บ้าน
ที่ร้านอาหารหรูหราขนาดใหญ่คราคร่ำไปด้วยนักธุรกิจและคนมีฐานะชั้นสูง ร่างบางเกาะแขนแกร่งของชายหนุ่มสง่างามเดินตรงไปยังห้องส่วนตัวที่ถูกจัดสรรอย่างพิเศษ ฝ่ามือหนาโอบเอวบางเข้าหาตัว ดวงตาคมจดจ้องร่างเล็กด้านข้าง วันนี้หล่อนงดงามเสียจนสะกดให้คนในภัตตาคารหรูเหลือบมอง แม้ท่าทีของชายหนุ่มจะดูเย็นชา แต่เมื่อครู่ในรถคันใหญ่กลับแฝงไปด้วยความเร่าร้อน อ่อนโยน จนชานยะต้องการจะค้นหาตัวตนจริงๆของคริส หล่อนต้องการก้าวข้ามกำแพงที่ร่างสูงก่อขึ้น เพื่อบดบังความรู้สึกของตนเองไว้หลังจากที่ต้องสูญเสียพี่ชายไปอย่างไม่มีวันกลับ
"สวัสดีครับ ผมไม่คิดว่าจะพบคุณที่นี่" ชายกลางคนหน้าตาดีเอ่ยทักชานยะ พร้อมโค้งศีรษะอย่างนอบน้อม"
"คะ?..ขอโทษค่ะ คุณคือ..."
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยมารยาท
"ผมเคยให้เลขาส่วนตัวนัดทานข้าวกับคุณที่โซลทาวเวอร์ จำได้ไหมครับ" ใบหน้าเข้มยกยิ้มบางเมื่อนึกถึงความสวยน่ารักของหล่อนในวันนั้น ชานยะไม่ยอมมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาแม้จะยอมจ่ายเงินจำนวนมากก็ตาม
"ค่ะ จำได้แล้ว" ดวงตากลมหลุบลงต่ำ เธอเริ่มขยับตัวใกล้ชิดร่างสูงมากยิ่งขึ้น
"ขอโทษนะครับ ผมกับชานยะกำลังจะไปทานอาหารกัน" สายตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจที่ร่างบางหยุดทักชายแปลกหน้าขณะที่อยู่ข้างตนเอง
"ผู้ชายคนนี้คือ...แฟนคุณเหรอครับ" มหาเศรษฐีผู้ร่ำรวยไม่แพ้คริสเอ่ยถามด้วยความสงสัย โดยส่วนมากนักธุรกิจที่วุ่นวายกับการบินไปดูงานต่างประเทศมักไม่ได้สนใจข่าวคราวตามสื่อหนังสือพิมพ์เท่าใดนัก
"เอ่อ..ไม่..คือไม่ใช่.." หญิงสาวพูดจาตะกุกตะกักเมื่อเกิดอาการประหม่า เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะแนะนำตัวว่าอย่างไร เพราะความจริงหล่อนคือสินค้าที่เขายอมจ่ายเงินซื้อมาในราคามหาศาลเท่านั้น
"คุณโชคดีนะครับที่เธอยอมมาทานอาหารด้วย กว่าเธอจะยอมมาทานกับผมใช้เวลาเป็นปี" เสียงเข้มเปรยขึ้นด้วยความชื่นชม
"ผมจะมีโอกาสได้ร่วมทานอาหารกับคุณอีกไหมครับชานยะ"
"มิสเตอร์หว่อง ผมขอโทษนะครับที่ต้องเสียมารยาท แต่ผู้หญิงคนนี้คงไปทานอาหารกับคุณไม่ได้อีกแล้ว เพราะเธอมีสัญญาส่วนตัวแบบพิเศษสุดๆกับผม ขอตัวนะครับ" ร่างสูงโค้งศีรษะช้าๆ ทั้งแววตาและคำพูดต่างเชือดเฉือนความรู้สึกของคนฟังจนชายหนุ่มหน้าชา
แขนแกร่งรั้งเอวบางให้เดินเร็วขึ้น เขาหงุดหงิดใจที่ต้องพบเจอกับลูกค้าเก่าของหล่อน ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยเพราะไม่สบอารมณ์ ไม่นานทั้งสองก็เดินทางมาถึงห้องพิเศษที่บริกรยืนต้อนรับอยู่ด้านหน้า
ภายในห้องอาหารสวยหรูถูกตกแต่งอย่างดี โต๊ะอาหารขนาดใหญ่มีไวน์ชั้นดีวางอยู่พร้อมช่อดอกกุหลาบสีแดงสด ฝ่ามือหนาเลื่อนเก้าอี้ให้ร่างบางหย่อนกายลง เขาดีดนิ้วเรียกบริกรเพื่อสั่งอาหารราคาแพง หลังจากพนักงานรับออร์เดอร์ ทั้งสองก็อยู่ภายในห้องเพียงลำพัง
ดวงตาคมดุดัน นิ้วเรียวยาวเคาะบนโต๊ะช้าๆเหมือนกับมีเรื่องลังเลใจ ไม่นานคริสก็เอ่ยออกไปเพราะความหงุดหงิด
"ผมคิดว่าการมาที่นี่จะไม่พบลูกค้าของคุณ ที่ไหนได้ ลูกค้าคุณคงมีทุกระดับสิ"
"เขาเคยติดต่อขอประมูลฉันอย่างที่คุณทำ..."
"ได้ข่าวว่ามิสเตอร์หว่องเคยมีครอบครัวมาก่อน ฐานะทางการเงินมั่นคงกว่าผมด้วยซ้ำ ทำไมคุณไม่ตกลงกับเขา"
"ฉันคงไม่จำเป็นต้องบอกเหตุผล"
ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องมาอธิบายให้คริสฟัง หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงร้อนเงินที่ยอมเอาตัวเองเข้าแลกกับผู้ชายเพียงเพื่อเงินมหาศาล หากแต่ครั้งนี้เป็นเพราะพ่อของเธอต้องการเงินจำนวนมากในการรักษาตัว ประจวบเหมาะกับที่คริสลงทุนทำธุรกิจในเกาหลีใต้และต้องการชื่อเสียงจึงตกลงร่างสัญญากับชานยะ
ชายหนุ่มขบเม้มริมฝีปาก เขารู้สึกว้าวุ่นใจโดยที่ไม่มีสาเหตุ ร่างสูงไม่รู้ใจตัวเองด้วยซ้ำว่ากำลังเริ่มหึงหวง สนใจชานยะมากกว่านายจ้างที่ปกครองลูกจ้างแบบทั่วไป
ไวน์สีแดงถูกเทลงบนแก้วทรงสูงหรูหราด้วยฝีมือของบริกรหนุ่ม ออเดิร์ฟวางบนโต๊ะอาหารอย่างเบามือ หน้าตาสีสันของอาหารชักชวนให้น่าลิ้มลอง คงจะเหมือนกับชานยะ สาวน้อยสวยงามหน้าตาเย้ายวนที่ทำให้หัวใจของชายหนุ่มหลายคนต้องหวาดหวั่น แม้คนที่จิตใจแข็งแกร่งเย็นชาเช่นคริสยังแอบเผยอาการหวั่นไหว แม้เจ้าตัวจะยังไม่รู้หัวใจของตัวเองก็ตาม
"หวังว่าสัญญาฉบับนั้นคุณคงจดจำรายละเอียดได้ดี" ดวงตาคมดุดันคล้ายตำหนิ มือหนายกแก้วไวน์ขึ้นจิบช้าๆ
"ลูกจ้างต้องมีเพศสัมพันธ์กับนายจ้างแต่เพียงผู้เดียว" ชายหนุ่มใช้นิ้วเรียวยาวปาดริมฝีปากตนเองขณะทบทวนสัญญาระหว่างเขาและเธอ
"คุณจะผ่านผู้ชายมากี่ร้อยคน หรือเคยนอนกับผู้ชายไม่เลือกหน้ายังไงนั่นคืออดีต แต่ตอนนี้...คุณคือสมบัติของผม" เนื้อแกะชิ้นเล็กถูกหั่นพอดีคำก่อนจิ้มเข้าปาก
"อย่าคิดรับงานนอกลับหลังผม เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...จะไม่มีคำว่าปราณีสำหรับคุณ"
ฝ่ามือเล็กจับมีดพร้อมส้อมในมือบีบแน่น ร่างสูงพูดจาดูถูกเธอเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วหล่อนเองก็จำไม่ได้ รู้แต่เพียงว่าตลอดเวลาที่อยู่ใกล้กัน เขาไม่เคยให้เกียรติเลยสักนิด แก้วไวน์ถูกหญิงสาวกระดกรวดเดียวจนหมด หลังมือยกขึ้นปาดริมฝีปากตนเองจนลิปติคสีแดงสดเลอะเทอะ ชานยะทั้งเจ็บปวด เสียใจ ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำตาคลอรื้น หล่อนไม่คิดจะร้องไห้ต่อหน้าเขาอีกแล้ว
"เงียบทำไม คุณยังไม่ขานรับผม"
ไม่มีเสียงตอบรับ หล่อนหยิบไวน์สีแดงมารินใส่แก้วตนเองโดยไม่รอบริกร เครื่องดื่มแก้วที่สี่ถูกดื่มจนหมด ใบหน้าสวยใสเริ่มชา ความร้อนของแอลกอฮอล์ทำปฎิกิริยาต่อร่างกาย อุณหภูมิภายในห้องอาหารระดับหรูเริ่มร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวไม่รู้เลยสักนิดว่ากำลังเริ่มเมาเนื่องจากเครื่องดื่มราคาแพงมักออกอาการช้ากว่าปกติ
"ชานยะ!" ฝ่ามือหนาตบลงบนโต๊ะเมื่อร่างบางไม่ตอบรับ
"ผมพูดนี่คุณไม่ได้ยินเหรอไง คุณ.."
"คุณเลิกออกคำสั่งสักทีได้ไหม" หล่อนพูดสวนขึ้นมาเมื่อเริ่มทนไม่ไหว
"ความจริงฉันน่าจะตกลงกับมิสเตอร์หว่องมากกว่าคุณด้วยซ้ำ เขาดูสุภาพ ให้เกียรติฉันมากกว่าคุณเยอะ" ร่างเล็กลุกขึ้นยืนจับจ้องใบหน้าหล่อเหลา หล่อนพูดไปด้วยความเมามาย เส้นความอดทนของเธอค่อยๆคลายลงทีละนิด
"ก็เอาสิ ถ้าเขาอยากขอซื้อคุณต่อจากผม ผมจะขายให้ในราคาถูกๆ สินค้ามือสี่มือห้าอย่างคุณ เขามีกำลังซื้ออยู่แล้ว" ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก เสียงหัวเราะเบาๆยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้กับชานยะมากขึ้นเรื่อยๆ
"คุณเป็นผู้ชายที่หยาบคายที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอ" แก้วไวน์สีใสถูกสาดเข้าไปที่ใบหน้าหล่อ
"ฉันจะติดต่อทนายเพื่อขอยกเลิกสัญญาระหว่างเรา ส่วนเรื่องเงิน ต่อให้กู้หนี้ยืมสินใครมา ฉันก็จะคืนให้คุณจนหมด!"
"ตอนนี้คุณคือลูกจ้างที่อยู่ใต้สัญญาทาสของผม จำใส่สมองของคุณไว้ด้วย!" ร่างสูงตวาดเสียงดังลั่น ฝ่ามือหนาลูบหน้าตนเองที่เลอะไปด้วยไวน์สีแดง เขากระชากหล่อนตัวปลิวด้วยแรงโทสะ ไม่เคยมีใครหาญกล้าต่อกรกับคริสนักธุรกิจใหญ่ขนาดนี้
ร่างบางถูกอุ้มพาดบ่าออกไปทางประตู แขนขาแกว่งไกวเพราะแรงดิ้น เสียงสบถด่าดังไปตลอดทาง ชานยะถูกโยนเข้าไปในรถลีมูซีนที่กว้างขวาง นายจ้างหนุ่มมีคำสั่งให้คนขับรถกลับบ้านไปก่อน เนื่องจากเขามีเรื่องต้องจัดการกับหญิงสาว
"อย่าคิดว่าจะเป็นอิสระได้ง่ายๆ ถ้าผมไม่ปล่อยคุณ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ!" คริสหยิบขวดแชมเปญสีเหลืองอำพันในรถที่เหลือก้นขวดมาสาดใส่หน้าหญิงสาวด้วยแรงโทสะ
"จำไว้ว่าการทำแบบนี้ไม่เป็นผลดี เพราะถ้าผมโกรธคุณจะเจ็บตัว!"
"ก่อนมิสเตอร์หว่องจะซื้อคุณ สินค้าชิ้นนี้จะต้องชำรุดจนแทบพังด้วยมือผม" ฝ่ามือบีบปากเล็กสีแดงสด เขาโกรธจนควบคุมอารณ์ไม่ได้
ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ ใบหน้าคมโน้มลงดูดเลียกลีบปากอิ่ม ลิ้นร้อนชื้นเก็บเกี่ยวหยาดแอลกอฮอล์ที่ข้างแก้มใส คริสใช้ปลายลิ้นไล้เลียรสชาติขมปะปนความหวานรัญจวน ชุดแซคสวยหรูถูกปลดเปลื้องออกจากร่าง หล่อนไม่ใส่ชั้นในและบราตามคำสั่งของนายจ้าง เรือนร่างขาวเนียนผุดผ่องท่ามกลางความมืดมิดในห้องโดยสาร รถลีมูซีนสีดำคันใหญ่ที่จอดสงบนิ่งในลานจอดของโรงแรม จะกลายเป็นสถานที่เริงรักระหว่างเขาและเธอ
"คุณเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจที่สุด!" เสียงหวานสบถด่าขณะที่ชายหนุ่มกำลังง่วนกับหน้าอกกลมกลึงเต็มมือ
"อีกเดี๋ยวเดียวผมจะเปลี่ยนเสียงด่าของคุณเป็นเสียงคราง" ดวงตาคมจดจ้องเข้าไปในดวงตากลมโต เขาดูดกัดริมฝีปากเล็กห้อเลือดจนหนำใจ ก่อนจะใช้ปลายลิ้นไล้เลียเนินอกที่แข็งเป็นไต
ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้หน้าท้องเรียบเนียน ฝ่ามือหนาลูบคลึงผิวขาวจัด เนื้อตัวเธอยังคงสั่นระริกแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกของทั้งคู่ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนลงลูบเนินเนื้อนิ่มมือ จมูกโด่งสูดดมผิวนวล ริมฝีปากขบกัดตามผิวขาว ลิ้นร้อนไล้เลียรอบหลุมสะดือก่อนตวัดช้าๆ หว่างขาหนีบเข้าหากันด้วยความเสียวซ่าน ร่างสูงผลักขาเรียวออกเมื่อเธอพยายามขืนอารมณ์ความต้องการของเขา
คริสถอดเสื้อผ้าของตนเองวางกองไว้บนพื้นสักหลาดอย่างดีที่ปูในรถ ใบหน้าคมโน้มลงด้านล่างอย่างเคย เขาจับเธอแหวกขาออกเพื่อจดจ้องความงดงามของหญิงสาว ปลายลิ้นอุ่นชื้นแตะที่ช่องทางชุ่มน้ำ เม็ดทับทิมสีชมพูระเรื่อบวมเปล่งตามความต้องการทางธรรมชาติ ชานยะเริ่มครวญครางเบาๆหลังจากชายหนุ่มตวัดลิ้นเลียแผ่วเบา ไม่นานนักร่างสูงก็ชอนไชลิ้นร้อนให้หนักหน่วงขึ้น
ฝามือเล็กขยุ้มผมคนด้านล่างอย่างลืมตัว สะโพกกลมมนยกส่ายร่อนตามเรียวลิ้นที่วาดลวดลายอย่างถึงใจ เนินเนื้อนิ่มถูไถริมฝีปากที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายหยาดใส แขนแกร่งยกขาทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่า ดูดลิ้มชิมความหวานจากเม็ดทับทิมเล็กจนใบหน้าสวยเหยเกด้วยความสุข คริสยกยิ้มเมื่อเหลือบมองหญิงสาว ในที่สุดแรงราคะที่ปรนเปรอก็ทำให้เธอตกอยู่ใต้อาณัติเขาอีกครั้ง
แกนกายขนาดใหญ่แข็งขืนจนเส้นเลือดโป่งนูน ฝ่ามือควักท่อนเนื้อออกมาชักรูดช้าๆ ร่างสูงหยัดกายขึ้นและจ่อความเป็นชายที่ริมฝีปากเล็ก ใบหน้าสวยโน้มลงดูดเลียอย่างว่าง่าย หล่อนอมรูดจากส่วนโคนถึงปลายขึ้นลงแผ่วเบา ปลายลิ้นลากไล้ตามขนาดความยาว เขากำขยุ้มผมสลวยนิ่มมือกระแทกสะโพกสวนเข้าออกปากอิ่มเร็วแรง
"ซี๊ดดด อ่าา ชานยะ..อย่างนั้นแหละคนเก่งของผม.." ขบกรามแน่นจนใบหน้าหล่อเหลาปรากฎเส้นเลือด
ฝ่ามือใหญ่บีบคลึงเนินอกอย่างเมามัน ปลายนิ้วสะกดเขี่ยวนติ่งเนื้อที่แข็งชูชันเล่น ร่างบางสะดุ้งตามแรงปลุกเร้าจนแทบทนไม่ไหว
"บอกสิว่าคุณต้องการผม..หืม" รั้งใบหน้าเล็กขึ้นสบสายตาหวานฉ่ำ ลิ้นยาวแลบเลียริมฝีปากหญิงสาวดูดดุนแรงขึ้น
"บอกสิชานยะ..." นิ้วเรียวยาวแสร้งเลื่อนลงเนินเนื้อด้านล่าง เขาคลึงเม็ดเล็กเบาๆเพื่อกลั่นแกล้งให้ร่างบางหมดความอดทนโดยเร็ว
"คุณคริส...อื้ออ.." กัดริมฝีปากตัวเองเพื่อกลบเสียงน่าอายไว้ ปลายนิ้วถูกสอดควงด้านในร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหล่อลื่นตามธรรมชาติ เขากระแทกนิ้วเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆเพื่อปลุกเร้าให้อีกฝ่ายร้องขอตามความต้องการ
"อ๊าา...คุณคริส..." ฝ่ามือเล็กกำแขนแกร่งชายหนุ่มไว้เมื่อเสียวซ่านสุดบรรยาย หล่อนยอมแพ้แล้วทุกทาง ความอดทนอดกลั้นทั้งหมดในใจถูกสลายด้วยเพลิงราคะ ตัณหาที่เข้ามาเกาะกุมจิตใจ เสียงครวญครางระงม ชายหนุ่มถูกผลักให้เอนนอนราบบนเบาะขนาดใหญ่ แค่เพียงไม่กี่อึดใจเสียงหวานก็กระเส่าร่ำร้องหาร่างสูง
"ฉันต้องการคุณ คริสคะ ช่วย...ร่วมรักกับฉันที" นายจ้างหนุ่มยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
ชานยะก้าวขึ้นมาคร่อมบนร่างของชายหนุ่ม ฝ่ามือวางบนอกแกร่ง หล่อนบดขยี้เนินเนื้อขึ้นลงกระแทกกระทั้นแกนกายขนาดใหญ่ ร่างสูงกระเด้งสะโพกตอบรับจนร่างบางสั่นกระเพื่อม ผิวขาวจัดมีเหงื่อกาฬไหลซึมแม้อากาศภายในห้องโดยสารจะเย็น แขนแกร่งเอื้อมขึ้นบีบคลึงเต้านมอวบอัด แผ่นหลังแอ่นสู้มือหนา กิจกรรมระเริงรักบนรถดำเนินไปอย่างเร่าร้อน คริสพลิกร่างหญิงสาวโก้งโค้ง หน้าอกกลมกลึงแนบกระจกด้านข้างตัวรถ เนื้อนวลกระเพื่อมตามแรงกระแทกกระทั้น นิ้วเรียวสอดเข้าโพรงปากเล็ก ชานยะดูดเลียนิ้วนายจ้างเพื่อคลายความเสียวซ่าน แก้มก้นขาวถูกบีบตีขยำจนขึ้นรอย
"แฮ่กๆ สุดยอดเลยคนสวย" เอวคอดถูกดึงรั้งเข้าหาตัวหลายครั้ง สะโพกอัดกระแทกกระหน่ำไม่ยั้งจนร่างบางสูดปาก
"...คุณคริส อ๊าา อ๊ะ ชอบไหมคะ คุณชอบไหม" กระเด้งตัวตอบรับแกนกายที่สอดเข้าออก น้ำหล่อลื่นเปรอะเปื้อนตามร่างเนียน
"อืมมม อย่าทำให้ผมหลงคุณ.." โน้มลงจูบแผ่นหลังขาว ริมฝีปากขบกัดเบาๆพร้อมไล้เลียด้วยปลายลิ้นร้อนชื้น
แกนกายถูกตอดรัดเสียจนความอึดอัดเข้ามาครอบคลุม สะโพกเกร็งส่งแกนกายร้อนฉ่าเข้าร่องรักไม่ยั้งจนในที่สุดร่างบางก็กระตุกพร้อมถึงจุดสุดยอด คริสปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นฉีดพุ่งเข้าร่างหญิงสาว ทั้งสองกอดรัดบนเบาะที่นั่ง ปลายจมูกรั้นถูกจูบแผ่วเบา ฝ่ามือหนาเกลี่ยปอยผมที่ปรกใบหน้าออกเพื่อพินิจดวงตากลมโต
"คุณคริส ฉันขออะไรคุณสักอย่างได้ไหมคะ.." ตัดสินใจเอ่ยออกไปทั้งที่เกรงว่าจะถูกนายจ้างต่อว่า
"หืม?.."
"ยิ้มให้ฉันสักครั้ง ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของคุณแค่ครั้งเดียว.." หล่อนจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยใจระทึก รอยยิ้มอ่อนโยนที่เห็นเมื่อเย็นคือสิ่งที่หล่อนอยากจะสัมผัสมันอีกครั้ง
ริมฝีปากได้รูปฉีกยิ้มบาง พร้อมกับไล้หลังมือที่ข้างแก้มแผ่วเบา
"หวังว่าฉันจะเป็นรอยยิ้มของคุณได้บ้าง..คุณคริส" แขนเรียวโอบรอบคอชายหนุ่มรั้งเข้ามากอดแน่น ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ชานยะเผยความรู้สึกในใจออกไปอย่างง่ายดาย...
เรื่องราวของนักธุรกิจหนุ่มและสาวน้อย AV จะดำเนินไปอย่างไร โปรดติดตาม End EP5---------------------------------------------------------------------------------------------