บ้าน
แขนเรียวถูกกระชากลากไปตามทาง โดยมีร่างโปร่งวิ่งตามมาไม่ห่างนัก เสียงเข้มร้องเรียกหญิงสาวที่กำลังตกอยู่ในอันตราย แรงโทสะของคริสคุกรุ่นจนแทบจะฆ่าทั้งสองคนให้ตายไปตรงหน้า ฝ่ามือเล็กพยายามแกะนิ้วยาวที่รัดกุมข้อมือจนแดงก่ำ ใบหน้าคมขบกรามแน่นจนเส้นเลือดใต้ผิวหนังโป่งนูน ผมยาวสลวยพริ้วไหวไปตามแรงปะทะของลมทะเลที่โชยมาอย่างแรง
"คุณคริส ฉันเจ็บ"
"เจ็บเหรอ...เจ็บใช่ไหม" ดวงตาคมดุดันเหลือบมองก่อนเพิ่มแรงบีบข้อมือเล็กจนแทบเขียวช้ำ
"คุณคริส ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!!" ตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อหวังจะหยุดนักธุรกิจหนุ่มให้ได้สติ
ได้ผล...ร่างสูงยืนนิ่งเพื่อรอให้โอเซฮุนเดินตรงเข้ามาประชิดตัวมากขึ้น ฝ่ามือหนากำหมัดแน่น ใบหน้าสวยหวานเริ่มฉายแววความวิตกกังวล เธอรู้ดีว่าคริสเป็นคนอารมณ์ร้อนและรุนแรง ร่างบางห้ามปรามพยายามยืนคั่นกลางจากชายหนุ่มทั้งสอง ดวงตาคมจ้องเขม็ง ความน่ากลัวของนักธุรกิจหนุ่มทำให้ชานยะออกปากขอร้องให้ตากล้องอารมณ์ดีออกไปจากที่นี่
"เซฮุน คุณช่วยกลับไปที่งานก่อนได้ไหมคะ นะคะ"
"แต่คุณกำลังเป็นอันตราย...ผมไม่ไปจนกว่าจะเห็นว่าคุณปลอดภัยดี"
ข้อมือเล็กถูกออกแรงกระชากอีกครั้งจนร่างบางเซถลาเข้ามาข้างร่างสูง
"เหมือนฉากในหนังรักโรแมนติคของนางเอกกับพระเอกจริงๆ" เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนยกยิ้มเยือกเย็นให้กับทายาทตระกูลโอ
"ผมจะบอกคุณให้นะ ผู้หญิงคนนี้เป็นสมบัติของผม เพราะฉะนั้นคืนนี้..ผมจะทำอะไรกับเธอก็ได้"
แขนแกร่งโอบรอบเอวบางรั้งเข้าหาตัวเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ คริสคือคนเดียวที่เป็นเจ้าชีวิตหล่อน เขาสามารถกำหนดกฎเกณฑ์ เงื่อนไขต่างๆขึ้นมาได้จากสัญญาทาสฉบับนั้น และครั้งนี้ก็เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้นายจ้างรูปหล่อโกรธแค้น จนต้องแสดงพฤติกรรมเลือดขึ้นหน้า
"สัญญาต่ำๆที่คุณใช้ผู้หญิงคนหนึ่งปรนเปรอความใคร่ให้น่ะเหรอครับที่ผูกมัดเธอไว้" น้ำเสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้โอเซฮุนจะเป็นคนใจเย็นแต่ครั้งนี้เขาทนเห็นหญิงสาวที่รักเจ็บปวดต่อหน้าต่อตาไม่ได้อีกแล้ว
เหมือนมีดนับสิบเล่มเสียดแทงหัวใจร่างเล็ก แม้คำพูดจะเฉือดเฉือนใจแต่มันก็คือเรื่องจริง ตลอดเวลาสิ่งที่เธอได้รับคือคำดูถูกดูแคลน ทั้งจากนายจ้างผู้ร่างสัญญาและคนในครอบครัวของเขา อีกไม่นานคริสเองก็ต้องแต่งงานกับลีอายอง บุตรสาวหน้าตาดีของตระกูลลีที่ถูกจัดหาให้โดยมารดา ดวงตากลมโตเริ่มรื้นน้ำตาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มด้านข้างตะคอกเด็กน้อยรุ่นน้อง
"ธุรกิจก็คือธุรกิจ คุณยังเด็กที่จะเรียนรู้เรื่องพวกนี้ ผมสูญเสียเงินมหาศาลเพื่อซื้อตัวชานยะ สินค้าอะไรที่อยู่ในมือผมต้องใช้งานให้คุ้มค่า เพราะอีกไม่นานมันอาจจะถูกเทขายไปเป็นมือสองมือสามในท้องตลาด อยากได้ก็รอหน่อยนะครับ" ยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจที่ทำให้โอเซฮุนโกรธจนหน้าแดงได้
ร่างเล็กยืนสั่นไปทั้งตัวด้วยความเสียใจ คำพูดหยาบคายจากปากของคนที่เธอรักคือสิ่งที่ทำร้ายจนเธอหมดแรงยืน ต่อให้ลีอายองหรือมารดาของคริสต่อว่าเธออีกร้อยพันครั้ง ก็ไม่เท่ากับสิ่งที่นายจ้างหนุ่มทำในตอนนี้แค่ครั้งเดียว
สิ้นสุดความอดทน เซฮุนกำหมัดเหวี่ยงขึ้นชกใบหน้าร่างสูงจนหันไปอีกทาง เขากระชากคอเสื้อนักธุรกิจรูปหล่อก่อนง้างหมัดขึ้นสุดมือ ขายาวยกขึ้นถีบหน้าอกตากล้องจนล้มทั้งยืน ทั้งสองตะลุมบอนกันโดยมีร่างเล็กยืนน้ำตารินไหลจากความเสียใจ เสียงวิทยุสื่อสารรีบรายงานให้เจ้าหน้าที่เข้ามาควบคุมสถานการณ์ แค่เพียงไม่นานพนักงานรักษาความปลอดภัยต่างโค้งศีรษะขออนุญาตก่อนเข้าไปจับตัวนักธุรกิจชื่อดังแยกออกจากกัน
ฝ่ามือหนายันตัวขึ้นจากพื้นพร้อมจัดหูกระต่ายให้เข้าที่ สูทเรียบหรูดูดีถูกขยับไปมาหลังจากทั้งสองชกต่อย เสื้อสีขาวเลอะรอยดำของฝุ่นจากพื้นที่ล้มลุกคลุกคลานเมื่อครู่ คริสมีคำสั่งให้การ์ดคู่ใจกลับไปดูแลความเรียบร้อยในงาน เพื่อแจ้งกับเลขาส่วนตัวว่าเขาจะไม่กลับเข้าไปที่งานอีก คืนนี้มีเรื่องต้องจัดการอีกยาวนานระหว่างนายจ้างและลูกจ้างสาวสวย
"เธอไปกับฉัน!" ฝ่ามือรั้งแขนเรียวกระชากเดินไปตามริมหาดก่อนตะโกนออกคำสั่งเสียงดัง
"ช่วยจัดการพาคุณโอเซฮุนไปพบลุงของเขา" ร่างโปร่งถูกชายกำยำสองคนพยุงขึ้นจากพื้นเพื่อควบคุมตัวเข้าไปที่งานอีกครั้ง
ดวงตาคมจับจ้องตามร่างหญิงสาวที่เดินคล้อยหลังไปจนสุดตา เขาเป็นห่วงเธอสุดหัวใจหากแต่ทำอะไรไม่ได้เมื่อสถานการณ์บีบบังคับให้ต้องยอมเดินตามการ์ดพวกนั้น
ประตูลิฟท์เปิดออกช้าๆโดยมีร่างของนายจ้างเดินนำหญิงสาว แขนแกร่งยกมือขึ้นโบกเป็นสัญญาณกับคนติดตามที่เฝ้าหน้าห้องเพื่อห้ามใครเข้ามารบกวน คีย์การ์ดสอดข้างประตูพร้อมกับไฟในห้องที่เริ่มสว่างขึ้น ไม่ทันที่ร่างเล็กจะก้าวพ้นประตูเธอก็โดนเหวี่ยงล้มลงบนโซฟา ฝ่ามือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองที่รั้งคอออก หูกระต่ายสีดำถูกถอดวางไว้ที่พื้นด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าสวยหวานเลอะคราบน้ำตาที่แห้งกรัง ร่างสูงสบถดังลั่นเมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ของชานยะกับชายอื่น
"ร่าน!" แขนแกร่งปัดแก้วแชมเปญทรงสูงหล่นแตกกระจาย
คริสหย่อนกายลงบนโซฟา ฝ่ามือกุมขมับตัวเองบีบเบาๆคล้ายกับคนใกล้คลั่ง อาการหึงหวงอย่างไร้เหตุผลเริ่มมากขึ้นทีละน้อยจนเริ่มขาดสติ
"เธอต้องการอะไรชานยะ เงินเหรอ" นิ้วยาวคลี่ธนบัตรในกระเป๋าออกมาโยนใส่ใบหน้าสวยใส
"คุณคริส!" ดวงตากลมโตจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด
"เก่งจริงๆที่สามารถจับผู้ชายที่ฐานะไม่ต่างจากฉันได้ รูปร่างหน้าตาชาติตระกูลก็ไม่ธรรมดา" ขายาวเดินก้าวไปมา เขาปรบมือเบาๆด้วยท่าทีกวนประสาท
ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่น ขอบตาร้อนผ่าวเมื่อรับรู้ดีแล้วว่านายจ้างไม่เคยมองเธอในแง่ดี กลับมีแต่วาจาที่เฉือดเฉือน แม้เวลาจะผ่านไปหลายเดือนจนได้ใกล้ชิดสนิทสนม ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกจากใจของเขาได้
"ค่ะ ไปทั้งทีก็ต้องเลือกคนที่ฐานะดีไม่ต่างจากคุณ ตอนนี้คุณโอเซฮุนกำลังหาทางช่วยเหลือฉันจากสัญญาฉบับนั้น..."
"คงดีหากเราสองคนตกลงเรื่องสัญญาให้เรียบร้อยก่อนที่จะ..เกิดงานแต่งงานของคุณในไม่ช้า"
เหมือนน้ำมันที่ราดรดบนกองไฟ ฝ่ามือใหญ่บีบใบหน้าเล็กที่อยู่ห่างจากเขาไม่กี่เซน นิ้วยาวกดที่ข้างแก้มจนเลือดฝาดปรากฎขึ้น
"ฉันมองเธอไม่ผิด คนไร้ค่าที่ยอมขายเรือนร่างให้กับผู้ชายก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงหากินข้างถนน"
"แต่อย่างเธอคงเป็น...โสเภณีอัพเกรด"
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นฟาดแก้มสากอย่างแรง ผิวขาวของชายหนุ่มขึ้นเป็นจ้ำรอยนิ้วแดงระเรื่อ ริมฝีปากที่ได้รับบาดเจ็บจากฝีมือของโอเซฮุนเมื่อครู่เริ่มมีโลหิตไหลซึม หลังมือยกขึ้นปาดปากเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบ เขายกยิ้มพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ
"ไม่ต้องห่วง เธอได้ขึ้นสวรรค์กับมันแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้!" แขนแกร่งจูงร่างเล็กลากไปตรงระเบียงที่มีสระน้ำส่วนตัวสุดหรู
หญิงสาวถูกช้อนร่างอุ้มโยนลงน้ำโดยร่างสูงโดดตามลงไปติดๆ
"ใส่ตะกร้าล้างน้ำอีกกี่รอบยังไงเธอก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ มีแต่คราบคาวโสมมก่อนถึงมือมัน น่าสะใจใช่ไหมที่เขาต้องรับเดนต่อจากฉัน" ริมฝีปากหนาดูดดุนกลีบปากเล็กก่อนสอดลิ้นเข้าโพรงปาก
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นดันแผงอกหนาที่กำลังโถมใส่ทั้งร่างจนเธอหมดแรงยั้ง เส้มผมสีดำขลับเปียกหมาด ใบหน้าคมที่ปรากฎรอยแผลเขียวช้ำจากการชกต่อยฉายแววความเจ็บปวด หากแต่จะมีใครหยั่งรู้ว่าชายหนุ่มกลับเจ็บที่ใจไม่แพ้กัน
ชุดราตรีสั้นสวยหรูถูกกระชากออกจนขาดเผยให้เห็นร่างขาวเนียนใต้น้ำ ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เรือนร่างผุดผ่อง ฟันขาวขบกัดตามลำคอสวยพร้อมจงใจทิ้งรอยรักที่ด่างพร้อยไว้ให้เธออับอาย ฝ่ามือเล็กทุบหัวไหล่กว้างด้วยความเจ็บ ฉากรักเร่าร้อนรุนแรงกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
แขนเรียวถูกจับยกขึ้นรวบไว้ข้างหลัง เขาบีบเคล้นเนินอกเต่งตึงเต็มมืออย่างไม่ปราณี ใบหน้าคมโน้มลงใช้ลิ้นยาวสะกิดยอดอกที่แข็งชูชัน อุณหภูมิยามค่ำคืนลดลงเรื่อยๆประกอบกับน้ำในสระที่เริ่มเย็น ร่างเล็กรู้สึกหนาวสั่นแต่ก็ไม่คิดปริปากพูดออกไป กระโปรงสั้นลูกไม้แนบเนื้อถูกถลกขึ้นจนเห็นชั้นในตัวเล็ก มือใหญ่ตะปบลูบขึ้นลงจนหญิงสาวสะดุ้ง ร่างสูงค่อยๆสอดนิ้วเรียวเข้าไปควานหาความหอมหวานภายใน
"ตอนนี้เธอเป็นสมบัติของฉัน" เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูก่อนใช้ปลายลิ้นลากไล้ตามแก้มใส เขาพรมจูบเธอทั่วใบหน้าดั่งหวงของรักชิ้นนี้จะถูกพรากไป
ร่องรักด้านล่างเต้นตุบตามแรงความเสียวซ่านที่เริ่มทวีคูณขึ้นทีละน้อย ปลายนิ้วยาวชักเข้าออกช้าๆเพื่อเร้าอารมณ์หญิงสาว ชั้นในตัวเล็กลอยขึ้นเหนือน้ำด้วยฝีมือของนายจ้างหนุ่ม ปลายนิ้วบี้คลึงเม็ดทับทิมสีชมพูจนชานยะอ่อนแรง เธอกระตุกเกร็งตามความต้องการของร่ายกาย แขนแกร่งช้อนร่างลูกจ้างขึ้นนั่งบนขอบสระ ขาเรียวถูกจับแยกออกช้าๆ ใบหน้าคมฝังปลายจมูกลงบนซอกหลืบที่น่าหลงใหล เขาใช้ปลายลิ้นเลียส่วนอ่อนโยนอย่างเร่าร้อน ดูดดุนจนเกิดเสียงครางในลำคอ ขาขาวเนียนตั้งชันขึ้นเพื่อเปิดทางได้สะดวกขึ้น
"คุณคริส..เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า..อื้ออ...ปล่อยฉันนะคะ..." ฝ่ามือเล็กพยายามดันหน้าชายหนุ่มให้ออกห่างจากช่วงล่างแต่ก็ไม่เป็นผล
"แบบนั้นก็ดีสิ" สิ้นประโยคสนทนา ร่างสูงยังคงสาละวนใช้ลิ้นวาดลวดลายอย่างช่ำชอง หญิงสาวขยุ้มเส้นผมดำขลับที่เปียกชุ่มน้ำด้วยความเสียวซ่าน เนินเนื้อช่วงล่างถูไถริมฝีปากหนา กลิ่นสาปสาวช่วยปลุกความหื่นกระหายและสัญชาตญาณดิบในร่างของคริสให้เพิ่มทวีคูณ
เมื่อละเลงลีลารักจนช่องทางชุ่มหยาดน้ำใส ขาเรียวถูกดึงรั้งลงมาในน้ำอีกครั้ง ก้นขาวเนียนโดนบีบตีจนขึ้นรอยแดง แกนกายขนาดใหญ่คับตึงขยายตัวอยู่ภายในบ็อกเซอร์ ไม่นานนักเขาก็งัดอาวุธประจำกายออกมา ส่วนปลายถูไถด้านนอกช้าๆสอดยัดเข้าด้านใน ความบีบรัดทำให้ชายหนุ่มสูดปาก เขาเริ่มขยับสะโพกตนเองช้าๆตามจังหวะก่อนส่งท่อนรักร้อนฉ่าเข้าออก จังหวะเร่าร้อนถูกเร่งเพิ่มขึ้นจนน้ำรอบตัวกระเพื่อมเป็นคลื่น ใบหน้าสวยเหยเก ทั้งเจ็บปวดและเสียวซ่านจนบรรยายไม่ถูก ริมฝีปากหนามีโลหิตไหลซึมออกมาน้อยๆ ร่างสูงไล้เลียดูดกลีบปากเล็กในขณะที่ช่วงล่างก็ทำหน้าที่ไม่หยุดหย่อน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจางๆ เป็นการร่วมรักที่สร้างทั้งความสุข ความเศร้า และความเจ็บปวดในคราเดียวกัน
ชานยะเจ็บแปลบช่วงล่างจนต้องร้องห้าม นายจ้างหนุ่มไม่รับรู้เลยว่าตอนนี้มีเลือดไหลซึมน้อยๆออกจากร่องรัก เขายังคงเดินหน้ากระแทกกระทั้นจนเธอเจ็บหน่วงท้องน้อย เนื้อนวลสีขาวขึ้นรอยเขียวจ้ำจากการบีบเคล้น ฝ่ามือใหญ่บีบคางเล็กแน่นขณะส่งแกนกายกระหน่ำเข้าส่วนที่ควรได้รับการทะนุถนอม
"ฉันเจ็บ...คุณคริส"
"หืม เจ็บเหรอ"
บทรักกลับเร่าร้อนมากขึ้นกว่าเก่า คริสทำอย่างที่ปากพูดไว้ เขาเกรงว่าเมื่อเธอหลุดลอยจนตกไปเป็นของรักของโอเซฮุน ความห่วงใยอ่อนโยนที่เคยมีให้ก็ไม่มีประโยชน์ หัวใจของชายหนุ่มเคืองแค้นจากประสบการณ์เลวร้ายของพี่ชาย บัดนี้ร่างสูงรับรู้แล้วว่าผู้หญิงคนไหนก็เหมือนๆกัน แม้ชานยะจะทำให้ประตูหัวใจของเขาที่ถูกปิดตายเริ่มเปิดออก แต่ตอนนี้มันกลับสร้างกลไกป้องกันความเจ็บปวดและเริ่มปิดลงอีกครั้ง
"คุณคริส...ปล่อยฉัน" ความปวดร้าวทำให้ฝ่ามือเล็กออกแรงดันแผงอกชายหนุ่ม
"ฉันไม่ปล่อย" เขาใช้ริมฝีปากประกบจูบเพื่อปิดเสียงร้องห้ามของหล่อน
สะโพกเกร็งโยกเข้าออกอย่างรุนแรง เขากระหน่ำเอวสอบไม่ยั้งจนความเสียวซ่านแปรเปลี่ยน ฝ่ามือเล็กจิกกำขอบสระ หล่อนไม่คิดจะปริปากขอร้องเขาอีกแล้ว หลายนาทีผ่านพ้นไปจนในที่สุดก็สำเร็จกามกิจ ร่างเล็กหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่นานทั้งสองในสระน้ำก็ผละออกจากกัน
"เธอต้องแหลกคามือฉัน ชานยะ" กำปั้นฟาดลงบนผืนน้ำ แรงโทสะยังคงคุกรุ่น ดวงตาคมจดจ้องร่างเล็กที่กำลังปีนขึ้นไปบนขอบสระ
ร่างสูงกระชากข้อเท้าลากลงมาในน้ำ หล่อนดิ่งลงสู่ก้นสระช้าๆ นายจ้างรูปหล่อยังคงดำน้ำลงไปประกบจูบดูดดื่ม หญิงสาวออกแรงดิ้นรนจนหลุดพ้น เธอพยุงตัวว่ายขึ้นมาสูดอากาศหายใจ คริสรั้งร่างบางเข้ามาสวมกอดและเริ่มรุกเร้าอีกครั้ง
"คุณบ้าไปแล้ว" ฝ่ามือเล็กทุบตีใบหน้าหล่อเหลา เขายกแขนขึ้นมากันแรงปะทะ
"บอกแล้วไงว่าสินค้าที่อยู่ในมือฉันต้องเสื่อมโทรมมากที่สุด" ยกยิ้มมุมปากก่อนโถมร่างเข้าใส่ และแล้วฉากรักรุนแรงภายในน้ำก็ฉายซ้ำวนเวียนเหมือนจุดเริ่มต้นเมื่อครู่
.
.
.
.
.
.
.
โอเซฮุนขอตัวกลับมาที่ห้องพักโดยไม่เข้าไปร่วมงานอีก เขากดโทรศัพท์หาเธอเป็นสิบครั้งแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ภายในใจร้อนรนกระวนกระวาย ร่างโปร่งเดินไปมาก่อนหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ เขาตัดสินใจโทรหาทนายประจำตระกูลเพื่อปรึกษาเรื่องราวบางอย่าง ปากกาแท่งเล็กจดข้อมูลที่ได้รับฟังจากคนที่ให้คำตอบในสิ่งที่แคลงใจ คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คถูกเปิดออกเพื่อค้นหาเรื่องราวที่เกี่ยวกับสัญญาครั้งนี้..
บนเตียงขนาดใหญ่ปรากฎร่างหญิงสาวนอนคุดคู้ ผมยาวเปียกหมาดเนื่องจากไม่ยอมเป่าไดร์ให้แห้ง ริมฝีปากซีดเซียว อาการปวดท้องและเจ็บอวัยวะช่วงล่างค่อยๆทวีคูณขึ้นทีละน้อย ชานยะได้แต่ขบปากแน่นเพื่ออดทนกับความเจ็บปวด
ร่างสูงยืนสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียง ปลายจมูกโด่งพรูลมหายใจเฮือกใหญ่ ควันสีขาวลอยฟุ้งในอากาศก่อนถูกลมทะเลพัดปลิวไป หัวสมองฉายภาพพี่ชายของตนเองสลับไปมากับใบหน้าของชานยะ
"พี่รักมิยากะ..แล้วนายจะรู้จักว่าความรักเป็นยังไง" ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างยามคิดถึงหญิงสาวที่หายไป
"โง่งม" ร่างสูงเดินจากมาโดยทิ้งให้พี่ชายคนเดียวยืนอยู่เพียงลำพังภายในห้องสีขาว
เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดให้ชีวิตของคนในตระกูลอู๋ต้องวนเวียนกับผู้หญิงไร้ค่า ทุกคำด่าทอเตือนสติที่คริสมีให้พี่ชาย กลับทำร้ายตัวเขาเองในตอนนี้ เหมือนดั่งสองคนในร่างเดียว จิตใจต้องการโหยหาความรัก แต่ร่างกายกลับผลักไสไล่ให้ออกห่าง เขาเหลือบมองร่างเล็กที่นอนนิ่งบนเตียงด้วยความเจ็บปวด แก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ถูกกระดกรวดเดียวหมด ดวงตาคมแดงก่ำ หยดน้ำใสคลอที่ขอบตาร้อนผ่าว เขาตัดสินใจเงยหน้ามองฟ้าเพื่อให้ความเสียใจไหลย้อนกลับเข้าไป บุตรชายคนเดียวของตระกูลจะแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้ แม้ทุกข์แสนสาหัสเพียงใดก็ตาม
ร่างสูงผิดหวังที่คิดว่าชานยะจะแตกต่างจากมิยากะ หรือผู้หญิงหิวเงินคนอื่นๆ แต่แล้วเธอก็แอบลักลอบเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เซฮุนฟังเพื่อช่วยเหลือให้พ้นจากสัญญาทาส ความคิดเองเออเองของนักธุรกิจหนุ่มยิ่งสร้างความโกรธแค้น เกลียดชัง ในหัวใจมากขึ้นเรื่อยๆ แก้วในมือถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้นระเบียงจนแตกดังเพล้ง
"จะไปไหน" เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อเห็นลูกจ้างสาวสวยลุกขึ้นจากเตียง
"ไปห้องน้ำ" เธอค่อยๆยันตัวเองขึ้น ลักษณะท่าทางการเดินที่ผิดแปลกทำให้คริสหรี่ตามอง ฝ่ามือเล็กกุมท้องน้อยที่เจ็บหน่วง ค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ
"เธอเป็นอะไร"
"เปล่าค่ะ" ขายาวเร่งจังหวะก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางเพื่อตรวจสอบความผิดปกติ
"ปวดท้องเหรอ" จดจ้องช่วงล่างภายใต้เสื้อคลุมสีขาวสะอาดตา
ฝ่ามือเล็กกำชายเสื้อตัวเองแน่น เธอตัดสินใจพยักหน้าบอกชายหนุ่ม แขนแกร่งรีบช้อนร่างขึ้นอุ้มเดินตรงไปยังหน้าห้อง คริสตะโกนเรียกผู้ติืดตามให้เอารถออกไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด สีหน้าฉายแวววิตกกังวล แม้จะชิงชังผู้หญิงประเภทนี้มากมายเพียงใดแต่หัวใจกลับรุ่มร้อนเมื่อเห็นเธอเจ็บป่วย
หน้าห้องตรวจมีร่างของชายหน้าตาดีเดินกระวนกระวายไปมา เขาสวมใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาวไม่ต่างจากคนไข้ในห้อง หมอสูงวัยเปิดประตูออกมาถามหาญาติเพื่อแจ้งอาการและแนวทางรักษา
"เธอเป็นอะไรมากไหมครับ"
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ เธอถูกข่มขืนมาหรือเปล่า.." เอ่ยไม่เต็มเสียงนักเนื่องจากแพทย์เองก็ไม่แน่ใจว่าชายคนนี้อยู่ในฐานะอะไร
"ครับ? คุณหมอหมายความว่ายังไง"
"คือ..ทางเราตรวจจากร่างกายภายนอกของเธอคล้ายถูกทำร้าย อวัยวะในส่วนนั้นมีอาการบอบช้ำ เธอมีไข้ต่ำๆเนื่องจากการอักเสบ ที่มีอาการปวดท้องน้อยนั่นก็เกิดจากการอักเสบเนื่องจากความรุนแรงเช่นกันครับ"
ร่างสูงนิ่งอึ้งไป ใบหน้าเริ่มชาทีละน้อยเมื่อคิดได้ว่าคนที่ทำร้ายให้ชานยะตกอยู่ในสภาพนี้ก็คือเขาเอง คริสออกรับว่าเป็นคนรักของหญิงสาวในห้อง โดยไม่ได้ปริปากบอกถึงฐานะที่ชัดเจนของทั้งสอง
"ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมอยู่แผนกสูติด้วย อยากจะแนะนำคุณนิดนึงเรื่องการมีเพศสัมพันธ์" หมอสูงวัยเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในทางการแพทย์การให้ความรู้แก่คนไข้หรือญาติถือเป็นสิ่งที่ควรกระทำ
"อวัยวะของคนไข้เองอาจจะไม่พร้อมรองรับการมีสัมพันธ์ที่รุนแรงกับคนรัก เรียกง่ายๆว่าเธอไม่ได้ผ่านการมีเพศสัมพันธ์บ่อย เพราะฉะนั้นทุกอย่างควรค่อยเป็นค่อยไปนะครับ หมอฝากไว้แค่นี้"
เหมือนสิ่งที่แพทย์กำลังจะบอกเป็นนัยๆ คือชานยะไม่ใช่ผู้หญิงที่ผ่านการมีเพศสัมพันธ์มาอย่างโชกโชนตามความเข้าใจของคริส แท้จริงแล้วอาชีพที่เธอทำไม่ใช่การค้าประเวณี หากแต่เพียงใช้เรือนร่างถ่ายแบบ นุ่งน้อยห่มน้อยเพื่องานเท่านั้น
"ครับ ขอบคุณครับ" ร่างสูงพยักหน้าตอบรับช้าๆ หย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความสำนึกผิด แม้ต้องการเอ่ยคำขอโทษกับเธอแต่ก็เหมือนทุกอย่างสายไปเสียแล้ว
หลังออกจากโรงพยาบาล ร่างสูงเดินประคองหญิงสาวกลับมาที่ห้องส่วนตัวของเธอเอง เขาเอ่ยเพียงสั้นๆว่าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายจะเดินทางกลับโซล ให้เธอพักผ่อนจนกว่าร่างกายจะดีขึ้น ฝ่ามือหนาหยิบถุงยายื่นให้ก่อนหันหลังกลับเดินจากมา
"ถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่ต้องปล่อยให้เธอเป็นอิสระ" รำพันกับตัวเองเบาๆขณะเดินกลับมายังห้องสูทสวยหรู
นักธุรกิจผู้ร่างสัญญาทาสฉบับนั้นเปิดคอมพิวเตอร์อ่านรายละเอียดทีละข้อที่เขาเป็นผู้กำหนดมันขึ้นมา
-นายจ้างมีสิทธิที่จะดำเนินการต่างๆในตัวลูกจ้างทุกกรณีโดยไม่มีข้อยกเว้น ในทางกลับกันลูกจ้างไม่มีสิทธิเรียกร้องหรือสิทธิในตัวของนายจ้าง หากนายจ้างพบบุคคลที่พึงพอใจจะเป็นผู้ยกเลิกสัญญาว่าจ้างนี้กับลูกจ้างด้วยตนเอง-
-หากนายจ้างพบบุคคลที่พึงพอใจจะเป็นผู้ยกเลิกสัญญาว่าจ้างนี้กับลูกจ้างด้วยตนเอง-
เขาอ่านวนเวียนซ้ำไปมา บุคคลที่พึงพอใจ...แต่ยังไม่มีใครที่ทำให้ฉันพึงพอใจได้เท่าเธอเลยชานยะ... เป็นแค่เพียงคำพูดในหัวเท่านั้นที่ไม่คิดเอ่ยออกไป จุดจบของเขาจะต้องพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนแอไม่ได้ มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหามารดา ประโยคแรกที่เอ่ยทำให้หญิงสูงวัยตกตะลึง
"แม่ครับ ผมจะแต่งงาน"
"ผมจะแต่งงาน....กับลีอายอง"
แก้วน้ำในมือตกแตกเนื่องจากความซุ่มซ่ามของหญิงสาว ร่างเล็กกำลังจะกินยาแก้อักเสบเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดจากการร่วมรักอย่างรุนแรง ไม่มีลางสังหรณ์ใดๆบ่งบอกว่าลูกจ้างผู้นี้กำลังจะเป็นอิสระ คริสตัดสินใจมอบเธอให้กับโอเซฮุน เรื่องทุกอย่างควรจบสิ้นเสียทีก่อนที่งานแต่งจะเริ่มขึ้นดั่งที่ชานยะเคยบอกไว้ เอกสารการซื้อขายในตัวเธอถูกร่างขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวเปรียบเสมือนสินค้าที่ไม่มีชีวิตจิตใจ ทุกอย่างที่กำหนดในเอกสารล้วนแล้วแต่ระบุเงื่อนไขชัดเจน ตัวเลขมหาศาลถูกตั้งขึ้นมาเพื่อรองรับการติดต่อจากทนายส่วนตัวของโอเซฮุน
รุ่งเช้าเลขาส่วนตัวได้รับคำสั่งจากนายจ้างให้พิมพ์เอกสารสัญญาที่เขาร่างขึ้นมา เธอเอ่ยบอกกับเขาว่าเมื่อคืนมีทนายประจำตระกูลโอติดต่อเข้ามาที่เบอร์มือถือของบริษัท โอเซฮุนต้องการนัดเจรจาซื้อสัญญาฉบับนั้นต่อจากคริส ไม่มีการแจ้งจำนวนตัวเลขที่เสนอจ่าย ทนายบอกแต่เพียงว่าทางตระกูลยินดีจ่ายตามจำนวนที่นักธุรกิจอู๋อี้ฝานเรียกร้อง
ร่างสูงหัวเราะเบาๆในลำคอ คิดไม่ผิดที่อ่านคนอย่างตากล้องอารมณ์ดีออก แววตาที่มุ่งมั่นของร่างโปร่งทำให้รู้ว่าเขาหลงรักชานยะสุดหัวใจไม่ต่างจากคริส สิ่งที่ต่างกันคงเป็นเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถทำได้ เซฮุนไม่เคยมีพี่ชาย และพี่ชายของเขาก็ไม่ได้เสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย เขาไม่ต้องแบกรับภาระความหวังของวงศ์ตระกูลไว้เช่นคริส ไม่มีอะไรเหมือนกันทั้งรูปร่างหน้าตา ลักษณะนิสัย มีเพียงอย่างเดียวที่เหมือนก็คือ ผู้ชายทั้งสองคนกำลังหลงรักผู้หญิงคนเดียวกัน แต่เลือกที่จะแสดงออกต่างกัน...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นถี่รัว ฝ่ามือเล็กกดรับเมื่อเห็นชื่อโอเซฮุนปรากฎที่หน้าจอ
"ค่ะ" ขานตอบด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน
"หลับอยู่เหรอครับ ผมโทรมารบกวนหรือเปล่า"
"ไม่หรอกค่ะ ทานยาเข้าไปก็เลยหลับลึกกว่าปกติ เพิ่งเห็นว่าคุณโทรเข้ามาตั้งหลายครั้ง"
"ไม่สบายเหรอครับ คุณโอเคหรือเปล่า" เอ่ยถามเพราะความกังวลใจ อยากไปพบหน้าเธอตอนนี้แต่ก็ทำได้เพียงสอบถามทางโทรศัพท์
"ค่ะ ไม่เป็นอะไร"
"ชานยะ...ผม..ขอโทษที่ทำอะไรไม่ปรึกษา แต่ทนายส่วนตัวของผมได้รับการติดต่อจากเลขาของคุณคริสแล้วนะครับ"
"เขาตกลงนัดเจรจาขายสัญญาฉบับนั้นให้ผม คุณกำลังจะเป็นอิสระ"
หูอื้อตาลายกับสิ่งที่ได้ยิน บอกไม่ถูกว่าควรดีใจหรือไม่ที่นายจ้างหนุ่มลงทุนฉีกสัญญาฉบับนั้นทิ้ง น้ำตาหยดใสหลั่งใหลออกมาจากขอบตาร้อนผ่าว ตอบตัวเองไม่ได้ว่าคือน้ำตาของความปิติหรือความเสียใจ ต่อจากนี้เธอจะเป็นแค่เพียงคนอื่น และอยู่ภายใต้การดูแลของโอเซฮุน ทายาทชื่อดังของตระกูลโอ
ไม่มีสัญญาณตอบรับ โทรศัพท์หล่นลงบนเตียงสีขาว ร่างบางลุกขึ้นในทันที เธอเดินตรงไปเคาะห้องส่วนตัวของนายจ้างหนุ่ม แค่เพียงประตูเปิดอ้าออก ฝ่ามือก็ฟาดลงบนใบหน้าของร่างสูงอย่างจัง ปลายลิ้นดุนกระพุ้งแก้มช้าๆเมื่อรู้สึกชา ไม่คิดโต้ตอบแต่กลับยืนนิ่งจดจ้องด้วยสายตาเย็นชา ความรู้สึกมากมายในใจที่ต้องการเอ่ยออกไปเพื่อดึงรั้ง กลับแปรเปลี่ยนเป็นคำพูดที่ตรงกันข้าม
"ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอ" มือหนากำเอกสารสัญญาฉบับใหม่แน่น เขารู้ดีว่าชานยะคงรับรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
"ผมยินดียกเลิกสัญญาเพราะทำตามเงื่อนไขที่ระบุในเอกสาร...ตอนนี้ผมพบคนที่พึงพอใจแล้ว และก็กำลังจะแต่งงาน"
"หากคุณได้เข้าไปอยู่ที่ตระกูลโออย่างถูกต้อง ผมจะส่งการ์ดเชิญไปให้นะครับ" ร่างเล็กหันหลังเดินจากมาเพราะไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป
หล่อนเร่งฝีเท้ากลับเข้าห้องพัก ล้มตัวลงฟุบหน้ากับหมอนนิ่ม เธอร่ำไห้แทบขาดใจเมื่อได้ยินจากปากของเขาแล้วว่ากำลังจะแต่งงาน ต่อจากนี้ความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างกำลังจบลงอย่างสมบูรณ์ ทั้งหัวใจและร่างกายแหลกสลายเกินกว่าจะประกอบขึ้นมาเป็นคนเดิม
ร่างสูงกำหมัดแน่นทุบผนังห้องเสียงดัง อึดอัดในหัวใจที่ไม่สามารถกอดหญิงสาวที่รักตรงหน้าไว้ได้ เขาทำได้แค่เพียงก้มหน้าร่ำไห้เงียบๆคนเดียวโดยไร้ซึ่งคำปลอบโยนจากบุคคลอื่น...
เรื่องราวความรัก ความวุ่นวายของสัญญาทาสฉบับนี้จะดำเนินไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม...
รบกวนติดแทค #ChanyaMyAV ขอบคุณค้าบ
"คุณคริส ฉันเจ็บ"
"เจ็บเหรอ...เจ็บใช่ไหม" ดวงตาคมดุดันเหลือบมองก่อนเพิ่มแรงบีบข้อมือเล็กจนแทบเขียวช้ำ
"คุณคริส ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!!" ตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อหวังจะหยุดนักธุรกิจหนุ่มให้ได้สติ
ได้ผล...ร่างสูงยืนนิ่งเพื่อรอให้โอเซฮุนเดินตรงเข้ามาประชิดตัวมากขึ้น ฝ่ามือหนากำหมัดแน่น ใบหน้าสวยหวานเริ่มฉายแววความวิตกกังวล เธอรู้ดีว่าคริสเป็นคนอารมณ์ร้อนและรุนแรง ร่างบางห้ามปรามพยายามยืนคั่นกลางจากชายหนุ่มทั้งสอง ดวงตาคมจ้องเขม็ง ความน่ากลัวของนักธุรกิจหนุ่มทำให้ชานยะออกปากขอร้องให้ตากล้องอารมณ์ดีออกไปจากที่นี่
"เซฮุน คุณช่วยกลับไปที่งานก่อนได้ไหมคะ นะคะ"
"แต่คุณกำลังเป็นอันตราย...ผมไม่ไปจนกว่าจะเห็นว่าคุณปลอดภัยดี"
ข้อมือเล็กถูกออกแรงกระชากอีกครั้งจนร่างบางเซถลาเข้ามาข้างร่างสูง
"เหมือนฉากในหนังรักโรแมนติคของนางเอกกับพระเอกจริงๆ" เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนยกยิ้มเยือกเย็นให้กับทายาทตระกูลโอ
"ผมจะบอกคุณให้นะ ผู้หญิงคนนี้เป็นสมบัติของผม เพราะฉะนั้นคืนนี้..ผมจะทำอะไรกับเธอก็ได้"
แขนแกร่งโอบรอบเอวบางรั้งเข้าหาตัวเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ คริสคือคนเดียวที่เป็นเจ้าชีวิตหล่อน เขาสามารถกำหนดกฎเกณฑ์ เงื่อนไขต่างๆขึ้นมาได้จากสัญญาทาสฉบับนั้น และครั้งนี้ก็เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้นายจ้างรูปหล่อโกรธแค้น จนต้องแสดงพฤติกรรมเลือดขึ้นหน้า
"สัญญาต่ำๆที่คุณใช้ผู้หญิงคนหนึ่งปรนเปรอความใคร่ให้น่ะเหรอครับที่ผูกมัดเธอไว้" น้ำเสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้โอเซฮุนจะเป็นคนใจเย็นแต่ครั้งนี้เขาทนเห็นหญิงสาวที่รักเจ็บปวดต่อหน้าต่อตาไม่ได้อีกแล้ว
เหมือนมีดนับสิบเล่มเสียดแทงหัวใจร่างเล็ก แม้คำพูดจะเฉือดเฉือนใจแต่มันก็คือเรื่องจริง ตลอดเวลาสิ่งที่เธอได้รับคือคำดูถูกดูแคลน ทั้งจากนายจ้างผู้ร่างสัญญาและคนในครอบครัวของเขา อีกไม่นานคริสเองก็ต้องแต่งงานกับลีอายอง บุตรสาวหน้าตาดีของตระกูลลีที่ถูกจัดหาให้โดยมารดา ดวงตากลมโตเริ่มรื้นน้ำตาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มด้านข้างตะคอกเด็กน้อยรุ่นน้อง
"ธุรกิจก็คือธุรกิจ คุณยังเด็กที่จะเรียนรู้เรื่องพวกนี้ ผมสูญเสียเงินมหาศาลเพื่อซื้อตัวชานยะ สินค้าอะไรที่อยู่ในมือผมต้องใช้งานให้คุ้มค่า เพราะอีกไม่นานมันอาจจะถูกเทขายไปเป็นมือสองมือสามในท้องตลาด อยากได้ก็รอหน่อยนะครับ" ยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจที่ทำให้โอเซฮุนโกรธจนหน้าแดงได้
ร่างเล็กยืนสั่นไปทั้งตัวด้วยความเสียใจ คำพูดหยาบคายจากปากของคนที่เธอรักคือสิ่งที่ทำร้ายจนเธอหมดแรงยืน ต่อให้ลีอายองหรือมารดาของคริสต่อว่าเธออีกร้อยพันครั้ง ก็ไม่เท่ากับสิ่งที่นายจ้างหนุ่มทำในตอนนี้แค่ครั้งเดียว
สิ้นสุดความอดทน เซฮุนกำหมัดเหวี่ยงขึ้นชกใบหน้าร่างสูงจนหันไปอีกทาง เขากระชากคอเสื้อนักธุรกิจรูปหล่อก่อนง้างหมัดขึ้นสุดมือ ขายาวยกขึ้นถีบหน้าอกตากล้องจนล้มทั้งยืน ทั้งสองตะลุมบอนกันโดยมีร่างเล็กยืนน้ำตารินไหลจากความเสียใจ เสียงวิทยุสื่อสารรีบรายงานให้เจ้าหน้าที่เข้ามาควบคุมสถานการณ์ แค่เพียงไม่นานพนักงานรักษาความปลอดภัยต่างโค้งศีรษะขออนุญาตก่อนเข้าไปจับตัวนักธุรกิจชื่อดังแยกออกจากกัน
ฝ่ามือหนายันตัวขึ้นจากพื้นพร้อมจัดหูกระต่ายให้เข้าที่ สูทเรียบหรูดูดีถูกขยับไปมาหลังจากทั้งสองชกต่อย เสื้อสีขาวเลอะรอยดำของฝุ่นจากพื้นที่ล้มลุกคลุกคลานเมื่อครู่ คริสมีคำสั่งให้การ์ดคู่ใจกลับไปดูแลความเรียบร้อยในงาน เพื่อแจ้งกับเลขาส่วนตัวว่าเขาจะไม่กลับเข้าไปที่งานอีก คืนนี้มีเรื่องต้องจัดการอีกยาวนานระหว่างนายจ้างและลูกจ้างสาวสวย
"เธอไปกับฉัน!" ฝ่ามือรั้งแขนเรียวกระชากเดินไปตามริมหาดก่อนตะโกนออกคำสั่งเสียงดัง
"ช่วยจัดการพาคุณโอเซฮุนไปพบลุงของเขา" ร่างโปร่งถูกชายกำยำสองคนพยุงขึ้นจากพื้นเพื่อควบคุมตัวเข้าไปที่งานอีกครั้ง
ดวงตาคมจับจ้องตามร่างหญิงสาวที่เดินคล้อยหลังไปจนสุดตา เขาเป็นห่วงเธอสุดหัวใจหากแต่ทำอะไรไม่ได้เมื่อสถานการณ์บีบบังคับให้ต้องยอมเดินตามการ์ดพวกนั้น
ประตูลิฟท์เปิดออกช้าๆโดยมีร่างของนายจ้างเดินนำหญิงสาว แขนแกร่งยกมือขึ้นโบกเป็นสัญญาณกับคนติดตามที่เฝ้าหน้าห้องเพื่อห้ามใครเข้ามารบกวน คีย์การ์ดสอดข้างประตูพร้อมกับไฟในห้องที่เริ่มสว่างขึ้น ไม่ทันที่ร่างเล็กจะก้าวพ้นประตูเธอก็โดนเหวี่ยงล้มลงบนโซฟา ฝ่ามือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองที่รั้งคอออก หูกระต่ายสีดำถูกถอดวางไว้ที่พื้นด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าสวยหวานเลอะคราบน้ำตาที่แห้งกรัง ร่างสูงสบถดังลั่นเมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ของชานยะกับชายอื่น
"ร่าน!" แขนแกร่งปัดแก้วแชมเปญทรงสูงหล่นแตกกระจาย
คริสหย่อนกายลงบนโซฟา ฝ่ามือกุมขมับตัวเองบีบเบาๆคล้ายกับคนใกล้คลั่ง อาการหึงหวงอย่างไร้เหตุผลเริ่มมากขึ้นทีละน้อยจนเริ่มขาดสติ
"เธอต้องการอะไรชานยะ เงินเหรอ" นิ้วยาวคลี่ธนบัตรในกระเป๋าออกมาโยนใส่ใบหน้าสวยใส
"คุณคริส!" ดวงตากลมโตจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด
"เก่งจริงๆที่สามารถจับผู้ชายที่ฐานะไม่ต่างจากฉันได้ รูปร่างหน้าตาชาติตระกูลก็ไม่ธรรมดา" ขายาวเดินก้าวไปมา เขาปรบมือเบาๆด้วยท่าทีกวนประสาท
ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่น ขอบตาร้อนผ่าวเมื่อรับรู้ดีแล้วว่านายจ้างไม่เคยมองเธอในแง่ดี กลับมีแต่วาจาที่เฉือดเฉือน แม้เวลาจะผ่านไปหลายเดือนจนได้ใกล้ชิดสนิทสนม ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกจากใจของเขาได้
"ค่ะ ไปทั้งทีก็ต้องเลือกคนที่ฐานะดีไม่ต่างจากคุณ ตอนนี้คุณโอเซฮุนกำลังหาทางช่วยเหลือฉันจากสัญญาฉบับนั้น..."
"คงดีหากเราสองคนตกลงเรื่องสัญญาให้เรียบร้อยก่อนที่จะ..เกิดงานแต่งงานของคุณในไม่ช้า"
เหมือนน้ำมันที่ราดรดบนกองไฟ ฝ่ามือใหญ่บีบใบหน้าเล็กที่อยู่ห่างจากเขาไม่กี่เซน นิ้วยาวกดที่ข้างแก้มจนเลือดฝาดปรากฎขึ้น
"ฉันมองเธอไม่ผิด คนไร้ค่าที่ยอมขายเรือนร่างให้กับผู้ชายก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงหากินข้างถนน"
"แต่อย่างเธอคงเป็น...โสเภณีอัพเกรด"
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นฟาดแก้มสากอย่างแรง ผิวขาวของชายหนุ่มขึ้นเป็นจ้ำรอยนิ้วแดงระเรื่อ ริมฝีปากที่ได้รับบาดเจ็บจากฝีมือของโอเซฮุนเมื่อครู่เริ่มมีโลหิตไหลซึม หลังมือยกขึ้นปาดปากเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบ เขายกยิ้มพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ
"ไม่ต้องห่วง เธอได้ขึ้นสวรรค์กับมันแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้!" แขนแกร่งจูงร่างเล็กลากไปตรงระเบียงที่มีสระน้ำส่วนตัวสุดหรู
หญิงสาวถูกช้อนร่างอุ้มโยนลงน้ำโดยร่างสูงโดดตามลงไปติดๆ
"ใส่ตะกร้าล้างน้ำอีกกี่รอบยังไงเธอก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ มีแต่คราบคาวโสมมก่อนถึงมือมัน น่าสะใจใช่ไหมที่เขาต้องรับเดนต่อจากฉัน" ริมฝีปากหนาดูดดุนกลีบปากเล็กก่อนสอดลิ้นเข้าโพรงปาก
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นดันแผงอกหนาที่กำลังโถมใส่ทั้งร่างจนเธอหมดแรงยั้ง เส้มผมสีดำขลับเปียกหมาด ใบหน้าคมที่ปรากฎรอยแผลเขียวช้ำจากการชกต่อยฉายแววความเจ็บปวด หากแต่จะมีใครหยั่งรู้ว่าชายหนุ่มกลับเจ็บที่ใจไม่แพ้กัน
ชุดราตรีสั้นสวยหรูถูกกระชากออกจนขาดเผยให้เห็นร่างขาวเนียนใต้น้ำ ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เรือนร่างผุดผ่อง ฟันขาวขบกัดตามลำคอสวยพร้อมจงใจทิ้งรอยรักที่ด่างพร้อยไว้ให้เธออับอาย ฝ่ามือเล็กทุบหัวไหล่กว้างด้วยความเจ็บ ฉากรักเร่าร้อนรุนแรงกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
แขนเรียวถูกจับยกขึ้นรวบไว้ข้างหลัง เขาบีบเคล้นเนินอกเต่งตึงเต็มมืออย่างไม่ปราณี ใบหน้าคมโน้มลงใช้ลิ้นยาวสะกิดยอดอกที่แข็งชูชัน อุณหภูมิยามค่ำคืนลดลงเรื่อยๆประกอบกับน้ำในสระที่เริ่มเย็น ร่างเล็กรู้สึกหนาวสั่นแต่ก็ไม่คิดปริปากพูดออกไป กระโปรงสั้นลูกไม้แนบเนื้อถูกถลกขึ้นจนเห็นชั้นในตัวเล็ก มือใหญ่ตะปบลูบขึ้นลงจนหญิงสาวสะดุ้ง ร่างสูงค่อยๆสอดนิ้วเรียวเข้าไปควานหาความหอมหวานภายใน
"ตอนนี้เธอเป็นสมบัติของฉัน" เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูก่อนใช้ปลายลิ้นลากไล้ตามแก้มใส เขาพรมจูบเธอทั่วใบหน้าดั่งหวงของรักชิ้นนี้จะถูกพรากไป
ร่องรักด้านล่างเต้นตุบตามแรงความเสียวซ่านที่เริ่มทวีคูณขึ้นทีละน้อย ปลายนิ้วยาวชักเข้าออกช้าๆเพื่อเร้าอารมณ์หญิงสาว ชั้นในตัวเล็กลอยขึ้นเหนือน้ำด้วยฝีมือของนายจ้างหนุ่ม ปลายนิ้วบี้คลึงเม็ดทับทิมสีชมพูจนชานยะอ่อนแรง เธอกระตุกเกร็งตามความต้องการของร่ายกาย แขนแกร่งช้อนร่างลูกจ้างขึ้นนั่งบนขอบสระ ขาเรียวถูกจับแยกออกช้าๆ ใบหน้าคมฝังปลายจมูกลงบนซอกหลืบที่น่าหลงใหล เขาใช้ปลายลิ้นเลียส่วนอ่อนโยนอย่างเร่าร้อน ดูดดุนจนเกิดเสียงครางในลำคอ ขาขาวเนียนตั้งชันขึ้นเพื่อเปิดทางได้สะดวกขึ้น
"คุณคริส..เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า..อื้ออ...ปล่อยฉันนะคะ..." ฝ่ามือเล็กพยายามดันหน้าชายหนุ่มให้ออกห่างจากช่วงล่างแต่ก็ไม่เป็นผล
"แบบนั้นก็ดีสิ" สิ้นประโยคสนทนา ร่างสูงยังคงสาละวนใช้ลิ้นวาดลวดลายอย่างช่ำชอง หญิงสาวขยุ้มเส้นผมดำขลับที่เปียกชุ่มน้ำด้วยความเสียวซ่าน เนินเนื้อช่วงล่างถูไถริมฝีปากหนา กลิ่นสาปสาวช่วยปลุกความหื่นกระหายและสัญชาตญาณดิบในร่างของคริสให้เพิ่มทวีคูณ
เมื่อละเลงลีลารักจนช่องทางชุ่มหยาดน้ำใส ขาเรียวถูกดึงรั้งลงมาในน้ำอีกครั้ง ก้นขาวเนียนโดนบีบตีจนขึ้นรอยแดง แกนกายขนาดใหญ่คับตึงขยายตัวอยู่ภายในบ็อกเซอร์ ไม่นานนักเขาก็งัดอาวุธประจำกายออกมา ส่วนปลายถูไถด้านนอกช้าๆสอดยัดเข้าด้านใน ความบีบรัดทำให้ชายหนุ่มสูดปาก เขาเริ่มขยับสะโพกตนเองช้าๆตามจังหวะก่อนส่งท่อนรักร้อนฉ่าเข้าออก จังหวะเร่าร้อนถูกเร่งเพิ่มขึ้นจนน้ำรอบตัวกระเพื่อมเป็นคลื่น ใบหน้าสวยเหยเก ทั้งเจ็บปวดและเสียวซ่านจนบรรยายไม่ถูก ริมฝีปากหนามีโลหิตไหลซึมออกมาน้อยๆ ร่างสูงไล้เลียดูดกลีบปากเล็กในขณะที่ช่วงล่างก็ทำหน้าที่ไม่หยุดหย่อน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจางๆ เป็นการร่วมรักที่สร้างทั้งความสุข ความเศร้า และความเจ็บปวดในคราเดียวกัน
ชานยะเจ็บแปลบช่วงล่างจนต้องร้องห้าม นายจ้างหนุ่มไม่รับรู้เลยว่าตอนนี้มีเลือดไหลซึมน้อยๆออกจากร่องรัก เขายังคงเดินหน้ากระแทกกระทั้นจนเธอเจ็บหน่วงท้องน้อย เนื้อนวลสีขาวขึ้นรอยเขียวจ้ำจากการบีบเคล้น ฝ่ามือใหญ่บีบคางเล็กแน่นขณะส่งแกนกายกระหน่ำเข้าส่วนที่ควรได้รับการทะนุถนอม
"ฉันเจ็บ...คุณคริส"
"หืม เจ็บเหรอ"
บทรักกลับเร่าร้อนมากขึ้นกว่าเก่า คริสทำอย่างที่ปากพูดไว้ เขาเกรงว่าเมื่อเธอหลุดลอยจนตกไปเป็นของรักของโอเซฮุน ความห่วงใยอ่อนโยนที่เคยมีให้ก็ไม่มีประโยชน์ หัวใจของชายหนุ่มเคืองแค้นจากประสบการณ์เลวร้ายของพี่ชาย บัดนี้ร่างสูงรับรู้แล้วว่าผู้หญิงคนไหนก็เหมือนๆกัน แม้ชานยะจะทำให้ประตูหัวใจของเขาที่ถูกปิดตายเริ่มเปิดออก แต่ตอนนี้มันกลับสร้างกลไกป้องกันความเจ็บปวดและเริ่มปิดลงอีกครั้ง
"คุณคริส...ปล่อยฉัน" ความปวดร้าวทำให้ฝ่ามือเล็กออกแรงดันแผงอกชายหนุ่ม
"ฉันไม่ปล่อย" เขาใช้ริมฝีปากประกบจูบเพื่อปิดเสียงร้องห้ามของหล่อน
สะโพกเกร็งโยกเข้าออกอย่างรุนแรง เขากระหน่ำเอวสอบไม่ยั้งจนความเสียวซ่านแปรเปลี่ยน ฝ่ามือเล็กจิกกำขอบสระ หล่อนไม่คิดจะปริปากขอร้องเขาอีกแล้ว หลายนาทีผ่านพ้นไปจนในที่สุดก็สำเร็จกามกิจ ร่างเล็กหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่นานทั้งสองในสระน้ำก็ผละออกจากกัน
"เธอต้องแหลกคามือฉัน ชานยะ" กำปั้นฟาดลงบนผืนน้ำ แรงโทสะยังคงคุกรุ่น ดวงตาคมจดจ้องร่างเล็กที่กำลังปีนขึ้นไปบนขอบสระ
ร่างสูงกระชากข้อเท้าลากลงมาในน้ำ หล่อนดิ่งลงสู่ก้นสระช้าๆ นายจ้างรูปหล่อยังคงดำน้ำลงไปประกบจูบดูดดื่ม หญิงสาวออกแรงดิ้นรนจนหลุดพ้น เธอพยุงตัวว่ายขึ้นมาสูดอากาศหายใจ คริสรั้งร่างบางเข้ามาสวมกอดและเริ่มรุกเร้าอีกครั้ง
"คุณบ้าไปแล้ว" ฝ่ามือเล็กทุบตีใบหน้าหล่อเหลา เขายกแขนขึ้นมากันแรงปะทะ
"บอกแล้วไงว่าสินค้าที่อยู่ในมือฉันต้องเสื่อมโทรมมากที่สุด" ยกยิ้มมุมปากก่อนโถมร่างเข้าใส่ และแล้วฉากรักรุนแรงภายในน้ำก็ฉายซ้ำวนเวียนเหมือนจุดเริ่มต้นเมื่อครู่
.
.
.
.
.
.
.
โอเซฮุนขอตัวกลับมาที่ห้องพักโดยไม่เข้าไปร่วมงานอีก เขากดโทรศัพท์หาเธอเป็นสิบครั้งแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ภายในใจร้อนรนกระวนกระวาย ร่างโปร่งเดินไปมาก่อนหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ เขาตัดสินใจโทรหาทนายประจำตระกูลเพื่อปรึกษาเรื่องราวบางอย่าง ปากกาแท่งเล็กจดข้อมูลที่ได้รับฟังจากคนที่ให้คำตอบในสิ่งที่แคลงใจ คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คถูกเปิดออกเพื่อค้นหาเรื่องราวที่เกี่ยวกับสัญญาครั้งนี้..
บนเตียงขนาดใหญ่ปรากฎร่างหญิงสาวนอนคุดคู้ ผมยาวเปียกหมาดเนื่องจากไม่ยอมเป่าไดร์ให้แห้ง ริมฝีปากซีดเซียว อาการปวดท้องและเจ็บอวัยวะช่วงล่างค่อยๆทวีคูณขึ้นทีละน้อย ชานยะได้แต่ขบปากแน่นเพื่ออดทนกับความเจ็บปวด
ร่างสูงยืนสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียง ปลายจมูกโด่งพรูลมหายใจเฮือกใหญ่ ควันสีขาวลอยฟุ้งในอากาศก่อนถูกลมทะเลพัดปลิวไป หัวสมองฉายภาพพี่ชายของตนเองสลับไปมากับใบหน้าของชานยะ
"พี่รักมิยากะ..แล้วนายจะรู้จักว่าความรักเป็นยังไง" ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างยามคิดถึงหญิงสาวที่หายไป
"โง่งม" ร่างสูงเดินจากมาโดยทิ้งให้พี่ชายคนเดียวยืนอยู่เพียงลำพังภายในห้องสีขาว
เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดให้ชีวิตของคนในตระกูลอู๋ต้องวนเวียนกับผู้หญิงไร้ค่า ทุกคำด่าทอเตือนสติที่คริสมีให้พี่ชาย กลับทำร้ายตัวเขาเองในตอนนี้ เหมือนดั่งสองคนในร่างเดียว จิตใจต้องการโหยหาความรัก แต่ร่างกายกลับผลักไสไล่ให้ออกห่าง เขาเหลือบมองร่างเล็กที่นอนนิ่งบนเตียงด้วยความเจ็บปวด แก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ถูกกระดกรวดเดียวหมด ดวงตาคมแดงก่ำ หยดน้ำใสคลอที่ขอบตาร้อนผ่าว เขาตัดสินใจเงยหน้ามองฟ้าเพื่อให้ความเสียใจไหลย้อนกลับเข้าไป บุตรชายคนเดียวของตระกูลจะแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้ แม้ทุกข์แสนสาหัสเพียงใดก็ตาม
ร่างสูงผิดหวังที่คิดว่าชานยะจะแตกต่างจากมิยากะ หรือผู้หญิงหิวเงินคนอื่นๆ แต่แล้วเธอก็แอบลักลอบเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เซฮุนฟังเพื่อช่วยเหลือให้พ้นจากสัญญาทาส ความคิดเองเออเองของนักธุรกิจหนุ่มยิ่งสร้างความโกรธแค้น เกลียดชัง ในหัวใจมากขึ้นเรื่อยๆ แก้วในมือถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้นระเบียงจนแตกดังเพล้ง
"จะไปไหน" เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อเห็นลูกจ้างสาวสวยลุกขึ้นจากเตียง
"ไปห้องน้ำ" เธอค่อยๆยันตัวเองขึ้น ลักษณะท่าทางการเดินที่ผิดแปลกทำให้คริสหรี่ตามอง ฝ่ามือเล็กกุมท้องน้อยที่เจ็บหน่วง ค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ
"เธอเป็นอะไร"
"เปล่าค่ะ" ขายาวเร่งจังหวะก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางเพื่อตรวจสอบความผิดปกติ
"ปวดท้องเหรอ" จดจ้องช่วงล่างภายใต้เสื้อคลุมสีขาวสะอาดตา
ฝ่ามือเล็กกำชายเสื้อตัวเองแน่น เธอตัดสินใจพยักหน้าบอกชายหนุ่ม แขนแกร่งรีบช้อนร่างขึ้นอุ้มเดินตรงไปยังหน้าห้อง คริสตะโกนเรียกผู้ติืดตามให้เอารถออกไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด สีหน้าฉายแวววิตกกังวล แม้จะชิงชังผู้หญิงประเภทนี้มากมายเพียงใดแต่หัวใจกลับรุ่มร้อนเมื่อเห็นเธอเจ็บป่วย
หน้าห้องตรวจมีร่างของชายหน้าตาดีเดินกระวนกระวายไปมา เขาสวมใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาวไม่ต่างจากคนไข้ในห้อง หมอสูงวัยเปิดประตูออกมาถามหาญาติเพื่อแจ้งอาการและแนวทางรักษา
"เธอเป็นอะไรมากไหมครับ"
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ เธอถูกข่มขืนมาหรือเปล่า.." เอ่ยไม่เต็มเสียงนักเนื่องจากแพทย์เองก็ไม่แน่ใจว่าชายคนนี้อยู่ในฐานะอะไร
"ครับ? คุณหมอหมายความว่ายังไง"
"คือ..ทางเราตรวจจากร่างกายภายนอกของเธอคล้ายถูกทำร้าย อวัยวะในส่วนนั้นมีอาการบอบช้ำ เธอมีไข้ต่ำๆเนื่องจากการอักเสบ ที่มีอาการปวดท้องน้อยนั่นก็เกิดจากการอักเสบเนื่องจากความรุนแรงเช่นกันครับ"
ร่างสูงนิ่งอึ้งไป ใบหน้าเริ่มชาทีละน้อยเมื่อคิดได้ว่าคนที่ทำร้ายให้ชานยะตกอยู่ในสภาพนี้ก็คือเขาเอง คริสออกรับว่าเป็นคนรักของหญิงสาวในห้อง โดยไม่ได้ปริปากบอกถึงฐานะที่ชัดเจนของทั้งสอง
"ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมอยู่แผนกสูติด้วย อยากจะแนะนำคุณนิดนึงเรื่องการมีเพศสัมพันธ์" หมอสูงวัยเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในทางการแพทย์การให้ความรู้แก่คนไข้หรือญาติถือเป็นสิ่งที่ควรกระทำ
"อวัยวะของคนไข้เองอาจจะไม่พร้อมรองรับการมีสัมพันธ์ที่รุนแรงกับคนรัก เรียกง่ายๆว่าเธอไม่ได้ผ่านการมีเพศสัมพันธ์บ่อย เพราะฉะนั้นทุกอย่างควรค่อยเป็นค่อยไปนะครับ หมอฝากไว้แค่นี้"
เหมือนสิ่งที่แพทย์กำลังจะบอกเป็นนัยๆ คือชานยะไม่ใช่ผู้หญิงที่ผ่านการมีเพศสัมพันธ์มาอย่างโชกโชนตามความเข้าใจของคริส แท้จริงแล้วอาชีพที่เธอทำไม่ใช่การค้าประเวณี หากแต่เพียงใช้เรือนร่างถ่ายแบบ นุ่งน้อยห่มน้อยเพื่องานเท่านั้น
"ครับ ขอบคุณครับ" ร่างสูงพยักหน้าตอบรับช้าๆ หย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความสำนึกผิด แม้ต้องการเอ่ยคำขอโทษกับเธอแต่ก็เหมือนทุกอย่างสายไปเสียแล้ว
หลังออกจากโรงพยาบาล ร่างสูงเดินประคองหญิงสาวกลับมาที่ห้องส่วนตัวของเธอเอง เขาเอ่ยเพียงสั้นๆว่าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายจะเดินทางกลับโซล ให้เธอพักผ่อนจนกว่าร่างกายจะดีขึ้น ฝ่ามือหนาหยิบถุงยายื่นให้ก่อนหันหลังกลับเดินจากมา
"ถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่ต้องปล่อยให้เธอเป็นอิสระ" รำพันกับตัวเองเบาๆขณะเดินกลับมายังห้องสูทสวยหรู
นักธุรกิจผู้ร่างสัญญาทาสฉบับนั้นเปิดคอมพิวเตอร์อ่านรายละเอียดทีละข้อที่เขาเป็นผู้กำหนดมันขึ้นมา
-นายจ้างมีสิทธิที่จะดำเนินการต่างๆในตัวลูกจ้างทุกกรณีโดยไม่มีข้อยกเว้น ในทางกลับกันลูกจ้างไม่มีสิทธิเรียกร้องหรือสิทธิในตัวของนายจ้าง หากนายจ้างพบบุคคลที่พึงพอใจจะเป็นผู้ยกเลิกสัญญาว่าจ้างนี้กับลูกจ้างด้วยตนเอง-
-หากนายจ้างพบบุคคลที่พึงพอใจจะเป็นผู้ยกเลิกสัญญาว่าจ้างนี้กับลูกจ้างด้วยตนเอง-
เขาอ่านวนเวียนซ้ำไปมา บุคคลที่พึงพอใจ...แต่ยังไม่มีใครที่ทำให้ฉันพึงพอใจได้เท่าเธอเลยชานยะ... เป็นแค่เพียงคำพูดในหัวเท่านั้นที่ไม่คิดเอ่ยออกไป จุดจบของเขาจะต้องพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนแอไม่ได้ มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหามารดา ประโยคแรกที่เอ่ยทำให้หญิงสูงวัยตกตะลึง
"แม่ครับ ผมจะแต่งงาน"
"ผมจะแต่งงาน....กับลีอายอง"
แก้วน้ำในมือตกแตกเนื่องจากความซุ่มซ่ามของหญิงสาว ร่างเล็กกำลังจะกินยาแก้อักเสบเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดจากการร่วมรักอย่างรุนแรง ไม่มีลางสังหรณ์ใดๆบ่งบอกว่าลูกจ้างผู้นี้กำลังจะเป็นอิสระ คริสตัดสินใจมอบเธอให้กับโอเซฮุน เรื่องทุกอย่างควรจบสิ้นเสียทีก่อนที่งานแต่งจะเริ่มขึ้นดั่งที่ชานยะเคยบอกไว้ เอกสารการซื้อขายในตัวเธอถูกร่างขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวเปรียบเสมือนสินค้าที่ไม่มีชีวิตจิตใจ ทุกอย่างที่กำหนดในเอกสารล้วนแล้วแต่ระบุเงื่อนไขชัดเจน ตัวเลขมหาศาลถูกตั้งขึ้นมาเพื่อรองรับการติดต่อจากทนายส่วนตัวของโอเซฮุน
รุ่งเช้าเลขาส่วนตัวได้รับคำสั่งจากนายจ้างให้พิมพ์เอกสารสัญญาที่เขาร่างขึ้นมา เธอเอ่ยบอกกับเขาว่าเมื่อคืนมีทนายประจำตระกูลโอติดต่อเข้ามาที่เบอร์มือถือของบริษัท โอเซฮุนต้องการนัดเจรจาซื้อสัญญาฉบับนั้นต่อจากคริส ไม่มีการแจ้งจำนวนตัวเลขที่เสนอจ่าย ทนายบอกแต่เพียงว่าทางตระกูลยินดีจ่ายตามจำนวนที่นักธุรกิจอู๋อี้ฝานเรียกร้อง
ร่างสูงหัวเราะเบาๆในลำคอ คิดไม่ผิดที่อ่านคนอย่างตากล้องอารมณ์ดีออก แววตาที่มุ่งมั่นของร่างโปร่งทำให้รู้ว่าเขาหลงรักชานยะสุดหัวใจไม่ต่างจากคริส สิ่งที่ต่างกันคงเป็นเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถทำได้ เซฮุนไม่เคยมีพี่ชาย และพี่ชายของเขาก็ไม่ได้เสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย เขาไม่ต้องแบกรับภาระความหวังของวงศ์ตระกูลไว้เช่นคริส ไม่มีอะไรเหมือนกันทั้งรูปร่างหน้าตา ลักษณะนิสัย มีเพียงอย่างเดียวที่เหมือนก็คือ ผู้ชายทั้งสองคนกำลังหลงรักผู้หญิงคนเดียวกัน แต่เลือกที่จะแสดงออกต่างกัน...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นถี่รัว ฝ่ามือเล็กกดรับเมื่อเห็นชื่อโอเซฮุนปรากฎที่หน้าจอ
"ค่ะ" ขานตอบด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน
"หลับอยู่เหรอครับ ผมโทรมารบกวนหรือเปล่า"
"ไม่หรอกค่ะ ทานยาเข้าไปก็เลยหลับลึกกว่าปกติ เพิ่งเห็นว่าคุณโทรเข้ามาตั้งหลายครั้ง"
"ไม่สบายเหรอครับ คุณโอเคหรือเปล่า" เอ่ยถามเพราะความกังวลใจ อยากไปพบหน้าเธอตอนนี้แต่ก็ทำได้เพียงสอบถามทางโทรศัพท์
"ค่ะ ไม่เป็นอะไร"
"ชานยะ...ผม..ขอโทษที่ทำอะไรไม่ปรึกษา แต่ทนายส่วนตัวของผมได้รับการติดต่อจากเลขาของคุณคริสแล้วนะครับ"
"เขาตกลงนัดเจรจาขายสัญญาฉบับนั้นให้ผม คุณกำลังจะเป็นอิสระ"
หูอื้อตาลายกับสิ่งที่ได้ยิน บอกไม่ถูกว่าควรดีใจหรือไม่ที่นายจ้างหนุ่มลงทุนฉีกสัญญาฉบับนั้นทิ้ง น้ำตาหยดใสหลั่งใหลออกมาจากขอบตาร้อนผ่าว ตอบตัวเองไม่ได้ว่าคือน้ำตาของความปิติหรือความเสียใจ ต่อจากนี้เธอจะเป็นแค่เพียงคนอื่น และอยู่ภายใต้การดูแลของโอเซฮุน ทายาทชื่อดังของตระกูลโอ
ไม่มีสัญญาณตอบรับ โทรศัพท์หล่นลงบนเตียงสีขาว ร่างบางลุกขึ้นในทันที เธอเดินตรงไปเคาะห้องส่วนตัวของนายจ้างหนุ่ม แค่เพียงประตูเปิดอ้าออก ฝ่ามือก็ฟาดลงบนใบหน้าของร่างสูงอย่างจัง ปลายลิ้นดุนกระพุ้งแก้มช้าๆเมื่อรู้สึกชา ไม่คิดโต้ตอบแต่กลับยืนนิ่งจดจ้องด้วยสายตาเย็นชา ความรู้สึกมากมายในใจที่ต้องการเอ่ยออกไปเพื่อดึงรั้ง กลับแปรเปลี่ยนเป็นคำพูดที่ตรงกันข้าม
"ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอ" มือหนากำเอกสารสัญญาฉบับใหม่แน่น เขารู้ดีว่าชานยะคงรับรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
"ผมยินดียกเลิกสัญญาเพราะทำตามเงื่อนไขที่ระบุในเอกสาร...ตอนนี้ผมพบคนที่พึงพอใจแล้ว และก็กำลังจะแต่งงาน"
"หากคุณได้เข้าไปอยู่ที่ตระกูลโออย่างถูกต้อง ผมจะส่งการ์ดเชิญไปให้นะครับ" ร่างเล็กหันหลังเดินจากมาเพราะไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป
หล่อนเร่งฝีเท้ากลับเข้าห้องพัก ล้มตัวลงฟุบหน้ากับหมอนนิ่ม เธอร่ำไห้แทบขาดใจเมื่อได้ยินจากปากของเขาแล้วว่ากำลังจะแต่งงาน ต่อจากนี้ความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างกำลังจบลงอย่างสมบูรณ์ ทั้งหัวใจและร่างกายแหลกสลายเกินกว่าจะประกอบขึ้นมาเป็นคนเดิม
ร่างสูงกำหมัดแน่นทุบผนังห้องเสียงดัง อึดอัดในหัวใจที่ไม่สามารถกอดหญิงสาวที่รักตรงหน้าไว้ได้ เขาทำได้แค่เพียงก้มหน้าร่ำไห้เงียบๆคนเดียวโดยไร้ซึ่งคำปลอบโยนจากบุคคลอื่น...
เรื่องราวความรัก ความวุ่นวายของสัญญาทาสฉบับนี้จะดำเนินไปในทิศทางไหน โปรดติดตาม...
รบกวนติดแทค #ChanyaMyAV ขอบคุณค้าบ