บ้าน
อี้เอินเลือกใช้การเดินทางผ่านเงาในการหลบหนี แม้จะรู้ดีว่านี่เป็นวิธีที่แย่ที่สุดสำหรับสถานการณ์ตอนนี้ เพราะยิ่งเขาใช้พลังจากความตายมากเท่าไร ก็ยิ่งเป็นจุดเด่นให้ฮาเดสและข้าราชบริพารสามารถตามตัวเจอได้มากขึ้นเท่านั้นราวกับจุดพลุไฟเป็นสัญญาณให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ไหนในนรก ทว่าในสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้เลือกมากนัก
ฝ่ามือใหญ่ฉุดกระชากแบมแบมให้ถลำลึกเข้าไปในเส้นทางแห่งเงาที่มืดมิดและน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ เพลิงโทสะและเคียดแค้นยิ่งลุกโหมเสียจนแผดเผา คำพูดและการกระทำของพ่อที่เขารักและรักเขามาตลอดยังคงค้างเติ่งอยู่ในความคิดและจิตใจ ขีดข่วนและตะกุยหัวใจที่ศรัทธาและบริสุทธิ์ต่อครอบครัวมาตลอดให้แปดเปื้อน
ทำไมพ่อถึงเลือกที่จะทำแบบนี้
ทำไมพ่อไม่เห็นด้วยกับเขา
ทำไมพ่อถึงเลือกที่จะเข้าข้างเด็กนั่นมากกว่าเขา!!!
“ไม่ยุติธรรม” เสียงทุ้มพึมพำขบเขี้ยวอย่างเคียดแค้น มือที่กำข้อมืออีกฝ่ายไว้อยู่ออกแรงมากขึ้นจนร่างบางเจ็บ พยายามขืนตัวหนีแต่ก็เปล่าประโยชน์ เมื่อลูกกวางหรือจะไปสู้ราชสีห์ยามโมโหได้
“…..”
“เพราะแก เพราะแกคนเดียว” อี้เอินออกแรงมากขึ้นเสียจนข้อมือของแบมแบมแทบร้าว ร่างบอบบางเจ็บจนร้องไม่ออก มีเพียงหยาดน้ำตาที่ร่วงเผาะลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ที่เป็นหลักฐานของความโหดร้าย
ตอนนี้อี้เอินไม่เหลือความอ่อนโยนแล้ว
ไม่มีแม้กระทั่งแสงสว่างในจิตใจ
.
.
เมื่อตอนนี้มันถูกดับมอดลงไปด้วยน้ำมือของผู้เป็นพ่อแล้ว!!
ตลอดทั้งชีวิตอี้เอินมีแค่พ่อเพียงคนเดียว ตลอดทั้งชีวิตพ่อคือครอบครัวทั้งหมด ตลอดทั้งชีวิตพ่อคือที่พึ่งสุดท้ายที่เขามี!!
คนเดียวที่หวังจะให้เข้าใจ
คนเดียวที่หวังจะให้เห็นใจ
คนเดียวที่หวังจะให้เข้าข้าง
แต่กลับ…
ไปเข้าข้างมันอย่างนั้นน่ะหรอ!!!!
ร่างสูงคว้าคอของร่างบอบบางเอาไว้ก่อนจะทุ่มกระแทกลงบนโขดหินก้อนใหญ่อย่างไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะเป็นหรือตาย
“แกจะเกิดมาบนโลกนี้ทำไม!!” เสียงทุ้มตวาดใส่ ทุกความโกรธเกลียดและเจ็บปวดรวดร้าวถูกสาดใส่แบมแบมเพื่อหาที่ระบายความผิดหวังและทรมานนี้อย่างไม่ยุติธรรม
ความน่ากลัวที่แผ่รังสีออกมาเสียจนบรรยากาศคละคลุ้งไปด้วยรังสีอาฆาตและความตายร่างบอบบางรีบถอยหนีอย่างไม่คิดชีวิต หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นรัวแทบหลุดออกมาจากร่าง
ผู้ชายคนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว! เขาควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!
“ลำพังอยู่เฉยๆยังทำให้ฉันต้องโดนลงโทษ ทั้งๆที่ตอนนั้นฉันยังไม่รู้จักแกด้วยซ้ำ!”
ร่างสูงย่างสามขุมเข้าหา นัยน์ตาคมกริบที่ทอประกายสีทองคู่นั้นเจิดจ้าไปด้วยความคลุ้มคลั่งอย่างน่ากลัว แบมแบมรีบตะเกียกตะกายหนีเท่าที่ความเจ็บปวดจะเอื้ออำนวยได้
“แล้วนี่”
“……”
“แกก็ยังจะทำให้ฉันกับพ่อต้องผิดใจกันอีกอย่างนั้นน่ะหรอ!!!!” ฝ่ามือแกร่งบีบเข้าที่แก้มอีกคนแล้วกระชากเข้ามาหา ใบหน้าร่างบางบิดเบี้ยวเหยแกด้วยความเจ็บปวด หยาดน้ำใสร่วงเผาะลงมาตอกย้ำความป่าเถื่อนของอีกคนอีกครั้ง
“แกมันตัวปัญหา!! ทำไมแม่แกถึงไม่ฆ่าแกไปซะตั้งแต่ตอนนั้น”
ปั่ก!
ร่างบางถูกผลักให้กระแทกกับพื้นอย่างแรงจนปวดร้าว ร่างกายปวดหนึบจนแทบร้องไม่ออก ทว่าวินาทีนี้กลับไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าการถูกความจริงที่พยายามลืมเลือนมาตลอดตีกลางแสกหน้าจากปากของผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้อีกแล้ว
“แก แก!” แบมแบมคำรามอย่างโกรธจัด หัวสมองสับสนไปหมดว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องที่เขาเองยังไม่อยากจะจำมันได้ยังไง
“หึ! ทำไมจี้ใจดำรึไง แกมันลูกที่แม่ไม่ต้องการ!!!” อี้เอินตะคอกใส่หน้า สะใจที่เห็นอีกฝ่ายเจ็บปวดและเดือดดาลขึ้นมาได้
“แก!!! แกรู้ได้ยังไง!! แกรู้ได้ยังไง!!!” แบมแบมกู่ร้อง กระชากคอเสื้อแล้วเขย่าถามด้วยแรงอันน้อยนิดที่หลงเหลืออยู่
ร่างสูงแสยะยิ้มทันทีที่ฟังจบ ความสมเพชและขบขันเข้ามาทักทายจิตใจให้แสดงออกทางสีหน้าด้วยท่าทีรื่นเริงและสนุกสนาน
“เรื่องที่ผู้หญิงคนหนึ่งพยายามฆ่าลูกที่เกิดจากเทพจนตัวเองตาย แต่โชคร้ายดันถูกลูกพลั้งมือเผลอฆ่าตายซะก่อน นายคิดว่ามันจะไม่เป็นเรื่องครึกโครมในนรกงั้นรึ”
“ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ทำ! ฉันไม่ได้ทำ!!” แบมแบมหวีดร้องสะบัดหน้าปฏิเสธไปมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว ภาพในหัวฉายย้อนถึงเหตุการณ์อันขมขื่นที่พยายามลืมเลือนมาตลอดเมื่อเขาเผลอผลักแม่ที่พุ่งเข้ามาจะเอามีดแทงตกบันใดเสียจนสมองของเธอได้รับการกระทบกระเทือนขั้นรุนแรงจนถึงแก่ชีวิต
สีหน้าของร่างบางยิ่งแสดงออกชัดเจนถึงความทรมานและรู้สึกผิด กว่าหลายปีที่ผ่านมา แทบไม่มีคืนไหนที่เขาไม่ฝันถึงเรื่องนี้ ทว่า...มาร์คกลับมองมันเป็นแค่ความขบขันอันแสนน่าสมเพชเท่านั้น
“โกรธอีกสิ โกรธให้เท่าที่ฉันรู้สึก อ้อ แต่ลืมไป” อี้เอินเดาะลิ้น จิตใจอ่อนแอและสับสนเสียจนต้องหาที่ระบาย
เขาเสียใจ แบมต้องเสียใจยิ่งกว่า
เขาโกรธ แบมต้องโกรธยิ่งกว่า
เขาเจ็บปวด แบมต้องเจ็บปวดยิ่งกว่า
“นายคงจะมากกว่าหน่อย เพราะฉัน พ่อแค่ไม่เข้าใจ แต่นาย…”
“……”
“แม่ ไม่ ต้อง การ!!!” ร่างสูงพูดเน้นย้ำใส่หน้า
ถุย!!
แบมแบมถุยน้ำลายใส่หน้า
“ไปตายซะ!!!!”
“แก!!!!!” อี้เอินคำรามลั่นด้วยความเดือดดาลก่อนจะบันดาลโทสะกระชากร่างบางเข้า
มา
“อยากลองดีกับฉันใช่มั้ย!!! ได้!! แล้วฉันจะให้นายรับรู้รสของความตายที่แม่นายเคยอยากให้นายรับรู้!!!!” ฉับพลันนั้นร่างสูงก็เปิดประตูแห่งเงาออก แสงสว่างจากโลกเบื้องบนปรากฏกรีดริ้วแหวกม่านแห่งความมืดมิดออกก่อนที่แบมแบมจะต้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้า
บ้านหลังเก่า
ที่ที่แม่ของเขาเคยจะฆ่าเขาที่นี่…
ร่างบางชะงักงัน ดวงตามองบ้านหลังน้อยที่ตอนนี้เก่าร้างทรุดโทรมไปตามกาลเวลา ทว่าทุกอย่างยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำอันแสนขมขื่น บ้านอาคารสีฟ้าหม่นที่แม่เคยคว้าถังสีสาดใส่เขาทันทีที่เห็นว่าเขากำลังทาสีบ้านให้กลายเป็นสีท้องฟ้า แปลงดอกไม้ที่เขาพยายามจะลงปลูกดอกฟอร์เก็ตมีน็อทแต่แม่รุมทึ้งและไถกลบมันเสียจนยับเยิน สนามหญ้าตรงนั้นที่แม่ใช้ด้ามไม้กวาดฟาดเขาจนร่างกายสะบักสะบอม ที่นี่คือฝันร้าย ฝันร้ายที่เขาไม่มีวันอยากพบเจออีกแล้ว
“ม ม ไม่” เสียงหวานพึมพำพร้อมกับพลิกตัวหันหลังแล้วเตรียมจะวิ่งหนี ทว่ากลับถูกมาร์คฉุดกระชากกลับมาด้วยแรงมหาศาล
“อย่าเพิ่งไปสิ ไม่ไปเยี่ยมบ้านเก่าตัวเองหน่อยรึ” ร่างสูงลากอีกร่างให้เดินรุดตามมาก่อนจะใช้เท้าถีบประตูบ้านให้พ้นทางแล้วดึงฉุดอีกคนเข้าไปข้างในตัวบ้านแล้วผลักให้ล้มลงบนพื้นอย่างแรงก่อนจะตามขึ้นคร่อม
“แล้วนายจะได้รู้ว่าการลองดีกับฉันมันเป็นยังไง” เสียงทุ้มทรงพลังนั่นกระซิบข่มขู่ชิดริมฝีปากก่อนจะพุ่งจู่โจมบดปากจูบ แล้วขยี้ริมฝีปากให้บอบช้ำก่อนจะยิ่งเพิ่มแรงบดขยี้
ร่างบางพยายามหาทางผลักไส สองมือที่อ่อนแรงดันอีกคนให้ออกห่าง ขาชันขึ้นหมายจะกระทุ้งให้อีกคนเจ็บปวด ทว่ากลับโดนมือหนาจับแยกขาออกกว้างแล้วแทรกตัวให้ยิ่งแนบชิดพร้อมมืออีกข้างที่บีบลำคอให้ขาดอากาศหายใจจนร่างบางตะเกียกตะกายไปมา แขนขาปัดป่ายไปทั่ว มือเล็กเอื้อมไปโดนอะไรบางอย่างเข้าก่อนจะรีบเงื้อขึ้นลงมาฟาดศีรษะอีกคน
ฉับพลันนั้นที่หางตาเหลือบเห็นสิ่งที่ตัวเองหยิบขึ้นมาได้ แรงที่พยายามเค้นออกมาทั้งหมดก็พลันอ่อนยวบทลายหายไปทันทีเมื่อสิ่งที่อยู่ในมือคือกรอบรูปของแม่
ความปวดหนึบที่หัวใจเอ่อล้นออกมาผ่านหยาดน้ำตา มือเล็กลู่ตกลงข้างตัวอย่างอ่อนแรง อี้เอินแสยะยิ้มอย่างสมเพช
“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นก่อนที่เขาจะบีบคออีกฝ่ายอย่างแรงเสียจนร่างบางกระตุกหอบหายใจขึ้นตามสัญชาตญาณ
ปากบางเผยออ้าออก เปิดโอกาสให้คนชั่วได้แทรกสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวพัน เรียวลิ้นร้อนไล่กวาดต้อน แล้วดูดดุนเลียลิ้นอีกคนไปมาอย่างหยาบโลน ในขณะที่สองมือหยาบกร้านก็ฟอนเฟ้นไปทั่วร่างแล้วฉีกกระชากเสื้อผ้าออกอย่างป่าเถื่อน
ร่างบางพยายามดีดดิ้น สองมือน้อยทั้งผลัก ทั้งฟาดใส่ด้วยแรงที่มีอยู่เพียงน้อยนิดอย่างไม่ยอมแพ้จนสร้างความรำคาญให้กับคนเหนือกว่า อี้เอินรวบข้อมือบางเอาไว้ก่อนจะตรึงขึ้นเหนือหัวแล้วก้มหน้าครอบปากเข้าจู่โจมยอดอกในขณะที่มืออีกข้างก็ออกแรงบีบคอมากขึ้นจนร่างบางหอบหายใจอย่างหนัก
ทั้งวาบหวาม
ทั้งทรมาน
ทั้งเจ็บแสบ
ความรู้สึกตีรวนจนอึดอัดสุมอยู่ในอกจนจะบ้าอยู่แล้ว
“เริ่มรู้สึกถึงมันรึยังล่ะ” เสียงทุ้มพูดชิดริมฝีปาก นัยน์ตาคู่คมนั่นมีประกายแห่งความลิงโลดเต้นระริกอยู่ในนั้นเสียจนหัวใจของแบมแบมยิ่งสั่นไหว
“ความตายที่แม่นายเคยอยาก มอบ ให้ นายน่ะ” เน้นคำให้ยิ่งกระแทกหัวใจอีกคนให้รวดร้าวแล้วแลบลิ้นตวัดเลียยอดอกที่แดงฉ่ำอย่างรวดเร็ว แบมแบมสะบัดหน้าไปมาอย่างทรมาน นัยน์ตาคู่หวานที่พร่าเบลอไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความอัปยศเหลือบมองรูปของแม่ที่ตกอยู่ข้างตัว เสียงกรีดร้องในหัวใจให้ดังก้องไปทั่วทั้งความรู้สึก
วิญญาณของแม่จะรู้สึกยังไงถ้ามาเห็น
แม่จะเกลียดเขามากขึ้นกว่าเดิมมั้ย
แม่จะขยะแขยงเขามากขึ้นกว่าเดิมมั้ย
“ฮึก…” เสียงสะอื้นดังเล็ดรอดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างสูงตวัดสายตาขึ้นมองก่อนจะแสยะยิ้มร้ายแล้วเลื่อนหน้าขึ้นมากระซิบอยู่ที่ข้างหูของแบมแบมด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“รู้มั้ย ว่าทำไม แม่ถึงได้เกลียดนายนักหนา”
ดวงตาคู่หวานตวัดสายตามามองอย่างเกลียดชัง เพลิงแห่งความแค้นยิ่งเดือดพล่านไปทั่วร่าง ทำไมเขาจะไม่รู้กัน ทำไมเขาจะไม่รู้กัน เพราะว่าแม่เขาหลงรักพ่อมากจนเสียสติคิดว่าพ่อรักเขามากกว่าตัวเองน่ะสิ!!!
“แกต้องการอะไร” แบมแบมพูดรอดไรฟันอย่างเคียดแค้น อี้เอินยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่องก่อนจะไล้นิ้วไปตามโครงหน้าอีกคนอย่างเชื่องช้า
“ฉันก็แค่อยากรู้เฉยๆว่าสิ่งที่นายรู้ กับสิ่งที่ฉันรู้มาจากการอ่านวิญญาณดวงนั้นมันตรงกันหรือเปล่า”
นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริก ความหวาดกลัวแวบขึ้นมาให้ศัตรูได้เห็น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าทันทีที่อี้เอินกระชากใบหน้านวลเข้ามาหาและตวาดใส่เต็มสองรูหู
“จะบอกให้เอาบุญนะ ที่แม่นายเกลียดนายก็เพราะว่านายมันเกิดขึ้นมาจากการถูกข่มขืน!!! พ่อที่แสนดีของนายข่มขืนแม่นายจนเป็นบ้า!!!!”
ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายกระตุกวูบก่อนจะหยุดเต้น ดวงตาคู่สวยมองผู้ชายอีกคนด้วยหัวใจที่แตกสลาย ถ้อยคำของอีกฝ่ายยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท ทว่าตอนนี้สมองกลับประมวลผลได้อย่างเชื่องช้า
พ่อ ข่มขืนแม่ของเขา
แม่ก็เลย อยาก ฆ่าเขา
และเขา…
คือเด็ก ที่ ก ก เกิด จาก การ…..ถูก…
ข่มขืน
หยดน้ำตาร่วงเผาะ หัวใจที่เคยมีแตกสลายกลายเป็นผุยผง สองแขนขาที่เคยพยายามต่อต้านอีกคนพลันหมดแรงตกลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาที่จับจ้องอีกฝ่ายอยู่ทอดมองไปไกลอย่างเลื่อนลอย
อี้เอินหัวเราะขำอยู่ในลำคอก่อนจะลูบไล้เกลี่ยนิ้วไปทั่วริมฝีปากช้าๆแล้วก้มลงมากระซิบด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความปราณี
“แล้วนายรู้ไหมว่าพ่อนายข่มขืนแม่นายที่ไหน”
“…..”
“ก็ที่นี่ ตรงนี้ เหมือนที่ฉันกำลังจะทำกับนายตอนนี้ไงล่ะ!!!!”
ร่างสูงโถมตัวกระแทกบดเบียดเป้ากางเกงถูกับอีกคนอย่างรุนแรงแล้วครอบปากดูดกัดยอดอกให้เจ็บนิดๆก่อนจะลงลิ้นเลียรัวแล้วตวัดเข้ามาดูดแรงๆในปากซ้ำๆพร้อมกับมืออีกข้างที่บีบบี้ขยี้ยอดอกอีกข้างอย่างรุนแรงแล้วจับอีกคนถอดกางเกงอย่างหื่นกระหาย
“อื๊อ!!” เสียงหวานครางหลงตามสัญชาตญาณเมื่อถูกกระตุ้นปลุกปั่นความวาบหวามให้แผ่ซ่าน ยิ่งเพิ่มเชื้อเพลิงให้กับอี้เอินในการบดขยี้ร่างกายนี้ ร่างสูงไล่ตวัดลิ้นเลีย ปากได้รูปพรมจูบดูดเม้มไปทั่ว มือหยาบลูบไล้ไปมาอย่างหยาบโลน โดยที่เขาไม่แม้แต่จะสนใจสักนิดว่าตอนนี้สภาพของอีกฝ่ายมีเช่นไร…
แบมแบมนอนแน่นิ่ง ปล่อยสติให้หลุดลอย ฝังความรู้สึกลงไปในก้นบึ้งของความเสียใจจนกลายเป็นความว่างเปล่า แล้วปิดการรับรู้ทุกอย่างให้ดับสิ้น…
จนเหลือเพียงแค่ร่างกายกลวงเปล่าที่ไร้ความรู้สึกอย่างที่ควรจะเป็น
แม่ครับ..
ผมขอโทษ
ผมขอโทษที่ผมเกิดมา…
ร่างบางหลับตาลง แล้วตัดใจยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ทว่าจู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะโหดร้ายถึงเพียงนี้” ยมทูตตนหนึ่งยืนอยู่ที่กรอบประตู เคียวใหญ่ยักษ์สะท้อนประกายแวววับให้ต้องหรี่ตาลงก่อนที่เขาจะพุ่งเข้ามาจู่โจมอี้เอิ้น
ฝ่ามือใหญ่ฉุดกระชากแบมแบมให้ถลำลึกเข้าไปในเส้นทางแห่งเงาที่มืดมิดและน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ เพลิงโทสะและเคียดแค้นยิ่งลุกโหมเสียจนแผดเผา คำพูดและการกระทำของพ่อที่เขารักและรักเขามาตลอดยังคงค้างเติ่งอยู่ในความคิดและจิตใจ ขีดข่วนและตะกุยหัวใจที่ศรัทธาและบริสุทธิ์ต่อครอบครัวมาตลอดให้แปดเปื้อน
ทำไมพ่อถึงเลือกที่จะทำแบบนี้
ทำไมพ่อไม่เห็นด้วยกับเขา
ทำไมพ่อถึงเลือกที่จะเข้าข้างเด็กนั่นมากกว่าเขา!!!
“ไม่ยุติธรรม” เสียงทุ้มพึมพำขบเขี้ยวอย่างเคียดแค้น มือที่กำข้อมืออีกฝ่ายไว้อยู่ออกแรงมากขึ้นจนร่างบางเจ็บ พยายามขืนตัวหนีแต่ก็เปล่าประโยชน์ เมื่อลูกกวางหรือจะไปสู้ราชสีห์ยามโมโหได้
“…..”
“เพราะแก เพราะแกคนเดียว” อี้เอินออกแรงมากขึ้นเสียจนข้อมือของแบมแบมแทบร้าว ร่างบอบบางเจ็บจนร้องไม่ออก มีเพียงหยาดน้ำตาที่ร่วงเผาะลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ที่เป็นหลักฐานของความโหดร้าย
ตอนนี้อี้เอินไม่เหลือความอ่อนโยนแล้ว
ไม่มีแม้กระทั่งแสงสว่างในจิตใจ
.
.
เมื่อตอนนี้มันถูกดับมอดลงไปด้วยน้ำมือของผู้เป็นพ่อแล้ว!!
ตลอดทั้งชีวิตอี้เอินมีแค่พ่อเพียงคนเดียว ตลอดทั้งชีวิตพ่อคือครอบครัวทั้งหมด ตลอดทั้งชีวิตพ่อคือที่พึ่งสุดท้ายที่เขามี!!
คนเดียวที่หวังจะให้เข้าใจ
คนเดียวที่หวังจะให้เห็นใจ
คนเดียวที่หวังจะให้เข้าข้าง
แต่กลับ…
ไปเข้าข้างมันอย่างนั้นน่ะหรอ!!!!
ร่างสูงคว้าคอของร่างบอบบางเอาไว้ก่อนจะทุ่มกระแทกลงบนโขดหินก้อนใหญ่อย่างไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะเป็นหรือตาย
“แกจะเกิดมาบนโลกนี้ทำไม!!” เสียงทุ้มตวาดใส่ ทุกความโกรธเกลียดและเจ็บปวดรวดร้าวถูกสาดใส่แบมแบมเพื่อหาที่ระบายความผิดหวังและทรมานนี้อย่างไม่ยุติธรรม
ความน่ากลัวที่แผ่รังสีออกมาเสียจนบรรยากาศคละคลุ้งไปด้วยรังสีอาฆาตและความตายร่างบอบบางรีบถอยหนีอย่างไม่คิดชีวิต หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นรัวแทบหลุดออกมาจากร่าง
ผู้ชายคนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว! เขาควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!
“ลำพังอยู่เฉยๆยังทำให้ฉันต้องโดนลงโทษ ทั้งๆที่ตอนนั้นฉันยังไม่รู้จักแกด้วยซ้ำ!”
ร่างสูงย่างสามขุมเข้าหา นัยน์ตาคมกริบที่ทอประกายสีทองคู่นั้นเจิดจ้าไปด้วยความคลุ้มคลั่งอย่างน่ากลัว แบมแบมรีบตะเกียกตะกายหนีเท่าที่ความเจ็บปวดจะเอื้ออำนวยได้
“แล้วนี่”
“……”
“แกก็ยังจะทำให้ฉันกับพ่อต้องผิดใจกันอีกอย่างนั้นน่ะหรอ!!!!” ฝ่ามือแกร่งบีบเข้าที่แก้มอีกคนแล้วกระชากเข้ามาหา ใบหน้าร่างบางบิดเบี้ยวเหยแกด้วยความเจ็บปวด หยาดน้ำใสร่วงเผาะลงมาตอกย้ำความป่าเถื่อนของอีกคนอีกครั้ง
“แกมันตัวปัญหา!! ทำไมแม่แกถึงไม่ฆ่าแกไปซะตั้งแต่ตอนนั้น”
ปั่ก!
ร่างบางถูกผลักให้กระแทกกับพื้นอย่างแรงจนปวดร้าว ร่างกายปวดหนึบจนแทบร้องไม่ออก ทว่าวินาทีนี้กลับไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าการถูกความจริงที่พยายามลืมเลือนมาตลอดตีกลางแสกหน้าจากปากของผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้อีกแล้ว
“แก แก!” แบมแบมคำรามอย่างโกรธจัด หัวสมองสับสนไปหมดว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องที่เขาเองยังไม่อยากจะจำมันได้ยังไง
“หึ! ทำไมจี้ใจดำรึไง แกมันลูกที่แม่ไม่ต้องการ!!!” อี้เอินตะคอกใส่หน้า สะใจที่เห็นอีกฝ่ายเจ็บปวดและเดือดดาลขึ้นมาได้
“แก!!! แกรู้ได้ยังไง!! แกรู้ได้ยังไง!!!” แบมแบมกู่ร้อง กระชากคอเสื้อแล้วเขย่าถามด้วยแรงอันน้อยนิดที่หลงเหลืออยู่
ร่างสูงแสยะยิ้มทันทีที่ฟังจบ ความสมเพชและขบขันเข้ามาทักทายจิตใจให้แสดงออกทางสีหน้าด้วยท่าทีรื่นเริงและสนุกสนาน
“เรื่องที่ผู้หญิงคนหนึ่งพยายามฆ่าลูกที่เกิดจากเทพจนตัวเองตาย แต่โชคร้ายดันถูกลูกพลั้งมือเผลอฆ่าตายซะก่อน นายคิดว่ามันจะไม่เป็นเรื่องครึกโครมในนรกงั้นรึ”
“ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ทำ! ฉันไม่ได้ทำ!!” แบมแบมหวีดร้องสะบัดหน้าปฏิเสธไปมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว ภาพในหัวฉายย้อนถึงเหตุการณ์อันขมขื่นที่พยายามลืมเลือนมาตลอดเมื่อเขาเผลอผลักแม่ที่พุ่งเข้ามาจะเอามีดแทงตกบันใดเสียจนสมองของเธอได้รับการกระทบกระเทือนขั้นรุนแรงจนถึงแก่ชีวิต
สีหน้าของร่างบางยิ่งแสดงออกชัดเจนถึงความทรมานและรู้สึกผิด กว่าหลายปีที่ผ่านมา แทบไม่มีคืนไหนที่เขาไม่ฝันถึงเรื่องนี้ ทว่า...มาร์คกลับมองมันเป็นแค่ความขบขันอันแสนน่าสมเพชเท่านั้น
“โกรธอีกสิ โกรธให้เท่าที่ฉันรู้สึก อ้อ แต่ลืมไป” อี้เอินเดาะลิ้น จิตใจอ่อนแอและสับสนเสียจนต้องหาที่ระบาย
เขาเสียใจ แบมต้องเสียใจยิ่งกว่า
เขาโกรธ แบมต้องโกรธยิ่งกว่า
เขาเจ็บปวด แบมต้องเจ็บปวดยิ่งกว่า
“นายคงจะมากกว่าหน่อย เพราะฉัน พ่อแค่ไม่เข้าใจ แต่นาย…”
“……”
“แม่ ไม่ ต้อง การ!!!” ร่างสูงพูดเน้นย้ำใส่หน้า
ถุย!!
แบมแบมถุยน้ำลายใส่หน้า
“ไปตายซะ!!!!”
“แก!!!!!” อี้เอินคำรามลั่นด้วยความเดือดดาลก่อนจะบันดาลโทสะกระชากร่างบางเข้า
มา
“อยากลองดีกับฉันใช่มั้ย!!! ได้!! แล้วฉันจะให้นายรับรู้รสของความตายที่แม่นายเคยอยากให้นายรับรู้!!!!” ฉับพลันนั้นร่างสูงก็เปิดประตูแห่งเงาออก แสงสว่างจากโลกเบื้องบนปรากฏกรีดริ้วแหวกม่านแห่งความมืดมิดออกก่อนที่แบมแบมจะต้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้า
บ้านหลังเก่า
ที่ที่แม่ของเขาเคยจะฆ่าเขาที่นี่…
ร่างบางชะงักงัน ดวงตามองบ้านหลังน้อยที่ตอนนี้เก่าร้างทรุดโทรมไปตามกาลเวลา ทว่าทุกอย่างยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำอันแสนขมขื่น บ้านอาคารสีฟ้าหม่นที่แม่เคยคว้าถังสีสาดใส่เขาทันทีที่เห็นว่าเขากำลังทาสีบ้านให้กลายเป็นสีท้องฟ้า แปลงดอกไม้ที่เขาพยายามจะลงปลูกดอกฟอร์เก็ตมีน็อทแต่แม่รุมทึ้งและไถกลบมันเสียจนยับเยิน สนามหญ้าตรงนั้นที่แม่ใช้ด้ามไม้กวาดฟาดเขาจนร่างกายสะบักสะบอม ที่นี่คือฝันร้าย ฝันร้ายที่เขาไม่มีวันอยากพบเจออีกแล้ว
“ม ม ไม่” เสียงหวานพึมพำพร้อมกับพลิกตัวหันหลังแล้วเตรียมจะวิ่งหนี ทว่ากลับถูกมาร์คฉุดกระชากกลับมาด้วยแรงมหาศาล
“อย่าเพิ่งไปสิ ไม่ไปเยี่ยมบ้านเก่าตัวเองหน่อยรึ” ร่างสูงลากอีกร่างให้เดินรุดตามมาก่อนจะใช้เท้าถีบประตูบ้านให้พ้นทางแล้วดึงฉุดอีกคนเข้าไปข้างในตัวบ้านแล้วผลักให้ล้มลงบนพื้นอย่างแรงก่อนจะตามขึ้นคร่อม
“แล้วนายจะได้รู้ว่าการลองดีกับฉันมันเป็นยังไง” เสียงทุ้มทรงพลังนั่นกระซิบข่มขู่ชิดริมฝีปากก่อนจะพุ่งจู่โจมบดปากจูบ แล้วขยี้ริมฝีปากให้บอบช้ำก่อนจะยิ่งเพิ่มแรงบดขยี้
ร่างบางพยายามหาทางผลักไส สองมือที่อ่อนแรงดันอีกคนให้ออกห่าง ขาชันขึ้นหมายจะกระทุ้งให้อีกคนเจ็บปวด ทว่ากลับโดนมือหนาจับแยกขาออกกว้างแล้วแทรกตัวให้ยิ่งแนบชิดพร้อมมืออีกข้างที่บีบลำคอให้ขาดอากาศหายใจจนร่างบางตะเกียกตะกายไปมา แขนขาปัดป่ายไปทั่ว มือเล็กเอื้อมไปโดนอะไรบางอย่างเข้าก่อนจะรีบเงื้อขึ้นลงมาฟาดศีรษะอีกคน
ฉับพลันนั้นที่หางตาเหลือบเห็นสิ่งที่ตัวเองหยิบขึ้นมาได้ แรงที่พยายามเค้นออกมาทั้งหมดก็พลันอ่อนยวบทลายหายไปทันทีเมื่อสิ่งที่อยู่ในมือคือกรอบรูปของแม่
ความปวดหนึบที่หัวใจเอ่อล้นออกมาผ่านหยาดน้ำตา มือเล็กลู่ตกลงข้างตัวอย่างอ่อนแรง อี้เอินแสยะยิ้มอย่างสมเพช
“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นก่อนที่เขาจะบีบคออีกฝ่ายอย่างแรงเสียจนร่างบางกระตุกหอบหายใจขึ้นตามสัญชาตญาณ
ปากบางเผยออ้าออก เปิดโอกาสให้คนชั่วได้แทรกสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวพัน เรียวลิ้นร้อนไล่กวาดต้อน แล้วดูดดุนเลียลิ้นอีกคนไปมาอย่างหยาบโลน ในขณะที่สองมือหยาบกร้านก็ฟอนเฟ้นไปทั่วร่างแล้วฉีกกระชากเสื้อผ้าออกอย่างป่าเถื่อน
ร่างบางพยายามดีดดิ้น สองมือน้อยทั้งผลัก ทั้งฟาดใส่ด้วยแรงที่มีอยู่เพียงน้อยนิดอย่างไม่ยอมแพ้จนสร้างความรำคาญให้กับคนเหนือกว่า อี้เอินรวบข้อมือบางเอาไว้ก่อนจะตรึงขึ้นเหนือหัวแล้วก้มหน้าครอบปากเข้าจู่โจมยอดอกในขณะที่มืออีกข้างก็ออกแรงบีบคอมากขึ้นจนร่างบางหอบหายใจอย่างหนัก
ทั้งวาบหวาม
ทั้งทรมาน
ทั้งเจ็บแสบ
ความรู้สึกตีรวนจนอึดอัดสุมอยู่ในอกจนจะบ้าอยู่แล้ว
“เริ่มรู้สึกถึงมันรึยังล่ะ” เสียงทุ้มพูดชิดริมฝีปาก นัยน์ตาคู่คมนั่นมีประกายแห่งความลิงโลดเต้นระริกอยู่ในนั้นเสียจนหัวใจของแบมแบมยิ่งสั่นไหว
“ความตายที่แม่นายเคยอยาก มอบ ให้ นายน่ะ” เน้นคำให้ยิ่งกระแทกหัวใจอีกคนให้รวดร้าวแล้วแลบลิ้นตวัดเลียยอดอกที่แดงฉ่ำอย่างรวดเร็ว แบมแบมสะบัดหน้าไปมาอย่างทรมาน นัยน์ตาคู่หวานที่พร่าเบลอไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความอัปยศเหลือบมองรูปของแม่ที่ตกอยู่ข้างตัว เสียงกรีดร้องในหัวใจให้ดังก้องไปทั่วทั้งความรู้สึก
วิญญาณของแม่จะรู้สึกยังไงถ้ามาเห็น
แม่จะเกลียดเขามากขึ้นกว่าเดิมมั้ย
แม่จะขยะแขยงเขามากขึ้นกว่าเดิมมั้ย
“ฮึก…” เสียงสะอื้นดังเล็ดรอดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างสูงตวัดสายตาขึ้นมองก่อนจะแสยะยิ้มร้ายแล้วเลื่อนหน้าขึ้นมากระซิบอยู่ที่ข้างหูของแบมแบมด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“รู้มั้ย ว่าทำไม แม่ถึงได้เกลียดนายนักหนา”
ดวงตาคู่หวานตวัดสายตามามองอย่างเกลียดชัง เพลิงแห่งความแค้นยิ่งเดือดพล่านไปทั่วร่าง ทำไมเขาจะไม่รู้กัน ทำไมเขาจะไม่รู้กัน เพราะว่าแม่เขาหลงรักพ่อมากจนเสียสติคิดว่าพ่อรักเขามากกว่าตัวเองน่ะสิ!!!
“แกต้องการอะไร” แบมแบมพูดรอดไรฟันอย่างเคียดแค้น อี้เอินยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่องก่อนจะไล้นิ้วไปตามโครงหน้าอีกคนอย่างเชื่องช้า
“ฉันก็แค่อยากรู้เฉยๆว่าสิ่งที่นายรู้ กับสิ่งที่ฉันรู้มาจากการอ่านวิญญาณดวงนั้นมันตรงกันหรือเปล่า”
นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริก ความหวาดกลัวแวบขึ้นมาให้ศัตรูได้เห็น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าทันทีที่อี้เอินกระชากใบหน้านวลเข้ามาหาและตวาดใส่เต็มสองรูหู
“จะบอกให้เอาบุญนะ ที่แม่นายเกลียดนายก็เพราะว่านายมันเกิดขึ้นมาจากการถูกข่มขืน!!! พ่อที่แสนดีของนายข่มขืนแม่นายจนเป็นบ้า!!!!”
ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายกระตุกวูบก่อนจะหยุดเต้น ดวงตาคู่สวยมองผู้ชายอีกคนด้วยหัวใจที่แตกสลาย ถ้อยคำของอีกฝ่ายยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท ทว่าตอนนี้สมองกลับประมวลผลได้อย่างเชื่องช้า
พ่อ ข่มขืนแม่ของเขา
แม่ก็เลย อยาก ฆ่าเขา
และเขา…
คือเด็ก ที่ ก ก เกิด จาก การ…..ถูก…
ข่มขืน
หยดน้ำตาร่วงเผาะ หัวใจที่เคยมีแตกสลายกลายเป็นผุยผง สองแขนขาที่เคยพยายามต่อต้านอีกคนพลันหมดแรงตกลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาที่จับจ้องอีกฝ่ายอยู่ทอดมองไปไกลอย่างเลื่อนลอย
อี้เอินหัวเราะขำอยู่ในลำคอก่อนจะลูบไล้เกลี่ยนิ้วไปทั่วริมฝีปากช้าๆแล้วก้มลงมากระซิบด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความปราณี
“แล้วนายรู้ไหมว่าพ่อนายข่มขืนแม่นายที่ไหน”
“…..”
“ก็ที่นี่ ตรงนี้ เหมือนที่ฉันกำลังจะทำกับนายตอนนี้ไงล่ะ!!!!”
ร่างสูงโถมตัวกระแทกบดเบียดเป้ากางเกงถูกับอีกคนอย่างรุนแรงแล้วครอบปากดูดกัดยอดอกให้เจ็บนิดๆก่อนจะลงลิ้นเลียรัวแล้วตวัดเข้ามาดูดแรงๆในปากซ้ำๆพร้อมกับมืออีกข้างที่บีบบี้ขยี้ยอดอกอีกข้างอย่างรุนแรงแล้วจับอีกคนถอดกางเกงอย่างหื่นกระหาย
“อื๊อ!!” เสียงหวานครางหลงตามสัญชาตญาณเมื่อถูกกระตุ้นปลุกปั่นความวาบหวามให้แผ่ซ่าน ยิ่งเพิ่มเชื้อเพลิงให้กับอี้เอินในการบดขยี้ร่างกายนี้ ร่างสูงไล่ตวัดลิ้นเลีย ปากได้รูปพรมจูบดูดเม้มไปทั่ว มือหยาบลูบไล้ไปมาอย่างหยาบโลน โดยที่เขาไม่แม้แต่จะสนใจสักนิดว่าตอนนี้สภาพของอีกฝ่ายมีเช่นไร…
แบมแบมนอนแน่นิ่ง ปล่อยสติให้หลุดลอย ฝังความรู้สึกลงไปในก้นบึ้งของความเสียใจจนกลายเป็นความว่างเปล่า แล้วปิดการรับรู้ทุกอย่างให้ดับสิ้น…
จนเหลือเพียงแค่ร่างกายกลวงเปล่าที่ไร้ความรู้สึกอย่างที่ควรจะเป็น
แม่ครับ..
ผมขอโทษ
ผมขอโทษที่ผมเกิดมา…
ร่างบางหลับตาลง แล้วตัดใจยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ทว่าจู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะโหดร้ายถึงเพียงนี้” ยมทูตตนหนึ่งยืนอยู่ที่กรอบประตู เคียวใหญ่ยักษ์สะท้อนประกายแวววับให้ต้องหรี่ตาลงก่อนที่เขาจะพุ่งเข้ามาจู่โจมอี้เอิ้น
