บ้าน
เป็นเวลากว่า 1 อาทิตย์แล้วที่คริสกลับดึก เขาทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ธุรกิจที่ร่วมลงทุนในเกาหลีใต้กำลังดำเนินไปได้อย่างดี หุ้นส่วนในต่างประเทศสนใจร่วมลงทุนกับร่างสูงเพิ่มขึ้นจนเกินคาด ชื่อเสียงของชานยะมีส่วนทำให้เขาเป็นที่รู้จักในวงการธุรกิจอย่างกว้างขวาง
นิ้วยาวนวดขมับตนเองช้าๆ ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะทำงาน หน้าปัดบ่งบอกเวลาเกือบห้าทุ่ม เขาเอนหลังพิงพนักด้วยความเหนื่อยล้า ฝ่ามือใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกถึงใครบางคนที่ไม่ได้เจอหน้ามาสักระยะ
"ผมโทรมารบกวนหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะ..ยังไม่เสร็จงานเหรอคะ"
"มีเอกสารอีกนิดหน่อยที่ผมต้องเซ็น แล้วทำไมคุณยังไม่นอน"
"ฉันรอคุณค่ะ"
ใบหน้าคมเผยอมยิ้มบาง รีบตีสีหน้าเรียบเฉย เขาปรับน้ำเสียงเคร่งขรึมเพื่อเอ่ยตอบหญิงสาว
"พักผ่อนเถอะ ผมโทรมาเช็คดูว่าคุณอยู่บ้านไหม...ฝันดีครับ"
สบถเบาๆกับตัวเอง ร่างสูงคิดถึงชานยะเพราะไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวัน เขาตัดสินใจไม่พูดความจริงในใจออกไปด้วยเหตุผลส่วนตัว คืนนี้คงเหมือนหลายๆคืนที่ร่างสูงต้องนอนที่ออฟฟิศ เนื่องจากช่วงเช้ามีประชุมที่บริษัท
สายโทรศัพท์ถูกวางไปเรียบร้อยแล้ว ร่างเล็กพรูลมหายใจ หล่อนตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอนแสนนุ่ม ฝ่ามือผลักประตูเข้าไปเปิดดูห้องนอนที่อยู่ติดกัน แม้จะถูกสั่งห้ามเข้ามายุ่มย่ามแต่เธอก็ถือวิสาสะ ชานยะเอนตัวลงนอนบนเตียงขนาดใหญ่ ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของร่างสูงบนหมอนนิ่ม กลิ่นกายที่คุ้นเคยยิ่งทวีคูณความคิดถึงสุดขั้วหัวใจ
"ฉันคิดถึงคุณค่ะ คุณคริส"
พระอาทิตย์ค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้า ภายในตึกสูงหลายสิบชั้นมีร่างของใครคนหนึ่งกำลังนั่งรอการประชุมของหุ้นส่วนระดับใหญ่ วันนี้มารดาของเขามีคำสั่งให้บริษัทหุ้นส่วนทั้งในและต่างประเทศร่วมหารือกับการลงทุนธุรกิจใหม่ ใบหน้าหล่อเหลามีท่าทีเหนื่อยอ่อน ในตอนนี้คริสคือบุตรชายคนเดียวของตระกูลอู๋มหาเศรษฐีชั้นแนวหน้า แม้อายุอานามจะยังไม่มากนักแต่ความรับผิดชอบเกินตัว เขาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญ ในการนำพาบริษัทของตระกูลก้าวต่อไปให้มั่นคงที่สุด
หญิงสูงวัยท่าทางสง่างามหย่อนกายลงด้านข้างบุตรชาย เธอแนะนำให้คริสรู้จักกับลีอายอง บุตรสาวคนเดียวของตระกูลลี หล่อนหน้าตาสะสวยรวมถึงจบการศึกษาระดับปริญญาเอกจากประเทศอังกฤษ ศีรษะโค้งลงเล็กน้อยตามมารยาท ร่างสูงไม่ได้สังเกตสายตาของลีอาสักนิดว่าหล่อนกำลังสนใจเขา
ในที่ประชุมวางแผนโครงการบริหารด้วยมันสมองที่ชาญฉลาดของประธานบริษัท ทุกคนร่วมยินดีและเห็นด้วยกับโปรเจคยักษ์ใหญ่นี้ ช่วงกลางปีจะเป็นการลงทุนเพิ่มในตลาดฝั่งยุโรป เมื่อเสร็จสิ้นการประชุม หุ้นส่วนระดับใหญ่ขอตัวกลับไปเคลียร์งานของตนเอง มีเพียงคริสและมารดาของเขาเท่านั้นที่เดินกลับมายังห้องทำงานส่วนตัว
"ลูกดูเหนื่อยนะ หลังจากงานนี้สำเร็จคงได้พักบ้าง" น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยปลอบลูกชายคนเดียว
"ครับ เพื่อครอบครัวของเราผมจะทำให้เต็มที่" ยกยิ้มบางให้กับหญิงเดียวอันเป็นที่รัก
"อยากได้ใครมาช่วยแบ่งเบาไหมคริส"
"เลขาผมสองคนก็มากพอแล้วครับแม่" หย่อนกายลงบนโซฟาตัวใหญ่ ฝ่ามือหนานวดไหล่ตัวเองเบาๆเพื่อคลายความตึงเครียด
"แม่หมายถึงภรรยาที่จะมาช่วยแบ่งเบาทุกอย่างของลูก"
"......" ร่างสูงนิ่งเงียบไป เขาไม่กล้าแม้จะเอ่ยขัดใจมารดาผู้ให้กำเนิด
"ลีอาเป็นยังไงบ้าง" ฝ่ามือเหี่ยวย่นเดินไปจับบ่าลูกชายบีบเบาๆพร้อมรอยยิ้ม แค่เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าหล่อนต้องการจะคลุมถุงชนระหว่างเขาและลีอายอง
"ก็...น่ารักดีครับ"
"อื้อ..แม่ว่านะ คริส.."
"แม่ครับ วันนี้ผมเหนื่อยจัง พักผ่อนน้อยมาหลายคืนแล้ว ไว้คุยกันนะครับแม่" ร่างสูงคว้าแฟ้มเอกสารถือออกไปด้านนอก โดยไม่ลืมที่จะโน้มลงหอมแก้มหญิงสูงวัยฟอดใหญ่เพื่อบอกลา
คริสรู้จักวิธีเอาตัวรอดอย่างดีเยี่ยม แม้ไม่อยากขัดใจมารดาแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะคุยเรื่องการแต่งงาน เขาหย่อนกายลงบนเบาะหนังในรถคันหรู โชว์เฟอร์จัดการออกรถขับไปตามเส้นทางเพื่อตรงไปยังคฤหาสน์ แผ่นหลังพิงพนักด้วยความเหนื่อยล้า ดวงตาคมปิดลงช้าๆ ความอ่อนเพลียเข้ามาเกาะกุมจนเริ่มผลอยหลับไป
ท้องฟ้ามืดครึ้มเนื่องจากพายุฝนที่เคลื่อนตัวเข้าเกาหลีใต้ ลมพายุพัดบานหน้าต่างห้องนอน ร่างเล็กรีบวิ่งออกไปตรวจตราความเรียบร้อยบริเวณระเบียงห้อง ปลายเท้าพยายามเขย่งเนื่องจากฝ่ามือบางเอื้อมไม่ถึงตัวล็อคด้านบน หล่อนสบถเบาๆเมื่อไม่ได้ดั่งใจ ฉับพลันก็รู้สึกถึงเงาปรากฎที่ด้านหลัง ชายหนุ่มยืนซ้อนโน้มตัวเพื่อปิดบานหน้าต่างให้ หญิงสาวผงะออกด้วยความตกใจ ไม่นานใบหน้าหวานก็ปรากฎรอยยิ้ม
"คุณคริส!"
"วันหลังถ้าปิดไม่ถึงก็เรียกคนรับใช้"
"ทุกคนในบ้านวุ่นวายกันอยู่ วันนี้เสร็จงานเร็วเหรอคะ"
"อืม" ฝ่ามือหนาโอบเอวบางรั้งเข้าหาตัว ปลายจมูกโด่งจิ้มลงที่ข้างแก้มฟอดใหญ่
"อื้อ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำค่ะ"
"อาบน้ำแล้วไปหาผมที่ห้อง คืนนี้ช่วยนวดให้ด้วย ผมเมื่อยไปหมดทั้งตัว" แขนยาวยกขึ้นนวดไหล่ตัวเองช้าๆ เขาเหนื่อยล้าเหลือเกินกับการทำงานติดต่อกันหลายวันจนไม่ได้พักผ่อน ร่างสูงเดินจากไปยังห้องนอน และไม่ลืมที่จะกำชับเธอให้เตรียมน้ำมันสปา
ควันบุหรี่สีเทาพวยพุ่งออกจากริมฝีปากได้รูป นิโคตินถูกดึงดูดเข้าปอดก่อนปล่อยพ่นออกมา หัวสมองครุ่นคิดถึงคำพูดจากมารดาเรื่องการแต่งงาน หญิงสูงวัยคนนั้นคือแม่ของเขา ร่างสูงรับรู้ดีว่าหากหล่อนต้องการจะทำอะไรแล้วมักไม่ท้อถอยง่ายๆ เสียงฝีเท้าเดินตรงมายังระเบียงทำให้คริสหลุดจากภวังค์ ดวงตาคมเหลือบมองชานยะ สาวน้อยแสนสวยสวมใส่ชุดนอนสั้นลูกไม้สีดำบางเบา ผิวขาวเนียนโผล่พ้นเนื้อผ้าชวนให้ชายหนุ่มจับจ้อง กลิ่นกายหอมกรุ่นเชิญชวนให้คริสโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
ร่างเล็กยืนซ้อนด้านหน้าในขณะที่ชายหนุ่มใช้ปลายจมูกไล้ต้นคอเนียน เธอหดคอหนีเมื่อรู้สึกเขินอาย ฝ่ามือบางโอบร่างสูงไว้แน่น ศีรษะเอนพิงอกแกร่งไว้ หล่อนคิดถึงเขาสุดหัวใจ ความอบอุ่นจากเขาคือสิ่งที่เธอโหยหา
"คิดถึงผมมากไหม" ฝ่ามือหนาลูบปอยผมนิ่มมือเล่นเบาๆ ดวงตาคมจับจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตที่ชวนหลงใหล
"คุณบอกว่าเมื่อยทั้งตัว..." หล่อนยิ้มหวาน ฝ่ามือเล็กบีบนวดที่แขนแกร่ง
"ผมถามว่าคิดถึงผมมากไหม อย่าเฉไฉสิ" บีบปลายจมูกโด่งส่ายไปมา ร่างเล็กแสร้งปลีกตัวหลบไปนั่งบนเตียง ฝ่ามือลูบผ้าปูที่นอนสีขาวเพื่อเรียกให้ร่างสูงตามมา
ขายาวก้าวเดินตามไป เขาล้มตัวลงนอนพร้อมทั้งโอบกอดหญิงสาวในอ้อมแขน นิ้วเรียวปลดกระดุมเสื้อบนตัวชายหนุ่ม น้ำมันสปาถูกวางเตรียมไว้ คริสเผยกล้ามเนื้อเป็นมัด รูปร่างสมบูรณ์แบบและหน้าตาที่ดูดีทำให้ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทีละน้อย กว่าหลายวันที่ทั้งสองไม่ได้ใกล้ชิดกัน แม้จะคิดถึงสุดหัวใจแต่ทั้งคู่ก็ไม่ยอมเผยความรู้สึกออกไป
มือเล็กค่อยๆลูบไล้ตามแผงอก น้ำมันสปาเคลือบผิวกายกำยำ ดวงตาคมจดจ้องหญิงสาวที่เริ่มเขินอาย หล่อนนวดเคล้นคลึงแผ่วเบา ร่างสูงรู้สึกผ่อนคลาย เปลือกตาปิดลงช้าๆเมื่อสบายตัว กว่าครึ่งชั่วโมงที่เธอปรนนิบัติเขาด้วยความเต็มใจ ไม่นานนักธุรกิจหนุ่มก็พลิกกายขึ้นมานั่งพร้อมกับโน้มร่างเล็กให้นอนราบบนเตียงนุ่ม
"มา ผมนวดให้คุณบ้าง"
"คะ?"
"อื้อ..คุณคริส ไม่ต้องค่ะ" ร่างเล็กร้องห้ามเบาๆด้วยความตกใจ
ชุดนอนลูกไม้บางเบาถูกปลดออกจากหัวไหล่เผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียน เขายกยิ้มเมื่ออีกคนมีใบหน้าแดงจัด ชานยะกึ่งเปลือยอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ แขนเรียวปิดหน้าอกของตนเองไว้ ไฟในห้องนอนสว่างจ้าจนมองเห็นได้ทุกซอกทุกมุมของร่างกาย ฝ่ามือหนาหยิบขวดน้ำมันสปาเทใส่ ร่างสูงเคล้นคลึงเนินอกนิ่ม ริมฝีปากขบเม้มเมื่อหล่อนเขินอายจนสุดบรรยาย
"อ๊าา คุณคริส ไม่นะคะ" ครวญครางเมื่อใบหน้าคมโน้มลงใช้ปลายจมูกซุกซอกคอหอมละมุน
"หืม ห้ามผมทำไม" จูบสัมผัสกลีบปากนิ่มหยุ่น เขาใช้ลิ้นร้อนเลียก่อนสอดเข้าชิมความหวานภายใน
"ฉัน...เอ่อ.." หล่อนดันหน้าอกแกร่งของชายหนุ่มไว้
"ฉัน..มีรอบเดือนค่ะ" แก้มเนียนใสถูกแต่งเติมด้วยความแดงระเรื่อ อับอายที่ต้องพูดเรื่องแบบนี้กับนายจ้าง
ริมฝีปากยกยิ้มบาง เขาเกรงว่าจะถูกหญิงสาวปั่นหัวเล่นเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน ฝ่ามือใหญ่สอดล้วงใต้ชุดนอนสั้น คริสหลุดหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อรับรู้แล้วว่าเธอไม่ได้โกหก
"ทำงานเหนื่อยมาเป็นอาทิตย์ วันนี้คุณกลับช่วยผมคลายเครียดไม่ได้"
ร่างเล็กกอดคอหยอกล้อร่างสูง ปลายจมูกโด่งฝังลงบนแก้มสาก นิ้วเรียวลากไล้ไปตามริมฝีปากก่อนจูบสัมผัสแผ่วเบา ไรหนวดสร้างความรู้สึกหวาบหวามอย่างประหลาด เสียงหวานกระซิบข้างหูเพื่อกลั่นแกล้ง
"ก็ช่วยแบบอื่นแทนไงคะ" ดวงตากลมโตเป็นประกาย เธอหัวเราะคิกคักเมื่อแสร้งลูบเป้ากางเกงโป่งนูนของอีกคนเล่น
"ชานยะ..ผม.." เกลี่ยปอยผมที่ปรกดวงหน้าสวยออก
"คิดถึงฉันบ้างไหมคะ.."
นักธุรกิจหนุ่มพยักหน้าตอบรับช้าๆ เขาโถมร่างกอดจูบคนในอ้อมแขนอย่างหนักหน่วง คิดถึงสุดหัวใจแต่ไม่ต้องการเผยความรู้สึกออกไปอย่างโจ่งแจ้ง ทั้งสองนัวเนียกันบนเตียงนุ่ม ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะความสุขที่กำลังจะบรรเลง คริสตั้งใจจะคว้ามือถือมาปิดเสียง ทว่ารายชื่อที่โชว์หน้าจอกลับทำให้เขาชะงัก
"ครับแม่" ขานรับเสียงเข้มทั้งที่อยู่บนร่างบางที่กำลังเริ่มเปลือย
"ลูกทำอะไรอยู่" หญิงสูงวัยเอ่ยถามเพราะเกรงจะรบกวนเวลาลูกชาย
"กำลังจะนอนครับ" แสร้งงัวเงียคล้ายคนเพลียเนื่องจากขาดการพักผ่อนหลายวัน
"อืมดี พรุ่งนี้แม่จะเข้าไปทานอาหารด้วย บอกคนรับใช้ว่าเตรียมไว้เพิ่มอีก 2 ที่" หล่อนกำชับกับชายหนุ่มหนักแน่น
"พ่อมาด้วยเหรอครับ"
"แม่จะพาลีอาไปที่บ้าน"
"แต่...แม่ครับ.."
"ไม่ต้องออกความเห็นของตัวเอง แค่รับฟังคำสั่ง พรุ่งนี้เจอกัน แค่นี้นะ" สายถูกตัดไป ดวงตากลมโตจดจ้องใบหน้าคมที่แสดงความกังวลออกมาจนปิดไม่มิด คริสรู้ดีว่าตอนนี้มารดาของเขากำลังรุกอย่างหนัก เกี่ยวกับการควบรวมธุรกิจระหว่างตระกูลอู๋และตระกูลลี
แม้ชานยะจะขึ้นชื่อว่าเป็นเพียงสินค้าที่สร้างชื่อเสียงให้ธุรกิจของเขา แต่ร่างสูงก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าช่วงหลังรู้สึกผูกพันกับหล่อนอย่างประหลาด บางครั้งความเย็นชากลับถูกความอ่อนหวานหลอมละลายให้เผยแง่มุมที่ใครไม่เคยเห็น มารดาของคริสพอจะสืบทราบมาบ้างจากคนในคฤหาสน์ ถึงพฤติกรรมของทั้งคู่ยามที่อยู่ร่วมกัน ด้วยความเป็นผู้ใหญ่กว่า เธอผ่านความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรชายคนโตไปอย่างไม่มีวันกลับ เหตุการณ์ในอดีตทำให้ความหวั่นวิตกในตัวคริสเพิ่มมากขึ้น หล่อนไม่ต้องการให้เขาพบเจอผู้หญิงไม่ดี ซึ่งอาจทำให้เกิดประวัติซ้ำรอยอย่างพี่ชาย
กิจกรรมหยอกล้อเมื่อครู่สะดุด ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งบนเตียงนอนนุ่ม แววตาครุ่นคิด สมองประมวลผลเพื่อคิดหาทาง หากวันพรุ่งนี้ทั้งสี่คนเผชิญหน้ากันอะไรจะเกิดขึ้น แม้ลีอาและมารดาเข้าใจในเหตุผลทางด้านธุรกิจที่เขาซื้อตัวชานยะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจิตใจของลูกจ้างเช่นชานยะจะต้องเข้าใจพวกเขาด้วย
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" เอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ
"หืม? อ่อ ไม่มีอะไร วันนี้ผมพักผ่อนก่อนดีกว่า คุณกลับไปที่ห้องก่อน"
"อ่าว..แล้ว" ฉงนกับท่าทีของชายหนุ่ม
"ผมมีเรื่องต้องเคลียร์นิดหน่อย ฝันดีนะครับ"
ร่างเล็กถูกผลักไสให้กลับไปที่ห้องนอนของตนเองด้วยความงงงวย ความเงียบสงบเข้ามาแทนที่ยามที่คริสอยู่ลำพังภายในห้องส่วนตัว คำพูดของมารดาเมื่อ 2 ปีก่อนฉายย้อนแว่วกลับมาให้สำนึกอีกครั้ง
"คริส แม่เหลือลูกคนเดียวแล้ว อย่าทำให้แม่ผิดหวังนะ" หญิงสูงวัยโผเข้ากอดร่างสูงในงานศพของบุตรชายคนโต เธอร่ำไห้แทบขาดใจในพิธีกรรมวันแรก บรรยากาศในงานเศร้าสลด มีเพียงหัวหน้าครอบครัวของตระกูลอู๋เท่านั้นที่ไม่มีน้ำตา
ชายสูงวัยนั่งนิ่งสีหน้าเรียบเฉย แม้ไม่แสดงความเสียใจให้ใครรับรู้ แต่หัวใจของบิดาเช่นเขาก็ปวดร้าวไม่แพ้กัน คริสมีความเข้มแข็งเหมือนกับบิดาและมักเย็นชา เมินเฉยต่อสิ่งแวดล้อมภายนอก ฝ่ามือใหญ่บีบไหล่หนาของชายท่าทางภูมิฐานไว้ ร่างสูงคุกเข่าลงนั่งด้านข้าง เอ่ยเบาๆเพื่อปลอบใจนักธุรกิจชื่อดังจากแผ่นดินจีน
"พ่อโอเคนะครับ" ดวงตาคมฉายแววเศร้าสลดลง
"อืม ไปดูแม่แกเถอะ พ่อไม่เป็นไร" เหม่อมองไปยังรูปหน้าศพ ใบหน้าหมองลง คิดถึงคนที่จากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ
ฝ่ามือเสยผมที่ลงมาปรกหน้าผากออกเพื่อสลัดความคิดจากอดีต รู้เต็มหัวใจว่าชานยะไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี เธอไม่สามารถเชิดหน้าชูตาครอบครัวได้ ความผูกพันกำลังทำให้ร่างสูงไขว่เขว้ ดวงตาคมฉายแววมุ่งมั่นขึ้นช้าๆ เขาจะไม่มีวันทำให้พ่อและแม่เสียใจอย่างพี่ชายเป็นอันขาด ชายคนหนึ่งรับหน้าที่เป็นตัวแทนของครอบครัว คริสแบกรับความหวังของหลายๆคนไว้ เขาไม่สามารถละทิ้งคนข้างหลังไว้ได้จริงๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น นักธุรกิจหนุ่มมีคำสั่งให้คนรับใช้ทำความสะอาดคฤหาสน์ขนาดใหญ่ อาหารถูกจัดเตรียมไว้อย่างดีเพื่อรองรับมารดาและลีอายอง แม้จะไม่เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์นักแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ คริสอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ด้วยหน้าที่ลูกชายคนเดียว ร่างสูงต้องทนปั้นหน้านิ่งเฉยเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย
รถคันใหญ่จอดที่ลานจอดรถหน้าคฤหาสน์ หญิงสูงวัยที่ดูสง่างามก้าวลงมาพร้อมสีหน้าสดใส ร่างบางเดินประคองเคียงข้างกัน ลีอายองเป็นคนฉลาด เธอเลือกเข้าทางผู้ใหญ่ ด้วยความที่ต้นทุนชีวิตมีสูงทั้งทางหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล ไม่มีส่วนไหนเลยที่ด้อยกว่าคริส เจ้าบ้านรูปหล่อเดินมารับบริเวณหน้าห้องโถงพร้อมโค้งศีรษะตามมารยาท ใบหน้าคมยิ้มรับน้อยๆ แม้ไม่ได้ยินดีกับการเจอกันอีกครั้งระหว่างเขาและลีอายอง แต่ก็ต้องทำตามความต้องการของมารดา
โต๊ะตัวยาวมีอาหารน่าทานวางไว้จำนวนมาก ร่างเล็กก้าวลงจากบันไดที่ทอดตัวลงสู่ชั้นล่าง ใบหน้าหวานชะงักงันเล็กน้อยเนื่องจากไม่ทราบว่าเจ้าของบ้านมีแขก แผ่นหลังบางเตรียมเดินกลับขึ้นไปด้านบนแต่ก็ถูกรั้งไว้
"เธอคือชานยะใช่ไหม ร่วมโต๊ะด้วยกันสิ" หญิงภูมิฐานเอ่ยชักชวนหล่อน เพราะต้องการให้รู้ฐานะตนเอง
"ค่ะ" ตอบรับด้วยความนอบน้อมก่อนที่จะหย่อนกายลงด้านข้างร่างสูง
"ชานยะ นี่คุณแม่ผมเอง" เอ่ยเสียงเบาขณะจับช้อนส้อมขึ้นเตรียมรับประทานอาหาร
ศีรษะผงกขึ้นลงด้วยความตระหนก เธอไม่ได้เตรียมตัวที่จะพบกับผู้ใหญ่ในวันนี้ ลีอายองเหลือบมองใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้ๆนั้น คงต้องยอมรับว่าความงดงามของดาวโป๊อย่างชานยะ ชวนให้ผู้ชายหลายคนสนใจและหลงใหลได้ง่ายๆ
"คริสแนะนำน้องด้วยสิ" แม้จะฟังดูเป็นคำปกติ แต่ร่างสูงรับรู้ดีว่ามารดาของตนกำลังคิดอะไร
"นี่ลีอายอง ลูกสาวคนเดียวของตระกูลลี...และก็"
"และก็จะเป็นเจ้าสาวในอนาคตของคริสด้วย" ใบหน้านิ่งเฉยแต่แววตากลับจดจ้องชานยะเพื่อจับพิรุธ หญิงสูงวัยพูดแทรกบุตรชายเพราะต้องการให้หล่อนยอมรับฐานะของตัวเองในอนาคต
แก้วน้ำตกลงบนพื้นเสียงดังเมื่อเธอได้ยินประโยคนั้น ดวงตากลมสั่นระริกขณะมองนายจ้างรูปหล่อและลีอายองสลับไปมา รู้สึกหน้าชาเมื่อฟังสิ่งที่มารดาของคริสเอ่ยบอก ฝ่ามือเล็กเอื้อมหยิบผ้าเช็ดปากซับลงบนพื้นด้วยความตกใจ ท่าทีงกๆเงิ่นๆทำให้ร่างสูงตะโกนเรียกคนรับใช้ให้มาทำความสะอาด
แขนแกร่งพยุงร่างบางที่กำลังนั่งเก็บเศษแก้วบนพื้น วางตัวไม่ถูกเช่นกันกับคำพูดที่ตั้งใจทำร้ายชานยะ แขนเรียวถูกจูงขึ้นมานั่งเคียงข้างอีกครั้ง แม้ไม่มีคำพูดปลอบใจแต่ร่างสูงก็ต้องการจะสื่อจากดวงตา ฝ่ามือแตะเบาๆที่โคนขาของหญิงสาว ชานยะหลบสายตาทุกคนเพื่อก้มลงมองแค่จานข้าวตรงหน้าเท่านั้น
"เรื่องที่ซื้อตัวเธอมาจากบริษัทนั้นเป็นความคิดของฉันกับลูกชาย ขอบใจมากที่ช่วยทำให้ธุรกิจของเราเป็นที่รู้จักในเกาหลีใต้"
"แม่ครับ"
"หื้อ มีอะไร" หญิงสูงวัยเอ่ยถามกับบุตรชายที่แสดงสีหน้ากระอักกระอ่วน
"ผมว่าเราทานข้าวกันเถอะครับ อาหารเย็นหมดแล้ว" อยากจะให้จบบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร เขาต้องการหลุดพ้นจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้
สิ้นประโยคร่างสูงก็ลงมือทานอาหาร ชานยะเขี่ยช้อนส้อมไปมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับลีอายอง ภรรยาในอนาคตของคริส หญิงภูมิฐานนั่งหัวเราะเบาๆกับว่าที่ลูกสะใภ้ หัวข้อพูดคุยนั้นเกี่ยวข้องกับการเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศของตระกูลลี ทั้งสองคุยกันออกอรรถรส ความเรียบร้อยน่ารักของลีอาสร้างความประทับใจให้กับมารดาจอมบงการ ดวงตาคมเหลือบมองชานยะหลายครั้ง คริสถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"เดี๋ยวผมจะให้คนรถขับออกไปส่งคุณที่ห้าง มีของหลายอย่างที่ต้องซื้อ" พูดเปรยเบาๆกับร่างเล็กที่นิ่งเงียบ
"ของอะไรคะ" หล่อนฉงนในคำสั่งของนายจ้าง โน้มใบหน้าลงกระซิบข้างหูเพราะต้องการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า
"ผมบอกให้ไปก็ไปเถอะน่ะ"
ฝ่ามือหนาหยิบกระเป๋าสตางค์เปิดออกเพื่อหยิบบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน ชานยะรับไปอย่างว่าง่าย เขากำชับกับเธอว่าจะส่งรายชื่อสิ่งของที่ต้องซื้อให้หลังจากเดินทางถึงห้างแล้ว ร่างเล็กบอกลาแขกผู้มาเยือนตามมารยาท ขาเรียวก้าวเดินตรงไปยังรถที่ถูกจัดเตรียม หล่อนทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะอย่างอ่อนแรง รู้สึกเจ็บปวดหัวใจจนบอกไม่ถูก แม้รับรู้ดีว่าไม่มีโอกาสจะได้เป็นภรรยาเชิดหน้าชูตา แต่ก็ไม่คิดว่าวันที่นายจ้างของเธอต้องแต่งงานจะเดินทางมาถึงไวขนาดนี้
ดวงตากลมรื้นหยาดน้ำตา ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากยอมรับสภาพที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า วันนี้ลีอายองคงเดินทางมาเพื่อดูสถานที่ที่เธอกำลังจะย้ายเข้ามาสร้างครอบครัวร่วมกับคริส ชานยะเหม่อมองออกไปนอกกระจกรถจนไม่รู้เวลา แค่เพียงไม่นานรถยนต์คันหรูก็จอดส่งหญิงสาวลงด้านหน้าห้าง เธอเดินใจลอยขณะรอสายโทรศัพท์จากคริส ร่างโปร่งของใครคนหนึ่งเดินสวนมาด้วยความเร่งรีบ ทั้งสองชนกันอย่างจังจนโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวหล่นแตกกระจาย
"ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" ฝ่ามือหนารั้งร่างเล็กที่เสียหลักล้มลงไป
"โทรศัพท์!" เธอไม่ตอบแต่กลับหยิบชิ้นส่วนของเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดูเพราะความตกใจ
"ผมจะซื้อคืนให้ครับ แต่ขอตัวไปทำธุระก่อน" ใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยตอบพร้อมขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
"คุณ...คุณคือชานยะหรือเปล่า.." เอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานชัดเจนยิ่งขึ้น เขารู้สึกคุ้นหน้าหล่อนเหมือนเคยพบที่ไหนมาก่อน
"คะ?..คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ" สบสายตาจนสังเกตท่าทีของชายหนุ่มที่เริ่มตื่นเต้นขึ้นทีละน้อย
"ผมเป็นแฟนพันธุ์แท้คุณเลยครับ!" ยิ้มเก้อเขินเมื่อเจอหญิงสาวในฝัน โอเซฮุนจับมือเธอเขย่าด้วยความดีใจ
ร่างเล็กสั่นคลอนตามแรงชายหนุ่ม เธอหัวเราะเบาๆเมื่อเจอเข้ากับแฟนคลับหน้าตาดี โอเซฮุนเป็นลูกชายของตระกูลโอเจ้าของธุรกิจส่งออกขนาดใหญ่ เขาเพิ่งจบการศึกษาจากอเมริกาและเดินทางกลับมาเกาหลีใต้ ร่างโปร่งออกปากชักชวนให้ชานยะไปทำธุระเป็นเพื่อน หลังจากนั้นจะพาไปซื้อโทรศัพท์คืนเธอเพื่อชดใช้ค่าเสียหาย
"ทำไมฉันต้องไปกับคุณ ซื้อโทรศัพท์คืนก่อนได้ไหมคะ พอดีฉันมีธุระเหมือนกัน"
"ผมมีเวลาไม่มาก ขอแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น นะครับ.."
ร่างเล็กไม่ได้ตอบตกลง แต่กลับถูกรั้งแขนพาไปด้วยความฉงน ขายาวก้าวเดินนำหล่อนขึ้นไปบนดาดฟ้าของห้างขนาดใหญ่ โอเซฮุนไม่ได้บอกเธอว่าเขาเป็นหลานเจ้าของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ กระเป๋าสีดำขนาดใหญ่ถูกวางลงบนพื้น ชานยะเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าดาดฟ้าบนตึกกลางเมืองสวยงามเมื่อมองออกไปรอบๆ ร่างโปร่งจัดแจงรื้อสัมภาระในกระเป๋าออกมาประกอบ กล้องราคาแพงถูกหยิบยกขึ้นมากดชัดเตอร์ ดวงตากลมเหลือบมองท่าทีที่ดูอ่อนโยนนั้น โอเซฮุนรักการถ่ายภาพซึ่งนั่นก็คืองานอดิเรกของเขา
"ผมขออนุญาตลุงมาช่วยโปรโมทห้างลงเวปบอร์ด มีเวลาแค่ชั่วโมงเดียวเพื่อเก็บภาพทั้งหมด ขอโทษนะครับที่พาคุณมาเสียเวลาด้วย"
ใบหน้าสวยหวานพยักรับช้าๆ บรรยากาศข้างบนนี้เงียบสงบ สบายตา สีเขียวของต้นไม้ช่วยให้โล่งโปร่งขึ้นไม่มากก็น้อย ร่างบางพรูลมหายใจออกมาเบาๆ หล่อนนั่งเคียงข้างกับกระถางต้นไม้ ฝ่ามือจับดอกไม้สีสวยขึ้นมาดูก่อนวางลงที่เดิม ชายหนุ่มที่กำลังกดชัตเตอร์หันเลนส์กล้องซูมหานางแบบสาวสวย เธอไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกเก็บภาพลงในกล้องราคาแพง อิริยาบถที่น่ามองโดนแอบถ่ายเพื่อบันทึกในความทรงจำของแฟนคลับเช่นเขา เซฮุนติดตามผลงานของชานยะมาตลอด จนกระทั่งช่วงหลังที่ถูกนักธุรกิจชื่อคริสซื้อตัวไปเขาก็รับรู้ข่าว แม้จะเสียดายเมื่อหล่อนมีเจ้าของจับจอง แต่ชายหนุ่มก็ติดตามเรื่องราวของเธออยู่ห่างๆ
หลังจากใช้เวลาเกือบชั่วโมงร่างบางลุกขึ้นยืน ฝ่ามือเล็กปัดกางเกงตัวเองที่เลอะเศษฝุ่น ใบไม้แห้งเกาะที่เส้นผมสีน้ำตาลอ่อน เซฮุนค่อยๆเอื้อมมือไปช่วยหยิบมันออกอย่างมีมารยาท
"ขอโทษนะครับ ใบไม้ติดผมคุณอยู่"
"คะ?" ดวงตากลมโตมองตามมือ เธอเผลอกุมมือชายหนุ่มเมื่อทั้งสองบังเอิญจับเศษใบไม้นั้นพร้อมๆกัน
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มบาง วันนี้เขามีความสุขที่ได้เจอกับนางฟ้าตัวจริง นางฟ้าที่เขาเคยใฝ่ฝันจะพบเจอสักครั้ง ร่างเล็กเดินตามลงมาจากดาดฟ้าเพื่อตรงไปยังร้านจำหน่ายมือถือตามคำสัญญา ฝ่ามือหนายื่นถุงโทรศัพท์ให้เธอถือไว้ ไม่นานก็เอ่ยคำบอกลาเมื่อเสร็จธุระที่ตกลงกันไว้
"ขอโทษและขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ"
"ค่ะ ไม่เป็นไร"
"ผมจะมีโอกาสได้พบคุณอีกไหม" ดวงตาคมจับจ้องหญิงสาวตรงหน้า สังเกตว่าเธอเองพยายามหลบเลี่ยงสายตาของเขาเช่นกัน
"ถ้าคุณทำโทรศัพท์ฉันแตก เราคงได้เจอกันอีก" ร่างโปร่งแสร้งดึงถุงโทรศัพท์มาถือ ยกยิ้มขำเมื่อต้องการหยอกเธอเพื่อความสนุก
"ถ้าอย่างนั้นผมจะปาทิ้งอีกเครื่อง" ทั้งสองยิ้มหัวเราะกัน ชานยะขอตัวกลับและเดินปลีกออกมาโดยไม่รู้ว่ามีสายตาของชายหนุ่มมองจนเธอคล้อยหลังไป
ฝ่ามือเสยผมตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ จะมีวิธีไหนที่สามารถติดต่อเธอได้อีกครั้ง เซฮุนใช้ความคิดเดินถอยหน้าถอยหลัง ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรพบกันอีกไหม ขายาวรีบวิ่งตามไปเมื่อหัวใจสั่งการแล้วว่าไม่ควรจากกันแบบนี้ ตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อรั้งเธอไว้เป็นโอกาสสุดท้าย
"ชานยะ!!!" ได้ผล ร่างเล็กหยุดเดิน ใบหน้าหวานหันกลับมามองตามเสียงเรียก เขาเดินไปทันก่อนที่เธอจะข้ามถนนไปอีกฝั่ง
"นี่นามบัตรผม ถ้าคุณมีปัญหาอะไรติดต่อมาตามเบอร์นี้ได้ เอ่อ...อย่างเช่นถ้าโทรศัพท์.. ถ้าโทรศัพท์คุณเสียหรือใช้ไม่ได้ โทรหาผมได้นะครับ"
"ฉันติดต่อที่ศูนย์บริการได้ค่ะ"
"อ่า..หรือจะติดต่อที่ศูนย์ 8 7 0 2 9 9 9 9 9 ก็น่าจะดีนะครับ" ใบหน้าหล่อเหลาหลุดหัวเราะเขินออกมา มุกจีบสาวที่ไม่น่าเล่นกลับกลายเรียกรอยยิ้มจากเธอได้อีกครั้ง
"ไปจริงแล้วนะคะ" โค้งศีรษะลงเล็กน้อยเมื่อกังวลใจว่านายจ้างจะติดต่อเธอไม่ได้ เมื่อเบอร์โทรศัพท์เป็นสัญญาณปิดเครื่องกว่าชั่วโมง
แขนแกร่งยกขึ้นมาโบกลา เขาเดินยิ้มหัวเราะเพียงลำพังอย่างมีความสุข ฝ่ามือหนาหยิบกล้องขึ้นมาเปิดเลื่อนดูภาพถ่ายหญิงสาวในดวงใจ เธอช่างงดงามทั้งในรูปถ่ายและตัวจริง
หลังจากทดสอบเครื่องโทรศัพท์ใส่ซิมการ์ดเปิดใช้งาน สายโทรศัพท์จากร่างสูงก็ดังเตือนที่หน้าจอ ร่างเล็กกดตอบรับ ขานเสียงแผ่วเมื่อเกรงกลัวว่าจะโดนดุ
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ผมโทรเข้าไปหลายครั้งติดต่อไม่ได้" น้ำเสียงที่กรอกมาตามสายบ่งบอกความร้อนรน คริสกังวลใจว่าชานยะอาจได้รับอันตราย
"เปล่าค่ะ พอดีโทรศัพท์เสียก็เลย..."
"ตอนนี้อยู่ที่ไหน ผมจะไปรับ"
"คุณแม่คุณกับคุณลีอายอง...กลับไปแล้วเหรอคะ" ถามไม่เต็มเสียงนักเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องออกมาเตร็ดเตร่ข้างนอก
"แชร์โลเคชั่นมา ผมจะไปถึงคุณภายในครึ่งชั่วโมง" สายถูกตัดไป ทุกอย่างเงียบสงบลง ร่างเล็กหย่อนกายลงบนเก้าอี้ในสวนหย่อมที่อยู่ตรงข้ามห้างสรรพสินค้า
เหม่อมองต้นไม้ที่พริ้วไหวตามแรงลม หล่อนคิดถึงอนาคตของตัวเองในวันที่คริสแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น เธอเกิดมาเพื่อเป็นสินค้าสร้างชื่อเสียงทางธุรกิจให้กับเขา ไม่เคยมีสิทธิมีเสียงแม้กระทั่งพูดจาต่อว่าแสดงความรู้สึกออกไป คงทำได้แค่เพียงก้มหน้ายอมรับคำสั่งและยอมรับความเป็นไปที่จะเป็นได้แค่ "เครื่องบำบัดความใคร่ของนักธุรกิจที่ชื่อคริสเท่านั้น..."
รบกวนติดแทค #ChanYaMyAV เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยค้าบ เวลามีน้อยมาก จะพยายามอัพเรื่อยๆ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะะ
นิ้วยาวนวดขมับตนเองช้าๆ ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะทำงาน หน้าปัดบ่งบอกเวลาเกือบห้าทุ่ม เขาเอนหลังพิงพนักด้วยความเหนื่อยล้า ฝ่ามือใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกถึงใครบางคนที่ไม่ได้เจอหน้ามาสักระยะ
"ผมโทรมารบกวนหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะ..ยังไม่เสร็จงานเหรอคะ"
"มีเอกสารอีกนิดหน่อยที่ผมต้องเซ็น แล้วทำไมคุณยังไม่นอน"
"ฉันรอคุณค่ะ"
ใบหน้าคมเผยอมยิ้มบาง รีบตีสีหน้าเรียบเฉย เขาปรับน้ำเสียงเคร่งขรึมเพื่อเอ่ยตอบหญิงสาว
"พักผ่อนเถอะ ผมโทรมาเช็คดูว่าคุณอยู่บ้านไหม...ฝันดีครับ"
สบถเบาๆกับตัวเอง ร่างสูงคิดถึงชานยะเพราะไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวัน เขาตัดสินใจไม่พูดความจริงในใจออกไปด้วยเหตุผลส่วนตัว คืนนี้คงเหมือนหลายๆคืนที่ร่างสูงต้องนอนที่ออฟฟิศ เนื่องจากช่วงเช้ามีประชุมที่บริษัท
สายโทรศัพท์ถูกวางไปเรียบร้อยแล้ว ร่างเล็กพรูลมหายใจ หล่อนตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอนแสนนุ่ม ฝ่ามือผลักประตูเข้าไปเปิดดูห้องนอนที่อยู่ติดกัน แม้จะถูกสั่งห้ามเข้ามายุ่มย่ามแต่เธอก็ถือวิสาสะ ชานยะเอนตัวลงนอนบนเตียงขนาดใหญ่ ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของร่างสูงบนหมอนนิ่ม กลิ่นกายที่คุ้นเคยยิ่งทวีคูณความคิดถึงสุดขั้วหัวใจ
"ฉันคิดถึงคุณค่ะ คุณคริส"
พระอาทิตย์ค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้า ภายในตึกสูงหลายสิบชั้นมีร่างของใครคนหนึ่งกำลังนั่งรอการประชุมของหุ้นส่วนระดับใหญ่ วันนี้มารดาของเขามีคำสั่งให้บริษัทหุ้นส่วนทั้งในและต่างประเทศร่วมหารือกับการลงทุนธุรกิจใหม่ ใบหน้าหล่อเหลามีท่าทีเหนื่อยอ่อน ในตอนนี้คริสคือบุตรชายคนเดียวของตระกูลอู๋มหาเศรษฐีชั้นแนวหน้า แม้อายุอานามจะยังไม่มากนักแต่ความรับผิดชอบเกินตัว เขาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญ ในการนำพาบริษัทของตระกูลก้าวต่อไปให้มั่นคงที่สุด
หญิงสูงวัยท่าทางสง่างามหย่อนกายลงด้านข้างบุตรชาย เธอแนะนำให้คริสรู้จักกับลีอายอง บุตรสาวคนเดียวของตระกูลลี หล่อนหน้าตาสะสวยรวมถึงจบการศึกษาระดับปริญญาเอกจากประเทศอังกฤษ ศีรษะโค้งลงเล็กน้อยตามมารยาท ร่างสูงไม่ได้สังเกตสายตาของลีอาสักนิดว่าหล่อนกำลังสนใจเขา
ในที่ประชุมวางแผนโครงการบริหารด้วยมันสมองที่ชาญฉลาดของประธานบริษัท ทุกคนร่วมยินดีและเห็นด้วยกับโปรเจคยักษ์ใหญ่นี้ ช่วงกลางปีจะเป็นการลงทุนเพิ่มในตลาดฝั่งยุโรป เมื่อเสร็จสิ้นการประชุม หุ้นส่วนระดับใหญ่ขอตัวกลับไปเคลียร์งานของตนเอง มีเพียงคริสและมารดาของเขาเท่านั้นที่เดินกลับมายังห้องทำงานส่วนตัว
"ลูกดูเหนื่อยนะ หลังจากงานนี้สำเร็จคงได้พักบ้าง" น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยปลอบลูกชายคนเดียว
"ครับ เพื่อครอบครัวของเราผมจะทำให้เต็มที่" ยกยิ้มบางให้กับหญิงเดียวอันเป็นที่รัก
"อยากได้ใครมาช่วยแบ่งเบาไหมคริส"
"เลขาผมสองคนก็มากพอแล้วครับแม่" หย่อนกายลงบนโซฟาตัวใหญ่ ฝ่ามือหนานวดไหล่ตัวเองเบาๆเพื่อคลายความตึงเครียด
"แม่หมายถึงภรรยาที่จะมาช่วยแบ่งเบาทุกอย่างของลูก"
"......" ร่างสูงนิ่งเงียบไป เขาไม่กล้าแม้จะเอ่ยขัดใจมารดาผู้ให้กำเนิด
"ลีอาเป็นยังไงบ้าง" ฝ่ามือเหี่ยวย่นเดินไปจับบ่าลูกชายบีบเบาๆพร้อมรอยยิ้ม แค่เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าหล่อนต้องการจะคลุมถุงชนระหว่างเขาและลีอายอง
"ก็...น่ารักดีครับ"
"อื้อ..แม่ว่านะ คริส.."
"แม่ครับ วันนี้ผมเหนื่อยจัง พักผ่อนน้อยมาหลายคืนแล้ว ไว้คุยกันนะครับแม่" ร่างสูงคว้าแฟ้มเอกสารถือออกไปด้านนอก โดยไม่ลืมที่จะโน้มลงหอมแก้มหญิงสูงวัยฟอดใหญ่เพื่อบอกลา
คริสรู้จักวิธีเอาตัวรอดอย่างดีเยี่ยม แม้ไม่อยากขัดใจมารดาแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะคุยเรื่องการแต่งงาน เขาหย่อนกายลงบนเบาะหนังในรถคันหรู โชว์เฟอร์จัดการออกรถขับไปตามเส้นทางเพื่อตรงไปยังคฤหาสน์ แผ่นหลังพิงพนักด้วยความเหนื่อยล้า ดวงตาคมปิดลงช้าๆ ความอ่อนเพลียเข้ามาเกาะกุมจนเริ่มผลอยหลับไป
ท้องฟ้ามืดครึ้มเนื่องจากพายุฝนที่เคลื่อนตัวเข้าเกาหลีใต้ ลมพายุพัดบานหน้าต่างห้องนอน ร่างเล็กรีบวิ่งออกไปตรวจตราความเรียบร้อยบริเวณระเบียงห้อง ปลายเท้าพยายามเขย่งเนื่องจากฝ่ามือบางเอื้อมไม่ถึงตัวล็อคด้านบน หล่อนสบถเบาๆเมื่อไม่ได้ดั่งใจ ฉับพลันก็รู้สึกถึงเงาปรากฎที่ด้านหลัง ชายหนุ่มยืนซ้อนโน้มตัวเพื่อปิดบานหน้าต่างให้ หญิงสาวผงะออกด้วยความตกใจ ไม่นานใบหน้าหวานก็ปรากฎรอยยิ้ม
"คุณคริส!"
"วันหลังถ้าปิดไม่ถึงก็เรียกคนรับใช้"
"ทุกคนในบ้านวุ่นวายกันอยู่ วันนี้เสร็จงานเร็วเหรอคะ"
"อืม" ฝ่ามือหนาโอบเอวบางรั้งเข้าหาตัว ปลายจมูกโด่งจิ้มลงที่ข้างแก้มฟอดใหญ่
"อื้อ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำค่ะ"
"อาบน้ำแล้วไปหาผมที่ห้อง คืนนี้ช่วยนวดให้ด้วย ผมเมื่อยไปหมดทั้งตัว" แขนยาวยกขึ้นนวดไหล่ตัวเองช้าๆ เขาเหนื่อยล้าเหลือเกินกับการทำงานติดต่อกันหลายวันจนไม่ได้พักผ่อน ร่างสูงเดินจากไปยังห้องนอน และไม่ลืมที่จะกำชับเธอให้เตรียมน้ำมันสปา
ควันบุหรี่สีเทาพวยพุ่งออกจากริมฝีปากได้รูป นิโคตินถูกดึงดูดเข้าปอดก่อนปล่อยพ่นออกมา หัวสมองครุ่นคิดถึงคำพูดจากมารดาเรื่องการแต่งงาน หญิงสูงวัยคนนั้นคือแม่ของเขา ร่างสูงรับรู้ดีว่าหากหล่อนต้องการจะทำอะไรแล้วมักไม่ท้อถอยง่ายๆ เสียงฝีเท้าเดินตรงมายังระเบียงทำให้คริสหลุดจากภวังค์ ดวงตาคมเหลือบมองชานยะ สาวน้อยแสนสวยสวมใส่ชุดนอนสั้นลูกไม้สีดำบางเบา ผิวขาวเนียนโผล่พ้นเนื้อผ้าชวนให้ชายหนุ่มจับจ้อง กลิ่นกายหอมกรุ่นเชิญชวนให้คริสโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
ร่างเล็กยืนซ้อนด้านหน้าในขณะที่ชายหนุ่มใช้ปลายจมูกไล้ต้นคอเนียน เธอหดคอหนีเมื่อรู้สึกเขินอาย ฝ่ามือบางโอบร่างสูงไว้แน่น ศีรษะเอนพิงอกแกร่งไว้ หล่อนคิดถึงเขาสุดหัวใจ ความอบอุ่นจากเขาคือสิ่งที่เธอโหยหา
"คิดถึงผมมากไหม" ฝ่ามือหนาลูบปอยผมนิ่มมือเล่นเบาๆ ดวงตาคมจับจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตที่ชวนหลงใหล
"คุณบอกว่าเมื่อยทั้งตัว..." หล่อนยิ้มหวาน ฝ่ามือเล็กบีบนวดที่แขนแกร่ง
"ผมถามว่าคิดถึงผมมากไหม อย่าเฉไฉสิ" บีบปลายจมูกโด่งส่ายไปมา ร่างเล็กแสร้งปลีกตัวหลบไปนั่งบนเตียง ฝ่ามือลูบผ้าปูที่นอนสีขาวเพื่อเรียกให้ร่างสูงตามมา
ขายาวก้าวเดินตามไป เขาล้มตัวลงนอนพร้อมทั้งโอบกอดหญิงสาวในอ้อมแขน นิ้วเรียวปลดกระดุมเสื้อบนตัวชายหนุ่ม น้ำมันสปาถูกวางเตรียมไว้ คริสเผยกล้ามเนื้อเป็นมัด รูปร่างสมบูรณ์แบบและหน้าตาที่ดูดีทำให้ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทีละน้อย กว่าหลายวันที่ทั้งสองไม่ได้ใกล้ชิดกัน แม้จะคิดถึงสุดหัวใจแต่ทั้งคู่ก็ไม่ยอมเผยความรู้สึกออกไป
มือเล็กค่อยๆลูบไล้ตามแผงอก น้ำมันสปาเคลือบผิวกายกำยำ ดวงตาคมจดจ้องหญิงสาวที่เริ่มเขินอาย หล่อนนวดเคล้นคลึงแผ่วเบา ร่างสูงรู้สึกผ่อนคลาย เปลือกตาปิดลงช้าๆเมื่อสบายตัว กว่าครึ่งชั่วโมงที่เธอปรนนิบัติเขาด้วยความเต็มใจ ไม่นานนักธุรกิจหนุ่มก็พลิกกายขึ้นมานั่งพร้อมกับโน้มร่างเล็กให้นอนราบบนเตียงนุ่ม
"มา ผมนวดให้คุณบ้าง"
"คะ?"
"อื้อ..คุณคริส ไม่ต้องค่ะ" ร่างเล็กร้องห้ามเบาๆด้วยความตกใจ
ชุดนอนลูกไม้บางเบาถูกปลดออกจากหัวไหล่เผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียน เขายกยิ้มเมื่ออีกคนมีใบหน้าแดงจัด ชานยะกึ่งเปลือยอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ แขนเรียวปิดหน้าอกของตนเองไว้ ไฟในห้องนอนสว่างจ้าจนมองเห็นได้ทุกซอกทุกมุมของร่างกาย ฝ่ามือหนาหยิบขวดน้ำมันสปาเทใส่ ร่างสูงเคล้นคลึงเนินอกนิ่ม ริมฝีปากขบเม้มเมื่อหล่อนเขินอายจนสุดบรรยาย
"อ๊าา คุณคริส ไม่นะคะ" ครวญครางเมื่อใบหน้าคมโน้มลงใช้ปลายจมูกซุกซอกคอหอมละมุน
"หืม ห้ามผมทำไม" จูบสัมผัสกลีบปากนิ่มหยุ่น เขาใช้ลิ้นร้อนเลียก่อนสอดเข้าชิมความหวานภายใน
"ฉัน...เอ่อ.." หล่อนดันหน้าอกแกร่งของชายหนุ่มไว้
"ฉัน..มีรอบเดือนค่ะ" แก้มเนียนใสถูกแต่งเติมด้วยความแดงระเรื่อ อับอายที่ต้องพูดเรื่องแบบนี้กับนายจ้าง
ริมฝีปากยกยิ้มบาง เขาเกรงว่าจะถูกหญิงสาวปั่นหัวเล่นเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน ฝ่ามือใหญ่สอดล้วงใต้ชุดนอนสั้น คริสหลุดหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อรับรู้แล้วว่าเธอไม่ได้โกหก
"ทำงานเหนื่อยมาเป็นอาทิตย์ วันนี้คุณกลับช่วยผมคลายเครียดไม่ได้"
ร่างเล็กกอดคอหยอกล้อร่างสูง ปลายจมูกโด่งฝังลงบนแก้มสาก นิ้วเรียวลากไล้ไปตามริมฝีปากก่อนจูบสัมผัสแผ่วเบา ไรหนวดสร้างความรู้สึกหวาบหวามอย่างประหลาด เสียงหวานกระซิบข้างหูเพื่อกลั่นแกล้ง
"ก็ช่วยแบบอื่นแทนไงคะ" ดวงตากลมโตเป็นประกาย เธอหัวเราะคิกคักเมื่อแสร้งลูบเป้ากางเกงโป่งนูนของอีกคนเล่น
"ชานยะ..ผม.." เกลี่ยปอยผมที่ปรกดวงหน้าสวยออก
"คิดถึงฉันบ้างไหมคะ.."
นักธุรกิจหนุ่มพยักหน้าตอบรับช้าๆ เขาโถมร่างกอดจูบคนในอ้อมแขนอย่างหนักหน่วง คิดถึงสุดหัวใจแต่ไม่ต้องการเผยความรู้สึกออกไปอย่างโจ่งแจ้ง ทั้งสองนัวเนียกันบนเตียงนุ่ม ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะความสุขที่กำลังจะบรรเลง คริสตั้งใจจะคว้ามือถือมาปิดเสียง ทว่ารายชื่อที่โชว์หน้าจอกลับทำให้เขาชะงัก
"ครับแม่" ขานรับเสียงเข้มทั้งที่อยู่บนร่างบางที่กำลังเริ่มเปลือย
"ลูกทำอะไรอยู่" หญิงสูงวัยเอ่ยถามเพราะเกรงจะรบกวนเวลาลูกชาย
"กำลังจะนอนครับ" แสร้งงัวเงียคล้ายคนเพลียเนื่องจากขาดการพักผ่อนหลายวัน
"อืมดี พรุ่งนี้แม่จะเข้าไปทานอาหารด้วย บอกคนรับใช้ว่าเตรียมไว้เพิ่มอีก 2 ที่" หล่อนกำชับกับชายหนุ่มหนักแน่น
"พ่อมาด้วยเหรอครับ"
"แม่จะพาลีอาไปที่บ้าน"
"แต่...แม่ครับ.."
"ไม่ต้องออกความเห็นของตัวเอง แค่รับฟังคำสั่ง พรุ่งนี้เจอกัน แค่นี้นะ" สายถูกตัดไป ดวงตากลมโตจดจ้องใบหน้าคมที่แสดงความกังวลออกมาจนปิดไม่มิด คริสรู้ดีว่าตอนนี้มารดาของเขากำลังรุกอย่างหนัก เกี่ยวกับการควบรวมธุรกิจระหว่างตระกูลอู๋และตระกูลลี
แม้ชานยะจะขึ้นชื่อว่าเป็นเพียงสินค้าที่สร้างชื่อเสียงให้ธุรกิจของเขา แต่ร่างสูงก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าช่วงหลังรู้สึกผูกพันกับหล่อนอย่างประหลาด บางครั้งความเย็นชากลับถูกความอ่อนหวานหลอมละลายให้เผยแง่มุมที่ใครไม่เคยเห็น มารดาของคริสพอจะสืบทราบมาบ้างจากคนในคฤหาสน์ ถึงพฤติกรรมของทั้งคู่ยามที่อยู่ร่วมกัน ด้วยความเป็นผู้ใหญ่กว่า เธอผ่านความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรชายคนโตไปอย่างไม่มีวันกลับ เหตุการณ์ในอดีตทำให้ความหวั่นวิตกในตัวคริสเพิ่มมากขึ้น หล่อนไม่ต้องการให้เขาพบเจอผู้หญิงไม่ดี ซึ่งอาจทำให้เกิดประวัติซ้ำรอยอย่างพี่ชาย
กิจกรรมหยอกล้อเมื่อครู่สะดุด ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งบนเตียงนอนนุ่ม แววตาครุ่นคิด สมองประมวลผลเพื่อคิดหาทาง หากวันพรุ่งนี้ทั้งสี่คนเผชิญหน้ากันอะไรจะเกิดขึ้น แม้ลีอาและมารดาเข้าใจในเหตุผลทางด้านธุรกิจที่เขาซื้อตัวชานยะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจิตใจของลูกจ้างเช่นชานยะจะต้องเข้าใจพวกเขาด้วย
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" เอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ
"หืม? อ่อ ไม่มีอะไร วันนี้ผมพักผ่อนก่อนดีกว่า คุณกลับไปที่ห้องก่อน"
"อ่าว..แล้ว" ฉงนกับท่าทีของชายหนุ่ม
"ผมมีเรื่องต้องเคลียร์นิดหน่อย ฝันดีนะครับ"
ร่างเล็กถูกผลักไสให้กลับไปที่ห้องนอนของตนเองด้วยความงงงวย ความเงียบสงบเข้ามาแทนที่ยามที่คริสอยู่ลำพังภายในห้องส่วนตัว คำพูดของมารดาเมื่อ 2 ปีก่อนฉายย้อนแว่วกลับมาให้สำนึกอีกครั้ง
"คริส แม่เหลือลูกคนเดียวแล้ว อย่าทำให้แม่ผิดหวังนะ" หญิงสูงวัยโผเข้ากอดร่างสูงในงานศพของบุตรชายคนโต เธอร่ำไห้แทบขาดใจในพิธีกรรมวันแรก บรรยากาศในงานเศร้าสลด มีเพียงหัวหน้าครอบครัวของตระกูลอู๋เท่านั้นที่ไม่มีน้ำตา
ชายสูงวัยนั่งนิ่งสีหน้าเรียบเฉย แม้ไม่แสดงความเสียใจให้ใครรับรู้ แต่หัวใจของบิดาเช่นเขาก็ปวดร้าวไม่แพ้กัน คริสมีความเข้มแข็งเหมือนกับบิดาและมักเย็นชา เมินเฉยต่อสิ่งแวดล้อมภายนอก ฝ่ามือใหญ่บีบไหล่หนาของชายท่าทางภูมิฐานไว้ ร่างสูงคุกเข่าลงนั่งด้านข้าง เอ่ยเบาๆเพื่อปลอบใจนักธุรกิจชื่อดังจากแผ่นดินจีน
"พ่อโอเคนะครับ" ดวงตาคมฉายแววเศร้าสลดลง
"อืม ไปดูแม่แกเถอะ พ่อไม่เป็นไร" เหม่อมองไปยังรูปหน้าศพ ใบหน้าหมองลง คิดถึงคนที่จากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ
ฝ่ามือเสยผมที่ลงมาปรกหน้าผากออกเพื่อสลัดความคิดจากอดีต รู้เต็มหัวใจว่าชานยะไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี เธอไม่สามารถเชิดหน้าชูตาครอบครัวได้ ความผูกพันกำลังทำให้ร่างสูงไขว่เขว้ ดวงตาคมฉายแววมุ่งมั่นขึ้นช้าๆ เขาจะไม่มีวันทำให้พ่อและแม่เสียใจอย่างพี่ชายเป็นอันขาด ชายคนหนึ่งรับหน้าที่เป็นตัวแทนของครอบครัว คริสแบกรับความหวังของหลายๆคนไว้ เขาไม่สามารถละทิ้งคนข้างหลังไว้ได้จริงๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น นักธุรกิจหนุ่มมีคำสั่งให้คนรับใช้ทำความสะอาดคฤหาสน์ขนาดใหญ่ อาหารถูกจัดเตรียมไว้อย่างดีเพื่อรองรับมารดาและลีอายอง แม้จะไม่เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์นักแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ คริสอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ด้วยหน้าที่ลูกชายคนเดียว ร่างสูงต้องทนปั้นหน้านิ่งเฉยเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย
รถคันใหญ่จอดที่ลานจอดรถหน้าคฤหาสน์ หญิงสูงวัยที่ดูสง่างามก้าวลงมาพร้อมสีหน้าสดใส ร่างบางเดินประคองเคียงข้างกัน ลีอายองเป็นคนฉลาด เธอเลือกเข้าทางผู้ใหญ่ ด้วยความที่ต้นทุนชีวิตมีสูงทั้งทางหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล ไม่มีส่วนไหนเลยที่ด้อยกว่าคริส เจ้าบ้านรูปหล่อเดินมารับบริเวณหน้าห้องโถงพร้อมโค้งศีรษะตามมารยาท ใบหน้าคมยิ้มรับน้อยๆ แม้ไม่ได้ยินดีกับการเจอกันอีกครั้งระหว่างเขาและลีอายอง แต่ก็ต้องทำตามความต้องการของมารดา
โต๊ะตัวยาวมีอาหารน่าทานวางไว้จำนวนมาก ร่างเล็กก้าวลงจากบันไดที่ทอดตัวลงสู่ชั้นล่าง ใบหน้าหวานชะงักงันเล็กน้อยเนื่องจากไม่ทราบว่าเจ้าของบ้านมีแขก แผ่นหลังบางเตรียมเดินกลับขึ้นไปด้านบนแต่ก็ถูกรั้งไว้
"เธอคือชานยะใช่ไหม ร่วมโต๊ะด้วยกันสิ" หญิงภูมิฐานเอ่ยชักชวนหล่อน เพราะต้องการให้รู้ฐานะตนเอง
"ค่ะ" ตอบรับด้วยความนอบน้อมก่อนที่จะหย่อนกายลงด้านข้างร่างสูง
"ชานยะ นี่คุณแม่ผมเอง" เอ่ยเสียงเบาขณะจับช้อนส้อมขึ้นเตรียมรับประทานอาหาร
ศีรษะผงกขึ้นลงด้วยความตระหนก เธอไม่ได้เตรียมตัวที่จะพบกับผู้ใหญ่ในวันนี้ ลีอายองเหลือบมองใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้ๆนั้น คงต้องยอมรับว่าความงดงามของดาวโป๊อย่างชานยะ ชวนให้ผู้ชายหลายคนสนใจและหลงใหลได้ง่ายๆ
"คริสแนะนำน้องด้วยสิ" แม้จะฟังดูเป็นคำปกติ แต่ร่างสูงรับรู้ดีว่ามารดาของตนกำลังคิดอะไร
"นี่ลีอายอง ลูกสาวคนเดียวของตระกูลลี...และก็"
"และก็จะเป็นเจ้าสาวในอนาคตของคริสด้วย" ใบหน้านิ่งเฉยแต่แววตากลับจดจ้องชานยะเพื่อจับพิรุธ หญิงสูงวัยพูดแทรกบุตรชายเพราะต้องการให้หล่อนยอมรับฐานะของตัวเองในอนาคต
แก้วน้ำตกลงบนพื้นเสียงดังเมื่อเธอได้ยินประโยคนั้น ดวงตากลมสั่นระริกขณะมองนายจ้างรูปหล่อและลีอายองสลับไปมา รู้สึกหน้าชาเมื่อฟังสิ่งที่มารดาของคริสเอ่ยบอก ฝ่ามือเล็กเอื้อมหยิบผ้าเช็ดปากซับลงบนพื้นด้วยความตกใจ ท่าทีงกๆเงิ่นๆทำให้ร่างสูงตะโกนเรียกคนรับใช้ให้มาทำความสะอาด
แขนแกร่งพยุงร่างบางที่กำลังนั่งเก็บเศษแก้วบนพื้น วางตัวไม่ถูกเช่นกันกับคำพูดที่ตั้งใจทำร้ายชานยะ แขนเรียวถูกจูงขึ้นมานั่งเคียงข้างอีกครั้ง แม้ไม่มีคำพูดปลอบใจแต่ร่างสูงก็ต้องการจะสื่อจากดวงตา ฝ่ามือแตะเบาๆที่โคนขาของหญิงสาว ชานยะหลบสายตาทุกคนเพื่อก้มลงมองแค่จานข้าวตรงหน้าเท่านั้น
"เรื่องที่ซื้อตัวเธอมาจากบริษัทนั้นเป็นความคิดของฉันกับลูกชาย ขอบใจมากที่ช่วยทำให้ธุรกิจของเราเป็นที่รู้จักในเกาหลีใต้"
"แม่ครับ"
"หื้อ มีอะไร" หญิงสูงวัยเอ่ยถามกับบุตรชายที่แสดงสีหน้ากระอักกระอ่วน
"ผมว่าเราทานข้าวกันเถอะครับ อาหารเย็นหมดแล้ว" อยากจะให้จบบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร เขาต้องการหลุดพ้นจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้
สิ้นประโยคร่างสูงก็ลงมือทานอาหาร ชานยะเขี่ยช้อนส้อมไปมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับลีอายอง ภรรยาในอนาคตของคริส หญิงภูมิฐานนั่งหัวเราะเบาๆกับว่าที่ลูกสะใภ้ หัวข้อพูดคุยนั้นเกี่ยวข้องกับการเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศของตระกูลลี ทั้งสองคุยกันออกอรรถรส ความเรียบร้อยน่ารักของลีอาสร้างความประทับใจให้กับมารดาจอมบงการ ดวงตาคมเหลือบมองชานยะหลายครั้ง คริสถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"เดี๋ยวผมจะให้คนรถขับออกไปส่งคุณที่ห้าง มีของหลายอย่างที่ต้องซื้อ" พูดเปรยเบาๆกับร่างเล็กที่นิ่งเงียบ
"ของอะไรคะ" หล่อนฉงนในคำสั่งของนายจ้าง โน้มใบหน้าลงกระซิบข้างหูเพราะต้องการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า
"ผมบอกให้ไปก็ไปเถอะน่ะ"
ฝ่ามือหนาหยิบกระเป๋าสตางค์เปิดออกเพื่อหยิบบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน ชานยะรับไปอย่างว่าง่าย เขากำชับกับเธอว่าจะส่งรายชื่อสิ่งของที่ต้องซื้อให้หลังจากเดินทางถึงห้างแล้ว ร่างเล็กบอกลาแขกผู้มาเยือนตามมารยาท ขาเรียวก้าวเดินตรงไปยังรถที่ถูกจัดเตรียม หล่อนทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะอย่างอ่อนแรง รู้สึกเจ็บปวดหัวใจจนบอกไม่ถูก แม้รับรู้ดีว่าไม่มีโอกาสจะได้เป็นภรรยาเชิดหน้าชูตา แต่ก็ไม่คิดว่าวันที่นายจ้างของเธอต้องแต่งงานจะเดินทางมาถึงไวขนาดนี้
ดวงตากลมรื้นหยาดน้ำตา ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากยอมรับสภาพที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า วันนี้ลีอายองคงเดินทางมาเพื่อดูสถานที่ที่เธอกำลังจะย้ายเข้ามาสร้างครอบครัวร่วมกับคริส ชานยะเหม่อมองออกไปนอกกระจกรถจนไม่รู้เวลา แค่เพียงไม่นานรถยนต์คันหรูก็จอดส่งหญิงสาวลงด้านหน้าห้าง เธอเดินใจลอยขณะรอสายโทรศัพท์จากคริส ร่างโปร่งของใครคนหนึ่งเดินสวนมาด้วยความเร่งรีบ ทั้งสองชนกันอย่างจังจนโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวหล่นแตกกระจาย
"ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" ฝ่ามือหนารั้งร่างเล็กที่เสียหลักล้มลงไป
"โทรศัพท์!" เธอไม่ตอบแต่กลับหยิบชิ้นส่วนของเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดูเพราะความตกใจ
"ผมจะซื้อคืนให้ครับ แต่ขอตัวไปทำธุระก่อน" ใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยตอบพร้อมขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
"คุณ...คุณคือชานยะหรือเปล่า.." เอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานชัดเจนยิ่งขึ้น เขารู้สึกคุ้นหน้าหล่อนเหมือนเคยพบที่ไหนมาก่อน
"คะ?..คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ" สบสายตาจนสังเกตท่าทีของชายหนุ่มที่เริ่มตื่นเต้นขึ้นทีละน้อย
"ผมเป็นแฟนพันธุ์แท้คุณเลยครับ!" ยิ้มเก้อเขินเมื่อเจอหญิงสาวในฝัน โอเซฮุนจับมือเธอเขย่าด้วยความดีใจ
ร่างเล็กสั่นคลอนตามแรงชายหนุ่ม เธอหัวเราะเบาๆเมื่อเจอเข้ากับแฟนคลับหน้าตาดี โอเซฮุนเป็นลูกชายของตระกูลโอเจ้าของธุรกิจส่งออกขนาดใหญ่ เขาเพิ่งจบการศึกษาจากอเมริกาและเดินทางกลับมาเกาหลีใต้ ร่างโปร่งออกปากชักชวนให้ชานยะไปทำธุระเป็นเพื่อน หลังจากนั้นจะพาไปซื้อโทรศัพท์คืนเธอเพื่อชดใช้ค่าเสียหาย
"ทำไมฉันต้องไปกับคุณ ซื้อโทรศัพท์คืนก่อนได้ไหมคะ พอดีฉันมีธุระเหมือนกัน"
"ผมมีเวลาไม่มาก ขอแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น นะครับ.."
ร่างเล็กไม่ได้ตอบตกลง แต่กลับถูกรั้งแขนพาไปด้วยความฉงน ขายาวก้าวเดินนำหล่อนขึ้นไปบนดาดฟ้าของห้างขนาดใหญ่ โอเซฮุนไม่ได้บอกเธอว่าเขาเป็นหลานเจ้าของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ กระเป๋าสีดำขนาดใหญ่ถูกวางลงบนพื้น ชานยะเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าดาดฟ้าบนตึกกลางเมืองสวยงามเมื่อมองออกไปรอบๆ ร่างโปร่งจัดแจงรื้อสัมภาระในกระเป๋าออกมาประกอบ กล้องราคาแพงถูกหยิบยกขึ้นมากดชัดเตอร์ ดวงตากลมเหลือบมองท่าทีที่ดูอ่อนโยนนั้น โอเซฮุนรักการถ่ายภาพซึ่งนั่นก็คืองานอดิเรกของเขา
"ผมขออนุญาตลุงมาช่วยโปรโมทห้างลงเวปบอร์ด มีเวลาแค่ชั่วโมงเดียวเพื่อเก็บภาพทั้งหมด ขอโทษนะครับที่พาคุณมาเสียเวลาด้วย"
ใบหน้าสวยหวานพยักรับช้าๆ บรรยากาศข้างบนนี้เงียบสงบ สบายตา สีเขียวของต้นไม้ช่วยให้โล่งโปร่งขึ้นไม่มากก็น้อย ร่างบางพรูลมหายใจออกมาเบาๆ หล่อนนั่งเคียงข้างกับกระถางต้นไม้ ฝ่ามือจับดอกไม้สีสวยขึ้นมาดูก่อนวางลงที่เดิม ชายหนุ่มที่กำลังกดชัตเตอร์หันเลนส์กล้องซูมหานางแบบสาวสวย เธอไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกเก็บภาพลงในกล้องราคาแพง อิริยาบถที่น่ามองโดนแอบถ่ายเพื่อบันทึกในความทรงจำของแฟนคลับเช่นเขา เซฮุนติดตามผลงานของชานยะมาตลอด จนกระทั่งช่วงหลังที่ถูกนักธุรกิจชื่อคริสซื้อตัวไปเขาก็รับรู้ข่าว แม้จะเสียดายเมื่อหล่อนมีเจ้าของจับจอง แต่ชายหนุ่มก็ติดตามเรื่องราวของเธออยู่ห่างๆ
หลังจากใช้เวลาเกือบชั่วโมงร่างบางลุกขึ้นยืน ฝ่ามือเล็กปัดกางเกงตัวเองที่เลอะเศษฝุ่น ใบไม้แห้งเกาะที่เส้นผมสีน้ำตาลอ่อน เซฮุนค่อยๆเอื้อมมือไปช่วยหยิบมันออกอย่างมีมารยาท
"ขอโทษนะครับ ใบไม้ติดผมคุณอยู่"
"คะ?" ดวงตากลมโตมองตามมือ เธอเผลอกุมมือชายหนุ่มเมื่อทั้งสองบังเอิญจับเศษใบไม้นั้นพร้อมๆกัน
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มบาง วันนี้เขามีความสุขที่ได้เจอกับนางฟ้าตัวจริง นางฟ้าที่เขาเคยใฝ่ฝันจะพบเจอสักครั้ง ร่างเล็กเดินตามลงมาจากดาดฟ้าเพื่อตรงไปยังร้านจำหน่ายมือถือตามคำสัญญา ฝ่ามือหนายื่นถุงโทรศัพท์ให้เธอถือไว้ ไม่นานก็เอ่ยคำบอกลาเมื่อเสร็จธุระที่ตกลงกันไว้
"ขอโทษและขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ"
"ค่ะ ไม่เป็นไร"
"ผมจะมีโอกาสได้พบคุณอีกไหม" ดวงตาคมจับจ้องหญิงสาวตรงหน้า สังเกตว่าเธอเองพยายามหลบเลี่ยงสายตาของเขาเช่นกัน
"ถ้าคุณทำโทรศัพท์ฉันแตก เราคงได้เจอกันอีก" ร่างโปร่งแสร้งดึงถุงโทรศัพท์มาถือ ยกยิ้มขำเมื่อต้องการหยอกเธอเพื่อความสนุก
"ถ้าอย่างนั้นผมจะปาทิ้งอีกเครื่อง" ทั้งสองยิ้มหัวเราะกัน ชานยะขอตัวกลับและเดินปลีกออกมาโดยไม่รู้ว่ามีสายตาของชายหนุ่มมองจนเธอคล้อยหลังไป
ฝ่ามือเสยผมตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ จะมีวิธีไหนที่สามารถติดต่อเธอได้อีกครั้ง เซฮุนใช้ความคิดเดินถอยหน้าถอยหลัง ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรพบกันอีกไหม ขายาวรีบวิ่งตามไปเมื่อหัวใจสั่งการแล้วว่าไม่ควรจากกันแบบนี้ ตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อรั้งเธอไว้เป็นโอกาสสุดท้าย
"ชานยะ!!!" ได้ผล ร่างเล็กหยุดเดิน ใบหน้าหวานหันกลับมามองตามเสียงเรียก เขาเดินไปทันก่อนที่เธอจะข้ามถนนไปอีกฝั่ง
"นี่นามบัตรผม ถ้าคุณมีปัญหาอะไรติดต่อมาตามเบอร์นี้ได้ เอ่อ...อย่างเช่นถ้าโทรศัพท์.. ถ้าโทรศัพท์คุณเสียหรือใช้ไม่ได้ โทรหาผมได้นะครับ"
"ฉันติดต่อที่ศูนย์บริการได้ค่ะ"
"อ่า..หรือจะติดต่อที่ศูนย์ 8 7 0 2 9 9 9 9 9 ก็น่าจะดีนะครับ" ใบหน้าหล่อเหลาหลุดหัวเราะเขินออกมา มุกจีบสาวที่ไม่น่าเล่นกลับกลายเรียกรอยยิ้มจากเธอได้อีกครั้ง
"ไปจริงแล้วนะคะ" โค้งศีรษะลงเล็กน้อยเมื่อกังวลใจว่านายจ้างจะติดต่อเธอไม่ได้ เมื่อเบอร์โทรศัพท์เป็นสัญญาณปิดเครื่องกว่าชั่วโมง
แขนแกร่งยกขึ้นมาโบกลา เขาเดินยิ้มหัวเราะเพียงลำพังอย่างมีความสุข ฝ่ามือหนาหยิบกล้องขึ้นมาเปิดเลื่อนดูภาพถ่ายหญิงสาวในดวงใจ เธอช่างงดงามทั้งในรูปถ่ายและตัวจริง
หลังจากทดสอบเครื่องโทรศัพท์ใส่ซิมการ์ดเปิดใช้งาน สายโทรศัพท์จากร่างสูงก็ดังเตือนที่หน้าจอ ร่างเล็กกดตอบรับ ขานเสียงแผ่วเมื่อเกรงกลัวว่าจะโดนดุ
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ผมโทรเข้าไปหลายครั้งติดต่อไม่ได้" น้ำเสียงที่กรอกมาตามสายบ่งบอกความร้อนรน คริสกังวลใจว่าชานยะอาจได้รับอันตราย
"เปล่าค่ะ พอดีโทรศัพท์เสียก็เลย..."
"ตอนนี้อยู่ที่ไหน ผมจะไปรับ"
"คุณแม่คุณกับคุณลีอายอง...กลับไปแล้วเหรอคะ" ถามไม่เต็มเสียงนักเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องออกมาเตร็ดเตร่ข้างนอก
"แชร์โลเคชั่นมา ผมจะไปถึงคุณภายในครึ่งชั่วโมง" สายถูกตัดไป ทุกอย่างเงียบสงบลง ร่างเล็กหย่อนกายลงบนเก้าอี้ในสวนหย่อมที่อยู่ตรงข้ามห้างสรรพสินค้า
เหม่อมองต้นไม้ที่พริ้วไหวตามแรงลม หล่อนคิดถึงอนาคตของตัวเองในวันที่คริสแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น เธอเกิดมาเพื่อเป็นสินค้าสร้างชื่อเสียงทางธุรกิจให้กับเขา ไม่เคยมีสิทธิมีเสียงแม้กระทั่งพูดจาต่อว่าแสดงความรู้สึกออกไป คงทำได้แค่เพียงก้มหน้ายอมรับคำสั่งและยอมรับความเป็นไปที่จะเป็นได้แค่ "เครื่องบำบัดความใคร่ของนักธุรกิจที่ชื่อคริสเท่านั้น..."
รบกวนติดแทค #ChanYaMyAV เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยค้าบ เวลามีน้อยมาก จะพยายามอัพเรื่อยๆ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะะ