บ้าน
เซฮุนและชานยอลถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีที่ขึ้นห้องมา การคุยเมื่อครู่นี้เล่นเอาชานยอลเสียพลังงานไปเยอะพอสมควรกับการที่จะต้องมานั่งเล่นทำเป็นคนร่าเริง ทั้งๆที่ในใจเขาแทบอยากจะแหกปากขอขึ้นบ้านให้รู้แล้วรู้รอด
“โคตรเหนื่อยเลยว่ะพี่ “
“นายจะเหนื่อยไรวะ เห็นทำหน้านั่งเบื่อโลกอยู่ได้ พี่นี่ดิ่ต้องกู้หน้าอยู่คนเดียว”
“พี่......ปั้นหน้ามันก็ลำบากนะพี่”ร่างโปร่งส่ายหน้าเอือมๆ......
“นายว่าสองพี่น้องนั่นดูแปลกๆป่ะ” ชานยอลที่ยืนพิงตู้เสื้อผ้าหันมาถามเซฮุน
“ยิ่งกว่าแปลกอีกพี่ พี่จำตอนเรื่องอายุได้มั้ย เขาทำเหมือนพวกเราห่างกับเขามากทั้งๆที่ก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไร แล้วเรื่องเหงาๆไรนั่นอีก” เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นไอ้เด็กขาดเกลือไอโอดีนนี่พูดอะไรยาวๆ
“นั่นดิ ที่นี้มัน..แปลกๆว่ะ”
“ผมอยากกลับบ้าน”
“ฉันก็อยาก เอาน่า พรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้ว”
“อื้ม นอนกันเหอะพี่ กลางคืนงี้รู้สึกมันน่ากลัวแปลกๆ” ผมเห็นด้วยกับมัน เพราะตอนนี้ข้างนอกเริ่มฝนตกแล้ว นั่นไม่เท่าไร แต่เสียงหมาหอนนี่มันยิ่งน่ากลัวกว่าเก่า จะทำให้กลัวไปถึงไหนครับบบ แค่นี้ก็กลัวแทบแย่แล้วนะ ผมไม่มัวพูดมากทำเพลงรีบพาตัวเองไปนอนทันที
-----------------------------------------------------
ในค่ำคืนของเซฮุนกับชานยอลมันคงเป็นคืนที่ไม่น่าพึงพอใจเสียเท่าไร ทั้งฝนตก ทั้งเสียงหมาหอน ยิ่งทำให้บรรยากาศดูแย่และน่ากลัวขึ้นแต่สำหรับร่างสองร่างที่กำลังเดินไปที่ไหนสักแห่งอยู่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด นอกจากจะไม่มีท่าทีว่ากลัวแล้วยังคุยสนุกสนานเฮฮาด้วยซ้ำ
“คริส จำตอนพูดเรื่องอายุได้มั้ย พวกนั้นคิดว่าเราอายุ22กันจริงๆรึไง ฮ่ะ ฮ่ะ”
“วันนี้นายพลาดหลายอย่างนะลู่ฮาน” ร่างเล็กยิ้มแหยๆ จริงอย่างที่คริสว่าวันนี้เขาเกือบทำความลับหลุด ถึงแม้ว่าเรื่องของพวกเขาจะต้องเปิดเผยในสักวันแต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา
“ แต่นายก็กู้สถาณการณ์ได้ไม่ใช่รึไง คริส ปีนี้เราอายุเท่าไรแล้วนะ”
“120”
“ถ้าเป็นคนก็คงแก่หงำหงือก”
“อืม”
“จำตอนที่ฉันพูดเรื่องเหงาได้มั้ย ฮ่ะฮ่ะ พวกนั้นดูจะสงสารพวกเรามากเลยเนอะ คนที่มาเยี่ยมไม่กลับมาอีกเลย ความจริงไม่ได้ออกไปเลยต่างหาก”
“ก็เหมือนกับพวกนี้” ทั้งคู่หยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูไม้บานหนึ่ง ดวงตาคมของคริสแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับเลือด เช่นเดียวกับอีกคน ลู่ฮานเผยรอยยิ้มมีความสุขออกมาทันทีที่ประตูเปิดออก
หลังประตูบานนั้นมีเด็กสาวผู้น่าสงสาร2คนนั่งอยู่ที่มุมห้อง ชุดกระโปรงซอมซ่อของพวกเธอยาวกลอมถึงนิ้วเท้า ใบหน้าของพวกเธอถูกแต่งแต้มไปด้วยความกลัว ตกใจ และ สับสน ทันทีที่พวกเธอเห็นว่าใครมา ก็รีบถอยกรูจนติดชิดกำแพง ร้องไห้ปานจะขาดใจเสียให้ได้ ปากพร่ำร้องขอชีวิต สองมือรีบยกมือไหว้ขอให้คนทั้งสองปล่อยพวกเธอไป
“เอาแต่ร้อง แบบนี้ก็กินลำบากสิคริส” ลู่ฮานทำหน้าเบื่อหน่าย
“รีบๆจัดการซะ นายกำลังทำให้พวกเขากลัว”
“รู้แล้วน่า”
“อย่าสนใจที่ลู่ฮานพูดเลย ฉันไม่ได้จะฆ่าพวกเธอหรอก อย่าร้องไห้ มันทำให้เธอดูไม่สวยนะ” คริสยกยิ้ม พลางใช้นิ้วเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเด็กสาวคนหนึ่ง ร่างสูงยื่นหน้าไปประกบจูบริมฝีปากเธอเบาๆเป็นเชิงปลอบโยน รสจูบที่อ่อนหวานในช่วงแรกแต่สุดท้ายกับขมปร่าเพราะรสฝาดของเลือด เขาใช้เขี้ยวคมกัดปากอีกฝ่าย ลิ้นร้อนเลียชิมเลือดอย่างรวดเร็ว เด็กสาวเผลอไผลไปกับรสจูบของเขาจนลืมไปว่าบุคคลตรงหน้านี้คือคนที่จะพรากเอาชีวิตของเธอไป คริสละจากริมฝีปากลงมาที่ลำคอขาว ดูดเม้มเป็นรอยอยู่สักพักจนเด็กสาวเคลิ้ม จังหวะนั้นเองคมเขี้ยวยาวก็กัดเข้าไปที่คอของเธอ พิษจากคมเขี้ยวค่อยๆแพร่กระจายไปทั่วร่างของเธอ เด็กสาวผู้น่าสงสารได้แต่นั่งนิ่งให้ร่างสูงดูดเลือดตัวเองจนหมดตัว เมื่อเสร็จสิ้นคริสลุกขึ้นยืนปล่อยให้ศพเด็กสาวที่ซูบพร้อมมีเพียงหนังหุ้มกระดูกล้มลงมากับพื้น
“แค่คำพูดเธอก็เชื่อว่าฉันจะไม่ฆ่าเธอจริงๆน่ะหรอ มนุษย์ช่างน่าสมเพชจริงๆ” ร่างสูงเดินข้ามศพไปอย่างไม่ใยดีก่อนจะออกจากห้องไปพร้อมกับลู่ฮาน
ไฟดวงเล็กๆอาบแสงไปทั่วห้อง เผยให้เห็นร่างสองร่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่ ลู่ฮานกำลังหัวเราะเมื่อนึกถึงท่าทางเอาแต่ใจของเซฮุน เขาถูกใจเด็กคนนี้มากทีเดียว ส่วนคริสเมื่อพูดถึงชานยอลก็มักจะปรากฎรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่บนใบหน้า ดวงตาคมที่มักจะเย็นชากลับฉายแววความสนุกอยู่
“นายถูกใจชานยอลแล้วใช่มั้ยคริส” คริสไม่ตอบอะไร แต่กลับเกลี่ยนิ้วไปที่ริมฝีปากของตัวเอง
“ฉันอยากจะรู้จังว่าเลือดของเซฮุนกับชานยอล ใครมันจะหวานกว่ากัน” คริสหันมาจ้องลู่ฮานทันที ดวงตาคมแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสด
“รู้แล้วๆ ท่านคริส กระผมจะไม่แย่งของของท่าน ไอ้เด็กตัวโย่งนั่นไม่เห็นจะน่ารัก เซฮุนดีซะกว่า คิดแล้วฉันก็อยากจะลองชิมเลือดเขาจริงๆ” ลู่ฮานทำหน้าเพ้อฝันถึงอีกคน
“อย่าเผลอกินหมดจนเขาตายก็แล้วกันลู่ฮาน”
“ฉันก็กลัวตัวเองเผลอเหมือนกัน ว่าแต่นายเถอะคริส พรุ่งนี้จะต้องไปส่งสองคนนั้นไม่ใช่หรอ หวังว่านายจะไม่ใจดีปล่อยพวกนั้นไปหรอกนะ เสียดายแย่”
“นายก็รู้นิสัยฉันดี ฉันไม่มีวันปล่อยเหยื่อของฉันไปง่ายๆ” ทันทีที่ได้ยินคำตอบ ลู่ฮานก็ยกยิ้มทันที ใช่ คริสจะไม่มีวันทำอย่างนั้น ถ้าจะเปรียบเทียบ คริสก็เหมือนกับสิงโตที่เมื่อได้เหยื่อแล้ว มันจะไม่มีวันปล่อยเหยื่อไปจนกว่าจะกินจนพอใจ
ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปหรอกชานยอล ดวงตาที่แสนจะซุกซน ริมฝีปากอิ่มที่มักจะยิ้มอยู่เสมอ เลือดของนายทุกหยด ร่างกายและจิตใจของนายจะต้องเป็นของฉันคนนี้ทั้งหมด....
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสุขก่อนจะเดินไปที่ประตู ลู่ฮานที่กำลังนึกถึงเซฮุนอยู่ถึงกับตกใจที่จู่ๆคริสก็ลุกพรวดพราดขึ้นมา
“คริส นายจะไปไหน”
“ไปหาของเล่น”
“ฉันไปด้วยสิ” ทั้งสองตรงไปยังห้องของ “ของเล่น”ที่เขาว่า
ภายในห้องของเล่นของพวกเขากำลังหลับสนิท ทั้งคู่ยกยิ้มให้กับภาพตรงหน้า ร่างสูงของคริสเดินไปนั่งข้างๆเตียงของชานยอล เช่นเดียวกับลู่ฮานเขายื่นหน้าเข้าไปดูใบหน้าของเซฮุนยามหลับใกล้ๆ คริสใช้นิ้วมือเกลี่ยไปตามพวงแก้มของชานยอลอย่างเบามือ ไล่ไปจนถึงริมฝีปากอิ่ม เขาเกลี่ยมันเบาๆก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปาก ร่างสูงเม้มเบาๆที่ริมฝีปากอีกคน เขาอยากจะลองกัดชิมเลือดร่างโปร่งดูสักครั้ง อยากจะรู้ถึงความหอมหวานของอีกฝ่าย แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้มันไม่ใช่เวลา คริสละริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย ตาคมจ้องมองริมฝีปากที่บวมเจ่อนิดหน่อยของอีกคนอย่างพอใจ
ทางด้านลู่ฮาน ร่างเล็กเอาแต่จ้องใบหน้าของเซฮุนปากก็ยกยิ้มมีความสุขเสียเหลือเกิน ลู่ฮานใช้นิ้วแตะไปที่ดวงตาของเซฮุน -ฉันชอบเวลาตาคู่นี้มองมาที่ฉัน - เลื่อนนิ้วลงมาแตะที่ริมฝีปาก - ฉันชอบเวลาที่นายพูดจาเอาแต่ใจ อยากจะรู้จริงๆว่าถ้าอยู่กับฉัน นายจะกล้าพูดแบบนั้นมั้ยนะ- ลู่ฮานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาชอบความเอาแต่ใจของเด็กคนนี้ มันดื้อรั้นแต่ก็น่ารักซะจนร่างเล็กหวั่นไหว
ทั้งสองเล่นกับของเล่นตัวเองจนเวลาล่วงเลยไปเกือบจะเช้า ตอนนี้พวกเขาได้เวลาพักผ่อนแล้ว คริสละออกมาจากชานยอลอย่างเสียดาย ไม่ต่างจากลู่ฮานนักที่พอคริสบอกให้กลับก็หน้างอทันที ปกติเขาได้ใกล้ชิดกับเซฮุนซะที่ไหนล่ะ เซฮุนเอาแต่ทำหน้าเบื่อโลก และเผลอๆคนตัวขาวนี่อาจจะไม่ชอบขี้หน้าเขาด้วยซ้ำ
“เร่งจริง ฉันไม่เหมือนนายนี่ ชานยอลไม่เห็นจะทำท่ารำคาญนาย แต่ฉันนี่สิ เซฮุนจะเกลียดขี้หน้ารึเปล่าก็ไม่รู้” ลู่ฮานบ่นกระปอดกระแปด คริสไม่ได้สนใจอะไรร่างเล็กอีก เขาเพียงแต่เดินออกไปจากห้องเงียบๆ
--------------------------------------------
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทักทายสองร่างที่กำลังอยู่ในนิทรา ชานยอลพลิกตัวหนีไปอีกด้าน ก่อนจะดึงผ้าห่มปิดมาถึงศรีษะ ส่วนร่างที่นอนอีกเตียงก็ไม่ได้ต่างกันนักเท่าไร ฝนตกพรำๆด้านนอกหอบเอาความชื้น และความเย็นแผ่ซ่านเข้ามาภายในห้อง เช้านี้จึงเป็นเช้าเป็นที่แสนวิเศษสำหรับการนอนของทั้งสองเสียจริง
แต่ไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะการนอนของทั้งคู่ ชานยอลรีบกระเด้งตัวเองจากเตียงนอนทันที เพราะอะไรน่ะหรอ....ก็เวลานี้มันเวลาอาหารเช้านี่ เขามันไม่อยากจะพลาดมันหรอกนะ
“ไอ้ฮุนโว๊ย ตื่น!” ผมเขย่าตัวไอ้เด็ก4มิตินี่ด้วยความแรงชนิดช้างยังตื่น แต่ผลที่ได้กลับมา.....มันพลิกตัวรำคาญสองสามทีก่อนจะหลับต่อ อะไรวะ ปลุกยากปลุกเย็น
“ไม่ตื่นก็อย่าตื่นวะ ครับๆจะไปเปิดแล้วครับ” ผมพูดกับตัวเองก่อนจะตะโกนตอบคุณยายที่เริ่มเคาะประตูอีกครั้ง
วันนี้ผมมีข้าวต้มกุ้งเป็นอาหารเช้า กลิ่นของมันหอมยั่วน้ำลายมากๆเลยล่ะ น้ำก็เป็นน้ำเต้าหู้ร้อนๆ เจ๋งไปเลย ผมหอบเอาถาดอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะ ยกช้อนขึ้นเตรียมจะจ้วงข้าวต้มเข้าปาก แต่ผมว่าทิศทางของช้อนนี่มันแปลกๆ ไหงมันลอยไปเข้าปากไอ้เซฮุนได้
“แย่งพี่ทำไม” ผมทำหน้าตายใส่มัน คิดว่ามันจะแคร์หรอครับ ไม่แคร์หร้อก
“กลิ่นข้าวมันปลุกผม” ตอบตรงคำถามสุดๆ
“ของนายมีก็กินไปดิ่”
“แย่งมันอร่อยกว่า” เยี่ยมครับ เป็นน้องที่น่ารักอย่างไรอย่างนี้นะ ผมเลิกเถียงกับมันแล้วหันไปสนใจข้าวตรงหน้าต่อ ระหว่างที่กำลังมีความสุขอยู่กับของกินไอ้เด็กตัวขาวนี่ก็ทำลายมันด้วยประเด็นคำถามว่า....
“พี่ เมื่อคืนพี่ฝันไรแปลกๆป่ะ”
“ฝัน? จะว่าแปลกก็แปลก บอกไม่ถูกว่ะ รู้สึกเหมือนมีใครมายุ่งกับหน้าตัวเอง”
“ใช่ เมื่อคืนผมก็ฝันแบบนั้น”
“แล้วไงวะ”
“พี่ไม่รู้สึกหรอว่าตั้งแต่เรามาที่นี่ ก็ชอบเจอเรื่องแปลกๆ คนแปลกๆ”
“ก็ถูก แต่.....จะแคร์ทำไม ในเมื่อวันนี้เราก็ได้กลับบ้านแล้ว ที่นี้จะเป็นไงจะไปสนทำไม” ผมยิ้มกว้างก่อนจะยัดคำสุดท้ายเข้าปาก เซฮุนพยักหน้าเห็นด้วย ใช่ วันนี้เราจะได้กลับบ้านแล้ว จะได้ไปจากบ้านพิลึกๆนี่เสียที
หลังจากมื้ออาหารเช้าพวกผมก็ไม่ทำอะไรมากไปกว่า......นั่ง นอน เล่น วนเป็นวัฎจักรสามรอบเศษได้ ที่นี่ไม่มีอะไรให้ทำมากหรอก ที่นี้อนุญาติให้เราอยู่ได้แค่ในห้อง และเดินเล่นในสวนได้เท่านั้น ส่วนตัวอื่นของตัวบ้าน ห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยว ผมก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไม สงสัยเหมือนกันครับ แต่ขอไม่แหกกฎจะดีกว่า ผมรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย
ตอนบ่ายเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อที่สุดสำหรับพวกผม อย่างที่ผมบอกไปว่าเราทำได้แค่เดินเล่นในสวน ผมกับเซฮุนที่ไม่รู้จะทำอะไรเลยไปอาสาตัดต้นไม้ รดน้ำ อืม....สักพักเราคงจะเป็นคนสวนคนใหม่ของที่นี้
“คุณชานยอลกับคุณเซฮุนไม่ต้องทำก็ได้ครับ พวกคุณเป็นแขกของนายท่าน” คุณลุงคนสวนรีบดึงกรรไกรกับสายยางพวกผม ดึงไปก็โค้งขอโทษไป ท่าทางแกดูกลัวมาก ผมก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องแค่นี้ทำไมถึงต้องกลัวขนาดนั้น
“เรื่องแค่นี้เองครับ พวกผมทำได้น่าลุง”
“อย่าดีกว่าครับคุณชานยอล ให้ผมทำเองเถอะ อย่าเลยนะครับ”
“แต่พวกเราไม่มีไรทำนี่ครับ อยู่ฟรีแถมไม่ช่วยงาน น่าเกลียดนะครับ”
“นั่นสิครับ พวกเราช่วยรับรอง ต้นไม้ไม่พังหรอกครับลุง” เซฮุนสมทบ
“ไม่เป็นไรครับ อย่าเลยครับ” ลุงพูดกับพวกผมแต่สายตาของเขากับดูสนใจบางอย่างบนชั้นสองของบ้านมากกว่า ผมกับเซฮุนมองตามขึ้นไปแต่ก็ไม่พบอะไร มีเพียงแค่ผ้าม่านที่พริ้วไหวน้อยๆตามแรงลมเท่านั้น......แรงลมหรอ เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อหน้าต่างมันปิดอยู่ แล้ว....อะไรทำให้ผ้าม่านไหวกัน
“ขอร้องล่ะครับคุณชานยอล คุณเซฮุน อย่าเลยนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ลุงพูดก่อนจะรีบเดินเลี่ยงไปอีกทาง ทิ้งให้ผมมองหน้ากันอย่างงงๆ ทำไมเขาจะต้องกลัวขนาดนั้น....
......................................................................................
