บ้าน
“นายว่ามันแปลกๆป่ะวะ”
“แปลก มากด้วย” เซฮุนหันมาตอบผม
“ทำไมจะต้องกลัวไรขนาดนั้น”
“อย่าคิดเลยพี่ ทั้งบ้านนี่มันก็แปลกๆกันทั้งหมดนั่นแหละ” เซฮุนหันมาตบบ่า พวกเราสองคนเลือกที่จะเดินเข้าบ้านแทน
เวลาค่อยๆล่วงเลยจนเกือบ5โมง แสงจากพระอาทิตย์สาดส่องอาบสีส้มอ่อนไปทั่วบริเวณ บรรยากาศตอนนี้ช่างเงียบสงบ ไร้เสียงดังที่รบกวน มีแต่ความนิ่งเงียบที่อยู่เป็นเพื่อนมนุษย์ เซฮุนกับชานยอลนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดของคฤหาสถ์ ที่นี้มีหนังสือหลากหลายแนว ตั้งแต่ความรู้จนไปถึงโรแมนติคแสนหวานชวนเลี่ยน ชานยอลเลือกจะอ่านนิยาย ส่วนเซฮุนเลือกจะอ่านเรื่องเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับ
“เฮ้อออออ น่าเบื่อ” ผมโยนหนังสือลงกับโซฟา
“มันมีอะไรที่น่าทำกว่านี้มั้ยล่ะพี่” ไอ้เซฮุนตอบหน้าตายก่อนจะเอาหนังสือปิดหน้าตัวเอง บางทีไอ้เด็กนี่ก็กวนประสาทเกินไปนะ
“จะเย็นแล้ว พี่ว่าไปจัดกระเป๋าเตรียมตัวกลับเหอะ” เซฮุนรีบเด้งตัวขึ้นมาทันที
“มีที่ไหนวะ เดินป่าตอนกลางคืน บ้าไปละ”
“เลิกบ่นแล้วเดินเหอะว่ะ” ผมบอกมันก่อนที่มันจะบรรเลงเพลงบ่น
เราสองคนต่างฝ่ายต่างจัดของของตัวเอง ไอ้ของที่ว่าก็ไม่ได้เยอะไรหรอกครับ แค่กระเป๋าตังค์ มือถือที่ใช้ไม่ได้เพราะสัญญาณไม่มี เสื้อผ้าวันที่ใส่มาก็แค่นั้น พวกเราใช้เวลาไม่นานก็จัดทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็นั่งรอเวลาให้ถึงเวลากลับบ้านสักที....
--------------------------------------------------
“คุณลุงครับ คุณคริสมาตามให้ขึ้นไปพบ” ชายหนุ่มตาโตคนหนึ่งพูดกับลุงคนสวน ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้นหน้าของเขาก็ถอดสีทันที เขารีบวางของที่อยู่ในมือก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสถ์
ประตูไม้บานใหญ่ค่อยๆถูกเปิดออกโดยมือกร้านเหี่ยวของลุงทำสวน ภายในห้องมืดและเงียบสนิทราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ สิ่งเดียวที่บอกถึงการมีตัวตนของอีกฝ่ายคือรังสีความโกรธที่แผ่ซ่านไปทั่วทุกบริเวณห้อง ชายแก่ทำได้แค่ยืนก้มหัวอยู่หน้าประตู เขารู้ดี ว่าคนคนนี้น่ากลัวแค่ไหน
“คงจะไม่ลืมที่ฉันพูดนะ ว่าฉันไม่ชอบให้แขกของฉันทำงาน” เสียงเสียงหนึ่งดังออกมาจากมุมห้อง
“คะ ครับ ผมขอ ขะ ขอโทษครับคุณคริส” ร่างๆหนึ่งค่อยๆเดินออกมาจากมุมห้อง คริสยกยิ้มให้อีกฝ่าย หากแต่รอยยิ้มนั่นช่างต่างจากแววตาเขาเหลือเกิน ดวงตาสีแดงที่จับจ้องมาราวกับจะเผ่าร่างอีกฝ่าย ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าสบตาอย่างแน่นอน
“ครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้” ร่างสูงยกยิ้มบางๆ แต่คำพูดของเขามันจะเชื่อได้จริงหรือ
“ขะ ขอบคุณครับคุณคริส ขอบคุณครับๆ อะ อึก คะ คุณคริส” เล็บคมของคริสค่อยๆกรีดลงบนแขนของอีกฝ่ายเรื่อยมาจนถึงหลังมือ เลือดสีสดไหลออกมาเป็นทางตามรอยแผล ร่างสูงจ้องมองมันด้วยสายตานิ่ง ใบหน้าของเขายกยิ้มน้อยๆให้กับชายแก่ตรงหน้า
“จำไว้ ฉันไม่ชอบคนขัดคำสั่ง!!!” ชายแก่ผู้น่าสงสารโค้งศรีษะลาก่อนจะรีบวิ่งออกไป เลือดสีสดหยดไหลไปตามทางที่เขาวิ่งไป
“จัดการทำความสะอาดด้วย”ชายหนุ่มตาโตคนเดิมทำความเคารพคริสก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อทำตามคำสั่ง
----------------------------------------
ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว ทุกคนต่างนั่งประจำที่ของตัวเอง แม่บ้านหญิงชราคนเดิมค่อยๆลุกมาตักอาหารให้กับทุกคน แต่พอถึงคิวของคริส เธอตักข้าวตกลงบนตักของร่างสูง เขาเหลือบตามองดูเธอดวงสายตาไม่พอใจ แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นก็แปรเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้ม ชานยอลที่เฝ้ามองอยู่รู้สึกไม่ค่อยชอบเจ้าของบ้านคนนี้เอาเสียเลย
“กินข้าวกันเถอะ” ลู่ฮานเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสทำลายความเงียบ ทุกคนหันไปสนใจกับอาหารตรงหน้า
เมื่อกี้ผมไม่ชอบสายตาของไอ้หน้าหงิกนี่เลย ดูก็รู้ว่าเขาไม่พอใจคุณยาย แค่คุณยายตักข้าวหกทำไมจะต้องไม่พอใจขนาดนั้น ถ้าผมไม่หันไปมองซะก่อน เธออาจจะโดนหมอนั่นดุแล้วก็ได้ คิดแล้วมันน่าโมโหจริงๆ ทำไมหมอนี้ถึงได้นิสัยแย่งี้นะ ผมฉีกไส้กรอกจนเป้นชิ้นเล็กชิ้นน้อยระบายอารมณ์ จนคุณลู่ฮานหันมามองเป็นเชิงถามว่าผมเป็นอะไร ผมแค่ยิ้มแหยๆตอบกลับไป ก่อนจะนั่งกินไปเงียบๆการเงียบไม่ใช่นิสัยของผมเลย ยอมรับว่าอึดอัดแต่ถ้าพูดไปผมว่ามันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมอึดอัดน้อยลงหรอก เลือกนั่งกินเงียบๆดีกว่า ผมนั่งกินข้าวต่อไปเรื่อยๆจนหมด ในหัวก็คิดเรื่องนู่นเรื่องนี้ไป สุดท้ายความคิดผมก็ไปจบลงที่........จะกลับบ้าน
“คุณคริสครับ พวกเราจะกลับกันกี่โมง” ผมส่งยิ้มไปตามมารยาทให้เขา ดวงตาคมของเขาหันมาสบตากับผม
“กินข้าวเสร็จแล้วเราจะออกจากที่นี้กัน”
“งั้นเดี๋ยวผมก็เซฮุนขอตัวไปเอาของก่อนนะครับ” ไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบ ไอ้คุณโอเซฮุนก็เดินขึ้นบ้านไปแล้ว ผมได้แต่ส่งยิ้มแหยๆให้กับเจ้าของบ้านทั้งสอง
“คริส นายคงไม่ปล่อยสองคนนั้นกลับไปหรอก ใช่มั้ย”
“อย่าให้ฉันพูดซ้ำ นายก็รู้ดีว่าฉันจะไม่ทำ”
ร่างขาวของเซฮุนตรวจดูของทั้งหมดก่อนจะนั่งรอชานยอลที่ดูเหมือนจะหาอะไรบางอย่างอยู่ ชานยอลรื้อกระเป๋าเทของทุกสิ่งอย่างออกมากองกับเตียงนอน เซฮุนที่มองอยู่ถึงกับขมวดคิ้ว มองอย่างสงสัย
“รื้อทำไมวะไอ้พี่หูกาง”
“สร้อยของพี่หาย สร้อยของแม่ด้วย”
“เมื่อกลางวันผมยังเห้นพี่ใส่มันอยู่เลยนะ พี่ยิ่งเอ๋อๆอยู่ทำหล่นไว้ที่ไหนรึเปล่า มาๆ ผมช่วยหา” ทั้งสองพากันรื้อของต่างๆในห้องนอน ดูทุกซอกทุกมุมแล้วก็ยังไม่เจออยู่ดี
“นายลงไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่หาต่อเอง มันต้องอยู่ที่ไหนสักที่”
“ช่วยกันหานี่ล่ะ”
“ไอ้ฮุน ทิ้งให้ไอ้เจ้าของบ้านประหลาดๆนั่นรอไม่ดีหรอก เกิดมันโมโหเปลี่ยนใจไม่พากลับล่ะ นายยิ่งอยากกลับอยู่ไม่ใช่รึไง”
“แต่ผมไม่อยากไปเจอพวกนั้นคนเดียว”
“งั้น คิดซะว่านายแค่ลงไปบอกเขาว่าพี่กำลังหาของอยู่ แล้วนายก็นั่งรอพี่ข้างล่าง โอเค๊” ชานยอลหันมาพูดก่อนจะดันคนตัวตัวเตี้ยกว่าออกจากห้อง เซฮุนที่โดนไล่ออกมาได้แต่เดินลงไปข้างล่างอย่างจำใจ
“ชานยอลล่ะ” ลู่ฮานหันมาถามทันทีที่เห็นเซฮุนเดินลงมาคนเดียว
“หาของอยู่ข้างบนน่ะครับ” เซฮุนชี้นิ้วขึ้นไปยังชั้นสอง
“ของที่หา.....ใช่สร้อยรึเปล่า” คริสเอ่ยถาม
“ใช่ครับๆ สร้อย มันเป็นสร้อยของแม่พี่เขา ว่าแต่ คุณรู้ได้ยังไงว่าพี่เขาหาสร้อยอยู่”
“ฉันเห็นมันตกอยู่ข้างนอก ที่สวน”
“งั้นเดี๋ยวผมไปหาให้พี่เขาเอง” ร่างขาวเดินออกไปยังสวน เวลามืดแบบนี้มันทำให้ที่นี้ดูน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม เซฮุนเดินมองหาสร้อยของชานยอลอยู่สักพัก ก่อนจะเจอมันหล่นอยู่ใต้ต้นไม้บริเวณที่พวกเขาทะเลาะกับคนสวน นิ้วยาวเก็บมันขึ้นมาตั้งท่าจะเดินกลับเข้าไปข้างใน แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าเขาก็ได้ยินเสียงสุนัขเห่าหอนเสียก่อน เสียงมันอยู่ใกล้เขามาก ร่างขาวตัดสินใจรีบสาวเท้าออกเดิน แต่ดูเหมือนทุกๆอย่างจะช้าไป เมื่อเสียงฝีเท้าสุนัข2ตัวดังกระชั้นชิดเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ย อย่าวิ่งตามสิวะ ออกไปนะเว้ย” เซฮุนหันไปตะโกนด่าที หันไปมองทางที ทำให้เขาสะดุดล้มก้อนหินเข้า สุนัข2ตัวเข้าจู่โจม
กัดเขาทันที
“อ๊ากกกก ออกไปนะเว่ย ออกไปสิวะ” เซฮุนได้แต่ร้องโวยวาย ทุบตีสุนัข แต่ดูเหมือนพวกมันจะไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เสียงเซฮุนที่ดังขึ้นไปถึงชั้นสอง เมื่อชานยอลได้ยินก็รีบวิ่งลงมาข้างล่างทันที
“ไอ้ฮุน!! คุณคริส คุณลู่ฮานเซฮุนเป็นอะไร” ชานยอลถามลู่ฮานกับคริสที่เข้าไปช่วยเซฮุนด้วยสีหน้าตกใจไม่น้อย
“โดนหมากัด ไปหาที่ทำแผลมาเร็ว” ลู่ฮานพูดรัว เพราะตอนนี้เลือดสีสดของเซฮุนไหลมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ร่างสูงรีบวิ่งไปหาแม้
บ้านชราขอความช่วยเหลือทันที ไม่นานนักทั้งสี่ก็มานั่งอยู่ในห้องโถงโดยมีลู่ฮานนั่งทำแผลให้เซฮุน ส่วนชานยอลและคริสก็นั่งมองดูอยู่เงียบๆ แต่คงมีแค่คริสคนเดียวที่นั่งเงียบ เพราะชานยอลเอาแต่พูดรัวไม่หยุด
“นายออกไปข้างนอกนั่นทำไม แล้วโดนพวกมันกัดได้ยังไง”
“โอ๊ยยยย คุณตัวเล็กครับเบาๆหน่อย พี่ว่าไรนะ พี่ชานยอล ผมไปเอาสร้อยให้พี่ไง” เซฮุนยื่นสร้อยที่เปื้อนเลือดมาให้ชานยอล เขารับมาก่อนจะยัดใส่กระเป๋ากางเกง
“แบบนี้ฉันว่าอย่าเพิ่งกลับกันเลย ขาเซฮุนแย่มาก” ลู่ฮานพูด
“ไม่! ผมจะกลับ อะ โอ๊ย” คนเจ็บรีบตะโกนตอบเสียงดัง ก่อนจะร้องโอดโอยเพราะเจ็บแผล
“พักอยู่นี่จนกว่าจะหายเถอะ ไปตอนนี้ก็ลำบากเปล่าๆ” คริสออกความเห็น
“อยู่นี่ก่อนเหอะไอ้ฮุน ขานายแย่มากว่ะ” ชานยอลกลืนน้ำลายเมื่อมองดูแผลของเซฮุน คนเจ็บกลอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะนั่งนิ่งให้ลู่ฮานทำแผลโดยไม่บ่นสักคำ
หลังจากลู่ฮานทำแผลให้เสร็จ ทั้งสองก็ขอตัวขึ้นไปพักยังห้องตัวเอง คริสและลู่ฮานที่นั่งอยู่ข้างล่างมองส่งทั้งสองไป หนึ่งสายตานิ่งเรียบ แต่อีกหนึ่งกับห่วงใย
“คริส! ทำไมถึงต้องเป็นเซฮุน!!!” ลู่ฮานหันมาตวาดคริสก่อนจะฟาดมือตบหน้าเขาด้วยแรงไม่เบานัก ร่างสูงจ้องหน้าคนตัวเล็กกว่าดวงตาสีแดงฉาน ฉายแววไม่พอใจ
“อย่าขึ้นเสียงกับฉัน!!!” คริสบีบคอลู่ฮาน ดันอีกฝ่ายจนชิดกับกำแพง ร่างเล็กได้แต่ดิ้นทุรนทุรายอยู่ในเงื้อมมือร่างสูง
“ปะ ปล่อย ฉันขอโทษ ฉะ แฮ่ก แฮ่ก”
“นายมีแผนที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะลู่ฮาน!!! ถ้าทำตัวโง่ๆแล้วไม่ช่วยอะไร ก็อย่ามาพูดกับฉัน”
“แฮ่ก แฮ่ก ฉะ ฉัน ขอโทษ ปล่อยที” ร่างสูงผลักอีกคนลงกับพื้น ลู่ฮานที่เป็นอิสระลูบลำคอของตัวเองที่ดำก่ำช้ำเลือดเพราะถูกบีบคอ
“ถึงจะเป็นนาย ก็ไม่มีสิทธิทำอย่างนี้กับฉัน กลับห้องนายไปซะ ก่อนที่ฉันจะโมโหกว่านี้” ลู่ฮานรีบวิ่งกลับขึ้นห้องตัวเองทันที เขาลืมคิดไปว่าคริสคือใคร ลืมคิดไปว่าคริสเป็นคนยังไง......จริงอยู่ว่าเขากับคริสเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่เมื่อเป็นแวมไพร์แล้วมันไม่มีความผูกพันกันแบบนั้นอีกแล้ว คริสไม่ใช่ญาติแต่เขาคือปีศาจแวมไพร์ที่ช่วยชีวิตเขา......
เมื่อร้อยกว่าปีก่อน......เขาที่กำลังจะตายเพราะถูกแวมไพร์อีกกลุ่มรุมทำร้าย ร่างสูงคนนี้ได้ช่วยเขาไว้ในตอนนั้น คริสคือผู้มีพระคุณกับเขา หน้าที่ของเขาคือต้องตอบแทนบุญคุณคนคนนี้ ไม่ว่าตนเองจะชอบหรือไม่ชอบคำสั่งนั้นก็ตาม ความสนิทแบบพี่น้องของพวกเขามันได้แปรเปลี่ยนเป็นแบบเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมานาน แวมไพร์ไม่มีความผูกพันของพี่น้อง หรือแม้กระทั่งคนรัก มันคือปีศาจที่มีชีวิตแต่ไร้หัวใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาลู่ฮานรู้ดีว่าคริสโหดร้ายเพียงไร ภายใต้รอยยิ้ม และคำพูดที่ดูดีล้วนแฝงไปด้วยความชั่วร้ายและยาพิษ และแน่นอนเมื่อปีศาจตนนี้โกรธมันก็น่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
.......................................................................................................................
