บ้าน
ต้นไม้ในสวนสาธารณะน้อยใหญ่พริ้วไหวตามแรงลม อากาศเย็นสบายช่วยให้ร่างเล็กผ่อนคลายขึ้นบ้าง ดวงตากลมโตมองรถที่ขับผ่านไปมาคันแล้วคันเล่า เมื่อไรร่างสูงที่เธอกำลังรอจะเดินทางมาถึงเสียที
นามบัตรในกระเป๋าถูกหยิบขึ้นมาพลิกดูลวกๆ "โอเซฮุน ช่างภาพอิสระ" แม้จะคุ้นกับนามสกุลตระกูลดัง รวมถึงหน้าตาของชายหนุ่มที่เธอเพิ่งพบเจอเมื่อครู่ แต่ชานยะก็นึกไม่ออกว่าร่างโปร่งคือทายาทของมหาเศรษฐีของเกาหลีใต้เช่นกัน เธอเพียงแต่ชื่นชมในมารยาทและความอ่อนโยนของเขา ริมฝีปากเผลออมยิ้มยามที่นึกถึงมุกจีบสาวก่อนจากลากัน
"ปริ๊น ปริ๊น" เสียงแตรรถดังขึ้นเพื่อเรียกสติหญิงสาวที่นั่งเหม่อลอย
ร่างเล็กรีบวิ่งตรงไปยังรถออดี้เปิดประทุนคันหรู หลังพวงมาลัยมีร่างของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา เขามีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าทุกครั้ง แว่นตาดำถูกสวมใส่เพื่อปกป้องแสงแดดยามบ่าย หล่อนหย่อนกายลงด้านข้างคนขับ ไม่นานยานพาหนะสวยสง่าก็แล่นออกไปด้วยความรวดเร็ว
บรรยากาศภายในรถเงียบสงัดจนน่าอึดอัด ภายในสมองมีคำพูดมากมายที่ต้องการจะไตร่ถาม ต้องการจะต่อว่า แต่เธอก็ไม่กล้าเปล่งมันออกมาสักคำ ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าสวยที่แสร้งมองต้นไม้ข้างทาง เขาตัดสินใจเป็นฝ่ายเอ่ยถามก่อน
"โทรศัพท์ที่เสียเมื่อครู่ใช้ได้ดีแล้วเหรอ" แขนยาวเหยียดตรงทำหน้าที่ขับรถไปตามเส้นทาง คริสแสร้งหยิบรีโมทมากดเปิดเพลงเบาๆเพื่อช่วยให้บรรยากาศในห้องโดยสารไม่ตึงเครียด
"ค่ะ พอดีฉันซื้อเครื่องใหม่แล้ว"
"...สรุปว่าเรื่องงานแต่งงานของคุณ..."
"อีกสองวัน เธอเตรียมตัวไปงานที่ต่างเมืองกับฉัน" พูดตัดบทสนทนา ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ อีกสองวันเขากำลังจะแต่งงาน มันไวเกินไป เกินที่จิตใจของเธอจะรับได้
"อีกสองวัน คุณจะแต่งงาน!" เธอจดจ้องร่างสูงที่นั่งทำหน้าทองไม่รู้ร้อน
"พูดบ้าอะไรของเธอ อีกสองวันฉันมีงานเปิดตัวคอนโดติดสนามกอล์ฟที่เกาะเชจู เธอต้องไปกับฉัน" ตำหนิร่างเล็กก่อนหันไปตั้งใจทำหน้าที่สารถีต่อ
คริสรู้ดีว่าตอนนี้ชานยะรู้สึกอย่างไร เหตุการณ์ที่มารดาต้องการหักหน้าและให้เธอรู้ฐานะตัวเองเขาอ่านเกมออก แม้สิ่งที่แม่ของเขาทำจะเอื้อประโยชน์ทางธุรกิจของสองตระกูล แต่ร่างสูงก็ไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้ เขาทำได้เพียงประวิงเวลาเท่านั้น
พาหนะสี่ล้อถูกขับเคลื่อนไปด้วยความรวดเร็ว ร่างสูงหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าลานจอดรถร้านหรูหราแห่งหนึ่ง เสื้อผ้าราคาแพงแขวนประดับประดาเต็มห้องขนาดใหญ่เพื่อโชว์ความสวยงาม ชุดสูทเรียบหรูถูกสวมใส่บนหุ่นเสมือนจริง ที่นี่คือร้านประจำของคริส เขามักสั่งตัดชุดที่ร้านนี้ยามที่ต้องออกงานเพื่อหน้าตาทางสังคม ร่างเล็กเดินตามเข้ามาอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มออกคำสั่งให้พนักงานในร้านวัดตัวชานยะ เพื่อหาขนาดชุดที่เธอใส่ได้ใกล้เคียงและสวยงามที่สุด
"คุณคริสคะ สองวันทางร้านคงตัดใหม่ไม่ทัน" พนักงานหญิงเอ่ยอย่างนอบน้อมกับลูกค้าระดับสูง
"อืม ไม่เป็นไร ช่วยหาชุดออกงานของผู้หญิงที่ใส่ได้ทั้งช่วงกลางวัน กลางคืน ให้ผมหน่อย ขอแบบที่เข้ากับบรรยากาศริมทะเล"
"ได้ค่ะ"
ร่างเล็กนั่งรอที่โซฟา ดวงตากลมโตมองตามเสื้อผ้ามากมายที่พนักงานหญิงถือมาให้ ชุดสวยงามมากกว่าสิบชุดถูกแขวนเรียงรายในห้องลอง หญิงสาวในร้านช่วยกันทาบทับผ้าพริ้วไหวบนร่างระหงษ์ คริสมีส่วนในการเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะสมกับธีมงานในวันนั้น ชุดลูกไม้สีขาวแบบสั้นเรียบหรูดูดีสมฐานะ เครื่องประดับ กระเป๋าสะพายถูกหยิบจับมาให้เข้าชุดกัน ชานยะยืนมองตัวเองหน้ากระจก เธอเหมือนตุ๊กตาที่ถูกจับแต่งอย่างไรก็ได้โดยไม่มีการสอบถาม หากว่านั่นเป็นประสงค์ของคริส ลูกจ้างอย่างเธอก็ไม่มีสิทธิปฎิเสธ
"ผมว่าสองชุดนี้สวย" ฝ่ามือหนาหยิบไม้แขวนที่มีเสื้อผ้าห้อยระโยงระยางขึ้นมาทาบร่างของเธออีกครั้ง
"เหมาะกับคุณที่สุด"
ร่างบางพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดหล่อนก็ได้เสื้อผ้าสำหรับใส่ออกงานเปิดตัวอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ที่คริสลงทุนบนเกาะเชจู ทั้งสองเดินทางกลับคฤหาสน์โดยมีถุงใส่ของเต็มหลังรถ ยานพาหนะหรูขับเคลื่อนไปตามเส้นทางอย่างไม่รีบร้อนนัก งานเปิดตัวสำคัญของนักธุรกิจหนุ่มกำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า...
ภายในห้องสีขาวสะอาดตามีแสงสาดส่องเข้ามารำไร ลมพัดโชยเอื่อยเข้ามาปะทะร่างของชายหน้าตาดีที่นั่งเล่นบนโซฟา กล้องโปรราคาแพงถูกกดชัดเตอร์ลองกับต้นไม้ต้นเล็กบนโต๊ะ ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มพอใจ เขาทดสอบอุปกรณ์เพราะต้องใช้งานในวันพรุ่งนี้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นถี่ๆ ก่อนที่นิ้วยาวจะกดรับ
"ครับ" ขานตอบกลับพี่ชายของบิดาที่มีอิทธิพลกว้างขวางในวงการอสังหาเช่นกัน
"เรื่องที่ลุงรบกวนสรุปว่าแกว่างใช่ไหม" เสียงแหบแห้งของคนสูงอายุกรอกมาตามสาย
"ผมเคลียร์คิวให้หมดแล้วหน่า ว่าแต่อย่าลืมค่าตัวผมที่ตกลงกันไว้นะครับ"
"งกเงินเหมือนพ่อแกไม่มีผิด.. เอ้อ ถ้าต้องถ่ายนางแบบแกจะคิดเงินลุงเพิ่มไหม" เอ่ยถามไม่จริงจังนัก ปะปนเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ
"นางแบบสวยๆผมถ่ายให้ฟรีครับ" ทั้งลุงและหลานหัวเราะประสานเสียงกัน โอเซฮุนเป็นคนขี้เล่น เขามักสร้างรอยยิ้มให้กับคนรอบข้างเสมอ
เช้าวันรุ่งขึ้นร่างโปร่งโยนกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้หลังรถพอร์ช ใบหน้าหล่อเหลาสวมใส่แว่นตากันแดด รูปร่างดูดีแต่งกายสบายๆเหมาะกับอากาศริมทะเลที่เกาะเชจู เซฮุนนัดทำงานกับคุณลุงไว้ช่วงสายของวัน ขับเคลื่อนยานพาหนะไปตามเส้นทางนอกเมืองก่อนขึ้นเรือขนส่งนำรถไปยังสถานที่จัดงาน อากาศบริสุทธิ์ช่วยให้จิตใจผ่องใส หวังว่างานในวันนี้จะผ่านไปอย่างเรียบร้อย
ร่างเล็กเดินเล่นบริเวณใกล้เคียงไม่ห่างไกลจากสถานที่จัดงานมากนัก ชานยะมาถึงตั้งแต่ช่วงเช้าพร้อมกับคริส คอนโดสวยหรูติดสนามกอล์ฟที่ถูกสร้างขึ้นด้วยตระกูลอู๋ เป็นหนึ่งในบ่อเงินบ่อทองที่กำลังจะสร้างเม็ดเงินมหาศาล งานเปิดตัวครั้งนี้คือความหวังในการลงทุนทำธุรกิจเพิ่มเติมของครอบครัว นอกจากสร้างคอนโดสุดหรูไว้เพื่อเปิดจำหน่ายแล้ว เขายังแบ่งเช่าสำหรับมหาเศรษฐีที่สนใจมาพักตากอากาศ นักธุรกิจหลายคนในวงการได้รับการ์ดเชิญให้มาร่วมงาน รวมถึงคุณลุงของเซฮุนก็ให้เกียรติมาในวันนี้ด้วย
ลมทะเลพัดหอบเอากลิ่นไอขึ้นมาบนฝั่ง ฝ่าเท้าสีขาวเดินเลาะริมทะเลเล่นอย่างเพลิดเพลิน หล่อนไม่รู้เลยว่าวันนี้ต้องรับหน้าที่เป็นนางแบบจำเป็นเพื่อถ่ายภาพเปิดตัวช่วยโปรโมทคอนโดแห่งใหม่ เสียงโทรศัพท์ดังเตือน หน้าจอโชว์ชื่อนายจ้างสุดหล่อ หญิงสาวรีบกดรับเพราะเกรงว่าการมาเดินเล่นจะสร้างความไม่พอใจให้เขา
"ค่ะคุณคริส"
"ขึ้นมาหาผมที่ห้องหน่อย"
"ค่ะ" ขานรับตามหน้าที่ที่ต้องปฎิบัติตามในฐานะลูกจ้าง
ร่างโปร่งสะพายกระเป๋าเดินตรงมายังล็อบบี้เพื่อเช็คอิน โซนห้องพักของตระกูลดังได้รับการต้อนรับอย่างนอบน้อมจากพนักงานมากกว่าปกติ หนุ่มหล่อขี้เล่นเดินตรงมายังลิฟท์ ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวกำลังกดชั้น 69 ประตูเงาวับสีทองกำลังปิดลงช้าๆในขณะที่เซฮุนรีบวิ่งมากดปุ่มเปิดค้างไว้
"คุณครับ รอผมด้วย" ตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อหวังจะหยุดคนในลิฟท์
ชานยะรู้สึกคุ้นเคยเสียงนั้นอย่างประหลาด แต่หล่อนก็กดปุ่มเปิดไม่ทัน เครื่องจักรทำงานต่อไปโดยพาร่างเล็กตรงดิ่งไปยังชั้นที่เธอต้องการ ร่างโปร่งยืนหอบหายใจเหนื่อยเนื่องจากวิ่งมาด้วยความเร็ว เขาตัดสินใจรอลิฟท์อีกตัวที่กำลังลงมายังชั้นล็อบบี้
มือบางผลักประตูไม้บานใหญ่เข้าไปเมื่อคีย์การ์ดทำงาน ร่างสูงยืนสูบบุหรี่ริมระเบียง ควันสีเทาถูกพัดพาตามแรงลมทะเล ห้องสวีทสุดหรูแห่งนี้รองรับเฉพาะแขกพิเศษและวีไอพีที่มีชื่อเสียง ความโอ่โถง สวยงามถูกสรรสร้างให้เหมาะสมกับตำแหน่งนักธุรกิจใหญ่เช่นคริส ดวงตาคมเหลือบมองร่างเล็กที่มาเยือน นายจ้างอย่างเขาควรต้องอธิบายถึงแผนโปรโมทงานในวันนี้ให้เธอรับรู้
"ชุดบิกินี่สีทองอยู่บนโต๊ะ เดี๋ยวช่วงบ่ายคุณต้องใส่"
"อะไรนะคะ"
"นี่เป็นงานของคุณที่ต้องช่วยผมประชาสัมพันธ์คอนโดบนเกาะนี้"
แม้จะไม่ใช่งานยากแต่ก็ห่างหายมานานกับการอวดเรือนร่างสวยงาม ร่างเล็กเดินตรงไปหยิบเสื้อผ้าน้อยชิ้นขึ้นมาพลิกดู บิกินี่ตาข่ายสีทองดูหรูหราถูกประดับประดาด้วยเลื่อมสะท้อนแสงวิบวับ หล่อนรับรู้คร่าวๆว่าเป็นการถ่ายแบบริมทะเล รวมถึงบริเวณสระว่ายน้ำของคอนโด แขกรับเชิญนับร้อยคนจะได้ยลโฉมความสวยงาม เร้าใจจากชานยะ นางแบบ AV ชื่อดังของวงการ
"คุณแม่ผมจะมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมง คุณกลับไปที่ห้องก่อนแล้วกัน"
"ค่ะ" ใบหน้าหวานพยักรับ ร่างเล็กเดินกลับหลังหัน ฝ่ามือหนารั้งแขนเรียวไว้พร้อมโน้มกระซิบข้างใบหู
"คืนนี้ผมไปนอนด้วยนะ" ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากบางยิ้มรับช้าๆ
ชานยะแบกความหนักใจไว้ภายใน เกรงว่างานใหญ่โตในวันนี้จะมีปัญหาเพราะเธอเป็นต้นเหตุ ต่อหน้าแขกเหรื่อรวมถึงมารดาของคริส อาจจะมีการกระทำของเธอที่ไม่ถูกใจใคร กระจกเงาสะท้อนร่างเล็ก ส่วนเว้าส่วนโค้งช่างดึงดูดสายตา บิกี่นี่สีทองช่วยขับผิวขาวกระจ่างใสให้ชวนมองมากยิ่งขึ้น ดวงตากลมเพ่งมองเรือนร่างตนเอง ความมั่นใจที่เคยมีเต็มเปี่ยมกลับลดลง ด้วยคำพูดที่ว่ามารดาของคริสและลีอายองจะมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย
ภายในห้องส่วนตัวที่ดูหรูหรา พนักงานหญิง 2-3 คนช่วยกันประทินโฉมให้กับร่างเล็กก่อนจะถึงเวลาถ่ายแบบ เครื่องหน้าที่งดงามถูกแต่งแต้มด้วยบลัชออนสีชมพูอ่อน ลิปสติคมันวาวประดับประดาบนริมฝีปากเย้ายวน ผงมุกระยิบระยับถูกฉาบเคลือบผิวสวย ตอนนี้เธอพร้อมแล้วสำหรับการถ่ายแบบริมทะเล
กระเป๋าสะพายใบใหญ่บรรจุกล้องโปร มือหนาถือขากล้องระเกะระกะมาวางบนฉากที่ถูกประกอบขึ้นเป็นพิเศษ ร่างโปร่งสวมเสื้อกล้ามสีขาวคลุมทับด้วยเชิ๊ตสีขาว กางเกงสามส่วนทำให้เขาทำงานได้คล่องตัว แม้การถ่ายรูปจะเป็นงานอดิเรกของโอเซฮุน แต่ฝีมือการถ่ายภาพของเขานั้นออกมาดีเทียบเท่ากับมืออาชีพเลยทีเดียว ร่างเล็กเดินก้าวมาบริเวณสระน้ำซึ่งถูกจัดเตรียมไว้ พนักงานรักษาความปลอดภัยกันผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องไว้ด้านนอก แว่นกันแดดขนาดใหญ่สวมใส่บนใบหน้าสวย วันนี้เธอดูสง่างามมากกว่าปกติ
สะโพกกลมมนหย่อนลงบนเก้าอี้ผ้าใบที่ถูกจัดฉากไว้ ร่างโปร่งกำลังสาละวนกับเครื่องไม้เครื่องมือโดยมิได้สนใจว่านั่นคือชานยะ นางแบบในดวงใจของเขาแต่เพียงผู้เดียว หญิงสาว 2 คนหลบฉากออกไปด้านข้างเมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม
"ฉันต้องนอนราบลงไปหรือถ่ายท่านั่งคะ" เสียงหวานเอ่ยถามตากล้องหนุ่มที่กำลังจัดการลองเลนส์ขนาดใหญ่
แม้เสียงจะฟังดูคุ้นเคยแต่เขาก็ไม่ได้เอะใจ
"เดี๋ยวผมจัดท่าให้ครับ" พูดสวนกลับไปในขณะที่ใบหน้าหล่อเงยขึ้นสบสายตาหวาน
"โอเซฮุน! / ชานยะ!" แทบจะในวินาทีเดียวกันที่เปล่งเสียงเรียกออกมา ทั้งสองหัวเราะขบขันเบาๆเมื่อโชคชะตาได้นำพาให้มาพบเจอกันอีกครั้ง
"คุณมาเป็นตากล้องงานนี้ได้ยังไงคะ" ร่างเล็กลุกจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาทักทายชายหนุ่มที่นั่งเก้อเขิน เสื้อคลุมอาบน้ำสวมทับบิกินี่สีทองไว้เพื่อปกปิดความเย้ายวนภายใน
"คุณลุงผมสิครับ จ้างมาทำงานพิเศษ เรื่องเงินๆทองๆแบบนี้ไม่มีพลาด" รอยยิ้มมุมปากทำให้อีกคนยิ้มตามได้อย่างง่ายดาย
"ผมไม่รู้มาก่อนว่าคุณเป็นนางแบบให้ที่นี่ด้วย" กล่าวคำทักทายกลับไปบ้างเพื่อสร้างความคุ้นชินในการทำงาน
"คอนโดนี้เป็นของคุณคริสค่ะ ฉันเป็นตัวแทนเพื่อโปรโมทงานในวันนี้.." ตอบไม่เต็มเสียงนักเมื่อกังวลถึงงานช่วงกลางคืนที่ต้องพบเจอกับมารดาและคู่หมั้นคู่หมายของร่างสูง ดวงตากลมหลุบมองไปทางอื่นเมื่อไม่ต้องการให้ชายหนุ่มเห็นพิรุธ
จับความรู้สึกของหญิงสาวตรงหน้าได้ถึงความไม่สบายใจ เซฮุนแสร้งเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อแก้ไขสถานการณ์
"อ่า โทรศัพท์ที่ผมซื้อให้ใช้ดีไหมครับ"
ได้ผล เมื่อใบหน้าหวานยิ้มและพยักหน้าตอบ เธอกระเซ้ากลับไปว่าหากใช้ไม่ดีจะติดต่อที่ศูนย์ตามเบอร์นามบัตรที่เขาให้ไว้ ทั้งสองหัวเราะกัน เป็นการสร้างบรรยากาศการทำงานได้ดีเยี่ยม
ไม่นานเมื่อแสงแดดดี โอเซฮุนก็จัดท่าให้ร่างเล็กขึ้นไปนอนราบบนเก้าอี้ผ้าใบ ฝ่ามือบางปลดเชือกรัดเอวเสื้อคลุมสีขาว ทรวดทรงสง่างามที่ถูกซ่อนใต้บิกินี่ค่อยๆโผล่พ้นเนื้อผ้า เนินอกอวบอิ่มถูกปิดบังไว้เพียงเล็กน้อย ชั้นในตัวเล็กรับกับสะโพกมนที่โค้งงอน เอวคอดได้รูปน่าสัมผัสลูบไล้ ชานยะสวยไปหมดทั้งตัว ดวงตาคมเผลอมองด้วยความตกตะลึง โชคดีที่เขาพยายามข่มความรู้สึกให้ระลึกถึงแต่เรื่องงานเท่านั้น
นักธุรกิจหนุ่มที่ชื่อคริสช่างน่าอิจฉาที่ได้ครอบครองเรือนร่างของเธอ ร่างเย้ายวนนอนเหยียดยาวบนเก้าอี้รับลม ขาเรียวชันขึ้นหนึ่งข้าง ช่างภาพรูปหล่อขอโทษหล่อนก่อนที่จะจับขาอีกข้างเพื่อจัดท่า
"คุณช่วยแหงนหน้าขึ้นนิดนึงได้ไหมครับ" เปล่งเสียงบอกขณะกดชัดเตอร์รัวเพื่อถ่ายภาพนางแบบสาวสวย
"แบบนี้เหรอคะ"
"เอียงขวาหน่อยครับ" โบกมือเป็นสัญญาณให้เธอหันตามคำร้องขอ
หญิงสาวเก้ๆกังๆเมื่อไม่รู้มุมว่าต้องหันทางใด ร่างโปร่งส่ายศีรษะไปมาขณะอมยิ้มบาง ขายาวเดินตรงไปยังนางแบบ ฝ่ามือหนาจับแก้มใสแผ่วเบาเพื่อให้เธอเอียงตาม เขาใช้นิ้วมือเกลี่ยปอยผมที่ปรกบริเวณหน้าอกออกพร้อมกับขอโทษตามมารยาท ปลายจมูกโด่งพรูลมหายใจช้าๆเมื่อได้ใกล้ชิดกับชานยะ หญิงสาวที่แอบปลื้มมานานแสนนาน ร่างเล็กรับรู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังประหม่า เธอจดจ้องใบหน้าคมพร้อมหัวเราะ
"ปกติคุณคงถ่ายแต่ต้นไม้ใบหญ้า เจอนางแบบแล้วมือสั่นใช่ไหมคะ"
หล่อนยิ้มขำเมื่อเห็นใบหน้าเก้อเขินของเขา
"คุณอย่าแกล้งผมน่ะ แฟนคลับย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับไอดอลที่ตัวเองชื่นชอบ"
"เหรอคะ" เธอยังคงหัวเราะร่าเมื่อเห็นตากล้องตีสีหน้าขรึม
"คุณกำลังทำผมเสียสมาธิ ถ้ารูปออกมาไม่ดี ผมโดนคุณลุงตำหนิ คุณต้องมาเป็นแบบอีกจนกว่าจะแก้งานเสร็จนะครับ" เขาหมุนเลนส์กล้องปรับซูมเข้าออก แอบถ่ายตอนที่เธอหัวเราะหลายภาพเพื่อคัดเลือกอีกครั้ง
การถ่ายแบบเป็นไปอย่างยากลำบากเพราะร่างโปร่งรู้สึกประหม่า ตื่นเต้นกับการทำงานครั้งนี้ เมื่อจบการทำงานจากบนฝั่งริมสระน้ำ ร่างเล็กเดินตามร่างโปร่งมาบริเวณชายหาด ทิวทัศน์ด้านหลังเป็นคอนโดหรูตั้งตระหง่าน รูปร่างชวนหลงใหลประกอบกับลมทะเลที่พัดผมยาวปลิวไสวทำให้โอเซฮุนเผลอมองอย่างลืมตัว ชานยะมีท่าทีร่าเริงมากขึ้นเมื่อได้คุยกับตากล้องสุดกวน ทั้งสองเริ่มสนิทสนมกันจากการร่วมงาน ฝ่ามือใหญ่ยื่นให้จับเมื่อร่างเล็กปีนโขดหินขึ้นไปนั่งเพื่อเก็บภาพ
"มองออกไปข้างนอกครับชานยะ" เขาตะโกนบอกเธอให้ทอดสายตาไปที่เส้นขอบฟ้าริมทะเล
"ท้าวแขนขึ้นข้างนึงครับ อ่ะ..แบบนั้น"
"โอเคครับ สวยมาก"
ทุกอย่างดูสมบูรณ์ ทั้งนางแบบและบรรยากาศรอบข้าง กว่าหลายชั่วโมงที่ร่วมงานใกล้ชิดกัน หญิงสาวปีนจากโขดหินลงมาด้านล่าง ร่างบางนั่งแช่น้ำริมหาดโดยมีโอเซฮุนที่ต้องลงน้ำไปเก็บภาพวิวด้านหลัง แขนเรียวท้าวที่ผืนทรายสีขาว คลื่นถาโถมเข้าเบาๆเมื่อลมทะเลพัดหอบเกลียวน้ำเข้าฝั่ง ขากางเกงสามส่วนเปียกชื้นเพราะลงทุนถ่ายภาพระดับมืออาชีพ กลุ่มคน 4-5 คนเดินตรงมายังบริเวณถ่ายแบบ คริสกำลังแนะนำสถานที่ให้แขกรับเชิญในวันนี้เดินดูสภาพแวดล้อมโดยรอบคอนโดหรู ดวงตาคมของร่างสูงจับจ้องตากล้องหน้าตาดีที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น
ทั้งสองหัวเราะหยอกล้อกันตามประสาขณะถ่ายภาพ ไม่นานคลื่นลูกใหญ่ก็ซัดสาดเข้ามาด้านหลัง ชานยะส่งเสียงเรียกโอเซฮุนที่ยืนอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มเสียหลักเซถลาคร่อมบนร่างหญิงสาว ใบหน้าทั้งสองเกือบจะชนกัน เสียงกระแอมไอดังขึ้นจากนักธุรกิจหนุ่มที่ชื่อคริส
ร่างโปร่งผงะออกเมื่อเห็นเจ้าของคอนโดยืนจ้องเขม็ง ร่างสูงยื่นฝ่ามือหนาออกไปให้หญิงสาวจับก่อนจะฉุดเธอลุกขึ้นจากผืนทราย หล่อนมีท่าทีตกใจเมื่อนายจ้างมาพบในสภาพไม่เรียบร้อย บิกินี่น้อยชิ้นเปียกน้ำทะเลขับกับสีผิวขาวปรากฎสู่สายตา ผู้ใหญ่หลายคนที่เดินขนาบข้างเผลอมองรูปร่างชวนฝันของชานยะจนเธอเริ่มรู้สึกเขินอาย
"อีกนานไหมกว่าจะถ่ายเสร็จ" นักธุรกิจรูปหล่อเอ่ยพลางถอดเสื้อสูทที่สวมใส่คลุมร่างเล็กไว้ แขนแกร่งโอบเอวบางประชิดตัว
แม้จะขุ่นเคืองกับภาพตรงหน้าแต่คริสต้องเก็บกดอารมณ์ เขาไม่สามารถแสดงความเกรี้ยวกราดต่อหน้าแขกเหรื่อระดับสูง เสียงทักทายจากด้านหลังทำให้รับรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของโอเซฮุน
"ว่าไงไอ้ตัวแสบ ถ่ายงานเสร็จหรือยัง" เสียงชายสูงวัยทักทายหลานชาย ร่างโปร่งโค้งศีรษะลงด้วยความนอบน้อม
"ใกล้แล้วครับลุง ความจริงที่ถ่ายไว้ก็มากพอที่จะโปรโมทงานวันนี้"
"อืมดีๆ" พยักหน้าตอบรับหลานรักโดยเหลือบมองดูร่างสูงที่ยืนไม่ไกลกันนัก
"อ่าคุณคริสครับ ผมลืมแนะนำหลานชายของผม โอเซฮุน ทายาทรุ่นที่ 7 ของตระกูลโอ"
"ครับ" ร่างสูงขานรับตีสีหน้านิ่งเฉย
ชานยะรู้ฐานะที่แท้จริงของเขาแล้วว่า เซฮุนเองก็เป็นคนมีชื่อเสียงไม่น้อยไปกว่าคริส เธอรู้สึกประหลาดใจที่ร่างโปร่งไม่ได้โอ้อวดตามประสาคนมีเงิน แต่กลับทำตัวสมถะ ใช้ชีวิตเรียบง่ายตามปกติเหมือนวัยรุ่นทั่วไป
เมื่อทักทายกันสักพัก ร่างสูงจากมาโดยทิ้งให้หญิงสาวอยู่ตามลำพังกับช่างภาพสุดหล่อ แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะกำชับให้เธอตามไปหลังจากเสร็จงาน ใบหน้าคมมีท่าทีกังวลเมื่อเห็นทั้งสองสนิทสนมเกินกว่าคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
"ผมเพิ่งเคยเห็นคุณคริสตัวจริงวันนี้ เขาดูหล่อมากนะครับ" เปรยกับร่างเล็กที่กำลังช่วยเก็บสัมภาระ
"แต่แปลกใจอยู่อย่างว่าเขาเคยยิ้มบ้างไหม" ร่างโปร่งหัวเราะขำขณะเช็ดเลนส์กล้องเพื่อยัดลงกระเป๋าสะพาย
"เคยสิคะ เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นมาก" เธอนึกถึงครั้งที่คริสเคยเผลอยิ้มหรือหัวเราะยามที่เขาอารมณ์ดี แต่ส่วนมากมักเป็นคนเย็นชา และชอบเก็บความรู้สึกไว้ภายในใจคนเดียว
แค่เพียงเหลือบมองใบหน้าของชานยะยามที่เอ่ยถึงนายจ้าง ร่างเล็กดูมีความสุขแต่แววตากลับเศร้าหมองจนสัมผัสได้ เซฮุนรับรู้มาบ้างว่าเธอถูกซื้อตัวมาเป็นสินค้าเพื่อร่วมสร้างชื่อเสียงให้กับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ความทุกข์ทรมานใจที่ต้องทนอยู่ภายใต้สัญญาทาส โดยที่ไม่สามารถปริปากระบายได้ คือสิ่งที่ชานยะต้องก้มหน้ายอมรับ
ติ๊ง ติ๊ง ~
เสียงหน้าจอโทรศัพท์ดังเตือน นิ้วเรียวสไลด์อ่านข้อความของคนสำคัญ ไม่นานร่างเล็กก็ขอตัวกลับขึ้นไปห้องพัก เนื่องจากอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอต้องมางานเลี้ยงเปิดตัวช่วงมืด ลิฟท์นำพาร่างระหงษ์มายังชั้น 69 คีย์การ์ดถูกสอดก่อนเปิดประตูเข้ามาหลังจากได้รับอนุญาต
"รู้จักกับนายนั่นมานานแค่ไหน มันเป็นลูกค้าเก่าของคุณหรือเปล่า" ร่างสูงยืนส่องกระจกบานใหญ่ที่หน้าห้องแต่งตัว ฝ่ามือขยับหูกระต่ายให้เข้าที่ สูทสีดำพอดีตัวสวมใส่บนร่างที่สมบูรณ์แบบ
"ไม่ใช่ค่ะ" ปฎิเสธเสียงเรียบพร้อมส่ายศีรษะไปมา
"คงรู้นะว่าต้องวางตัวยังไง" หวีซี่เล็กสางลงบนผมดำขลับ วันนี้คริสดูหล่อเหลากว่าปกติจนชานยะต้องแอบชมเชยในใจ
ขายาวก้าวเข้าประชิดตัว ฝ่ามือลูบไล้สาบเสื้อคลุมสีขาวบนร่างบาง ดวงตาคมโลมเลียคนตรงหน้า หลังมือคลอเคลียแก้มใส อุ้งมือใหญ่จับท้ายทอยโน้มลงกระซิบข้างใบหู
"ผมเป็นคนหวงของ บอกไว้เผื่อคุณยังไม่รู้" ริมฝีปากหนาจุมพิตซอกคอขาวเนียนพร้อมขบงับแผ่วเบา เขาเปลี่ยนตำแหน่งโดยการสอดแทรกลิ้นร้อนดูดริมฝีปากสีสด ความต้องการคุกรุ่นเมื่ออยู่ใกล้หญิงสาวทรงเสน่ห์
เชือกผูกบิกินี่ถูกปลดออกช้าๆเผยให้เห็นเนินอกเต่งตึงตระการตา ฝ่ามือหนาเคล้นคลึง เสียงทุ้มในลำคอครางขณะหยอกล้อร่างบาง
"คืนนี้ผมจะเช็คสินค้าอย่างหนักหน่วง" หลับตาพริ้มพร้อมใช้ปลายจมูกสัมผัสตามผิวกาย
"ตอนนี้คุณไปอาบน้ำได้ อย่าช้า ผมจะนั่งรอ" หักห้ามใจเมื่องานเปิดตัวสำคัญกว่าการหลับนอนกับเธอตอนนี้
ร่างเล็กเดินผละเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานใหญ่โตในค่ำคืนนี้ ร่างสูงหย่อนกายลงบนโซฟาตัวใหญ่พร้อมหยิบหนังสือวารสารขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา
กล้องตัวใหญ่รวมถึงอุปกรณ์ถ่ายภาพถูกกองไว้บนโต๊ะ รู้สึกหงุดหงิดใจแต่ก็ตอบไม่ได้ว่าเกิดจากเหตุใด ภาพเหตุการณ์ที่ชานยะถูกคริสโอบเอวฉายย้อนกลับมาในสมอง ดวงตากลมเหม่อมองอย่างมีความสุขเมื่อพูดถึงรอยยิ้มของนายจ้าง ภาพที่ร่างโปร่งครอมบนตัวร่างเล็กริมหาดทรายขาว ความสวยงามของเธอกำลังตามหลอกหลอนให้ทรมานอย่างประหลาด นับตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรกเซฮุนยังคงคิดถึงเธอ จนได้มาเจออีกครั้งในวันนี้...
ภาพหน้าจอของกล้องถูกเลื่อนดูทีละภาพ ใบหน้าหญิงสาวแสนสวยยิ้มอย่างสดใส บางครั้งความเศร้าหมองฉาบเคลือบความงามนั้นไว้ ช่างดูเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์น่าค้นหาเกินจะห้ามใจ เขาพยายามสลัดความคิดผิดๆออกไปจากระบบประสาท แต่มันช่างยากเหลือเกินเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งว่า นั่นคือความรัก และตอนนี้เขาก็ตกหลุมรักเธอเข้าเสียแล้ว
ห้องจัดงานขนาดใหญ่ฉายไฟสปอร์ทไลท์ พร้อมยิงเลเซอร์ไปมาประกอบเสียงดนตรีเร้าใจ ภาพเปิดตัวคอนโดหรูใจกลางเกาะเชจูปรากฎบนจอขนาดยักษ์ เสียงปรบมือของแขกผู้มาร่วมงานกึกก้อง ร่างสูงก้าวออกมายืนบนเวทีเมื่อได้ยินคำเชิญจากพิธีกร เสียงอื้ออึงดังขึ้นเมื่อหญิงสาวแสนสวยเดินอวดโฉมบนจอพร้อมสวมใส่บิกินี่น้อยชิ้น ภาพถ่ายแบบฝีมือโอเซฮุนฉายเป็นสไลด์อย่างสวยงามทีละภาพ เรียกเสียงฮือฮาจากคนในงานได้ไม่น้อยเพราะเธอคือนางแบบชื่อดัง
มารดาของคริสนั่งเคียงข้างลีอายอง โต๊ะวีไอพีมีแขกผู้ใหญ่หลายคนนั่งกระซิบกระซาบกัน บ้างชื่นชมกับความงามของชานยะ บ้างตำหนิที่เธอเคยผ่านงานประเภทปลุกใจเสือป่ามาก่อน หญิงสูงวัยร่วมวงสนทนาโดยบอกว่านั่นเป็นเพียงการลงทุนธุรกิจของลูกชายตนเท่านั้น หล่อนแนะนำว่าอีกไม่นานคริสจะแต่งงานกับบุตรสาวของตระกูลลี นั่นก็คือ ลีอายอง
บนเวที ร่างสูงรับไมโครโฟนมากล่าวแนะนำถึงโปรเจคโครงการคร่าวๆ หลังจากจบการเปิดเผยรายละเอียดในช่วงเปิดงาน ชานยะก้าวเดินจากด้านหลังเวทีพร้อมหอบดอกไม้ช่อโตยื่นให้นักธุรกิจหนุ่ม ชุดราตรีสั้นลายลูกไม้สวยหรูโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ง ความรัดรึงทำให้ร่างเล็กถูกชวนมอง แม้ในคืนนี้จะมีหญิงสาวลูกผู้ดีมีเงินมาร่วมงานหลายท่าน แต่ก็ต้องยอมรับว่าชานยะคือหญิงสาวที่เรียกสายตาจากจำนวนคนมากที่สุด
คริสรู้สึกถึงความสำเร็จที่เขากำลังจะได้รับ ตัดสินใจไม่ผิดที่ซื้อตัวเธอมาเพื่อสร้างชื่อเสียง แก้วเชมเปญในงานถูกยกขึ้นเพื่อเฉลิมฉลอง ใบหน้าคมยกยิ้มให้กับสาวสวยด้านข้างก่อนจะชนแก้วกับเธอ โอเซฮุนนั่งพิงพนักพร้อมยกแก้วเครื่องดื่มกระดกรวดเดียวหมด ร่างโปร่งในชุดสูทเรียบหรูนั่งเคียงข้างกับลุงแท้ๆของตน
"ผมขอตัวนะครับ จะออกไปรับลมด้านนอก" เอ่ยขออนุญาตกับชายสูงวัย
เสียงดนตรีในงานบรรเลงเพลงจังหวะช้าลง งานในค่ำคืนนี้ดำเนินนมาถึงช่วงกลาง ร่างเล็กเดินตรงไปยังห้องน้ำด้านนอก แขกรับเชิญหลายคนทักทายและขอถ่ายภาพคู่กับเธอเป็นที่ระลึก ใบหน้าสวยหวานยิ้มรับกับเหตุการณ์เฉพาะหน้าที่ไม่เคยเจอ ชานยะไม่เคยพบคนจำนวนมากหรือออกงานสังคมใหญ่โต ไม่แปลกที่จะเกิดอาการประหม่า
"ขอโทษนะคะ ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนสักครู่" จำเป็นต้องปลีกตัวออกมาด้วยความอึดอัด
แม้จะหลีกหนีผู้คนเข้ามาภายในห้องน้ำ แต่เธอกลับหนีเสือปะจระเข้ มารดาของคริสยืนล้างมือโดยมีลีอายองอยู่ด้านข้าง ทั้งสองจับจ้องนางแบบสาวเหมือนตัวประหลาด หล่อนโค้งศีรษะตามมารยาทเมื่อพบกับผู้ใหญ่
"ขอบใจที่ช่วยให้งานวันนี้ออกมาสมบูรณ์" หญิงสูงวัยมีสีหน้านิ่งเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขาม
"ค่ะ"
"เธอทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายได้ครบถ้วน ไม่เสียแรงที่ลูกชายฉันตัดสินใจซื้อเธอมาเพื่อธุรกิจ"
ร่างเล็กนิ่งเงียบเมื่อได้ยินคำพูดที่เชือดเฉือนใจ ทิชชู่ในมือถูกกำแน่น ชานยะไม่กล้าแม้แต่จะสบตาหญิงสูงวัยที่ทรงอิทธิพล
"ส่วนเรื่องการดูแลคริส ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลีอายอง หวังว่าเธอคงรู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน"
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความอดทนในใจค่อยๆสิ้นสุดลงทีละน้อย ร่างเล็กรวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยตอบด้วยความนอบน้อม
"ทราบค่ะ แต่ถ้าหากเรื่องนั้นเป็นคำสั่งของคุณคริส ในฐานะลูกจ้างอย่างดิฉันก็ไม่สามารถปฎิเสธได้"
ลีอายองขบริมฝีปากแน่น หล่อนรับรู้ดีว่าชายหญิงที่อยู่บ้านเดียวกัน การมีสัมพันธ์ลึกซึ้งเป็นเรื่องปกติ แต่หากร่างสูงยกย่องผู้หญิงระดับล่างขึ้นมาเชิดหน้าชูตาในงานเปิดตัวคอนโดในวันนี้ก็เป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบใจนัก
"ถ้าเธอเชื่อฟังคำสั่งของคุณคริส เธอก็ควรจะเชื่อฟังคำสั่งของแม่คุณคริสด้วย เรื่องการดูแลเขาเป็นหน้าที่ของฉัน เพราะนั่นคือหน้าที่ของภรรยาในอนาคต.."
"คุณลีอายองไม่ต้องเป็นกังวลค่ะ หากคุณคริสยินดีที่จะยกเลิกสัญญาฉบับนั้นเมื่อไร หน้าที่ทั้งหมดของดิฉันก็จบสิ้นลง...ขอตัวก่อนนะคะ"
หันหลังเดินจากมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจ ใบหน้าสวยหวานชาเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง เธอต้องอยู่ในฐานะไหนยามที่เดินเคียงข้างร่างสูงทั้งในงานวันนี้และในชีวิตจริง ดวงตากลมโตแดงก่ำ อยากตะโกนระบายความรู้สึกในใจเพียงลำพัง ร่างเล็กวิ่งออกไปที่ระเบียงไม่ห่างจากห้องน้ำนัก น้ำตาหลั่งใหลเพราะความอึดอัด
"ทำไม!! ทำไม ฉันต้องอยู่ในสภาพนี้...พ่อคะ แม่คะ หนูคิดถึงพ่อแม่ หนูเหนื่อยเหลือเกิน" เสียงครางฮือเรียกความสนใจจากร่างโปร่งที่นั่งหลบมุมมืดอยู่ข้างพุ่มไม้
ขายาวรีบก้าวเข้าไปดูชานยะใกล้ๆด้วยความเป็นห่วง ร่างเล็กทรุดนั่งลงกับพื้นร่ำไห้ ฝ่ามือหนารั้งแขนเรียวขึ้นมา เขาโอบกอดเธอด้วยความตกใจ ชานยะรีบเช็ดหน้าเช็ดตาเมื่อรับรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่เพียงคนเดียว
"ชานยะคุณเป็นอะไร โอเคไหมครับ" เขย่าร่างบางเบาๆเพื่อเรียกสติ เซฮุนลูบจับเส้นผมนิ่มมือเพื่อปลอบประโลม
"ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร" รีบปฎิเสธเสียงแข็งเมื่อเห็นท่าทีกังวลของชายหนุ่ม
"มีอะไรไม่สบายใจก็บอกได้นะครับ ผมจะยืนนิ่งๆ คุณเห็นผมเป็นต้นไม้หรือก้อนหินก็ได้"
น้ำตาแห่งความอัดอั้นเอ่อล้นอีกครั้ง ไม่มีเสียงตอบจากหญิงสาว ใบหน้าสวยฟุบลงบนไหล่สะอื้นจนเสื้อสูทเปียกชุ่ม ร่างโปร่งค่อยๆยกฝ่ามือขึ้นมาด้วยความลังเลใจ เขาสวมกอดอีกคนแน่น ปลายจมูกแอบสูบดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากผิวกายคนตัวเล็ก
"ผม...อยากดูแลคุณ..." กัดฟันพูดออกไปแม้จะกลัวคำตอบจากเธอ
"ถ้าไม่สบายใจจะอยู่กับเขา ผมจะช่วยคุณเอง...ผมจะติดต่อขอซื้อสัญญาฉบับนั้นจากคุณคริส" ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าของตากล้องหนุ่ม เขามีท่าทีจริงจังกับคำพูดที่หนักแน่น
"แล้วถ้าผมไม่ขายล่ะ" เสียงเข้มสบถดังลั่น ฝ่ามือหนากระชากร่างบางเข้ามาจนชนแผงอกแกร่ง แทบระเบิดอารมณ์โมโหออกไปเมื่อเห็นทั้งสองกอดกันกลมใกล้สถานที่จัดงานที่มีแขกเหรื่อจำนวนมาก
"ชานยะ ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าต้องวางตัวยังไง" บีบข้อมือเล็กจนแดง แรงโทสะก่อตัวขึ้นช้าๆด้วยความหึงหวงจนหน้ามืด
"คุณคริส คุณกำลังเข้าใจผิด" ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความกลัว ภาพโหดร้ายที่เคยถูกเขาลงโทษจากเข็มขัดในห้องนอนยังคงตราตรึง
"อืมใช่ เข้าใจผิด เขาไม่ใช่ลูกค้าเก่าของคุณแต่เป็นลูกค้าใหม่ต่างหาก จริงไหม" ขบกัดกรามแน่น ใบหน้าคมเอียงคอถามด้วยท่าทางยียวน แขนเรียวถูกกระชากไปตามทางเดินโดยมีร่างโปร่งวิ่งตามไปติดๆ
.
.
.
.
.
เรื่องราวสัญญาซื้อขายนางแบบเอวีชื่อดังจะดำเนินไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม
รบกวนติดแทค #ChanyaMyAV เพื่อเป็นกำลังใจแก้ไรท์เตอร์ด้วยค้าบ ขอบคุณมาก
นามบัตรในกระเป๋าถูกหยิบขึ้นมาพลิกดูลวกๆ "โอเซฮุน ช่างภาพอิสระ" แม้จะคุ้นกับนามสกุลตระกูลดัง รวมถึงหน้าตาของชายหนุ่มที่เธอเพิ่งพบเจอเมื่อครู่ แต่ชานยะก็นึกไม่ออกว่าร่างโปร่งคือทายาทของมหาเศรษฐีของเกาหลีใต้เช่นกัน เธอเพียงแต่ชื่นชมในมารยาทและความอ่อนโยนของเขา ริมฝีปากเผลออมยิ้มยามที่นึกถึงมุกจีบสาวก่อนจากลากัน
"ปริ๊น ปริ๊น" เสียงแตรรถดังขึ้นเพื่อเรียกสติหญิงสาวที่นั่งเหม่อลอย
ร่างเล็กรีบวิ่งตรงไปยังรถออดี้เปิดประทุนคันหรู หลังพวงมาลัยมีร่างของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา เขามีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าทุกครั้ง แว่นตาดำถูกสวมใส่เพื่อปกป้องแสงแดดยามบ่าย หล่อนหย่อนกายลงด้านข้างคนขับ ไม่นานยานพาหนะสวยสง่าก็แล่นออกไปด้วยความรวดเร็ว
บรรยากาศภายในรถเงียบสงัดจนน่าอึดอัด ภายในสมองมีคำพูดมากมายที่ต้องการจะไตร่ถาม ต้องการจะต่อว่า แต่เธอก็ไม่กล้าเปล่งมันออกมาสักคำ ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าสวยที่แสร้งมองต้นไม้ข้างทาง เขาตัดสินใจเป็นฝ่ายเอ่ยถามก่อน
"โทรศัพท์ที่เสียเมื่อครู่ใช้ได้ดีแล้วเหรอ" แขนยาวเหยียดตรงทำหน้าที่ขับรถไปตามเส้นทาง คริสแสร้งหยิบรีโมทมากดเปิดเพลงเบาๆเพื่อช่วยให้บรรยากาศในห้องโดยสารไม่ตึงเครียด
"ค่ะ พอดีฉันซื้อเครื่องใหม่แล้ว"
"...สรุปว่าเรื่องงานแต่งงานของคุณ..."
"อีกสองวัน เธอเตรียมตัวไปงานที่ต่างเมืองกับฉัน" พูดตัดบทสนทนา ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ อีกสองวันเขากำลังจะแต่งงาน มันไวเกินไป เกินที่จิตใจของเธอจะรับได้
"อีกสองวัน คุณจะแต่งงาน!" เธอจดจ้องร่างสูงที่นั่งทำหน้าทองไม่รู้ร้อน
"พูดบ้าอะไรของเธอ อีกสองวันฉันมีงานเปิดตัวคอนโดติดสนามกอล์ฟที่เกาะเชจู เธอต้องไปกับฉัน" ตำหนิร่างเล็กก่อนหันไปตั้งใจทำหน้าที่สารถีต่อ
คริสรู้ดีว่าตอนนี้ชานยะรู้สึกอย่างไร เหตุการณ์ที่มารดาต้องการหักหน้าและให้เธอรู้ฐานะตัวเองเขาอ่านเกมออก แม้สิ่งที่แม่ของเขาทำจะเอื้อประโยชน์ทางธุรกิจของสองตระกูล แต่ร่างสูงก็ไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้ เขาทำได้เพียงประวิงเวลาเท่านั้น
พาหนะสี่ล้อถูกขับเคลื่อนไปด้วยความรวดเร็ว ร่างสูงหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าลานจอดรถร้านหรูหราแห่งหนึ่ง เสื้อผ้าราคาแพงแขวนประดับประดาเต็มห้องขนาดใหญ่เพื่อโชว์ความสวยงาม ชุดสูทเรียบหรูถูกสวมใส่บนหุ่นเสมือนจริง ที่นี่คือร้านประจำของคริส เขามักสั่งตัดชุดที่ร้านนี้ยามที่ต้องออกงานเพื่อหน้าตาทางสังคม ร่างเล็กเดินตามเข้ามาอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มออกคำสั่งให้พนักงานในร้านวัดตัวชานยะ เพื่อหาขนาดชุดที่เธอใส่ได้ใกล้เคียงและสวยงามที่สุด
"คุณคริสคะ สองวันทางร้านคงตัดใหม่ไม่ทัน" พนักงานหญิงเอ่ยอย่างนอบน้อมกับลูกค้าระดับสูง
"อืม ไม่เป็นไร ช่วยหาชุดออกงานของผู้หญิงที่ใส่ได้ทั้งช่วงกลางวัน กลางคืน ให้ผมหน่อย ขอแบบที่เข้ากับบรรยากาศริมทะเล"
"ได้ค่ะ"
ร่างเล็กนั่งรอที่โซฟา ดวงตากลมโตมองตามเสื้อผ้ามากมายที่พนักงานหญิงถือมาให้ ชุดสวยงามมากกว่าสิบชุดถูกแขวนเรียงรายในห้องลอง หญิงสาวในร้านช่วยกันทาบทับผ้าพริ้วไหวบนร่างระหงษ์ คริสมีส่วนในการเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะสมกับธีมงานในวันนั้น ชุดลูกไม้สีขาวแบบสั้นเรียบหรูดูดีสมฐานะ เครื่องประดับ กระเป๋าสะพายถูกหยิบจับมาให้เข้าชุดกัน ชานยะยืนมองตัวเองหน้ากระจก เธอเหมือนตุ๊กตาที่ถูกจับแต่งอย่างไรก็ได้โดยไม่มีการสอบถาม หากว่านั่นเป็นประสงค์ของคริส ลูกจ้างอย่างเธอก็ไม่มีสิทธิปฎิเสธ
"ผมว่าสองชุดนี้สวย" ฝ่ามือหนาหยิบไม้แขวนที่มีเสื้อผ้าห้อยระโยงระยางขึ้นมาทาบร่างของเธออีกครั้ง
"เหมาะกับคุณที่สุด"
ร่างบางพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดหล่อนก็ได้เสื้อผ้าสำหรับใส่ออกงานเปิดตัวอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ที่คริสลงทุนบนเกาะเชจู ทั้งสองเดินทางกลับคฤหาสน์โดยมีถุงใส่ของเต็มหลังรถ ยานพาหนะหรูขับเคลื่อนไปตามเส้นทางอย่างไม่รีบร้อนนัก งานเปิดตัวสำคัญของนักธุรกิจหนุ่มกำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า...
ภายในห้องสีขาวสะอาดตามีแสงสาดส่องเข้ามารำไร ลมพัดโชยเอื่อยเข้ามาปะทะร่างของชายหน้าตาดีที่นั่งเล่นบนโซฟา กล้องโปรราคาแพงถูกกดชัดเตอร์ลองกับต้นไม้ต้นเล็กบนโต๊ะ ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มพอใจ เขาทดสอบอุปกรณ์เพราะต้องใช้งานในวันพรุ่งนี้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นถี่ๆ ก่อนที่นิ้วยาวจะกดรับ
"ครับ" ขานตอบกลับพี่ชายของบิดาที่มีอิทธิพลกว้างขวางในวงการอสังหาเช่นกัน
"เรื่องที่ลุงรบกวนสรุปว่าแกว่างใช่ไหม" เสียงแหบแห้งของคนสูงอายุกรอกมาตามสาย
"ผมเคลียร์คิวให้หมดแล้วหน่า ว่าแต่อย่าลืมค่าตัวผมที่ตกลงกันไว้นะครับ"
"งกเงินเหมือนพ่อแกไม่มีผิด.. เอ้อ ถ้าต้องถ่ายนางแบบแกจะคิดเงินลุงเพิ่มไหม" เอ่ยถามไม่จริงจังนัก ปะปนเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ
"นางแบบสวยๆผมถ่ายให้ฟรีครับ" ทั้งลุงและหลานหัวเราะประสานเสียงกัน โอเซฮุนเป็นคนขี้เล่น เขามักสร้างรอยยิ้มให้กับคนรอบข้างเสมอ
เช้าวันรุ่งขึ้นร่างโปร่งโยนกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้หลังรถพอร์ช ใบหน้าหล่อเหลาสวมใส่แว่นตากันแดด รูปร่างดูดีแต่งกายสบายๆเหมาะกับอากาศริมทะเลที่เกาะเชจู เซฮุนนัดทำงานกับคุณลุงไว้ช่วงสายของวัน ขับเคลื่อนยานพาหนะไปตามเส้นทางนอกเมืองก่อนขึ้นเรือขนส่งนำรถไปยังสถานที่จัดงาน อากาศบริสุทธิ์ช่วยให้จิตใจผ่องใส หวังว่างานในวันนี้จะผ่านไปอย่างเรียบร้อย
ร่างเล็กเดินเล่นบริเวณใกล้เคียงไม่ห่างไกลจากสถานที่จัดงานมากนัก ชานยะมาถึงตั้งแต่ช่วงเช้าพร้อมกับคริส คอนโดสวยหรูติดสนามกอล์ฟที่ถูกสร้างขึ้นด้วยตระกูลอู๋ เป็นหนึ่งในบ่อเงินบ่อทองที่กำลังจะสร้างเม็ดเงินมหาศาล งานเปิดตัวครั้งนี้คือความหวังในการลงทุนทำธุรกิจเพิ่มเติมของครอบครัว นอกจากสร้างคอนโดสุดหรูไว้เพื่อเปิดจำหน่ายแล้ว เขายังแบ่งเช่าสำหรับมหาเศรษฐีที่สนใจมาพักตากอากาศ นักธุรกิจหลายคนในวงการได้รับการ์ดเชิญให้มาร่วมงาน รวมถึงคุณลุงของเซฮุนก็ให้เกียรติมาในวันนี้ด้วย
ลมทะเลพัดหอบเอากลิ่นไอขึ้นมาบนฝั่ง ฝ่าเท้าสีขาวเดินเลาะริมทะเลเล่นอย่างเพลิดเพลิน หล่อนไม่รู้เลยว่าวันนี้ต้องรับหน้าที่เป็นนางแบบจำเป็นเพื่อถ่ายภาพเปิดตัวช่วยโปรโมทคอนโดแห่งใหม่ เสียงโทรศัพท์ดังเตือน หน้าจอโชว์ชื่อนายจ้างสุดหล่อ หญิงสาวรีบกดรับเพราะเกรงว่าการมาเดินเล่นจะสร้างความไม่พอใจให้เขา
"ค่ะคุณคริส"
"ขึ้นมาหาผมที่ห้องหน่อย"
"ค่ะ" ขานรับตามหน้าที่ที่ต้องปฎิบัติตามในฐานะลูกจ้าง
ร่างโปร่งสะพายกระเป๋าเดินตรงมายังล็อบบี้เพื่อเช็คอิน โซนห้องพักของตระกูลดังได้รับการต้อนรับอย่างนอบน้อมจากพนักงานมากกว่าปกติ หนุ่มหล่อขี้เล่นเดินตรงมายังลิฟท์ ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวกำลังกดชั้น 69 ประตูเงาวับสีทองกำลังปิดลงช้าๆในขณะที่เซฮุนรีบวิ่งมากดปุ่มเปิดค้างไว้
"คุณครับ รอผมด้วย" ตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อหวังจะหยุดคนในลิฟท์
ชานยะรู้สึกคุ้นเคยเสียงนั้นอย่างประหลาด แต่หล่อนก็กดปุ่มเปิดไม่ทัน เครื่องจักรทำงานต่อไปโดยพาร่างเล็กตรงดิ่งไปยังชั้นที่เธอต้องการ ร่างโปร่งยืนหอบหายใจเหนื่อยเนื่องจากวิ่งมาด้วยความเร็ว เขาตัดสินใจรอลิฟท์อีกตัวที่กำลังลงมายังชั้นล็อบบี้
มือบางผลักประตูไม้บานใหญ่เข้าไปเมื่อคีย์การ์ดทำงาน ร่างสูงยืนสูบบุหรี่ริมระเบียง ควันสีเทาถูกพัดพาตามแรงลมทะเล ห้องสวีทสุดหรูแห่งนี้รองรับเฉพาะแขกพิเศษและวีไอพีที่มีชื่อเสียง ความโอ่โถง สวยงามถูกสรรสร้างให้เหมาะสมกับตำแหน่งนักธุรกิจใหญ่เช่นคริส ดวงตาคมเหลือบมองร่างเล็กที่มาเยือน นายจ้างอย่างเขาควรต้องอธิบายถึงแผนโปรโมทงานในวันนี้ให้เธอรับรู้
"ชุดบิกินี่สีทองอยู่บนโต๊ะ เดี๋ยวช่วงบ่ายคุณต้องใส่"
"อะไรนะคะ"
"นี่เป็นงานของคุณที่ต้องช่วยผมประชาสัมพันธ์คอนโดบนเกาะนี้"
แม้จะไม่ใช่งานยากแต่ก็ห่างหายมานานกับการอวดเรือนร่างสวยงาม ร่างเล็กเดินตรงไปหยิบเสื้อผ้าน้อยชิ้นขึ้นมาพลิกดู บิกินี่ตาข่ายสีทองดูหรูหราถูกประดับประดาด้วยเลื่อมสะท้อนแสงวิบวับ หล่อนรับรู้คร่าวๆว่าเป็นการถ่ายแบบริมทะเล รวมถึงบริเวณสระว่ายน้ำของคอนโด แขกรับเชิญนับร้อยคนจะได้ยลโฉมความสวยงาม เร้าใจจากชานยะ นางแบบ AV ชื่อดังของวงการ
"คุณแม่ผมจะมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมง คุณกลับไปที่ห้องก่อนแล้วกัน"
"ค่ะ" ใบหน้าหวานพยักรับ ร่างเล็กเดินกลับหลังหัน ฝ่ามือหนารั้งแขนเรียวไว้พร้อมโน้มกระซิบข้างใบหู
"คืนนี้ผมไปนอนด้วยนะ" ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากบางยิ้มรับช้าๆ
ชานยะแบกความหนักใจไว้ภายใน เกรงว่างานใหญ่โตในวันนี้จะมีปัญหาเพราะเธอเป็นต้นเหตุ ต่อหน้าแขกเหรื่อรวมถึงมารดาของคริส อาจจะมีการกระทำของเธอที่ไม่ถูกใจใคร กระจกเงาสะท้อนร่างเล็ก ส่วนเว้าส่วนโค้งช่างดึงดูดสายตา บิกี่นี่สีทองช่วยขับผิวขาวกระจ่างใสให้ชวนมองมากยิ่งขึ้น ดวงตากลมเพ่งมองเรือนร่างตนเอง ความมั่นใจที่เคยมีเต็มเปี่ยมกลับลดลง ด้วยคำพูดที่ว่ามารดาของคริสและลีอายองจะมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย
ภายในห้องส่วนตัวที่ดูหรูหรา พนักงานหญิง 2-3 คนช่วยกันประทินโฉมให้กับร่างเล็กก่อนจะถึงเวลาถ่ายแบบ เครื่องหน้าที่งดงามถูกแต่งแต้มด้วยบลัชออนสีชมพูอ่อน ลิปสติคมันวาวประดับประดาบนริมฝีปากเย้ายวน ผงมุกระยิบระยับถูกฉาบเคลือบผิวสวย ตอนนี้เธอพร้อมแล้วสำหรับการถ่ายแบบริมทะเล
กระเป๋าสะพายใบใหญ่บรรจุกล้องโปร มือหนาถือขากล้องระเกะระกะมาวางบนฉากที่ถูกประกอบขึ้นเป็นพิเศษ ร่างโปร่งสวมเสื้อกล้ามสีขาวคลุมทับด้วยเชิ๊ตสีขาว กางเกงสามส่วนทำให้เขาทำงานได้คล่องตัว แม้การถ่ายรูปจะเป็นงานอดิเรกของโอเซฮุน แต่ฝีมือการถ่ายภาพของเขานั้นออกมาดีเทียบเท่ากับมืออาชีพเลยทีเดียว ร่างเล็กเดินก้าวมาบริเวณสระน้ำซึ่งถูกจัดเตรียมไว้ พนักงานรักษาความปลอดภัยกันผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องไว้ด้านนอก แว่นกันแดดขนาดใหญ่สวมใส่บนใบหน้าสวย วันนี้เธอดูสง่างามมากกว่าปกติ
สะโพกกลมมนหย่อนลงบนเก้าอี้ผ้าใบที่ถูกจัดฉากไว้ ร่างโปร่งกำลังสาละวนกับเครื่องไม้เครื่องมือโดยมิได้สนใจว่านั่นคือชานยะ นางแบบในดวงใจของเขาแต่เพียงผู้เดียว หญิงสาว 2 คนหลบฉากออกไปด้านข้างเมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม
"ฉันต้องนอนราบลงไปหรือถ่ายท่านั่งคะ" เสียงหวานเอ่ยถามตากล้องหนุ่มที่กำลังจัดการลองเลนส์ขนาดใหญ่
แม้เสียงจะฟังดูคุ้นเคยแต่เขาก็ไม่ได้เอะใจ
"เดี๋ยวผมจัดท่าให้ครับ" พูดสวนกลับไปในขณะที่ใบหน้าหล่อเงยขึ้นสบสายตาหวาน
"โอเซฮุน! / ชานยะ!" แทบจะในวินาทีเดียวกันที่เปล่งเสียงเรียกออกมา ทั้งสองหัวเราะขบขันเบาๆเมื่อโชคชะตาได้นำพาให้มาพบเจอกันอีกครั้ง
"คุณมาเป็นตากล้องงานนี้ได้ยังไงคะ" ร่างเล็กลุกจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาทักทายชายหนุ่มที่นั่งเก้อเขิน เสื้อคลุมอาบน้ำสวมทับบิกินี่สีทองไว้เพื่อปกปิดความเย้ายวนภายใน
"คุณลุงผมสิครับ จ้างมาทำงานพิเศษ เรื่องเงินๆทองๆแบบนี้ไม่มีพลาด" รอยยิ้มมุมปากทำให้อีกคนยิ้มตามได้อย่างง่ายดาย
"ผมไม่รู้มาก่อนว่าคุณเป็นนางแบบให้ที่นี่ด้วย" กล่าวคำทักทายกลับไปบ้างเพื่อสร้างความคุ้นชินในการทำงาน
"คอนโดนี้เป็นของคุณคริสค่ะ ฉันเป็นตัวแทนเพื่อโปรโมทงานในวันนี้.." ตอบไม่เต็มเสียงนักเมื่อกังวลถึงงานช่วงกลางคืนที่ต้องพบเจอกับมารดาและคู่หมั้นคู่หมายของร่างสูง ดวงตากลมหลุบมองไปทางอื่นเมื่อไม่ต้องการให้ชายหนุ่มเห็นพิรุธ
จับความรู้สึกของหญิงสาวตรงหน้าได้ถึงความไม่สบายใจ เซฮุนแสร้งเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อแก้ไขสถานการณ์
"อ่า โทรศัพท์ที่ผมซื้อให้ใช้ดีไหมครับ"
ได้ผล เมื่อใบหน้าหวานยิ้มและพยักหน้าตอบ เธอกระเซ้ากลับไปว่าหากใช้ไม่ดีจะติดต่อที่ศูนย์ตามเบอร์นามบัตรที่เขาให้ไว้ ทั้งสองหัวเราะกัน เป็นการสร้างบรรยากาศการทำงานได้ดีเยี่ยม
ไม่นานเมื่อแสงแดดดี โอเซฮุนก็จัดท่าให้ร่างเล็กขึ้นไปนอนราบบนเก้าอี้ผ้าใบ ฝ่ามือบางปลดเชือกรัดเอวเสื้อคลุมสีขาว ทรวดทรงสง่างามที่ถูกซ่อนใต้บิกินี่ค่อยๆโผล่พ้นเนื้อผ้า เนินอกอวบอิ่มถูกปิดบังไว้เพียงเล็กน้อย ชั้นในตัวเล็กรับกับสะโพกมนที่โค้งงอน เอวคอดได้รูปน่าสัมผัสลูบไล้ ชานยะสวยไปหมดทั้งตัว ดวงตาคมเผลอมองด้วยความตกตะลึง โชคดีที่เขาพยายามข่มความรู้สึกให้ระลึกถึงแต่เรื่องงานเท่านั้น
นักธุรกิจหนุ่มที่ชื่อคริสช่างน่าอิจฉาที่ได้ครอบครองเรือนร่างของเธอ ร่างเย้ายวนนอนเหยียดยาวบนเก้าอี้รับลม ขาเรียวชันขึ้นหนึ่งข้าง ช่างภาพรูปหล่อขอโทษหล่อนก่อนที่จะจับขาอีกข้างเพื่อจัดท่า
"คุณช่วยแหงนหน้าขึ้นนิดนึงได้ไหมครับ" เปล่งเสียงบอกขณะกดชัดเตอร์รัวเพื่อถ่ายภาพนางแบบสาวสวย
"แบบนี้เหรอคะ"
"เอียงขวาหน่อยครับ" โบกมือเป็นสัญญาณให้เธอหันตามคำร้องขอ
หญิงสาวเก้ๆกังๆเมื่อไม่รู้มุมว่าต้องหันทางใด ร่างโปร่งส่ายศีรษะไปมาขณะอมยิ้มบาง ขายาวเดินตรงไปยังนางแบบ ฝ่ามือหนาจับแก้มใสแผ่วเบาเพื่อให้เธอเอียงตาม เขาใช้นิ้วมือเกลี่ยปอยผมที่ปรกบริเวณหน้าอกออกพร้อมกับขอโทษตามมารยาท ปลายจมูกโด่งพรูลมหายใจช้าๆเมื่อได้ใกล้ชิดกับชานยะ หญิงสาวที่แอบปลื้มมานานแสนนาน ร่างเล็กรับรู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังประหม่า เธอจดจ้องใบหน้าคมพร้อมหัวเราะ
"ปกติคุณคงถ่ายแต่ต้นไม้ใบหญ้า เจอนางแบบแล้วมือสั่นใช่ไหมคะ"
หล่อนยิ้มขำเมื่อเห็นใบหน้าเก้อเขินของเขา
"คุณอย่าแกล้งผมน่ะ แฟนคลับย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับไอดอลที่ตัวเองชื่นชอบ"
"เหรอคะ" เธอยังคงหัวเราะร่าเมื่อเห็นตากล้องตีสีหน้าขรึม
"คุณกำลังทำผมเสียสมาธิ ถ้ารูปออกมาไม่ดี ผมโดนคุณลุงตำหนิ คุณต้องมาเป็นแบบอีกจนกว่าจะแก้งานเสร็จนะครับ" เขาหมุนเลนส์กล้องปรับซูมเข้าออก แอบถ่ายตอนที่เธอหัวเราะหลายภาพเพื่อคัดเลือกอีกครั้ง
การถ่ายแบบเป็นไปอย่างยากลำบากเพราะร่างโปร่งรู้สึกประหม่า ตื่นเต้นกับการทำงานครั้งนี้ เมื่อจบการทำงานจากบนฝั่งริมสระน้ำ ร่างเล็กเดินตามร่างโปร่งมาบริเวณชายหาด ทิวทัศน์ด้านหลังเป็นคอนโดหรูตั้งตระหง่าน รูปร่างชวนหลงใหลประกอบกับลมทะเลที่พัดผมยาวปลิวไสวทำให้โอเซฮุนเผลอมองอย่างลืมตัว ชานยะมีท่าทีร่าเริงมากขึ้นเมื่อได้คุยกับตากล้องสุดกวน ทั้งสองเริ่มสนิทสนมกันจากการร่วมงาน ฝ่ามือใหญ่ยื่นให้จับเมื่อร่างเล็กปีนโขดหินขึ้นไปนั่งเพื่อเก็บภาพ
"มองออกไปข้างนอกครับชานยะ" เขาตะโกนบอกเธอให้ทอดสายตาไปที่เส้นขอบฟ้าริมทะเล
"ท้าวแขนขึ้นข้างนึงครับ อ่ะ..แบบนั้น"
"โอเคครับ สวยมาก"
ทุกอย่างดูสมบูรณ์ ทั้งนางแบบและบรรยากาศรอบข้าง กว่าหลายชั่วโมงที่ร่วมงานใกล้ชิดกัน หญิงสาวปีนจากโขดหินลงมาด้านล่าง ร่างบางนั่งแช่น้ำริมหาดโดยมีโอเซฮุนที่ต้องลงน้ำไปเก็บภาพวิวด้านหลัง แขนเรียวท้าวที่ผืนทรายสีขาว คลื่นถาโถมเข้าเบาๆเมื่อลมทะเลพัดหอบเกลียวน้ำเข้าฝั่ง ขากางเกงสามส่วนเปียกชื้นเพราะลงทุนถ่ายภาพระดับมืออาชีพ กลุ่มคน 4-5 คนเดินตรงมายังบริเวณถ่ายแบบ คริสกำลังแนะนำสถานที่ให้แขกรับเชิญในวันนี้เดินดูสภาพแวดล้อมโดยรอบคอนโดหรู ดวงตาคมของร่างสูงจับจ้องตากล้องหน้าตาดีที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น
ทั้งสองหัวเราะหยอกล้อกันตามประสาขณะถ่ายภาพ ไม่นานคลื่นลูกใหญ่ก็ซัดสาดเข้ามาด้านหลัง ชานยะส่งเสียงเรียกโอเซฮุนที่ยืนอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มเสียหลักเซถลาคร่อมบนร่างหญิงสาว ใบหน้าทั้งสองเกือบจะชนกัน เสียงกระแอมไอดังขึ้นจากนักธุรกิจหนุ่มที่ชื่อคริส
ร่างโปร่งผงะออกเมื่อเห็นเจ้าของคอนโดยืนจ้องเขม็ง ร่างสูงยื่นฝ่ามือหนาออกไปให้หญิงสาวจับก่อนจะฉุดเธอลุกขึ้นจากผืนทราย หล่อนมีท่าทีตกใจเมื่อนายจ้างมาพบในสภาพไม่เรียบร้อย บิกินี่น้อยชิ้นเปียกน้ำทะเลขับกับสีผิวขาวปรากฎสู่สายตา ผู้ใหญ่หลายคนที่เดินขนาบข้างเผลอมองรูปร่างชวนฝันของชานยะจนเธอเริ่มรู้สึกเขินอาย
"อีกนานไหมกว่าจะถ่ายเสร็จ" นักธุรกิจรูปหล่อเอ่ยพลางถอดเสื้อสูทที่สวมใส่คลุมร่างเล็กไว้ แขนแกร่งโอบเอวบางประชิดตัว
แม้จะขุ่นเคืองกับภาพตรงหน้าแต่คริสต้องเก็บกดอารมณ์ เขาไม่สามารถแสดงความเกรี้ยวกราดต่อหน้าแขกเหรื่อระดับสูง เสียงทักทายจากด้านหลังทำให้รับรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของโอเซฮุน
"ว่าไงไอ้ตัวแสบ ถ่ายงานเสร็จหรือยัง" เสียงชายสูงวัยทักทายหลานชาย ร่างโปร่งโค้งศีรษะลงด้วยความนอบน้อม
"ใกล้แล้วครับลุง ความจริงที่ถ่ายไว้ก็มากพอที่จะโปรโมทงานวันนี้"
"อืมดีๆ" พยักหน้าตอบรับหลานรักโดยเหลือบมองดูร่างสูงที่ยืนไม่ไกลกันนัก
"อ่าคุณคริสครับ ผมลืมแนะนำหลานชายของผม โอเซฮุน ทายาทรุ่นที่ 7 ของตระกูลโอ"
"ครับ" ร่างสูงขานรับตีสีหน้านิ่งเฉย
ชานยะรู้ฐานะที่แท้จริงของเขาแล้วว่า เซฮุนเองก็เป็นคนมีชื่อเสียงไม่น้อยไปกว่าคริส เธอรู้สึกประหลาดใจที่ร่างโปร่งไม่ได้โอ้อวดตามประสาคนมีเงิน แต่กลับทำตัวสมถะ ใช้ชีวิตเรียบง่ายตามปกติเหมือนวัยรุ่นทั่วไป
เมื่อทักทายกันสักพัก ร่างสูงจากมาโดยทิ้งให้หญิงสาวอยู่ตามลำพังกับช่างภาพสุดหล่อ แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะกำชับให้เธอตามไปหลังจากเสร็จงาน ใบหน้าคมมีท่าทีกังวลเมื่อเห็นทั้งสองสนิทสนมเกินกว่าคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
"ผมเพิ่งเคยเห็นคุณคริสตัวจริงวันนี้ เขาดูหล่อมากนะครับ" เปรยกับร่างเล็กที่กำลังช่วยเก็บสัมภาระ
"แต่แปลกใจอยู่อย่างว่าเขาเคยยิ้มบ้างไหม" ร่างโปร่งหัวเราะขำขณะเช็ดเลนส์กล้องเพื่อยัดลงกระเป๋าสะพาย
"เคยสิคะ เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นมาก" เธอนึกถึงครั้งที่คริสเคยเผลอยิ้มหรือหัวเราะยามที่เขาอารมณ์ดี แต่ส่วนมากมักเป็นคนเย็นชา และชอบเก็บความรู้สึกไว้ภายในใจคนเดียว
แค่เพียงเหลือบมองใบหน้าของชานยะยามที่เอ่ยถึงนายจ้าง ร่างเล็กดูมีความสุขแต่แววตากลับเศร้าหมองจนสัมผัสได้ เซฮุนรับรู้มาบ้างว่าเธอถูกซื้อตัวมาเป็นสินค้าเพื่อร่วมสร้างชื่อเสียงให้กับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ความทุกข์ทรมานใจที่ต้องทนอยู่ภายใต้สัญญาทาส โดยที่ไม่สามารถปริปากระบายได้ คือสิ่งที่ชานยะต้องก้มหน้ายอมรับ
ติ๊ง ติ๊ง ~
เสียงหน้าจอโทรศัพท์ดังเตือน นิ้วเรียวสไลด์อ่านข้อความของคนสำคัญ ไม่นานร่างเล็กก็ขอตัวกลับขึ้นไปห้องพัก เนื่องจากอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอต้องมางานเลี้ยงเปิดตัวช่วงมืด ลิฟท์นำพาร่างระหงษ์มายังชั้น 69 คีย์การ์ดถูกสอดก่อนเปิดประตูเข้ามาหลังจากได้รับอนุญาต
"รู้จักกับนายนั่นมานานแค่ไหน มันเป็นลูกค้าเก่าของคุณหรือเปล่า" ร่างสูงยืนส่องกระจกบานใหญ่ที่หน้าห้องแต่งตัว ฝ่ามือขยับหูกระต่ายให้เข้าที่ สูทสีดำพอดีตัวสวมใส่บนร่างที่สมบูรณ์แบบ
"ไม่ใช่ค่ะ" ปฎิเสธเสียงเรียบพร้อมส่ายศีรษะไปมา
"คงรู้นะว่าต้องวางตัวยังไง" หวีซี่เล็กสางลงบนผมดำขลับ วันนี้คริสดูหล่อเหลากว่าปกติจนชานยะต้องแอบชมเชยในใจ
ขายาวก้าวเข้าประชิดตัว ฝ่ามือลูบไล้สาบเสื้อคลุมสีขาวบนร่างบาง ดวงตาคมโลมเลียคนตรงหน้า หลังมือคลอเคลียแก้มใส อุ้งมือใหญ่จับท้ายทอยโน้มลงกระซิบข้างใบหู
"ผมเป็นคนหวงของ บอกไว้เผื่อคุณยังไม่รู้" ริมฝีปากหนาจุมพิตซอกคอขาวเนียนพร้อมขบงับแผ่วเบา เขาเปลี่ยนตำแหน่งโดยการสอดแทรกลิ้นร้อนดูดริมฝีปากสีสด ความต้องการคุกรุ่นเมื่ออยู่ใกล้หญิงสาวทรงเสน่ห์
เชือกผูกบิกินี่ถูกปลดออกช้าๆเผยให้เห็นเนินอกเต่งตึงตระการตา ฝ่ามือหนาเคล้นคลึง เสียงทุ้มในลำคอครางขณะหยอกล้อร่างบาง
"คืนนี้ผมจะเช็คสินค้าอย่างหนักหน่วง" หลับตาพริ้มพร้อมใช้ปลายจมูกสัมผัสตามผิวกาย
"ตอนนี้คุณไปอาบน้ำได้ อย่าช้า ผมจะนั่งรอ" หักห้ามใจเมื่องานเปิดตัวสำคัญกว่าการหลับนอนกับเธอตอนนี้
ร่างเล็กเดินผละเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานใหญ่โตในค่ำคืนนี้ ร่างสูงหย่อนกายลงบนโซฟาตัวใหญ่พร้อมหยิบหนังสือวารสารขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา
กล้องตัวใหญ่รวมถึงอุปกรณ์ถ่ายภาพถูกกองไว้บนโต๊ะ รู้สึกหงุดหงิดใจแต่ก็ตอบไม่ได้ว่าเกิดจากเหตุใด ภาพเหตุการณ์ที่ชานยะถูกคริสโอบเอวฉายย้อนกลับมาในสมอง ดวงตากลมเหม่อมองอย่างมีความสุขเมื่อพูดถึงรอยยิ้มของนายจ้าง ภาพที่ร่างโปร่งครอมบนตัวร่างเล็กริมหาดทรายขาว ความสวยงามของเธอกำลังตามหลอกหลอนให้ทรมานอย่างประหลาด นับตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรกเซฮุนยังคงคิดถึงเธอ จนได้มาเจออีกครั้งในวันนี้...
ภาพหน้าจอของกล้องถูกเลื่อนดูทีละภาพ ใบหน้าหญิงสาวแสนสวยยิ้มอย่างสดใส บางครั้งความเศร้าหมองฉาบเคลือบความงามนั้นไว้ ช่างดูเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์น่าค้นหาเกินจะห้ามใจ เขาพยายามสลัดความคิดผิดๆออกไปจากระบบประสาท แต่มันช่างยากเหลือเกินเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งว่า นั่นคือความรัก และตอนนี้เขาก็ตกหลุมรักเธอเข้าเสียแล้ว
ห้องจัดงานขนาดใหญ่ฉายไฟสปอร์ทไลท์ พร้อมยิงเลเซอร์ไปมาประกอบเสียงดนตรีเร้าใจ ภาพเปิดตัวคอนโดหรูใจกลางเกาะเชจูปรากฎบนจอขนาดยักษ์ เสียงปรบมือของแขกผู้มาร่วมงานกึกก้อง ร่างสูงก้าวออกมายืนบนเวทีเมื่อได้ยินคำเชิญจากพิธีกร เสียงอื้ออึงดังขึ้นเมื่อหญิงสาวแสนสวยเดินอวดโฉมบนจอพร้อมสวมใส่บิกินี่น้อยชิ้น ภาพถ่ายแบบฝีมือโอเซฮุนฉายเป็นสไลด์อย่างสวยงามทีละภาพ เรียกเสียงฮือฮาจากคนในงานได้ไม่น้อยเพราะเธอคือนางแบบชื่อดัง
มารดาของคริสนั่งเคียงข้างลีอายอง โต๊ะวีไอพีมีแขกผู้ใหญ่หลายคนนั่งกระซิบกระซาบกัน บ้างชื่นชมกับความงามของชานยะ บ้างตำหนิที่เธอเคยผ่านงานประเภทปลุกใจเสือป่ามาก่อน หญิงสูงวัยร่วมวงสนทนาโดยบอกว่านั่นเป็นเพียงการลงทุนธุรกิจของลูกชายตนเท่านั้น หล่อนแนะนำว่าอีกไม่นานคริสจะแต่งงานกับบุตรสาวของตระกูลลี นั่นก็คือ ลีอายอง
บนเวที ร่างสูงรับไมโครโฟนมากล่าวแนะนำถึงโปรเจคโครงการคร่าวๆ หลังจากจบการเปิดเผยรายละเอียดในช่วงเปิดงาน ชานยะก้าวเดินจากด้านหลังเวทีพร้อมหอบดอกไม้ช่อโตยื่นให้นักธุรกิจหนุ่ม ชุดราตรีสั้นลายลูกไม้สวยหรูโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ง ความรัดรึงทำให้ร่างเล็กถูกชวนมอง แม้ในคืนนี้จะมีหญิงสาวลูกผู้ดีมีเงินมาร่วมงานหลายท่าน แต่ก็ต้องยอมรับว่าชานยะคือหญิงสาวที่เรียกสายตาจากจำนวนคนมากที่สุด
คริสรู้สึกถึงความสำเร็จที่เขากำลังจะได้รับ ตัดสินใจไม่ผิดที่ซื้อตัวเธอมาเพื่อสร้างชื่อเสียง แก้วเชมเปญในงานถูกยกขึ้นเพื่อเฉลิมฉลอง ใบหน้าคมยกยิ้มให้กับสาวสวยด้านข้างก่อนจะชนแก้วกับเธอ โอเซฮุนนั่งพิงพนักพร้อมยกแก้วเครื่องดื่มกระดกรวดเดียวหมด ร่างโปร่งในชุดสูทเรียบหรูนั่งเคียงข้างกับลุงแท้ๆของตน
"ผมขอตัวนะครับ จะออกไปรับลมด้านนอก" เอ่ยขออนุญาตกับชายสูงวัย
เสียงดนตรีในงานบรรเลงเพลงจังหวะช้าลง งานในค่ำคืนนี้ดำเนินนมาถึงช่วงกลาง ร่างเล็กเดินตรงไปยังห้องน้ำด้านนอก แขกรับเชิญหลายคนทักทายและขอถ่ายภาพคู่กับเธอเป็นที่ระลึก ใบหน้าสวยหวานยิ้มรับกับเหตุการณ์เฉพาะหน้าที่ไม่เคยเจอ ชานยะไม่เคยพบคนจำนวนมากหรือออกงานสังคมใหญ่โต ไม่แปลกที่จะเกิดอาการประหม่า
"ขอโทษนะคะ ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนสักครู่" จำเป็นต้องปลีกตัวออกมาด้วยความอึดอัด
แม้จะหลีกหนีผู้คนเข้ามาภายในห้องน้ำ แต่เธอกลับหนีเสือปะจระเข้ มารดาของคริสยืนล้างมือโดยมีลีอายองอยู่ด้านข้าง ทั้งสองจับจ้องนางแบบสาวเหมือนตัวประหลาด หล่อนโค้งศีรษะตามมารยาทเมื่อพบกับผู้ใหญ่
"ขอบใจที่ช่วยให้งานวันนี้ออกมาสมบูรณ์" หญิงสูงวัยมีสีหน้านิ่งเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขาม
"ค่ะ"
"เธอทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายได้ครบถ้วน ไม่เสียแรงที่ลูกชายฉันตัดสินใจซื้อเธอมาเพื่อธุรกิจ"
ร่างเล็กนิ่งเงียบเมื่อได้ยินคำพูดที่เชือดเฉือนใจ ทิชชู่ในมือถูกกำแน่น ชานยะไม่กล้าแม้แต่จะสบตาหญิงสูงวัยที่ทรงอิทธิพล
"ส่วนเรื่องการดูแลคริส ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลีอายอง หวังว่าเธอคงรู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน"
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความอดทนในใจค่อยๆสิ้นสุดลงทีละน้อย ร่างเล็กรวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยตอบด้วยความนอบน้อม
"ทราบค่ะ แต่ถ้าหากเรื่องนั้นเป็นคำสั่งของคุณคริส ในฐานะลูกจ้างอย่างดิฉันก็ไม่สามารถปฎิเสธได้"
ลีอายองขบริมฝีปากแน่น หล่อนรับรู้ดีว่าชายหญิงที่อยู่บ้านเดียวกัน การมีสัมพันธ์ลึกซึ้งเป็นเรื่องปกติ แต่หากร่างสูงยกย่องผู้หญิงระดับล่างขึ้นมาเชิดหน้าชูตาในงานเปิดตัวคอนโดในวันนี้ก็เป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบใจนัก
"ถ้าเธอเชื่อฟังคำสั่งของคุณคริส เธอก็ควรจะเชื่อฟังคำสั่งของแม่คุณคริสด้วย เรื่องการดูแลเขาเป็นหน้าที่ของฉัน เพราะนั่นคือหน้าที่ของภรรยาในอนาคต.."
"คุณลีอายองไม่ต้องเป็นกังวลค่ะ หากคุณคริสยินดีที่จะยกเลิกสัญญาฉบับนั้นเมื่อไร หน้าที่ทั้งหมดของดิฉันก็จบสิ้นลง...ขอตัวก่อนนะคะ"
หันหลังเดินจากมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจ ใบหน้าสวยหวานชาเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง เธอต้องอยู่ในฐานะไหนยามที่เดินเคียงข้างร่างสูงทั้งในงานวันนี้และในชีวิตจริง ดวงตากลมโตแดงก่ำ อยากตะโกนระบายความรู้สึกในใจเพียงลำพัง ร่างเล็กวิ่งออกไปที่ระเบียงไม่ห่างจากห้องน้ำนัก น้ำตาหลั่งใหลเพราะความอึดอัด
"ทำไม!! ทำไม ฉันต้องอยู่ในสภาพนี้...พ่อคะ แม่คะ หนูคิดถึงพ่อแม่ หนูเหนื่อยเหลือเกิน" เสียงครางฮือเรียกความสนใจจากร่างโปร่งที่นั่งหลบมุมมืดอยู่ข้างพุ่มไม้
ขายาวรีบก้าวเข้าไปดูชานยะใกล้ๆด้วยความเป็นห่วง ร่างเล็กทรุดนั่งลงกับพื้นร่ำไห้ ฝ่ามือหนารั้งแขนเรียวขึ้นมา เขาโอบกอดเธอด้วยความตกใจ ชานยะรีบเช็ดหน้าเช็ดตาเมื่อรับรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่เพียงคนเดียว
"ชานยะคุณเป็นอะไร โอเคไหมครับ" เขย่าร่างบางเบาๆเพื่อเรียกสติ เซฮุนลูบจับเส้นผมนิ่มมือเพื่อปลอบประโลม
"ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร" รีบปฎิเสธเสียงแข็งเมื่อเห็นท่าทีกังวลของชายหนุ่ม
"มีอะไรไม่สบายใจก็บอกได้นะครับ ผมจะยืนนิ่งๆ คุณเห็นผมเป็นต้นไม้หรือก้อนหินก็ได้"
น้ำตาแห่งความอัดอั้นเอ่อล้นอีกครั้ง ไม่มีเสียงตอบจากหญิงสาว ใบหน้าสวยฟุบลงบนไหล่สะอื้นจนเสื้อสูทเปียกชุ่ม ร่างโปร่งค่อยๆยกฝ่ามือขึ้นมาด้วยความลังเลใจ เขาสวมกอดอีกคนแน่น ปลายจมูกแอบสูบดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากผิวกายคนตัวเล็ก
"ผม...อยากดูแลคุณ..." กัดฟันพูดออกไปแม้จะกลัวคำตอบจากเธอ
"ถ้าไม่สบายใจจะอยู่กับเขา ผมจะช่วยคุณเอง...ผมจะติดต่อขอซื้อสัญญาฉบับนั้นจากคุณคริส" ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าของตากล้องหนุ่ม เขามีท่าทีจริงจังกับคำพูดที่หนักแน่น
"แล้วถ้าผมไม่ขายล่ะ" เสียงเข้มสบถดังลั่น ฝ่ามือหนากระชากร่างบางเข้ามาจนชนแผงอกแกร่ง แทบระเบิดอารมณ์โมโหออกไปเมื่อเห็นทั้งสองกอดกันกลมใกล้สถานที่จัดงานที่มีแขกเหรื่อจำนวนมาก
"ชานยะ ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าต้องวางตัวยังไง" บีบข้อมือเล็กจนแดง แรงโทสะก่อตัวขึ้นช้าๆด้วยความหึงหวงจนหน้ามืด
"คุณคริส คุณกำลังเข้าใจผิด" ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความกลัว ภาพโหดร้ายที่เคยถูกเขาลงโทษจากเข็มขัดในห้องนอนยังคงตราตรึง
"อืมใช่ เข้าใจผิด เขาไม่ใช่ลูกค้าเก่าของคุณแต่เป็นลูกค้าใหม่ต่างหาก จริงไหม" ขบกัดกรามแน่น ใบหน้าคมเอียงคอถามด้วยท่าทางยียวน แขนเรียวถูกกระชากไปตามทางเดินโดยมีร่างโปร่งวิ่งตามไปติดๆ
.
.
.
.
.
เรื่องราวสัญญาซื้อขายนางแบบเอวีชื่อดังจะดำเนินไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม
รบกวนติดแทค #ChanyaMyAV เพื่อเป็นกำลังใจแก้ไรท์เตอร์ด้วยค้าบ ขอบคุณมาก