บ้าน
คุณเคยอยากให้มีคนมาแอบชอบคุณมั้ย
ใครๆก็คงคิดใช่มั้ยล่ะ ผมเองก็คิด ใครมั่งจะไม่อยากเป็นที่สนใจจริงมั้ย
ผมไม่ได้หวังให้คนคนนั้นต้องดูดีอะไรนักหรอก
อย่างผมนี่มีคนมาชอบก็ดีแค่ไหนละ
ผมอยู่เป็นโสดมาประมาณสิบแปดปีได้แบบที่โคตรของโคตรโสดแม้แต่คนคุยยังไม่มี
แต่แล้วความเงียบเหงานั้นก็พังทลายให้ไปทันทีที่ผมเข้ามาในรั้วมหาลัยฯ
มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาชอบผม
เขาเป็นถึงเดือนคณะ
ทั้งหล่อ
ดูดี
บ้านรวย
เพียบพร้อมทุกอย่าง เสียอยู่อย่างเดียว
.
.
.
ไม่มีสติ!!!!
“น้องแบมจ๊ะ วันนี้ที่แปลงเกษตรของพี่เห็ดฟางงามมาก พี่เลยเอามาฝากจ๊ะ”
“โอ๊ยย! มาอีกแล้วหรอวะ!” ผมรีบกุมขมับ อยากจะแทรกแผ่นดินให้รู้แล้วรู้รอด เพราะนั่น! รุ่นพี่ที่มาแอบ ไม่ดิ เรียกแอบไม่ได้ เรียกว่าประกาศตัวว่าชอบผมกำลังยื่นถุงเห็ดมาให้ท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ที่มองอยู่ทั้งโรงอาหาร
“ไม่ต้องเขินหรอกจ่ะ เราคนกันเอง ได้เสียกันไปในฝันพี่เมื่อคืนนี้เอง”
“โอ๊ย หยุดเพ้อสักที” ผมกุมขมับ
“โอ้! ให้ตายสิพับผ่า! พี่ลืมว่าต้องไปตรวจอึวัวต่อแล้ว อย่าเพิ่งเศร้าที่เราต้องจากกันนะจ๊ะ แล้วพี่จะรีบมาหาน้องตอนเย็น แล้วเจอกันจ้าแม่ยอดรัก” พอพูดจบไอ้ตารุ่นพี่นั่นก็ทำท่าเหมือนพระเอกลิเกกำลังจะวิ่งกลับเข้าหลังเวที ทิ้งให้ผมอยู่เผชิญกับเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งโต๊ะพ่วงด้วยการอมยิ้มกลั้นขำของคนทั้งโรงอาหารคณะ พร้อมด้วยเสียงซุบซิบถึงชื่อรุ่นพี่ไร้สติคนนั้น เพราะในมหาลัยนี้แทบไม่มีคนที่ไม่รู้จัก…
นาย มาก (เรียกถูกแล้ว ตานั่นสถาปนาตัวเองใหม่ด้วยชื่อนี้!) นามสกุล ต้วน
นักศึกษาคณะเกษตรฯ สาขาสัตวบาล
เป็นถึงเดือนคณะผู้ซึ่งมีชื่อเสียงในเรื่องการเป็นคนบ้าของมหาลัยฯนี้!!!
“ไปลาออกทันมั้ยวะเนี่ย!!!”
