนหายใจยาวก่อนจะทรุดนั่งลงกับเก้าอี้
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มื้อเย็นทำกับข้าวไว้แล้วรึยัง เดี๋ยวฉันจะลองไปพูดให้เขายอมกินเอง” ลู่ฮานตอบเซฮุนก่อนจะหันไปถามคุณยายแม่บ้านที่เดินเข้ามาพอดี
“เสร็จแล้วค่ะ”เธอพูดก่อนจะยกถาดอาหารมาให้ ร่างเล็กเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
เสียงเปิดประตูห้องของลู่ฮานปัดเป่าความเงียบให้ฟุ้งกระจาย สลายไปกลางอากาศ ร่างเล็กค่อยๆเดินมาหาชานยอลที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาลังเลอยู่นานว่าจะปลุกร่างโปร่งให้ตื่นขึ้นมาดี หรือจะปล่อยให้หลับอย่างนี้ สองขั้วความคิดเถียงกันอยู่สักพัก สุดท้ายจึงได้ผู้ชนะ ร่างเล็กปล่อยให้ชานยอลได้พักผ่อนต่อไปโดยที่เขาไม่ได้เอะใจอะไรเลย....
....................................................................
หลังจากที่ลู่ฮานออกไปได้สักพัก เปลือกตาบางค่อยๆเปิดออกช้าๆ ร่างโปร่งกระพริบตาสองสามทีพยายามปรับสายตาให้คุ้นชินกับสภาพที่เปลี่ยนไป ตากลมเบิกตาโพล่ง เมื่อภาพเบื้องหน้าที่ปรากฎณ์คือท้องฟ้าสีดำสนิท ไม่ใช่พื้นฝ้าเพดานสีขาวที่คุ้นเคย ร่างโปร่งรีบยันตัวลุกขึ้นนั่ง ภาพตรงหน้าเขย่าหัวใจของเขาเสียจนทำอะไรไม่ถูก ปากอิ่มเผยออ้างค้าง ตากลมที่เบิกโพล่งอยู่แล้ว ยิ่งเบิกว้างมากขึ้นกว่าเก่า ชายปริศนาที่นั่งตรงข้ามกับเขา แม้จะเห็นหน้าไม่ชัดแต่ชานยอลก็มั่นใจว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ชายคนนั้นฉีกยิ้มเย็นให้เขา ร่างโปร่งไม่สนใจรีบหันซ้ายแลขวาสำรวจสิ่งรอบๆตัว ก่อนจะร้องเสียงหลงออกมา
“ทำไมผมมาอยู่ในเรือ! ที่นี้ที่ไหน!” ชานยอลมองต่ำลงไป ด้านข้างเหนือกาบเรือออกไปคือพื้นน้ำใส ที่มองเห็นเหล่าเหรียญสกุลเงินต่างๆที่จมอยู่เต็มก้นแม่น้ำ!!!
“........ที่ ที่ไหน” อ้าปากพงาบๆ พยายามคุมสติตัวเองให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตากลมมองออกไปรอบๆ กลุ่มหมอกที่ปกคลุมพื้นน้ำอันกว้างใหญ่ค่อยๆสลายหายไปช้าๆ......
เรือนับสิบลำลอยอยู่กว้างเวิ้งน้ำถัดไปทั้งสองด้านของเรือที่เขานั่งอยู่ ทุกๆลำจะมีคนแจวเรือที่แต่งตัวไม่ต่างจากชายปริศนาตรงหน้าเขาเท่าไรนัก และมีผู้โดยสารนั่งมาด้วยหนึ่งคน บางคนนั่งเหม่อลอย บางคนยิ้มแย้ม บางคนกำลังโปรยเหรียญลงสู่แม่น้ำ ชานยอลนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เห็น.....
นี่มันอะไรกัน!!!
“ผมอยู่ที่ไหน พาผมกลับบ้าน” ท้ายประโยคเสียงอ่อนลง เขาอยากจะกลับบ้าน บ้านของคริส....
“ท่านไม่มีโอกาสได้กลับไปอีกแล้ว” น้ำตาคลอหน่วงที่เบ้าตา ก่อนจะร่วงเผาะลงมาอาบแก้มเนียน ทำไม ทำไมถึงกลับไปไม่ได้
“ทำไม....”
“อีกไม่กี่เมตร ก็จะถึงที่ของท่าน”
“ที่ของผม คือบ้านของคุณคริส พาผมกลับ ผมขอร้อง” ร่างโปร่งถลาไปหาชายคนนั้น พยายามอ้อนวอนทุกวิถีทางให้พาเขากลับไป
“เราไม่ได้รับอนุญาติให้พูดคุยไปมากกว่านี้ ขอโทษด้วย” ชายคนนั้นเอ่ยเสียงราบเรียบ ชานยอลเขย่าแขน ร้องขอให้พาเขากลับไป
“ขอร้อง พาผมกลับบ้าน” ชายคนนั้นไม่ตอบคำถามเขาจริงอย่างที่ได้เคยพูดไว้ สองมือยกขึ้นขอร้องให้อีกฝ่ายเห็นใจตน แต่ก็เปล่าประโยชน์ ชายคนนั้นก็ยังพายเรือต่อไปเงียบๆ ตลอดทางที่เรือแล่นออกไปเรื่อยๆ ชานยอลก็เอาแต่ขอร้องให้เขาพาเขากลับบ้าน ร่างโปร่งโค้งตัว หัวแทบจรดท้องเรือ เสียงร่ำไห้ของเขาดังจนเรียกความสนใจจากผู้โดยสารของเรือลำอื่นๆ แต่เขาก็ไม่แยแสสายตาเหล่านั้นเลยสักนิด
เสียงสะอื้นของชานยอลดังคลอเคลียไปกับเสียงสายน้ำไหล แต่แล้วจู่ๆชานยอลก็หยุดร้องไห้ ตากลมหันซ้ายหันขวามองทิวทัศน์รอบตัวที่เปลี่ยนไป เรือลำอื่นๆเปลี่ยนเส้นทางไปอีกทางหมดแล้ว มีเพียงเรือของเขาลำเดียวเท่านั้นที่แล่นไปทางนี้ พื้นน้ำที่กว้างใหญ่เมื่อครู่ตอนนี้กลับถูกบีบแคบลงด้วยพื้นเรียบที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ใบหญ้าขนาบทั้งสองข้าง ท้องฟ้าดำมืดค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นท้องฟ้ายามกลางวัน สายลมอ่อนๆของฤดูใบไม้ผลิพัดหอบเอาความหอมและกลีบของดอกไม้ปลิวมากระทบผิวหน้าของชานยอล ร่างโปร่งหยิบกลีบดอกไม้บางส่วนติดมือมา ตากลมมองมันด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อครู่ที่นี้ยังเหมือนกับฤดุใบไม้ผลิอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงได้มีดอกไม้ได้.....
ชานยอลมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง สักพักหนึ่งร่างโปร่งถึงเรียกสติให้กลับคืน เขาจะมามัวตกใจไม่ได้ เขาต้องหาทางกลับไปที่บ้านของคริสให้ได้เร็วที่สุด เพราะ.....
ทุกระยะที่เคลื่อนที่
คือทุกวินาทีที่ห่างคริส
คือทุกวินาทีที่ห่างคริส
“คุณ......จอดไว้ตรงนี้ได้มั้ย ผมจะกลับบ้าน” ไม่ไปส่งเขาก็ได้ ขอแค่หยุดพาย แล้วทิ้งเขาไว้ตรงนี้ เขาจะหาทางกลับไปเอง
ชายคนนั้นยังคงเงียบ ชานยอลเอ่ยขอร้องต่ออย่างไม่ลดละ ไม่ไหวแล้วถ้าต้องห่างจากคริสอีก
“คุณ ผมขอ ให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมขอร้อง” ชานยอลเริ่มพูดตะกักตะกัก ก้อนสะอื้นเริ่มเอ่อล้นจุกอยู่ที่คอมากขึ้น ปากอิ่มอ้าปากออกอีกครั้ง เตรียมจะพูดต่อ แต่ก็ถูกคำพูดของฝีพายขัดไว้เสียก่อน
“ใกล้ถึงที่ของท่านแล้ว” ชานยอลส่ายหน้าเป็นพัลวัน มือไม้โบกไปมากลางอากาศ หยาดน้ำใสคลอหน่วงอยู่ที่ดวงตา เตรียมที่จะไหลลงมาได้ทุกเมื่อ
“ไม่ พาผมกลับ” ฝีพายไม่พูดอะไรต่ออีก ชานยอลได้แต่ร้องไห้ พูดอ้อนวอนขอตลอดทางที่เรือแล่นอยู่กลางลำน้ำจนในที่สุดเรือก็จอดนิ่งเรียบตีนเขาเขาหนึ่ง ชานยอลหยุดร้องไห้ มองไปรอบๆก่อนจะเอ่ยถาม
“ที่ไหน”
“ที่ของท่าน เรามาส่งท่านได้เท่านี้ จากนี้ท่านต้องเดินต่อเอง”
“จอดแล้วหรอ! ขอบคุณมาก!” ชานยอลฉีกยิ้มกว้างที่สุดในรอบหลายวันมานี่ ร่างโปร่งรีบลงจากเรือ ขายาวเตรียมจะออกวิ่ง แต่ก็ถูกรั้งด้วยคำพูดของชายปริศนาคนนั้นเสียก่อน
“จงใช้หัวใจนำทางให้ท่าน แล้วท่านจะได้พบคนที่ท่านตามหา” ร่างโปร่งขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แต่ก็ยังยิ้มรับ โค้งศรีษะขอบคุณชายคนนั้น ก่อนจะรีบวิ่งออกไป
ฝีพายคนนั้นมองภาพร่างโปร่งวิ่งขึ้นเนินภูเขาขึ้นไปจนลับสายตา เขาค่อยๆจับไม้พายอีกครั้ง ก่อนจะแล่นเรือออกไปช้าๆ.....
“จงไปในที่ของท่าน วิญญาณของผู้ทำพันธนาการ”......
....................................................
....................................................
Writer Talk :: มันยังไม่จบแค่นี้ แต่มีภาระกิจต้องออกจากบ้านอย่างเร่งด่วน
เอาเป็นว่าจะมาต่อให้ แต่ยังไม่รับปากว่าเมื่อไหร่นะคะ คงไม่ค้างเนอะ 5555+
เรื่องการ "รวมเล่ม BloodyNight " มีแน่ ๆ คะ ราคาจะไม่ให้เกิน 350 บาท
ตอนนี้ปาไป 400 หน้าแล้ว ยังไม่รวม Part พิเศษ อีก 1 ตอน T___T
ฝากไว้พิจารณากันด้วยนะะะ ไปแล้วว หมดเวลาแล้วว
ขอบคุณทุกคนที่รักเรา ขอบคุณทุกคนที่หลงรัก BloodyNight We Love U แบบ Eternity เลยจริง ๆ
