บ้าน
“ท่านพ่อ…” อี้เอินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ฉับพลันนั้นทุกเสียงก็ขาดหายไปเมื่อพื้นธรณีสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงแล้วสูบร่างจนเกือบถึงเอว เหล่าโครงกระดูกนับพันคลานขึ้นมาจากรอยแยก ฮาเดสสั่งการให้พวกมันรุมโจมตี ร่างสูงพยายามตะเกียกตะกายดิ้นให้หลุด สองมือเงื้อขึ้นสั่งการเหล่ากองทัพผีดิบ หากแต่กลับไม่มีผีสางตนใดเชื่อฟังเขาเลยสักนิด!!
แย่ แย่แน่ๆ
ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปเขาต้องแพ้แน่ๆ
ต่อให้ใครจะโจษจันเรื่องความสามารถของเขาแค่ไหน แต่พลังของเขาก็เทียบชั้นไม่ติดกับของผู้เป็นพ่อเลยด้วยซ้ำ และพวกวิญญาณก็ไม่ได้มีนิสัยชอบเชื่อฟังคนที่อ่อนแอกว่าเสียด้วย
“บ้าเอ๊ย” อี้เอินพึมพำ สถานการณ์ไม่เอื้อต่อการให้ใช้ความคิดสักนิด สองมือต้องคอยผลักเหล่าโครงกระดูกที่คลานเข้ามาหา ในขณะที่สมองก็ต้องรีบหาทางออก
“ตั้งแต่เล็กจนโตข้าปลูกฝังให้เจ้าเห็นคุณค่าและความสำคัญของชีวิตมาโดยตลอด” เสียงอันทรงพลังของฮาเดสดังใกล้เข้ามา เทพเจ้าค่อยๆย่างสามขุมเข้ามาหา หมอกแห่งความตายรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อี้เอินพยายามดิ้นให้หลุด เขารู้ เขารู้ดีว่าพ่อของเขาจะทำอะไร
“ข้าพร่ำสอนและอบรบให้เจ้าเกรงกลัวและเคารพความตายอยู่เสมอ เพราะมันทรงพลังและอันตรายยิ่งกว่าสิ่งใด!”
“แต่วันนี้! วันนี้เจ้ากลับเลือกที่จะโกงความตายเพียงเพราะความโง่งมของตนเองอย่างนั้นน่ะหรือ!!!” ฮาเดสกระชากคอเสื้อลูกชายขึ้นมาก่อนจะผลักจนไถลไปกับผืนดิน
“ข้าเตือนเจ้าตั้งแต่วันนั้นแล้วใช่มั้ยว่าให้หยุดแก้แค้นซะ!! เพราะการล้างแค้นอย่างอยุติธรรมไม่เคยนำพาความยุติธรรมมาให้ใคร!!!” เทพเจ้าย่างสามขุมเข้ามาหา ร่างสูงพยายามรีบตะเกียกตะกายหนี ก่อนที่จะถูกกระชากคอเสื้อจากด้านหลังเอาไว้
“แต่เจ้า! เจ้าก็ยังเลือกที่จะเดินตามวิถีของซุส! ยังคงแก้แค้นอย่างคนเขลา” ฮาเดสลากร่างของลูกชายให้ครูดไปตามพื้นหินสีดำที่ขรุขระจนความคมของหินบาดเนื้อจนเลือดซิบ ของเหลวสีแดงค่อยๆย้อมแผ่นดินสีดำให้กลายเป็นสีแดงฉานราวกับกลีบดอกไม้แห่งความตาย
“อั่ก!! ท่านพ่อ ท่าน”
“แล้วเจ้า เจ้าจะให้ข้าผู้นี้ผู้ซึ่งเป็นเทพผู้ดำรงไว้ซึ่งความยุติธรรมและเที่ยงตรงต่อความตายรู้สึกเช่นไร!!”
“ท่านพ่อ ท่าน ผม…” ทุกเสียงถูกหยุดไว้เท่านั้นเมื่อฮาเดสกระชากผู้เป็นลูกเข้าไปหา
“ทำไมล่ะ ทำไมล่ะอี้เอิน พ่อคนนี้สอนเจ้าไม่ดีหรือ พ่อคนนี้อบรบเจ้าไม่พอหรือ พ่อคนนี้…” เทพเจ้ามองลึกเข้าไปในดวงตาของลูกชาย หัวใจของอี้เอินปวดหนึบเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัด
“พ่อคนนี้ พ่อคนนี้ รักเจ้าไม่พอหรือ เจ้าถึงหันหลังให้กับวิถีแห่งฮาเดส!!” ฉับพลันนั้นสองเท้าก็หยุดชะงักก่อนจะผลักเขาเข้าไปในทุ่งแอสโฟเดลที่เหล่าวิญญาณเริ่มคลุ้มคลั่งเมื่อได้กลิ่นเลือด
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” อี้เอินหวีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เหล่าดวงวิญญาณต่างกรูเข้ามาราวกับฝูงซอมบี้ มือหงิกงอของพวกมันรุมทึ้ง แหวกแผลให้ยิ่งเหวอะ ปากของพวกมันรุมเลียรุมกินเลือดของเขา
“จงสำนึกความผิดของเจ้าซะ! หากเมื่อใดที่เจ้าคิดได้ ข้าจึงจักจะปล่อยเจ้าไป!!” น้ำเสียงอันทรงพลังดังขึ้นอย่างสั่นเทา การเห็นลูกชายโดนทำร้ายไม่ใช่เรื่องง่าย ทว่าหากไม่สั่งสอนเลยก็ไม่ได้
อี้เอินหวีดร้องเสียงโหยหวน สองมือพยายามผลักไสเหล่าดวงวิญญาณที่ยามนี้บ้าคลั่งผิดจากยามปกติให้ออกห่าง สองขาตะเกียกตะกายดิ้นหนี สายตาพยายามมองหาวิญญาณของแบมแบม ร่างบางกำลังยืนมองจากทางเข้าศาลพิพากษาโดยมีพ่อเขาค่อยๆเดินเข้าไปหา เขาจะต้องช่วยแบมแบมออกมาให้ได้ เขาจะต้องช่วยแบมแบมออกมาให้ได้
“รอฉันก่อน ร ร รอฉัน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก สองมือพยายามไขว่คว้าหาร่างบางที่ค่อยๆหันหลังให้กับเขา
“รอ ฉ ฉ ฉัน แบม รอ ฉัน” นับเป็นคำสั่งที่อ่อนแรงที่สุด เหล่าดวงวิญญาณกรูกันเข้ามารุมทำร้ายราวกับเขาเป็นอาหารจานใหญ่ในรอบหลายพันปี โลหิตสีแดงฉานไหลเจิ่งนองย้อมสีทุ่งหญ้าสีเทาเป็นสีแดง ร่างกายเริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหว
“แบม แบมแบม แบมแบม” ร่างสูงพึมพำ ภาพครั้งแรกที่ได้พบอีกฝ่ายซ้อนทับกับภาพปัจจุบันที่ร่างบางกำลังจะจากเขาไป เด็กผู้ชายคนนั้นที่วิ่งเล่นอยู่ในสวน เด็กผู้ชายคนนั้นที่หัวเราะกับเรื่องง่ายๆ เด็กผู้ชายคนนั้นที่เผลอสบตากับเขาทั้งในตอนนั้น…..และตอนนี้
ร่างบางค่อยๆหันหลังกลับไป ฮาเดสพาอีกฝ่ายเข้าไปในศาลพิพากษา หัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะหนักๆจนดังก้องอยู่ในหู ชั่ววินาทีหนึ่งที่สมองหลงลืมความเจ็บปวดทางกายไป
มันจะเป็นเช่นนี้จริงๆหรือ…
มันจะจบลงเช่นนี้จริงๆหรือ…
ทุกอย่างมันจะสูญสิ้นสลายลงไปจริงๆหรือ….
ไม่…
ต้องไม่เป็นแบบนั้น
เขาไม่ได้เจ็บปวดเพื่อสูญเปล่า ไม่ได้เสี่ยงตายเพื่อผิดหวัง ไม่ได้ต่อสู้เพื่อพ่ายแพ้
“ผมไม่ได้หักหลังความตายเพื่อสูญเปล่า” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนที่ลืมตาโพล่ง รัศมีแห่งความตายพุ่งกรีดแทงใส่เหล่าวิญญาณ อี้เอินค่อยๆยันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ ทว่ากลับมั่นคง นัยน์ตาคมเข้มตวัดกลับไปที่ร่างบาง ฮาเดสหันกลับมาหาอย่างฉงน
“แต่ผมทำเพื่อคืนความยุติธรรม” ฉับพลันนั้นดวงตาก็เรืองแววเป็นสีทองเจิดจ้า ผืนแผ่นดินก็สั่นสะเทือน อี้เอินเงื้อมือขึ้นสูง ลำแสงสีดำพุ่งทะยานขึ้นสู่เบื้องบน เสียงภูตผีโหยหวนดังระงม เหล่าวิญญาณในทุ่งถูกครอบงำ คนตายนับพันนับหมื่นดาหน้ากันเข้าไปหาฮาเดส
“ต้วนอี้เอิน” เทพเจ้ากัดฟันกรอด ก้าวเท้าเข้ามาเบื้องหน้า กำหมัดแน่นอย่างพยายามควบคุมโทสะ “เจ้าคิดจะทำอย่างนี้จริงๆใช่มั้ย”
อี้เอินจับจ้องไปที่ผู้เป็นพ่อก่อนจะเอ่ยตอบ
“บางครั้งความตายก็ไม่สามารถเอาชนะได้ทุกสิ่ง”
“เจ้าพูดอะไรของเจ้า” ฮาเดสเรียกสองง่ามอาวุธประจำกายออกมาเตรียมต่อสู้
“ความรักต่างหากที่เป็นที่สุดของทุกสิ่ง... เจบี เริ่มดำเนินการแผนสองได้” เสียงทุ้มประกาศก้องพร้อมกับโยนพลุสัญญาณขึ้นกลางอากาศ เสียงพลุระเบิดออกเป็นสายฝน สายลมกรรโชกหอบพัดไปทั่ว ฝนห่าใหญ่กระหน่ำตกลงมา เหล่าภูตผีแตกตื่น ใต้ดินนี้ไม่เคยมีฝน ไม่เคยมีปรากฏการทางธรรมชาติใดๆทั้งสิ้น และเพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น ปีกสีขาวขนาดใหญ่ก็ค่อยๆกรีดม่านริ้วสีดำของขุมนรกให้แปดเปื้อน ร่างของคนกลุ่มหนึ่งค่อยๆบินโฉบลงมา ก่อนจะมาหยุดอยู่ต่อหน้าฮาเดส
“พวกเจ้า!” เทพแห่งความตายกัดฟันกรอดด้วยความโมโห
“โอ๊ะโอ... ดูเหมือนว่าฉันจะลงจอดผิดที่แฮ่ะ ใกล้ไปนิสสสสสนึง”ผู้มีปีกสีขาวเอ่ยบอกก่อนจะก้าวถอยหลังไปยืนเคียงข้างกับอี้เอิน
“ผมไม่ได้โง่มากพอจะลุยเดี่ยวสู้กับเทพเจ้า ยิ่งโดยเฉพาะกับท่านพ่อ เพราะฉะนั้นจะเรียกว่านี่เป็นกองหนุนก็คงจะไม่ผิดนัก” ตั้งแต่ตัดสินใจกลับลงมาที่นี่ เขาก็คิดแล้วว่าต้องการความช่วยเหลือ เขาจึงตกลงกับเจบีถึงแผนสำรอง และนี่ถือเป็นหนึ่งในนั้น หากเมื่อใดที่พลุแห่งสายฝนถูกจุดขึ้น นั่นหมายความว่าเขาต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน
“สวัสดีครับท่าน! ผม! หวังแจ็คสัน! กองหนุนหมายเลขหนึ่ง!! โอ๊ย ไอ้ปีกนี่มันถอดยังไงเนี่ย ไหนว่าได้รับมาตรฐานจากเฮเฟสตัสแล้วไง” ชายร่างบึกบึนโวยวายอย่างไม่ดูสถานการณ์ก่อนที่เขาจะสาละวนอยู่กับการถอดปีกนั่น และนั่นคือแจ็คสัน บุตรแห่งเฮอร์มีส เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของอี้เอินที่น้อยคนจะรู้
“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้เอาหมอนี่มา” ชายหน้าหวานผู้มีเสียงไพเราะหันไปกระซิบเอ็ดเจบี ตัวเขาแทบจะลีบแล้วเมื่อเห็นสายตาของฮาเดสนั่น
“ถ้าไม่มีเขาแล้วจะลงมาในนรกได้ยังไงกันล่ะ...” เจ้าชายแห่งท้องทะเลตอบเสียงอ่อนก่อนที่เสียงแผ่นดินไหวจะดังแทรกขึ้น ผืนแผ่นดินสั่นสะเทือน ฮาเดสขู่คำรามดึกกึกก้อง รัศมีอันตรายพุ่งจู่โจมทุกคนให้สั่นคลอน เทพเจ้ากำลังสร้างพายุแห่งความตายขึ้นล้อมรอบตนเอง เหล่าดวงวิญญาณถูกดูดเข้าไปอยู่ในร่าง นัยน์ตาสีดำเรืองรองด้วยสีทองเจิดจ้าที่ลุกโชนด้วยโทสะ
“พวกเจ้าคิดว่าล้อเล่นอยู่กับสิ่งใด!!!” เสียงทุ้มทรงพลังตวาดถาม ร่างของเทพเจ้าค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น อี้เอินเบิกตากว้าง
“ไม่ดีแล้ว... ท่านพ่อกำลังควบคุมโทสะตัวเองไม่ได้ เราต้องรีบหนีก่อนที่ท่านจะคืนร่างจริง” ตามปกติแล้วหากเทพเจ้าต้องดำรงอยู่ร่วมกับมนุษย์หรือแม้แต่มนุษย์กึ่งเทพแล้วจะจำแลงตนอยู่ในร่างธรรมดา เพราะหากปรากฏตัวในร่างจริง จะไม่มีใครสามารถทนทานพลังและบารมีได้
ถ้าไม่ตาบอด
ก็มักจะ…
ตาย
ซึ่งโดยปกติแล้วมักจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า
“แล้วจะทำยังไงกับแบมแบม” เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะหลังจากที่เจบีตะโกนถามฝ่าเสียงวุ่นวายรอบตัว อี้เอินมองไปทางร่างบางที่กำลังหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังพ่อของเขา กฎของนรกคือจะยอมให้คนตายเข้า คนเป็นออกเท่านั้น แต่ถ้าแบมแบมยังอยู่ในสภาพนี้…
หวีดดดดดดดด
เสียงแหลมหวีดหูดังขึ้นเสียงดังจนหูทุกคนอื้อ ทุกสายตาตวัดกลับไปยังต้นเสียง จุดจบของพวกเขายิ่งเด่นชัดขึ้น ปีกสีดำของฮาเดสค่อยๆสยายปีกออก อีกไม่ช้าการคืนร่างจริงจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว
“จินยอง! ฉันขอร้องล่ะ ใช้วาจาสิทธิ์ของนายช่วยเขากลับมาที ขอร้องล่ะ! เราไม่มีเวลาแล้ว!” อี้เอินคว้าแขนเพื่อนเอาไว้ หนุ่มหน้าหวานเจ้าของชื่อมองที่เขาสลับกับมองวิญญาณของแบมแบมอย่างทำอะไรไม่ถูก
“แต่ฉัน”
“ไม่มีแต่อะไรทั้ง อั่ก ตอนนี้ ต ตตอนนี้เลย!” ร่างสูงทรุดฮวบ พลังของพ่อเขาคือการดึงดูดพลังชีวิต คนเป็นที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดจึงกำลังค่อยๆถูกสูบวิญญาณ เนื้อหนังของเจบีค่อยๆหลุดร่อน ร่างกายของแจ็คสันกึ่งจะโปร่งแสง แม้แต่ตัวจินยองเองตอนนี้ก็แทบจะมองเห็นกระดูกข้างในแล้ว ถ้าช้ากว่านี้อีกเพียงเสี้ยววินาทีทุกคนจะเข้าใกล้คำว่าแตกดับ!
“ฉ ฉ ฉัน”
"โว้วววว จินยองช้ากว่านี้ก็ได้ ฉันอยากเล่นมือฉันก่อน ดูมันสิ!" น้ำเสียงตื่นเต้นดังมาจากแจ็คสัน ทุกคนกลอกตาอย่างเอือมระอาก่อนที่เจ้าตัวจะส่งยิ้มแหยๆแล้วผายมือไปทางเจบีที่เมื่อครู่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างขึ้นมาพร้อมกับเขา
“อย่าลังเลเลยจินยอง ทุกคนยังเชื่อในตัวนาย ทำไมนายถึงไม่เชื่อตัวเอง” ฝ่ามือที่บีบกระชับและเสียงทุ้มนุ่มของเจบีกระตุกหัวใจของร่างเพรียวให้เหลือบมองแววตาเพื่อนทั้งสาม พวกเขาทั้งหมดล้วนมองมาด้วยสายตาเชื่อมั่น ทั้งๆที่ในกลุ่มเขาแทบจะเป็นคนอ่อนแอที่สุดด้วยซ้ำ และเหนือสิ่งอื่นใด เขาสัมผัสได้ถึงความรักของอี้เอินที่มีต่อแบม
นี่คือศรัทธาที่เขามิอาจทรยศได้
เขาขยับเดินเข้าไปให้ตรงตำแหน่งกับที่แบมแบมซ่อนตัวอยู่อย่างยากลำบาก ร่างกายแทบแตกสลาย มีเพียงสิ่งเดียวที่ยืนหยัดคือความเชื่อ สายตาของเขากับแบมสอดประสานก่อนที่หลับตาลง ห้วงความรู้สึกต่อสู้กับความเจ็บปวดทางร่างกายเพื่อนึกถึงสิ่งที่สวยงามที่สุด คั้นและเคี่ยวมันจนเข้มข้นก่อนจะลืมตาขึ้น
“ด้วยวาจาสิทธิ์แห่งข้า ปาร์คจินยอง บุตรแห่งเทพีอโฟรไดท์ ขอสั่งให้แบมแบม บุตรแห่งซุสกลับคืนสู่ชีวิต ทรยศต่อความตาย ย้อนคืนสู่ร่างตนบัดเดี๋ยวนี้!!!” ฉับพลันนั้นนัยน์ตาคู่หวานเจิดจ้าด้วยประกายสีทับทิม แสงสีชมพูอ่อนกรีดผ่านม่านสีดำให้สลายออก ร่างไร้ชีวิตของแบมแบมค่อยๆลอยสู่เบื้องล่าง วิญญาณของร่างบางจึงค่อยๆถูกดึงให้กลับคืนสู่ร่างเดิมอย่างยากจะต้าน
เพราะนี่คืออำนาจหนึ่งเดียวผู้พิชิตทุกสรรพสิ่ง
มนตราแห่งเทพีอโฟรไดท์ผู้เลอโฉม
วาจาสิทธิ์ที่สยบได้แม้แต่ความตาย
ให้ทุกสรรพสิ่งหลงรัก ยอมจำนนอย่างมิมีอำนาจใดมาลบล้าง!!!
“ผมไม่ ผม”แบมแบมพยายามฝืน
“เจ้าคิดว่าจะทำได้อย่างนั้นหรอ เจ้าคิดว่าจะ”
“ได้ และทำได้ดีด้วย จง กลับ คืน สู่ ร่าง”จินยองพูดแทรกฮาเดส ร่างเพรียวจับจ้องแบมแบมอย่างมุ่งมั่น ฉับพลันนั้นวิญญาณของแบมแบมก็กลับคืนสู่ร่าง จังหวะเดียวกับที่ฮาเดสคืนร่างจริงอย่างสมบูรณ์แล้ว
“แจ็คสัน!!!” ร่างเพรียวตะโกนลั่นขณะคว้าร่างของแบมแบมวิ่งกลับหลังหันไปหากลุ่มเพื่อน
“กำลังรอเวลาออกโรงอยู่พอดี” แจ็คสันพูดอย่างอารมณ์ดี ปีกประดิษฐ์ที่เจ้าตัวซื้อมาจากลูกของเฮเฟสตัสสยายปีกกว้าง สองมือคว้าตัวเพื่อนทั้งหมดเอาไว้ก่อนจะขึ้นโผบินหนีฝ่ามือของฮาเดสที่ตะปบลงมาอย่างเฉียดฉิว
“วู้ววววว โคตรมันส์เลย” บุตรแห่งเฮอร์มีสส่งเสียงหัวเราะร่า
“หนีให้รอดก่อนจะได้มั้ย!!!” ทั้งหมดพูดขึ้นพร้อมกัน เว้นเสียแต่อี้เอินและแบมแบม…
พวกเขาเผลอสบตากัน หนึ่งคนโล่งอก อีกหนึ่งกลับโกรธเกลียด ร่างสูงพยายามอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายเมินเฉย แบมแบมเลือกที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น สุดจะทนกับการมองหน้าคนคนนี้ ยากเกินจะฝืนกับการขอบคุณ ทรมานเกินกว่าจะรู้สึกดี
“มาร์ค” สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งจินยองและแจ็คสัน แต่ดูเหมือนว่าร่างเพรียวจะอยากสละสิทธิให้เพื่อนได้พูดก่อน
“มีคำถามนิดหน่อยน่ะ”
“อะไร”
“ให้ลงจอดที่ไหนอะ” บุตรแห่งเฮอร์มีสถามขณะที่กำลังโผบินอยู่กลางท้องฟ้าสีครามที่ดูช่างน่าขันเสียเหลือเกิน พวกเขาเกือบตายอยู่ใต้นรก แต่เบื้องบนนี่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“93ลิปดา 13ฟิลิปดาเหนือ” อี้เอินเอ่ยตอบอย่างไร้อารมณ์
“ที่นั่นมัน”เจบีอุทาน
“ที่นั่นล่ะ ปลอดภัยที่สุดแล้ว ก่อนถึงก็แวะร้านขายชุดนักเรียนด้วยไปเลยแล้วกัน”
“ทำไมเราจะต้องไปซื้อด้วยอะ สรุปที่นั่นคือที่ไหนเนี่ย” จินยองแหว
“ที่นั่นคือโรงเรียนของผมเองครับ” แบมแบมแทรกขึ้นเรียกความเงียบจากทุกคนให้หยุดคุย
“อืม…”
“…….”
“ เราจะไปเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับนายสักพัก” แล้วเสียงของอี้เอินก็ดังขึ้นเป็นคนสุดท้ายก่อนที่ทุกคนจะตัดสินใจว่าพวกเขาจะขอเดินทางกันอย่างเงียบๆไปเลยจะดีกว่า
แย่ แย่แน่ๆ
ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปเขาต้องแพ้แน่ๆ
ต่อให้ใครจะโจษจันเรื่องความสามารถของเขาแค่ไหน แต่พลังของเขาก็เทียบชั้นไม่ติดกับของผู้เป็นพ่อเลยด้วยซ้ำ และพวกวิญญาณก็ไม่ได้มีนิสัยชอบเชื่อฟังคนที่อ่อนแอกว่าเสียด้วย
“บ้าเอ๊ย” อี้เอินพึมพำ สถานการณ์ไม่เอื้อต่อการให้ใช้ความคิดสักนิด สองมือต้องคอยผลักเหล่าโครงกระดูกที่คลานเข้ามาหา ในขณะที่สมองก็ต้องรีบหาทางออก
“ตั้งแต่เล็กจนโตข้าปลูกฝังให้เจ้าเห็นคุณค่าและความสำคัญของชีวิตมาโดยตลอด” เสียงอันทรงพลังของฮาเดสดังใกล้เข้ามา เทพเจ้าค่อยๆย่างสามขุมเข้ามาหา หมอกแห่งความตายรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อี้เอินพยายามดิ้นให้หลุด เขารู้ เขารู้ดีว่าพ่อของเขาจะทำอะไร
“ข้าพร่ำสอนและอบรบให้เจ้าเกรงกลัวและเคารพความตายอยู่เสมอ เพราะมันทรงพลังและอันตรายยิ่งกว่าสิ่งใด!”
“แต่วันนี้! วันนี้เจ้ากลับเลือกที่จะโกงความตายเพียงเพราะความโง่งมของตนเองอย่างนั้นน่ะหรือ!!!” ฮาเดสกระชากคอเสื้อลูกชายขึ้นมาก่อนจะผลักจนไถลไปกับผืนดิน
“ข้าเตือนเจ้าตั้งแต่วันนั้นแล้วใช่มั้ยว่าให้หยุดแก้แค้นซะ!! เพราะการล้างแค้นอย่างอยุติธรรมไม่เคยนำพาความยุติธรรมมาให้ใคร!!!” เทพเจ้าย่างสามขุมเข้ามาหา ร่างสูงพยายามรีบตะเกียกตะกายหนี ก่อนที่จะถูกกระชากคอเสื้อจากด้านหลังเอาไว้
“แต่เจ้า! เจ้าก็ยังเลือกที่จะเดินตามวิถีของซุส! ยังคงแก้แค้นอย่างคนเขลา” ฮาเดสลากร่างของลูกชายให้ครูดไปตามพื้นหินสีดำที่ขรุขระจนความคมของหินบาดเนื้อจนเลือดซิบ ของเหลวสีแดงค่อยๆย้อมแผ่นดินสีดำให้กลายเป็นสีแดงฉานราวกับกลีบดอกไม้แห่งความตาย
“อั่ก!! ท่านพ่อ ท่าน”
“แล้วเจ้า เจ้าจะให้ข้าผู้นี้ผู้ซึ่งเป็นเทพผู้ดำรงไว้ซึ่งความยุติธรรมและเที่ยงตรงต่อความตายรู้สึกเช่นไร!!”
“ท่านพ่อ ท่าน ผม…” ทุกเสียงถูกหยุดไว้เท่านั้นเมื่อฮาเดสกระชากผู้เป็นลูกเข้าไปหา
“ทำไมล่ะ ทำไมล่ะอี้เอิน พ่อคนนี้สอนเจ้าไม่ดีหรือ พ่อคนนี้อบรบเจ้าไม่พอหรือ พ่อคนนี้…” เทพเจ้ามองลึกเข้าไปในดวงตาของลูกชาย หัวใจของอี้เอินปวดหนึบเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัด
“พ่อคนนี้ พ่อคนนี้ รักเจ้าไม่พอหรือ เจ้าถึงหันหลังให้กับวิถีแห่งฮาเดส!!” ฉับพลันนั้นสองเท้าก็หยุดชะงักก่อนจะผลักเขาเข้าไปในทุ่งแอสโฟเดลที่เหล่าวิญญาณเริ่มคลุ้มคลั่งเมื่อได้กลิ่นเลือด
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” อี้เอินหวีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เหล่าดวงวิญญาณต่างกรูเข้ามาราวกับฝูงซอมบี้ มือหงิกงอของพวกมันรุมทึ้ง แหวกแผลให้ยิ่งเหวอะ ปากของพวกมันรุมเลียรุมกินเลือดของเขา
“จงสำนึกความผิดของเจ้าซะ! หากเมื่อใดที่เจ้าคิดได้ ข้าจึงจักจะปล่อยเจ้าไป!!” น้ำเสียงอันทรงพลังดังขึ้นอย่างสั่นเทา การเห็นลูกชายโดนทำร้ายไม่ใช่เรื่องง่าย ทว่าหากไม่สั่งสอนเลยก็ไม่ได้
อี้เอินหวีดร้องเสียงโหยหวน สองมือพยายามผลักไสเหล่าดวงวิญญาณที่ยามนี้บ้าคลั่งผิดจากยามปกติให้ออกห่าง สองขาตะเกียกตะกายดิ้นหนี สายตาพยายามมองหาวิญญาณของแบมแบม ร่างบางกำลังยืนมองจากทางเข้าศาลพิพากษาโดยมีพ่อเขาค่อยๆเดินเข้าไปหา เขาจะต้องช่วยแบมแบมออกมาให้ได้ เขาจะต้องช่วยแบมแบมออกมาให้ได้
“รอฉันก่อน ร ร รอฉัน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก สองมือพยายามไขว่คว้าหาร่างบางที่ค่อยๆหันหลังให้กับเขา
“รอ ฉ ฉ ฉัน แบม รอ ฉัน” นับเป็นคำสั่งที่อ่อนแรงที่สุด เหล่าดวงวิญญาณกรูกันเข้ามารุมทำร้ายราวกับเขาเป็นอาหารจานใหญ่ในรอบหลายพันปี โลหิตสีแดงฉานไหลเจิ่งนองย้อมสีทุ่งหญ้าสีเทาเป็นสีแดง ร่างกายเริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหว
“แบม แบมแบม แบมแบม” ร่างสูงพึมพำ ภาพครั้งแรกที่ได้พบอีกฝ่ายซ้อนทับกับภาพปัจจุบันที่ร่างบางกำลังจะจากเขาไป เด็กผู้ชายคนนั้นที่วิ่งเล่นอยู่ในสวน เด็กผู้ชายคนนั้นที่หัวเราะกับเรื่องง่ายๆ เด็กผู้ชายคนนั้นที่เผลอสบตากับเขาทั้งในตอนนั้น…..และตอนนี้
ร่างบางค่อยๆหันหลังกลับไป ฮาเดสพาอีกฝ่ายเข้าไปในศาลพิพากษา หัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะหนักๆจนดังก้องอยู่ในหู ชั่ววินาทีหนึ่งที่สมองหลงลืมความเจ็บปวดทางกายไป
มันจะเป็นเช่นนี้จริงๆหรือ…
มันจะจบลงเช่นนี้จริงๆหรือ…
ทุกอย่างมันจะสูญสิ้นสลายลงไปจริงๆหรือ….
ไม่…
ต้องไม่เป็นแบบนั้น
เขาไม่ได้เจ็บปวดเพื่อสูญเปล่า ไม่ได้เสี่ยงตายเพื่อผิดหวัง ไม่ได้ต่อสู้เพื่อพ่ายแพ้
“ผมไม่ได้หักหลังความตายเพื่อสูญเปล่า” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนที่ลืมตาโพล่ง รัศมีแห่งความตายพุ่งกรีดแทงใส่เหล่าวิญญาณ อี้เอินค่อยๆยันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ ทว่ากลับมั่นคง นัยน์ตาคมเข้มตวัดกลับไปที่ร่างบาง ฮาเดสหันกลับมาหาอย่างฉงน
“แต่ผมทำเพื่อคืนความยุติธรรม” ฉับพลันนั้นดวงตาก็เรืองแววเป็นสีทองเจิดจ้า ผืนแผ่นดินก็สั่นสะเทือน อี้เอินเงื้อมือขึ้นสูง ลำแสงสีดำพุ่งทะยานขึ้นสู่เบื้องบน เสียงภูตผีโหยหวนดังระงม เหล่าวิญญาณในทุ่งถูกครอบงำ คนตายนับพันนับหมื่นดาหน้ากันเข้าไปหาฮาเดส
“ต้วนอี้เอิน” เทพเจ้ากัดฟันกรอด ก้าวเท้าเข้ามาเบื้องหน้า กำหมัดแน่นอย่างพยายามควบคุมโทสะ “เจ้าคิดจะทำอย่างนี้จริงๆใช่มั้ย”
อี้เอินจับจ้องไปที่ผู้เป็นพ่อก่อนจะเอ่ยตอบ
“บางครั้งความตายก็ไม่สามารถเอาชนะได้ทุกสิ่ง”
“เจ้าพูดอะไรของเจ้า” ฮาเดสเรียกสองง่ามอาวุธประจำกายออกมาเตรียมต่อสู้
“ความรักต่างหากที่เป็นที่สุดของทุกสิ่ง... เจบี เริ่มดำเนินการแผนสองได้” เสียงทุ้มประกาศก้องพร้อมกับโยนพลุสัญญาณขึ้นกลางอากาศ เสียงพลุระเบิดออกเป็นสายฝน สายลมกรรโชกหอบพัดไปทั่ว ฝนห่าใหญ่กระหน่ำตกลงมา เหล่าภูตผีแตกตื่น ใต้ดินนี้ไม่เคยมีฝน ไม่เคยมีปรากฏการทางธรรมชาติใดๆทั้งสิ้น และเพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น ปีกสีขาวขนาดใหญ่ก็ค่อยๆกรีดม่านริ้วสีดำของขุมนรกให้แปดเปื้อน ร่างของคนกลุ่มหนึ่งค่อยๆบินโฉบลงมา ก่อนจะมาหยุดอยู่ต่อหน้าฮาเดส
“พวกเจ้า!” เทพแห่งความตายกัดฟันกรอดด้วยความโมโห
“โอ๊ะโอ... ดูเหมือนว่าฉันจะลงจอดผิดที่แฮ่ะ ใกล้ไปนิสสสสสนึง”ผู้มีปีกสีขาวเอ่ยบอกก่อนจะก้าวถอยหลังไปยืนเคียงข้างกับอี้เอิน
“ผมไม่ได้โง่มากพอจะลุยเดี่ยวสู้กับเทพเจ้า ยิ่งโดยเฉพาะกับท่านพ่อ เพราะฉะนั้นจะเรียกว่านี่เป็นกองหนุนก็คงจะไม่ผิดนัก” ตั้งแต่ตัดสินใจกลับลงมาที่นี่ เขาก็คิดแล้วว่าต้องการความช่วยเหลือ เขาจึงตกลงกับเจบีถึงแผนสำรอง และนี่ถือเป็นหนึ่งในนั้น หากเมื่อใดที่พลุแห่งสายฝนถูกจุดขึ้น นั่นหมายความว่าเขาต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน
“สวัสดีครับท่าน! ผม! หวังแจ็คสัน! กองหนุนหมายเลขหนึ่ง!! โอ๊ย ไอ้ปีกนี่มันถอดยังไงเนี่ย ไหนว่าได้รับมาตรฐานจากเฮเฟสตัสแล้วไง” ชายร่างบึกบึนโวยวายอย่างไม่ดูสถานการณ์ก่อนที่เขาจะสาละวนอยู่กับการถอดปีกนั่น และนั่นคือแจ็คสัน บุตรแห่งเฮอร์มีส เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของอี้เอินที่น้อยคนจะรู้
“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้เอาหมอนี่มา” ชายหน้าหวานผู้มีเสียงไพเราะหันไปกระซิบเอ็ดเจบี ตัวเขาแทบจะลีบแล้วเมื่อเห็นสายตาของฮาเดสนั่น
“ถ้าไม่มีเขาแล้วจะลงมาในนรกได้ยังไงกันล่ะ...” เจ้าชายแห่งท้องทะเลตอบเสียงอ่อนก่อนที่เสียงแผ่นดินไหวจะดังแทรกขึ้น ผืนแผ่นดินสั่นสะเทือน ฮาเดสขู่คำรามดึกกึกก้อง รัศมีอันตรายพุ่งจู่โจมทุกคนให้สั่นคลอน เทพเจ้ากำลังสร้างพายุแห่งความตายขึ้นล้อมรอบตนเอง เหล่าดวงวิญญาณถูกดูดเข้าไปอยู่ในร่าง นัยน์ตาสีดำเรืองรองด้วยสีทองเจิดจ้าที่ลุกโชนด้วยโทสะ
“พวกเจ้าคิดว่าล้อเล่นอยู่กับสิ่งใด!!!” เสียงทุ้มทรงพลังตวาดถาม ร่างของเทพเจ้าค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น อี้เอินเบิกตากว้าง
“ไม่ดีแล้ว... ท่านพ่อกำลังควบคุมโทสะตัวเองไม่ได้ เราต้องรีบหนีก่อนที่ท่านจะคืนร่างจริง” ตามปกติแล้วหากเทพเจ้าต้องดำรงอยู่ร่วมกับมนุษย์หรือแม้แต่มนุษย์กึ่งเทพแล้วจะจำแลงตนอยู่ในร่างธรรมดา เพราะหากปรากฏตัวในร่างจริง จะไม่มีใครสามารถทนทานพลังและบารมีได้
ถ้าไม่ตาบอด
ก็มักจะ…
ตาย
ซึ่งโดยปกติแล้วมักจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า
“แล้วจะทำยังไงกับแบมแบม” เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะหลังจากที่เจบีตะโกนถามฝ่าเสียงวุ่นวายรอบตัว อี้เอินมองไปทางร่างบางที่กำลังหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังพ่อของเขา กฎของนรกคือจะยอมให้คนตายเข้า คนเป็นออกเท่านั้น แต่ถ้าแบมแบมยังอยู่ในสภาพนี้…
หวีดดดดดดดด
เสียงแหลมหวีดหูดังขึ้นเสียงดังจนหูทุกคนอื้อ ทุกสายตาตวัดกลับไปยังต้นเสียง จุดจบของพวกเขายิ่งเด่นชัดขึ้น ปีกสีดำของฮาเดสค่อยๆสยายปีกออก อีกไม่ช้าการคืนร่างจริงจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว
“จินยอง! ฉันขอร้องล่ะ ใช้วาจาสิทธิ์ของนายช่วยเขากลับมาที ขอร้องล่ะ! เราไม่มีเวลาแล้ว!” อี้เอินคว้าแขนเพื่อนเอาไว้ หนุ่มหน้าหวานเจ้าของชื่อมองที่เขาสลับกับมองวิญญาณของแบมแบมอย่างทำอะไรไม่ถูก
“แต่ฉัน”
“ไม่มีแต่อะไรทั้ง อั่ก ตอนนี้ ต ตตอนนี้เลย!” ร่างสูงทรุดฮวบ พลังของพ่อเขาคือการดึงดูดพลังชีวิต คนเป็นที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดจึงกำลังค่อยๆถูกสูบวิญญาณ เนื้อหนังของเจบีค่อยๆหลุดร่อน ร่างกายของแจ็คสันกึ่งจะโปร่งแสง แม้แต่ตัวจินยองเองตอนนี้ก็แทบจะมองเห็นกระดูกข้างในแล้ว ถ้าช้ากว่านี้อีกเพียงเสี้ยววินาทีทุกคนจะเข้าใกล้คำว่าแตกดับ!
“ฉ ฉ ฉัน”
"โว้วววว จินยองช้ากว่านี้ก็ได้ ฉันอยากเล่นมือฉันก่อน ดูมันสิ!" น้ำเสียงตื่นเต้นดังมาจากแจ็คสัน ทุกคนกลอกตาอย่างเอือมระอาก่อนที่เจ้าตัวจะส่งยิ้มแหยๆแล้วผายมือไปทางเจบีที่เมื่อครู่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างขึ้นมาพร้อมกับเขา
“อย่าลังเลเลยจินยอง ทุกคนยังเชื่อในตัวนาย ทำไมนายถึงไม่เชื่อตัวเอง” ฝ่ามือที่บีบกระชับและเสียงทุ้มนุ่มของเจบีกระตุกหัวใจของร่างเพรียวให้เหลือบมองแววตาเพื่อนทั้งสาม พวกเขาทั้งหมดล้วนมองมาด้วยสายตาเชื่อมั่น ทั้งๆที่ในกลุ่มเขาแทบจะเป็นคนอ่อนแอที่สุดด้วยซ้ำ และเหนือสิ่งอื่นใด เขาสัมผัสได้ถึงความรักของอี้เอินที่มีต่อแบม
นี่คือศรัทธาที่เขามิอาจทรยศได้
เขาขยับเดินเข้าไปให้ตรงตำแหน่งกับที่แบมแบมซ่อนตัวอยู่อย่างยากลำบาก ร่างกายแทบแตกสลาย มีเพียงสิ่งเดียวที่ยืนหยัดคือความเชื่อ สายตาของเขากับแบมสอดประสานก่อนที่หลับตาลง ห้วงความรู้สึกต่อสู้กับความเจ็บปวดทางร่างกายเพื่อนึกถึงสิ่งที่สวยงามที่สุด คั้นและเคี่ยวมันจนเข้มข้นก่อนจะลืมตาขึ้น
“ด้วยวาจาสิทธิ์แห่งข้า ปาร์คจินยอง บุตรแห่งเทพีอโฟรไดท์ ขอสั่งให้แบมแบม บุตรแห่งซุสกลับคืนสู่ชีวิต ทรยศต่อความตาย ย้อนคืนสู่ร่างตนบัดเดี๋ยวนี้!!!” ฉับพลันนั้นนัยน์ตาคู่หวานเจิดจ้าด้วยประกายสีทับทิม แสงสีชมพูอ่อนกรีดผ่านม่านสีดำให้สลายออก ร่างไร้ชีวิตของแบมแบมค่อยๆลอยสู่เบื้องล่าง วิญญาณของร่างบางจึงค่อยๆถูกดึงให้กลับคืนสู่ร่างเดิมอย่างยากจะต้าน
เพราะนี่คืออำนาจหนึ่งเดียวผู้พิชิตทุกสรรพสิ่ง
มนตราแห่งเทพีอโฟรไดท์ผู้เลอโฉม
วาจาสิทธิ์ที่สยบได้แม้แต่ความตาย
ให้ทุกสรรพสิ่งหลงรัก ยอมจำนนอย่างมิมีอำนาจใดมาลบล้าง!!!
“ผมไม่ ผม”แบมแบมพยายามฝืน
“เจ้าคิดว่าจะทำได้อย่างนั้นหรอ เจ้าคิดว่าจะ”
“ได้ และทำได้ดีด้วย จง กลับ คืน สู่ ร่าง”จินยองพูดแทรกฮาเดส ร่างเพรียวจับจ้องแบมแบมอย่างมุ่งมั่น ฉับพลันนั้นวิญญาณของแบมแบมก็กลับคืนสู่ร่าง จังหวะเดียวกับที่ฮาเดสคืนร่างจริงอย่างสมบูรณ์แล้ว
“แจ็คสัน!!!” ร่างเพรียวตะโกนลั่นขณะคว้าร่างของแบมแบมวิ่งกลับหลังหันไปหากลุ่มเพื่อน
“กำลังรอเวลาออกโรงอยู่พอดี” แจ็คสันพูดอย่างอารมณ์ดี ปีกประดิษฐ์ที่เจ้าตัวซื้อมาจากลูกของเฮเฟสตัสสยายปีกกว้าง สองมือคว้าตัวเพื่อนทั้งหมดเอาไว้ก่อนจะขึ้นโผบินหนีฝ่ามือของฮาเดสที่ตะปบลงมาอย่างเฉียดฉิว
“วู้ววววว โคตรมันส์เลย” บุตรแห่งเฮอร์มีสส่งเสียงหัวเราะร่า
“หนีให้รอดก่อนจะได้มั้ย!!!” ทั้งหมดพูดขึ้นพร้อมกัน เว้นเสียแต่อี้เอินและแบมแบม…
พวกเขาเผลอสบตากัน หนึ่งคนโล่งอก อีกหนึ่งกลับโกรธเกลียด ร่างสูงพยายามอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายเมินเฉย แบมแบมเลือกที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น สุดจะทนกับการมองหน้าคนคนนี้ ยากเกินจะฝืนกับการขอบคุณ ทรมานเกินกว่าจะรู้สึกดี
“มาร์ค” สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งจินยองและแจ็คสัน แต่ดูเหมือนว่าร่างเพรียวจะอยากสละสิทธิให้เพื่อนได้พูดก่อน
“มีคำถามนิดหน่อยน่ะ”
“อะไร”
“ให้ลงจอดที่ไหนอะ” บุตรแห่งเฮอร์มีสถามขณะที่กำลังโผบินอยู่กลางท้องฟ้าสีครามที่ดูช่างน่าขันเสียเหลือเกิน พวกเขาเกือบตายอยู่ใต้นรก แต่เบื้องบนนี่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“93ลิปดา 13ฟิลิปดาเหนือ” อี้เอินเอ่ยตอบอย่างไร้อารมณ์
“ที่นั่นมัน”เจบีอุทาน
“ที่นั่นล่ะ ปลอดภัยที่สุดแล้ว ก่อนถึงก็แวะร้านขายชุดนักเรียนด้วยไปเลยแล้วกัน”
“ทำไมเราจะต้องไปซื้อด้วยอะ สรุปที่นั่นคือที่ไหนเนี่ย” จินยองแหว
“ที่นั่นคือโรงเรียนของผมเองครับ” แบมแบมแทรกขึ้นเรียกความเงียบจากทุกคนให้หยุดคุย
“อืม…”
“…….”
“ เราจะไปเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับนายสักพัก” แล้วเสียงของอี้เอินก็ดังขึ้นเป็นคนสุดท้ายก่อนที่ทุกคนจะตัดสินใจว่าพวกเขาจะขอเดินทางกันอย่างเงียบๆไปเลยจะดีกว่า
