บ้าน
เมื่อชานยอลพยุงเซฮุนมาถึงเตียง คนเจ็บก็ค่อยๆล้มตัวนอนทันที ดูเหมือนว่าพิษบาดแผลจะหนักเอาการอยู่ เขาใช้เวลาไม่นานนักก็เข้าสู่ห้วงนิทรา เมื่อเห็นรุ่นน้องหลับไปแล้วชานยอลก็เฝ้าดูอาการอยู่สักพักแล้วจึงหลับไป
พวกเขาไม่รู้เลยว่าเจ้าสุนัขสองตัวที่กัดเซฮุน แท้จริงแล้วคือหมาป่าผีดิบ พิษคมเขี้ยวของมันจะแทรกซึมไปตามแผล มีฤทธิ์ทำให้ปวดแสบปวดร้อนทรมานยิ่งกว่าโดนน้ำร้อนลวกหลายเท่า ไม่เพียงเท่านั้นมันยังทำให้แผลอักเสบหนัก ผู้ถูกกัดจะเป็นไข้เพราะพิษอยู่หลายวัน เซฮุนและชานยอลกำลังเจอเข้ากับปัญหาใหญ่เสียแล้ว
เซฮุนล้มป่วยเพราะพิษไข้จนทำอะไรไม่ได้อยู่ราวๆ2วัน จนเข้าคืนที่3ไข้ถึงจะลดลงบ้าง ส่วนแผลของเขานั้นแทบจะไม่ดีขึ้นจากเดิมเท่าไร น้ำเลือดน้ำหนองยังคงไหลซึมออกมา โดยเฉพาะที่ศอกและขา แรกๆชานยอลก็เป็นคนทำแผลให้แต่ดูท่าทางจะไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น ทำกี่ครั้งก็ไม่ได้เรื่องสักครั้ง เดือดร้อนไปถึงลู่ฮานที่จะต้องมาคอยทำแผลให้แทน นอกจากจะทำแผลแล้วทุกมื้อเย็นลู่ฮานจะเป็นคนเอาข้าวมาให้เซฮุน และเช่นเดียวกับเรื่องทำแผล ชานยอลป้อนอาหารเซฮุนได้แย่ไม่แพ้กับการทำแผลเลย ไม่ลวกปาก ก็กะขนาดไม่ถูก ลู่ฮานก็เลยต้องเป็นคนดูแลเรื่องนี้อีกเช่นเคย นั่นยิ่งทำให้ทั้งคู่มีโอกาสได้คุยกันเพิ่มขึ้น นับเป็นเรื่องน่ายินดีของร่างเล็กแต่เป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับร่างขาวผู้ที่ทำหน้าเบื่อหน่ายได้ทุกครั้งที่เจอลู่ฮาน
“มาอีกล่ะ” เซฮุนทำหน้าเบื่อหน่าย
“ยิ้มน่ะ ทำเป็นมั้ย” ลู่ฮานหยู่ปาก
“ เอาข้าวมาให้ผมได้แล้ว หิว” เซฮุนไม่ตอบแต่กลับมองไปที่ข้าวแทน
“เร่งจังนะ นี่ จะลุกทำไม แผลหายดีแล้วรึไง เห็นมั้ยเลือดออกเลย” ลู่ฮานร้องเสียงหลง เมื่อเซฮุนพยายามจะลุกมารับถาดอาหาร
“ก็ช้า” เซฮุนจ้องหน้า ลู่ฮานจ้องกลับพร้อมกับยัดข้าวร้อนๆเข้าปากอีกฝ่าย
“กวนประสาท อยากจะรู้จริงๆว่าจะดื้อด้านได้สักแค่ไหน”
“โอ๊ย ทำอะไรเนี่ย”
“กินไปเลย” ลู่ฮานบ่น เขานั่งป้อนเซฮุนไปเรื่อยๆจนข้าวหมด
“แผลผมจะหายเมื่อไร”
“อีกหนึ่งอาทิตย์ก็คงหาย”
“ดี ผมจะได้กลับบ้านสักที” ร่างขาวยิ้มเมื่อพูดถึงคำว่า ”บ้าน” ในขณะที่อีกคนกลับมีสีหน้าแย่ลง
“อะ เอ่อ...ถ้านายกินอิ่มแล้ว งั้น....ฉันไปล่ะ” ร่างเล็กเอ่ยลาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
หลังจากลู่ฮานออกไปแล้วชานยอลที่เพิ่งทานอาหารกับคริสเสร็จก็เข้ามาในห้อง 2วันแล้วที่เขาต้องทานมื้อเย็นโดยมีไอ้เจ้าของบ้านหน้าหงิกนั่นเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะ แรกๆก็เกร็งอยู่หรอก แต่พักหลังดูเขาจะชวนอีกฝ่ายคุยนู่นคุยนี่มากกว่า
“คุณคริสทำไมถึงเลือกมาสร้างบ้านที่นี้ล่ะครับ มันอยู่ไกลจากผู้คนมากเลยนะ”
“นายถามคำถามกับฉันมาเกิน10คำถามได้แล้วนะ ชานยอล” ร่างสูงยกยิ้มให้อีกฝ่าย
“ผม....ถามมากไปหรอ” ชานยอลยิ้มแหยๆ ก้มลงกินอาการส่วนของตัวเองต่อ
“ฉันอยู่ที่นี้เพราะมันสงบดี”
“หรอครับ คุณคริสอยู่ที่นี้ตั้งแต่เกิดเลยหรอครับ”
“ก็ไม่เชิง ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ มันห่างเหิน”
“คะ คุณ เอ๊ย คะ คริส คริส คริส” ชานยอลเรียกชื่อคริสซ้ำไปซ้ำมาให้ชินปาก
-อย่าเรียกชื่อฉันแบบนั้น อย่าทำหน้าแบบนั้น อย่าทำให้ฉันอดใจไม่ไหวสิ เด็กน้อยของฉัน-
“นายเรียกชื่อฉันเยอะเกินไปแล้ว” ชานยอลขมวดคิ้วหันหน้ามาหาอีกฝ่าย ร่างสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
“ผมไม่ชอบเรียกชื่อคุณเลย”
“ทำไม” คริสเอ่ยเสียงเรียบ
“คริส......มันเหมือน....พูดคำว่าKissที่แปลว่าจูบเลย” ย๊ากกกกกกกกกกกก นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย ชานยอลๆเขาเป็นเจ้าของบ้าน เขาเงียบ เขาขรึม เขาน่ากลัว แล้วนายพูดอะไรไปเนี่ยชานยอล คริส จูบ คริส จูบ คริส จูบ อ๊ากกก อะไรเนี่ย
“เรียกชื่อฉันใช่ชินปากนะ” เรียกชื่อฉันให้ชินนะชานยอล โดยเฉพาะตอนนั้น.....
“ผมจะพยายาม” ร่างโปร่งหันมายิ้มกว้างตามแบบฉบับตัวเอง ถึงจะไม่เกร็งเหมือนก่อนแต่ก็ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองมากมายนัก พวกเขาคุยกันอีกนิดหน่อย ชานยอลก็ขอตัวขึ้นห้องไปดูเจ้ารุ่นน้องตัวขาวที่ป่านนี้ไม่รู้ทะเลาะกับลู่ฮานไปกี่ยก
ผมค่อยๆเดินขึ้นชั้นสองแบบไม่รีบร้อนเท่าไร ในหัวก็คิดถึงเรื่องคุณ เอ๊ย คริส เฮ้อ ผมเรียกเขาว่าคริสเฉยๆไม่ได้เลยแฮ่ะ เรียกคุณคริสอย่างเดิมละกัน ช่วงนี้ผมเริ่มได้รู้บางอย่างว่าคุณคริสไม่ได้เย็นชาอย่างที่ผมเข้าใจ ผมยังจำได้....ในวันแรกที่ผมต้องเดินร่อนไปไหนมาไหนคนเดียว เพราะเซฮุนเดินไม่ได้ต้องพักอยู่ที่ห้อง
บ่ายแก่ๆวันนั้นผมไม่มีอะไรทำ เลยเดินไปห้องสมุดเหมือนเดิม ผมก็ไม่ใช่คนรักการอ่านหรอก แต่มันไม่มีอะไรให้ทำนี่ครับ ตัดต้นไม้ก็ไม่ได้ ทำอาหารก็ทำไม่เป็น งานบ้านยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผมเลยตัดสินใจไปหาหนังสืออ่านแทน ระหว่างทางที่ผมเดินไปห้องสมุดผมก็ต้องสะดุดกึกเพราะจู่ๆประตูห้องบานหนึ่งก็เปิดออกมา
“อ้าว คุณคริส” ผมตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็ปกติเขาโผล่หน้ามาตอนกลางวันที่ไหน
“จะเดินไปไหนหรอ”
“ห้องสมุดน่ะครับ จะไปหาไรทำแก้เบื่อ แล้วก็เอาหนังสือไปฝากไอ้ฮุน มันคงเบื่อแย่ นอนอยู่แต่ในห้อง”
“ เห็นวันนั้นพวกเธอก็เข้าไปอ่าน ลองอ่านเล่มนี้ดูสิ” เขายื่นหนังสือสองเล่มมาให้ผม ผมรับมาก่อนจะยิ้มกว้างแทนคำขอบคุณ
“หวังว่าเธอคงชอบ” คุณคริสพูดก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป ทำไมในห้องของเขามืดจังนะ....
ผมเอาหนังสือของเขากลับไปนั่งอ่านในห้องนอน มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการผจญภัยของเด็กชายคนหนึ่ง มันสนุกมากจนทำผมลืมเวลาเลยล่ะ ส่วนอีกเล่มเกี่ยวกับโจรสลัด ไอ้เซฮุนก็ติดง่อมแง่มนั่งอ่านไม่วางมือเหมือนกัน นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเริ่มมองคุณคริสในอีกแง่หนึ่ง....อย่างน้อยเขาก็มีน้ำใจ
ต่อจากนั้น.....คืนแรกที่ผมต้องทานข้าวร่วมกับคุณคริสสองคน ตอนแรกผมกังวลนะ ผมไม่อยากกินข้าวพร้อมบรรยากาศมาคุ ข้าวถือเป็นเรื่องสำคัญสำหรับผมนะ จะให้ผมกินแบบอึดอัด มันไม่ได้ นี่ผมดูเห็นแก่กินไปรึเปล่า คงไม่หรอกเนอะ มื้อเย็นมื้อนั้นคุณคริสทำให้ผมเห็นว่าเขาไม่ใช่คนน่ากลัวอะไร อย่างน้อยตอนนั้นผมก็คิดแบบนั้น.....
“เซฮุนเป็นยังไงบ้าง” คุณคริสหันมาถามผมด้วยใบหน้านิ่งตามนิสัยเขา จะว่าไปเขาก็ห่วงคนอื่นเป็นเหมือนกันนะ
“แย่ครับ บ่นปวดแผล ปวดหัว ทั้งวันเลย ผมฟังจนเบื่อ”
“เดี๋ยวก็คงจะดีขึ้น”
“หายไวๆเถอะครับ ผมเบื่อ ฟังมันบ่นทั้งวัน” ผมหัวเราะเมื่อนึกถึงไอ้เด็กขาดเกลือไอโอดีน
“ฉันชอบตอนนายหัวเราะมากกว่าทำหน้านิ่ง”
“หรอครับ ผมดีใจนะ ฮ่ะ ฮ่ะ ปกติมีแต่คนบอกว่าผมบ้า หัวเราะได้ทั้งวัน”
“งั้นฉันจะดูนายบ้าทั้งวัน” เขายิ้มบางๆให้ผม จะว่าไปยิ้มแล้วก็ดูดีไปอีกแบบนะเนี่ย
“คุณก็ว่าผมบ้าหรอ” ผมทำหน้าผิดหวัง ใครๆก็ว่าผมบ้า จะมีสักคนบอกว่าผมปกติได้มั้ยเนี่ย
“แต่ฉันก็ชอบเห็นนายบ้า นี่ กินข้าวได้แล้ว มันจะเย็นหมด” คุณคริสตักเนื้อให้ผม
“ผมตักให้คุณบ้าง” ผมตักเนื้ออีกชิ้นให้เขา คุณคริสแค่ยกยิ้มให้ ตอนนั้นเองความรู้สึกอบอุ่นใจเริ่มเข้ามาทักทายผม คุณคริสอาจไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมอึดอัดเหมือนก่อน ผมคิดเรื่องเขาไปก็ยิ้มไป ทำไมผมต้องมีความสุขตอนนึกถึงเขาด้วยล่ะ สงสัยผมนี่ใกล้จะเป็นบ้า ผมเลิกคิดเรื่องคุณคริสแล้วตั้งใจเดินพาร่างตัวเองเข้าห้องนอนดีกว่า.......
เซฮุนกับชานยอลนั่งคุยเล่นเรื่องนู่นเรื่องนี้จนดึกดื่น ในที่สุดพวกเขาก็แยกย้ายกันไปนอน ทั้งสองหลับไปจนเวลาล่วงเลยเกือบตี2 จู่ๆเซฮุนก็ร้องโอดครวญขึ้นมาว่าปวดแผล ชานยอลที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงเจ้าเด็กตัวขาวจำใจต้องลงมาหายาข้างล่างอย่างช่วยไม่ได้ ระหว่างที่เดินไปก็ร้องฮัมเพลงเบาๆเป็นเพื่อน
โอ่ยยยย ปาร์คชานยอล อยากจะบ้าครับ ทำไมไอ้เซฮุนมันต้องมาปวดแผลตอนนี้ด้วย ไอ้ว่าห่วงมันก็ห่วงอยู่หรอกครับ แต่ไอ้ต้องออกมาจากห้องนี่ผมไม่ค่อยโอเคเท่าไร ก็บรรยากาศที่นี้มันน่าอยู่ที่ไหนล่ะครับ บ้านก็มืดมีแค่ดวงไฟเล็กๆตามทางเดินคอยให้แสงสว่างเท่านั้น ถ้าบ้านหลังนี้เล็กก็จะไม่ว่าเลย แต่นี่เล่นมีห้องโถง ทางเดินแยกไปนู่นไปนี่เยอะแยะ เกิดเดินไปผิดขึ้นมาจะทำยังไง ใครจะช่วย แล้วถ้าเกิดเจอผีขึ้นมาล่ะ ผมจะทำยังไง สรุปง่ายๆเลยคือ..........ผมกลัว ทั้งกลัวผี ทั้งกลัวหลง
ร่างโปร่งรีบเดินตามหาแม่บ้านชราเพื่อขอยาแก้ปวด แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนเขาก็ไม่เห็นห้องของแม่บ้านเลย ชานยอลเลือกเดินไปในทางด้านซ้ายมือ ในใจก็ภาวนาขอให้เจอห้องของแม่บ้านคนนั้นเร็วๆ ร่างโปร่งเดินไปเรื่อยๆจนเริ่มไกลออกจากทางหลักมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เจอห้องเสียที ชานยอลตัดสินใจจะเดินกลับ แต่แล้วจู่ๆเขาก็ได้ยืนเสียงร้องจากทางด้านขวาดังขัดจังหวะ ร่างโปร่งค่อยๆเดินตามเสียงนั้นไปจนเจอเข้ากับห้องๆหนึ่ง
“อย่ากรี๊ดสิครับ เจ็บแค่นิดเดียวเอง” เสียงของไอ้คุณคริส ผมจำได้ ผมค่อยๆเปิดแง้มประตูออกเล็กน้อยเพื่อให้มองเห็นข้างใน
ภาพที่เห็นแทบทำผมช็อค ผมได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าเดินหนี ภาพของคุณคริสกำลังมีอะไรอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ แต่ แต่.....เลือดที่เปรอะเปลื้อนเต็มที่นอนไปหมดนั่นคืออะไร???
คริสซุกไซร้ซอกคอเธอคนนั้นอยู่นาน ร่างกายเธอค่อยๆซีดลงและแห้งเหี่ยวเรื่อยๆ เหมือนกับว่าเลือดในตัวเธอที่คุณคริสสูบ!!! นี่มันไม่ปกติแล้ว! มันไม่ปกติแล้ว! ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรต่อ ร่างสูงตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้นมา ที่มุมปากของเขามีเลือดไหลหยดลงมาเป็นทาง เขาไม่ใช่คน!!! เขาคือแวมไพร์!!! หมอนี้ไม่ใช่คน ผมจะทำยังไงดี ผมจะทำยังไงดี
คุณคริสค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินมาทางผม ผมรีบหลบเข้าไปในซอกหลืบด้านข้างตามสัณชาตญาณ ร่างของคุณคริสเดินออกมาช้าๆ ระหว่างที่เขาเดินผ่านผม จู่ๆเขาก็หยุดตรงที่ที่ผมหลบอยู่ ผมภาวนาให้เขาไม่เห็นผม ให้เขารีบเดินไปสักที และมันก็ได้ผล ร่างสูงค่อยๆเดินผ่านไป ณ วินาทีนั้นผมจำภาพที่เห็นได้ทุกอย่าง สิ่งเดียวที่คิดได้คือ ต้องหนี!!!
ชานยอลรีบออกมาจากที่ซ่อน เป็นจังหวะเดียวกับที่ใครบางคนเดินออกมาจากห้อง! ร่างโปร่งจ้องไปที่ร่างนั้นอย่างตกใจ ในใจภาวนาอย่างเดียวว่าขอให้ไม่ใช่คริสหรือลู่ฮาน ขอให้เป็นมนุษย์ เป็นมนุษย์
“คะ คุณ ชะ ชานยอล” ชายหนุ่มผู้มีดวงตากลมโตเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจสุดขีด ในมือของเขามีซากศพของหญิงเคราะห์ร้ายคนนั้นอยู่
“นาย เป็นคนใช่มั้ย อย่าฆ่าฉันเลยนะ”
“คะ คุณ เห็นหมดแล้วใช่มั้ย”
“อย่าฆ่าผมเลยนะ” ชานยอลพูดย้ำ แววตาของเขาปริ่มน้ำเต็มที
“ผะ ผมไม่ฆ่าคุณหรอก แต่คุณเห็นที่คุณคริสทำหมดแล้วใช่มั้ย” ชายหนุ่มคนนั้นเขย่าแขนร่างโปร่งด้วยแรงไม่เบานัก
“ผมเห็น ช่วยผมที พาผมออกไปจากที่นี้ที”
“คุณคริสจะต้องไม่รู้เรื่องนี้ คุณชานยอลต้องหนีไปให้เร็วที่สุด ไม่งั้น…”
“ไม่งั้นจะทำไม....เขาจะฆ่าผมใช่มั้ย”
“ผมไม่รู้ ผมกลัวมันจะแย่กว่านั้น คุณกับคุณเซฮุนจะต้องไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด”
“ผม ผมจะหนียังไง”
“ทำยังไงก็ได้ ให้ไปจากที่นี้ก่อนวัน.....” ชายคนนั้นนิ่งไปครู่นิ่งราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
ผมนั่งทบทวนถึงคืนวันที่ผมไปแอบได้ยินคุณคริสกับคุณลู่ฮานคุยกันในห้อง ผมจำได้แค่ว่าทั้งสองคนกำลังรอให้ถึงวันเกิดจันทรุปราคาที่จะมีขึ้นในอีก2วันข้างหน้า
“คริส อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดจันทรุปราคาแล้วนะ นายหาทางให้สองคนนั้นอยู่ต่อได้รึยัง”
“ฉันมีวิธี พันธสัญญานั่นจะต้องเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ ชานยอลจะหนีไปจากฉันไม่ได้” ร่างสูงยกยิ้ม
“พันธะที่ผูกมัดร่างกายและวิญญาณของผู้ทำ” ลู่ฮานเอ่ยออกมาลอยๆ “แต่ว่า…ฉันไม่อยากบังคับเซฮุน”
“นายจะมาอ่อนแอตอนนี้เพราะมนุษย์น่ะหรอ ไม่สมเป็นนายเลยนะ ลู่ฮาน” ดวงตาคมมองเหยียด
“ฉันแค่....นั่นสิ เขาก็แค่มนุษย์ แค่เครื่องมือสนองความต้องการทุกอย่างของเราแค่นั้น”
“ตอนนี้เราก็แค่รอเวลาเท่านั้น” ร่างสูงมองแก้วไวน์แดงในมือก่อนจะยกขึ้นจิบ
ใช่ แค่รอเวลาเท่านั้น รอเวลาที่ปาร์คชานยอลจะเป็นของเขาทั้งร่างกายและวิญญาณ!!!
